We blikken even terug naar onze reis met de wagen door het oosten van Spanje,

en verder door Frankrijk, op weg naar België in 2009.

In plaats van het stuk tolweg van Allicante naar Valencia langs de kust te rijden,

kiezen we voor het binnenland. In het verleden hebben we dat al één keer gedaan,

maar indertijd ging het nog echt door “Spaans binnenland” met alleen maar

secundaire wegen.

Op dit ogenblik is alles (tolvrije) autoweg geworden, behalve een kort stukje

van 14 km dat nog niet is afgewerkt.

Ik had een piepklein hotelletje op de kop getikt, ongeveer 30 km vóór Valencia,

door echte Spanjaarden bemand.

Catalanen zijn het eigenlijk, want rond Valencia is er nog heel wat Catalaanse invloed.

Uiteraard liggen de wegen naar het hotel, zoals overal in Spanje, in knopen.

Ook de GPS geraakt er niet door. Dan maar een kort eindje door een eenrichtingsweg,

om tot bij het hotel te geraken.

We bevinden ons nu in een kalme residentiële wijk, alleen op straat.

Het hotel heeft een ongewone constructie, het is volledig gebouwd in hout.

En daarbij is het heel rustig gelegen, en op minder dan 1 km van de autoweg.

Eens je de weg weet is het kinderspel. Ideaal dus voor ons.

De voorgevel is heel verzorgd en uitnodigend, met een mooie rotstuin ervoor,

waar de cyclamen en andere planten in natuurlijke bloei staan.

De naam van het houten huis is duidelijk af te lezen: “Raco de la Pintora”.

Toen ik het besteld had via internet, nam ik het woordenboek Spaans-Nederlands

ter hand, om te kijken wat “raco” betekent. Het stond niet in het woordenboek vermeld.

Dan maar ter plaatse gevraagd aan de uitbater.

Het is Catalaans, en daarom heb ik het natuurlijk niet gevonden.

In het echte Spaans (Castillaans) klinkt het “Rincon”, wat “hoek” betekent.

Raco de la Pintora wil eigenlijk zeggen “het hoekje van de schilderes”.

De uitbaatster heeft als hobby schilderen. Niet op ramen en deuren, maar op doek.

Mevrouw heeft heel het huis ervan volgehangen. En lelijk!! (de schilderijen bedoel ik).

Niet te verwonderen dat we de enige gasten waren.

Het hotelletje heeft trouwens maar vier kamers. Het is eerder een vermomde B&B.

Het arrangement omvatte ook het ontbijt trouwens.

Aan de achterkant ligt een mooie tuin, alleen voor ons, waar we konden verpozen,

terwijl het eenvoudige diner werd bereid. Zo hebben we het graag: een beetje

 ontspanning, en een eenvoudig maal onderweg.

Reizen is goed, als je het traag doet.

Achter het hotel ligt ook een zwembad, dat gans het jaar verwarmd wordt

door zonnepanelen. Als je goed kijkt, zie je een stuk ervan staan op het dak.

Onze kamer, nummer 104 (hoewel er maar vier kamers zijn), draagt de naam

“L’horta”, wat zoveel wil zeggen als “tuin”.

Als je 650 km gereden hebt, is er niets beter dan een douche,

die je langs alle kanten kan laten spuiten.

Als je tijdens het verblijf in deze Startrek-buis zegt “Beam me up, Scotty!”,

dan wordt je vanuit deze machine genadeloos en geluidloos gekatapulteerd

naar een hemelbed. Wat kan er mooier zijn?

De volgende ochtend bleek dat we niet voldoende geld hadden.

We waren vergeten flappen te tappen uit de muur. Je weet wat er gebeurt

als je niet kan betalen in het restaurant: de afwas wacht je op.

In mijn geval kreeg ik een halve dag dwangarbeid in de tuin.

Stenen sjouwen en het zwembad uitlikken!

Zoniet ging men de Guardia Civil erbij halen.

Dat zwembad viel nogal mee, alleen die verdomde chloorsmaak!

Hier kom ik nooit meer!

Zelfs de kruiwagen is van hout! 

PS. weet je wat het voordeel is van een houten hotel?

Je valt  niet op

met een houten kop.

18-06-2010, 12:07 geschreven door grob  

Zuurkool is een van die rare dingen die soms uit de keuken komen,

waarvan veel tafelaars niet zo exact weten wat ze gaan consumeren.

Het is een sterk onderschatte “groente”, toch echt de moeite om even van

nabij te bekijken. Het is geen echte groente natuurlijk, maar al een afgewerkt

product, dat gecombineerd wordt met vlees, of vandaag ook al dikwijls met vis.

De historici denken dat zuurkool afkomstig is uit het noorden van China

en met de Mongolen (Djenghis Khan) en andere volkeren via middeleeuwse

 volksverhuizingen in Oost-Europa terecht kwam.

Vooral in Oost-Europa wordt zuurkool traditioneel nog altijd veel gegeten.

Oost-Europese joden zouden zuurkool hebben opgenomen in hun keuken

en het gerecht verder hebben verspreid naar het Westen en de Verenigde Staten.

Joden aten de zuurkool natuurlijk niet met spek of worst, maar met gans of eend.

Pas tegen het eind van de achttiende eeuw raakte zuurkool in de Nederlanden

 volledig ingeburgerd.

In Frankrijk wordt, met uitzondering van het Elzasgebied, weinig zuurkool

 (choucroute) gegeten. In Engeland en de Verenigde Staten gebruikt men

voor zuurkool nog altijd de Duitse benaming “sauerkraut”.

In België blijft de naam choucroute populair.

Het hier bereide receptje bevat trouwens maar voor een klein gedeelte zuurkool.

Andere ingrediënten worden door de dienstdoende keuken commies voorbereid:

ajuin, aardappelen, paprika’s enzovoort.

Zuurkool werd lang geleden in de eerste plaats thuis bereid.

Het was een langdurige en saaie bereiding, en men heeft er speciaal materiaal

voor nodig: Keulse potten bijvoorbeeld. Wat is dat ook weer?

Waarschijnlijk dateren die nog van toen men het in Keulen hoorde donderen.

Er zijn wel interessantere bezigheden dan Keulse potten vullen, en dus is het

afgewerkte product kopen een pak gemakkelijker voor de moderne stressmens.

Deze bereiding hier valt op door de vele aangename aroma’s en smaken.

Onder andere mild paprikapoeder, (Spaanse) worsten en spekblokjes maken het

bijzonder smaakvol.

Terwijl ik dit schrijf, moet ik nu mijn stoel 10 centimeter achteruit trekken, anders

 loopt de kwijl in beekjes tussen de toetsen, en dat beperkt de houdbaarheid

van mijn PC klavier in de tijd.

Hoe bereidt men dan vandaag zuurkool, als het niet (meer) thuis is?

Er zijn in Nederland en België gespecialiseerde bedrijven die per jaar

massale hoeveelheden verwerken, op de volgende manier:

Van de gewone witte kool worden de buitenste bladeren verwijderd

en de harde kern uitgeboord.

De kool gaat nu in grote voorraadputten.

De industrie gebruikt hiervoor vaten van cement of plastic.

Deze putten worden dan luchtdicht afgesloten.

Dit gebeurt door plastic zakken, gevuld met water. De geraspte kool wordt bewaard

 in gearomatiseerde pekel (water verzadigd met 1.5 % zout).

Zo kunnen de bacteriën die melkzuur produceren, de kool doen gisten.

Deze bacteriën produceren ook een beetje azijnzuur dat, in combinatie met zout,

 garant staat voor de bewaring van de voedingswaar.

Het zout reinigt de kool en er vormt zich pekel met het plantensap van de groente.

Zetmeel en suiker worden nu omgezet in melkzuur. Afhankelijk van de temperatuur

 en de structuur van de kool duurt dit gistingsproces drie tot acht weken.

De zuurkool heeft dan ongeveer de helft van haar gewicht verloren en levert

een geconcentreerd gehalte aan vitamines en minerale zouten).

Zuurkool is licht verteerbaar - veel lichter dan de oorspronkelijke witte kool.

Bij het koken komt trouwens NIET, zoals bij andere kool altijd het geval is,

de typische spruitjeslucht vrij.

Verse zuurkool wordt vandaag, vacuümverpakt, zowat overal te koop aangeboden.

Haal de kool uit het pakje en was de zuurkool zorgvuldig.

