Loeder.

Onze katten hebben een goed leven bij ons, al zeg ik het zelf. Ze hebben alle ruimte om het huis en bij de boer op het land en altijd voer in ’t bakkie in de schuur. ‘s Morgens krijgen ze een half kuipje kattenvoer van kwaliteit Lidl waar ze gek op zijn. Ze kunnen zelfs kiezen uit zalm, paté of gevogelte. De portie wordt in tweeën gedeeld en dan maar smikkelen in de keuken. Daarna zoeken ze hun plekje op om een dutje te doen.
De rest van de dag zijn ze afwisselend buiten en binnen. Wanneer Suze naar binnen wil gaat ze gewoon voor het raam zitten en aan het bekje kun je zien dat ze even mauwt, terwijl ze smachtend naar binnen kijkt. Loeder heeft een strategisch plekje onder het afdak bij de fietsen en wanneer de deur open gaat is ze meteen al binnen, Ze is gek op de achterste slaapkamer boven. Wanneer ik per ongeluk de deur open laat wanneer ik er iets te zoeken heb… sprint ze mij voorbij en verstopt zich in of achter de kast onder het raam of achter het logeerbed. Je kunt roepen wat je wilt.. dat helpt niet. De grote truc is.. slimmer zijn dan de kat...gewoon weggaan, de deur op een kier laten en in de keuken even met de la schuiven. Voor je die dicht hebt staat ze achter je.
Nu met deze kou mogen ze allebei ’s nachts binnen in huis, maar als Wim ze gisteravond binnen wil laten staat Loeder met een muis in de bek voor de deur, een nog levende. “Vot ieje… zo kom ie-j d’r niet in”, commandeert Wim en even later krult alleen Suze zich tevreden op haar kussentje in een stoel.

We liggen iets meer dan een half uur in bed en zijn net in de eerste slaap wanneer ik een geluidje hoor bij het dakraam en ja hoor… even later een miauw van onze Loeder. Die vindt het in huis blijkbaar toch aangenamer met dit weer. En omdat we een rieten dak hebben moet je zo’n kat niet te lang om dat raam laten krabbelen. Wim uit bed en zet het raam verder open. Dan springt ze met een bons, nu zonder muis, op de grond en gaat als een vorstin de trap af op weg naar haar eigen plekje.

16-12-2010 om 22:21 geschreven door hetty  

Ik hoor net in zo’n woonprogramma dat ruwe muren helemaal uit zijn… dat is volgens de interieur stylist 1980 stijl.
Onze muren zijn al zo ruw gestuukt in 1975. Toen heeft er in dit van origine keuterijtje, zoals de makelaar het indertijd noemde, een verbouwing plaats gevonden. Wat vroeger de kleine deel met stallen was is veranderd in een keuken met eetgedeelte en de badkamer kwam in de voormalige geitenstal. Er werden flagstones op de vloer gelegd die je ook wel in de tuin ziet liggen. Boven dat eetgedeelte, de vroegere hilde, is een tweede slaapkamer gemaakt. De open wenteltrap naar boven neemt zo weinig mogelijk plaats in. Alles is eenvoudig, maar functioneel. De voormalige ouderslaapkamer beneden, 2x 4m, is nu werk/ logeerkamertje.
Verder is hier weinig antiek of ander waardevols in huis te vinden… misschien alleen de oude typemachine die nog van vader Hendrik Jan was en waar opa Eggink nog zoveel brieven op getypt heeft tot hij de kracht niet meer had om die toetsen flink te raken. Maar die heeft ook vooral emotionele waarde.
Zwager Ben Wagenvoort is wel van antiek en origineel. Hij keek in het begin dat hij hier kwam peinzend rond en zijn blik bleef even gevestigd op dit tegelplateau dat in de schoorsteenmantel vast gemetseld zit. Hij is niet alleen van het antiek maar ook van de paarden. “A-j ooit den schosteen d’r uut zollen brekken mag ie mien die tegels wel doen”, zei Ben. Waarschijnlijk dateren die uit de 19e eeuw. Ze zaten vroeger in een boerderijtje verderop maar alle behuizing verder is weg. Alleen ons huis staat er nog. Bij de verbouwing in 1975 hebben ze dit tegelplateau verwerkt in de, inderdaad ook heel ruw gestuukte, schoorsteenmantel.

Maar om nu alle muren glad te maken omdat zo’n woonprogramma dat zegt… Ik hou eigenlijk wel van een beetje ruw…. ook wel van erg ruw. We laten het mooi zitten.

15-12-2010 om 00:00 geschreven door hetty  

Z'n huidige toestelletje bewees tijdens de vacantie in Canada nog goede diensten.

