Ik heb grote bewondering voor die jongens in de bouw. De meesten hebben gouden handjes. Wat hun ogen zien kunnen hun handen maken. Buurman Alle heeft ook van die gouden handjes. Was hij van de zomer in de bouwvak zéér actief met het bouwen van een enorme boomhut, ook nu laat hij zich samen met de drie jongens van de creatieve kant zien.
Vorige week kon je de Bargerweg niet door vanwege de enorme sneeuwduinen, buurman Jans deed nog een poging en die moest met een trekker weer losgetrokken worden. Maar Alle maakte van de nood een deugd. Ze wonen midden op de vlakte aan die Bargerweg. De opgestoven sneeuw was heel vast geworden en je kon er gewoon grote blokken van snijden. Het kon niet anders of het plan om een iglo te bouwen kwam vanzelf bij hem op.
Vanmorgen waren we bij hen op de koffie en moesten we het witte wonder natuurlijk even bewonderen. Op deze manier moeten de iglo’s door de Eskimo’s ook gebouwd zijn. Er zit bij deze zelfs een bankje in waar de jongens kunnen zitten. Frank en Tim laten dat even zien.

29-12-2010 om 00:00 geschreven door hetty  

Nog één keer de uiterwaarden van de IJssel bij Hattem als een winters plaatje, met het zicht op IJsselstein. 's Zomers lopen hier de koeien.
De uiterwaarden bij Hattem heten de Hoenwaard. Vroeger was het allemaal gemeenteweide waar in het voorjaar de koeien en vooral ook het jongvee naartoe gebracht werd. Het was een vrije dag voor de schoolkinderen en nadat het vee gebrandmerkt was ging het in optocht naar de Hoenwaard. Op Homoet wordt nog steeds door de Hattemers gezegd. Wim herinnert het zich nog goed, vooral ook de brandlucht die er bij het brandmerken vrij kwam. Het wekelijkse krantje, zoals dat in Vorden het Contact is, heet in Hattem nog steeds De Homoet.
Nu staan er op dat stuk toch een aantal boerderijen.

28-12-2010 om 09:22 geschreven door hetty  

Sinds 1983 hoor ik ook bij de Noordelingen.
Hier een impressie van de markt in Emmen, bij de Grote Kerk.

Waar kom jij weg?”, vroeg me iemand in keurig Nederlands toen ik nog maar net in Emmen woonde. Ik snapte het wel maar het klonk me wat vreemd in de oren. En toen ik iemand vroeg hoe het met hem ging antwoordde die:”Dat kon minder.” Toen ik hem aankeek besefte ik dat het dus goed met hem ging. Dat er mensen op Urk wonen vind ik wel logisch op een voormalig eiland, maar hier wonen ze ook òp Erica en òp Klazienaveen en òp Zwartemeer, maar wel weer ìn Sleen en ìn Emmen. Misschien heeft het te maken met het veen, waarop die eerste drie dorpen gebouwd zijn..
Pas zag ik het interview van Paul Witteman met Herman Finkers. Witteman vroeg op een gegeven moment wat Finkers van de hemel verwachtte. Die zag je even nadenken en antwoordde toen:”Je wordt er niet slechter op.”
Nee in het noorden en oosten van ons land is de aard van de mensen en dus ook de taal verschillend van de rest. Het Nederlands kun je volgens Erwin Boers in ons Dagblad van het Noorden beter het Noorderlands noemen. Je kunt wel gewoon Nederlands spreken maar er zijn woorden die je vanuit je eigen streektaal ook in het Nederlands blijft gebruiken. Het noorden is volgens dit artikel het land van de sleef en de neefjes. Deze kende ik voor ik hier kwam wonen nog niet. “Wet ie-j niet wat een sleef is… een sleef….?” Buurvrouw wees hem aan: de soeplepel. “O gattegat wat een neefjes hier”, meldde buurvrouw Geesje toen we hier net aan het Schoolpad woonden. Ze bedoelde muggen. En als ze die smerige ‘muggen’ weg wil hebben bedoelt ze de vliegen.
Het was leuk om te zien hoe die Witteman echt verbaasd opkeek toen Finkers als antwoord gaf: “Dat kump zo better oet” en bij het zien van die opgetrokken wenkbrouwen gaf hij meteen de vertaling er maar bij; “Dat komt zo beter tot zijn recht”. Het is dus niet een letterlijke vertaling maar soms is de zin gewoon anders. Het is toch veel mooier om met het Twents te zeggen: hee is uut de tied komm’n dan :hij is dood is of: hij is overleden. Voor zover je in dit geval van mooi kunt spreken vanzelf. In de rest van het land zal voor dit laatste woord meestal natuurlijk gebruikt worden.
En waor ik weg kom? Uut Vorden vanzelf ..eh....natuurlijk. En... in Vodden köj wat wodden, zeiden we er vaak achteraan.

