UFO'S of UAP'S, ASTRONOMIE, RUIMTEVAART, ARCHEOLOGIE, OUDHEIDKUNDE, SF-SNUFJES EN ANDERE ESOTERISCHE WETENSCHAPPEN

Around 360 BC, in his dialogues of Timaeus and Critias, the Greek philosopher Plato introduced an incredible story, a tale of an enigmatic island civilization which has since captivated the imagination of every generation that followed. This was the story of Atlantis, thought to be one of the most advanced societies of the ancient world, an idyllic island paradise of skillful navigators capable of crossing the Atlantic Ocean to conquer and explore!

"For it is related in our records how once upon a time your State stayed the course of a mighty host, .....and it was possible for travelers of that time to cross from it (from Atlantis) to the other islands and from the islands to the whole of the continent over against them which encompasses the veritable (Atlantic) ocean ..."

– Plato

Plato’s Tale

Today, popular theories place Atlantis in locations like off the coast of Cyprus in the eastern Mediterranean, around the Azores islands in the middle of the Atlantic, somewhere in the Bermuda Triangle off the coast of the United States, or even in more exotic locations such as Antarctica and Indonesia. Of course more mainstream studies point to the tiny island of Santorini, the island of Crete, Malta, Spain, and other archaeological sites around the Mediterranean. Overall, there are countless theories on the location of Atlantis, while more seem to surface every year.

Artist’s representation of Atlantis.

Artist’s representation of Atlantis. Source: BigStockPhoto

Despite all the scientific and nonscientific speculation though, and due to the lack of tangible evidence in the past, the vast majority of modern historians believe that Plato’s tale of Atlantis is either a myth, or they assume Plato crafted a story around a fictional place while using a mix of real elements from later times.

Is it possible then that the story of Atlantis was entirely a figment of Plato’s imagination? It is certainly possible, although if the story is not real, how otherwise can we explain the tangible evidence that supports Plato's story, including a recently discovered site that perfectly matches Atlantis' description.

Essentially, and contrary to a common belief that Plato’s Atlantis may have been somewhere in the Atlantic Ocean, a recent study shows that Plato's island of Atlantis was in the Mediterranean Sea and just few kilometers north of the island of Santorini. This now-underwater primary island, along with the island of Santorini, fits Plato's entire description of Atlantis.

Lost in Translation

To successfully decode Plato’s puzzle, and to ensure that the meaning from the original Greek story was not lost during translation, the English version was compared to the Greek format which has entirely different syntactic structure. (Actually, when it comes to Greek, sometimes even a single comma can cause a short sentence to have two different meanings. A good example is a famous quote from the oracle of Delphi. "Go, return not die in war" can have two entirely opposite meanings, depending on where a missing comma is supposed to be - before or after - the word "not.") This recent evaluation of Plato's text revealed that simple errors and flawed interpretations by early translators led many researchers in the past to look for Atlantis in all the wrong places. Consequently, unlike all past “discoveries,” including recent ones that led to more speculation rather than real evidence, for the first time, there is a tangible site where all the physical characteristics perfectly match Plato’s account.

Lost Island Found

It seems that 11,000 years ago, according to Plato the story of Atlantis took place, many of the Cyclades Islands were connected by a flat terrain, today called the “Cyclades Plateau.” This now-400 feet (122 meters) underwater plateau formed the body of a large island, while the modern islands of the Cyclades fashioned rows of mountains that emerged in all the “right places,” when those are compared to Plato’s story!

Just as Plato described Atlantis, the northern portion of this island was entirely comprised of mountains which reached the shores. There was an oblong valley directly below this mountainous region, and a second valley closer to the center of the island that was encircled by low rise mountains. This central valley was two thirds in size of the oblong valley. Moreover, Santorini itself, a setting of an island within an island, and a place where many mainstream archaeologists in the past had placed the crown-city of Atlantis, falls precisely within 5.6 miles (nine km) from the grand island, and as Plato depicted (See image below, from the book “ Uchronia Atlantis Revealed ”.)

