Mijn meer dan 40 jaar ervaring met tuinieren en het telen van vele
soorten (klein)fruit zonder scheikundige bemesting en - spuiten wil ik
meedelen en zelf nog bijleren.
Voor de fruitliefhebber
26-01-2015
NOG LENNO
ATTENTIE
Daar de voorziene ruimte om foto's te plaatsen op is, is dit de laatste blog van de serie begonnen in April 2005.
Ik ga verder met /FRUIT 2
NOG LENNO
De volgende morgen (15/8) hebben luc en ik een afspraak met zijn buur. Deze heeft nogal wat bessen staan: zwarte en rode. Hij heeft vooral een zwak voor zomerframbozen, omwille van de betere smaak. Als druiven kweekt hij Rondo en Regent. Als we in een prieel zitten brengt hij een drank aan van framboos en appelbes (Aronia); best lekker. Hij herinnerde zich de Taybes niet, die hij bij het vorige bezoek net geplant had. Ik dacht toen dat die soort daar niet kon overleven. Op het weggetje naar de burcht, palend aan het domein van Luc staat een kapel. Toen we hier de vorige keer waren was er op zondag nog een dienst. Vandaag halfoogst, toch een belangrijke katholieke hoogdag, gebeurt er niets meer.
Voor ’s namiddags is de 2 uren durende afvaart van de snel stromende, tamelijk brede, maar ondiepe rivier gepland. Wij zitten met zijn zeven in een rubberboot. Leen en Aminou gebruiken hun eigen kano. Onderweg krijgen we af en toe wat druilregen en schuilen onder de afhangende takken van bomen. Leen en Aminou willen dit ook doen, grijpen ook een tak, maar varen te snel, en hun kano slaat om. Aan het eindpunt worden we weer opgehaald.
Vandaag, 16-8 met Leen, Aminou, Keda en Isis naar Wroclaw, eveneens een grote, mooie stad, +/- 150km rijden, maar meestal autoweg. We parkeren net buiten het stadscentrum en moeten niet ver stappen naar de universiteit waar we o.a. de 18de eeuwse, barokke aula met beschilderd plafond bezoeken en verder tot het uitzichtplatform klimmen. Naast het gebouw staat de naakte schermer, waarmee de studenten al veel fratsen hebben uitgehaald. We bezoeken verschillende kerken en klimmen in de hoge toren van de kathedraal voor een panoramisch zicht op de stad. Wellicht zijn er in het verleden wel enkelen naar beneden gesprongen, want nu is alles volledig afgesloten. We gaan verpozen in de Botanische Tuin. Daarna staat het Nationaal Museum op het programma. We zien o.a. een mooie Cranach en een Winterlandschap van Breughel. Oude, religieuze beelden zijn zeer de moeite waard. Na het avondeten wandelen we terug over de Grote Markt met prachtige gebouwen. Om 22u15 zijn we terug in Lenno. Luc, nog steeds een zoeker en uitvinder – Hij heeft het in zijn professioneel leven in de fotografiewereld o.a. met twee eigen patenten figuurlijk en letterlijk ver gebracht! - is bezig met zijn proefopstelling om uit hakselhout van verschillende grootte en van verschillend hout en verschillende hoeveelheid gas te winnen. Hoe mooi en hoelang brandt de gasvlam? Het wordt nachtwerk. Tijdens de tweede wereldoorlog reden de vrachtwagens met een gelijkaardige installatie. Eenmaal zag ik een gemitrailleerde camion waarbij de hoge, houtgestookte cilinder doorzeefd was van de ontplofte dumdumkogels en zeggen dat in de laadbak personen hadden gezeten.
Zo. 17-8. De reis in Polen is afgelopen en op terugweg bezoeken we Dresden. ’s Morgens vroeg met Peter nog een wandeling naar de Burcht. Alhoewel het zondag is, wordt er toch gewerkt.
