Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
De Morvan zo aan het eind van de winter/ begin voorjaar hadden we nog niet meegemaakt. En wat dat betreft hebben we opnieuw pech. Het is mistig wanneer we op pad gaan dwars door de Morvan. Wat een prachtige streek is het toch. Ik kan me goed voorstellen als je toch verkassen wilt naar Frankrijk dat je dan voor deze streek kiest, zo lieflijk, puur natuur, en heerlijk rustig. Er wonen nu al zon 5000 Nederlanders in dit gebied en er zijn al plannen om voor de ouderen iets op te zetten om hun oude dag ook hier door te kunnen brengen. Piet griezelt ervan. Zijn vrijheid is hem te lief. We worden met open armen ontvangen bij Piet en Marijke. Zelfs Peter is er nog even en het gaat hem goed. Een dag is bijna te kort om bij te praten, maar het is als vanouds. Piet vond het geweldig dat zijn broers op zijn verjaardag gebeld hadden. Ze vermaken zich nog prima met muziek, lezen, schilderen en de beide honden. Als Nederlander word je natuurlijk wel bekeken door de Fransen en omgekeerd. Laatst had een Nederlander zijn vrouw meegebracht en in de buurt netjes voorgesteld als 'sa femme'. Hij bracht ook wel eens vrienden mee, maar ook kwam hij eens met een andere vrouw. Die stelde hij ook netjes voor als 'lamie de ma femme'. Maar bij de Fransen ging ogenblikkelijk het gerucht dat die Nederlander er nu weer was met 'sa poule'. Castor is nu 14 en lijkt bijna aan zn eindje. Er is niet veel meer over van de stoere sterke hond. Hij is juist heel lief en af en toe jankt hij het uit van de pijn, waarschijnlijk reuma. Er wordt nog aan gedokterd, maar ... Fleur is nog dezelfde aanhankelijke hondje en zit graag op schoot. We bewonderen natuurlijk de laatste vorderingen van de opknapbeurt die het huis en de schuren in de loop der jaren ondergaan heeft. De overkapping achter het huis is een ontwerp van Peter en is met de originele pen/gat verbinding aan elkaar gezet. Piet is nog dezelfde. Lekker ontspannen al zorgt zijn enkel wel voor veel hinder. Binnenkort wordt die door een speciale arts bekeken in Dijon. Hij gebruikt veel zijn stok. Marijke heeft weer last van haar rug, maar zo met elkaar redden ze het wel. Aan het eind van de middag stappen we weer op. Een erg gezellige dag. Morgen is Marijke jarig! Gefeliciteerd en nog veel gezonde jaren gewenst!
We gingen dwars door Lyon en je ziet het: hier schijnt de zon.
Ie-j kunt d'r oew kont niet keren, mor ie kunt doesen". Wim komt terug van het toiletgebouwtje. We zijn in Spanje verwend met het sanitair. Vaak waren de douchecabines zo ruim dat je wel met het hele gezin tegelijk kunt badderen. Nu zijn we in de buurt van Montpellier en gaan vandaag richting Morvan. We hebben een camping ontdekt van Nederlandse beheerders in Etang sur Arroux, net onder Autun. Het weer begint op te knappen en wanneer we Bourgondie naderen breekt af en toe even de zon door. Dat geeft de burger moed. De Tom tom doet opnieuw goede diensten en we worden heel vriendelijk ontvangen door de Nederlandse eigenaar van Camping 2 Rives. "Ik hoorde jullie aankomen", zei hij. "De hond sloeg aan." Dat klinkt bekend, toch? En wat lekker is, de signaalsterkte van het internet is bijzonder goed. Dat hebben we nog niet eerder gehad. Proberen we nog eens te skypen. Pas konden we toch onverwacht skypen met Berdena in Minneapolis. Het was net zo duidelijk te zien en te verstaan. We waren allebei verrast om elkaar zo goed te zien. Toch een uitvinding. En natuurlijk ging het ook over de plannen om naar Nederland te komen en ons gezamenlijk uitje naar Praag begin mei. Morgen gaan we naar Piet en Marijke die hier zo'n 50 km westelijk in Montaron wonen. Kunnen we een mooi tochtje dwars door de Morvan maken.
