Mijn laatste verslagje eindigde in Hasselt, recht tegenover het Jenevermuseum.

Er stond een foto met het onderschrift van het Speculaasmannetje

en de volgende tekst:

Quote:”Iedereen gaat aan de overkant, langs het Speculaasmannetje,

naar de eetgelegenheid.

De foto van het Speculaasmannetje wil het systeem niet aannemen!

!!=%£µçৠ§##!!!   Sorry.”

Ik wil de trouwe lezer toch nog laten genieten van het Speculaasmannetje,

en doe nog een poging om dit prachtige Hasselts figuurtje door

het internet te duwen.

Het “Systeem” heeft blijkbaar berouw, en deze maal wordt de foto

 wel opgenomen.

Enkele bezoekers van het jenevermuseum zie je nu eindelijk

toch naar de dis gaan.

Hun honger zal nu wel aangescherpt zijn, na al die tijd.

Nu we toch over eten en tafelen bezig zijn, kan ik maar beter

meteen doorgaan.

Vandaag doen we iets met feta, de welbekende Griekse kaas.

Hoewel ik niet zo wild ben van de Griekse keuken, zijn er toch wel

 enkele dingetjes, die de moeite van het proberen waard zijn.

De gewezen Franse president Charles De Gaulle zei ooit:

”Het is moeilijk een land te regeren dat 246 soorten kaas heeft”.

In Griekenland is er nauwelijks één soort kaas.

Het land regeren zou dus een makkie moeten zijn, maar wat zien we?

De Grieken hebben vandaag geen geld meer, helaas,

maar nog wel een hoop schulden én hun fetakaas.

Feta is een klassieke ongerijpte kaas die duizenden jaren geleden al

werd gemaakt in Griekenland, Turkije en nog andere landen met

schapen en geiten.

De Griekse beschaving was in die tijd ver vooruit op de rest van de wereld.

Een van de problemen waarvoor men een beschaafde oplossing zocht,

was een methode om melkproducten lang te bewaren.

Dat was dan vooral kaas.

In Griekenland was dit probleem nijpender dan in de Franse of Zwitserse

Alpen, omdat de warmte de bewaringsduur aanzienlijk inkortte.

Met de methode van pekelen, op basis van verzadigd zout water kon men de

kaas gedurende vele maanden bewaren alvorens te worden geconsumeerd.

Dat was de oplossing.

Het is ook deze bereidingsmethode – nog altijd actueel - die de feta zijn typische

 zoutsmaak en zijn vochtig uitzicht verleent, verschillend van alle andere kazen.

In het Grieks betekent feta plak, omdat deze kaas nooit in zijn geheel wordt gebruikt.

Feta is wit, normaal gesproken in de vorm van vierkante plakken, en kan variëren

 van zacht tot halfhard met een prikkelende smaak die varieert van mild tot scherp.

De feta is een kruimelige, ruwe, gekorrelde kaas, zonder korst.

De Grieken zijn dol op hun kaas en zijn dan ook niet voor niets de grootste

 kaasconsumenten van deze planeet.

Ze eten per hoofd van de bevolking ongeveer 15 kg feta per jaar.

TIPS!

De kazen die buiten bepaalde streken van Griekenland, of op basis van koemelk

 worden vervaardigd, mogen vanaf 2007 niet langer de naam “feta” dragen.

Namaak feta komt vooral uit Oost-Europa en Turkije, en is bestemd voor export.

Volgens de Europese wetgeving mag het product geen “feta” heten omdat dat

een Grieks woord (φέτα) van oorsprong is.

Bedenk dus, als je “feta” koopt, dat het in veel gevallen van de koe afkomstig is!

De smaak is in dat geval onvoorspelbaar en kan wel enigszins tegenvallen.

In Spanje gebeurt tegenwoordig trouwens hetzelfde met de Manchego kaas.

Ook daar wordt schapen- en/of geitenmelk nu dikwijls vervangen door koemelk.

Normaal wordt feta dus best bewaard in een bokaal met pekel.

Gebruik liefst geen kaas die té lang in pekel heeft gelegen.

Deze heeft weinig smaak en is hard en moeilijk te verkruimelen.

Hetzelfde geldt voor veel vacuüm verpakte kazen.

Koop feta het liefst vers uit de pekel en, indien mogelijk,

proef hem eerst.

Hij kan eveneens in de koelkast worden bewaard in zout water

dat dagelijks wordt ververst.

Als hij te zout smaakt, leg je hem een poosje voor gebruik in melk.

Bewaar de kaas in een plastic trommel met wat pekelwater,

zodat hij niet uitdroogt.

Wegens zijn zoutsmaak (in bepaalde gevallen wordt overigens

aangeraden het zout enkele uren voor consumptie met water af

te spoelen), en op die manier is het een ideale kaas bij onder

meer salades en rauwkost.

Hij is perfect combineerbaar met bijvoorbeeld fijne kruiden en basilicum.

Met spinazie wordt hij bereid in traditionele bladerdeeggerechten, in vullingen

of op gratins. Vandaag gaan we hem zelf trouwens ook in de oven steken.

Jullie weten nu ongeveer alles over fetakaas, de behandeling, en de vervalsers.

Hoog tijd om een passend gerechtje te bereiden: gebakken paprika met feta.

Gemakkelijk en snel klaar. Mediterraan en gezond en lekker.

We beginnen met de paprikastukken, die op de bodem van een ovenschaal nog eventjes

mogen uitrusten. Broodkruim en gehakte peterselie en rozemarijn

gaan er dan zachtjes bovenop, als een knus dekentje.

De feta mag nu een luchtje scheppen en wordt in fijne stukjes verdeeld.

Intussen zijn de zwarte olijfjes gesneden, en die houden zich nog even gedeisd.

Wat kan er beter passen bij deze schapenkaas dan malse lamskoteletjes?

De vraag stellen is ze beantwoorden. Vergeet de piepertjes niet te koken.

En daarmee is alles compleet, en al bijna gereed.
 

De kaas en de olijfjes koesteren zich in de gezellige warmte van de oven,

en na ongeveer een kwartiertje mogen ze eruit floepen.

Nog een struikje frisgroene peterselie erbovenop uit de plantenbak, en aan tafel!

Jammie, jammie.

Bereid in Spanje en gebaseerd op een recept uit “De Groene Keuken”, pag. 14

29-08-2010, 13:57 geschreven door grob  

Dus beginnen we nu met de graankorrel, en we eindigen met de borrel.

Zo‘n graankorrel is op zichzelf al behoorlijk ingewikkeld vind ik.

Ik vind ook dat zijn baard niet op de juiste plaats zit.

Ofwel is er iets aan de hand met mijn baard.

In het museum hebben ze trouwens een aantal

graankorrels van serieuze afmetingen bijeengescharreld.

Aan elke korrel heb je genoeg om een volwassen brood

te maken.

Hoe maak je jenever, in het kort? In het heel kort dan.

Het zetmeel in graankorrels is moeilijk oplosbaar in water, en kan door

de gistcellen niet rechtstreeks in alcohol worden omgezet.

Daarom moet zetmeel (door enzymen) worden afgebroken tot vergistbare suikers.

Deze enzymen vinden we terug in mout.

De alcohol, die spontaan ontstaat na de vergisting, wordt door distillatie

 geconcentreerd. Je krijgt dan een ‘sterke’ drank. 

Zo wordt cognac gemaakt op basis van de suikers uit druiven, calvados met de

 suikers uit appelen, kirsch op basis van kersen.

Voor whisky en graanjenever wordt dan weer het zetmeel uit graankorrels gebruikt.

Enzovoort. Als je meer wil weten van dit proces, ga dan eens langs in Hasselt.

We hebben in het museum de tijdelijke fototentoonstelling verlaten, en ook alle

 potten, pannen, kruiken, glazen en bokalen en we doen de tour van de stokerij.

We komen nu terecht tussen onder meer oude gereedschappen en andere

 apparaten, die uit een middeleeuws fitness center lijken te komen.

Ik begin me er al zorgen over te maken wie hier al dat koper hier moet poetsen.

Aan mij moeten ze het niet vragen, want ik kan niet poetsen.

Greta maakt zich intussen de bedenking of we thuis niet zo

een klein hobbyketeltje konden hebben, gewoon voor

het amusement. 

Afhankelijk van de natuurlijke supplementen krijgt de jenever telkens

een ander aroma.

Aan deze stand met ruikflessen, kan je proberen te raden wat er is toegevoegd,

en je kan je eigen voorkeur selecteren, voor als je een flesje jenever koopt. 

Na de aromaproef tracht Lila haar man er (tevergeefs) van te overtuigen om vanaf

 nu een aftershave te gebruiken op basis van gentiaan en karwijzaad (lange ij!).

Lila heeft dus haar lievelingsaroma al kunnen vinden in de ruikflessen.