28-12-2010 om 00:00 geschreven door hetty  

26-12-2010 om 19:28 geschreven door hetty  

26-12-2010 om 19:21 geschreven door hetty  

25-12-2010 om 08:58 geschreven door hetty  

De veranda bij Ben en Diny met de kerststal en ster is prachtig om te zien.

"Ie-j snapt niet da-w d'r nog bie-j konn'n werken", merkt Ben vanavond op. Het is voor hen beiden het eerste jaar van de pensioengerechtigde leeftijd.
Na ons bezoekje aan tante Jantje gaat het stuur van de auto vanzelf rechts en weer linksaf richting Switch, de geliefde Kringloopwinkel in Lochem. We geven onszelf precies 3 kwartier en met een leuke trui van State Art voor Rick en een vest voor Ben gaat het richting Warnsveld voor de laatste boodschappen. Daarna moeten er kaarten rondgebracht voor de Wereldwinkel en gaan we op huis aan. Ben heeft intussen met Wouter in de manege Cassandra getraind. Cassandra, de danseres, wordt ze al genoemd vanwege haar zwevende gang.
Daarna gaan we met Ben en Diny naar de Eefdese kerk, waar ze Christmas Carols gaan zingen bij de Kerstmarkt voor de kinderen, daarna weer naar huis. Ben brengt kerstbakjes weg, Wim maakte het erf sneeuwvrij, Diny kookt en ik werk de site bij. Na het eten moet er alweer geoefend worden met de Cantorij om 1e Kerstdag goed voor de dag te komen wanneer Als een Appelbloesem in de winter wordt opgevoerd. Ze hebben beloofd om kwart over 8 terug te zijn om samen naar Johans verjaardag te gaan, maar onderweg gaan we nog even een creatief product van Joost Bloemendaal op te halen: een geval dat je buiten op kunt hangen met een pot pindakaas erin voor de vogels.
Tja... bij zo'n gevulde dag kun je echt niet werken... toch?

24-12-2010 om 00:00 geschreven door hetty  

"Gao es effen bie-j tante Jantje staon", commandeer ik Diny als we weer weg zullen gaan, want ik heb m'n kleine zakcameraatje bij me. "Niks d'r van... gao ie noe maor es bie-j eur staon". Zo gaat dat met zussen onder elkaar. Toeval of niet maar het schilderij van De Boskamp, gemaakt door een vriendin van de familie, hangt precies boven ons.


" Van disse kolde wod ik neet ziek", zegt tante Jantje als ze Diny en mij, zo zonder jas, weer uitzwaait. Morgen wordt ze 91 en ze lijkt nog zo fit als een hoentje. Het is precies 0 graden, we zijn ook al meer vorst gewend. Wim en ik zijn een paar dagen in de Achterhoek om de verjaardagen van Ben en Johan te vieren.
De wegen zijn redelijk schoon en Wim waagde het er op. "Dan ku-j mooi blieven slaopen had Diny gezegd en dan neudig ik Reini en Tea, Joop en Marianne ok uut. En dan kan ik ok net zo goed Erna en Bennie ok vraogen, want dee bunt ok al es in Amerika ewes."
Gisteravond was dus de avond van onze memories aan de Amerikaanse tak van de familie Eggink. De bijna volledige familie Groot Nuelend was er om samen naar de dvd van hun Amerika reis te kijken. Reini en Tea waren er in mei al geweest en trokken met camper bij de familie en de natuurparken langs. Ben had er ook aardige en passende muziek onder gezet en we waanden ons allemaal in het land waar onze oom Herman in 1924 naar toe emigreerde bij het verslag wat Ben gaf over de reis en de ontmoeting met zo'n beetje alle nazaten van Ome Herman.
Het werd een mooie avond waarbij de familiebanden met dit deel van de familie weer eens aangehaald werden.

