Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
17-11-2011
Van mien mag ie wel weer thuus kommen...
De achterkant van het kasteel de Slangenburg staat in de steigers wegens onderhoud aan de buitenkant.
zondagavond--Alleen al de maaltijden en de koffie- en theetijden houden je al bezig over de dag heen, maar na de koffie s avonds gaan we naar de completen in de Abdij die iets verderop in het bos ligt. Het is een avondgebed als besluit van de dag. Een voor een komen de monniken binnen lopen, de oudste met rollator. De stilte is voelbaar en de zang van de monniken klinkt erg mooi, vooral het laatste deel als de lichten uitgaan, alleen het altaar verlicht is en de slotzang volgt. We worden er allemaal stil van. Van mien mag ie wel weer thuus kommn, zegt Wim als ik hem wat later bel. Hij heeft er al genoeg van. Dat wil ik graag horen natuurlijk. Ik bel hem ook om de Zuidafrikaanse lelies binnen te zetten want ik heb het idee dat het vannacht wel eens kan gaan vriezen. Hij heeft geen idee welke potten met planten ik bedoel en met de telefoon aan zn oor zoekt hij buiten de vorstgevoelige planten. Gelukt. Morgen gaat het weer naar huis. Het zijn maar drie dagen maar wat kun je toch veel beleven hier.
Tussen de middag is de mist nog steeds niet opgetrokken. Jammer, maar ja...het is ook november. Na het middageten spreekt de pastor dan ook de passende woorden: Wat een mist, zegt de pessimist. Hij trekt op , zegt de optimist die mist. Deze middag maken we opnieuw een mooie wandeling door de bossen om de Slangenburg. Weinig zicht, maar toch prachtige herfstkleuren. Helemaal opgefrist komen we terug voor de koffie. Even later kijken bekijken we de expositie van Ada Westra in het Koetshuis van de Slangenburg. Ze schildert mooie abstracte werken, maar ook leuke portretten die weer heel precies zijn uitgevoerd. Als ik haar complimenteer met het schilderij dat ik het mooiste vind hebben we meteen een leuk gesprek. Ze zal mijn site met schilderijen ook gaan bekijken. Er staan ook prachtige keramieken voorwerpen van Margriet Harbers. Leuk om zo samen een expositie te hebben.
Ook in de mist is een wandeling rondom de Slangenburg de moeite waard
Onze gastvrouwen Lucia en Petra doen alles om het ons naar de zin te maken. Na de koffie kunnen degene die er zin in hebben luisteren naar gedichten van Petra die aangevuld worden met zang van Lucia die een prachtige sopraan heeft. Dat gebeurt in de mooie muziekkamer op de eerste etage. Je waant je hier in een andere tijd. Een echte ruimte om tv te kijken is er op de Slangenburg amper. Ergens boven is een hoekje met een kleine beeldbuis en een tweezits bankje, maar ik heb nog niemand gezien die er gebruik van heeft gemaakt. Toen Dineke hier 17 jaar geleden voor het eerst kwam om haar scriptie te schrijven werd door de taxichauffeur die haar bracht nog gedacht dat hier alleen mensen kwamen waar iets mee aan de hand was... overspannen en zo. Langzamerhand is het duidelijker dat mensen hier om allerlei redenen komen, meestal gewoon voor een korte vakantie met rust en wandelen in een mooie omgeving Er wordt hier gelezen, gestudeerd, gewandeld en tijdens de koffie en thee gezellig gepraat. Denk niet dat hier alleen ouderen komen. Sinds er in het NRC, Landleven een artikel over kasteel de Slangenburg heeft gestaan zijn de 15 gastenkamers vaak vol met jongeren en mensen van alle leeftijden. De maaltijden zijn een belevenis apart. Er hangt een bijzondere sfeer van welkom aan iedereen.
Petra draagt gedichten voor...
En Lucia zingt. een bijpassend lied.. een prachtige sopraan
Op het landgoed is ook de begraafplaats van de fam. Pasmann.