Na nog een formidabel ontbijt reizen we af: Tom en Lucia en co rechtstreeks naar huis, wij met ons zeven naar Dresden. We maken een kleine omweg om het natuurwonder van Bastei te bezoeken, uitgesleten rotsen naast de Elbe, het Saksische Zwitserland. Er is een centrale parkingplaats. Van daar kan je 3km te voet of met de bus naar de plaats. Om de Basteirots te bereiken heeft men in 1851 een brug met 7 zandstenen bogen gebouwd. Ernaast kan je via loopbruggen tussen de rotsen de resten van een middeleeuwse burcht bezoeken. De rotsen verheffen zich tot 194 m boven de Elbe. Machtig panorama.
Ik heb voor ons opnieuw gereserveerd in de Cityherberge te Dresden. Er is een eigen parking voor de wagen en het is niet ver stappen naar de Altstadt. We eten in een Vietnamees restaurant. In het centrum is het letterlijk over de koppen lopen. We wurmen ons erdoor voor een eerste verkenning. Voor mij is het niet moeilijk, ik weet de weg want het is de vijfde keer dat ik er kom. We gaan een rustige wandeling maken langs de Elbe. Het grote vuurwerk – de verklaring voor de massa volk- is immers maar om 22u. Bij het terugkomen besluiten we de boven esplanade te nemen, maar alle ruimte is al ingenomen. Doch we hebben geluk. We vinden toch nog een paar vrije tafels met stoelen. Genietend van een grote Hefe Weizen wachten we op het vuurwerk-spektakel.
18 aug. Nu hebben we alle ruimte voor het stadsbezoek en het blijkt nog interessant om inkopen te doen. Om 22u thuis.
FOTO’S
Dresden Zwinger
Een beeld uit de 100 m lange afbeeldingen van de te Dresden residerende vorsten Ook wij sloegen soms de handen in elkaar
Panorama vanop de toren van de nog niet zolang heropgebouwde Liebfrauwenkirche (200
Feedback Krieken (Met dank aan Geert uit het Meetjesland)
Ik heb zelf twee kriekenstruiken staan, Saphir en Morina. Beiden een jaar of vijf oud en in theorie resistente rassen. Morina staat in het gras, Saphir in de kippenren. Saphir kreeg daardoor rijkere bemesting, was al een stuk groter en droeg al overvloedig. Helaas kreeg die vorige zomer plots Monilia. Op vrij korte tijd was de volledige struik afgestorven. (Bedenking: dat monilla zo vlug kan toeslaan lijkt mij zeer twijfelachtig; waarschijnlijk waren er andere oorzaken in het spel?)
Morina houdt voorlopig stand, ben benieuwd hoe die in de toekomst zal evolueren. Spuiten doe ik in elk geval niet.
De resistente kriek van de abdij van Affligem waar U naar verwijst is een variant van de Noordkriek en wordt thans in de handel gebracht door kwekerij De Bock uit Oudenaarde.
Op pagina 158 van hun downloadbare pdf-catalogus lees je:
"Pater Stefaan. Zelfbestuivend ras met donkerrode vruchten, rijp eind juli. Variëteit die Monilia-bestendig is, ontdekt door een pater van de abdij van Affligem en door onze kwekerij in de handel gebracht."
"Ziekteresistentie is ons voornaamste selectiecriterium. In dat opzicht lijkt de kriekensoort uit de Benedictijnenabdij van Affligem een topper. Vroeger werd daar het fameuze kriekbier gebrouwen met Noordkrieken uit de eigen boomgaarden. Eén van die bomen bleek resistent te zijn aan de hardnekkige schimmel Monilia, die veel kriekenbomen teistert. De 80-jarige pater Stefaan die verantwoordelijk was voor de boomgaard bracht hiervan wat enthout naar onze kwekerij. Na testen bleek het inderdaad om een resistente soort te gaan. Wij bieden de kriek ‘Pater Stefaan’ aan in laag-, half- en hoogstam.".
Ik heb die in november zelf ook aangekocht en aangeplant. Ook in de kippenren maar een eind verwijderd van de plantplaats van de teloorgegane Saphir, op een locatie waar de kippen wat minder lopen en er dus iets minder bemesting zal zijn. Ik weet niet of dit een factor is in monilia-aantasting...