Douaniers hadden in elke stokerij een vaste stek. Een volledig afgesloten hokje,

met lessenaar en dito schrijfboekje was hun dagelijkse werkomgeving.

Geen enkel accijnsje mocht ontsnappen aan de aandacht van deze ambtenaren.

Wat de inhoud betreft van de koperen potten, kan ik alleen maar een beredeneerde

gok wagen.

Een prachtige ketel, met roerstok, aangedreven door een stoommachine. Wonderlijk.

Regelmatig wordt de ketel gebruikt voor het aanmaken

van de eigen jenever, maar niet tijdens dit bezoek.

 foto: S. Dewickere ©

Er zijn nog zoveel andere interessante dingen te zien.

foto: S. Dewickere ©

Gelukkig is gids Frederik altijd in de buurt, met deskundige uitleg.

Deze rode buis  bijvoorbeeld is geen brandblusapparaat, maar een koeler.

Toch wil ik zelf wel ook eens uittesten of alle kranen wel goed gesloten zijn.

Het zou zonde zijn, mocht er iets van het edele vocht weglekken.

Aan het einde van het bezoek mag je kiezen uit vier verschillende jenevertjes

“van het huis”. De dame links wenst onbekend te blijven, en werd op simpele vraag

 voorzien van een omfloerste blik. Of is het een gebrek aan talent van de fotograaf?

Er worden ook wel enkele soorten van de plaatselijke jenevers te koop aangeboden.

Dat Frederik een uitmuntende gids is, en uiterst begaan met zijn volgelingen,

mag nog maar eens blijken uit het volgende: gans de dag al bekeek hij

(onder meer, en niet uitsluitend) Lila en Gaviota, met bezorgde blik.

Tijdens het degusteren van de laatste glaasjes kan hij zich niet meer intomen,

en bezweert de twee jonge meisjes toch maar niet te veel borreltjes te drinken.

Het risico is namelijk aanwezig dat bij consumptie van meer dan drie glaasjes van

het getoonde gerstenat de daders kunnen worden opgepakt door de veldwachter.

De meisjes blijven verbijsterd en wezenloos achter bij dit schokkende nieuws.

Dit komt totaal onverwacht. Wie had dat gedacht?

Gelukkig zijn ze zo bij de pinken om de goede raad niet in de wind te slaan,

en geen overtredingen te maken tegen het hier van toepassing zijnde wetboek.

Het stokerijbezoek loopt ten einde. De tijd is aangebroken om even te gaan tafelen.

Als we buitenkomen, zien we dadelijk het Hasselts Speculaasmannetje staan.

Terloops gezegd: een lekker speculaasje past uitstekend bij een Hasselts borreltje.

Iedereen gaat aan de overkant, langs het Speculaasmannetje, naar de eetgelegenheid.

De foto van het Speculaasmannetje wil het systeem niet aannemen!

!!=%£µç১##!!!   Sorry.

Einde goed, al goed, of toch bijna.

www.jenevermuseum.be

18-08-2010, 23:13 geschreven door grob  

In een 19de-eeuwse landbouwstokerij - midden in de stad Hasselt - brengt

het Nationaal Jenevermuseum het verhaal van de Belgische jenever.
Je volgt onder meer het productieproces in een authentieke stookinstallatie.

Jenever is niet alleen de nationale gedistilleerde drank van België,

maar ook die van Nederland en Frans-Vlaanderen, de ‘Zeventien Provinciën’

uit de 16de eeuw.

In die eeuw wordt de korenbrandewijn, soms gearomatiseerd met jeneverbes,

 enorm populair.

Kort even de geschiedenis van de (Belgische) jenever.

Het is al gestart onder de voogdij van de Spanjaarden, einde 16de eeuw.
In 1601 vaardigen de aartshertogen Albrecht en Isabella een plakkaat uit waarbij

de productie en de verkoop van brandewijn uit graan, fruit en groenten in de

Zuidelijke Nederlanden worden verboden.

De overheid maakt zich zogezegd zorgen over het overmatige brandewijngebruik

en vindt dat granen dienen voor het bakken van brood en niet voor het stoken

van korenbrandewijn.

Maar: Hasselt ontspringt de dans.

Sindsdien zijn de Limburgers altijd happy, tot op de dag van vandaag.
In Hasselt, dat tot 1795 niet tot de Zuidelijke Nederlanden, maar wel tot het

Prinsbisdom Luik behoort, mag verder brandewijn of jenever gestookt worden.

De jeneverproductie komt er pas echt goed op dreef tijdens de bezetting van

de stad door een Hollands garnizoen in de periode 1675-1681.

Het feit dat de Hasseltse jenever meer dan andere jenevers in België

met allerlei kruiden, bessen en zaden wordt gearomatiseerd,

is wellicht aan deze Hollandse invloed toe te schrijven.

Vooral dan de jeneverbes wordt veel gebruikt, omdat de

struik overal groeit, en dus goedkope vruchten afleverde.

Vandaar dat de naam aan deze bes gekoppeld blijft.

Na verloop van jaren wordt jenever stoken opnieuw toegelaten.
Onder het (wie is er hier eigenlijk NIET geweest?) Oostenrijkse bewind (1713-1794) wordt het

stoken van korenbrandewijn – behalve bij graanschaarste – weer toegelaten en zelfs gestimuleerd.

Het is de overheid niet zozeer om de brandewijn te doen, dan wel om de spoeling.

Dit niet-vluchtig restant van het stookproces wordt immers als veevoeder gebruikt

bij het overwinteren van de veestapel.

Let op: we moeten hier geen ouwe koeien uit de sloot halen, of niet over koetjes

en kalfjes praten, maar enkel over ossen.

Achteraf is het heel merkwaardig, maar zeker de waarheid, dat de grootste

inkomsten van de stokerijen niet afkomstig waren van de jenever, maar van het vetmesten van ossen.

Als we de gids mogen geloven, was er een doorloop van de ossen in de stokerij

van vier à vijf maal per jaar. Kassa kassa dus, en dan spreken we nog niet over de stalmest,

ook heel kostbaar en onontbeerlijk in die tijd, bij gebrek aan kunstmest.

Sommige stokerijen hadden tot tachtig ossen per keer in de stal om vet te mesten!

Hier zie je een (namaak) os, in het Hasseltse museum, aan de echte voederbak.

De ossen waren heel tevreden met de spoeling uit de stookketel, die al heel wat

gegiste materie bevatte.

Deze foto uit 1745 bewijst dat de ossen zich de alcoholpap lieten welgevallen.

Het lijkt er op dat het alcoholpercentage van 0.25 promille ruim overschreden werd.

De uitdrukking “slapen als een os” dateert uit die bewuste periode.

Nu begin ik eindelijk te begrijpen waarom.

Van toen af spande men trouwens altijd twee ossen in een span.

Dat was om de stabiliteit van het span en de rechtlijnige voortgang op de akker

 beter onder controle te houden.

Terloops toch even wijzen op een kleine biologische oneffenheid:

verwar een os nooit met een stier.

Een stier zie je hieronder, op de foto. Zoek de zeven verschillen.

Haha, er is er maar één!

Een stier heeft een veel massievere nek en kop, zoals gedemonstreerd

door deze Spaanse stier, dank zij het wereldberoemde logo

van de Osborne sherry, op de Spaanse heuvels.

Het ligt allemaal een beetje moeilijk, want hoewel de stier

van Osborne is, duiden de eerste twee letters van de naam

op het tegendeel.

Daarenboven laten de Spanjaarden de stieren sherry drinken, in plaats van jenever.

Begrijpelijk dat deze dieren slecht gehumeurd zijn, tijdens hun arenavoorstellingen.

Als de Spanjaarden hier waren gebleven in de zestiende eeuw, dan hadden ze met het Hasselts

jenever voedingssupplement veel betere resultaten kunnen boeken!

Terug nu naar het andere product: jenever.

Jenever is sinds 2008 door de Europese Unie geografisch beschermd, net als al eerder het geval

was voor whisky en cognac. 

Jenever krijgt dus zijn eigen “appelation d’origine contrôlée”.
De ‘Verordening Nr. 110/2008 van het Europese parlement betreffende de definitie, de aanduiding,

 de presentatie, de etikettering en de bescherming van geografische aanduidingen van gedistilleerde

drank’ is het officiële document waarin de volledige regelgeving vermeld wordt. 

Niet simpel, al die reglementen. Gelukkig is dit niet te proeven aan het eindproduct.

Concreet mag enkel in België, Nederland, Frankrijk (Nord en Pas-de-Calais) en

 Duitsland (Nordrhein-Westfalen en Niedersachsen) drank geproduceerd worden die de naam

jenever, genièvre of genever draagt. 

De tijd en de jenever is nu rijp om het museum zelf te bekijken.

Topstuk is de 19de-eeuwse stookinstallatie uit de voormalige stokerij Servais.

Een stoommachine en graanmolen uit dezelfde tijd maken de installatie compleet.

