o primavera
heerlijke bloemennaam,
betekent ook begin
Over mijzelf
Ik ben Van Overstraeten Nicole, en gebruik soms ook wel de schuilnaam yasmin.
Ik ben een vrouw en woon in Halle 1500 (België) en mijn beroep is gepensioneerde leerkracht Nederlands.
Ik ben geboren op 30/06/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: poëzie, theater, oosterse cultuur, muziek en koken.
Ik publiceerde 4 dichtbundels (De dagen van de winter, Jagen, Sapkracht en De tuinen van Thevenet). In 2006 acteerde ik in 'De koffers zijn gepakt', een theaterproductie van het Masereelfonds, als eerbetoon aan Bertold Brecht.
een lief okerkleurig scharminkel
literatuur, cultuur, small talk
11-03-2007
vrouwelijke sjamaan in transformatie
les nouveaux morts sont arrivés
literair dagboek, 20 maart 1997
gisteren tentoonstelling bezocht: meesters van de precolumbiaanse
kunst, de collectie van dora en paul janssens, in het jubelparkmuseum, brussel.
3000 jaar precolumbiaanse geschiedenis. olmeken, maya's, inca's en azteken en
zoveel andere onnoembare beschavingen.
wereldberoemde verzameling, schitterende tentoonstelling. maskers en beelden in
terracotta, jadeiet en onyx. weefsels vervaardigd uit duizenden veertjes.
gouden dodenmaskers, sublieme halssnoeren, ringen, oorhangers en
mondpiercings.
tja, die precolumbianen hielden van grote oorringen. sommige oorplugs waren zo groot als cubaanse sigaren, sommige mondpiercings bedekten het halve gelaat. maar wat een unieke vormentaal spraken al deze accessoires! de uitgebeelde personages hadden zeker geen anorexia, ze liepen er allemaal poezelig en blinkend gebruind (opgewreven terracotta) bij.
ik hield erg veel van de maskertjes en objecten gemaakt uit jadeiet, een hard gesteente, wit tot appelgroen tot diep jadegroen. uit jadeiet vervaardigden handige kunstenaars de allerfijnste maskertjes en figuurtjes, tot in het kleinste detail uigewerkt, met primitieve werktuigen. staal was nog niet uitgevonden, ze wreven steen tegen steen.
hèhè, boeiend was het verhaal wel over vrouwelijke sjamanen. de
precolumbiaanse beschavingen kenden niet alleen mannelijke sjamanen, de teruggevonden beelden tonen aan dat vrouwelijke sjamanen evenzeer voorkwamen.
bij sommige beelden was de transformatie reeds bezig: we zien op het
vrouwenlichaam veertjes groeien. deze beeldjes zitten altijd in dezelfde
houding, soms op speciale stoeltjes of krukjes: met de handen op de knieën, star
voor zich uit starend. dikwijls zie je een bobbel in de kaak: zij kauwen op cocabladeren of op gemalen doornappel, een hallucinogene plant die ook bij ons voorkomt.
(sjamanen kunnen zich naar het schijnt transformeren in dieren, dit is zelfs
nodig om contact te krijgen met de goden. in bovenstaande beschavingen
transformeerden de sjamanen zich in adelaars, jaguars en kikkers.)
dat het soms lijkt of teksten vanbinnenuitbewegen, dat woorden en zinnen in staat zijn lezers te ontroeren (to move them), kan ik op eenvoudige manier illustreren aan de hand van de schitterende intro bij listen, een bericht over daklozen in de blog van tumbleweed*.
The water flows high and fast under the bridges in this city I visit too
often without ever being remotely a part of it or really seeing it. The high
water implies that one can not walk along the canal, and as a consequence the homeless,
who like to sleep under these bridges, out of the rain, relatively out of the
wind, have no where to go.