24-12-2010 om 00:00 geschreven door hetty  

Als hondenliefhebber voel je je niet gauw alleen. Als je je hond uitlaat kom je altijd anderen tegen, ook met hond en gesprekstof is er dan genoeg. Meestal zit je op één lijn en uit deze liefhebberij komen vriendschappen voort. Ook met de familie waar Toska, nu Josca, naar toe ging hebben wij steeds contact en echt niet alleen over de honden. We hebben al eens fleslammeren van hen gehad en de adviezen kregen we er ook gratis bij.
Ons eerste bezoekje aan hen strandde aanvankelijk in de Groningse klei omdat we de verkeerde afslag richting wad namen. Met veel spektakel en een handdoek voor de achterwielen, die bedoeld was voor de lammeren, kwamen we al slippend weer los. De grijze spetters zaten tot boven m’n knieën. De handdoek hebben we maar achter gelaten in de klei.
Maar nog steeds houden we contact al is jammer genoeg vader Siebrand overleden.
Van Corrie kreeg ik een mooie pps, zo heet zoiets geloof ik. Ik had al eens eerder zoiets gelezen, maar in deze tijd van bezinning vond ik dit verhaal de moeite waard om het te laten lezen. Op de foto zie je Nienke met hun honden. Met de oudste hond is ze ook op behendigheid geweest en Jet, de kleine, is hun nieuwste aanwinst die veel belovend lijkt. Ze komt van de honden van Tjitse Terpstra, een grote naam in Bordercollieland. En met zoveel schapen ben je afhankelijk van een goede hond. 


 

22-12-2010 om 00:00 geschreven door hetty  

21-12-2010 om 09:45 geschreven door hetty  

20-12-2010 om 11:00 geschreven door hetty  

De jongsten van het Poznanski Chor Katedralny komen hier net binnen.

In de Grote Kerk in Emmen ging het gebeuren. Voor de tweede keer was het jongenskoor uit Poznan de gast van Valerius en samen gaven ze een prachtig concert. Twee jaar geleden waren ze samen in de hele oude kerk in Sleen. In de zomer er op waren wij, ja de vrouwen mochten ook mee, te gast in Poznan waar Valerius een paar mooie concerten weggaf.
En nu zijn de jongens weer een weekje in Nederland. Het blijft vertederend om die jonge kinderen te zien èn horen optreden. Stemmen als nachtegalen, zeggen ze wel eens. Nou dat hadden ze. Zo'n vier jongens zongen ook nog solo bij een kerstlied. Zó mooi! Maar vlak Valerius ook niet uit. Samen met Daniel Rouwkema en Jan de Roos op de piano zorgden zij voor een geweldige avond.
Ben en Niesje hadden de sneeuw getrotseerd en waren erbij. En nu ook nog, want ze blijven het weekend.... wie weet nog langer, want toen wij vanmorgen onze ogen open deden lag er weer nieuwe sneeuw. Wim is al druk bezig om ons erf beloop- en berijdbaar te maken. En omdat ze, net als wij, in de gelukkige omstandigheid zijn dat ze niet meer om half 8 op het werk aan hoeven te treden, kunnen ze eventueel betere tijden afwachten.
Maar eerst gaan we zo maar eens beddenrijden voor de kerkdienst in het Scheperziekenhuis.