De volledige installatie werd vakkundig gerestaureerd en terug in werking gesteld.

Het is de enige stookinstallatie in België en Nederland die volledig op stoom werkt.

Het museum stookt er naar een 19de-eeuws recept zijn museumjenever in.

We hadden onlangs de gelegenheid om de stokerij te bezoeken, met meer

dan honderd mensen van het Seniorennet.

Onder hen waren er twee die het absoluut wilden meemaken: Lieve en (mijn) Greta,

 respectievelijk Mentor en Administrator van de Seniorennet Photoshop Mailgroep.

Voor sommigen Seniorennetters, vooral die van de fotografische strekking, zijn

ze wellicht beter gekend onder de pseudoniemen Lila en Gaviota.

De gids - we zullen hem Frederik noemen – staat rechts, en dan komen Gaviota

en Lila respectievelijk. Ze lijken wat scheef te hangen, maar dat komt door de vloer.

Hoog boven Lila torent een Nederlander (uit Breda), die we Wim zullen noemen.

We hadden ook de eer om met Wim en zijn dame achteraf internationaal te tafelen.

deze foto is gemaakt door Mick 

Momenteel loopt er in het museum een interessante fototentoonstelling, onder de

 sprekende titel:

Vrouwentongen (let wel: in één woord) en mannenpraat - Volkscafés

in Vlaanderen.

Met vrouwentongen bedoelt men natuurlijk de Sanseveria’s, die eeuwenlang de

 raamdorpels van de volkscafé’s bevolkten.

De ludieke foto’s gaan over droge worsten, filterkoffie’s, kickertafels, lelijke

stenen vloeren, buitentoiletten, enz.

Door hun alledaagse en ongedwongen karakter maken volkscafés

onlosmakelijk deel uit van ons cultureel erfgoed.

De originele kleurbeelden geven getrouw de

levendigheid van het volkscafé weer.

Daarbij kunnen de nodige relativering en een vleugje

humor niet ontbreken. Met een knipoog dus.

Terloops gezegd, over Frederik heb ik toch mijn twijfels.

Je moet eens goed kijken: in zijn lichtjes omhoog gaande rechterhand

past geen klein borrelglaasje, maar wel een stevige pint. Het lijkt er op

alsof Frederik geen jeneverfanaat, maar eerder een fervente bierdrinker is.

Waarschijnlijk hebben we hier te maken met een gecamoufleerde biergids

(uit brouwerij Alken)?.

Het resultaat van jenever of bier drinken achteraf (in volume) is natuurlijk

niet hetzelfde, wat gedemonstreerd wordt op de foto rechts onderaan.

Of dit bezoek al dan niet de goede kant opgaat, kom je te weten tijdens een van

de volgende dagen.

Come and see…voor de nieuwe avonturen van Lila en Gaviota!!

Als je zolang niet kan wachten, en ook voor  echte interessante informatie

kan je via de volgende link:

www.jenevermuseum.be

15-08-2010, 00:00 geschreven door grob  

Er zijn verschillende soorten kappers. Voornamelijk twee soorten: de eetbare soort

en de minder eetbare, hoewel ik de laatste nog niet echt geprobeerd heb.

De eerste soort zijn de groenachtige bloemknopjes van de kappertjesplant.

Van de andere kappers, de tweede soort, zijnde de haarklievers, heb ik er zelf ook

 nog twee verschillende (soorten): Filip in Knokke-Heist, waarover ik zeer tevreden ben.

Hij doet enkel de mannen, bij manier van spreken.

Filip is een authentieke Knokkenaar, maar dat stoort me niet.

En met zijn één meter tachtig is hij ook niet echt een kappertje.

Mijn tweede kapper, kapster eigenlijk, is Amanda. Zij is afkomstig uit Londen,

spreekt mooi Engels, woont tegen Marbella en doet aan uniseks.

Dat laatste is trouwens volkomen eervol, en betekent alleen maar dat ze het

 hoofdhaar van zowel mannen als vrouwen verzorgt.

Van Amanda ben ik ook heel tevreden.

Vanaf hier zal ik het verder uitsluitend over kappers hebben, met groene kleur.

 In België is er een zeer grote consumptie van kappertjes door het gebruik in

 keukenklassiekers zoals “filet américain préparé”, en uiteraard de onvolprezen

 rogvleugel met kappertjes. Het wordt ook regelmatig gebruikt in sauzen,

eiergerechten, op broodjes gerookte zalm, bij visgerechten en op pizza's.

Dit sterke verbruik is niet zomaar te verklaren want de kappertjesplant komt

helemaal niet voor in onze contreien.

Men vindt de groene bolletjes in overvloed in de alle voedingswinkels, meestal

verpakt in glazen potjes of soms in blikjes.

Men ziet ook steeds meer verschillende groottes van kappertjes.
De kleine kappertjes zijn eenvoudigweg ongeopende bloemknopjes

van de kappertjesplant.

Dat is een struikvormige plant met breed uitgroeiende takken tot één meter wijd.

In het wild komt deze plant veel voor in het gehele Middellandse Zeegebied,

waar hij met zijn mooie grote (tot 5cm) witte bloemen de aandacht van de vogels

 trekt tussen de rotsen waar hij het best gedijt. Het eilandje Pantelleria

(tussen Sicilië en Tunesië) schijnt de beste kappertjes te herbergen.

De kappertjes worden geklasseerd volgens grootte, en men gebruikt

daarvoor de meest poëtische Franse namen.

Ik ga die nu niet allemaal opsommen, maar qua reputatie staan

de “nonpareilles” op het hoogste schavotje. Dat is de kleinste variant.

Sinds enkele jaren zien we in de delicatessenwinkels een grotere

soort met een steeltje eraan opduiken.

Misschien heb je die ook al gezien.

In Spanje zijn ze courant te koop in elke supermarkt.

Let wel, dit is geen ongeopende bloemknop maar de onrijp

geplukte vrucht van dezelfde kappertjesplant,

doorgaans noemt men dit de cornichon de câpres,

of de kappertjesaugurk. Meestal laat men het steeltje er aan.

Dit zijn de allergrootste, met een steeltje en ze zitten vol met zaadjes.

De kleine kappertjes zijn wel het duurst, en het meest gewaardeerd.

Kappertjes zijn dus gesloten bloemknopjes.

Vers gegeten is er eigenlijk weinig aan.

Ze bezitten caprinezuur, dat op volle sterkte onaangenaam

naar bok ruikt.

Waar staat de bok, ma? Ik kan hem al tot hier ruiken.

In combinatie met de ingrediënten voor de opleg komt de echte smaak

wel vrij. Kappertjes hebben dan een blauwgroene kleur en een

frisse, zurige smaak.

Net als olijven moeten ze geconserveerd worden, anders zijn ze

te bitter om te eten.

Ze worden meestal eerst wat gedroogd en daarna ingelegd

in vaten met grof zout of gepekeld en in wijnazijn ingelegd,

soms zelfs in olijfolie.

Kappertjes bewaren is geen enkel probleem zolang je er maar voor zorgt dat

Voeg nooit azijn of iets dergelijks toe aan de pot want dan vermindert

de smaak zienderogen.

De cultuur van kappertjes en de vruchten is een zeer arbeidsintensieve en fragiele

 onderneming. Er wordt in het begin van de zomer dagelijks ’s morgens voor dag

en dauw geplukt en gesorteerd, alles met de hand.

De bloemknoppen worden geplukt en dan in de zon te drogen gelegd

(vandaar dat ze in België niet geteeld worden).

Daarna kan men ze dan inmaken in pekel met azijn of in zout.

De kappertjes in zout zijn perfect houdbaar buiten de koelkast.

Op die manier kunnen ze ten minste een jaar op kamertemperatuur worden bewaard.

Bereid je een saus die een lange kooktijd nodig heeft, dan hoef je geen zout toe te voegen,

het zout van de kappers is ruim voldoende.

Jullie weten nu ongeveer alles over kappers en kappertjes.

Kan er iemand, na al deze uitleg, zeggen waarbij kappertjes behoren?

Zijn het groenten, fruit, kruiden, specerijen of nog iets anders?

Als je het zeker weet, wil het me dan doorsturen aub (via reactie onderaan rechts).

Hoog tijd om het passende gerechtje te bereiden: baars met kappertjes.

Gemakkelijk en heel snel klaar. Zuiders lekker.

In de keuken wordt de voorverwarmde vis en de mix van de andere ingrediënten 

samengebracht op een bord.

Na de tweede opwarming, met de Mediterrane mix erbij, mag het op de tafel.

Ondertussen is er een superlekker Huysentruyt sausje bijgemaakt,

met hoofdzakelijk gelijkaardige bestanddelen: tomatensaus met kappertjes.

De saus maakt het gerecht compleet. Zuiders en lekker.

Met platte peterselie uit de plantenbak.

