Vrienden van mij hadden kennis aan chique volk...het was familie van tante Petje de "Sint Nicolas". Het oudste prentje is van 19 juli 1874. (klik op de foto)
Een vriend van mij bezorgde mij bijgaande foto met bijpassende tekst. "De zakkenwijven" aan het werk op een schip in de Antwerpse haven. Ze moesten op de boten de zakken controleren en onmiddellijk dichtnaaien als er ergens een gat was. De vrouwen hadden allemaal een groot mes op zak om zich de opdringerige matrozen, die soms maanden geen vrouw gezien hadden, van het lijf te houden.
Afgelopen zondag organiseerde het asielcentrum van Arendonk in samenwerking met Oxfam-Wereldwinkels een opendeurdag met brunch. Het was de vierde opendeurdag van het opvangcentrum in Arendonk.Na een moeilijke start begin 2001 ging het centrum definitief open op 10 september 2001. Eén dag "before" Ground Zero in New York.Het Centrum is na vier jaar volledig geintegreerd en geaccepteerd in Arendonk en omstreken. We zien nu op de Arendonkse markt ietske meer zwarte, geel en rooi mannekes, maar 't zijn schoon mannekes. Het weer, de sfeer, het buurten met vrienden, het rondkijken en de Ama's (alleenstaande minderjarige asielzoekers), het pinten pakken; alles was goed aan de opendeurdag.
Alleen over de brunch, de kwaliteit en de zin ervan op een opendeurdag gaan we hier niet zeuren, dus ook maar niet praten.
Laat het ons daar dus maar bij houden en terug overgaan tot de orde van de dag.!!!!Op naar nummerke 5.
Aan vrienden van mij vraag ik wel eens: "Wat is het verschil tussen een hollander in Vlaanderen en een asielzoeker.?" D'r is er steevast ene die dan antwoordt: "Den hollander is naar hier gevlucht omdat hij teveel centen heeft, en de asielzoeker is gaan lopen omdat hij geen centen had."
Met wie van de twee moet ge nu eigenlijk de meeste compassie hebben?
Vrienden van mij zijn terug van een citytrip naar Rome. Op tijd, zoals voorzien. Hun reputatie kennende werden er zelfs weddenschappen afgesloten over hoelang ze door de Romeinse carabinieri zouden vastgehouden worden voor obsceniteiten aan de Trevifontein, het Collosseum of aan de boorden van de Tiber. Niks van dit alles. Ze spendeerden hun tijd met bezoeken aan de "Villa Borghese", het "Forum Romano" en de "Spaanse trappen"....En aan souvenirtjes inkopen. De vrienden kennen mijn bewondering voor de overleden paus Johannes Paulus II en de koopmanszin van mijn kleinkinderen en hun voorliefde voor rommelmarkten. Gisterenavond heb ik mijn vrienden in audientie ontvangen en alle meegebrachte attributen laten overhandigen. Zo hebben zij een ingekaderde pentekening Van Karol Woijtila op de kop kunnen tikken, overlijdensprentjes en een voorbarige kalender van de overleden paus voor het jaar 2006. Maar wat me het meeste plezierde was de originele "l'Osservatore Romano" van zondag 3 april waarin het overlijden van de paus werd bekendgemaakt.Als kers op de taart hadden zij ookde avondeditie bij van 20 april, de dag dat de nieuwe paus werd verkozen. Met daarin zelfs foto's van het rokend schouwke en al. Een echt collector's item. Ge ziet mijn week kan niet meer stuk
Voor zijn eerste Communie mocht mijn kleinzoon een dagje naar het Dolfinarium in Brugge. Hij is zot van beestjes en diertjes...Dus het was een hoogdag !!! (klik op de foto)
In vrij korte tijd ben ik drie keer in nauw contact gekomen met de palliatieve diensten van een ziekenhuis. De ene keer voor iemand die er vier weken heeft verbleven, een andere keer voor iemand - mijn moeder - die er maar één nachtje heeft kunnen rusten en de derde keer voor iemand die er 1 week was. Een mens kan op verschillende manieren sterven. En veelal heeft men dat zelfs niet eens in eigen handen. Maar wie op een palliatieve dienst afscheid mag nemen van het leven is een bofkont. Omringt met de best mogelijke zorgen, in zo'n rustige en zachte omgeving. Afscheid kunnen nemen van de mensen die men graag ziet en die nu achter moeten blijven.De mensen die er werken - personeel is in deze context een vies woord-,dokters, verpleegsters, vrij willigers, allen zijn zo .....hoe moet ik dat zeggen...zo menselijk !!!