Nog even de Arena van Barcelona waar o.a. het stierenvechten plaatsvindt.
Ja Anda, dat FC Barcelona weet van prijzen... 15,50 euro per persoon, maar dit keer had Wim er geen enkele moeite mee!
Aw Barcelona maor een keer ehad hebt, merkte Wim op toen we reisvaardig waren. Heb ie-j et noe ok zo warm? En hij veegt zich eens langs zn voorhoofd. Ja voor je de pootjes ingedraaid hebt, de caravan aangekoppeld, afval weggebracht, vuil water idem en de wc geleegd ben je zo een half uur verder. En dat allemaal in de regen. So unusual here, merkt de dame op de receptie op. Maar daar hebben we niks aan. Toch zien we enkele dapperen naar de bus stappen om Barcelona een bezoekje te brengen. We controleren de lichten nog even en tot onze opluchting doen ze het allemaal. Een paar dagen geleden na de vorige fikse kletterbui van een dag weigerde er eentje. Dat lag waarschijnlijk aan de nattigheid. Wim had nu de stekker helemaal ingepakt toen we op deze laatste camping stonden. En daar gingen we dan opnieuw dwars door Barcelona. De Tom tom deed zn best en Wim de rest en ik keek mee. Het was even afzien, maar ik hield me dit keer goed. Opgelucht gaan we verder langs de Costa Brava naar het noorden. We maken maar een paar gezellige stops onderweg", zijn opnieuw onder de indruk van de Pyreneeen, dit keer in een waas van wolken en mist en we belanden uiteindelijk in de buurt van Montpellier op camping de Fondespierre. Er zijn niet veel campings open in dit seizoen dat is wel uitzoeken. Maar we zijn er. Het is net of we al dichter bij huis zijn. t Peerdjen ruk de stal al, zol opa Bieenhof zeggen. Het heeft de hele dag geplenst en we hebben het electrische kacheltje aan om jassen en broekspijpen te drogen. Wim doet zn verdiende slaapje en straks gaat onze laatste meegenomen dvd erin: Wit licht, waar Marco Borsato in speelt. Hij is tot het laatst blijven liggen. Dat met die kindsoldaten trekt me niet, maar wie weet Morgen zijn we in de buurt van de Morvan en zullen we gaan zien of Piet en Marry thuis zijn. Ik denk dat we de camping ten zuiden van Autun pakken in Étang sur Arroux. Dan hoeven we de caravan niet helemaal mee te slepen naar Montaron. We hebben elkaar al bijna 2 jaar niet gezien. Het gaat niet goed met Piet zn enkelprothese. We zullen wel horen wat er gaat gebeuren. Dag allemaal.
In het stadion van FC Barcelona mochten we nog even een kijkje nemen in de kleedkamer van de tegenpartij. Alles clean en netjes. Er was zelfs een bubbelbad voor de afgebrande spieren na de wedstrijd. Ik ben wat verbaasd dat er een hele rij douches is zonder tussenschotje of deur. "Och", zegt Wim, "natuurlijk niet. Bij sporten ga je toch gezamenlijk douchen". Ik had geen idee, maar ik herinner me de opmerking van zwager Piet toen hij lang geleden uit de kerk bij zijn a.s schoonouders op bezoek was. Hij zat toen in militaire dienst en vertelde ook over dat douchen van de jongens. "Zit daar dan niets tussen", vroeg a.s schoonvader verbaasd. "Nee" en Piet gooide hiermee meteen de knuppel in het hoenderhok, " dat maakt immers niets uit, we hebben toch allemaal hetzelfde waterpistool!"