Het weer is geweldig en we gaan op pad om een wandeling om de Slangenburg te maken. Dikke bomen worden er geveld om de oorspronkelijke zichtlijnen om het kasteel weer zichtbar te maken. Had voor mij niet gehoeven. Jammer van al die prachtige beuken. We komen langs een wei met herten en bezoeken de begraafplaats van de fam. Pasmann, de oorspronkelijke bewoners van dit kasteel. Ze hoorden bij de goede Duitsers in de WO 2, maar na de oorlog is dit landgoed gewoon onteigend en eigendom van de Nederlandse Rijksgebouwendienst.. In diezelfde tijd kwam het plan om de Willibrordus Abdij te gaan bouwen bij de Slangenburg en de eerste jaren na de oorlog hebben de monniken van die toekomstige abdij op het kasteel gewoond tot de Abdij klaar was. Nu is het een gastenverblijf voor iedereen die rust en ruimte en een beetje aandacht op prijs stelt. Er is een groot aantal vrijwilligers die optreden als gastvrouw. Ze ontvangen je als je komt, wijzen de weg door het grote huis, vertellen de huisregels, beginnen de maaltijd met een gedichtje of een kort gebed en zorgen er samen voor dat iedereen zich hier prettig voelt. Terwijl je in een gewoon hotel veel stellen met of zonder kinderen ziet maakt het hier niet uit en komen er ook mensen alleen die er even tussen uit willen of een weekje in alle rust komen om te studeren. Zes jaar geleden sliep ik met Dineke in het Biezen Mandje, dit keer slapen we op een ruime kamer onder de hanenbalken: het Noordeind, met prachtig uitzicht op de tuin.
Er wordt heel wat gekapt om de oorspronkelijke zichtlijnen van het landgoed weer te herstellen, maar ik vind het eeuwig jammer.
De herten zijn tevreden De begraafplaats van de vorige bewoners die het landgoed moesten verlaten na 1945. Tja.. het waren Duitsers
In het prachtige sierhek zijn de olifant en de draak duidelijk te herkennen
De buitenkant nee daar deden ze niks aan. Dat moest vooral een kippenhok blijven. We zitten aan een hele grote gastentafel op Kasteel De Slangenburg en de gesprekken zijn al aardig op gang. Pastor Wim Al vertelt over de Abdij de Slangenburg waar alleen mannen wonen, niet veel meer, maar toch Alleen zuster Hedwig heeft op haar oude dag, na haar werkzame leven in het buitenland, een plekje gekregen in het kippenhok van de Abdij. Van binnen was het aardig opgeknapt maar de buitenkant moest vooral kippenhok blijven. Later ging ze naar een Zorgcentrum en nu woont er weer een oudere zuster die haar werk in Gaanderen heeft. Zo vertelde deze pastor over iemand die op zijn werk had gezegd dat hij een paar weken naar de Abdij de Slangenburg ging. Niemand wilde hem geloven. Jij in een klooster dat bestaat niet. Hij ging ook niet naar het klooster maar naar het Kasteel waar het heel prettig toeven is voor gasten. Alleen de kaarten die hij tijdens zijn verblijf hier verstuurde waren allemaal één met de Abdij er op. Vanmorgen heeft Wim me al bijtijds afgezet bij Dineke in Coevorden want we gaan ons uitje van 5 jaar geleden herhalen. Al keuvelend, want Dineke kan rijden en praten tegelijk, rijden we op ons gemak naar Doetinchem waar we een paar dagen logeren op Kasteel de Slangenburg, waar je als gast erg hartelijk ontvangen wordt, gezamenlijk koffie en thee drinkt en natuurlijk ook samen eet. Ik kan beter zeggen dineert want je zou je vingers er bij aflikken, zo lekker en smakelijk is alles. Hier heb je geen Herman de Blijker en consorten nodig. De recepten zijn wel het geheim van de kok want zij geeft haar recepten niet prijs. En gelijk heeft ze. Alleen jammer dat er geen internetverbinding voor de gasten is Tja
De zitkamer waar koffie en thee geschonken wordt en waar heel wat gesprekken gevoerd worden
We zijn er even niet... gewoon erop uit met de caravan... Scotland. Er is slechts op enkele campings goede internet en daarom hou ik alleen mijn eigen site bij.... zo goed en kwaad als het gaat. Wie zin heeft.... welkom op www.hettysite.nl Later kom ik bij jullie wel weer eens kijken Het ga jullie goed....