Bereid in Spanje en licht gebaseerd op een recept uit “Toeren en Tafelen in Spanje”, pag. 84

Het tomatensausje gemaakt naar Piet H. uit het Tv-programma “De Perfecte Keuken”

07-08-2010, 00:00 geschreven door grob  

Na enkele dagen hard labeur voelen we ons herboren, en zo licht als een pluimpje.

Dan is de tijd gekomen, om verder noordwaarts te trekken, op zoek naar Betty.

En dat is voor zeer binnenkort…

Zo eindigt mijn vorig stukje.

Welnu, Betty uit Leuven hebben we  gevonden, in de buurt van Vierzon.

Maar vooraleer we zover zijn, worden we op een parking nog eerst gecontroleerd

 op verboden alcoholbezit door de Texas Rangers uit Dallas.

Betty is te vinden niet ver van de autoweg, in een rustige buurt. Haar Bed&Breakfast

is een gewezen Priorij, vandaar de benaming “Le Prieuré” natuurlijk.  

Even voorzichtig het vetplantje manipuleren, dat ik gekocht heb in Quillan,

en we kunnen het gebied van Betty betreden.

De parking ligt aan de zijkant van het gebouw. Twee merkwaardige deuren

doorstaan hier de tand des tijds, om het eens traditioneel te zeggen.

Als je de linkerdeur opentrekt sta je in een merkwaardig historisch kapelletje

van de priorij, waar vroeger de paters zich terugtrokken. Om te bidden waarschijnlijk.

De deur aan de rechterkant leidt van de parking naar het hoofdgebouw,

en loopt doorheen het vroegere koetshuis,

waar nog voertuigen en oud landbouwgereedschap

van hun pensioen genieten.

Als je het koetshuis verlaat sta je tegenover het hoofdgebouw, aan het einde

van een mooi stuk tuin.

Greta heeft al dadelijk de ingang gevonden, de pientere meid!

De zon, die stilaan ondergaat, doet de kleuren van dit tafereeltje bijzonder goed uitkomen.

Als je van de ingangsdeur kijkt naar de andere kant, zie je achter de tuin

de eigenlijke toegang, met daarachter een straat.

Aan de overkant van de straat staan nog gebouwen die toebehoorden aan de Priorij.

Toen hier nog bruine of witte paters rondliepen, was de rust volledig.

Achteraf trok men een straat dwars door het domein.

Aan de rechterkant situeren zich enkele kamers van de B&B.

Slechts twee andere bezoekers logeren hier.

Ze zijn niet erg spraakzaam, maar wel grappig

Wat je hier ziet is een ongelukkig mens. Waarom, zul je denken?

Wel, hij heeft de kans nog niet gekregen te logeren bij Betty uit Leuven.

Eens binnenhuis, ziet het er allemaal zo oud niet uit.

We voelen ons onmiddellijk thuis. Zo zijn we.

We hadden vooraf, bij de reservering, gevraagd om een

licht dineetje, wat voor de gastvrouw geen probleem is.

Greta kijkt er al naar uit.

Betty is zeer verlegen, en wil geen foto laten nemen,

terwijl ze het eten opdient.

Om mijn verhaal kompleet te maken heb ik dan maar

een robotfoto samengesteld.

De gelijkenis is wel treffend moet ik nu zelf toegeven.

Betty heeft het schitterend gedaan.

Enkel de hoofdmaaltijd, en dan dit kleine dessertje toe.

Ik heb blijkbaar te veel van de wijn gedronken, want mijn

gevoel voor evenwicht is me aan het verlaten.

Greta heeft het in de mot trouwens.

Na de welverdiende nachtrust verlaten we het dorpje.

De naam is trouwens merkwaardig: Vatan.

Wie een mondjevol Frans kent, weet wat dit betekent.

Daarom heeft het gemeentebestuur er prompt aan toegevoegd: “tu reviendras…”.

Zoiets moeten ze ons geen twee keer zeggen.

 In een later stadium van onze avonturen komen we inderdaad terug.

Met foto van Betty inclusief, deze keer.

Voor de trouwe lezers, come and see…

En zo loopt onze terugkeer uit Spanje ten einde.

We gaan verder noordwaarts, voorlopig…

31-07-2010, 10:44 geschreven door grob  

Er zijn er die het doen: wanneer het zitvlak te pijnlijk wordt tijdens of na teveel fietsen,

steekt men een vers stuk rundvlees in zijn broek, ter hoogte van het zitvlak.

Nu de Tour de France op zijn einde loopt, zijn er wellicht wel een aantal tournedos,

 die ettelijke kilometers boven de Nederlandse, Belgische, Franse of Zwitserse

 wegen hebben afgelegd. Wie zal het weten?

(*) Voor de Nederlandse lezers: velo is Frans voor fiets natuurlijk.

Wat voor mij ook een open vraag is: wat gebeurt er achteraf met deze befaamde

 vleeslappen, eens ze afscheid genomen hebben van de zitvlakken?

Worden ze toch nog geserveerd voor iemand?

Misschien kan men ze verplicht laten eten door de renners betrapt op doping?

Is er al iemand op dat idee gekomen?

Terug nu naar mijn eigen tweetal tournedos (die nog geen zadel gevoeld hebben).

De vleesjes zien er smakelijk uit, maar vandaag is Cabrales de echte vedette.

Cabrales is een blauwe kaas, uit Asturië.

Naar verluidt fietst de Spanjaard Contador regelmatig in de Asturische bergen,

en doet hij zich onderweg overvloedig tegoed aan Cabrales.

Asturie ligt in het noordwesten van Spanje, ten zuiden van de golf van Viscaya,

Het ligt aan de zee, maar heeft ook heel wat bergen.

Cabraleskaas (queso de Cabrales) is een blauwgeaderde

koeienkaas (met eventueel bijmenging van geiten- en/of schapenmelk),

afkomstig uit de gelijknamige gemeente Cabrales in Noord-Spanje,

gelegen in het Picos de Europa-gebergte.

De kazen worden tussen de 4 en 6 maanden gerijpt in koele grotten

van dit gebergte, en staan onder invloed van zilte Atlantische wind.

Nog echt kleinschalig artisanaal werk is dit, waardoor deze

fantastische kaas weinig bekend is in het buitenland.

Gelukkig vond ik in een kookboek met Spaanse en

Portugese gerechten dit recept.

De kazen worden in grotten in de valleien van Asturie

geplaatst op houten planken, waar ze met regelmaat

individueel gedraaid en opgeschoond worden.

De relatieve vochtigheid in deze grotten ligt bij de 90%,

en de frisse temperatuur schommelt tussen 7–13 °.

Deze toestand is gunstig voor de ontwikkeling van penicilline

 schimmels, die zorgen voor de blauw-groene dooradering.

Cabrales heeft een sterke smaak en geur, die complex

kan worden als schapen- of geitenmelk wordt toegevoegd.

Net als voor Roquefort en Gorgonzola is de naam

beschermd door Europese wetgeving.

Gelukkig kon ik de kaas makkelijk vinden in de Spaanse

supermarkt. Ik had al verschillende Spaanse kazen

geprobeerd, maar deze was me nooit opgevallen.

Het gekochte product is gewoon verpakt, op zijn supermarkts dus,

maar traditioneel wordt hij helemaal anders behandeld.

De esdoornbomen uit de Asturische bergen leveren bladeren

waarin de kazen normaliter worden gewikkeld.

Europese wetgeving rond hygiëne verbiedt dit vandaag, en commercieel

verkochte Cabrales zit nu niet meer in vochtige groene bladeren, maar in donker

 groen gekleurde aluminiumfolie met de officiële stempel van de Queso de Cabrales.

In de streek zelf is het nog mogelijk origineel verpakte Cabrales te vinden,

in zeer beperkte  hoeveelheden, maar deze mag men niet exporteren,

en heeft geen officiële  DO goedkeuringsstempel.

De gerijpte kaas is brokkelig, maar wel smeerbaar.

Hij heeft een typerende ziltige en houtachtige smaak wat voor een belangrijk deel

is te danken aan de esdoornbladeren. Het vetgehalte is circa 45%.

Cabrales wordt door de Spanjaarden gebruikt in groente- en vleesgerechten.

Ook als tapa in combinatie met olijven of dadels komt Cabrales goed tot zijn recht.

 Vooral de laatste combinatie, waar de pittige kaas gecombineerd wordt

met de zoete dadels, is erg populair.

Ik ga hem vandaag op een andere manier bereiden, als saus voor de tournedos.

Als groenten komen er twee soorten paddenstoelen bij: de Portebello’s,

die je hier ziet, en een soort waarvan de naam me momenteel ontsnapt.

Indien iemand ze herkent, laat het me weten via een reactie aub. Dank je wel.

Jullie weten nu ongeveer wat we gaan bereiden: tournedos al Cabrales.

Absoluut niet moeilijk, want zelfs ik kan het bereiden.