'het water stroomt hoog en snel onder de bruggen van de stad die ik te dikwijls bezoek zonder er eigenlijk deel van uit te maken of ze werkelijk te zien...'
dit is amper de aanhef van de tekst en ik ben al verkocht!
een wereldstad als parijs of london of tokio of moskou binnenrijden, met de auto of met de trein of met de bus, is altijd opnieuw een fantastische ervaring. ik kijk dan naar de voorbijstromende huizenrijen, straten, waterwegen, spoorwegen, bruggen, wolkenkrabbers, bomen, terrains vagues. ...
altijd opnieuw heb ik het gevoel meegesleurd te worden in een emotie waarbij angst, spanning en hoopvolle verwachting om de beurt hun opwachting maken. ik laat me machteloos meesleuren door de 'voorbijvliegende' beelden: dit is nieuw, dit is onbekend terrein, hier lokt het avontuur.
tumbleweed maakt deze 'blijde intrede' stilistisch ijzersterk door onmiddellijk de vliedende kracht van het water zelf te introduceren. wij voelen ons hoog en snel meegenomen in een tocht door de grootstad, langs haar voornaamste natuurlijke invalsweg, de belangrijkste stroom, waarlangs historisch gezien elke dorp, elke stad zich heeft ontwikkeld en die de energie van elke grootstad met zich meedraagt.
door deze link met het water, dat razendsnel voorbijstroomt, bereikt schrijfster tumbleweed bij mij een psychologische boost. mijn gemoed zet zich als het ware in beweging, mijn aandacht staat gespannen en ik lees ademloos en geboeid 'het vervolg', namelijk een zeer gevoelig exposé over het fenomeen daklozen.
omdat tubleweed zo virtuoos en beweeglijk deze tekst inleidt, een tekst die dan ook nog de dwingende titel listen -luister-, draagt, lees ik vlot het indringende verhaal van mensen die leven op een manier waar wij, onnozele verwende consumenten, totaal geen weet van hebben.
en misschien, misschien begrijpen wij (de andere lezers en ik) na de lectuur van deze tekst een beetje beter de daklozen, zij die aan de zelfkant van de rijke westerse maatschappij leven. misschien denken wij eens aan iets anders dan aan onze dagelijkse soap, onze etentjes in sjieke restaurants en onze zondagse wijngildes. misschien gaan we ons zelfs minder egoïstisch en zelfvoldaan opstellen tegenover deze zogenaamde losers, misschien gaan we zelfs tot actie over. misschien gaan we daadwerkelijk helpen. of hoe goede literatuur, goed gekozen woorden tot sociale bewogenheid kunnen leiden. hoe tumbleweed zo haar steentje bijdraagt tot de oplossing van een schijnbaar onoplosbare onrechtvaardigheid: de schrijnende, vernederende armoede van velen tegenover de flitsende, reusachtige rijkdom van enkelen.
raak het spoor niet bijster observeer nauwkeurig de bewegingen van gras vang de geur op van dierlijke aanwezigheid speur naar sporen van leven
literair dagboek, maart/april 1992
gisteren een gastenboekaangemaakt. oeps! tot mijn grote verbazing had ik al 39 bezoekers!! zoveel lieve mensen, die mij even kwamen groeten of mij geluk wensten met mijn blog!
hier en daar heb ik ook een blogje geopend en groot was mijn verrukking: zoveel blogs vind ik werkelijk prachtig! mooie foto's, schitterende power-point presentaties, verhalen, gedichtjes, spreuken en gezegden...
sommige mensen tonen mij trots hun hobby en ze slagen er werkelijk in een verzameling interessante en leerrijke ervaringen en objecten op een prettige manier voor te stellen.
proficiat! in onze zogenaamde verzuurde samenleving lopen blijkbaar fantastische mensen rond, die heel wat te vertellen hebben!!
maar ach, lieve mensen, ik ben nog maar een beginnende blogster en ik vraag mij af of ik er ooit zal in slagen vlindertjes of roze hartjes over mijn scherm te laten dwarrelen...
voorlopig hou ik het sober. ik zend jullie langs dit stukje mijn zeer hartelijke groeten. bedankt voor jullie bezoek.