De kleedruimte van de tegenstander van FC Barcelona
Het was helemaal Wim zn dag. De musea zijn dicht op maandag. Daarom gaan we voor de oranje route van de bus touristic. En die komt langs het voetbalstadion van FC Barcelona. Het weer lijkt aanvankelijk wel redelijk. Het is bewolkt maar niet koud. Maar het stadion mèt museum is open. Wim is dit keer erg vlot met de portemonnee. Als je er toch bent . en even later wanen we ons één met de voetbalfans. Er is veel werk van gemaakt, de voetbalschoenen, gouden ballen, shirts van verschillende spelers. Er komt alleen eerst nog bijna een kink in de kabel, want wanneer we van die audiosetjes meekrijgen moet Wim zn rijbewijs afgeven tot we die dingen aan het eind bij de uitgang weer inleveren. Dat was hij dus niet van plan. Hij vertrouwt zoiets niet. Pas toen ik zei:Stel oe niet an!, ging hij overstag. We zijn heel wat trappen op en af gegaan. Het stadion zelf is geweldig. De grasmat wordt zelfs verwarmd om het gras te laten groeien en constant zit er een op een maaimachine. We gingen zelfs de weg van de kleedkamers van de spelers naar het voetbalveld met het gejuich erbij. Maar eerst kwamen we nog langs een kapelletje, heel mooi, met 12 kaarsen en twee dikke witte er bij. Zouden ze die laten branden tijdens de wedstrijd? Wim had zo in elk geval een topdag. Toen we de audiosetjes weer in gingen leveren had het stel voor ons problemen. Het pasje was zoek. "Daor he-j 't gedonder al", zei Wim meteen, maar gelukkig kreeg hij de zijne meteen weer. Toen we weer terug waren op het Place de Catalunya waren we klam van de regen want de bus was boven aan de zijkanten open en al had ik een paraplu, nat werden we. We besloten eerst maar als echte Spanjaarden weer onze middagmaaltijd in ons favoriete restaurantje te nuttigen. Las Ramblas met z'n stalletjes dat we nog wilden bezoeken was door de stromende regen geen optie meer en we gingen op huis aan,..... nu even nog Sitges.
Cruyff
Jazeker hier wordt Cruiff zeker geeerd en hij niet alleen. Ook van Ronald Koeman zijn z'n voetbalschoenen in de vitrine te vinden.
Het was groot, heel groot, dat stadion.
Op weg naar het veld komen de spelers langs dit kapelletje waar een zwarte Madonna een ereplaatsje heeft
Nee we waren er niet alleen. En het waren veel trappen, niet best voor mijn knieschijven die al slijtage vertonen, maar ja... je moet er wat voor over hebben anders kom je nergens.
"Ga jij er nou eens even bijstaan", zei Wim
Gezicht vanaf de echte Gaudibank op andere kunstwerken van hem
Stukje Gaudibank
Er zijn intussen meerder banken a la Gaudi, maar dit is een onderdeel van de èchte.
Er wordt nog steeds gewerkt aan de finishing touch in dit park en dat terwijl Gaudi al in 1926 door een tram hier in de buurt overreden is en stierf.
Er zijn veel bedelaars in Barcelona city. Ze lijken er gestudeerd te hebben op zielig kijken, vooral de Roma vrouwen. Deze jongen maakte prachtige muziek en we hadden geen probleem om hem wat toe te stoppen..