Aan het eind van een avond Zomercarroussel in de Lindese molen bedankt Josée van der Staak de medewerkers met een roos en de bezoekers met een bedankje. Wij zullen voorlopig niet meer een avond mee kunnen maken, maar wie de gelegenheid heeft is verzekerd van een prachtige afwisselende avond. Bij www.theateronderdemolen.nl kom je op de website van Theater onder de Molen.
Wij zijn niet de enige Engelandfans. Ben en Diny zijn net terug van een midweek tuinen kijken in Zuid Engeland. Ze hadden een strak programma zoals meestal, maar ineens hadden ze het idee dat ze hier vlakbij al eens eerder geweest waren en stopten bij een huis met hoptorens dat wat leek op de B en B van 10 jaar geleden. Toen hij een foto maakte van het huis kwam de bewoner op hem af en vroeg naar het waarom van hun interesse voor hun huis. Toen Ben het vertelde en tevens een compliment maakte over zijn tuin, nodigde deze gastvrije Engelsman hen uit voor a nice cup of tea. Zn vrouw keek er niet van op en zette meteen the kettle on. Het bleken geroutineerde fietsers te zijn, maar waren niet weg van het fietsen in Engeland of net over het Kanaal, te heuvelachtig! Natuurlijk vertelden Ben en Diny over Nederland als fietsland en ik heb het idee dat ze dat wellicht gaan uit proberen. Londen was afgelopen week ook hun doel en met bus, dubbeldekker en metro maakten ze hun ontdekkingstocht door heel Londen. Een aardige meneer waarschuwde Ben om zijn fototoestel niet zo zichtbaar te dragen. Ze hadden bovendien geluk met het weer. De regen die wij hadden is hun bespaard gebleven. Nu zijn ze al weer terug in het leven van alle dag en bereiden zich voor op het bezoek van Abby die morgen afscheid komt nemen. Ze gaat binnenkort terug naar Minneapolis. Haar half jaar internationale Hogeschool zit er op. We zullen haar morgen heel veel groeten meegeven voor onze Amerikaanse neven en nichten. Terwijl Diny even een kop koffie maakt maken de honden gebruik van de aandacht van Ben. Josca wordt geprezen als bijzonder intelligent. Ben is een beetje doof en wanneer Josca tijdens een wandeling vlakbij hem komt lopen weet Ben dat er een fietser hen achterop komt. Ze weet n.l. dat ze dan naast hem moet lopen. Teckel Jippe is onder en boven de wet. Die hoeft niks te kunnen en gaat meestal gewoon zijn gang. Tja je hebt honden en teckels.