19-12-2010 om 17:41 geschreven door hetty  

‘Zullen we naar de Gouden Loekie verkiezing kijken vanavond’, stel ik Wim voor. Zo na 8 uur is het toch gezellig om samen naar iets te kijken. ‘Nou mij lijkt the Lord of the Rings wel wat’, zegt Wim. Het is me wat met ons. Er is niet veel wat we allebei echt kunnen waarderen. Vanwege de gezelligheid doen we allebei wat water bij de wijn. We beginnen bij de Loekie,  een hele zaal vol met reclamemakers die allemaal betaald worden van ons geld, tenminste als we hun producten kopen of er gebruik van maken. Ja hoor… de ING is er bij, wel een mooie reclame… dat wel… met die oranje leeuwen in Afrika. Maar wat zal die een geld gekost hebben. De muis, achtervolgd door massa’s dun beton kende ik amper. Die van  Pietertje  in de rol van zo’n onbeholpen voetballertje waarvan er in ieder F-jes team er wel eentje zit. Die is het voor mij.

Dan schakelen we over naar the Lord of the Rings en zien meteen dat akelige gluiperige onderkruipertje. Ik vind die film helemaal niks. Toen we in Nieuw Zeeland in Queenstown de gelegenheid hadden om een excursie naar de woeste streek te maken waar die film opgenomen was, heb ik zelfs die kans laten schieten. Daar heb ik achteraf wel spijt van. Maar diezelfde dag maakten we in een Bird Centre kennis met een Maorie vrouw die mee had mogen dansen bij de begrafenis van de hoofdrolspeler in the Brides Flight. Dat was Rutger Hauer en ook Willeke van Ammelrooy vervulde een rol van een van die bruiden. De zomer erop in 2008 kwam de film uit en hebben Wim en ik hem meteen gezien in Utopolis, onze nieuwste bioscoop. Daar was ook veel te herkennen van onze trip. Nu komt hij binnenkort  voor het eerst op de tv.  

We zijn weer even geswitchst naar de Loekie’s en och het is wel gezellig om wat meer reclames te zien en vooral de achtergronden er bij. Wim is intussen toch verhuisd naar de achterkamer waar hij naar Wegmisbruikers kijkt.”Daor he-j teminste wat an”, zegt hij vaak.

Pietertje is wel de winnaar geworden van de gouden Loekie. De loden Loekie is er ook nog, daar kon je ook op stemmen. Ik vind die vent van Mediamarkt zo afschuwelijk, ik moet nog wel eens aan Mark denken toen hij  vroeger genoemd werd in de maandagkrant bij de Sport. Vaak kwam hij er goed van af. Een enkele keer maakte hij een blunder en werd ook dat gemeld. “Och”, relativeerde hij dan,”als je naam maar genoemd wordt”. En zo schijnt dat ook bij de reclames te werken.

18-12-2010 om 11:02 geschreven door hetty  

Het uitzicht vanuit de kamer vanmorgen.