Destijds had ik 5 rassen. Wegens verregaande aantasting door takmonilia heb die allemaal moeten rooien. Bij het begin van de aantasting rijpen nog enkele vruchten. Na enkele jaren bloeien de bomen zelfs niet meer en zijn zo goed als dood.
Voor 2 jaar kwam ik bij de Pajottenlander sappen. Ik kon mijn ogen haast niet geloven toen ik er rassen zag die bij mij al 30 jaar gerooid zijn. Er was aantasting, maar niet fataal. Daarnaast had hij ook resistente, nieuwe rassen. De sterke grond van het Pajottenland verricht blijkbaar wonderen. Klik op
In Duitsland kocht ik Gerema, maar ook hier knip ik regelmatig de aangetaste takjes weg.
Van De Linde te Kemmel heb ik nu een sterker ras, verwant met de Schaarkeekse kriek(?) Ik wacht nog op de vruchten. Enkele jaren terug las ik over een resistent ras op de abdij van Affligem. Daarna niets meer over gehoord.
Bij het binnenrijden van de stad Konya ( op 1000 m, 1 miljoen inwoners) zien we aan de buitenkant nieuwe industrieterreinen en in de stad oude, vervallen wijken met veel groen en nogal wat volk dat gezellig bij elkaar zit. Nog iets meer in de stad worden deze wijken stelselmatig gesloopt voor, in mijn ogen, weinig aantrekkelijke nieuwbouw.
De stop is aan het oude klooster van de dansende Derwisjen, een imposant gebouw. De orde is al bijna 100 jaar verboden, maar de stichter-mysticus Mevlana Rumi (1207-1273) blijft nog een attractiepunt. Naast de toeristen zijn de talrijke, gelovige bezoekers of zeg ik beter bedevaarders veruit in de meerderheid.
Om Antalya te bereiken moeten we over het Taurusgebergte met een pas van +/- 1850 m. Er liggen nog resten sneeuw. Vorige week was de pas afgesloten en moest Jusuf met zijn gezelschap een grote omweg maken.
Te Antalya is het echter nog zomer, meer dan 20°. We rijden weer naar een chique hotel voor de overnachting. De achterkant van het hotel geeft uit op een strand en we maken in de zachte voornacht een gezellige strandwandeling.
Na het vertrek staan 2 fabrieksbezoeken op het programma: enerzijds juwelen-horloges, anderzijds leer, met een korte modeshow.
Van een stadsrondrit komt er niet veel terecht. We stappen uit aan het standbeeld van Ataturk en dalen af naar de oude haven. Aan weerszijden van de weg zijn allerhande winkeltjes. Het moment om bij Mahlar het assortiment nougat te proeven en te bestellen.
Aan de kade liggen nogal wat excursieboten, als piraten uitgedorst. We wandelen tot op de smalle pier die aan de overzijde de haven afsluit.
We rijden een eind de stad buiten ; aan de linker kant niets dan grote hotels met er achter het strand. Ons hotelcomplex Grand Park ligt echter aan de rechterkant.
Op de laatste dag zijn er onvoldoende kandidaten voor een optionele uitstap naar watervallen.
Het is schitterend weer en we trekken er op uit voor een wandeling. We wandelen een eind richting Antalya, terwijl we uitkijken om een weg naar de zee te vinden. Telkenmale geven die echter uit op een hotel.
Tenslotte lopen we naast de afsluiting van een nieuw attractiepark en bereiken aldus het strand.
Een gedeelte van het strand is ingenomen voor de gasten van hotels. De zonnebaders zijn maar weinig talrijk meer.
Tenslotte zien we ons hotel uitsteken. Als we over het terrein van een strandhotel de overzijde trachten te bereiken worden we teruggestuurd, maar gelukkig gewezen op een pad dat naar de grote weg leidt.
FOTO’S
Gisterenavond hadden we de folkloristische avond o.a. met een buikdanseres. Zes jaar terug werd Aleide er een ster van het veld, met tot gevolg een hele serie dure foto’s. Dit jaar vond men het niet nodig er een fotograaf bij te betrekken.
Vorige donderdag ‘’The international Soft Fruit Conference’ te ‘s Hertogenbosch bijgewoond en wat ik hoorde over dit nieuw plaaginsect is toch wel verontrustend. Vorig jaar was er al aantasting bij de kleinfruittelers van bij ons. Zelf heb ik bij mij nog geen schade opgemerkt.