"Wat denk je Rick… zullen we het dorp eens ingaan vanmiddag? Heb je nog iets nodig?" Nee Rick heeft niets nodig, maar het dorp even in.. nja! “Dat was ik toch al van plan."
Rick heeft een paar weken vakantie opgenomen. Dat doet hij altijd in deze tijd.
“Wat denk je… om twee uur bij Mickey?”, stel ik voor. “Half drie kan ook”, antwoordt Rick. Zo stap ik op m’n fiets om ook even wat rond te neuzen. Rick is precies op tijd en neemt alle tijd om koffie te drinken. Ouderwets gezellig is het in ons stamcafétje. Hier zwaait Wies, een buurvrouw van Rick, de scepter en maakt ook altijd even een praatje.
Ik probeer nog even.... “Nee. Ik hoef niks… geen schoenen, trui en ook geen broek.” Het begint intussen te sneeuwen, wat eerder dan de weerman voorspelde, en ik maak me op om naar huis te gaan. Rick gaat nog even het dorp in:”Ik ben er net…!”, vindt hij. Wat het gaat worden weet ik niet, maar in elk geval geen kleren…
Ik rij heeeel voorzichtig zonder te remmen naar huis via buurvrouw Wolterdina waar ik als een sneeuwpop aankom. Ik zet mijn fiets op de deel en schud mijn jas even goed uit en kom daar weer een beetje bij met een kopje koffie. Het is hier een beetje thuiskomen voor mij.
Thuis gekomen is Wim al aan het sneeuwschuiven. Vanwege die sneeuw gaat de Shanty-avond niet door en we zijn eens een maandagavond samen thuis.
Midden onder mijn favoriete “Memories” belt Rick, de tweede keer al vandaag. Dat betekent vast iets. Ja hoor… hij steekt van wal: “Ik heb een nieuw fototoestel gekocht”. Hij begint alle voordelen van dit nieuwe wonder op te noemen, ik ben alle bijzonderheden al weer kwijt, maar ik meen dat het een Olympus is met heel veel zoom. Hij heeft hem ook al uitgeprobeerd en …. in het weekend krijgen we de nieuwe aanwinst te zien.

14-12-2010 om 16:53 geschreven door hetty  

Met een pup ben je in het begin bijna net zo druk als met een baby. Zindelijkheidstraining is natuurlijk een eerste waar je aan denkt. Meghan gaat om het uur even met Susan naar buiten en doet meteen wat er van haar verwacht wordt.
Ik moet meteen aan onze eerste kleine Laska denken die we bij nicht Gerrie uit Doornspijk hadden opgehaald. Het was een echte gezinshond, maar Mark verzorgde trouw die zindelijkheidstraining en nam haar mee naar de schooltuin aan de overkant waar ze onder de struiken haar behoefte leerde doen. Dat was zo gepiept. En de rest ging vanzelf. Door de jongens èn de kinderen uit de buurt werd het een heel sociaal hondje. Zelfs Gera memoreerde eens dat ze toen ze als kind bij ons logeerde op de logeermatras sliep in de boekenhoek met de koptelefoon van Wim onder handbereik èn met Laska naast zich.
Meghan komt ook stap voor stap met de buitenwereld in aanraking. Bij ons en ook in de buurt maakt ze kennis met andere honden en ze gaat mee naar een gezin met kinderen. Nee met Meghan gaat het helemaal goed komen.
Ze is erg speels als we komen kijken, helemaal dol dat Tessa mee is. Tessa vindt zo'n pup die meteen op haar af komt minder en snauwt meteen. Meghan begrijpt de hint en blijft de rest van ons bezoek op minstens een halve meter afstand. Agnes vindt het helemaal geweldig, zo'n pup, en is er niet bij weg te slaan. Zo blijven de mannen bij computer, I-pad en Tom tom en wij bij het dierengebeuren.
Arme Buffy! Buffy, de 8 jaar oude degoe, houdt niet zo van veel drukte. Die krijgt z'n rust als we weer weg zijn. En zo is het weekend met ons logeermeisje Agnes alweer voorbij. En ze gaat heel tevreden met haar zelfgeverfde kerstlampjes en het samen in elkaar geknutselde kerststuk naar huis.

13-12-2010 om 17:28 geschreven door hetty  

Wiskunde is zien jongelui…. Wiskunde houdt niet van kletspraatjes.
Robin heeft zijn eerste rapport te pakken en zoals verwacht en gehoopt zag dat er goed uit. Vooral wiskunde scoorde deze van der Kolk goed, wat Wim de bovenstaande kreet ontlokte die hij over had gehouden uit zijn eigen schooltijd.
Het was mijn vak in elk geval niet. Zolang het rekenkundig is… ja, maar wanneer er formules aan te pas komen is het al minder.
“Zo opa Wim daar moet toch wel een aanmoedigingspremie tegenover staan”, vind ik. Dat gaat tegenwoordig al anders dan vroeger, geen spaarpotje meer, maar een digitale spaarrekening. Met Robins nummer gaan we op huis aan. Agnes is ook mee. Ze leert zo de hele familie kennen.
We zijn even op verjaardagsbezoek geweest, want vanavond is Wim er niet. Hij gaat op pad met Valerius en het jongenskoor uit Poznan voor hun eerste kerstconcert in Dokkum.
De rest van de dag zijn we bezig met schaal takken uit de tuin en kaarsen. Even later heeft Agnes weer een idee. We gaan jampotjes versieren met verf en met een lichtje er in heb je zo weer iets leuks gemaakt in deze kersttijd.