In plaats van Cabrales kan je uiteraard ook Roquefort, of Gorgonzola nemen.

Iets minder smaakvol natuurlijk, maar nog zeker lekker genoeg.

Het andere lokvogeltje is: champiñones al ajillo (gebakken lookpaddenstoelen)

De paddenstoeltjes doen braafjes wat van hen verwacht wordt, en blijven

nog even in de pan. Ik heb er ook een gebakken aardappeltje bij voorzien.

Aan één enkel kantje lichtjes aangebrand, maar gelukkig nog net eetbaar.

De tournedootjes hebben intussen hun behandeling succesvol ondergaan,

en de borden kunnen stilaan gedresseerd worden.

Alles is dus onder controle.

De sublieme saus nog druipen op de vleeslappen en het genieten kan beginnen.

Superlekker!

Bereid in Spanje en gebaseerd op een recept uit “Aan tafel in Spanje en Portugal”.

24-07-2010, 00:00 geschreven door grob  

Laten we even halt houden bij de terugkeer vanuit Spanje naar België 2009.

We waren  de buurt van Valencia, in het familiehotelletje Raco de la Pintora.

Vandaar is het een aangename rit naar het noorden, langs het natuurgebied van de

 monding van de Ebro, en de blauwe Méditerranée tot in het zuiden van Frankrijk.

Regelmatige lezers weten dat we altijd een tijdje halt houden in Quillan, waar vorige

 zondag de Tour de France nog passeerde.

De verblijfplaats situeert zich tussen Perpignan en Carcassonne, en dit grote

 bungalowpark wordt al 21 jaar bestuurd door Vlamingen die we goed kennen.

Het domein zelf ligt een paar kilometer buiten het kleine stadje Quillan.

Naar aloude gewoonte durven we in het stadje al eens rondkuieren.

De Tourist Office werd enkele jaren geleden volledig vernieuwd en is

een aangename omgeving.

De Romaanse kerk staat er al duizend jaar, en is een vaste rots in de branding.

Begin mei zijn de platanen kort gesnoeid, zodat ze in de zomer voldoende schaduw

 geven aan de lokale petanquespelers. Rugby en petanque is het enige wat hier telt.

Nog een typisch element voor Quillan is het “Eau Potable”.

Dat wil dus in feite zeggen: Potbaar Water.

Zoiets als in Batteries Rechargeables: herlaadbare batterijen.

Bij het potbaar water hoort altijd een kraan. Bovenaan: ze steekt bijna in mijn neus.

De pot vind je altijd onderaan. Ik controleer altijd met mijn vinger, of het water

wel goed gepot is. Het potwater is wel degelijk van goede kwaliteit dit jaar.

Terug naar het domein “L’Espinet”. De nieuwe bungalows blijven maar aangroeien,

en sinds vorig jaar is er een grote vijver aangelegd.

Aan de rechterkant zie je de loods, waar vorig jaar een van de recepties doorging

 voor het twintigjarige bestaan.

Ons jaarlijks verblijf in Quillan is een soort Spartaanse retraite: geen TV,

en ganse dagen aan de conditie werken.

Hier geef ik me volledig op de 11 meter horden.

Vroeger deed ik altijd de 18 meter, maar het werd me te zwaar.

Greta heeft haar eigen zweetverwekkend en calorieverdrijvend fitnessprogramma,

waar ze ook altijd heel intens mee bezig is.

Naast het sterk afslankende hordelopen, sta ik stilaan bekend als de Fit-o-meterfreak

van l’Espinet. Elk van deze disciplines beheers ik tot in de perfectie.

Zelfs de plaatselijke pers houdt zich dagelijks op de hoogte van mijn vorderingen.

…waardoor de tribunes  telkens vollopen, eens ik in actie kom.

Greta eindigt steevast haar eigen workout met een kwartiertje op “The Duck”,

de moeilijkste en meest stresserende oefening van allemaal.

Na enkele dagen hard labeur voelen we ons herboren, en zo licht als een pluimpje.

Dan is de tijd gekomen, om verder noordwaarts te trekken, op zoek naar Betty.

En dat is voor zeer binnenkort…

21-07-2010, 10:39 geschreven door grob  

Hez vorige zinnetje is natuurlijk lichtjes overdreven.

Maar toch: tijm staat bekend als slijmoplossend middel en heeft ook

een krachtige antibacteriële en schimmelwerende werking.

Nog een straffe: gebruik tegen hoofdpijn een tijmaftreksel in olie, via massage.

Niet alleen aan tafel, maar ook tijdens bedtijd kan tijm nuttige diensten bewijzen!

Vandaag gaan we enkel in op het eerste aspect. Naar de keuken dus.

Maar eerst nog wat nuttige TIPS over tijm natuurlijk, ten behoeve van de lezer(es).

Van oorsprong komt ‘Thymus vulgaris’ uit het gebied rond de Middellandse Zee.

De vaalgroene blaadjes zijn op hun best wanneer de plant in bloei staat.

De oude Romeinen gebruikten al tijm om smaak te geven aan kaas en likeur.

Bovenaan de takjes verschijnen van begin tot midzomer kleine witte of lila

lipvormige bloempjes, die veel bijen trekken.

Vanwege de aromatische geur wordt tijm veel in de zeepindustrie gebruikt.

TIP 1: meng tijm met peterselie en laurier tot een “bouquet garni”.

Bind het met een touwtje, en je kunt dit toevoegen aan bouillon, marinades,

 vullingen, sauzen en soepen.

TIP2: het kruid mag als blaadje of als volledige tak meekoken.

Bij het opdienen verwijder je vanzelfsprekend de tijmtakjes.

Je kan de blaadjes natuurlijk ook vooraf van de takjes afritsen.

TIP 3: samen gebruikt met marjolein geeft het aan spijzen een heerlijk aroma.

Tijm smaakt ook heerlijk in bruine sausen, wildgerechten en peulvruchten.

TIP 4: ook bij gerechten met wijn en bij de inmaak van olijven wordt tijm gebruikt.

Tijm past goed bij voedsel dat langzaam in wijn wordt gekookt.

TIP 5: van de bloemen en bladeren wordt ook thee en siroop bereid.

Tijm bevat de stof thymol, die goed is voor de luchtwegen, meer bepaald als middel

tegen hoesten en symptomen van astma.

TIP 6: tijm wordt ook gebruikt bij de bereiding van likeuren zoals Bénédictine.

Ik zou toch niet aanraden dat zelf uit te proberen.

TIP 7: vermijd het eten van grote hoeveelheden tijm tijdens de zwangerschap.

Misschien is deze tip wel overbodig, gezien de leeftijdscategorie waarin de meeste

 van mijn lezeressen vertoeven. Maar je weet natuurlijk nooit!

Eenmaal hoofdpijn overwonnen na een massage van het tijmaftreksel in olie

liggen immers alle wegen en mogelijkheden open!

TIP 8: Tijm kan je 's zomers gemakkelijk drogen, omdat de plant een houtige stengel

en kleine blaadjes heeft. Hiervoor kan hij buiten aan de waslijn of in een goed

 geventileerde kamer worden gehangen. Na het drogen kunnen de blaadjes

worden verkruimeld en in gesloten potten worden bewaard.

Denk wel bij het gebruik van kruiden aan de algemene regel, dat voor hetzelfde smaakeffect

de hoeveelheid verse kruiden driemaal zoveel is als in gedroogde versie.

Op ons terras wordt de verse tijm geplukt, en er komen nog wat andere dingen bij kijken,

ter bereiding van aardappel-paddenstoelgratin met varkenshaasje.

Waar wacht je op? Het is heel eenvoudig te bereiden.

Ik heb het gerechtje bereid voor twee personen.

Zoals je kan zien gebruik ik altijd ingrediënten die gemakkelijk te verkrijgen zijn.

Hieronder zie je de ovenschaaltjes, met alles erop en erin, die uit de oven komen.

Tegelijk wordt ook het varkenshaasje op maat gesneden

en geserveerd.

Samen met champignons zijn oesterzwammen ook niet te versmaden, integendeel.

Alles samen op het bord is het einddoel.
Ik had weer eens geluk. Oef.

Het gerechtje is geslaagd en superlekker!

.

Bereid in Spanje naar een recept uit Libelle.

16-07-2010, 16:40 geschreven door grob  

Dit beestje hieronder is geen schaap, geen geit, geen lama, ook geen neushoorn.

Het is gewoon een rendier(tje), een beetje verdwaald aan de Noordkaap.

We zijn al enkele dagen terug thuis, en alles begint opnieuw letterlijk

in de oude plooi te vallen (hmm, hmm).

De verdere avonturen komen iets later aan bod, na deze enkele korte flashberichten

(om wat tijd te winnen, want mijn inspiratie zit in feite nog in het noorden).

Op de boot was er in principe internetverbinding mogelijk, maar elke poging

is volledig mislukt. Greta had zelfs (tevergeefs) haar laptopje meegenomen.

