Mijn meer dan 40 jaar ervaring met tuinieren en het telen van vele
soorten (klein)fruit zonder scheikundige bemesting en - spuiten wil ik
meedelen en zelf nog bijleren.
Voor de fruitliefhebber
15-04-2005
VINKEN en .....
Vinken en ...
In mijn Kalmthoutse pruim (*) zit het kunstvol gedrapeerde nestje van de vink.
Al een tijdje zit ze te broeden. Binnenkort zijn er jongen en dan is het de gevaarlijkste periode, want Vlaamse gaaien en eksters zijn gehaaide rovers. Deze tijd hebben zij ook hongerige magen te vullen. Gelukkig wonen zij niet in de onmiddellijke omgeving, voor zover ik kon zien.
Mijn kozijns destijds, in West-Vlaanderen waren verwoede vinkenzetters en sluwe vogelvangers. Voor onze deur waren er vinkenzettingen. Heel bekoedzaam en zwijgzaam mocht men toekijken en luisteren. De kooien stonden allemaal op een rij en op een bepaalde afstand van elkaar (1,5 m?). Voor de kooien zaten de vinkeniers op een krukje, elk met een zwarte, vierkantige notitiestok en een krijtje. Men zat voor het kooitje van iemand anders te noteren. Telkens de vink suskewiet zong kwam er een turfstreepje. Een vink die wel een mooi refreintje zong, maar niet besloot met suskewiet, bracht geen streepjes op. Waalse kwamen dus niet aan de bak.
Ik heb in Schaarbeek Aleide leren kennen. We zijn er getrouwd en hebben er nog een tijdje gewoond. Dikwijls trokken we naar het Zonieënwoud. Voor de vinken was dat wellicht de taalgrens? Ik hoorde er Vlaamse suskewiets en en Waalse vinken, waarvan de zang niet eindigde op suskewiet. Ik heb ooit nog een plaatje gekocht van een kampioenvink met een duizendtal liedjes. Allemaal enkel een soort vlug uitgebraakte suskewiets. Niks mooi meer aan! Als dat het summum is!
Pas na het afschaffen van de vogelvangst hadden we hier in Zoersel elk jaar een vinkenpaar, zelfs soms 2 paar. Welk territorium ze juist hadden weet ik niet. Bij de buren op 300m zat er nog een ander koppel.
Ook in deze streek waren er vroeger straffe vogelvangers, vandaar het gebrek aan vinken toen.
Een van hen vertelde mij dat hij 54 goudvinken gevangen had, een vogel die ik bij mij hier nog nooit opgemerkt heb. Wel komen distelvinken in de winter af en toe fourageren op de zaden van de klis of klit , zoals de nieuwe naam zou luiden.
In 1966 was ik medeoprichter van de afdeling De Voorkempen van De Wielewaal, nu met De Belgische Vogelreservaten versmolten tot Natuurpunt.
Ik herinner mij een avond waarop vogelvangers kwamen storen. Ik heb hen toen gezegd : Dat ik hen volkomen begreep. Als men mij destijds niet naar t college had gestuurd, om pastoor te worden, dan was ik waarschijnlijk ook vogelvanger geworden. Dat het de Noordse landen waren, die aandrongen op afschaffing van de vogelvangst, was toch heel normaal: Ze hadden al twee generaties voor ons algemene leerplicht. Het is alleen en kwestie van beschaving.
Zouden er in West-Vlaanderen nu nog achterlijke gebieden zijn? Of zijn het sommige achterlijke politiekers?
(*) Pruim gekregen van Marcel Cools , uit een haag in Kalmthout. Een eerder kleine, langwerpig pruimke, maar bijzonder zoet en lekker. Helaas slechts matig vruchtbaar. Om het ras te vermenigvuldigen heb je enkel een uitloper uit te planten. Van enten is hier geen sprake. Maar men zou het kunnen en wie weet misschien is er een onderstam waarop dit ras beter zou floreren?
Saint Julien
Ik heb al verteld over ons Antwerps fruitgroepje. Leo was de man die gewoonlijk voor de onderstammen zorgde. Voor pruimen werkten we gewoonlijk met Saint Julien. Deze onderstam geeft een gemiddelde boom. Men kan er praktisch alles op enten. ( In technische termen : er is een goede verenigbaarheid van onderstam en ent. Een slechte verenigbaarheid geeft een beperkte tot matige vergroeiing, met later afbreken van de stam op de entplaats.)