ik voed mij met bloemen
en tooi mijn lichaam
met tekens van rode oker
hagelwit mijn handen
kobaltblauw mijn mond
literair dagboek, 5 maart 1992
hoezee, ik voel me stukken beter! zinnat tm 500 (20 filmomhulde tabletten die geurden naar pure penicilline), heeft blijkbaar wel gewerkt!
om dit te vieren heb ik mijn winterbluesy huisgenoten vanavond verwend met een heerlijk indisch gerecht (zij hadden reeds drie weken geen behoorlijk eten meer geproefd, de creoolse gumbo van verleden week niet bijgerekend) en we hebben als kinderen ons bord afgelikt van genot.
ik moet dus dit recept in mijn blog noteren, misschien zal een toevallige lezer er even veel plezier aan beleven, ik hoop het!
sorry, lieve vlaamsgezinde vrienden van me, dit recept is toevallig in 't frans want ja, in mijn gezinnetje spreken en lezen wij en nederlands en frans en engels en bijwijlen arabisch, hangt zo van de windrichting af...
daar gaan we:
Poulet korma
Pour 4 personnes
Préparation: 20 min. + 2 h. de marinade Cuisson : 45 min
(voor dit gerecht moet je dus echt de tijd nemen)
INGREDIËNTS: * 600 a
800 gr. de filets de poulet * 2 yaourts nature bulgares (2 x 125 gr) * 50 gr. damandes en poudre * 2 oignons * 3 gousses dail * 1 piment rouge * 40 cl de lait de coco en briquette * 1 capsule de safran en poudre * 2 graines de cardamome * ½c. a café de
cannelle en poudre * 1,5 c. a café de coriandre en poudre * 1,5 c. a café de cumin en poudre * une pincée de gingembre en poudre * 2 c. a soupe dhuile * coriandre fraîche hachée *sel * facultatif: quelques amandes effiles
(saffraan is een de van de duurste kruiden. desondanks is dit gerecht in zijn geheel goedkoop en makkelijk te bereiden. ik was vergeten rode pepertjes te kopen, maar een koffielepeltje sambal oelek was een uitstekend vervangmiddel)
Préparation
Mélangez
les yaourts et le safran dans un plat, ajoutez les filets de poulet
tailles en dés, enrobez les bien, couves et laissez reposer au moins 2h au
frigo.
Dans une
cocotte contenant lhuile, faites revenir a feu doux le soignons hachées,
le cardonette broyée dans un pilon et les épices. Apres 5 min. ajoutez les
gousses dail presses, les amandes enpoudre, ainsi que le piment épépiné et très
finement hachée. Mélangez 2 min.
Ajoutez
le lait de coco, ainsi que le poulet et sa marinade de yaourt. Salez et
laisser mijoter 45 min. a découvert en mélangeant de temps en temps.
Ajoutez
la coriandre fraîche hachée, l'assaisonnement et servez bien chaud, éventuellement
saupoudrez damandes affilées grillées. Accompagnez de riz basmati.
wij dronken er een rood wijntje bij: Château Barbe d'Or, Bordeaux Supérieur,
2004 eet smakelijk!
mijn stukje over de derde dimensie in haiku (zie 'yasuda') houdt mij nog altijd bezig. hoe de harmonische compositie van een kunstwerk (en dat is een haiku zeker, een minuscuul maar perfect kunstwerkje) de toeschouwer of lezer nog intenser kan doen genieten van schoonheid.
schoonheid treft, ontroert, brengt iets in beweging.
niet voor niets bestaat het woord ontroering, uit het grondwoord 'roer', van het ww roeren, met een voorvoegsel en een achtervoegsel erbij. roeren is beweging.
maar wat beweeegt?? het schilderij, de haiku, het gedicht zelf??? of beweegt er iets in ons, de toeschouwer? en wat voor een beweging is dat dan? ik heb me altijd afgevraagd wat een emotie (en trouwens ook: een gedachte, een idee) eigenlijk is. wat gebeurt er met ons als wij emoties hebben???