We zijn allebei wat opgewonden. Alleen de grote stad Barcelona in, 1,5 keer zo groot als Amsterdam en er wordt gewaarschuwd voor zakkenrollers. Wim heeft daarom zijn kostbaarheden in een klein plat tasje om zn nek hangen onder zijn bloes en ik hou mijn tas om nek èn schouder. Samen met Ben en Riet hadden we al wat uitgevogeld over bussen en rode en groene routes, maar hoe dat moet je zelf ondervinden. Maar de zon schijnt. Het weerbericht heeft niets te veel beloofd en we gaan op weg, eerst een uur met de bus vanaf de camping. We maken een foto van de plek waar we straks ook weer moeten instappen en dan zijn we meteen aan koffie toe. We komen op de Place de Catalunya en dan wordt het makkelijker.Daar zijn cafeetjes en we zien de hop on hop off bussen al staan. Een jongedame legt ons alles keurig uit in het engels en we stappen meteen in. We nemen eerst maar de groene route want die komt in elk geval langs het Parc Guell. We hebben ook oortjes gekregen en er is onderweg warempel uitleg in het nederlands. Het is een prachtige stad, dat Barcelona. Bij de Sagrada Familia wilden we uitstappen maar der rijen waren eindeloos. We kregen er spijt van, maar te laat. Dan maar naar het Parc Guell met allemaal werken van Gaudi en daar ontdekte ik de echte Gaudibank. Ook hier was het beredruk, maar het is zondag en mooi weer. Ook de Spanjaarden zijn op pad na een zaterdag met regen. Ik kreeg even het gevoel in de Efteling te zijn, maar dan met echte kunst. We maakten de tour verder af en gingen net als de Spanjaarden eens om 3 uur eten: Paella. Wim vond het erg lekker, maar nee het is mijn kostje niet. Toch heb ik het bij Marry wel eens gehad en dat vond ik wel erg lekker. De rest van de middag zitten we lekker op het Place de Catalunya tussen de Spaanse gezinnen. Echt leuk. Van de rode route kwam niets omdat de laatste bus op zondag al om even na 5 vertrok. Maar we zijn nog lang niet klaar met Barcelona. Morgen gaan we nog eens, want de rode route gaat langs het voetbalstadion van Barcelona en als voetbalfan moet je dat toch ook gezien hebben.
De rode en blauwe bussen touristic
Een wel zeer modern gebouw, op twee na de hoogste van Barcelona
De Sagra Familia in de steigers
In het Parc Guell met de kunstuitingen van vriend Gaudi. Nee we waren er niet alleen.
Regen of niet maar de caravan moet wel even op z'n pootjes gezet worden in Sitges.
Ja wat doe je dan als het er op klettert. De hele nacht was het een oorverdovend lawaai van de regen op ons dakje. Wat doe je dan? In Barcelona in de regen klinkt ook niet erg aantrekkelijk. Blijven we dan nog een dagje hier? We pakken de pc er maar eens bij en googlen op het weer in Barcelona. En inderdaad het weer voor vandaag klopt als een bus. Het krijgt een 1. Maar morgen ziet het er ineens zonnig uit: een 8. Dus: inpakken die hap. Ineens komen we tot de ontdekking dat er ook zo iets is als een i-krant van ons eigenste Dagblad van het Noorden. Vooral met dit weer is het een uitvinding. We slaan blad voor blad om en lezen het laatste nieuws en zien tot onze verbazing een heel artikel over de schapenhouderij. Er staat ook een leuke foto bij van een drieling van pasgeboren lammetjes. En wie zien we daar bij? Corrie Gast met Nienke. Wat een verrassing! Vorig jaar mei waren we nog bij hen en was de drukke lammerentijd achter de rug. Maar we hebben zelf ook al eens een paar lammetjes van hen gehad. Van de meeste drie- en vierlingen laten ze er maar twee bij de moeder en de anderen gaan aan de speen nou ja bij hen is dat dan de lammerenbar. Het werkt goed en de lammeren raken niet achterop. Het was mooi om dat hier in Spanje nog mee te krijgen. Intussen zijn we gearriveerd op onze vertrouwde camping Garrofer in Sitges waar we 14 dagen terug met Ben en Riet nog stonden. Het regent nog steeds. Maar ook hier verwachten ze morgen de zon. We zullen zien en duiken eerst maar in een boek en de pc
Wat een sfeertje hè... op deze camping. Je kijkt zo tegen het hok van de papegaaien aan. Jakko heet er éen en dat houdt hij strak vol: Jakko, Jakko, Jakko!