“....an island comprising mostly of mountains in the northern portions and along the shore, and encompassing a great plain of an oblong shape in the south extending in one direction three thousand stadia (about 555km ²), but across the center island it was two thousand stadia (about 370km ²). Fifty stadia (9km) from the coast was a mountain that was low on all sides…broke it off all round about…the central island itself was five stades in diameter (about 0.92km)”.

- Plato

(Image courtesy author)

Interestingly, and just as Plato mentioned, this super-island drowned by the sea at around 8000 BC during the rapid rise of the Mediterranean and just prior to the flooding of the Black Sea (see 2005 UNESCO study). So, in light of this latest discovery, having a site that finally matches Plato's description of Atlantis, is it possible to accept that Plato's story was based on a real setting and a prehistoric civilization known to ancient Greeks? Of course it is, especially since disproving a perfectly matching site may be even more difficult than finding such a site to begin with.

Consequently, earlier this year, the same image was sent to a popular blog site (one that prides itself to contain the most comprehensive data on Atlantis) with the following comments:

" ....if we remain true to Plato’s account and look for a setting at around 9600 BC, the place on the image must have been the prehistoric site Plato was talking about, whether ‘Atlantis’ as we know it was real or not. As you see, the geography is perfectly identical, the volcanic geology is there, and the flora and fauna (including elephants) chronologically match the topography. Furthermore, a pre-Bronze Age civilization in the immediate area further reinforces this likelihood. If Plato’s Atlantis was ever real, this site offers the perfect match! As you also know, before any geographical area qualifies to be considered the site of Plato’s Atlantis, the 2005 conference of Milos established two dozen criteria. This site meets most of these criteria while the remaining few, especially past suppositions ‘hinting’ to its possible location being somewhere in the Atlantic Ocean, are also explained when properly interpreting Plato from ancient Greek to English.… Obviously, it is no longer considered a farfetched hypothesis to accept that, 10,000 years ago, humans were more advanced and just as Plato asserted. Along with the ancient city of Jericho in Palestine, which long ago was determined that some of its structures date back to the 10th millennium BC, the mega-site of Gobekli Tepe in Turkey (12000BC), as well as the submerged city off the coast of West India in the Gulf of Cambay (8000BC), prove conclusively that prehistoric humans had progressed earlier than anthropologists previously thought.”

- Christos A. Djonis

Regardless of the many archaeological discoveries though, which clearly point to past advanced civilizations, it seems that most skeptics continue to argue, as this blogger did, that “Plato’s 9,000-year-old Atlantis conflicts with common sense and archaeology.” In fact, he also indicated that “since several details in Plato’s story are not compatible with the 10th millennium BC (horse races, triremes, the city of Athens, Egypt, etc.), that leaves no doubt in his mind that Atlantis was a myth.”

Subsequently, in order to demonstrate how important supportive details are to a true story, and to show how Plato's story suffers from verifiable details, a few days later he posted an article in his regular blog in which he outlined the military and the ‘population of Atlantis,’ (which he based on three different past theories) and pointed out that those theoretical numbers cannot be right.

While, of course, this can be explained in a couple of ways, one being the so-called ‘expert’ opinions in the three conflicting examples are wrong, conversely, he never discussed or explained away the ancient island on the image proposed. Apparently, as other skeptics often do, he formed an opinion he based either on modern interpretations of the story, or on oddities from Plato’s own account, as if every “true story” we are ever told always turn out to be real down to the last detail.

Fictions Turned Reality

So, were the Atlantians truly a prehistoric civilization as Plato claimed, or was that a myth? Was the story of Atlantis entirely a product of Plato’s imagination, or is it possible he created a fable around a real setting and an ancient civilization known to ancient Greeks, which in order to successfully communicate some of his philosophical ideas, (divine vs. human, ideal societies vs. corrupt) he filled with familiar matter and details from later times. Could this ideological story otherwise appeal to his audience if they could not connect or relay to it?

A parallel example, of Plato’s legend of Atlantis, is Homer’s Iliad. Just as in the case of Atlantis, for several centuries we thought that the city of Troy—the centerpiece in Homer’s epic saga—was a myth. All that changed obviously when Heinrich Schliemann, an amateur archaeologist, found Troy in 1868 while following location tips from Homer’s book.