12-12-2010 om 16:08 geschreven door hetty  

Op de terug weg via Singapore hadden we nog een dag te besteden.

11-12-2010 om 13:22 geschreven door hetty  

Een echt oude dia. Gerhard, het eerste kleinkind èn neefje, is hier een maand of 4, 5. Bij ome Henry was het altijd spektakel.

Onze groep bij het aquajoggen was vanmorgen gehalveerd. We waren maar met z’n zessen. Ik denk dat het weer er debet aan was. Er komen er wat uit Oosterhesselen en Weerdinge en hoewel de grote wegen redelijk schoon waren was dat met de b wegen minder. We hadden vandaag de ruimte, ook lekker voor een keer. Volgende week drinken we koffie na het zwemmen. Het Aquarena verzorgt thermoskannen met koffie en thee en meestal neemt een van ons iets mee voor erbij. We hebben het er niet over gehad, misschien moet ik maar iets bedenken.
Ik ging daarna maar op de koffie bij Susan… èn Meghan. Je ziet haar groeien, wat een scheetje van een hond.
We hebben ons ook weer voorbereid op ons komend bezoek morgen. Ben en Riet uit Luttenberg zullen toch komen… als het weer meewerkt tenminste. Het appelgebak is uit de vriezer en ligt te ontdooien en de slagroom ligt klaar. We hebben nog meer te vieren, want Gerhard is jarig. Niet te geloven dat we al een zoon hebben van 45 jaar. Ja als ik in de spiegel kijk zie ik wel dat de tijd niet stil is blijven staan maar verder… de nieuwe generatie is nu ook van middelbare leeftijd. Ze kunnen zich gaan voorbereiden op hun midlife crisis.
Toch viert Gerhard z’n verjaardag pas zaterdag, hoeft hij zich niet zo uit z’n werk in het feestgewoel te storten. Dan loopt hij het liefste een flink rondje met Ziva. En hij heeft gelijk. Alleen…. Wim heeft wel zijn Valerius. Vandaag waren hun voorbereidingen voor de kerstconcerten samen met het jongenskoor uit Poznan op tv Drente. Leuk hoor! En morgen gaan ze al voor een soort kerstconcert naar Dokkum. En dat gaat voor…. .. deze keer. Agnes en ik zullen de honneurs waarnemen.

10-12-2010 om 08:45 geschreven door hetty  

“Ja… ik heb een holle rug..”, zegt Wim, ‘ ik kom net bij de chiropracter vandaan en die zei dat ook”, wanneer Gerald hem op z’n buik klopt met de mededeling dat hij zich goed gehouden heeft. Dan schieten ze beiden in de lach. Ja ja….
Het is alweer een jaar geleden dat onze ‘tuinadviseur’ Gerald bij ons was en we zaten al naar hem uit te kijken want ja wat doe je op de plek waar alle lavendel dood is gegaan en er groeit een rare tak boven uit de treurberk. “Die moet eraf”, is het advies. Als de vorst over is komt Gerald gewoon weer even helpen.
We praten weer helemaal bij… over hun vacantie in Zuid Frankrijk toen de camping door overvloedige regenval overstroomde. Nee Gerald en Henriette hadden er geen erg in. Ze stonden met hun caravan helemaal boven aan op de camping en pas de volgende morgen overzagen ze de ravage.
We bespreken alle dieren. “Hij kent me nog”, zegt Gerald wanneer hij op Queeny wijst… en..” de honden hebben hun wintervacht. Ik zag een dikke buizerd bij jullie in de boom. Wij krijgen nieuwe kippen. Marans… ken je die… ze namen ze vroeger mee op het schip..ze leggen eieren met een aparte dikke donkere eierschaal. Wat een plaatje”, vervolgt Gerald als hij naar buiten kijkt.
En wij vertellen over onze wederwaardigheden van het afgelopen jaar. Ik vertel over ons fietstochtje door Emmen op zoek naar een plekje waar we ooit zouden willen wonen, toen Wim eind september wat in de vernieling zat. “En?” “Dat konden we niet vinden, maar nu Wim weer helemaal de oude is, en zelfs beter dan dat, zoeken we niet verder. Het gaat ons straks net als dokter Harrie die ook ver in het veld woont. ‘Als ik niet meer kan… dan mag het van mij allemaal oerwoud worden om het huis, maar mij krijgen ze niet weg. Alleen mijn vrouw denkt er iets anders over.’ "
Wij hebben intussen het grindpad veranderd in een superglad tegelpaadje. Dan kunnen we, als het nodig mocht zijn, zelfs met de rollator gemakkelijk naar binnen.
Dan vertelt Gerald verder: “Er komt ook weer een kleine bij Harald. Ze hadden wel een originele manier om dat te vertellen. Hoe? Nou… ze kwamen met de oudste, nu 3 jaar. Die had een nieuw t-shirtje aan. Er stond op: Ik krijg een broertje! Toen hoefden ze niets meer te vertellen.” Ook over alle dieren die bij Harald ondergebracht zijn raakt hij nooit uitverteld. ” Ja… Bernard is er nog. Bernard is een grote St Bernard, maar wel een van het agressieve soort. Pas wilde iemand hem aanhalen. Ze zien er ook zo goedig uit. ‘Doe maar niet’ … werd geadviseerd, Bernard richtte zich naar de bezoeker en binnen een ogenblik had de beste man zich al achter de auto verschanst, want Bernard....?”