Tja... en dan gaan we morgen weer verkassen. Het was een rustig dagje. We zijn naar het strand geweest en hebben onder operamuziek onze cappuccino genuttigd, een aardig tentje. De jonge knul die ons bediende leek precies op een vroegere leerling van me. Die had net zo'n kuifje, zo in een puntje naar boven gekamd. Ik moet nog wel eens aan hem denken, hij was zo heerlijk spontaan. Toen ik in de klas vertelde dat poes Suze die dag gesteriliseerd zou worden, vroeg hij met afschuw: "Weet u wel hoe ze dat doen?... Ik mag de dierenarts wel eens helpen.. Dan binden ze alle vier poten uit elkaar...." "Hou op... ik hoef het niet te weten", zei ik hem toen. Ja, vanmiddag...toen zaten we nog in ons blote t-shirt in de zon. Maar nu...? De beloofde regen voor morgen is er al... en dan met pijpestelen. En verder... Rick heeft weer een nieuwe fiets gekocht en Daan is jarig, 3 jaar geworden. Frank is met z'n fiets gevallen en heeft een hersenschudding. En de verbouwing bij Gerhard en Judith schiet lekker op. De driedubbele beveiliging thuis werkt goed, de mail ook. Morgen dus weer een paar honderd km verder. Op naar Barcelona!
Dit is hier even wat anders dan op camping Benito. Er is hier luxe, er zijn ruime plekken.. en dat mag ook wel want anders konden deze grote campers er niet eens staan. Er zijn er bij met van die uitschuifdelen, in Canada en de VS zie je die veel. Maar om nu te zeggen dat de mensen vriendelijk zijn die deze camping bevolken nee. Het is meer de gegoede burgerij die hier een aangenaam verblijf voor de Nederlandse, Noordfranse en Engelse winter gekozen hebben. Er is weinig interesse voor zulke loslopende caravanbewoners als wij. Met een flink getoeter nam het bezoek van onze Franse buren afscheid om half 12 gisteravond. Er wordt wel veel samen gedaan zoals jeu de boules en ochtendgymnastiek bij het zwembad. Ons kent ons! Mark heeft zn best gedaan om Wim de wedstrijden van gisteravond te laten zien, vooral die van Ajax en FC Twente had hij graag willen zien. We kregen inderdaad het beeld, maar de verbinding was zo slecht dat alle poppetjes stil bleven staan om even later met een schokje een pas te doen. Het schoot niet op. We hebben maar weer een dvd van Silent Witness genomen en gekeken, niet dat je daar nu zo goed op slaapt. Maar vast beter dan Johan want zijn favoriete club Ajax deed het slecht ondanks de kansen die ze kregen. Hij zal er wel niet te lang over blijven treuren, want een echte fan blijf je toch in voor- èn tegenspoed.
