Vervolg 2
 

GM Gewassen kunnen het Bodemleven verstoren

Bodemleven

Het is zeer belangrijk rekening te houden met het feit dat 30 % van de stoffen ( suikers, aminozuren, eiwitten enz.) die de plant aangemaakt heeft, via de wortels in de grond afgescheiden worden.

De plant doet dit om aldus een gezond bodemleven rond de wortels te creëren.

In dit bodemweefsel zitten bacteriën, schimmels, nematoden, protozoa enz. die de plant helpen beschermen tegen ziekmakers en helpen bij de opname van mineralen.

Deze organismen zetten het organisch materiaal om in humus. De vorming van humus gebeurt in elke gezonde grond. Dit betekent een excellente opslag van voeding, en minder uitspoelen van mineralen.

De opbouw van humus creëert een gezonde bodem en een perfecte kwaliteit en optimale opbrengst.

Bij G M planten is de opbouw van eiwitten compleet veranderd.

Het blijkt dat de bodemorganismen deze genetisch gewijzigde eiwitten niet kunnen opnemen en dat het bodemleven sterft.

Dit leidt onvermijdelijk tot uitputting van de humusvoorraad en verlies van bodemvruchtbaarheid.

Het eindresultaat is dat men moet gebruik maken van scheikundig bemesten en spuiten, daar de grond al zijn ziekteweerstand en minerale reserves verloren is.

Een goed voorbeeld dat men werkelijk niet weet wat er gebeurt bij het introduceren van een G(enetisch) G(ewijzigd) O(rganisme) werd gegeven door Dr Elaine Ingham, prof Microbiologie aan de Oregon State University.

Dr Elaine Ingham verwijst naar de genetisch gewijzigde bacterie Klebsiella planticola , die het normale controleproces, waarbij 13 verschillende laboratoria betrokken waren, had doorlopen en goed gekeurd was voor de veldproeven.

Dit veel geprezen GGO had de eigenschap goedkoop alcohol te maken, ter vervanging van fossiele brandstof.

Als materie hiervoor zou men de oogstresten gebruiken en het organisch afval na verwerking – dat tevens nog GGO’s bevatte- was bestemd om als organische bemesting terug te voeren naar de boerderijen.

Ergens in dit simplistisch scenario was men vergeten de GGObacterie te testen op levende planten.

Het onderzoeksteam van Dr Ingham deed deze tests wel en onmiddellijk bleek dat deze GGO’s van de suikers, afgezet in de wortelzone van de plant (ironisch genoeg ter bevordering van de goede micro-organismen), alcohol produceerden.

Het probleem was dat er een dodelijke dosis alcohol geproduceerd werd, 5 maal meer dan een plant kon verdragen.

Dr Ingham beschreef proeven waarbij, in zeven dagen, al de tarweplanten verslijmden.

Indien dit organisme op de velden terechtgekomen was, - de vrijgave was nakend dichtbij – was het goed mogelijk dat een ruim deel van het plantenleven besmet zou raken, wat zijn weerslag kon hebben op al het leven op aarde.