09-12-2010 om 12:50 geschreven door hetty  

Jantje en Marijke.

Het was voorlopig onze laatste schilderochtend. Meestal beginnen we met een kop koffie of thee en wordt er bijgepraat en krijgen we nieuwe uitleg. Nu kwamen natuurlijk de verhalen los over de sint met of zonder kinderen en kleinkinderen. Ook al weten de kinderen wie er voor de cadeautjes zorgt… wanneer de sinterklaas in beeld komt zingen ze weer de sterren van de hemel. Zelf vind ik het al een hele zorg om wat gedichten in elkaar te knutselen. Maar voor Jannie bestaat er geen sinterklaas zonder surprises. Die reed afgelopen zaterdag met manlief richting Utrecht met een lang pak van voor naar achter tussen hen in de auto gepropt. Het bevatte een gemuteerde vis- half vis en half sint. Haar zoon is nogal bezig met de veranderingen in de natuur èn is een fervent Noorwegen- ganger. Bovendien vergeet hij tijdens die vakantietochtjes van alles. Dat alles zat o.a in die lange vis verstopt… een lange lijn met onderbroek , zonnebril enz. Een ander had iets met boeken bedacht en had een stapel Mulischboeken nagemaakt, eentje genaamd De Ontdekking van het Gehemelte (sloeg op Jannie’s nieuwe bovengebit) van ene Harry Muesli. Je moet er maar op komen.
Marijke had een aantal schilderijen meegenomen, een herfst-, een winter en een voorjaarsschilderij, waaraan je kon zien hoe ze zich in de laatste 2 jaar ontwikkeld heeft.
Eind januari begint een nieuw stel ochtenden of avonden om samen te schilderen. Ik ga verder met een vijftal avonden, maar nu niet meer iedere week maar elke 14 dagen. Jammer dat ik dit groepje daardoor ga verlaten, want afscheid nemen voelt hier echt als: Partir , c’est mourir un peu. Oh…, want ook Greet die de eerste ochtend in een spagaat uitgleed en de site van camping De Boomgaard al bekeken heeft zal ik missen…. en Jantje uut Sleen, altijd vrolijk… en Liesbeth met haar verhalen van all over the world…. En de beide jonkies zoals ik ze noem….
Maar ik heb beloofd wanneer ik een keer een avond moet missen en die mag inhalen dat ik dat op de dinsdagochtend ga doen.

08-12-2010 om 08:57 geschreven door hetty  

07-12-2010 om 13:55 geschreven door hetty  

Wat kun je allemaal met een boom doen, begon ds de Korte zijn overdenking. Hij had niet gedacht dat de eerste de beste zou roepen : affikken. Hij dacht meer aan in de schaduw zitten of appeltjes plukken, maar de goegemeente was er wel bij op deze manier. Hij wilde er naar toe: wat is jouw boom, jouw veilige plek? Er waren er niet veel die het strand noemden, meer de natuur, de bank thuis of zelf het veilige bed. Als ik eerlijk ben is de rest weggezakt want we hadden nog meer te doen gisteren.
Om 3 uur werden we bij Mark en Jennifer verwacht. Dit keer hoefde je niet stiekem met cadeautjes te goochelen want Robin en Eva doen met hun 12 jaar volwaardig mee in het sintgebeuren. Rick een beetje. We moeten vooral heel blij zijn dat hij er bij is en dat zijn we. Zijn broers verzorgden voor hem voor een hééél lang gedicht waarin zijn interesse in Google Earth naar voren kwam. Hij is nl in de Bargeres op veel plekken gesignaleerd met dit aardrijkskundig wereldwonder. En iedere dag is hij van alles aan het opzoeken.
In een namaak Ug, je weet wel zo’n laars, had Eva briefjes met alle namen gestopt en wie ze trok mocht een cadeautje pakken voor een ander. Het werd een gezellige boel daar in Sleen.. De cadeautjes vielen in de smaak, van scheerkwast tot boek: Wat doe ik met mijn puber, after shave, een toiletborstel, een Youpie en een Mart Smeets en…. chocoladeletters. Nadat Gerhard een keer na het sint festijn opmerkte:”Ik heb niet eens een chocoladeletter”, hebben we daar verandering in gebracht.
Je bent zo een paar uurtjes verder en toen mochten we aanvallen op alle lekkers wat iedereen had meegebracht. Eigenlijk wordt nooit hardop gevraagd wie wie had, maar Eva kon het niet laten. Iedereen werd ondervraagd: “Wie had jij?” Intussen was het gezelschap om precies 7 uur in twee kampen verdeeld. De heren zaten in de keuken. Raad eens??? Natuurlijk de voetbal. En de dames in de kamer. Heel voldaan ging iedereen daarna huiswaarts.... juist op tijd om Boer zoekt Vrouw te zien.
’s Avonds ging de telefoon. Rick. “Ik ben mijn gedichten vergeten…” en “Volgend jaar doe ik het toch anders!” Hij moet er nog even over denken, maar….. hij wil toch helemaal mee gaan doen. Ik moet mezelf maar even een schop geven. Geweldig plan!
Ehhhh.... mìjn veilige plek..? In de stoel bij het achterraam met zicht op de vogels, het land van de boer en het Oeverse bos.