Je kunt niet zeggen dat we niet gewaarschuwd zijn. De NS mailde al dat je vooral de reisplanner moet consulteren voor je op weg gaat. Het weerbericht zelf liegt er ook niet om en als we gistermorgen wakker worden ligt het eerste laagje sneeuw er al.
“Zal ik je straks maar even wegbrengen?”, vraagt Wim die mijn rijstijl bij gladde wegen niet vertrouwt. Zelf heeft hij een paar keer een slipcursus gevolgd, de laatste keer zelfs samen met de drie jongens, toen vlak bij een slipschool geopend werd.
En zo kom ik gemakkelijk zonder stress bij het Aquarenabad voor mijn wekelijkse aquajoggen. We zwemmen 5 minuten korter omdat we voor het kerstreces samen koffie gaan drinken. Tegelijk worden wat nieuwtjes uitgewisseld. Een van de mede-jogsters is alleen met de kerst, wel met dochter, maar haar man die gezagvoerder is ziet ze pas eind maart weer terug en haar zoon die ook in de voetsporen van zijn ouders bezig is, is stagiair op een ander schip. Zelf was ze stuurman op de grote vaart, maar na een lelijke val kwam er de klad in en na de geboorte van haar kinderen is ze thuis gebleven en is overgestapt op vrijwilligerswerk. Wanneer haar man thuis is, is hij ook echt thuis. Na 3,5 maand op zee is hij daarna 3,5 maand thuis. “Hij denkt altijd dat het huishouden bij ons een zootje is”, zei ze. “Als hij thuis is, is meteen alles ontregelt. Dan wil hij ineens fietsen… Alles is dan anders. Maar wanneer hij weg is, is er tenminste regel.” Ik denk vanzelf aan de tijd in het begin van ons huwelijk dat Wim 6-8 weken weg was als scheepswerktuigkundige en maar een week thuis kon blijven. Nee op den duur was dat niks voor ons.
Als Wim me precies op tijd weer ophaalt, kan hij het niet laten en maakt op de parkeerplaats een flinke slip en rechtvaardigt dat met:”Ja dat moet je toch regelmatig blijven oefenen!” Volgens mij kan hij het gewoon niet laten. Toen de jongens nog klein waren was er aan het begin van de Marnixstraat in Hengelo ook zo’n plek waar hij bij gladheid niet voorbij kon komen zonder een paar keer op de rem te gaan staan om ons kevertje rond te laten draaien. Ik kon protesteren wat ik wou, de jongens riepen net zo hard:”Toe maar papa, toe maar papa..!” En daar luisterde hij natuurlijk naar.
En 's middags is Eva er een paar uurtjes. Gezellig. Ze had al van te voren bedacht dat ze een soort kubus wilde beschilderen. Nee die zal zich nooit vervelen. Jammer, vanwege het weer, het is intussen witter dan wit buiten, gaat de wedstrijd behendigheid met Queeny niet door. Dat wordt dan januari.

17-12-2010 om 00:00 geschreven door hetty  

Loeder.

Onze katten hebben een goed leven bij ons, al zeg ik het zelf. Ze hebben alle ruimte om het huis en bij de boer op het land en altijd voer in ’t bakkie in de schuur. ‘s Morgens krijgen ze een half kuipje kattenvoer van kwaliteit Lidl waar ze gek op zijn. Ze kunnen zelfs kiezen uit zalm, paté of gevogelte. De portie wordt in tweeën gedeeld en dan maar smikkelen in de keuken. Daarna zoeken ze hun plekje op om een dutje te doen.
De rest van de dag zijn ze afwisselend buiten en binnen. Wanneer Suze naar binnen wil gaat ze gewoon voor het raam zitten en aan het bekje kun je zien dat ze even mauwt, terwijl ze smachtend naar binnen kijkt. Loeder heeft een strategisch plekje onder het afdak bij de fietsen en wanneer de deur open gaat is ze meteen al binnen, Ze is gek op de achterste slaapkamer boven. Wanneer ik per ongeluk de deur open laat wanneer ik er iets te zoeken heb… sprint ze mij voorbij en verstopt zich in of achter de kast onder het raam of achter het logeerbed. Je kunt roepen wat je wilt.. dat helpt niet. De grote truc is.. slimmer zijn dan de kat...gewoon weggaan, de deur op een kier laten en in de keuken even met de la schuiven. Voor je die dicht hebt staat ze achter je.
Nu met deze kou mogen ze allebei ’s nachts binnen in huis, maar als Wim ze gisteravond binnen wil laten staat Loeder met een muis in de bek voor de deur, een nog levende. “Vot ieje… zo kom ie-j d’r niet in”, commandeert Wim en even later krult alleen Suze zich tevreden op haar kussentje in een stoel.

We liggen iets meer dan een half uur in bed en zijn net in de eerste slaap wanneer ik een geluidje hoor bij het dakraam en ja hoor… even later een miauw van onze Loeder. Die vindt het in huis blijkbaar toch aangenamer met dit weer. En omdat we een rieten dak hebben moet je zo’n kat niet te lang om dat raam laten krabbelen. Wim uit bed en zet het raam verder open. Dan springt ze met een bons, nu zonder muis, op de grond en gaat als een vorstin de trap af op weg naar haar eigen plekje.