Choucroute bevat zeer veel water (90%) en vezels en ze levert maar 20 kcal

per 100g product. Zonder de bijproducten en rekening houdend met het zoutgehalte

 is zuurkool zeer geschikt voor een dieet.

Bovendien bevat dit product, in tegenstelling tot vele andere geconserveerde

 producten nogal wat vitamine C (40mg/100g) en E, koolhydraten, kalium,

calcium, magnesium en melkzuur.

Al in de 3e eeuw voor onze jaartelling, werd zuurkool gegeten bij de bouw

van de Grote Muur van China. En hij staat er nog!

Dank zij de zuulkool ofte Tsjoe Klut in het Chinees.

Soms wordt voor een iets andere smaak een gedeelte wijn toegevoegd,

waarbij dan wijnzuurkool ontstaat, eveneens te koop in de winkel.

Het is trouwens in deze vorm dat vroeger de stoere zeebonken kool meenamen

op hun lange tochten. Hét perfecte middel tegen scheurbuik.

Dit verschijnsel is ontdekt door de Engelse ontdekkingsreiziger James Cook.

(what’s in a name?)

Misschien is dit een van de redenen dat het ook in Nederland populair is,

want Nederlanders, zoals iedereen wel weet, waren fervente zeevaarders.

Zuurkool is bekend om haar vermogen om het spijsverteringsstelsel te ontsmetten.

 Het bevat ook vitamine B en ijzer. Dat laatste is het enige nadeel. Je mag niet té dikwijls

zuurkool eten, want je ingewanden zouden kunnen gaan roesten.

Ook ijzersterk is dit recept, en tegelijk een streling voor alle mogelijke zintuigen.

Probeer dit eens op een moment dat het zomerse weer er niet zo zomers uitziet:

Groentepotje met worst en zuurkool.

Waar wacht je op?

De zuurkool maakt, zoals je merkt, slechts een klein deel uit van het geheel.

Het zijn zeker ook de andere ingrediënten die zorgen voor een heerlijk aroma.

Naast het recept, afkomstig uit een gekend vrouwenblad, staat deze foto:

Mijn eigen resultaat ziet er ongeveer hetzelfde uit, maar dan gefotografeerd zonder

 een professionele fotograaf in de buurt. Hoewel Greta stilaan in de buurt komt.

Deze keer heb ik aan het recept eigenlijk geen veranderingen aangebracht.

Je ziet dat zelfs een klein amateur-kokje zoals ikzelf dit gemakkelijk kan maken.

En als ik het kan, kan iedereen het. Het zwaarste is: alle ingrediënten bijeen kopen.

.

Het opscheppen zonder morsen heeft ook een hoge moeilijkheidsgraad,

maar Greta doet het weer met vaste hand.

Dit groentepannetje smaakt naar nog.

Gelukkig heb ik het voor vier eters gemaakt, dus tweemaal genieten is er bij.

Geef het aan geen hond, of zijn buikje staat ervan rond.

Bereid in Spanje naar een recept uit Libelle.

07-06-2010, 15:48 geschreven door grob  

Als je tijdens het weekend eens in de buurt komt van Boom, langs de A12 autoweg

bijvoorbeeld, ga dan eens een stapje verder tot in Terhagen.

Je zult het je niet beklagen.

Het museum van de Rupelklei verwelkomt je graag in de namiddag.

Het ligt ook pal naast de fietsroute langs de rivier, als je op twee wielen zit.

Het gebouw puilt onder meer uit van talloze uit lokale klei

gebakken voorwerpen.

Er staat zelfs een kunstpaard (!), maar dat is niet van klei.

Dit geopende bierblikje bijvoorbeeld, is niet uit blik, maar uit

de oerechte Boomse klei.

Je mag in deze ruimte niet te veel met de armen zwaaien,

want breken is betalen.

Twee spitse kegels houden een gebakken bol vast.

De maker vond waarschijnlijk zijn inspiratie tijdens

een partijtje bowling. Sport op het kunstenaarsbord.

Diertjes zijn vanzelfsprekend heel populair bij de fervente kleibakkers.

Zo heb je bijvoorbeeld hier een haantje (de voorste), dat ook kan dienen

als een comfortabel containertje, al was het maar voor paaseieren.

Ook deze twee kleibakkers concentreren zich volledig op onze gevleugelde vrienden,

hoewel de linkse bakker ook graag een écht, vlezig haantje op het bord ziet liggen.

Een haantje Archiduc bijvoorbeeld.

Zelfs een groen draakje maakt zijn opwachting.

Ik verwacht dat het elk ogenblik vuur gaat spuwen,

maar het vurige deel is voor later.

Vogeltjes zijn natuurlijk altijd sympathiek, vooral als het stevig doorvoede

zwaluwtjes zijn, zoals dit deftig geklede groepje hier.

Alles is (soms) te koop aan spotprijzen.

Ook mogen visjes niet ontbreken.

Dit exemplaartje in de Spaanse kleuren is een aardappelmesvisje.

Als het verder groeit, wil het ooit een echte zwaardvis worden.

Hier hebben zich een troepje gebakken schildpadjes genesteld.

Op de vloer bedoel ik.

Wat zou nu eigenlijk harder zijn?

Een echt schildpadschild of een gebakken in klei?

Deze dames raken het daar moeilijk over eens.

À propos, de rechtse dame is mijn Greta, en naast haar

staat dochter Nora.

Ze lijken mentaal zo erg op elkaar dat ze zelfs zonder

enige afspraak dezelfde kleren kiezen.

Alleen zijn ze bij Greta één maatje groter.

Voor de rest zijn deze schatjes totaal identiek.

Als gastbakker is er ooit een Indiaan langs geweest,

die zijn sporen heeft nagelaten met een uit de klei en

de kluiten gewassen gebakken totem.

Deze illustere Indiaan luisterde naar de naam “Chief Holy Smoke”.

Dit is werkelijk een prachtstuk.

Jammer dat de totemkop wat op mij lijkt.

Er vertoont zich zelfs een niet onaardige alien die uit een honingraat ei kruipt.

Deze mannetjes zijn gebaseerd op de lokale voetbalploeg,

elf spelers in een vier-vier-drie opstelling en twee ballenrapers

vooraan. Zien er heel sportief uit.

De vrouwtjes daarentegen…

Intussen waren buiten een reeks nieuwe baksels al geruime tijd in de oven gezet.

In afwachting van de bakresultaten zijn er enkele dames op de voorgrond

die overwegen om de plaatselijke vaatwas te doen.

Nora, Greta en Sigrid, die schoonmama mag (moet) zeggen tegen Greta

beraden zich. Het resultaat van de stemming wordt 2 tegen 1. Ze doen het niet.

De oven (links) is open gegaan en de gebakken stukken

worden er voorzichtig uit gehaald, en met een suikertang

overgeplaatst in een viertal vuilnisbakken.

Terwijl de warmtewerkers hun ding doen,

mag de bakoven zelf ook afkoelen.

Beschouw het afkoelen maar als een duiker die geleidelijk

een decompressie ondergaat.

Vooraleer in de ultieme buitenlucht te belanden mogen

de kleiklompen nog even in het vagevuur. 

Gelukkig zijn we hier niet in een restaurant, want er wordt een stukje afgerookt!

Deze rooksignalen hebben ze geleerd toen Chief Holy Smoke nog meebakte.

Het signaal dat je hier ziet betekent: “Schat, ik zal wat later thuis zijn”.

De kunstwerken komen te voorschijn. De eerste twee zijn op het droge.

Een normaal mens haalt zelden iets uit een vuilnisbak,

maar hier is dit de gewoonste zaak.

Elke bak wordt voorzichtig geleegd.

Ook de oven zelf, demonteerbaar in drie aparte delen, wordt afgekoeld.

Alle stukken zijn er nu uit, maar ze moeten nog vrij lang afkoelen vooraleer

Ze met de blote hand aan te raken zijn.

De kleuren zijn nooit vooraf te bepalen, dus voor de maker zelf

is het soms een (on)aangename verassing.

Het verblijf tussen al deze warmtebronnen wekt een hevige dorst op.

Het begrip après-ski heeft ook hier zijn sporen achter gelaten.

Het après-bakken wordt op de gepaste manier verzorgd

door een attente barman.

De nabespreking kan nu beginnen met twee lokale bakwatchers.

Het rooksignaal is nu immers toch verstuurd.