Ken je dat..? Ben je samen met vrienden of familie op vakantie en dan gaat het ene stel naar huis. Het maakt niet uit of dat vanwege ziekte is of dat het afgesproken is. Je blijft wat ontheemd achter en je moet eerst weer je eigen nieuwe plan trekken. We weten het nog van Ben en Riet die vanuit Spanje naar huis moesten. Dit keer zijn het Ben en Niesje die geheel volgens afspraak hun midweekje Boomgaard er op hebben zitten. Héééél lang geleden gingen we voor het eerst naar Badenhard, vakantie vieren in de jachthut van Laborenz. Henk en Anneke gingen mee. Het was al een heftige reis. Henk en Anneke raakten we kwijt vanwege een lekke band, het was nogal zoeken naar de weg naar boven die onder een grote koekoeksklok in Sankt Goar begon, maar het lukte en we hadden een erg leuke week. Jammer, vanwege ziekte moesten Henk en Anneke op huis aan en ik herinner me nog hoe kaal dat voelde terwijl we toch alle drie jongens mee hadden. Ach het duurde niet lang voor we weer op gang waren. Er werd frambozen geplukt, melk gehaald bij boer Steeg, een kasteel bezocht en Kaffeekuchen uitgeprobeerd. Tot we op een middag vanaf de Hohe Stein terug kwamen bij ons huisje en pa, mama, en Henk en Anneke vonden. Ze hadden een kip meegebracht want Henk en Anneke zullen wel verteld hebben dat er geen winkel in de buurt was. Nee het was niet voor een middagje uit. Samen maakten we een mooie wandeling. Pa moest beslist naar de boer die met koeien voor de wagen klaver aan het opladen was. Nee... ze bleven slapen en nadat de Rijnwijn geproefd was werden de slaapplaatsen in orde gebracht. Henk en Anneke hadden hun tentje weer meegebracht maar pa en mama zouden op onze slaapbanken in de kamer slapen en wij schoven de jongens bij elkaar en gingen er bij in het piepkleine slaapkamertje. Wij hadden ons al teruggetrokken toen we pa hoorden zeggen:Zo moder do noet harnas maor uut. Het was nog in de tijd dat dames een korset droegen. Hij heeft het nog lang moeten horen. Wim is intussen bij het melken in de melkstal gaan kijken en doet een rondje camping. En ik ? Och ik schrijf maar even wat in me op komt
donderdag--Een paar dagen er op uit is hartstikke leuk, zelfs als het spannend wordt. Ben en Nies hadden een slecht nachtje. De voortent van hun caravan kreeg door de wind nogal te verduren. Het bonkte en flapperde er op los en de volgende morgen moet het een en ander vastgezet worden. Dat gaat de hele dag zo door. Ben en Wim en buurman Gerben hangen regelmatig aan de scheerlijnen van de voortent omdat bij Ben en Niesje de wind er precies onder komt. Toch besluiten we er op uit te gaan naar Doesburg. Amper aangekomen blijken alle feestelijkheden van de Zomerweek voor vandaag alles afgelast te worden.. te harde wind. Jullie kompt veur niks alles is afelast windkracht 7 en 8 wodt verwacht, krijgen we overal te horen en terwijl alle stands en tentjes afgebroken worden lopen we toch Doesburg even door. Wat een mooi stadje met veel oude gebouwen. In een oud drogisterijtje annex museum en koffiehuis De Rozebottel drinken we koffie. De waarzegster, uitgedost in felle kleuren en veel bling bling zit naast ons. We laten ons niet kisten en gaan toch lopend Doesburg door maar als de wind aantrekt en paraplus de lucht in gaan denken we aan de luifels en gaan weer op camping Boomgaard aan. De boel moet opnieuw vastgezet. We melden ons bij het Praothuus voor een dikke boerenschnitzel met bijbehoren en samen zitten we even later in onze caravan languit voor de Reunie en Inspector Frost. Toch lekker om met dit weer een tv bij je te hebben. Frost is nog niet lang bezig of Ben en Nies die heerlijk achterover zitten, vallen in slaap, geluidloos... dat wel.. Ze hebben nog wat in te halen. Vandaag beginnen we met koffie bij Johan en Joke . Niet gek .!