uiteindelijk kwam ik tot de conslusie dat emoties met lichamelijke (chemische) processen te maken hebben. als we erg van slag raken, bang zijn, blij, euforisch gelukkig, worden er telkens andere stoffen in ons lichaam aangemaakt en afgescheiden en dat geeft ons dan een bepaald gevoel. emoties worden dus duidelijk opgewekt door gebeurtenissen of toestanden buiten onszelf en zijn onze lichamelijke reactie hierop.
de taak van de kunstenaar is dus (of een van de taken, zou ik zo zeggen), een kunstwerk zodanig op te bouwen dat een effect van beweging wordt bereikt. dat effect van beweging kan dan worden gerealiseerd door gebruik te maken van allerlei (technische) middelen, die door de kunstenaar intuitief, bewust of onbewust worden gehanteerd.
dus rekening houden met de regels van perspectief in haiku valt zeker onder bovenstaande stelling.
maar ook in andere tekstvormen valt me telkens op dat ze mij boeien omdat ik meegenomen word in een soort beweging, een reis in de ruimte als het ware, waarvan de ijkpunten woorden zijn. woorden als vervoermiddel, als ultiem glijmiddel voor de droom.
weer eens een winderige dag. het stormt. ik hoor de wind huilen als in een rampenfilm. hierbinnen gloeit ons kacheltje, onze kleine godin. heb een boekje* met een selectie van gedichten van pessoa naast mij gelegd. pessoa moet je in de donkere maanden lezen, bij een behaaglijk vuur. pessoa trekt je mee naar onpeilbare diepten.
toch wil ik hier een gedicht overpennen, dat zeker niet deprimerend is (zoals dikwijls onterecht wordt gezegd over de poëzie van pessoa), maar dat het leven zelf als enige bevredigende waarde erkent:
* het is een vreugdevol gedicht * met een hoog zengehalte * en een perfecte illustratie van mijn huidig levensgevoel!
I take myself indoors and shut the window,
They bring the lamp and give me goodnight,
And my contented voice gives them goodnight.
O that my life may always be this:
The day full of sun, or soft with rain,
Or stormy as if the world were coming to an end,
The evening soft and the groups of people passing
Watched with interest from the window,
The last friendly look given to the calm of the trees,
And then, the window shut, the lamp lit,
Not reading anything, nor thinking of anything, not sleeping,
To feel life flowing over me like a stream over its bed,
And out there a great silence like a god asleep.
* Fernando Pessoa, selected poems translated by Jonathan Griffin, Pinguin International Poets, Pinguin Books Ltd, London 1988, p. 85.
wat is regen anders dan vriendelijk toedekken
van wat zich nors en korzelig verbergt in woestijnen van winter??
(spichtig zijn we, en puntig)
literair dagboek, 28 februari 1992
onophoudelijk hoor ik regen ritselen langs de ramen. een gevoel van onheil bekruipt me. niets is onaangenamer dan deze vochtig-warme stroom water, deze zondvloed in midwinter.
ik verlang naar sneeuw, ijs, vrieskou. ach wat, wie ben ik om gedichten te schrijven over regen, als de onsterfelijke fernando pessoa het zo zegt:
It's raining, distant, indistinct, Like something certain which may be a lie, Like what does lie to us, some great thing desired. (alhoewel het toch iets heeft, dat vlieden en druipen van water. in die momenten is het goed deuren en ramen te sluiten, muziekje op te zetten: zachte blues gezongen door norah jones. of het joubran trio, of mijn laatste liefde: geert claessens, een fantastische guitarist. heitor villa lobos, augustin mangore barrios en bach.)
af en toe een vaag vermoeden van liefde doen alsof we gelukkig zijn (of toch een beetje) praten, maar eigenlijk niets zeggen
de ruimte tussen jou en mij en de anderen vullen met woorden
literair dagboek, februari 1992
het is echt de bedoeling dat ik verder schrijf aan mijn literair dagboek. sinds de jaren zeventig hou ik een dagboek bij, met lange onderbrekingen weliswaar, die over dagen, maanden, zelfs over jaren gaan.