30-05-2010, 20:48 geschreven door grob  

Niet waar natuurlijk! De kip moet in verschillende stukken gesneden worden,

ten minste in vier, zodat zij (of hij als het een haantje is) voldoende mals

kan worden in korte tijd.

Garfield is in gedachten verzonken, en droomt van een kippenboutje Archiduc.

Het formaat van de hier aanwezige kip doet er geen twijfel over bestaan:

deze moet in meer dan vier worden verdeeld.

Ik heb ook gemerkt dat er van de “Kip Archiduc” heel wat varianten bestaan.

Archiduc slaat eigenlijk op de saus, want Archiduc kan men evengoed maken

in combinatie met kalfsvlees, varken, kalkoen, steak enz.

Mijn (eenvoudig) recept komt uit de “SOS Piet” Tv-uitzending, het populairste

en meest hilarische kookprogramma in Vlaanderen.

Hier is het toegepaste recept:

Deze kip is eigenlijk een Vlaams gerecht, ondanks de Frans klinkende naam.

“Archiduc” betekent Aartshertog, en dat klinkt natuurlijk beter dan Kip Matrak.

Nochtans is het gerecht ook bekend in de Franse keuken, die de voorloper is

van de Belgische en de Vlaamse keuken.

De fameuze Franse chef-kok Escoffier bereidt archiducsaus met brunoise

van groenten, truffel, sherry, whisky en porto en er komen geen champignons in voor.

Maar door de hoge prijs van de truffel, maakt de gewone mens meestal de saus

met gebakken champignons of andere paddenstoelen.

Hier is ons archiducje sappig aan het inkoken. Kwijl kwijl.

Voor de saus is heel veel variatie mogelijk.

In de meeste recepten vertrekt men van een brunoise van groenten.

Voor de beginner: dit zijn groentjes gesneden in heel kleine vierkante blokjes.

Deze groenten moeten natuurlijk voldoende gaar zijn.

Om de archiducsaus op smaak te brengen wordt gebruik gemaakt van: cognac,

 brandy, whisky, sherry, Madeira, witte porto.

Let wel, begrijp dit niet verkeerd! Dit is of, of, of, en niet en, en, en.

Sommige recepten vermelden nog een toevoeging van een snuifje rozemarijn,

en anderen verkiezen melk in plaats van room.

De champignons smaken beter als ze eerst even op hoog vuur gebakken worden.

Mijn recept, of correcter, dat van SOS Piet, houdt het supereenvoudig.

Maar lekker is het zeker, met een gekookt aardappeltje.

Heel geschikt voor beginnelingen, zoals ik. Kan niet mislukken.

Het mannetje (of vrouwtje) zal hiermee heel tevreden zijn.

In de meeste restaurants zal je het ook op deze manier voorgezet krijgen,

want een brunoise maken kost tijd.

En hop, daar gaan we dan, tot de volgende keer!

.

Bereid naar SOS Piet

22-05-2010, 00:00 geschreven door grob  

Terug heelhuids aan wal. De tocht met de Mercedes was een unieke belevenis.

Daar moeten we toch nog even van bekomen. Cooldown na de emotievolle zeetocht.

Cooldown mag je niet letterlijk nemen, want het is heet en William & Kate Johnston

 verstoppen zich terecht voor de blakende julizon.

Sommige schippers wagen het toch om op het achterdek het glaasje te heffen.

Op de loopplanken is het minder vochtig. Greta staat er nog wat hulpeloos bij,

maar dat zal drastisch veranderen, want...

…de “Eerste Hulp Bij Dorstigen” helikopter strooit de geschikte drankblikken

uit zijn buik om de droge menselijke keelholtes te bevochtigen. Wat een organisatie!

Na de welkome verfrissing is de tijd rijp om deze oude tweemaster te vereren

met een bezoekje. Een oude houten schuit als geen ander zien we hier.

De stuurhut, of de brug als je wilt, blinkt niet uit door techno hoogstandjes.

Dat maakt het natuurlijk charmant. Net een veteran car, maar dan op het water.

Het interieur bevat een hond met grote ambities om alle zeeën te verkennen.

Deze ambitieuze viervoeter heeft alles om een echte zeehond te worden.

De blik op oneindig is er al.

Deze kijk van de binnen- naar de buitenwereld via een ronde patrijspoort herinnert

me er ineens aan dat we binnen enkele weken weer voor verkiezingen staan.

Een wit bolletje zwart maken is niet zo erg, maar hopelijk is het rondje

niet zo groot als dit hier, want dan gaat het even duren om het in te kleuren.

Zòòò groot wil Greta haar vissen hebben als ze toch zou besluiten

om vissersvrouwtje te worden. We zullen afwachten of ze doorzet.

Vandaag heeft ze er toch wel zin in gekregen.

Dit is een prachtig stuk beeldhouwwerk. Het stelt schout-bij-nacht De Ghieter voor,

een bekend historisch figuur uit de Nederlandse marine.

De schout-bij-nacht is bij de Koninklijke Nederlandse Marine een vlagofficier,

de derde in rang na luitenant-admiraal en viceadmiraal.

De schout-bij-nacht was oorspronkelijk de bevelvoerder die, bij afwezigheid

van de admiraal, in de nachtelijke uren toezicht ("schouwt bij nacht") hield

op de vloot. Dit deed hij door achteraan de vloot te varen.

Schepen hadden in die tijd een lamp hangen die van achteren zichtbaar was.

Vandaar de naam rear admiral, of arrière-amiral.

Vanaf de zeventiende eeuw is de term in gebruik gekomen voor een hoge

 plaatsvervangende officier, onder de viceadmiraal.

De veel kleinere Belgische marine kent de divisie-admiraal.

De Giether zie je hier in zijn meest karakteristieke houding,

met een fles champagne in zijn knuisten.

Hij neemt geen enkel risico en houdt het smakelijke kleinood

stevig vast met beide handen.

Aan zijn blik te zien is dit niet de eerste fles die hij recent

onder handen genomen heeft.

Voor de kenners en liefhebbers zijn hier ook alle scheepstouwen beschikbaar.

Greta is er weer in geslaagd om ingewikkeld te zijn.

Het ziet er naar uit dat ze wat hulp kan gebruiken.

Intussen ben ik bij de afdeling trissen en trossen beland.

Deze soorten worden gebruikt voor kleine schepen of grote honden.

Voor mij is deze maat net iets te klein.

Even verder is er aanstekelijke live muziek.

De echte zeebonken zetten zelfs hun beste houten beentje voor.

Er zijn nog een aantal exposities over zeevaart te bezichtigen.

In een van hen ontdek ik zelfs een schilderij met kapitein Haddock.

Een mooie hoed siert zijn hoofd. Het merkwaardige hier is de pluim

op zijn hoofddeksel.

Ze is afkomstig van de zeer zeldzame rode zwartkeel patrijs, die hij

kon schieten met zijn befaamde blaaspijp, hier afgebeeld

in zijn rechterhand.

De vogel was binnengevlogen via een patrijspoort,

wat volkomen normaal is voor een patrijs.

Je vraagt je af wat een reusachtige autoband komt doen

op deze botenshow.

Of is het een reddingsgordel voor olifanten?

Het zou kunnen, maar dan moeten ze er nog het binnenste

stuk eerst uithalen.

Geen show van vissers- en andere boten zonder dat men

gerookte haring kan eten.

Dat spreekt vanzelf. In de beste ouwe tradities.

Als slot van deze VIP dag worden we nog uitgenodigd op een verdere degustatie

van hapjes en drankjes in de witte sponsortent.

En deze keer wordt het festijn ook nog opgevrolijkt door een leuke bende

die een reeks echte smartlappige vissersliederen ten gehore brengt.

Dit moet dan het slot betekenen van de 10^de editie van Oostende voor Anker.

Maar geen nood, de elfde komt er aan.

Je kan ze zelf beleven tijdens het laatste weekend van mei 2010.

Maar nu valt jammer genoeg het (zeil)doek over de 10^de uitgave.

15-05-2010, 00:00 geschreven door grob  

Woensdag vertrokken uit Marbella. Zomer.

Zon aan de blauwe hemel, de zee in azuur.

Eerste stop in Valencia, dicht bij de plek waar we in oktober drie dagen overnachtten, maar wel aan de andere kant van het Parque Natural Albufera. Echt Spaans lenteweer.

De dag daarna verbleven we in het verbluffende kasteel Castell d'Emporda, 30 km ten oosten van Girona. Nauwelijks zon te zien, maar dat werd goedgemaakt door het verblijf zelf. Spaanse winter.