16-12-2010 om 22:21 geschreven door hetty  

Ik hoor net in zo’n woonprogramma dat ruwe muren helemaal uit zijn… dat is volgens de interieur stylist 1980 stijl.
Onze muren zijn al zo ruw gestuukt in 1975. Toen heeft er in dit van origine keuterijtje, zoals de makelaar het indertijd noemde, een verbouwing plaats gevonden. Wat vroeger de kleine deel met stallen was is veranderd in een keuken met eetgedeelte en de badkamer kwam in de voormalige geitenstal. Er werden flagstones op de vloer gelegd die je ook wel in de tuin ziet liggen. Boven dat eetgedeelte, de vroegere hilde, is een tweede slaapkamer gemaakt. De open wenteltrap naar boven neemt zo weinig mogelijk plaats in. Alles is eenvoudig, maar functioneel. De voormalige ouderslaapkamer beneden, 2x 4m, is nu werk/ logeerkamertje.
Verder is hier weinig antiek of ander waardevols in huis te vinden… misschien alleen de oude typemachine die nog van vader Hendrik Jan was en waar opa Eggink nog zoveel brieven op getypt heeft tot hij de kracht niet meer had om die toetsen flink te raken. Maar die heeft ook vooral emotionele waarde.
Zwager Ben Wagenvoort is wel van antiek en origineel. Hij keek in het begin dat hij hier kwam peinzend rond en zijn blik bleef even gevestigd op dit tegelplateau dat in de schoorsteenmantel vast gemetseld zit. Hij is niet alleen van het antiek maar ook van de paarden. “A-j ooit den schosteen d’r uut zollen brekken mag ie mien die tegels wel doen”, zei Ben. Waarschijnlijk dateren die uit de 19e eeuw. Ze zaten vroeger in een boerderijtje verderop maar alle behuizing verder is weg. Alleen ons huis staat er nog. Bij de verbouwing in 1975 hebben ze dit tegelplateau verwerkt in de, inderdaad ook heel ruw gestuukte, schoorsteenmantel.

Maar om nu alle muren glad te maken omdat zo’n woonprogramma dat zegt… Ik hou eigenlijk wel van een beetje ruw…. ook wel van erg ruw. We laten het mooi zitten.

15-12-2010 om 00:00 geschreven door hetty  

Z'n huidige toestelletje bewees tijdens de vacantie in Canada nog goede diensten.

"Wat denk je Rick… zullen we het dorp eens ingaan vanmiddag? Heb je nog iets nodig?" Nee Rick heeft niets nodig, maar het dorp even in.. nja! “Dat was ik toch al van plan."
Rick heeft een paar weken vakantie opgenomen. Dat doet hij altijd in deze tijd.
“Wat denk je… om twee uur bij Mickey?”, stel ik voor. “Half drie kan ook”, antwoordt Rick. Zo stap ik op m’n fiets om ook even wat rond te neuzen. Rick is precies op tijd en neemt alle tijd om koffie te drinken. Ouderwets gezellig is het in ons stamcafétje. Hier zwaait Wies, een buurvrouw van Rick, de scepter en maakt ook altijd even een praatje.
Ik probeer nog even.... “Nee. Ik hoef niks… geen schoenen, trui en ook geen broek.” Het begint intussen te sneeuwen, wat eerder dan de weerman voorspelde, en ik maak me op om naar huis te gaan. Rick gaat nog even het dorp in:”Ik ben er net…!”, vindt hij. Wat het gaat worden weet ik niet, maar in elk geval geen kleren…
Ik rij heeeel voorzichtig zonder te remmen naar huis via buurvrouw Wolterdina waar ik als een sneeuwpop aankom. Ik zet mijn fiets op de deel en schud mijn jas even goed uit en kom daar weer een beetje bij met een kopje koffie. Het is hier een beetje thuiskomen voor mij.
Thuis gekomen is Wim al aan het sneeuwschuiven. Vanwege die sneeuw gaat de Shanty-avond niet door en we zijn eens een maandagavond samen thuis.
Midden onder mijn favoriete “Memories” belt Rick, de tweede keer al vandaag. Dat betekent vast iets. Ja hoor… hij steekt van wal: “Ik heb een nieuw fototoestel gekocht”. Hij begint alle voordelen van dit nieuwe wonder op te noemen, ik ben alle bijzonderheden al weer kwijt, maar ik meen dat het een Olympus is met heel veel zoom. Hij heeft hem ook al uitgeprobeerd en …. in het weekend krijgen we de nieuwe aanwinst te zien.