Dinsdag...-Ach wat is Lochem toch mooi, een gezellig oud stadje. We proberen eerst of Henk of Anneke misschien thuis zijn, maar nee er moet natuurlijk overdag gewerkt worden. We vinden een heerlijk terrasje en doen daarna een rondje om de kerk, d.w.z. Niesje en ik want de beide broers zetten zich op een bankje in de schaduw en komen er pas weer af wanneer we uitgewinkeld zijn. De kerk is van binnen ook de moeite waard, leuk dat hij gewoon open is. Ik koop een paar pockets in de tweedehands boekenstand en na een leuk gesprekje met één van de vrijwilligers gaan we op pad naar Barchem om het boek van de fam. Tjoonk- Groot Nuelend te gaan bekijken bij Henk en Gerrie Braakhekke. We halen hem even uit zn middagdutje maar desondanks worden we met ons clubje hartelijk ontvangen en bewonderen de prachtige tuin met doorkijkjes. De oude mispelboom heeft een mooie plek naast het terras. Ik weet dat op de Boskamp ook een mispelboom was en wie weet nog is. Er moet eerst even de vorst over zijn gegaan voor je ze kunt eten. Het familieboek is inderdaad mooi opgezet, zit goed in elkaar en ziet er zeer verzorgd uit. Wie weet ga ik nog eens aan de slag, maar er zullen meer verhalen in moeten en daar zal de familie zelf aan kunnen bijdragen. Of .. schrijf ik onder een pseudoniem en andere namen een familieroman met . ie wet wel en met veel van heuren zeggen . Daar zou onze familie heel geschikt voor zijn . toch? Ach zo mijmer ik maar wat . Gerrie geeft ons tijdens de thee de tip om eens bij het Koetshuis in Hackfort te gaan koffie drinken en vraagt ons eens op te letten of er bij de Boomgaard nog leeuweriken te bespeuren zijn. Doordat er tegenwoordig minder wilde bloemen langs de weg staan, zou dat veel minder zijn. Henk wijst ons een mooie weg binnendoor richting Medler. Toch gaan we nog even bij de Boskamp langs om ook Ben en Niesje te laten zien waar de 10 kinderen van het gezin van opa en opoe Eggink opgroeiden. Tja... deze streek... hier liggen gewoon mijn roots.
Voor het kasteel de Wildenborch. Nog steeds wonen er nazaten van de familie Staring.
Meteen maar op stap met elkaar want vandaag is het nog prachtig weer. Op weg naar Lochem komen we natuurlijk langs veel voor mij bekende plekken en vertel erover. De zandweg waar we als kind de koe mossen anjagen as den naor de bolle mos bie-j Koning. De plek waar we verjaagd werden aan de Hissinkbeek door vader zwaan die met moeder en 10 jongen in zijn kielzog op ons plekje wilde landen. De spoorwegovergang waar opa Bijenhof net voor een aanstormende trein overstak, de Wientjesvoort en dan de Wildenborchseweg met het Lange End waar tante Dina, toen die boerderij gebouwd werd in de jaren 30, zo'n aardig gedicht over maakte. De Kapel die zo'n sociale functie heeft in de Wildenborch. En dan maken we een stop bij kasteel de Wildenborch.
Raad eens waar we zijn... voor je verder leest. Kan nooit moeilijk zijn. We zijn samen met Ben en Niesje een midweek op de Boomgaard. Huis en haard worden goed verzorgd, we zijn echt uit! We hebben intussen de verjaardag van Margo al dunnetjes... nou ja dunnetjes.. over gedaan, kennis gemaakt met nieuwe buren voor even en oude bekenden gegroet. Er is hier één stel dat al vanaf het begin hier de zomer doorbrengt: Ton en Joke. Ze verrichten bovendien hand- en spandiensten. Dat bestaat uit maaien rondom de caravans en ze houden een oogje in het zeil wanneer Johan en Joke er even niet zijn. Dat wordt gewaardeerd en zelfs zozeer dat Ton een petje kreeg met Camping de Boomgaard er op en er onder Parkwacht. Joke kreeg bij die gelegenheid een T-shirt met Camping de Boomgaard en P.R er op. Straks gaan we fietsen: Lochem gaat het worden.
Maar deze laatste dag besluiten we met een bootochtje op de Moldau terwijl we genieten van een Tsjechisch buffet waarvan me de gehaktrolletjes gevuld met een soort spinazie à la crème bijgebleven zijn. Een lekker slot dus. We zijn nu eens op tijd in ons hotel want morgen is het vroeg opstaan geblazen. Curtis checkt zijn mail nog even op onze laptop. Meer dan 100 berichten, maar de leukste is van Pamela die de baan in Minneapolis heeft gekregen en binnenkort gaat verhuizen van de wereldstad New York naar haar roots en haar familie. Met kleinzoon Benjamin, die liefkozend Bennie wordt genoemd, gaat het nog niet geweldig. Hij is de laatste weken niet aangekomen en dat geeft bij opa Curtis en oma Berdena opnieuw zorgen.