Dan hadden we een kort intermezzo in het domein l'Espinet in Quillan (tussen Perpignan en Carcassonne), waar we de laatste 15 jaren ten minste éénmaal per jaar verbleven. We hadden in de namiddag een afspraak ten huize van Rita en Harry, die ons eindelijk weer de smaak van Blanquette de Limoux in herinnering brachten.

Het moet niet altijd Cava zijn. De zon was opnieuw volledig van de partij tijdens deze welkome tussenstop.

Een dik uur na vertrek zaten we volop in de sneeuw, op ongeveer 650 m hoogte, in een dorp tussen Carcassonne en Toulouse. Gelukkig hadden we een B&B in een vallei gereserveerd, sneeuwvrij. Toch was het daar ook niet al te warm. De thermostaat moest omhoog, en de truien werden boven gehaald.

Vanmorgen, na het ontbijt, begonnen we de definitieve tocht naar het barre noorden. Op dit ogenblik zitten we in het warme huis van Betty (afkomstig uit Leuven), die ons een fles wijn offreert om de ervaringen van de laatste dagen door te spoelen.

zie http://users.telenet.be/Vanwinkel/

Morgen zijn we, zonder tegenslag, opnieuw thuis, en kunnen we starten met acclimatiseren aan de Belgische kust.

Tot volgende.   

08-05-2010, 00:00 geschreven door grob  

Vandaag gaan we door tot de bodem, de artisjokbodem.

Het leuke is dat je in Spanje volop (voorlopig toch nog) verse tonijn op de kop

kan tikken, en hem daarna nog opsmikkelen ook.

Welke groenten gaan we daarbij nemen?

Waarom eens geen distelbloem? Of met andere woorden: artisjok.

Artisjokken zijn echt wel de vlezige, gesloten en geschubde bloemknoppen

van een distelsoort.

Daarmee wil ik niet zeggen dat je die ene vervelende distel uit je achtertuin

morgen moet gaan opknabbelen.

De artisjok is gekweekt uit de kardoen, een distel die nog steeds in het wild

 voorkomt. De oorsprong ligt waarschijnlijk in Perzië (Iran) en Turkije.

Al voor onze jaartelling was de artisjok een geliefde delicatesse

bij de Egyptenaren en de Romeinen. Ook de Franse edelen waren er dol op.

Tot in de 18e eeuw werd het eten van artisjokken beschouwd als een teken

van rijkdom. Ook in onze tijd wordt de plant beschouwd als een delicatesse,

die bovendien makkelijk in de tuin te kweken is.

Artisjokken worden vandaag ook het hele jaar aangevoerd vanuit Frankrijk,

Egypte, Spanje en Italië.

De grootte van de artisjok hangt af van het ras en zegt dus niets over de kwaliteit.

Zo zie je op de eerste foto een kleine arti, en op de tweede foto een grote sjok.

Let er bij de aankoop op dat de artisjokken niet te veel bruine blaadjes (schubben)

 vertonen, dat de stengel stevig aanvoelt en dat de knop nog gesloten is.

 Artisjokbodems zijn ook in blik verkrijgbaar.

Je kunt dus slim doen zoals ik, en enkel de artisjokbodems of -harten gebruiken..

De artisjokken vertonen ook slim gedrag.

Ze bezitten het merkwaardige verschijnsel van prikkelbare meeldraden:

bij aanraking met bijvoorbeeld een bijentong of -poot trekken de helmdraden

zich samen en komt er een snuifje wit stuifmeel vrij uit de helmknoppen.

Ga en vermenigvuldig u! (Job, XIII, §5)

Als je nu toch zelf deze distels wil bedwingen (misschien omdat je de blaadjes

ook wil degusteren), kan je als volgt tewerk gaan:

Wassen, de steel afbreken en de onderste lelijke en taaie bladeren verwijderen.

Knip de puntjes van de bladeren alleen af als ze lelijk zijn.

Leg de artisjokken samen met de stelen en de weggesneden bladeren in

een bodem kokend water met zout. Voeg eventueel azijn of citroensap toe

(of steek een paar dunne, halve schijfjes tussen de bladeren).

Ze zijn gaar in 30 à 40 min. (controleren door met een vork aan een blaadje

te trekken: als het gemakkelijk loslaat is de groente gaar).

Ondersteboven laten uitlekken in vergiet en droogdeppen met een doek.

Trek van onderaf beginnend de blaadjes een voor een uit de artisjok en

dompel ze telkens met de vlezige onderkant in een dipsaus. Zuig de blaadjes uit.

Het 'hooi' (de nog niet ontwikkelde bloemblaadjes) dat nu tevoorschijn komt

is niet eetbaar. Schraap het met een mes van de artisjokbodem.

 De bodem is wel het lekkerste deel van de artisjok: snijd hem in stukjes

en geniet ervan met de rest van het sausje.

Mijn manier: neem artisjokharten uit blik; gooi ze in een vergiet en laat ze uitlekken.

TIP! Hou er rekening mee dat wijn niet goed bij artisjokken smaakt. Neem dus je voorzorgen. Mediabestanden

Het is natuurlijk een mediterraan gerecht, en er komen o.a. nog trostomaatjes

en olijven aan te pas.

Kortom, tijd voor ons (supereenvoudig) recept “tonijn met artisjokbodems”:

Nog een kwartier laten opkomen in de oven.

En toekijken terwijl de kwijl uit mijn mondhoeken gutst.

Op voorhand gedresseerd, mag het uit de oven onmiddellijk de tafel op.

.

Dit gerecht is waarschijnlijk een van de meest fotogenieke die ik maakte.

En het is dan nog heel lekker ook.

En iedereen kan dit maken zonder probleem.

En ik wou dat ik het weer hier en nu kon eten.

De kans is zeer groot dat dit (voorlopig) het laatste blogstukje is uit Spanje.

Het volgende zal zijn van onderweg, of vanuit België.

Ondertussen gaan we vanaf woensdag nog wat reisavonturen beleven

in het binnenland van Spanje en Frankrijk.

01-05-2010, 15:07 geschreven door grob  

De Mercedes, scheepje waar we mee gaan varen is dus een brik.

Misschien is het interessant om in de buurt te blijven van een reddingsboei.

Want “brik” klinkt niet zo betrouwbaar als een klipper vind ik, of een karveel.

Het vaargebied van de Mercedes is nogal uitgebreid.

Op de kaart zijn de landen aangestipt, waar “zij” regelmatig het anker werpt.

Als je de Lotto wint kan je zelf je eigen bestemming bepalen, waar dan ook.

Voorlopig houden we het maar op een zeetocht in de Belgische wateren.

We zijn aangemonsterd en we hebben nog even tijd.

Greta nestelt zich toevallig in de buurt van de scheepsbar.

Mijn beurt om van de zon te genieten.

De boog en de boeg kunnen niet altijd gespannen staan.

Eens het anker gelicht is, vaart het schip (met motor) naar de open zee.

De landratten moeten zich hier beschermen met een extra jas.

In het begin is het nog wat zoeken naar het juiste evenwicht.

De zeilen worden opgetuigd en beginnen rumoerig te flapperen.

Aan de boeg hangen wat lakens te drogen, maar het kunnen evengoed zeilen zijn.

Wat kent een leek als ik daar van?

Voorlopig mogen we trouwens niet in de buurt van de boeg komen.

De specialisten zijn daar aan het werk om alles uit de zeildoeken te doen.

En zo gaan we dan op pad, met alle zeilen klapperend in de wind.

Bezoekers van een kleiner formaat komen ook even langs om te kurieuzeneuzen.

Maar veel valt er niet te zien. Iedereen is relaxed tot en met.

Zo relax zelfs dat een reddingsboot er geen vertrouwen meer in heeft,

en ons argwanend van nabij gade slaat.

Nochtans gaat alles er vredig aan toe.

Er heeft net een barmeid die struikelde over de uitgang van de bar rechts

 een dienbord met enkele glazen wijn over mijn rug uitgestort,

maar een echte zeebob valt daar niet over.

Een wijndichte vest moet je natuurlijk wel voorzien hebben.

En zo dobberen we rustig verder over het zilte nat, terwijl

de kleinere brikjes en brakjes ons pad voorafgaan.

Op zo’n brik krijg je al gauw de hik.

Goed vasthouden is de boodschap.

 Hoe langer hoe meer begint dat hier op de Titanic te lijken.