We verdeelden ook enten. Zo had iemand enten bij van een reine claude.
Ik heb die geënt op een Saint Julien. Maar ik had ook een Saint Julien laten uitgroeien. En wat bleek: tweemaal dezelfde vruchten, die inderdaad veel weg hebben van echte reine clauden: eveneens groen-geel, maar beduidend kleiner, en ook minder van smaak.
Ik heb nog fel gediskussieerd met beroepspruimenkwekers, die mordicus beweerden dat een Saint Julien blauwe vruchten had. Ze maakten heel waarschijnlijk de verwarring met een andere onderstam: de Brompton, die net als de appelstam M VII, al een hele tijd verlaten werd omdat deze bomen te groot werden.
Onze Generatieboom
Vanmorgen heb ik eindelijk tijd gemaakt om op de generatieboom met 14 appelrassen, naar de 14 kleinderen, nog 3 rassen bij te enten.
Mijn gescheiden zoon Peter, zelf vader van twee kinderen heeft een tijd terug Marie, een weduwe met drie kinderen leren kennen en ze vormen een nieuw gezin. Haar kinderen zien we als onze nieuwe kleinkinderen.
De bovenste tak, een Princesse Noble, nog van Herwig Vereyken, leende zich er uitstekend voor: 4 takken. Een tak kon blijven staan om het ras te behouden. Een tak heb ik omgeënt met Ecolette, het door het Onderzoeksinstituut van Wageningen in Nederland ontwikkelde resistent ras, dat niet goed genoeg bevonden werd voor de commerciële teelt, maar voor de liefhebber hoogst interessant is: eerder grote, prachtig rode appelen met een vrij goede smaak en daarbij elk jaar rijk dragend. Als tweede ras heb ik er Reinette Marbrée opgezet.
De enten werden mij welwillend bezorgd door Michel Ponchaux, president van de afdeling Nord-Pas de Calais van de Croqueurs de Pommes, waarvan ik ook lid ben.
De vruchten spraken mij aan op de grote fruittentoonstelling (Europom, wordt om de 4-5 jaar in Vlaanderen gehouden; de andere jaren in een van de buurlanden) te Alden Biezen vorig jaar.
Op de derde tak heb ik Veurnse Reinette op geënt. Ik ben benieuwd naar de resultaten op mijn Kempische zandgrond. Als ze het evengoed zal doen als Reinette de Flandre, van de zware gronden in Frans Vlaanderen, zal ik zeer tevreden zijn.
Hoe die generatieboom tot stand is gekomen, is een heel verhaal.
Toen de kinderen nog klein waren hadden we melkgeiten. Ik zei altijd dat die dieren dezelfde intersse hadden als ik: ze snoepten zeer graag van de fruitboompjes, zij van de bast , ik van de vruchten! Niet dat we ze zo maar lieten doen, maar een jaar is lang en in één onbewaakt ogenblik kan er veel gebeuren. Dat maakte dat ik een zeer regelmatige klant was bij de boomkweker en mijn fruitkennis kon vergroten.
Eén boom was aan mijn aandacht ontsnapt. Na verloop van vele jaren kwamen er vruchten op, maar totaal niet te genieten.
Het was in het begin der tachtiger jaren en we waren in het Antwerpse net gestart met een groep fruitgeïnteresseerden. We wisselden o.a. enten uit. Tussen haakjes : toen ik Veltsecretaris was, heb ik precies 20 jaar naeen een entles georganizeerd met Leo Peeters, de laatste jaren aangevuld met Louis Eelen, die zich ontpopt tot entkunstenaar.
Ik had dus een prachtig ontwikkelde boom, een type VII onderstam, een type dat een gemiddeld hoge boom geeft en het zeer goed doet op zandgrond. Louis Mampaey van Viersel gebruikte die in de zestiger en zeventiger jaren nog voor de liefhebbers.
In de commerciële teelt is die onderstam al minstens een halve eeuw verlaten omdat men daar bomen nodig heeft die zwak groeien. Een zwak groeiende onderstam is bijvoorbeeld Type IX of de laatste tijd nog minder sterk groeiende onderstammen.
De eerste maal zette ik er 12 enten op, en een tijdje nadien nog een ent van een zaailing, verwant met sterappel, van de Oude Landen, het kazerneterrein te Ekeren, gekregen van Piet Neelen, de voedstervader van het Veltterrein De Heuvels te Stabroek.