Een laatste foto voor de bus van ons zessen.
Wim heeft de taak als opper- wekker door de volgende morgen bij een heel stel knock knock on the door te doen. Hij heeft nl een wekkertje in zijn telefoon. Er wordt wat gekreund om kwart voor zes, maar zo zitten we om kwart voor 7 aan het ontbijt en om half 8 rijden we. Het valt niet mee vandaag... twee dikke files, maar de chauffeur vermaakt ons en de Zoetermeerse meisjes voorin ook. Ze hadden de massage stoelen in het hotel uitgeprobeerd en dat zag chauffeur Cor natuurlijk. Het schijnt nogal geblubberd te hebben. nee... hij had zijn ogen niet in de zak. Ook niet, zo vertelde, hij toen eens een hele bus vol schaars geklede vrouwen totaal verregend bij de bus aankwamen. Hij grinnikte bij de herinnering. "Tja...", zo meldde gids Martin grijnzend, "wij zijn met weinig tevreden". "Ja ja natuurlijk", reageerden de beide meisjes adrem, "bier en tieten.... en auto's"..
Na een lunch met aardappelsoep, die ons deed denken aan de koolsoep die hier vroeger gegeten werd, gingen we weer naar Praag om nu het Ghetto te bekijken. Eigenlijk is die oude Joodse wijk één groot Museum, precies zoals Hitler eigenlijk bedoeld had wanneer hij het ras vernietigd zou hebben. Nee veel Joden wonen er niet meer. Bij de oude Joodse begraafplaats was een tot museum ingericht gebouw waar de namen van de 80ooo omgekomen Tsjechische en Moravische Joden afgedrukt staan. Boven waren zelfs de kindertekeningen te zien die tijdens de 2e WO door kinderen in het fort van Theresienstad.
De oude Joodse wijk
Gids Martin deed het goed. We zorgden ervoor om dicht in de buurt te blijven. We hebben veel geleerd over Tsjechie, zijn inwoners, cultuur en achtergronden.
Een mooie afbeelding zomaar op een huis
Dit is nog de oude Joodse begraafplaats van voor de 2e WO.
Soms is een tros druiven afgebeeld op zo'n steen als teken van een rijk leven dat iemand had gehad. Een paar handen er op vertelt dat het een geestelijke is geweest of een zalm zegt iets over een naam...Salomon misschien?
Op indrukwekkende muziek werd dit waterorgel een bijzonder spektakel, maar als je me nou vraagt of ik dit echt mooi vond...? Ik zit net zo lief in het bos naar de vogels te luisteren.
We hebben het erg leuk en gezellig met elkaar èn met de groep, maar zo gauw we thuis zijn duikt iedereen zijn bed in... nou ja.. Wim brengt wel even zijn biertje mee van de bar beneden. Ik weet even niets meer te vertellen... zo moe ben ik...
Morgen staat Theresienstad op het programma en de Joodse wijk.
Bij het presidential paleis was elk uur het wisselen van de wacht te zien.
Al rijdend en wandelend vertelt onze gids Martin heel wat over de achtergronden van dit land, over corruptie en Skoda. Weet je dat het woord Skoda jammer betekent? Over de gezondheidszorg die op een goed peil is, de artsen zijn wel wat autoritair net als de leraren op de scholen. In de grotten in de bossen zijn door de Duitsers allerlei geheime documenten verstopt en gedeeltelijk teruggevonden. Over de economie, de welstand van de Tsjechen ligt op 60 procent van de Nederlandse. En als je met hem de Oekraine vergelijkt zit die weer op 30 procent daarvan. Over Johannes Hus die al 100 jaar voor Luther hier de Reformatie begon en over de 30-jarige oorlog die gewonnen werd door de Rooms Katholieken.. Over de eerste gouden eeuw in Tsjechie- de 14e eeuw en later een tweede opleving in de 17e eeuw. We moeten denk ik nog eens terug om op ons gemak meer te bekijken.