Greta staat bijna op de boegspriet en heeft zin

om haar armpjes te spreiden.

Bob DiCaprio komt nog net op tijd om haar af te stoppen

(voor de veiligheid natuurlijk).

De Mercedes gaat nu keren, en alle hens komt aan dek.

Het schip moet terugkeren en het touwtrekken kan beginnen.

Barman, steward, matroos, stukadoor,

iedereen zet zijn beste beentje voor.

Soms is er wat touw over.

Beter te veel dan te weinig voor mijn part.

Vanaf de boegspriet komt Oostende opnieuw in zicht.

Hier probeer ik eindjes touw op de juiste plaats te trekken,

en het is zwaar werk.

Dan toch maar liever een scheepsladder op,

om hogerop een losgeslagen stuk zeil te bedwingen. 

Ik dacht dat matrozen altijd alles netjes opruimen,

maar niet waar hoor.

Dat moest ik nu thuis eens laten rondslingeren!

De skyline van Oostende komt stilaan opnieuw in zicht.

We naderen het staketsel. Altijd een beetje riskant met een groot zeilschip.

Intussen is het Casino ook al niet van plaats veranderd.

En zo eindigt deze fantastische zeiltocht met de Mercedes,

die andere waterige oorden gaat opzoeken.

Onze slogan was: Wind is our Friend.

Meer info vind je op www.windisourfriend.com

23-04-2010, 00:00 geschreven door grob  

Waar je hem wel moet zetten lees je hier verder en uitvoerig!

Saliekruid wordt onterecht nog te weinig gebruikt in de keuken.

Vandaag gaat hij zijn rol vervullen samen met een stuk kalkoen en selder.

Kennen jullie al de topper onder de geneeskrachtige planten?

Dat is inderdaad salie en weten jullie ook waarom dat zo is? Lees verder.

De naam komt uit het Latijn, en betekent genezen of helen.
Eeuwenlang werd Salie als een wonderplant beschouwd,

weliswaar was men in de donkere tijden  nog niet veel gewend.

Van origine was salie terug te vinden rond de Middellandse Zee,

meer bepaald bij de Grieken en de Romeinen..

De klassieke Grieken gebruikten de plant al voor de behandeling van

tuberculose, zweren en slangenbeten.

Romeinen brachten het mee naar onze streken

Ze beschouwden de plant als een gewijd kruid, en ze kenden een

uitgebreid protocol en ceremonie voor het plukken.

Zo diende het met een speciaal mes gesneden te worden;

dit mocht geen metalen mes zijn, omdat het kruid hierop zou reageren.

Ook diende men schone kleren te dragen en schone voeten te hebben.

In de Middeleeuwen was salie het middel (zogezegd) tegen cholera en de pest.

Later in de tijd, spreken we hier van de 17de en 18de eeuw, was salie

een uitstekend ruilmiddel voor onze Nederlandse buren.

In het verre Oosten ruilden ze de salieblaadjes voor theeblaadjes.

Drie kisten thee voor één kist salie aub. Geboren handelaars, die Nederlanders!

Zelfs de Sinezen waren ze te slim af met de salie.

Laten we toch ook even naar het gerecht kijken.

Door al deze uitleg zijn de salieblaadjes al opgeslokt door de kalkoen, zie ik.

We zullen ons dus maar beter bezighouden met het keukenaspect van salie.

Salie is ook daar veelzijdig, vooral om de gerechten beter verteerbaar te maken.

Het wordt toegevoegd zowel bij vis- als vleesgerechten, echter wel laag gedoseerd

te gebruiken en met zo weinig mogelijk andere kruiden gecombineerd.

Ons kruid is afkomstig van een bladhoudende vaste plant met een sterke geur

en doortastende smaak. De Romeinen (hier zijn ze weer!) brachten er reeds

hun kazen mee op smaak. Gedroogd en ingevroren bewaart salie goed zijn aroma!

Maar degene die ik hier tussen mijn vingers houdt is kakelvers.

(terloops: ik zie er nogal warm uitgedost uit, maar de foto's dateren van januari)

Kortom, tijd voor het (eenvoudig) recept “kalkoenschnitzel met selder en salie”:

Het laatste snijwerk zijn de tomaten.

Na kruiding mogen ze, met de selder, bij de aangestoofde sjalotjes. 

Terwijl de groentjes op volle smaak komen, is er nog wat tijd voor

nuttige informatie over het wonderkruid salie.

Op zonnige, droge hellingen en tussen krijtrotsen vinden we salie terug

in de natuur rond de Middellandse Zee.

Best is dus in meer noordelijke streken het kruid een zonnig, liefst beschermd

plaatsje in de tuin te geven (in strenge winters de planten best beschutten).

De grond mag/moet kalkrijk en goed gedraineerd zijn.

Kortom, in voedzame, droge grond staat salie zeker op zijn plaats.

Dank zij de juiste omgeving komt de groengrijze plant in de zomer

(in Spanje bloeit onze plant nu al een tijd) met mooie paarsblauwe bloemen.

Salie is ook gemakkelijk te kweken in potten op het terras, zoals wij het doen.

Intussen zijn de heerlijk geurende groenten klaar.

.

Terwijl Greta al ongeduldig met mes en vork op de tafel zit te tokkelen,

kan ik niet stoppen over salie: het plantje is weinig onderhevig aan ziekten

of insecten en daardoor een gemakkelijk door iedereen te telen kruid.

TIP: door de topscheuten regelmatig weg te knippen,

voor gebruik in keuken, blijft de plant langer fris.

Dit voorkomt houtachtige groei wat de levensduur aanzienlijk verlengt.

Terwijl intussen de vleesjes heerlijk gebakken zijn, toch nog even dit:

Men gebruikt salie in sauzen en bij vette vleesgerechten. 

Ook vette vissoorten houden van dit kruid, en zo denken we even aan

“paling in ’t groen”, daar hoort zeker salie in (maar niet te veel)!

Als amateur-kokje heb ik dit laatste nog niet aangedurfd, maar dat komt nog.

Kruidenazijn en kruidenolie vragen ook om wat salie.

Gefrituurde salieblaadjes worden geserveerd bij pasta’s of als garnituur bij

koude schotels; ook bij gedroogde ham met een fris slaatje. Voor de liefhebbers.

Salie geeft ook de typische smaak aan het Italiaanse gerecht “Saltimbocca”.

Greta bereidt dit af en toe, met verse salie natuurlijk.
Ook in smeerkazen en in vulling van varkens- en kalfsvlees gebruikt men salie.

Greta schept intussen al het heerlijks in haar bord, en dus kan ik nog even

doorgaan over salie: het wordt door de kenners gebruikt als mond spoelmiddel

omdat het kruid ontsmettend werkt (aften, ontstoken tandvlees),

men vindt het ook verwerkt in tandpasta (maakt de tanden witter).

Lauwe saliethee, gebruikt als gorgelmiddel, werkt genezend bij keelpijn

en ontstoken amandelen. Ook als slaapmutsje is deze thee ideaal.

Goed gelezen, slaapwandelaars?

Extract van salie (olie) helpt bij reumatische pijnen en is ook bloedzuiverend.
Helpt ook bij buikkrampen, tegen winderigheid en is spijsverteringbevorderend.
Naar verluidt helpt het ook om de kwaaltjes tijdens de menopauze wat te verlichten.

Over dat laatste aspect kan ik me niet uitspreken.

En om te eindigen nog enkele praktische salietips:

Salie niet gebruiken tijdens de zwangerschap!

(de meeste van mijn lezers gaan daar geen probleem mee hebben)
Salie heeft ook een versterkende werking op ons zenuwstelsel,

en is daarom ook een handig antistress middel.
Ook als schoonheidsmiddeltje bewijst salie zijn diensten: als haarspoelmiddel,

vooral bij donkerharigen om de haren nog donkerder en meer glanzend te maken.
Het kan tevens gebruikt worden als lotion om de huid te reinigen (eczeem, puistjes).

En nu allemaal naar de salieboer voor een plantje!

GroB adviezen houden je lekker (en) gezond!

Gemaakt naar een recept uit Libelle.

18-04-2010, 17:21 geschreven door grob  

Het evenement heet officieel “Oostende voor Anker”, en loopt

(en drijft vooral) jaarlijks in de haven van Oostende.

Vorig verslagje lichtte al een tipje van de sluier, maar veruit

het interessantste stuk van deze zomerse dag is de uitnodiging

voor een zeetocht met de Mercedes,

een tweemaster van ongeveer zeventig meter lang.