Die boom werd onze generatieboom.
Toen er nog een 14 de kleinkind geboren werd heb ik de topscheut afgezaagd en er een Engelse bewaarappel voor de keuken: Dumelows Seedling opgeënt. Vorig jaar kon ik al de eerste vruchten oogsten. Deze ent kreeg ik van Howard Stringer, een nu 83 jarige fruitspecialist uit Surrey, Engeland.
Ik had hem leren kennen op de fruitreizen naar Engeland met de Nationale Boomgaarden Stichting. Voordien had ik hem al eens gesproken op een vorige Europom te Alden Biezen, waar hij de stand van de Friends of Brogdale verzorgde. Howard is mijn voorbeeld. Begin februari zijn we nog bij hem thuis geweest in Engeland. Zowel hij als zijn even oude vrouw verkeren nog in goede gezondheid en zijn nog sterk geïnteresserd.
Hij heeft zijn bomen meer naar zijn hand gezet. Dit wil zeggen hij heeft er de toppen uitgezaagd, zodat hij niet te hoog in de bomen moet klimmen, want dat is gevaarlijker als je bejaard wordt. Hij is in de eerste plaats een kersenspecialist.
Zelf ben ik nog maar zeventig. Aldus hoop ik nog op een aantal goede jaren.
Dat is ook wel nodig om een tuin van 1 Ha met zon rijkdom aan vruchtensoorten en rassen min of meer te onderhouden. Ik zeg Ik doe het als amusement, maar ik moet er toch soms hard voor werken.
BLAUWE BESSEN (Vaccinium corymbosum)
Gisteren heb ik bij mijn zoon twee blauwe bessen uitgedaan. De omgevende struiken waren na verloop van jaren zo hoog gegroeid dat ze volledig in de schaduw moesten groeien. Wegens gebrek aan licht waren ze gestopt met vruchten voortbrengen. Als je dan vergelijkt met de massas vruchten aan een struik in volle zon en die het voor de rest naar zijn zin heeft: een zure zandgrond en afgedekt met dennennaalden en dergelijke, voorgecomposteerde houtsnippers.
Die afdekking is nodig om de verdamping tegen te gaan.
Het zijn bij mij de enige planten die tijdens een erge droogteperiode in de zomer water krijgen.
Mijn oudste plant staat hier 42 jaar. Vroeger stond hij ergens in een verlaten hoekje. Tijdens de superhete en droge zomer van 1976 was hij zonder verzorging op sterven na dood: voor 90 % verdroogd.
Af en toe had ik nog wel een andere struik geplant, zonder acht te slaan op de vereisten van een zure grond. Na enkele jaren treuren was de plant dood. Mijn tuingrond was absoluut niet zuur genoeg. Toen werd veel meer zeealgenkalk gebruikt.
In 1970 had ik van mevrouw De Belder van het Arboretum in Kalmthout een paar hamamelissen gekregen. Die legden om dezelfde reden hun hoofdje. Als je maar leert van je stommiteiten , zeg ik altijd.
Het is wel laat om nu nog te verplanten, maar blauwe bessen hebben een grote wortelklomp. Ik heb ze ook flink teruggesnoeid.
Toen ik 13 jaar terug planten ging halen op De Wei, nu een biologische Blauwbessenkwekerij te Lanaken, kreeg ik planten die weg moesten op de hoogste kant. Die planten hadden zich aangepast door een supergrote wortelkluit te vormen. Ik vroeg naar een speciaal ras. Dit hadden ze in de laagte staan, tegen de beek. De wortelkluit hier was iets van niemendal. Enkele wortels volstonden om water te zuigen. Het was er toch in overvloed!
Intussen heb ik een uitgebreide collectie rassen, geplant in turf. Ze doen het allemaal voortreffelijk. Nog nooit is een plant uitgevallen.
Het is de bessensoort waar mijn kleinkinderen het meest verzot op zijn. De meeste bessen groeien op hun handhoogte. Van zodra ze nog maar goed konden lopen, gingen ze zelf plukken.
Ik herinner mij een anecdote met Robin. In volle oogstperiode, de derde week van juli, vertrok hij met zijn ouders naar het buitenland. Hij was toen vier en half. Hij kwam in februari terug en het eerste wat hij mij vroeg: Vake, mag ik in de tuin besjes gaan plukken?