Jan met z'n nieuwe scheergerei.... en z'n glas wijn.
Het schilderij boven de schoorsteenmantel is van Klaas Kraak, de vader van Jennifer.

06-12-2010 om 11:41 geschreven door hetty  

Er viel vandaag wel niet zoveel sneeuw als in het westen van het land maar vanmiddag viel er hele fijne sneeuw, een soort jachtsneeuw. De katten wilden maar wat graag binnen zijn en Tessa net zo. We hadden een afspraak met rietdekker Kocks die ons rieten dak onderhoudt. Hij vroeg zich af waarom de rieten daken in het Gooi allemaal zo mooi blijven Hij vroeg er daar gewoon naar. Het blijkt dat ze daar niet wachten tot het dak helemaal versleten is, maar laten het renoveren. Alleen het vergane riet wordt er afgehaald en er wordt een nieuwe laag op de goede onderlaag gewerkt.
" ’t Uutzicht hier is net een schilderieje”, merkt Cor Kocks op als hij door het grote achterraam naar buiten kijkt en terwijl we samen de mogelijkheden bespreken voor verder ondehoud van ons dak, zien we onze wintergast bij de vijver water drinken, de kramsvogel. De andere vogels behelpen zich zo te zien met sneeuw maar de kramsvogel houdt het bij water bij de vijverpomp. De grote bonte specht heeft ook ontdekt dat er weer gevoerd wordt en hangt regelmatig aan het pindanet. Bij Cor Kocks hebben ze kerkuilen, zo vertelde hij. De jongen van afgelopen jaar zitten pontificaal in de speciale nestkast en de ouders boven in het huis. Afgelopen winter waren er bij ons ook reeën, maar tot nu toe heb ik ze nog niet gezien.
En ik kan jullie melden dat de gedichten klaar zijn. Van ons moet je geen grote surprises verwachten, maar vooruit… een gedicht moet kunnen. Het wordt morgen een soort Amerikaanse sinterklaas. Iedereen neemt wat mee. Ons aandeel wordt mijn specialiteit, een kip-kerriesalade met veel vruchten, hebben we net samen gemaakt. Wordt altijd om gevraagd.
Om drie uur gaat het feest beginnen. Zelfs Rick heeft er zin in.

06-12-2010 om 11:31 geschreven door hetty  

Met Riet op de meest noordelijke punt van Nieuw Zeeland.

We zouden gisteren bezoek krijgen. Ben en Riet, onze mede vakantievierders van onze Nieuw Zeelandreis wilden een dagje naar Emmen komen om weer eens ouderwets bij te praten. Nee de weg wisten ze nog wel. Toen ze een paar jaar geleden voor het eerst bij ons kwamen volgde Ben de Tom tom in plaats van mijn aanwijzingen en kwamen ze vanaf Jonky Heine het Schoolpad onze kant op, helemaal de landweg langs het bos. Die was in januari heel erg slecht. Al hobbelend door kuilen en gaten merkte Riet toen al op : “Dee luu zult wel niet völle vesite kriegen hier.”
Deze zomer hebben we samen nog een dag of wat op camping De Boomgaard gestaan. We hebben de tuinen van De Wiersse bewonderd en zijn nog naar Ben en Diny gefietst. Omdat het weer ook niet prettig leek te worden hebben we gisteren maar eens flink ingeslagen zodat we rustig ingesneeuwd kunnen raken zonder te verhongeren. Wim maakte de avond er voor alvast zijn bekende mosterdsoepje en de koelkast en vriezer zaten barstens vol met allerlei niet te versmaden lekkers. Ik wil 's morgen net de stofzuiger pakken om de laatste honden- en kattenharen weg te werken als de telefoon gaat: Ben uut Luttenberg. Ik hoor het al, zijn stem klinkt als iemand die zwaar de griep te pakken heeft. Nee, vannacht had hij het al te pakken en het wordt nu alleen maar erger. Dat wordt ‘em niet vandaag. We maken meteen maar een afspraak voor eind volgende week want als je je verheugt om oude vrienden weer te spreken dan moet je het niet te lang uitstellen.
Daar zittten we met onze mosterdsoep en appelgebak met slagroom. Die stofzuiger heb ik maar op z'n plek gelaten. Dat kan nu wel een dagje wachten. We zijn samen voor een oude aflevering van Dalziel gaan zitten. Vanmiddag moesten we even voor de reddende engel spelen voor Eva. Die moet beslist vandaag nog geld afgeven op school voor de kerstactiviteiten en…. dat is ze vergeten. We knopen er meteen maar een bezoek aan de bibliotheek aan vast. Daar kun je ook lekker zitten met koffie en een tijdschrift. Ooit heb ik gezegd dat wanneer we toch een keer gaan verhuizen het wel in de buurt van de bieb zal moeten zijn. Wim zoekt zich intussen nog een film uit die hij graag wil zien. Het klinkt gezellig: Valkyrie. Thuis wordt die meteen in het apparaat bij het grote scherm geplaatst. Ik heb al gauw door dat het over de mislukte aanslag op Hitler gaat. Dat hoef ik dus niet. Het is af en toe een hels kabaal met aan het eind veel schieten. Dan weet je het wel. Maar met het eten hebben we het gemakkelijk. Wat denk je? Mosterdsoep met een snelle salade en appeltaart met een toefje slagroom.