Een unieke ervaring!!

De Mercedes kwam in mei 2005 voor het eerst in de vaart en zij

(denk eraan, een schip is altijd vrouwelijk) is een van de jongste schepen

in de internationale vloot van de "tall ships".

Het zeilschip behoort tot het type “Brik”, maar verder weet ik daar geen lap van.

Een indrukwekkend touwwerk, met 900 vierkante meter zeiloppervlakte,

hoogste veiligheidsstandaard  volgens de Europese richtlijnen voor

passagiersschepen, uitstekende zeewaardigheid, sterke voortstuwing,

veel comfort aan boord en een professionele bemanning zijn goede argumenten

voor een korte zeereis aan boord van de Mercedes.

Het vaargebied van de Mercedes bevindt zich vanaf het Mediterrane gebied,

langs de Atlantische kust naar de Noordzee en de gehele Baltische Zee.

De Mercedes is aanwezig bij bijna alle grote maritieme festivals in Europa.

Charters in en buiten Europeaanse wateren behoren ook tot de geplogenheden.

Het schip is een exclusieve locatie voor geschenkreisjes, zakelijke bijeenkomsten,

regatta begeleiding en alle andere vormen van evenementen.

Vanuit deze hoek bekeken lijkt het uit “The Pirates of the Caraiben” te komen.

Nochtans is dit prachtige vaartuig gewoon thuis in Amsterdam.

Hoewel: dit lijkt een andere Mercedes, eerder een Smart.

Andere tweemasters uit de “tall ships” reeks liggen hier ook, maar verzinken

lichtjes in het niet naast de Mercedes.

Er ligt hier zelfs een bijzondere tweemaster, waarvan de masten naar het schijnt

tijdens een geweldige orkaan geamputeerd werden.

Door zijn capaciteit aan zeil is het geen probleem om snel heel wat zeemijltjes

af te leggen. In 2010 kan je de Mercedes nog terugvinden in bijvoorbeeld:

Volos (Griekenland), Varna (Bulgarije), Istanbul en elders als deelnemer

aan “tall ships” regatta.

Eerder dit jaar was “ze” al te zien in de prinses Sofia Trofee in Palma de Mallorca,

op het Filmfestival van Cannes en de Formule 1 van Monte Carlo.

Het schip “zit” niet stil in 2010. Je kan het onder meer nog gaan

bekijken in Hamburg, Dublin, Oostende (!), Calais, Stralsund,

Szcecin, Scheveningen, Kiel, Aalborg, Antwerpen, Kristiansand,

Hartlepool, Klaipeda, Halmstadt, en in nog een aantal steden

waarvan ik de naam niet kan schrijven.

“Szcecin” was al op het randje. Hoe dikwijls zullen in de komende

maanden deze zeilen dan niet opgetuigd worden?

De zijkant ziet er uit alsof je op een spookschip rondloopt.

Maar niets is minder waar! We zochten wat we vonden!

Centraal op het dek is de bar gelokaliseerd…

…waar professioneel personeel ons met open armen en tapkranen verwacht.

Dank natuurlijk aan onze sponsor van deze dag.

Ergens in deze reeks foto’s zit zijn vlag en logo verstopt.

Omdat dit geen commerciële website is mag ik uiteraard ook geen

promotie maken voor dit financiële bedrijf.

Het zou een goede prijsvraag kunnen zijn om het te vinden

tussen de massa zeilen. Ik zou waarschijnlijk zelf ook

lang moeten zoeken, en ik verwacht dan ook dat

de meeste lezers er geen touw zullen aan vastknopen.

Tot zover de beschrijving van dit merkwaardige schip.

Of we de zeetocht al dan niet heelhuids overleven wordt volgende keer

uitvoerig uit de (zeil)doeken gedaan.

Ship ahoy!

11-04-2010, 16:20 geschreven door grob  

Met Pasen komen de eieren als vanzelf naar boven.

Iedereen weet dat witte kippen witte eieren produceren, en bij bruine kiekens

komen ze natuurlijk bruin te voorschijn.

Uitzonderlijk vonden we op de heuvel bij boer Manolo een rode kip.

Zijn eieren zijn dan ook een plaatselijke attractie en fel gegeerd.

Vandaag staan er lamskoteletten op het menu, met Parmezaanse kaas.

Waarschijnlijk is de in dit gerecht gebruikte kaas geen echte traditionele.

Parmezaanse kaas (Parmigiano Reggiano, soms parmezaan genoemd)

is een soort kaas die oorspronkelijk uit Italië komt, uit de omgeving van Parma.

Om deze kaas te maken, heeft men voor 1 kg parmezaan ongeveer 16 liter

koemelk nodig, 600 liter voor één kaas. Eén kaas weegt 33 tot 40kg.

De kaas kent een lange rijpingstijd, minimaal 12, tot optimaal 20-24 maanden.

Dit is veel, vergeleken met bijvoorbeeld Hollandse kaas, die in een paar maanden

 rijpt. Gedurende deze tijd moeten de kazen wel voortdurend geborsteld

en gekeerd worden om de kwaliteit te garanderen.

Het resultaat, de Parmezaanse kaas, is dan ook hard en hij breekt gemakkelijk.

De echte pure is te herkennen aan het zegel dat over de hele zijkant

van de kaas gedrukt is, en waarop “Parmigiano Reggiano” te lezen is.

De kaas is bijzonder omdat hij zeer lang houdbaar is.

De parmezaan wordt ook kant-en-klaar geraspt verkocht, maar vaak zal in

dergelijke producten geen echte traditionele goedgekeurde Parmezaan zitten.

Vandaar dan ook de titel: laat de echte parmezaan nu opstaan.

De nepkaas wordt meestal gebruikt om schotels te gratineren, of om

op pasta te strooien.

Als je over echte parmezaan beschikt, meestal dus in een homp, dan komt

de smaak beter tot zijn recht in heel dunne plakken over salades,

met alleen olijfolie en balsamicoazijn uit Modena.

Een gerechtje maken met Pasen zonder ei kan natuurlijk niet.

Er zit dus eentje in, dank zij smurfkok, kijk maar in dit recept voor

“côtelettes d’agneau à la parmesane” uit Frankrijk:

De vleesjes worden rosé gebakken in de pan. Denk niet dat er iets mis is met je ogen.

Greta heeft deze foto niet scherp genomen.

Om niet te veel tijd te verliezen, en geen vijgen na Pasen te krijgen, worden wat

 Spaanse diepvriesgroentjes bereid met een aangestoofd sjalotje. Snel gedaan.

Een bakje champignons mag er ook wel bij.

Hier zie je alles samen. Snel klaar en goed eet- en verteerbaar.

Buikje vol, en een siësta na, volstaan voor de rest van de dag.

Paasgroetjes van GroB

Gemaakt naar TimeLife, Lamsvlees, pag. 90 (oorspronkelijk uit “Le Cuisinier Méridional”)

03-04-2010, 13:13 geschreven door grob  

In Oostende, historische badplaats aan de Belgische kust, gaat elk jaar

een maritieme festiviteit door, die we helemaal niet kenden.

En dat na meer dan 10 jaar als kustbewoner! Dat moeten we zeker goedmaken.

Voor de 10^de editie, de eerste jubileumuitgave, kregen we toevallig een uitnodiging

voor een VIP arrangement. Het smaakt naar nog.

In het centrum van de stad liggen honderden zeewaardige boten en bootjes,

waarvan er een aantal kunnen bezocht worden.

Diegene  die voldoende groot zijn natuurlijk.

Langs de kaden zijn witte feesttenten opgesteld, ter verwelkoming van de VIPs,

waartoe we vandaag behoren.

Zelfs een aparte VIP parking is voorzien, en in de witte tenten wachten ons

drank en lekkere hapjes.

Het weer is perfect, en we maken een eerste rondje langs de kleurige bootjes.

Eén merkwaardig schip is al zeker een bezoek waard: “De Hydrograaf”,

het persoonlijke binnenschip van Koningin Juliana van Nederland.

Geen enkel roer is te groot of te zwaar voor een echte zeebonk,

zolang de zon niet in zijn ogen schijnt.

Een beetje schaduw doet een mens af en toe goed, en zeker benedendeks,

in de salons, waar de koningin vroeger aan haar Koninklijke Thee nipte.

Greta camoufleert zich handig naast de orchideeën. Perfect assortiment!