In tegenstelling met de kleine fruitvliegjes die we kennen en die zich tevreden stellen met rottend fruit, attaqueert dit beestje rijpend fruit, vooral kersen en bessen: aalbes, blauwe bes, cranberry, aardbei, kers, pruim, braam, framboos, loganbes, kiwibes, druif, vlier en rozenbottel, maar ook pruimen, appels en peren kunnen worden aangetast.
Een wijfje met 300-400 eieren legt 1-3 eieren in een verse vrucht. Na 2 tot 72 u, afhankelijk van de temperatuur, komen de larven uit die zich tegoed doen aan het vruchtvlees en dit gedurende 3 tot 13 dagen en dan verpoppen. Na weer 3 a 15 dagen vliegt de nieuwe generatie uit. Een insect zorgt aldus voor miljoenen nazaten per jaar.
Bij een zachte winter als we vorig jaar en de winter die we tot nog toe kennen vriezen de insecten niet dood; pas vanaf -8°.
Het ziet er niet te best uit.
Men staat nog nergens wat inzet van natuurlijke vijanden betreft en toegelaten pesticides zijn er blijkbaar ook niet. Vangpotten met lokstof werken ook al onvoldoende omdat de vruchten aanlokkelijker zijn.
Men raadt uiterste hygiëne aan: alle gevallen vruchten direct opruimen, om de 2 dagen plukken en zorgen voor zo vlug mogelijke consumptie.
Wat ik niet gehoord heb is hoe vruchten met larven smaken, buiten het verlepte uitzicht. Eet je een pruim met een fruitmade die je niet opmerkt dan is die nog lekker. Een appel of een peer spuw je zo weer uit omwille van de afschuwelijke smaak. Hoe zit het met de smaak van de Suzikii-maden? Misschien is het een supplementaire eiwitbron?
Na het ontbijt rijden we naar een tapijtenfabriek. De regen kan ons momenteel niet deren. Echt wel interessant met de bewonderenswaardige, vaardige handenarbeid. De vrouwen worden betaald voor het gepresteerde werk, niet per uur. De duurste tapijten vergen meer dan een jaar knopenwerk en dan nog in samenwerking met een ploegje. 6 Jaar geleden kochten we een tapijt. Ik had de indruk dat de prijzen intussen fel gestegen zijn.
De eerste stop is aan de Duivenvallei. Intussen is de regen praktisch gestopt. We wandelen op de rand met wat verkoopstanden. We zien het kegellandschap onder ons. Ik kocht een beker in onyx voor €10, de helft van de vraagprijs; later nog 4 eierdopjes, eveneens voor €10.
De volgende stop is een oud grottengehucht. Op de weg erheen zie je tussen de huizen hier en daar ook restkegels.
FOTO’S
Een van hun schatten: een erg kostbaar zijden tapijt
Het laatste bezoek is aan grillig gevormde rotsen. Je moet maar je verbeelding laten werken.
Ik heb nog heerlijke herinneringen aan de fantastische Karst landschappen van Montpellier le Vieux in Frankrijk en de Ciudad Encantada bij Cuenca in Midden-Spanje, beiden lang geleden bezocht bezocht met het jonge gezin.
BIO ziegt im Wisschenshaftsstreit Bio overwint in de Strijd
BIO ziegt im Wisschenshaftsstreit
Bio overwint in de Strijd
Dit lees ik in Jahresheft 2014 van Pomologen-Verein e.V . Bron: Newsletter Umweltinstitut München 17.7.2014. www.umweltinstitut.org
Britse wetenschappers van de universiteit Newcastle hebben 350 studies betreffende de gegevens van biologische en conventionele fruit en groenten vergeleken.
Wat blijkt: biologische producten hebben wezenlijk lagere gehaltes zware metalen, nitraat, nitriet en restpesticides alsook tot 60% meer antioxidanten.
Daarmee is de studie van 2009 van de UK Food Standards Agency (FSA) weerlegd. Die hadden uit 46 studies besloten dat Bio zich niet van conventioneel onderscheidde.