Het schip is wel van Italiaanse afkomst. Dat verklaart al veel.

Ik kon dus geen update doen van mijn blog gedurende twee weken.

Iets totaal anders: een aantal (meestal vrouwelijke) lezers zouden graag

bepaalde uitgeteste recepten bijhouden, om ze zelf ook eens uit te proberen.

Het is niet nodig om ze over te schrijven.

Ziehier, wat je wel doet: open een leeg document (bijvoorbeeld in Word).

Ga in mijn weblog naar het gewenste recept.

Selecteer het, door met de muis links te klikken, vast te houden en te slepen.

Klik op “kopiëren” (boven in de menubalk). Ga naar je eerder geopende document.

Klik boven in de menubalk op “plakken”, en klaar is kees.

Je kan het op de PC bewaren in een bestandje , of het afdrukken.

Weer iets totaal anders: ik vermoed dat ik deze week boven de 25000 hits uitkom.

Dat wil zeggen dat er zoveel keer geklikt is op mijn weblog door de bezoekers.

Het is een klein mijlpaaltje, nauwelijks merkbaar tussen de Grote Weblogs.

Er zijn zeker blogs met tienmaal meer hits, maar het stemt me toch heel tevreden.

Het is nog geen obelisk, maar toch al iets in de ordegrootte van een weidepaaltje.

Het is uiteindelijk de vooral kwaliteit van de lezer die telt, niet de kwantiteit natuurlijk.

Ik bedank dus al mijn lezers, en in vooral diegenen die al eens een reactie sturen.

Dit is trouwens eenvoudig: klik onder rechts, onder het schrijfseltje, op “Reageer”.

Het doet me veel plezier te weten of men het goed, of slecht vindt.

Ik ga in elk geval trachten, als er niet te veel tegenzit, om zachtjesaan

naar 50000 hits te gaan, in de hoop dat jullie blijven op bezoek komen.

Groetjes.

10-07-2010, 00:00 geschreven door grob  

Vandaag bereiden we verse heilbot.

Deze platvis is de grote neef van de tarbot, die al eerder aan de beurt is gekomen.

Deze knaap kan ongelooflijke afmetingen hebben. Hier zie je een Duitse visser

die in Noorwegen een heilbot aan de haak heeft hangen.

Tot zijn grote spijt achteraf, want hij heeft zeven maanden alle dagen heilbot

mogen eten. Sieg Heilbot!

In navolging van het TV programma “Zalm voor Corleone” met 

Herman van Molle, heeft de drang zich van mij meester gemaakt om

eveneens subito presto naar Noorwegen te trekken, om de plaatselijke heilbot

uit zijn tent te lokken.

Misschien ga ik een programma maken: “Heilbot voor Tom Boonen” of zoiets.

Hij zit te water zowat op dezelfde plaatsen als zalm, maar ik zelf ga starten

in Noorwegen.

Wat moet je nog meer weten van deze zwemmer, vooraleer je hem opeet:

Heilbot is een platvis van meestal 1,5 tot 2 meter lang, en kan 3 meter lang

en 150 kg zwaar worden. De kleur van de bovenkant is groen/bruin tot zwart,

de onderkant wit. Het is een langgerekte, dikke vis.

Tot hun tweede of vierde blijven de jonge vissen dicht bij de kust.
Hoe groter ze worden, des te meer verwijderen ze zich van de kust en ten slotte

 installeren ze zich op grote diepte (100 - 1500 meter).
Na het paaien ondernemen de vissen een tocht naar het noorden,

om voedsel te zoeken. Tegenwoordig worden de vrouwtjes max. 30 jaar oud.

De mannetjes moeten het uiteraard eerder afleggen.

De jonge vissen eten grote schaaldieren (krab, garnalen).

Heilbotten 

Heilbot is rijk aan visolie (niet van BP) en is gerookt een delicatesse.

Vers is heilbot eveneens een lekkernij, maar bij ons is hij minder gekend.

De onderkaak steekt naar voren, zowel de boven - als de ondertanden

zijn zeer krachtig. Deze vis hieronder bijvoorbeeld werkt mee aan

het TV-programma “Man bijt Heilbot”.

Niet meer dan logisch dat ik voor dit gerecht zware handschoenen draag.

Met een heilbot moet je zorgvuldig omspringen.

Toch heb ik het volgende receptje tot een zeer smakelijk einde kunnen brengen:

Heilbot met paprika’s.

Waar wacht je op?

De heilbot staat op het punt de keuken te verlaten, nadat hij

een ultieme beurt heeft gekregen van zacht paprikapoeder en room.

TIP: heilbot wordt meestal in moten verkocht en is zowel diepgevroren

als vers verkrijgbaar. Om te zien of de vis vers is, let u best op de ogen.

Zoals bij de vrouwen dus.

Deze moeten helder zijn en een beetje bol staan.

De huid van de vis moet vochtig en glanzend zijn

en mag geen verkleuringen vertonen.

De vis moet een frisse reuk hebben.

Wanneer het gaat om een filet, mag er geen vocht

vrijkomen wanneer u zachtjes op de vis duwt.

Het witte, smakelijke vlees heeft zijn weg gevonden naar de tafel,

en wordt met smaak en zonder handschoenen verorberd.

.

We zijn vanaf morgen dus onderweg naar Noorwegen, de heilbot tegemoet.

Deze hieronder is er alvast niet gerust in. Hij weze gewaarschuwd.

Die lelijkerd wil ik eten met smøre brøt.

Morgen gaan we de boot op, en ik hoop dat ik van op de Atlantische Oceaan,

of vanuit de fjorden een update kan brengen over de lokale visstand,

of andere avonturen kan beschrijven.

Bereid in Spanje naar een recept uit Libelle.

24-06-2010, 00:00 geschreven door grob  

We blikken even terug naar onze reis met de wagen door het oosten van Spanje,

en verder door Frankrijk, op weg naar België in 2009.

In plaats van het stuk tolweg van Allicante naar Valencia langs de kust te rijden,

kiezen we voor het binnenland. In het verleden hebben we dat al één keer gedaan,

maar indertijd ging het nog echt door “Spaans binnenland” met alleen maar

secundaire wegen.

Op dit ogenblik is alles (tolvrije) autoweg geworden, behalve een kort stukje

van 14 km dat nog niet is afgewerkt.

Ik had een piepklein hotelletje op de kop getikt, ongeveer 30 km vóór Valencia,

door echte Spanjaarden bemand.

Catalanen zijn het eigenlijk, want rond Valencia is er nog heel wat Catalaanse invloed.

Uiteraard liggen de wegen naar het hotel, zoals overal in Spanje, in knopen.

Ook de GPS geraakt er niet door. Dan maar een kort eindje door een eenrichtingsweg,

om tot bij het hotel te geraken.

We bevinden ons nu in een kalme residentiële wijk, alleen op straat.

Het hotel heeft een ongewone constructie, het is volledig gebouwd in hout.

En daarbij is het heel rustig gelegen, en op minder dan 1 km van de autoweg.

Eens je de weg weet is het kinderspel. Ideaal dus voor ons.

De voorgevel is heel verzorgd en uitnodigend, met een mooie rotstuin ervoor,

waar de cyclamen en andere planten in natuurlijke bloei staan.

De naam van het houten huis is duidelijk af te lezen: “Raco de la Pintora”.

Toen ik het besteld had via internet, nam ik het woordenboek Spaans-Nederlands

ter hand, om te kijken wat “raco” betekent. Het stond niet in het woordenboek vermeld.

Dan maar ter plaatse gevraagd aan de uitbater.

Het is Catalaans, en daarom heb ik het natuurlijk niet gevonden.

In het echte Spaans (Castillaans) klinkt het “Rincon”, wat “hoek” betekent.

Raco de la Pintora wil eigenlijk zeggen “het hoekje van de schilderes”.

De uitbaatster heeft als hobby schilderen. Niet op ramen en deuren, maar op doek.

Mevrouw heeft heel het huis ervan volgehangen. En lelijk!! (de schilderijen bedoel ik).

Niet te verwonderen dat we de enige gasten waren.

Het hotelletje heeft trouwens maar vier kamers. Het is eerder een vermomde B&B.

Het arrangement omvatte ook het ontbijt trouwens.

Aan de achterkant ligt een mooie tuin, alleen voor ons, waar we konden verpozen,

terwijl het eenvoudige diner werd bereid. Zo hebben we het graag: een beetje

 ontspanning, en een eenvoudig maal onderweg.

Reizen is goed, als je het traag doet.

Achter het hotel ligt ook een zwembad, dat gans het jaar verwarmd wordt

door zonnepanelen. Als je goed kijkt, zie je een stuk ervan staan op het dak.

Onze kamer, nummer 104 (hoewel er maar vier kamers zijn), draagt de naam

“L’horta”, wat zoveel wil zeggen als “tuin”.