Er is natuurlijk een pianobar. Pim Jacobs  beroerde hier regelmatig de toetsen,

maar nu heeft gelukkig en tijdig een blonde stoot de rock&roll ingevoerd.

Aan de achterzijde van de salon hangt een schilderij van deze zelfde Hydrograaf,

terwijl hij stomend de wijde azuurblauwe Nederlandse wateren bevaart.

Dat was in een tijd waar de scheepsschouwen CO2 nog bronstig konden uitstoten.

Naar het schijnt zaten er geregeld verstekelingen en blinde of doofstomme

passagiers verstopt aan boord.

Toch maar even kijken voor de zekerheid of de kust (en het schip) veilig is.

Alle vaartuigen bij elkaar maken het hier tot een gezellige boel, tegen

de achtergrond van het wooncentrum van Oostende.

Zoveel vlaggen en wimpels in de binnenhaven van Oostende zorgen

voor de zonnige zomerse sfeer.

Naast al de vaartuigen is er aan de wal, op verschillende plaatsen, en ook net voor

 het treinstation, een gezellige drukte en animatie.

Sommige, eerder stijve, bezoekers staan hier al een tijdje te apegapen, en zijn

al wat gebruind door de zon. De meeste anderen kunnen nog een kleurtje hebben.

De meeste plaatsen zijn open voor het grote publiek.

Zelfs tanks en ander zwaar materieel zijn alom aanwezig.

Ik had dan eerder watertanks verwacht, maar alle attracties zijn welkom .

Hottentottententententoonstellingen en andere curiosa vullen alle lege ruimtes op.

Ook muziektenten fleuren auditief het spektakel op.

Aanstekelijke tropische muziek doet sommige dansbeentjes jeuken.

Het podium kan nauwelijks de muzikanten dragen.

Gelukkig is vandaag het Rode Kruis ook preventief van de partij.

Oostende heeft geen moeite gespaard om positief deze 10^de editie te verankeren.

Ik kan moeilijk schatten hoeveel boten speciaal voor deze gelegenheid zijn

langsgekomen, maar het moet een knappe organisatie zijn om ze volgens afspraak

vanuit  zoveel locaties  allemaal op de juiste tijd en plaats hier te verzamelen.

Op sommige plaatsen liggen de meestal houten schuiten tenminste vijf lagen breed.

Het is een echte heksenketel met al die oude houten vintage boten en schepen.

Wat me opvalt, is het grote aantal Nederlandse schuiten.

Het is natuurlijk een win-win situatie, want de Vlamingen zien al het mooie tuig

uit Nederland, en intussen kunnen de Nederlanders hier genieten

van de lokale Bourgondische levensstijl.

Misschien zit er tussen mijn honderden Nederlandse lezers iemand die hier was

met zijn schuit. Die kan het me laten weten natuurlijk.

Via de “Reacties”, onderaan rechts.

Nederlanders en Belgen vullen elkaar perfect aan op dit gebied.

Door de vele rivieren en stromen water zijn de Nederlanders historisch vergroeid

met water en de wereldzeeën.

Vlamingen hebben altijd de meeste tijd doorgebracht op het droge en hebben zich

dan maar (noodgedwongen?) gespecialiseerd in andere opportuniteiten,

vooral gericht op eten en drinken.

Terwijl de Nederlanders droge beschuit aten op zee, op weg naar de kolonies,

hielden de Vlamingen het op Bourgondische catering.

Van dubbele authentieke Vintage gesproken. Ik vermoed dat de boot en de

Nederlandse schipper (met lange witte Mozesbaard, rechts naast de meerpaal )

ongeveer dezelfde leeftijd hebben.

Iemand een gokje?

Volgende keer wacht het grote Oostendse avontuur: we gaan op zee

met de Mercedes, een tweemaster van 70 meter lang.

Ahoy!

28-03-2010, 00:00 geschreven door grob  

Dit vegetarische recept uit Oost-Europa wordt op smaak gebracht met peterselie.

Van dit gesmaakte plantje zijn er drie soorten in gebruik in de keuken:

Ten eerste is er de wortelpeterselie.

Deze wortel is zo'n 15 cm lang, maar is minder gekend en toegepast.

Van wortelpeterselie wordt enkel de penwortel gegeten.

Krulpeterselie met de bekende gekroesde blaadjes wordt in hoofdzaak

gebruikt als garnering. De smaak is niet erg doortastend.

Bladpeterselie (ook platte peterselie genoemd) bezit gladde bladeren

en heeft door een hoger watergehalte en een hoger gehalte aan

etherische oliën (in hoofdzaak apiol) een fijnere smaak dan krulpeterselie.

Werp van deze plant nooit de steeltjes weg!

Snij ze in fijne reepjes en geniet van de intense smaak van dit lekkers.

Om de fijnere smaak gebruik ik altijd deze laatste soort in de gerechten.

Op het terras staan trouwens altijd zowel verse krul- als platte peterselie

in een schaal met aarde, samen met koriander, dat hetzelfde uitzicht heeft.

Bladeren en wortel kunnen worden gedroogd, waarna ze lang bewaard

kunnen worden. Bladeren kunnen ook worden ingevroren.

De wortel dient eerst te worden geblancheerd alvorens hij wordt ingevroren.

Het kruid dient pas aan spijzen toegevoegd te worden vlak voor het serveren

(dus niet meekoken) omdat het anders veel van zijn smaak en frisheid verliest.

Maar in ons geval kan de smaak of geur niet verdampen of ontsnappen.

Voor dit recept mag de peterselie rustig mee de oven in.

Ook wordt het vaak samen met look aan roomboter toegevoegd om kruidenboter

te vormen. De smaken van look en peterselie passen uitstekend bij elkaar.

Gebruik ze altijd samen!

Bladpeterselie kan ook in salades gebruikt worden.

Peterselie is ook een klassiek bestanddeel van een bouquet garni.

De plant kan gebruikt worden om de geur van look uit de mond te verminderen

door op rauwe peterselieblaadjes te kauwen.

Ofwel kan je ook op look kauwen om de smaak van peterselie te verminderen.

(grapje natuurlijk).

In dit Roemeens recept uit de Karpaten las ik dat rijpe tomaten vereist waren.

Wie ben ik om daaraan te twijfelen? Ik heb er genomen die wel iets té rijp zijn.

Dus, als er toch iemand dit receptje wil bereiden: de rode vruchten moeten wel

een tijd in de oven, wat ze nog heel wat zachter maakt. Opletten dus.

Het resultaat kan je zien op de foto: ze zijn wat door hun pootjes gezakt, maar de smaak

was wel in orde! Je leert natuurlijk ook van “mislukkingen” als deze.

Hier dus het onvervalste recept paradais rosii umplute cu oua,

of zoals wij zouden zeggen: tomaten, gevuld met eieren.

De fles wijn is al half als het gerecht op de tafel komt, en de zetel nodigt uit voor

een dromerige siësta erna.

Met een frisse salade en smeuïge aardappelpuree heb je elke Roemeen mee,

en gaat hij daarna vrij gemakkelijk naar de plee.

Gemaakt naar TimeLife, Eieren en Kaas, pag. 97 (oorspronkelijk uit “The Romanian Cookbook”)

20-03-2010, 00:00 geschreven door grob  

Een van de activiteiten van Olaba het afgelopen jaar was een bezoek

aan de stad Lier, op ongeveer 15 km van Antwerpen, ook een stad.

Olaba is al dikwijls ter sprake gekomen, en de regelmatige lezers

kennen deze organisatie wel. Voor de nieuwe lezers: Olaba staat voor

“Organisation de loisirs agréables et blabla amical”.

De organisatie heeft per definitie acht op (hun) rust gestelde leden,

die allerlei te gekke dingen doen om hun (weinige) tijd te verdrijven.

Als we nuchter zijn spreken we Frans met elkaar, maar dat gebeurt zelden.

Vroegere Olaba avonturen vind je in overvloed op deze weblog.

Op naar Lier dus, op een mooie zomerdag.

De stad staat ondermeer bekend om zijn Zimmertoren.

De heer Zimmer was een notoir uurwerkmaker.

Er zijn mannen die niet van de rokken kunnen wijken,

maar deze heer kon niet van de klokken blijven.

Goed voor de toerist, die soms toch wil weten hoe laat het is.

Op de voorgevel van de toren staan al 13 klokken

en één heiligenbeeld, en dat is maar het begin.