En dan is het zover. We verlaten de overwinteraars in Benidorm. Met vereende krachten wordt de caravan even versleept zodat we zonder kleerscheuren- gek woord voor een caravan- Benidorm kunnen verlaten. We hebben al een nieuwe camping op het oog: El Eden in Penìscola. Hier krijg ik vreemde associaties bij. Het eerste heb ik niet en de tweede lust ik niet. Die sinaasappelboomgaarden onderweg fascineren me. Enorme velden zijn het. Raar is het als je gewend bent ze bij de groenteboer uit de kist te halen. Maar ja het is net als met de melk. Sommige kinderen denken dat die in de supermarkt gemaakt wordt of zoals neef Arend als klein jongetje de kisten met eieren zag bij de eiersorteermachine van een legbatterij:Is het hier een eierfabriek? De rit naar Penìscola is iets meer dan 300 km en na een poosje besluiten we de gewone weg te nemen i.p.v. de tolweg. Die is helemaal nieuw en prima te rijden. Het wordt minder wanneer we de camping zoeken. De weg klopt niet, het nieuwe campingboekje niet en de Tom tom is ook nog niet op de hoogte van de veranderde weg. We hebben de weg al twee keer op en neer gereden als we besluiten een nieuwe camping te gaan zoeken 100 km verder: Cambril. Daar was Riet zo over te spreken. Maar we komen met caravan midden in zon strandvakantiedorp terecht met smalle wegen en druk verkeer. Ik heb mn ogen al dicht en kan net als opoe Bijenhof vroeger alleen maar:o gutteguttegut o gutteguttegut! uitbrengen. Wim wordt dan altijd heel flink:Niks ant handje ruumte zat stel oe niet an. Wanneer we wat later benzine tanken komt hij aan met een ijsje zon caloriebom weet je wel. Maar het helpt wel. En dan komen we ineens heel toevallig langs een camping die er aardig uitziet. Zullen we .? En dat doen we. We installeren ons voor een paar dagen.. echt een mooie verzorgde ruim opgezette camping met zwembad en papagaaien, palmbomen, internet èn het strand op 800 meter: Camping Vinaròs bij Castellón.
En natuurlijk gaan we het bergdorpje in. We worden meteen al 4 euro lichter gemaakt door de plaatselijke parkeerdame. Wim wil meteen al door, maar zo snel laat ik me niet uit het veld slaan. We kopen wat plaatselijke producten en genieten van de lokale sfeer. Als we op de camping terug zijn zit de Engelse buurvrouw met haar panterslofjes buiten. Het is hier warmer dan boven. Vanavond wordt het weer filmavond. Na 'Er komt een vrouw bij de dokter' en twee maal een aflevering van 'Silent Witness' gaan we vanavond naar 'De Tweeling', naar het gelijknamige boek van Tessa de Loo, kijken. Het is wel leuk om bereikbaar te zijn met skype. We hebben al gechat met Curtis en Berdena en gebeld met Emmen, Hattem en Luttenberg. Zo zijn we weer aardig op de hoogte. Zelfs Jan Harwig deed een poging een video te organiseren samen met Sjennie Harwig in Zuid Afrika, de vrouw van neef Jaap. Ging niet geweldig maar als we thuis zijn proberen we het nog eens. Toch een uitvinding! Morgen gaan we hogerop weer richting Barcelona. Volgens weerprofeet Gerhard is het daar warmer.
Dit is em dan. De BSA van Tinus. BSA Wim wist nooit waar die letters voor stonden. Nu weet hij het: Birmingham Small Arms. En Tinus..? Nou... ie-j wet toch wel uut Oerend Hard van Normaal: Oerend hard kwammen zie daor angescheurd.. Bettus met zien auto en Tinus op de Behe Es Aaa....
Het is niet alleen de naaimachine hier die me in 1963 doet belanden, maar het is de motor , die je hier ziet. Het is een DKW 500 terwijl Wim toen een DKW 125 cc had, toen we elkaar leerden kennen. We hebben er heel wat ritjes op gemaakt vanaf Hattem naar Vorden en vice versa. Ik kan me niet herinneren dat ik een helm op gehad heb, maar Wim zegt van wel. We hadden beiden zo'n Willempiehelm. Hij weet het zeker. Dat ik dàt niet meer weet! Daar liep je toch mee in de gaten...!!! Maar ja de tijd van André van Duin als Willempie moest nog komen. Ik mocht het motorrijden ook eens proberen. Wim bij mij achterop, maar nadat we samen met motor en al op het nippertje een sloot misten, mocht het niet meer. Ach... die motor... Nadat ik in verwachting raakte van Rick is hij verkocht met de leren jassen en de Willempie helmen en al. Toch jammer! Hij had in het Vehìculos Histórices museum van Guadalest, waar we vandaag waren in het achterland van Benidorm, niet misstaan. Voor mijn eerste elektrische naaimachine kreeg ik ook van Wim in 1963 een bijdrage, hoewel we elkaar nog niet eens zolang kenden. Die Pfaff met alles erop en eraan kostte toen al 750 gulden. Van pa kreeg ik er 250, van Wim ook en de rest deed ik er zelf bij. Hij zag het blijkbaar meteen al met mij zitten.