woedend ben ik, woedend. vroeger nooit verkouden en nu heb ik sinds drie weken een bacteriele infectie met complicaties. eerst zat die in mijn hoofd, daarna in mijn luchtwegen, verder verhuisden de microben dan naar mijn ogen en nu heb ik een keelontsteking.
ik slik als een dwaas gekje antibiotica, op voorschrift van de dokter, maar vandaag heb ik mijn mond gespoeld met een aftreksel van heemstwortel en ik drink saliethee. vannacht ga ik slapen met een kamfercompresje in verschillende lagen rond mijn keel gewonden: een middeltje uit grootmoederstijd, dat wel, maar afdoend.
tijd heb ik wel gehad de laatste dagen om de blog van mijn vriendin thumbleweed te lezen: waw, wat een schrijfster, wat een schrijfster! maar ben er nog niet in geslaagd commentaar te geven op haar teksten (mijn paswoord wordt niet aanvaard). ook kan ik nog altijd geen foto's in mijn eigen blog inbrengen. foei!
oeps. daarnet geprobeerd en het is me warempel gelukt. ongelooflijk!
To see a World in a Grain of Sand
And a Heaven in a Wild Flower,
Hold Infinity in the palm of your hand
And Eternity in an hour.
From "Auguries of
Innocence" William
Blake
een gedoe was het wel, dat aanmaken van mijn blog. ik moest een username ingeven en een paswoord. lijkt niet moeilijk, maar paswoorden vergeet ik ogenblikkelijk. dus direct in mijn agenda noteren was de boodschap! de blogkreeg ook nog een titel en ik moestdan enkel nog een woordje aan de website van seniorennet toevoegen, voor de benaming.
ik schreef yasmin. dat is de naam die mijn ouders oorspronkelijk voor mij gekozen hadden, maar die zij hier (het was in 1946, kort na de oorlog) op de gemeente in halle niet mochten gebruiken als doopnaam.
in de databank voor nederlandse voornamen (http://www.meertens.nl/voornamen/VNB/) vond ik voor yasmin volgende verklaring:
Yasmin
Geslacht: v
verklaring: De bloemnaam jasmijn, Arab.
yasamin, Perz. yasemin. Als voornaam in Angelsaksische landen opgekomen
o.i.v. het toneelstuk `Hassan' van James Elroy Flecker (1884-1915), die
een tijdlang consul in Beiroet was. Ook immigratie heeft het gebruik
van deze naam in Eng. bevorderd. Bovendien zijn veel Eng. namen
bloemnamen. In het Middelnederlands was de vorm jesminne (jasmijn) in
gebruik als bijnaam van Maria. De laatste tijd is de naam ook hier vrij
populair geworden, vooral in de vorm Yasmin. Jasmine reeds in Brugge
1958, 1959.
olala, eigenlijk hebben mijn ouders toen reeds, zonder het zelf te weten, mijn lot bepaald door zo'n exotische voornaam te kiezen!! (grapje!)
en voor de bezoekers ook nog wat uitleg bij de bevreemdende titel van mijn blog: een lief okerkleurig scharminkel is een vers uit een van mijn recentste gedichten.
weet dat ik niet meer ben
wie ik was, een lief okerkleurig
scharminkel
nooit zal ik nog zijn -
de 'reine de nuit' van toulouse
of 'la belle dame sans merci'
in mij wonen wolken nu
sterren twinkelen vrolijk in mijn oor
ik ben de wind die boomkruinen streelt nu
ik ben de zachte lenteregen
de grote aardmoeder
mijn fluisterdromen verberg ik
stiekem in het donshaar van vogels
in dit huis van poederblauw (of moet ik
zeggen: fuchsia of vermiljoen misschien)
zwem ik in oceanen van gratie
(30 maart 2006)
met toulouse bedoel ik toulouse lautrec, en la belle dame sans merci is een wereldberoemd gedicht van john keats.