In the case of Troy, after discarding all the details regarding beauty queens, demigods, Trojan horses and scaling back the armies to more rational levels, it was ultimately acknowledged the setting, as well as the bulk of this story, were real. Essentially, Homer’s entirely fictional story, which he filled with principles and common elements from his own time, apparently revolved around a true setting and a real incident which took place nearly six centuries before his time.

The walls of the acropolis belong to Troy VII, which is identified as the site of the Trojan War (c. 1200 BC).

The walls of the acropolis belong to Troy VII, which is identified as the site of the Trojan War (c. 1200 BC). ( CC BY-SA 3.0 )

Another example that proves the “true part” of a story does not always rest in the details, is the account that surrounds the historic Battle of Thermopylae. In this case, we have ancient reports of a famous battle which in order to reasonably authenticate, we had to know the factions involved as well as their military force. Do we have such a legitimate testimony? Not exactly! What we have is far from real. More specifically, Herodotus wrote that King Leonidas, with 300 Spartans, along with few thousand Greeks, fought against 2.6 million Persians, followed by two million support personnel. The poet Simonides reported that the Persian army reached four million. Ctesias, a Greek physician and historian downscaled the Persian forces to 800,000.

Greek phalanx formation based on sources from the Perseus Project.

Greek phalanx formation based on sources from the Perseus Project. ( Public Domain )

Just as in the case of Atlantis, once more, we are presented with conflicting and grossly exaggerated figures. If these guys were the ‘credible’ sources we got this true story from, why then did we discard their details and create our own? After brushing aside the troop count as quoted in all ancient accounts, modern calculations indicate that the Persian force could not have been higher than 300,000 troops.

In the case of Thermopylae, amongst other debatable details, did the ancient Greek historians inflate the size of the Persian army? Of course they did, as the story undoubtedly sounds better that way. Ultimately though, and regardless of the enormous inconsistencies in the facts, we accept this story as real. Interestingly, Troy and Thermopylae are not isolated cases in our recorded history, which is full of stories with serious discrepancies and circumstances where mythological places, or “fairy-tales,” eventually turned out to be true. Such, among others, was the Palace of Knossos in Crete, which it was associated with the Minotaur (a mythical beast of half man and half bull.)

Fundamental Questions

So, a fundamental question remains. Was Atlantis simply a cautionary tale or is it possible that Plato crafted a tale based on a real setting and a prehistoric civilization known to ancient Greeks, while he supplemented all the ‘modern’ details (including the familiar Minoan aspects) as Homer similarly did few hundred years before him? If true, the ‘true-part’ of this story, as in the case of Troy, should not rest in the details, but in the detection and authentication of Plato’s “lost island.” Identifying a perfectly matching site, one that preferably exhibits signs of an advanced civilization in the area, should be the first step in solving this mystery.

Is it possible then that the “mighty host” who “stayed the course” (inhabited the path) to mainland Greece be that of the prehistoric island of the Cyclades Plateau? Certainly every element of this site seems to match Plato’s given chronology as well as physical description. If so, can the signs of an early Neolithic presence in the immediate area be the remnants of an even older civilization that was able to recover on the surrounding islands after the Great Flood at the end of the last Ice Age? And finally, was that lost civilization capable of navigating to the Americas via island hopping as Plato claimed?

According to the same study, and as best demonstrated in the book “ Uchronia Atlantis Revealed”, the enormous island/continent Plato mentioned on the opposite side of the Atlantic, “across from the Pillars of Hercules" (Strait of Gibraltar,) one that “encompasses that veritable ocean” and is “larger than Libya and Asia combined," was that of America and not of Atlantis, as many had speculated in the past (see also Ancient Origins article titled, The Legendary Hyperborea and the Ancient Greeks: Who Really Discovered America? )

Zeg jij nee tegen een chip in je brein waarmee je sneller kunt denken en werken? Wil jij geen sterkere ledematen als je eigen armen en benen versleten zijn? Zeg maar jawel, want ook jij wordt een cyborg!

Een cyborg is gedeeltelijk mens en gedeeltelijk machine. Al vanaf het begin van de Science Fiction films en series zien we regelmatig cyborgs op het witte doek. RoboCop is een cyborg, Iron Man is cyborg en Darth Vader uit Star Wars is ook een cyborg. In de toekomst lopen we cyborgs misschien wel gewoon tegen het ‘lijf’ op straat. En wie weet.. worden we er zelf een, zodat we nét wat beter kunnen denken, werken, ons voortbewegen en bouwen. Die toekomst is nabij, want cyborgs zijn al volop in de maak!