De Oliver typemachine die hier rechts staat is het enige stuk antiek dat we zelf nog in huis hebben. Hier typte mijn vader zijn rekeningen op van de zagerij.
En onderweg natuurlijk allemaal sinaasappel- en citroenbomen.
We krijgen aardige tips van een paar Nederlandse overwinteraars. Het achterland van Benidorm hadden we een week geleden al eens bewonderd op de heenweg, maar toen had ik vooral oog voor die greppels langs de weg. Het is de moeite waard om zonder caravan een stuk van die weg te rijden. Het is een mooie rit met prachtige uitzichten. We stoppen onderweg bij het Museum Vehícules Histórices. Helemaal in Wim zn straatje. En ik vind het ook prachtig. Behalve een eerste zelfgefabriceerde Solex zijn er alle soorten oude motoren en dat niet alleen. Ik ontdek dezelfde Oliver typemachine die bij ons staat te pronken en zon oud Singer handnaaimachientje. Het gebouwencomplex blijkt een familie bedrijf: museum, restaurant, winkeltje. De vader staat in de winkel met streekproducten en is erg trots op zijn familie en hun bedrijf. Vanuit het restaurant waar we koffiedrinken zie ik heel veel gierzwaluwen die ik nooit eerder had gezien. Ze vliegen hetzelfde als de gewone zwaluwen maar hun kleur is anders en de vleugels langer. Ooit heb ik een huisnaambord geschilderd voor iemand die de gierzwaluw een warm hart toedraagt. De naam gierzwaluw op zn Fries moest er op voor komen. Het is dus Toerswelnest geworden.- nog te zien onder het kopje: schilderijen van www.hettysite.nl .
Prachtige uitzichten
Het museum was zeer de moeite waard
Zo kwamen de Amerikanen in 1944/45 ons land binnen
Dromen daar word je erg goed in tijdens zon vakantie. Terwijl hij zn boeltje pakt om te gaan douchen, zegt Wim: Dach ie dat ik ém dr vannach weer uut kon kriegen die caravan? Kwam natuurlijk van dat moeilijke indraaien gisteren. Het eerste dat hij vanmorgen doet is kijken. Mot te doen wean, zegt hij opgelucht terwijl hij met zijn opgerolde handdoekje op weg gaat naar de douches. Ik had niets van zijn benauwde droom meegekregen. Dat was de eerste week anders. In de familie van der Kolk is zon verhaal, ik meen dat opa de Bruin er de hoofdrol in speelde. Midden in de nacht ging opoe rechtop zitten vanwege de onrust in de bedstee. En meteen kwam de vuist van opa midden op haar kussen terecht. Die was er een aan het verjagen. Ik kan uit ervaring vertellen dat Wim dezelfde verdedigingstactiek toepast s nachts. Ik denk dat we net in de buurt van Barcelona stonden toen ik s nachts wakker werd van een kreet en meteen had ik al een vuistslag in mn schouder te pakken. Hij was er ook één aan het verjagen. Er móet nog een blauwe plek te zien zijn. En ik . gisternacht stond ik samen met Anja en de kids, ieder aan een kant van een sloot tussen onze weilanden. Er bloeiden prachtige bloemen in die sloot. Ik wilde naar haar toe, maar dacht je dat ik bij haar kon komen? De sloot was te breed en het schrikdraad zat er voor. Ik wilde nog een aanloop nemen maar bedacht op tijd dat ik gevloerd zou worden door de draad. Wim komt er net weer aan en wij gaan maar eens aan de koffie.
