Zwarte Frambozen
Zwarte
frambozen, Rubus occidentalis L.
Deze soort frambozen zijn
inheems in de Verenigde Staten.
Op het eerste zicht heeft de
plant meer weg van een braam dan van de framboos. De stengels groeien
gemakkelijk 2 - 3m. Jonge stengels zijn grijsgroen. In de winter worden ze
donkerder, naar het paarsrode toe, met een zekere sierwaarde.
De stengels hebben stekels.
Ook de vruchten hebben wat van
een braambes bij rijpheid. Van donkerrood kleuren ze naar zwart. Het zijn
stevige, ronde bessen, eerder klein, die gemakkelijk loskomen bij het plukken
en een holte vertonen, in tegenstelling met bramen.
De lekkere smaak is echt iets
apart, helemaal anders dan van framboos of braam.
De vruchten hebben een hoog
gehalte anthocyanines met de gezondheidsbevorderende antioxydanten en nog
andere stoffen.
Daardoor zijn het nog meer
gewaardeerde vruchten geworden.
De hoge plukkosten en de
minder hoge productiviteit maken dat dit een duur product is.
In Amerika zijn meerdere rassen
ontwikkeld. Bij ons ken ik alleen Jewel,
de verbeterde Bristol, destijds via Peter Bauwens in kleine kring verspreid.
Het zwaartepunt van de
commerciële teelt in Amerika ligt in de Wilamette valei in de staat Oregon,
boven Californië. Het hoofdras Munger
is al goed voor meer dan 600 Ha.
In de jeugdfase worden de
planten met de hand getopt en in de winter mechanisch gesnoeid, waarbij het
grootste stuk van de afgedragen ranken weggesnoeid wordt. De oogst met een
speciale machine gebeurt in juni.
De zwarte framboos houdt van
een rijke humusgrond, doorlatend, maar vochthoudend.
In het najaar groeien de
nieuwe scheuten flink uit, alsook sommige zijtakken. Ze buigen zich naar
beneden. Waar de top de grond raakt, ontwikkelt zich vrij vlug een nieuwe
scheut.
Als je dit wil voorkomen is
het zaak de nieuwe scheuten bij te knippen.
Al de afgedragen takken worden
tijdens de winter verwijderd.
Ik vind de zwarte
framboos een lekkere vrucht en de merels vinden dit ook.