14-12-2010 om 16:53 geschreven door hetty  

Met een pup ben je in het begin bijna net zo druk als met een baby. Zindelijkheidstraining is natuurlijk een eerste waar je aan denkt. Meghan gaat om het uur even met Susan naar buiten en doet meteen wat er van haar verwacht wordt.
Ik moet meteen aan onze eerste kleine Laska denken die we bij nicht Gerrie uit Doornspijk hadden opgehaald. Het was een echte gezinshond, maar Mark verzorgde trouw die zindelijkheidstraining en nam haar mee naar de schooltuin aan de overkant waar ze onder de struiken haar behoefte leerde doen. Dat was zo gepiept. En de rest ging vanzelf. Door de jongens èn de kinderen uit de buurt werd het een heel sociaal hondje. Zelfs Gera memoreerde eens dat ze toen ze als kind bij ons logeerde op de logeermatras sliep in de boekenhoek met de koptelefoon van Wim onder handbereik èn met Laska naast zich.
Meghan komt ook stap voor stap met de buitenwereld in aanraking. Bij ons en ook in de buurt maakt ze kennis met andere honden en ze gaat mee naar een gezin met kinderen. Nee met Meghan gaat het helemaal goed komen.
Ze is erg speels als we komen kijken, helemaal dol dat Tessa mee is. Tessa vindt zo'n pup die meteen op haar af komt minder en snauwt meteen. Meghan begrijpt de hint en blijft de rest van ons bezoek op minstens een halve meter afstand. Agnes vindt het helemaal geweldig, zo'n pup, en is er niet bij weg te slaan. Zo blijven de mannen bij computer, I-pad en Tom tom en wij bij het dierengebeuren.
Arme Buffy! Buffy, de 8 jaar oude degoe, houdt niet zo van veel drukte. Die krijgt z'n rust als we weer weg zijn. En zo is het weekend met ons logeermeisje Agnes alweer voorbij. En ze gaat heel tevreden met haar zelfgeverfde kerstlampjes en het samen in elkaar geknutselde kerststuk naar huis.

13-12-2010 om 17:28 geschreven door hetty  

Wiskunde is zien jongelui…. Wiskunde houdt niet van kletspraatjes.
Robin heeft zijn eerste rapport te pakken en zoals verwacht en gehoopt zag dat er goed uit. Vooral wiskunde scoorde deze van der Kolk goed, wat Wim de bovenstaande kreet ontlokte die hij over had gehouden uit zijn eigen schooltijd.
Het was mijn vak in elk geval niet. Zolang het rekenkundig is… ja, maar wanneer er formules aan te pas komen is het al minder.
“Zo opa Wim daar moet toch wel een aanmoedigingspremie tegenover staan”, vind ik. Dat gaat tegenwoordig al anders dan vroeger, geen spaarpotje meer, maar een digitale spaarrekening. Met Robins nummer gaan we op huis aan. Agnes is ook mee. Ze leert zo de hele familie kennen.
We zijn even op verjaardagsbezoek geweest, want vanavond is Wim er niet. Hij gaat op pad met Valerius en het jongenskoor uit Poznan voor hun eerste kerstconcert in Dokkum.
De rest van de dag zijn we bezig met schaal takken uit de tuin en kaarsen. Even later heeft Agnes weer een idee. We gaan jampotjes versieren met verf en met een lichtje er in heb je zo weer iets leuks gemaakt in deze kersttijd.

12-12-2010 om 16:08 geschreven door hetty  

Op de terug weg via Singapore hadden we nog een dag te besteden.

11-12-2010 om 13:22 geschreven door hetty