Even een dag of 5 Praag. Och... dat is leuk, dat doe je gewoon even. Ik kan je vertellen..mooi, mooier, prachtig! maar wat ben ik na twee intensieve dagen moe. "Ik bun zo muu as een maaie", placht opoe Bijenhof te zeggen. Ik weet niet of er misschien maaier mee wordt bedoeld, maar ik voel me wel zo. We waren om 10 uur weer bij Hotel Globus na een rondtoer door de lichtstad, een bezoek aan een lichtorgel dat op de muziek van o.a. Andrea Botticeli er een mooi spektakel van maakte. Het bezoek vanmorgen aan een kristalfabriek een eind buiten Praag was ook de moeite waard en vanmiddag kregen we een rondleiding richting Praagse Burcht waar behalve een klooster en een kathedraal ook de president zetelt. Volgens mij hebben we hem nog gezien in zo'n glanzende zwarte bolide met z'n krantje achterin. Het uitzicht over de stad vanaf deze Praagse burcht was eenmalig.
Tja... en dan zo'n folkloreavond... Ik moet zeggen, we hebben ons uitstekend vermaakt. De originele muziek en de dansen waren erg mooi, zo mooi dat Wim een dvd van ze kocht. Het eten was perfect, de wijn vloeide rijkelijk evenals een plaatselijk drankje. De muziek met o.a. basgitaar, herdersfluit en een gypsy-symbal deden me weer terugdenken aan de bruiloft van Gerhard en Judith toen er een Hongaars bandje optrad. Ze speelden natuurlijk ook de liederen van de gasten die uit verschillende landen kwamen. Er werd dus flink meegezongen. Wim deed z'n best en zette zich zelfs in de vensterbank.
Het waren niet de eerste de beste die deze wervelende show weggaven. Ze kregen zelfs een aantal op de vloer die een dansje waagden. De vogeltjesdans werd meegedaan en later liet Berdena zich zelfs overhalen tot de polonaise. De stemming zat er goed in.
Op het plein bij de grote klok, waar elk uur veel te zien is. Net als in Poznan een paar jaar terug, beweegt hier ook van alles. En we zijn niet de enigen
De beroemde grote klok. We werden gewaarschuwd voor zakkenrollers wanneer het spektakel zou beginnen. Dus was iedereen op zijn hoede.
Het was een hele wandeling door een Praag met allemaal kinderkopjes. Ik had het ook wel even gehad en terwijl Ben en Curtis de toren beklommen, zochten wij een bankje. Berdena had meteen contact, want ze zat naast een vrouw uit Florida en laten ze nou net geregeld een weekje in de winter daar doorbrengen.
De achterkant van het kasteel de Slangenburg staat in de steigers wegens onderhoud aan de buitenkant.
Onze gastvrouwen Lucia en Petra doen alles om het ons naar de zin te maken. Na de koffie kunnen degene die er zin in hebben luisteren naar gedichten van Petra die aangevuld worden met zang van Lucia die een prachtige sopraan heeft. Dat gebeurt in de mooie muziekkamer op de eerste etage. Je waant je hier in een andere tijd. Een echte ruimte om tv te kijken is er op de Slangenburg amper. Ergens boven is een hoekje met een kleine beeldbuis en een tweezits bankje, maar ik heb nog niemand gezien die er gebruik van heeft gemaakt. 
Aan het eind van een avond Zomercarroussel in de Lindese molen bedankt Josée van der Staak de medewerkers met een roos en de bezoekers met een bedankje. Wij zullen voorlopig niet meer een avond mee kunnen maken, maar wie de gelegenheid heeft is verzekerd van een prachtige afwisselende avond. Bij 
Doesburg in de regen.
Spannende doorkijkjes in Gerrie's tuin. 