(ondertussen heb ik natuurlijk een bundel gedichten van keats - gekocht tijdens mijn laatste reis naar london- uit mijn boekenkast opnieuw opgediept en la belle dame sans merci gelezen en herlezen en nog eens herlezen!)
natuurlijk is iedereen welkom op mijn blog, maar ik weet nu nog altijd niet of dit werkt! ahum! onlangs zei een leuke jonge man nog tegen mij, dat ik het soort dametje was dat bloembollen omgekeerd, met de wortels naar boven, zou planten in mijn tuin.
gelijk had hij: zo onhandig voel ik me steeds bij dingen die handigheid vereisen. zo ook beefde ik van schrik dat deze blog niet zou lukken. maar joeps! hier schrijf ik reeds de eerste alinea's van mijn literair dagboek, in verdana. zelfs een smiley toevoegen is me gelukt!
de jonge dichter in bovenstaand fimpje is wijs, ondanks zijn rebels imago. hij klaagt de (moslim) wereld aan die hij kent, maar die wereld kan ook getransponeerd worden naar andere werelden. ook bij ons, zij het minder zichtbaar en meer verfijnd, werkt een bepaalde soort dominantie.... weggemoffeld in de consumptiemaatschappij tussen de etenswaren, zoals bij medvedev, of in de brainwashingmachine van religie, politiek en vooral in de uitsluitingsmechanismen die geraffineerd in het voordeel werken van de gelukkigen die wel officieel toegelaten worden tot the crowd.
denk maar aan de demonisering van illegalen, gevangenen, migranten, vrouwen, homo's, werklozen, psychisch zieken, enz... natuurlijk is het westen rijk genoeg om deze mensen een aalmoes te bieden om te kunnen overleven, maar om te mogen meedoen, om toegelaten te worden tot bepaalde groepen, moet je over andere trampolines beschikken! talent, ijver en inzet zijn dikwijls niet genoeg! ondanks het uiterlijk vertoon van onze democratische verworvenheden, is er nog voortdurend een selectie bezig. het verschil tussen arm en rijk wordt almaar groter...
.
yayah hassan is een een palestijns-deense dichter van amper 19, die zich verzette tegen de gewelddadige sfeer thuis. toevallig komt hij uit een islamitisch immigrantengezin. yayah hassan werd als tiener in internaten geplaatst om te beletten dat hij in de crimlinaliteit zou verzeild raken. hij begon als rapper, maar zijn eerste dichtbundel, gedichten, was een instant succes.
Hij schrijft in hoofdletters. En af en toe glipt er een uitroepteken tussen. Zo urgent is de poëzie van Yahya Hassan, de 19-jarige Palestijnse Deen die van zijn debuutbundel ‘Gedichten’ liefst honderdduizend exemplaren verkocht. Het zijn ook geen traditionele gedichten, veeleer schrijnende kortverhalen met een beat van dynamiet waarin de boze jonge dichter de valse baard van de profeet afrukt.
Sinds de publicatie van ‘Gedichten’ staat Hassan onder permanent toezicht: in het land van de Mohammed -cartoons lachen ze niet met lui die de profeet aanpakken. In het station van Kopenhagen is hij zelfs aangevallen door een man met een verleden als terrorist. Gelukkig zonder veel erg, maar sindsdien mag hij niet meer alleen de straat op. Zeker niet in de stad van wijlen Theo van Gogh.
EEN MOSLIM UIT GELLERUPPARKEN
WEET DE WEG NAAR ONZE PORTIEK TE VINDEN
LEEST DE BRIEVENBUSSEN
EN KLOPT OP DE DEUR MET DE MEESTE MEISJESNAMEN
BEOORDEELT HET NAGESLACHT
WIL MIJN KLEINE ZUSJE GRAAG ALS HUISVROUW
VOOR HAAR IN EEN ANDER BETONBLOK EEN PARADIJS CREËREN
MET ALLAH ALS RAADGEVER EN 20 JAAR LEEFTIJDSVERSCHIL
Ik ben Van Overstraeten Nicole, en gebruik soms ook wel de schuilnaam yasmin.
 "Smile"){kind=icon}