04-12-2010 om 23:37 geschreven door hetty  

Sinds een tijdje hebben we twee tv’s. Eén in de achterkamer bij de keuken. Die hangt zo dat we al kokend toch een gezellig of informatief namiddagprogramma kunnen volgen. En sinds kort hebben we daar ontvangst via een digitenne plus card waarmee we enorm veel zenders kunnen ontvangen. De andere en nu flink uit de kluiten gewassen tv staat in het voorste gedeelte waar je onderuitgezakt alles via de schotel kunt volgen. Jammer genoeg geen BBC want die kun je alleen via de kabel krijgen en ja…. je kunt niet alles hebben. We mogen al blij zijn dat we nu een goed werkende riolering hebben.
Vroeger waren er niet veel programma’s te zien, dus keek je samen wat je het leukste leek. Maar nu er zoveel sport- lees: vooral voetbal, schaatsen en tennis- te ontvangen is, is de lol van samen kijken er een beetje af voor mij. In de tijd van Ard en Keessie zaten we beiden aan de buis gekluisterd en tijdens de wereldkampioenschappen voetbal net zo, maar tegenwoordig is het iedere avond bal… voetbalbal dan. Tussendoor wil hij nog wel eens knippen met de afstandsbediening… even in een pauze, maar net als ik me weer bij hem gevoegd heb… hup daar heb je die bal weer. Dan zijn er nog al die praatprogramma’s over sport met Mart Smeets en consorten.
Als ik iets anders zien wil ga ik achter zitten of Wim kijkt daar. Het gaat in goede harmonie daar niet van, maar is dat nou gezellig…? Het scheelt natuurlijk dat we overdag andere gezamenlijke bezigheden hebben.
Alleen de Engelse krimi’s daar houden we beiden van. Dalziel, Frost, Morse, Inspector Barnaby, Inspector Lynley en Silent Witness. Wanneer het te bloederig wordt trek ik me even terug, maar verder zitten we er samen voor met iets te drinken en te knabbelen onder handbereik. En…. ik kan me nu al verheugen op Boer zoekt Vrouw as zondag. Ik hoop voor Wim dat de voetbal dan achter de rug is, want ik zit dan gegarandeerd voor het grote scherm.

04-12-2010 om 00:02 geschreven door hetty  

Nadat Bonnie, de witte Labrador die ooit bij ons logeerde, overleden was duurde het even. Zullen we wel of geen nieuwe hond nemen? Ieder die z'n hond heeft moeten laten inslapen kent het. Maar dan is het duidelijk, er komt een nieuwe pup. Internet wordt er bij gepakt en op Marktplaats zien ze een nestje Labrador Retrievers, ergens in het zuiden van het land. De vader en moeder zijn beiden aanwezig en naast de bruine pups, allemaal reutjes is er één zwarte, een teefje. Dan besluiten Susan en Willem af te reizen en de pups te gaan zien. Ja natuurlijk wordt het de zwarte. De eigenaresse had haar al Mina genoemd en al bedacht om haar eventueel zelf te houden, zoals wij dat ook bij ieder nestje deden.
Zaterdag is Meghan, zoals ze nu heet, opgehaald. En… het gaat heel goed met zowel Meghan als de familie. Vandaag kon ik dan niet langer wachten. Ik ging er heen met een kraamcadeautje, een schoentje van dat spul waar honden zo graag op kauwen. Beter deze schoen dan die van de familie. En warempel…Meghan ging er ogenblikkelijk mee in een hoekje liggen knagen.
Morgen brengt Mark de bench van Queeny mee. Die kunnen ze de eerste tijd gebruiken. Zo’n uitvinding heeft al heel wat geld bespaard. De tanden van onze vroegere honden hebben hun afdrukken achtergelaten op onze meubels en dan heb ik het nog niet eens over de kleding die verinneweerd is door de beide Laska’s, Kim en later Scott. Nee, onze grote bench is tijdelijk mee naar de Duitse herderpup Kyra van stratenmaker Erik en de andere, een slagje kleinere gaat straks mee naar Meghan, want dan mag ik oppassen. Susan moet naar de tandarts en met tandartsen weet je nooit hoe lang het duurt voor je aan de beurt bent. Vandaar!