Als je 650 km gereden hebt, is er niets beter dan een douche,

die je langs alle kanten kan laten spuiten.

Als je tijdens het verblijf in deze Startrek-buis zegt “Beam me up, Scotty!”,

dan wordt je vanuit deze machine genadeloos en geluidloos gekatapulteerd

naar een hemelbed. Wat kan er mooier zijn?

De volgende ochtend bleek dat we niet voldoende geld hadden.

We waren vergeten flappen te tappen uit de muur. Je weet wat er gebeurt

als je niet kan betalen in het restaurant: de afwas wacht je op.

In mijn geval kreeg ik een halve dag dwangarbeid in de tuin.

Stenen sjouwen en het zwembad uitlikken!

Zoniet ging men de Guardia Civil erbij halen.

Dat zwembad viel nogal mee, alleen die verdomde chloorsmaak!

Hier kom ik nooit meer!

Zelfs de kruiwagen is van hout! 

PS. weet je wat het voordeel is van een houten hotel?

Je valt  niet op

met een houten kop.

18-06-2010, 12:07 geschreven door grob  

Zuurkool is een van die rare dingen die soms uit de keuken komen,

waarvan veel tafelaars niet zo exact weten wat ze gaan consumeren.

Het is een sterk onderschatte “groente”, toch echt de moeite om even van

nabij te bekijken. Het is geen echte groente natuurlijk, maar al een afgewerkt

product, dat gecombineerd wordt met vlees, of vandaag ook al dikwijls met vis.

De historici denken dat zuurkool afkomstig is uit het noorden van China

en met de Mongolen (Djenghis Khan) en andere volkeren via middeleeuwse

 volksverhuizingen in Oost-Europa terecht kwam.

Vooral in Oost-Europa wordt zuurkool traditioneel nog altijd veel gegeten.

Oost-Europese joden zouden zuurkool hebben opgenomen in hun keuken

en het gerecht verder hebben verspreid naar het Westen en de Verenigde Staten.

Joden aten de zuurkool natuurlijk niet met spek of worst, maar met gans of eend.

Pas tegen het eind van de achttiende eeuw raakte zuurkool in de Nederlanden

 volledig ingeburgerd.

In Frankrijk wordt, met uitzondering van het Elzasgebied, weinig zuurkool

 (choucroute) gegeten. In Engeland en de Verenigde Staten gebruikt men

voor zuurkool nog altijd de Duitse benaming “sauerkraut”.

In België blijft de naam choucroute populair.

Het hier bereide receptje bevat trouwens maar voor een klein gedeelte zuurkool.

Andere ingrediënten worden door de dienstdoende keuken commies voorbereid:

ajuin, aardappelen, paprika’s enzovoort.

Zuurkool werd lang geleden in de eerste plaats thuis bereid.

Het was een langdurige en saaie bereiding, en men heeft er speciaal materiaal

voor nodig: Keulse potten bijvoorbeeld. Wat is dat ook weer?

Waarschijnlijk dateren die nog van toen men het in Keulen hoorde donderen.

Er zijn wel interessantere bezigheden dan Keulse potten vullen, en dus is het

afgewerkte product kopen een pak gemakkelijker voor de moderne stressmens.

Deze bereiding hier valt op door de vele aangename aroma’s en smaken.

Onder andere mild paprikapoeder, (Spaanse) worsten en spekblokjes maken het

bijzonder smaakvol.

Terwijl ik dit schrijf, moet ik nu mijn stoel 10 centimeter achteruit trekken, anders

 loopt de kwijl in beekjes tussen de toetsen, en dat beperkt de houdbaarheid

van mijn PC klavier in de tijd.

Hoe bereidt men dan vandaag zuurkool, als het niet (meer) thuis is?

Er zijn in Nederland en België gespecialiseerde bedrijven die per jaar

massale hoeveelheden verwerken, op de volgende manier:

Van de gewone witte kool worden de buitenste bladeren verwijderd

en de harde kern uitgeboord.

De kool gaat nu in grote voorraadputten.

De industrie gebruikt hiervoor vaten van cement of plastic.

Deze putten worden dan luchtdicht afgesloten.

Dit gebeurt door plastic zakken, gevuld met water. De geraspte kool wordt bewaard

 in gearomatiseerde pekel (water verzadigd met 1.5 % zout).

Zo kunnen de bacteriën die melkzuur produceren, de kool doen gisten.

Deze bacteriën produceren ook een beetje azijnzuur dat, in combinatie met zout,

 garant staat voor de bewaring van de voedingswaar.

Het zout reinigt de kool en er vormt zich pekel met het plantensap van de groente.

Zetmeel en suiker worden nu omgezet in melkzuur. Afhankelijk van de temperatuur

 en de structuur van de kool duurt dit gistingsproces drie tot acht weken.

De zuurkool heeft dan ongeveer de helft van haar gewicht verloren en levert

een geconcentreerd gehalte aan vitamines en minerale zouten).

Zuurkool is licht verteerbaar - veel lichter dan de oorspronkelijke witte kool.

Bij het koken komt trouwens NIET, zoals bij andere kool altijd het geval is,

de typische spruitjeslucht vrij.

Verse zuurkool wordt vandaag, vacuümverpakt, zowat overal te koop aangeboden.

Haal de kool uit het pakje en was de zuurkool zorgvuldig.

Choucroute bevat zeer veel water (90%) en vezels en ze levert maar 20 kcal

per 100g product. Zonder de bijproducten en rekening houdend met het zoutgehalte

 is zuurkool zeer geschikt voor een dieet.

Bovendien bevat dit product, in tegenstelling tot vele andere geconserveerde

 producten nogal wat vitamine C (40mg/100g) en E, koolhydraten, kalium,

calcium, magnesium en melkzuur.

Al in de 3e eeuw voor onze jaartelling, werd zuurkool gegeten bij de bouw

van de Grote Muur van China. En hij staat er nog!

Dank zij de zuulkool ofte Tsjoe Klut in het Chinees.

Soms wordt voor een iets andere smaak een gedeelte wijn toegevoegd,

waarbij dan wijnzuurkool ontstaat, eveneens te koop in de winkel.

Het is trouwens in deze vorm dat vroeger de stoere zeebonken kool meenamen

op hun lange tochten. Hét perfecte middel tegen scheurbuik.

Dit verschijnsel is ontdekt door de Engelse ontdekkingsreiziger James Cook.

(what’s in a name?)

Misschien is dit een van de redenen dat het ook in Nederland populair is,

want Nederlanders, zoals iedereen wel weet, waren fervente zeevaarders.

Zuurkool is bekend om haar vermogen om het spijsverteringsstelsel te ontsmetten.

 Het bevat ook vitamine B en ijzer. Dat laatste is het enige nadeel. Je mag niet té dikwijls

zuurkool eten, want je ingewanden zouden kunnen gaan roesten.

Ook ijzersterk is dit recept, en tegelijk een streling voor alle mogelijke zintuigen.

Probeer dit eens op een moment dat het zomerse weer er niet zo zomers uitziet:

Groentepotje met worst en zuurkool.

Waar wacht je op?

De zuurkool maakt, zoals je merkt, slechts een klein deel uit van het geheel.

Het zijn zeker ook de andere ingrediënten die zorgen voor een heerlijk aroma.

Naast het recept, afkomstig uit een gekend vrouwenblad, staat deze foto:

Mijn eigen resultaat ziet er ongeveer hetzelfde uit, maar dan gefotografeerd zonder

 een professionele fotograaf in de buurt. Hoewel Greta stilaan in de buurt komt.

Deze keer heb ik aan het recept eigenlijk geen veranderingen aangebracht.

Je ziet dat zelfs een klein amateur-kokje zoals ikzelf dit gemakkelijk kan maken.

En als ik het kan, kan iedereen het. Het zwaarste is: alle ingrediënten bijeen kopen.

.

Het opscheppen zonder morsen heeft ook een hoge moeilijkheidsgraad,

maar Greta doet het weer met vaste hand.

Dit groentepannetje smaakt naar nog.

Gelukkig heb ik het voor vier eters gemaakt, dus tweemaal genieten is er bij.

Geef het aan geen hond, of zijn buikje staat ervan rond.

Bereid in Spanje naar een recept uit Libelle.

07-06-2010, 15:48 geschreven door grob  

Als je tijdens het weekend eens in de buurt komt van Boom, langs de A12 autoweg

bijvoorbeeld, ga dan eens een stapje verder tot in Terhagen.

Je zult het je niet beklagen.

Het museum van de Rupelklei verwelkomt je graag in de namiddag.

Het ligt ook pal naast de fietsroute langs de rivier, als je op twee wielen zit.

Het gebouw puilt onder meer uit van talloze uit lokale klei

gebakken voorwerpen.

Er staat zelfs een kunstpaard (!), maar dat is niet van klei.

Dit geopende bierblikje bijvoorbeeld, is niet uit blik, maar uit

de oerechte Boomse klei.

