Mijn Ervaring met Kippen

Op de boerderij in West-Vlaanderen hadden we altijd kippen, minstens een honderdtal.

Onze legkippen waren de Witte Leghorns, toen de beste leggers onder de raskippen. Ze kwamen binnen als eendagskuikentjes die zich warmden bij de kachel met koepel, om de warmte naar onder te weerkaatsen. Het waren zo’n warme diertjes om te aaien.

Kippen waren ook mijn eerste speelkameraden. Er waren er altijd die neerhurkten, precies om opgepakt te worden, wat ik toen ook deed.

Toen mijn moeder eten aanbracht hielp ik graag mee om de kippen rond mij te lokken. Als mijn vader de tuin spitte was ik er altijd bij om de dikke pieren te verzamelen om ze de kippen voor te houden. Als kleine, stoute jongen van 3 jaar had ik ooit wel eieren stuk gegooid zodat de kippen zich voor mijn voetjes verlustigden.

Er liepen ook enkele hanen tussen. Soms waren dat zeer agressieve dieren. Ze kwamen naar je hoofd gevlogen. Ik zie mijn moeder zich nog verdedigen, slaande met de voedselemmers.

Voor mij waren die hanen het grootste probleem als de pruimen rijp waren. Ik nam dan een lange stok mee. Eenmaal had ik een haan buiten westen geslagen. Ik was geschrokken. Ik wou het gaan vertellen, was nog maar een paar stappen weg, en werd van achter opnieuw aangevallen.

Het duurde altijd toch even voor deze dieren geslacht werden. Tegen de appeltijd waren ze er gelukkig niet meer.

Na de oorlog werd er overgeschakeld op hybride kippen Hy Lines. Eén maal werd er ook een toom van het ras  Mechelse Koekoek, als vleeskippen opgezet. Ik herinner me nog dat het een zeer ziektegevoelige toom was. Te weinig haalden de eindmeet. Het bleef bij die poging.

De eerste kippen die ik hier hield waren er van thuis, hybriden dus.

Ik las over de prachtige raskippen.

Op de beurs ‘Het Neerhof’ te Gent schafte ik mij een machtige Zilverbrakelhaan en twee kippen aan. Een paar dagen later lag de haan dood en enige tijd later werden de kippen spastisch van wat ik later als de ziekte van Marek leerde kennen.

De tweede poging met raskippen kwam er in 1973 via Herman Rombouts, later biokippenboer, toen de secretaris van St Katelijne-Waver en Mechelen, de vierde afdeling van de ‘Vrienden van de Biologische Teelt’. Na een jaar veranderden we de naam in ‘Vereniging voor Ecologische Land- en Tuinbouw’ en de VELT VZW was geboren.

Van Herman had ik Goud – en Zilverbrakels en nog een bruin Hollands ras.

Het waren gezonde dieren, die graag in bomen gingen slapen. Dat was alleen een probleem in zeer harde winters vanwege de bevroren kammen. Hoe hoog ik de afsluiting ook maakte, uitbrekers waren een bestendige last in de moestuin. Even erg vond ik het dat we tijdens de lange wintermaanden van eieren verstoken bleven.

Ik heb ook Mechelse Koekoek en Izegemse koekoek gehad. De eerste hebben pluimen aan de poten, de tweede niet.

Na vele jaren kwamen er een paar hybriden bij en hadden we ook ’s winters eieren.

In 2000 vernam ik dat als gevolg van de nieuwe wetgeving voor de biokippenboeren voor ’t eerst biokippen (hybriden) zouden opgekweekt worden ( vanaf 6 weken biovoeder) en sloot ik hierbij aan met het Project ‘Kip bij ’t Groen, VELT wilt ’t doen’.  We kregen 5 Fr. subsidie van de Provincie Antwerpen voor de afvalverwerkende kippen.

Ik kreeg last met GAIA, want ik moest mij ontfermen over afgeleefde batterijkippen. Maar in eigen kring waren er ook felle tegenstanders van hybridekippen, zelfs als die biologisch opgekweekt waren.

Het project kreeg wel een premie van 70 000 Fr van de Koning Boudewijnstichting.

Nog altijd kweken de bioberoepstelers met die Bovans Goldine, levendige, gezonde, bruine kippen, die bruine eieren leggen, ook in de winter.

De bazin, de hoogste in de pikorde, van mijn huidige zes kippen is nog altijd een van die Bovans.

De voorbije winter waren we nooit zonder eieren.

Na het teeltseizoen krijgen zij vrije loop, zodat zij overal naar hartenlust kunnen krabben en pikken.

Een paar zijn handtam, ik kan ze aaien, en ze lopen voor mijn voeten als ik ergens in de grond aan ’t werken ben.

Doen ze mij aan mijn kindertijd denken?