Biologische producten hebben nog andere wezenlijke voordelen: ze leveren een waardevolle bijdrage tot milieu - en klimaatbescherming, tot gezondheid van de bodem, zuiver drinkwater en tot behoud van de biologische soortenrijkdom.
Het loont om in ieder geval de biologische weg te verkiezen. Derhalve zetten we ons in voor een ecologische en duurzame kleine landbouw.
Weer om 6u gewekt, want we vertrekken om 7u. Er is een stop bij een groot zoutmeer van 80 km lang. We stoppen ook nog bij een imposante karavanserai; destijds de Aziatische afspanning voor karavanen en reizigers, dikke muren, hoge plafonds.
De streek Cappadocië is gevormd door de uitstoot van 3 vulkanen, die reeds lang uitgedoofd zijn. De lagen zijn vele tientallen, tot honderden meter diep. De zachtere tufsteenlagen lijken mij in de meerderheid. Harde lagen lavagesteente zie je weinig.
Door erosie zijn ganse valleien ontstaan met kegelvormige restrotsen. Duizenden jaren geleden is men al begonnen er grotwoningen in uit te hakken. De wanden isoleerden zowel voor de kou als voor de warmte. Tevens zijn er onderaardse dorpen en steden uitgegraven voor beveiligd wonen. Op een plaats zijn er 7 verdiepingen onder elkaar.
Onze eerste kennismaking met de streek was juist het afdalen in zo’n kleiner onderaards dorp. Terug buiten rivaliseren de plaatselijke vrouwen bij het aanbieden van zelfgemaakte popjes. Dit hebben we enkel op deze plaats gezien.
We rijden verder naar Göreme, werelderfgoed van de Unesco. Na de lunch bezoeken we het openluchtmuseum. Het blijft droog. Hier bevinden zich vele grotkerken van Byzantijnse monniken. De oude fresco’s zijn relatief goed bewaard. Fotograferen is niet toegelaten.
De restkegels, bovenaan afgedekt door hardere lava vormen een feeëriek zicht. Je kan makkelijk de hogere heuvels opwandelen voor een panoramisch zicht.
Later in de bus rijden we nog langs een andere vallei voor de laatste bestemming met rotsen waarin je allerlei figuren kunt zien. De avontuurlijke krijgen de kans om tussen de gevaarten de wand te beklimmen.
’s Avonds worden de gegadigden naar een ondergrondse arena gebracht voor een voorstelling met de tollende Derwisjen. Hun orde is wel al 100 jaar afgeschaft doch amateurs zorgen voor dit toeristisch spektakel. Het begint met diep monnikengezang. Dan wordt de zwarte bovenmantel afgelegd en in wijd wit gewaad draaien ze om hun as.
FOTO’S
Stop aan het zoutmeer
Karavanserai
In een ondergronds dorp
Terug buiten
Peter en een poppenverkoopster. Gelukkig zie je de andere ontgoochelde vrouwen niet.
De grote wandelwegen zijn knap aangelegd met zeer passende bomen
We zien het echtpaar uit Nederland terug, die in het museum te Ankara in Peter hun zoon meenden te herkennen. Deze werkt als archeoloog in Turkije. Spijtig ben ik hun gegevens kwijt.
Opstaan om 6u. Vertrek om 7u. in de regen. Het zal praktisch de ganse dag regenen. Naar Ankara is het 500 km rijden. Het landschap is nogal steppeachtig.
Yussev, de gids vertelt dat men heel veel pogingen doet om zoveel bomen en struiken aan te planten om verwoestijning tegen te gaan. Dit besef is doorgedrongen tot de bevolking en telkenjare zijn individuen, verenigen en jeugd in de weer voor aanplantingen. Mij lijkt het meer op een druppel op een hete plaat. Maar we rijden hier ook door een zeer verlaten landschap.
In Ankara is de lunch in een van de vele kamers van een oud gebouw, tegen het kasteel op een heuveltop. We wandelen er naar toe in de gietende regen, tussen de vele souvenirwinkels.
Daarna is het maar een steenworp ver naar het museum van de Anatolische beschavingen.