Je mag in deze ruimte niet te veel met de armen zwaaien,

want breken is betalen.

Twee spitse kegels houden een gebakken bol vast.

De maker vond waarschijnlijk zijn inspiratie tijdens

een partijtje bowling. Sport op het kunstenaarsbord.

Diertjes zijn vanzelfsprekend heel populair bij de fervente kleibakkers.

Zo heb je bijvoorbeeld hier een haantje (de voorste), dat ook kan dienen

als een comfortabel containertje, al was het maar voor paaseieren.

Ook deze twee kleibakkers concentreren zich volledig op onze gevleugelde vrienden,

hoewel de linkse bakker ook graag een écht, vlezig haantje op het bord ziet liggen.

Een haantje Archiduc bijvoorbeeld.

Zelfs een groen draakje maakt zijn opwachting.

Ik verwacht dat het elk ogenblik vuur gaat spuwen,

maar het vurige deel is voor later.

Vogeltjes zijn natuurlijk altijd sympathiek, vooral als het stevig doorvoede

zwaluwtjes zijn, zoals dit deftig geklede groepje hier.

Alles is (soms) te koop aan spotprijzen.

Ook mogen visjes niet ontbreken.

Dit exemplaartje in de Spaanse kleuren is een aardappelmesvisje.

Als het verder groeit, wil het ooit een echte zwaardvis worden.

Hier hebben zich een troepje gebakken schildpadjes genesteld.

Op de vloer bedoel ik.

Wat zou nu eigenlijk harder zijn?

Een echt schildpadschild of een gebakken in klei?

Deze dames raken het daar moeilijk over eens.

À propos, de rechtse dame is mijn Greta, en naast haar

staat dochter Nora.

Ze lijken mentaal zo erg op elkaar dat ze zelfs zonder

enige afspraak dezelfde kleren kiezen.

Alleen zijn ze bij Greta één maatje groter.

Voor de rest zijn deze schatjes totaal identiek.

Als gastbakker is er ooit een Indiaan langs geweest,

die zijn sporen heeft nagelaten met een uit de klei en

de kluiten gewassen gebakken totem.

Deze illustere Indiaan luisterde naar de naam “Chief Holy Smoke”.

Dit is werkelijk een prachtstuk.

Jammer dat de totemkop wat op mij lijkt.

Er vertoont zich zelfs een niet onaardige alien die uit een honingraat ei kruipt.

Deze mannetjes zijn gebaseerd op de lokale voetbalploeg,

elf spelers in een vier-vier-drie opstelling en twee ballenrapers

vooraan. Zien er heel sportief uit.

De vrouwtjes daarentegen…

Intussen waren buiten een reeks nieuwe baksels al geruime tijd in de oven gezet.

In afwachting van de bakresultaten zijn er enkele dames op de voorgrond

die overwegen om de plaatselijke vaatwas te doen.

Nora, Greta en Sigrid, die schoonmama mag (moet) zeggen tegen Greta

beraden zich. Het resultaat van de stemming wordt 2 tegen 1. Ze doen het niet.

De oven (links) is open gegaan en de gebakken stukken

worden er voorzichtig uit gehaald, en met een suikertang

overgeplaatst in een viertal vuilnisbakken.

Terwijl de warmtewerkers hun ding doen,

mag de bakoven zelf ook afkoelen.

Beschouw het afkoelen maar als een duiker die geleidelijk

een decompressie ondergaat.

Vooraleer in de ultieme buitenlucht te belanden mogen

de kleiklompen nog even in het vagevuur. 

Gelukkig zijn we hier niet in een restaurant, want er wordt een stukje afgerookt!

Deze rooksignalen hebben ze geleerd toen Chief Holy Smoke nog meebakte.

Het signaal dat je hier ziet betekent: “Schat, ik zal wat later thuis zijn”.

De kunstwerken komen te voorschijn. De eerste twee zijn op het droge.

Een normaal mens haalt zelden iets uit een vuilnisbak,

maar hier is dit de gewoonste zaak.

Elke bak wordt voorzichtig geleegd.

Ook de oven zelf, demonteerbaar in drie aparte delen, wordt afgekoeld.

Alle stukken zijn er nu uit, maar ze moeten nog vrij lang afkoelen vooraleer

Ze met de blote hand aan te raken zijn.

De kleuren zijn nooit vooraf te bepalen, dus voor de maker zelf

is het soms een (on)aangename verassing.

Het verblijf tussen al deze warmtebronnen wekt een hevige dorst op.

Het begrip après-ski heeft ook hier zijn sporen achter gelaten.

Het après-bakken wordt op de gepaste manier verzorgd

door een attente barman.

De nabespreking kan nu beginnen met twee lokale bakwatchers.

Het rooksignaal is nu immers toch verstuurd.

30-05-2010, 20:48 geschreven door grob  

Niet waar natuurlijk! De kip moet in verschillende stukken gesneden worden,

ten minste in vier, zodat zij (of hij als het een haantje is) voldoende mals

kan worden in korte tijd.

Garfield is in gedachten verzonken, en droomt van een kippenboutje Archiduc.

Het formaat van de hier aanwezige kip doet er geen twijfel over bestaan:

deze moet in meer dan vier worden verdeeld.

Ik heb ook gemerkt dat er van de “Kip Archiduc” heel wat varianten bestaan.

Archiduc slaat eigenlijk op de saus, want Archiduc kan men evengoed maken

in combinatie met kalfsvlees, varken, kalkoen, steak enz.

Mijn (eenvoudig) recept komt uit de “SOS Piet” Tv-uitzending, het populairste

en meest hilarische kookprogramma in Vlaanderen.

Hier is het toegepaste recept:

Deze kip is eigenlijk een Vlaams gerecht, ondanks de Frans klinkende naam.

“Archiduc” betekent Aartshertog, en dat klinkt natuurlijk beter dan Kip Matrak.

Nochtans is het gerecht ook bekend in de Franse keuken, die de voorloper is

van de Belgische en de Vlaamse keuken.

De fameuze Franse chef-kok Escoffier bereidt archiducsaus met brunoise

van groenten, truffel, sherry, whisky en porto en er komen geen champignons in voor.

Maar door de hoge prijs van de truffel, maakt de gewone mens meestal de saus

met gebakken champignons of andere paddenstoelen.

Hier is ons archiducje sappig aan het inkoken. Kwijl kwijl.

Voor de saus is heel veel variatie mogelijk.

In de meeste recepten vertrekt men van een brunoise van groenten.

Voor de beginner: dit zijn groentjes gesneden in heel kleine vierkante blokjes.

Deze groenten moeten natuurlijk voldoende gaar zijn.

Om de archiducsaus op smaak te brengen wordt gebruik gemaakt van: cognac,

 brandy, whisky, sherry, Madeira, witte porto.

Let wel, begrijp dit niet verkeerd! Dit is of, of, of, en niet en, en, en.

Sommige recepten vermelden nog een toevoeging van een snuifje rozemarijn,

en anderen verkiezen melk in plaats van room.

De champignons smaken beter als ze eerst even op hoog vuur gebakken worden.

Mijn recept, of correcter, dat van SOS Piet, houdt het supereenvoudig.

Maar lekker is het zeker, met een gekookt aardappeltje.

Heel geschikt voor beginnelingen, zoals ik. Kan niet mislukken.

Het mannetje (of vrouwtje) zal hiermee heel tevreden zijn.

In de meeste restaurants zal je het ook op deze manier voorgezet krijgen,

want een brunoise maken kost tijd.

En hop, daar gaan we dan, tot de volgende keer!

.

Bereid naar SOS Piet

22-05-2010, 00:00 geschreven door grob  

Terug heelhuids aan wal. De tocht met de Mercedes was een unieke belevenis.

Daar moeten we toch nog even van bekomen. Cooldown na de emotievolle zeetocht.

Cooldown mag je niet letterlijk nemen, want het is heet en William & Kate Johnston

 verstoppen zich terecht voor de blakende julizon.

Sommige schippers wagen het toch om op het achterdek het glaasje te heffen.

Op de loopplanken is het minder vochtig. Greta staat er nog wat hulpeloos bij,

maar dat zal drastisch veranderen, want...

…de “Eerste Hulp Bij Dorstigen” helikopter strooit de geschikte drankblikken

uit zijn buik om de droge menselijke keelholtes te bevochtigen. Wat een organisatie!

Na de welkome verfrissing is de tijd rijp om deze oude tweemaster te vereren

met een bezoekje. Een oude houten schuit als geen ander zien we hier.

De stuurhut, of de brug als je wilt, blinkt niet uit door techno hoogstandjes.

Dat maakt het natuurlijk charmant. Net een veteran car, maar dan op het water.

Het interieur bevat een hond met grote ambities om alle zeeën te verkennen.

Deze ambitieuze viervoeter heeft alles om een echte zeehond te worden.

De blik op oneindig is er al.