03-12-2010 om 09:05 geschreven door hetty  

De eerste sinterklaasviering toen ik niet meer thuis woonde was in Hattem. Ik had een kamer bij de familie Sobering, met kost en inwoning heette dat. Ik had het er bijzonder gezellig. Mevrouw Sobering was weduwe, maar regeerde de boel met liefde èn vaste hand. Dineke was de jongste, toen een jaar of 15, Sietse was volwassen maar woonde nog thuis en Albert was in militaire dienst of op de binnenvaart; dat weet ik niet meer precies. Het huwelijk van de oudste dochter Tiny had ik ook al meegemaakt. En toen kwam dat sinterklaasgebeuren. Ook hier hadden we lootjes getrokken. Alles liep volgens plan en er werd wat afgelachen bij de gedichten. Toen was er voor mij nog een extra pakje. Het bleek een grote lichtblauwe onderbroek met pijpen tot op de knieën te wezen. Die had het thuisfront gestuurd, mama natuurlijk. Het was ook een berekoude winter, die winter van 62-’63. Ze dachten geloof ik dat ik zo’n beetje omkwam van de kou daar in Hattem. Ze kwamen daar niet meer bij van het lachen…
Daarna vierde ik het met de familie van der Kolk, ook goed voor wat lachsalvo’s. Marry van Piet was ook al in beeld.
Maar toen we eenmaal in Aalten woonden was er geen familie meer in de buurt en maakten we het zelf maar gezellig. We hadden zelf nog geen auto, zelfs nog geen tv. Ik had de familie op de Boomgaard wat kleine dingetjes gestuurd en op 5 december….daar zaten we dan 's avonds…. ,Wim met z’n nieuwe pijp en ik met nieuwe gele pantoffeltjes met pompon er op, achter de chocolademelk met speculaas. Gerhard had nog nergens benul van. Die moest nog een jaar worden. Toen nam ik me voor om wat er ook zou gebeuren… al moest ik de hele familie vragen, ik nooit meer zo’n saaie sinterklaasavond wilde hebben. En zo gebeurde het dan dat het jaar er op de familie bij ons kwam om sinterklaas te vieren. Dan maar geen wit paard door het grind naar de voordeur, maar een ferme bons op de kamerdeur, een zwartepietenhand met strooigoed en even later een mand met pakjes voor de deur. En zo bleef het niet alleen in Aalten, maar ook vele jaren in Hengelo tot Diny kleine kinderen had en de beurt naar haar ging.

02-12-2010 om 16:19 geschreven door hetty  

Ja... toen onze jongens nog klein waren....
Hier op de NSU van Henk tijdens een vakantie in Badenhard.

De lootjes zijn verdeeld. Sinterklaas komt er aan en dit jaar wordt dat opnieuw samen gevierd en wel in Sleen. D.w.z. onze kinderen met aanhang, Robin en Eva natuurlijk en Judiths ouders Jan en Edith. Dit jaar worden de cadeautjes voor onze beide kleinkinderen afgeschaft. Ze doen gewoon mee net als de anderen. Hun cadeautjes liepen elk jaar weer de spuigaten uit. Iedereen had toch wat extra’s voor de kinderen in de mand gedaan. Niet meer dus.
Ik ben wel blij met mijn schoondochters. Als het aan die jongens van mij lag kwam er niet veel terecht van die hele sinterklaas. En voor Wim hoeft het al helemaal niet. Het is me een stelletje ongezellige kerels. Snap je dat nu? Bij onze familie op de Boomgaard was het een hoogtepunt met paard- onder een wit laken, maar dat zag je vanuit de keuken toch niet- en al. Bij moeder van der Kolk was het ook altijd een gezellige boel. Toen onze kinderen klein waren kwamen de Egginks naar Hengelo op 5 december. Ik herinner me de plek waar mama zat. De dag erna lag de vloer rond die stoel bezaaid met chipskruimels. Toen Ben en Diny de jongens klein hadden werd de verjaardag van sint gezamenlijk bij hen gevierd. De buurtsint en piet kwamen toen persoonlijk langs en Berend moest zelfs laten horen hoe goed hij al piano kon spelen. We zijn zelfs vanuit Emmen nog eens op de Boomgaard geweest toen Jos nog zo’n klein manneke was. Maar toen begon de afstand mee te spelen en was het gebeurd met de pret.
Maar …sinds Judith en later Jennifer ook een vinger in de pap hebben…, tja dan heb je weer steun, wordt de verjaardag van de goedheiligman weer gevierd. En… volgens mij vinden de mannen het best gezellig.
Vanmiddag hebben Wim en ik de inkopen al gedaan. We waren er vlot mee klaar en terwijl we bij de Goede Luim achter de chocolademelk zitten, hoor ik een zucht:”En nou nog dat gedicht…!”