Nieuwe organen, pacemakers en gerepareerde zintuigen
De wetenschap komt steeds met nieuwe dingen om ons lichaam sterker en beter te maken. In principe wordt het nu alleen nog voor medische doeleinden gebruikt, bijvoorbeeld als je hart niet goed meer werkt of als je invalide bent. Je krijgt dan een pacemaker of een prothese. Op dit moment wordt er ook gewerkt om nieuwe organen te maken voor mensen waarvan het eigen orgaan niet (meer) goed functioneert. Voor die kunstorganen worden synthetische stoffen gebruikt die vervolgens in het lichaam geïmplementeerd worden. Een stukje kunststof smelt samen met het lichaam en het lichaam kan er langer tegenaan. Verder is er voor slechthorenden en doven de Cochlear en zijn wetenschappers aan het werk om blinden elektroden in het netvlies te geven waardoor ze weer kunnen zien. Met de wetenschap kunnen we dus flink aan het lichaam en de zintuigen sleutelen. Alleen ben je dan niet meer alleen mens; je bent deels gefabriceerd en dus een cyborg.

Protheses besturen met je brein
Zo leven er al duizenden mannen en vrouwen met een pacemaker bij hun hart. En krijgen mensen die bijvoorbeeld door een ongeluk een deel van hun been of arm kwijt zijn een prothese. Protheses zijn steeds minder goed van een echte armen en benen te onderscheiden. Sommige protheses smelten zelfs helemaal samen met het zenuwstelsel, waardoor de drager ze kan besturen met het brein. Gewoon alsof het een eigen arm of been is, met eigen bestuurbare vingers en tenen. Natuurlijk is bewegen nog niet zo gemakkelijk en soepel als bewegen met een echt menselijke ledemaat; het begin is gemaakt en dat betekent ook geen fantoompijn meer in de toekomst!

Jesse Sullivan leert zijn bionische prothese te besturen – DEKA Research and Development & The Rehabilitation Institute of Chicago

Voor de mensen die liever geen stalen arm aan hun lichaam laten monteren, is er een robot die je kunt besturen met je eigen gedachtes via een chip in je brein. De mogelijkheden door deze uitvinding zijn werkelijk eindeloos, want als we in de toekomst organen, weefsels, huiden etc. kunnen namaken, kunnen er levensechte robots gebouwd worden die je gewoon zelf kunt besturen via een ingebouwd chipje. Eigenlijk hoef je dan zelf niet eens meer de deur uit, als je daar geen zin in hebt.

Verlamde vrouw bestuurt robotarm met haar gedachtes – Nature Videos

IRON MAN OP WK 2014

Hersenonderzoeker Miguel Nicolelis maakte net zoals Iron Man een exoskelet. Hierin kon een volledig verlamde man het WK voetbal in 2014 aftrappen door het exoskelet te besturen met zijn brein.

Beter met meer vingers
Natuurlijk willen we wél zelf blijven bewegen en de deur uit gaan (meestal dan). Kunnen we dan misschien béter bewegen met wat elektronische toevoegsels? Met een pacemaker, prothese of robotarm verleg je namelijk niet de grenzen van de mens. Een robotarm is dan wel sterker dan de arm van een mens, en een pacemaker kan in combinatie met een nieuw, synthetisch hart misschien wel honderden jaren meegaan; deze uitvindingen geven je geen éxtra functies. Als je toch een cyborg wordt, wil je natuurlijk ook iets extra’s kunnen of iets beter kunnen. Protheses (bionische protheses) geven wel die extra functionaliteit. Je kunt dan met prothese beter functioneren dan met een normaal lichaamsdeel. Zo kreeg drummer Jason Barnes, die zijn onderarm verloor door elektrocutie, een speciale robotarm om mee te drummen. Hij kan nu dingen, die een normale drummer echt niet kan…

New Scientist

Met robotonderdelen, en dus als een cyborg, kunnen we in van alles beter worden! Maar heel bewonderenswaardig is zoiets nou ook weer niet, vindt wetenschapper Kevin Warwick, beter bekend als captain cyborg. “Ik wil onze mogelijkheden niet uitbreiden en verbeteren. Ik wil ons nieuwe mogelijkheden geven.” Warwick is sinds 1998 al bezig om zichzelf om te toveren tot een mens met extra functies, een cyborg dus. Want je bent toch past écht cyborg als je dingen kan die je als gewoon mens nooit zou kunnen en waarvan je misschien nooit zou durven denken dat je ze ooit zou kunnen.