Een camping met geraniums... Nederlandser kan het bijna niet.
Het achterland in de buurt van Allicante... Je zou zo denken dat het in het Wilde Westen is. Ik meen ook dat hier in Spanje dergelijke cowboyfilms zijn opgenomen.
Intussen zijn we gearriveerd in Benidorm, op Camping Benito. op onze 'good morning' worden we met 'goeiemorrege' teruggegroet. Dat zegt veel over de sfeer op de camping. Nadat Wim al bijna een olijfboompje ramde staan er twee buren klaar om de caravan op de plek te helpen schuiven. Buurvrouw adviseert nog even de stand van de caravan i.v.m de wind. Ik ga op zoek naar de toiletten en kan eerst met geen mogelijkheid de weg terugvinden naar no 37. Het is een mannetje aan mannetje camping met veel vaste plekken en kleine chaletjes. Ik hoor geregeld een Amsterdams accent. Straks gaan we er maar eens even op uit... kijken op de boulevard of juist het binnenland in. Het achterland is hier prachtig. We hebben net contact gehad met Ben en Riet. De familie is heel blij dat ze terug zijn gekomen, Ben z'n zus leeft nog wel maar zakt nu verder weg. We moeten er nu samen maar het beste van maken.
Even speciaal voor Gerhard: 16 graden met een koude wind
Het skypen is nog niet zo'n succes, want als wij online zijn zijn de anderen het niet of het is bijna niet te volgen, maar ja... het is een middel. We proberen wanneer er gelegenheid is om 's avonds online te zijn. Nu zitten we in het restaurant waar gewoon internet bereik is, maar daar zitten we natuurlijk maar even. Morgen gaan we toch weer iets noordelijker. De 14 dagen zijn om en warempel... het is weer zover. Al is het Alhambra nog zo mooi en is de kade van Cadiz niet te versmaden. De neus van de caravan moet weer de andere kant op. Komt ook wel omdat Ben en Riet er niet zijn. Ze zijn gelukkig al wel weer thuis. Het is me wat 2100 km in 27 uur. Ze zouden vanmiddag bij zijn zieke zus zijn. Erg naar allemaal! We blijven nog wel even in Spanje maar we zoeken een andere plek. We houden jullie op de hoogte.
Gisteren zijn we nog wel even naar Elx gereden, het stadje van de palmen met een palmentuin. Ik waande me in Noord Afrika, in zon oase, maar ik voor mij hou meer van de sinaasappelbomen en de olijfgaarden. In Crevellent wilden we pas cappuccino bestellen. Nee dat hadden ze niet, alleen frisdranken, sapjes en bier e.d. Tegenover ons stond gisteren weer een Spaans gezin, moeder, vader en zoon en een hondje, een mengsel van terrier, teckel en nog iets onduidelijks èn kogeltjerond. Natuurlijk werd er weer gebarbecued, zoals overal hier tussen 2 en 3. En aan het eind van de middag wordt er ingepakt. Wim zat ze zo eens op te nemen en mag dan graag commentaar leveren: -Nee die deure is niet dichte.. - Wat veur werk zol die man doen ? ( die deed erg onhandig en pietluttig) -de hond dech ze gaot weg zonder mien -Ja ja aankoppelen ( terwijl hij alles aan zijn zoon staat uit teleggen) -Benie-jd of ze de lampen nog controleerd zal wel nie -Met zon va wo-j toch epest op schole - vrouw zal wel gauw in de auto gaon zitten dut ze ok. -Ola!-( en met een zwaai nemen ze afscheid van ons) Nee met Wim hoef je je nooit te vervelen. Vanmiddag gaan we er nog even op uit. Murcia misschien?
Nee we waren er niet alleen. En het waren veel trappen, niet best voor mijn knieschijven die al slijtage vertonen, maar ja... je moet er wat voor over hebben anders kom je nergens.