Het eerste bezoek kunnen we maar doen omdat Gina iemand kent

die iemand kent die in een patriciërswoning  niet alleen wóónt, maar daar ook

een kantmuseum uit de grond heeft gestampt.

Lier is, of was, bekend om zijn kant, zoals Brugge.

Dit zelfde huis wordt ook gebruikt in de televisiesoap “Goesting” die momenteel

loopt op zender “één” als de plaats waar sommelier Kurt woont met zijn moeder.

Hier komt de prachtige eetkamer in beeld.

Ook de salon is beeldig mooi, en authentiek.

Deze mysterieuze dame werd ter plaatse van kant gemaakt.

Na dit verhelderende bezoek hebben we onze dorst

even aan de kant gezet, en gaan we via smalle oude straatjes

aar de Sint Gommaruskerk.

Dit Gotisch pareltje druipt binnenin van het zonlicht.

Het is ook de gelegenheid om al biddend bij de heilige

Gommarus zijn genade af te smeken voor alle gevaren

die we vandaag nog moeten trotseren.  

Na een Italiaanse lunch in het stadscentrum smeren we de bruine beentjes in

en stappen ongeveer honderd meter in de richting van de Zimmertoren,

ons volgend exploot.

De toeristische dienst van Lier was tijdig op de hoogte gebracht van de komst

van de vermaarde Olaba’s, en had voor een sublieme verrassing gezorgd.

Ze bieden ons namelijk een kleine chocoladen versie van de toren aan.

Erik, als echte chocoladeliefhebber, bewondert en koestert het lekkere ding.

Tijdsgebrek en een overvloedige lunch beletten ons echter om deze smakelijke

 constructie vreugdevol te consumeren.

Na rijp beraad wordt beslist het meesterlijke cacaoproduct te schenken aan

de Bond van Oprustgestelde Mangoplukkers van Lier.

Ik ben het enige lid.

We bezoeken eerst de toren, met klokken, uur- en raderwerken

langs alle kanten, verspreid over drie verdiepingen.

Dan gaan we naar het gebouw aan de overkant.

Nog meer klokken en wijzerplaten slaan ons figuurlijk om de oren.

In het gebouw is zelfs een Fitnessruimte voor Jonggepensioneerden voorzien.

Een instructeur laat ons op de maat van een uurwerk (uiteraard)

indringende oefeningen doen om soepeler nekspieren te krijgen.

Erik valt natuurlijk weer uit de toon.

Hij krijgt een aparte individuele oefening Powerliften.

Niet te onderschatten trouwens!

Hij moet honderd maal een zware zwarte, met lood gevulde container opheffen,

ter stimulering van de armbicepsen. Kan van pas komen in de volgende bar.

Na het bezoek zijn we weer buiten- en uitgelaten.

Denk niet dat er aan de rechterkant een roze flamingo staat. Het is Yvette.

De volgende afspraak is een boottocht op de Kleine Nete. Er zijn twee formules.

Een zonder drank en een met drank. Uitzonderlijk is de eerste formule vandaag

niet beschikbaar, en zijn we verplicht de tweede versie te nemen. Jammer.

Dit is onze watergids. Ik zal hem maar John noemen.

John wijst ons de plek aan waar de alligators na de middag hun siësta houden.

Lier is toch wel een aangename provinciestad.

Dat doet me er aan denken dat ik hier geboren ben.

Niet hier, maar in het ziekenhuis. 

Deze brug is nogal laag. Konden ze in de middeleeuwen niet weten

dat John hier ooit met toeristen zou moeten onder varen.

We begrijpen nu ook beter het nut van de nekspieroefeningen van daarnet.

Iedereen  komt er soepel onder door, met het hoofd nog intact.

Voor zover als mogelijk bij een Olaba.

Dat moet gevierd worden! Een lekker biertje doet alle emoties wegspoelen.

De alcoholische gevolgen laten zich al snel zien.

De ergste foto’s zijn gelukkig gecensureerd, door toedoen van de Olaba president.

We varen hier langs de Vismarkt.

En, als je het weet, zie je hier de ingang van de kunstacademie,

waar ik nooit op de schoolbanken heb gezeten.

Gelukkig maar, voor de school.

Het water van de Kleine Nete heeft bijzondere eigenschappen.

Stoelen blijven er gewoon op staan.

Eigenlijk was dat trucje van Jezus van Nazareth om op het water te lopen

niks bijzonders: hij wist de paaltjes staan.

Terug op het droge lopen we een kudde schapen tegen het zongeblakerde lijf.

Lierenaars hebben als bijnaam: schapenkoppen, en ik kan het weten,

want ik ben een lammetje, zeggen sommigen.

Tot slot van deze mooie dag drinken ter afscheid nog een glaasje

op de Grote Markt, in het zicht van het stadhuis en het belfort uit 1369.

Zo ziet het plein er dan uit (??) vanuit de drankgelegenheid waar we voorlopig

afscheid nemen van Lier en de andere Olaba’s.

Alles bij elkaar is het een plezierige dag geweest.

Jammer van de 50 € parkeerboete die ik achteraf mocht betalen.

Bij mijn vorig bezoek, twintig jaar eerder, mocht je overal vrij parkeren.

De wereld is veranderd, en wij ook.

14-03-2010, 00:00 geschreven door grob  

Ik heb terloops al eens vermeld dat Spanje, Oostenrijk, en nog andere stukken Europa,

(waaronder Vlaanderen) een tijd verenigd waren onder één gezag.

Keizer Karel was de man die dit domeintje bezat, waar de zon nooit onderging.

Wij kennen deze knaap als Karel V.

In Spanje heten ze hem Karel I, en in de Spaanse volksmond is het Don Carlos.

Zijn zoon was Filip II of Felipe, de Inquisitieman, maar je mag dat snel vergeten.

Wat ik wil zeggen is dat in de grond Oostenrijk en het verre Spanje verder

niets met elkaar gemeen hadden/hebben.

Daar ga ik nu toch even, als uitdaging, wat verandering in brengen.

Ik ga beide landen krachtdadig op de rooster leggen!

Daarvoor zal ik een harde Japanner inschakelen, hoewel die op zichzelf

volledig oneetbaar is.

Wat je hieronder op de foto ziet aan eetbaars is qua herkomst volledig neutraal:

een paar ronde tournedootjes, een bakje champignons, twee piepertjes die

straks een blinkend metalen jasje om krijgen, en een mes van Piet Huysentruyt.

Nu begint het: spiesen uit Tirol. Ik wil jullie de authentieke naam niet onthouden:

 Pilzspiesschen Tiroler Art.

Als je dit drie keer uitspreekt, ben je al je speeksel kwijt en is je honger al over.

Hoe steek je dit kunstwerk (letterlijk) in elkaar? Ziehier:

Na het steekspel zien de brochettes er ongeveer zo uit:

Tot zover het Oostenrijkse gedeelte.

Hoewel ik mijn twijfels heb over de weersomstandigheden in Oostenrijk

om geregeld te kunnen barbecueën.

Zelfs in Spanje moet je in deze druipnatte winter een droge dag uitzoeken.

De inbreng aan Spaanse kant bestaat vooral uit “butifarras”.

Ik had de lekkere Catalaanse worst vroeger al eens willen grillen, maar dat liep faliekant af.

Zie deze interessante maar moedeloze ervaring op een andere plaats in mijn webblog:

“Het geheim van de Barbaarse Barbecue”, genoteerd op 19/07/2009.

Klik hiervoor rechts in de maand juli 2009, en je komt erop.

De BBQ werd toen deskundig en definitief afgevoerd naar de grote vuilnisbak.

Om terrassnoeperijen toch mogelijk te maken, werd na de derde en laatste

versleten BBQ een gloednieuwe teppanyaki aangeschaft.

Het ding werkt even goed, en is veel gemakkelijker te onderhouden.

Het Japanse woord "teppanyaki" is afgeleid van teppan, dat ijzeren plaat betekent,

 en yaki dat gebakken wil zeggen in het Japans.

Butifarras komen uit noordelijk Spanje, meer bepaald uit Catalonië.

Op zichzelf is dat geen probleem, behalve dat ze daar botifarras heten.

Botifarra schotels zijn een van de meest bereide gerechten in Catalonië.

Ziehier, hoe ze te bereiden. Je kunt natuurlijk evengoed andere worsten gebruiken.

Let op: butifarras zijn GEEN bloedpensen. Die noemt men hier morcilla.