Gedachtecommunicatie
Een droom van Warwick – waar hij zijn hele ziel en zaligheid in gooit – is om telepathisch te communiceren met zijn vrouw. “Met gedachtecommunicatie kunnen we onze hele manier van communiceren veranderen,” vertelt Warwick aan Scientias.nl. Onze communicatie via taal is eigenlijk heel traag. “Gedachtecommunicate zou een veel rijkere vorm van communicatie zijn. Het kan een hoop misverstanden uit de weg ruimen en het zou onze intelligentie ontzettend verbeteren.”

JEZELF UPLOADEN

In de film Transcendence maakt wetenschapper Will Caster een kloon van zichzelf die hij vervolgens uploadt met zijn eigen gedachten, ervaringen, herinneringen en zelfs gevoelens. Het is goed mogelijk dat we over niet al te lange tijd onszelf daadwerkelijk kunnen klonen en ons brein via een computer kunnen uploaden. Als dit lukt, kunnen we oneindig lang leven.

Warwick stopte in 1998 voor het eerst een chip in zijn lijf. De siliconenchip in zijn arm stond in verbinding met een computer, waardoor Warwick in de hallen en kamers van zijn universiteit alle deuren, lichten en computers kon bedienen door gewoon zijn vinger te bewegen. Nu vinden we dit in 2015 niet meer zo bijzonder, al kan zo’n chip in je brein je ook voorzien van allerlei informatie, je een immens geheugen geven en van je eigen brein een razendsnelle denkmachine maken. Met een chip in je brein kun je het brein een flinke uitbreiding geven. Maar Warwick wilde meer. Hij gaf zichzelf in 2002 een chip waarmee zijn zenuwstelsel verbinding maakte met een computer. Zijn vrouw kreeg er ook een. De informatie van het ene zenuwstelsel stuurde de computer door naar het andere zenuwstelsel. De vraag was of het brein deze informatie van een ander brein kon implementeren. “Dat kan,” vertelt Warwick. “We zijn nu zover dat onze zenuwstelsels met elkaar kunnen communiceren, als in een soort morse code. Heel apart en natuurlijk ook heel intiem. De volgende stap is de elektronen bij onze hersenen plaatsen, waardoor onze breinen met elkaar in verbinding staan. Hopelijk kunnen we dan communiceren in emoties, kleuren en gevoelens,” zegt Warwick.

Extra zintuigen
De gekste proef die Warwick op zichzelf heeft uitgevoerd was met het Utah Array implantaat. “Het was erg grappig om uit te proberen om als een vleermuis ultrasonische zintuiglijke informatie op te nemen. Het lukte, en mijn brein kon de nieuwe soort informatie gebruiken. Met een blinddoek om kon ik dingen voelen. Mijn collega’s kwamen met een bord op me af en dat was wel eng. Ik voelde dat er iets snel op me af kwam, maar ik zag niets.”

Ons brein is dus daadwerkelijk in staat om allerlei andersoortige prikkels te gebruiken als (zintuiglijke) informatie. Ons brein kan zich daarop aanpassen. Hierbij eindigen onze mogelijkheden niet bij zien, horen en voelen. We kunnen ingewikkelde informatie ook direct ‘weten’. Gedachtes, emoties en gevoelens kunnen in een fractie van een seconde bij je binnenkomen. Misschien hoeven we hierdoor in de toekomst helemaal geen moeite meer te doen om onze gedachtes, meningen en gevoelens onder woorden te brengen. Je kunt elkaar als cyborg, met een chipje in je brein, gewoon van alles toezenden. Telefoons? Whatsapp? Dat is straks zo 2015…