02-12-2010 om 09:25 geschreven door hetty  

Afgelopen zondag stond er iets bijzonders op ons programma. Wim z’n nieuwe zanggroepje zou op deze eerste adventszondag in het kerkje in Twist, bij onze oosterburen dus, haar medewerking verlenen. Ikzelf had ze nog niet horen zingen. Een week of wat geleden hadden we al een lichtblauw overhemd en een zwarte broek gescoord. De dames zouden een blauwe sjaal dragen op hun zwarte outfit. Zes mannen van het Shantykoor hadden zich begin van het jaar laten strikken door dirigente Henriette en aangevuld met 3 vrouwen oefenen ze al een tijdje op woensdagochtend bij iemand thuis.
Wij gingen dus al bijtijds op weg naar Twist, want ze moesten natuurlijk nog wel inzingen.
Tijdens het inzingen had ik er even een zwaar hoofd in. De dames konden tegen die geoefende mannenstemmen niet op. Die zongen zo enthousiast. Dat werd even afwachten.
Pastor Hindorf heette iedereen welkom. Er waren nog een paar andere koren. Eén viel tegen wat zang betreft, maar ach de intentie was er. Maar het Marien Chor dat bestond uit een twaalftal meisjes zongen de sterren van de hemel.
Eigenlijk ben ik niet in voor Bach en het Präludium und Fuge c-moll op het orgel was aan mij niet besteed. Gelukkig moest ik mijn mening over Bach herzien toen de Russische Albina Rachmanin o.a. een Adagio van Bach op de piano ten gehore bracht. Een muziekblad woei van haar standaard op de grond, maar ze speelde gewoon door. Geen wonder want ze is een geoefend concertpianiste.
Toen was onze groep “Neighbours”aan de beurt om onder meer Am Heiligenabend en A la nanita nana, een Spaans kerstlied, te zingen. Het was een mooi clubje en ze brachten het er in mijn ogen goed van af. Henriette begeleidde ze prachtig op de piano. Over haar groep was zij echter niet tevreden. Zij hoort natuurlijk meer dan ik. Wim wacht nu met spanning de woensdagmorgen af.
In Duitsland wordt altijd goed voor de inwendige mens gezorgd. Ook nu was er na afloop Kaffee mit Kuchen und Torte binnen en buiten ook nog de Glühwein.

01-12-2010 om 09:14 geschreven door hetty  

Als we terug zijn wordt er nog nagepraat.. jazeker onder het genot van een hapje en een drankje en de bemanning vertelt verder over hun werk, over de reddingen maar ook over de keren dat het spannend werd en ze met overledenen te maken kregen. Zelfs deze morgen was de kleine reddingsboot nog uitgevaren om een vermiste solozeiler te zoeken, die al een paar dagen zoek is terwijl zijn zeilboot wel gevonden was. Iemand had wat zien drijven en daarom kregen ze het verzoek om te kijken, maar dit was loos alarm.
Vol indrukken en respect voor deze mannen gaan we weer naar buiten en moeten gewoon naar dat visrestaurant vlakbij. Je proeft gewoon dat de vis niet verser kan. Heerlijk! We nemen ook een portie mee voor Rick èn een emmertje zoute haring.
Dus wie nog zin in zo’n harinkje heeft moet niet te lang wachten.
We moeten vanzelf Urk nog even verkennen. Door nauwe straatjes en langs heel veel kerken gaat het en we stoppen bij het monument van de Urker vrouw die uitkijkt over de zee en waar alle vissersmannen die in de loop der jaren niet teruggekomen zijn herdacht worden.

De namen van de vissers die nooit terug kwamen met daar achter de leeftijd èn de boot waarop ze voeren zoals o.a. de UK 223, de UK 154 en de UK 204. Hierbij zijn meerdere namen vermeld zodat deze schepen waarschijnlijk gezonken zijn. Bij de UK 204 is het wel heel schrijnend. Hierop voeren Cornelis de Boer 48 jaar, Meindert de Boer 17 jaar en Jan Willem de Boer 15 jaar, vader en zonen uit één gezin, zoals de man vertelde die uitleg gaf.

En dan toch... bij de vuurtoren moet Wim nog even over het water kijken. Wat een andere wereld dan bij ons aan ons Schoolpad.

30-11-2010 om 12:28 geschreven door hetty  

Zo doe je een overlevingspak aan.

De jongens komen allemaal in de benen, de pakken gaan aan, wij worden in een zwemvest gehesen en stuk voor stuk aan boord geholpen van de grootste reddingboot, die al klaar ligt in de haven. Dan gaan we het IJsselmeer op en de bemanning legt uit waar de apparatuur voor dient. Het is een geweldige gewaarwording. De kleine boot gaat ook mee en de mannen laten zien hoe snel die kan. Midden op het IJsselmeer wordt een van de jongens over boord gezet in het koude water, wel met overlevingspak aan natuurlijk en door de bemanning van de kleine boot weer opgevist en op onze boot afgezet. Wist je dat zo’n overlevingspak een kleine €1400 kost en ongeveer 5 jaar mee gaat? De KNRM krijgt geen subsidie, maar kan bestaan door giften en gaven van het bedrijfsleven en door de donateurs. Raar is het eigenlijk dat 9 van de 10 mensen met pleziervaartuigen nog geen donateur zijn. En juist die roepen vaak in paniek hun hulp in.

In de kleine reddingsboot moet je overlevingspakken aan. De mannen laten even zien wat dat ding kan. "Even een speelkwartiertje", mompelt een van de gasten.

29-11-2010 om 09:32 geschreven door hetty