Ik stond verstomd van de vele vondsten vanaf duizenden jaren voor christus, vanaf de dikke vruchtbaarheidsgodinnen, prachtige keramiek vanaf +/- 3500 voor CH; allerlei smeedwerk vanaf ongeveer die tijd. De monumentale leeuwen en jachttaferelen van de Assyriërs en Perzen en andere volkeren tot de verfijnde beeldhouwkunst van de Grieken.
Een van de topmusea van de wereld!
Dit keer worden de foto’s u onthouden, want wegens de regen had ik mijn toestel niet bij.
Op de wandeling naar de schaarse resten van de tempel van Augustus is de regen gelukkig opgehouden.
We worden naar een zeer groot hotel gebracht. Met onze 48 man erbij is het toch al iets beter gevuld.
Een van de doelstellingen van de Turkse reisorganisatie RSD is goedkope reizen in te richten tijdens het naseizoen. Aldus blijft er werkgelegenheid en blijven de verliezen in de winter beperkt.
Aleide had vorig jaar de wens uitgedrukt om nog eens naar Turkije te reizen. In 2007 bezochten we de opgravingen aan de kust van de Egeïsche zee en Pamukale met zijn feeërieke kalkterrassen uit neerslag van warme bronnen. (blog van 04.04.2007).
RDS maakt vooral reclame via bijlagen in diverse tijdschriften.
Ik was zeer geïnteresseerd in de week van Istanbul over Ankara, Cappadocië, Antalya.
Te Istanbul strooide het bezoek van de paus wat roet in het eten. Wij moesten wachten tot zijn bezoeken afgelopen waren. Daarom startten we met de vaart op de Bosporus tot de 2de hangbrug. (Is normaal voorzien voor de 2de dag). Daarna bezoek aan een fijne moskee en de wandeling door de aansluitende bazaar. Iedereen heeft een audiofoon, want anders is het in de massa volk onmogelijk de gids te horen en te volgen.
Na de lunch bezoeken we het Tokapipaleis van de vroeger heersende sultans. Met Ataturk kwam de republiek en scheiding van kerk en staat. De huidige machtshebber Erdogan legt het er op aan om terug te gaan naar een meer islamitische staat. We wandelen naar de Aya Sofia, het reuzenkerkgebouw van keizer Justinianus uit 600 en later Moskee. Indrukwekkend. De koepel heeft men tot driemaal toe, na instorten, moeten herbouwen. Nu is het enkel nog monument. Er is geen tijd genoeg om nog de Blauwe moskee te bezoeken. We wandelen naar de voormalige renbaan of hippodroom met o.a. een oude obelisk. Daarna hebben we in de valavond nog we even de tijd om de omgeving te verkennen. Met Peter kom ik voorbij de Blauwe moskee. Enkel gelovigen mogen naar binnen. Ik zie verschillende vrouwen met Nikab, enkel een uitgesneden rechthoekje voor de ogen. Burka’s (met een traliewerk voor de ogen) heb ik daar niet gezien.
Naar het hotel en het avondeten. Napraten is er dit keer niet bij. We zijn al op van voor 7 u en we waren pas om 2u gaan slapen. (Uurwerk een uur doorgedraai. Turkije is nog 1 u voor op ons, maar dat uur recupereren we bij de terugkomst.
Gust Van den Brande, 80, destijds praktijkleraar aan het VTI te Lier is al van 1952 elektriciteitsspullen – elektriciteitsmaterialen, schatten op zolder, ongeveer 4500 stuks - beginnen verzamelen. Je ziet er heel veel materiaal uit vroegere tijden.
En nog belangrijker, Gust weet er zeer boeiend en onvermoeibaar over te vertellen.
Vorige zondag hadden wij er met de Landelijke Gilde Halle St.-Antonius een afspraak.
Blijkbaar is Gust de enige met een dergelijk museum.
INFO: te Pulderbos-Zandhoven, Molenheide 49, aan fietsknooppunt 95, vlakbij de Windmolen van Pulderbos, aan de elektriciteitscabine.
Open van april tot oktober 2de en 4de zondag van 13u30 tot 17u.