Hebt U ook de Ronde van België voor wielrenners gevolgd? Vier dagen aan stuk fietsen een dikke honderd coureurs over de wegen van Belgenland. Veel heeft dat niet te betekenen. Leuk voor de neringdoenerij aan het vertrek en de aankomst, en meegenomen voor een paar cafés onderweg die wat pinten verkopen. En Michel Wuyts, wielerjournalist, lult zich een punthoofd om de ronde te waarderen en aan te prijzen als het ultieme in de wielersport. Het staat buiten discussie dat die 100 coureurs allemaal brave jongens zijn die hun best doen en hard op hun pedalen stampen, maar schat de ronde op zijn waarde. Het is per slot van rekening een veredelde kermiskoers die vier dagen duurt. Leuk voor de mensen waar de koers passeert, maar daar stopt het. Of kennen jullie soms: Op 3:Linas Balciunas, Op 4: Laurens ten Dam, Op 6: Fabian Pecharroman, Op 7: Maxim Rudenko, Op 8: Wouter Van Mechelen, Op 9: Denys Kostyuk Die staan wel bij de eerste 10 in het algemeen klassement. De Wuyts probeert om een legkieken de pluimen van een pauw aan te praten.
Als er in Amerika een filmacteur (Arnold Schwarzenegger) gouverneur van California wordt dan wordt hier honend gelachen : " Raar volkske die Amerikanen."
Als er hier een cafébaas gouverneur van Limburg wordt dan vindt iedereen dat maar heel normaal... Awel ik niet. Mijne vriend zal weeral zeggen: "Ja maar, das nie hetzelfde !!!". Allée joeng.
Alles goed? Twee vrienden van mij gaan elke week twee keer fietsen. Beiden hebben daarvoor verschillende beweegredenen. De ene omdat hij dan van huis is, de andere omdat hij niet graag in zijnen hof werkt. De twee geven fietsles aan asielzoekers. Iedere dinsdag en donderdag vertrekken zij tesamen met enkele nieuw aangekomen vluchtelingen vanuit het asielcentrum voor een toer door Arendonk. Afhankelijk van hun gasten bezoeken ze dan de gemeenteschool, een kerk, het zwembad, het gemeentehuis, de bibliotheek, de Aldi, een cafeetje.... De twee vrienden proberen hun nieuw maten ook Vlaams te leren. "Schol" of "een pintje drinken" en "alles goed ?" zijn standaard- uitdrukkingen. Als ze een asielzoeker tegenkomen vragen ze steevast: "alles goed?" en na een kleine week roepen die mannen, of het nu witte of zwarte, geel of rooi zijn, of het mannekens of vrouwkes zijn, of het nu morgen, middag of avond is "Alles goed". Gelijk wij goeie morgen, goeie middag, goeie avond, ...Alles goed? "Alles goed" is een standaarduitdrukking geworden hier in het asielcentrum.
Als ge dus in Brussel of in Antwerpen van de overkant van de straat ineens iemand hoort roepen: "alles goed" dan weet ge dat hij in Arendonk heeft leren velorijden.
Tijdens een fietsweekend rond de kanten van Veurne kwamen we voorbij het militair kerkhof van Steenkerke. Daar vonden we het graf van mijn grootoom: Gesneuveld aan "den Yzer" in 1918. Felix De Bie 31 jaar is hij geworden.
Mijn vriend - die in een zatte bui zichzelf weleens "God" durft noemen - is een overtuigd biologisch agrariër. Hij is tevens overtuigd dat legumen afkomstig van een kar of uit een buurtwinkel ondergespoten of bewerkt zijn met alle denkbare pesticiden. Hij composteert zelf, spaart de uitwerpselen van zijn ganzen, van zijn kippen en van zijn ezel, en als er per hoge uitzondering een van zijn legkiekens de pijp uit gaat, graaft hij dat eigenhandig in de grond op de plaats waar volgend jaar zijne prei groot moet worden. Vanaf het ogenblik dat het eerste onkruid opschiet neemt hij de spade ter hand, zoekt een onnozele ziel, geeft hem de schup en laat die zijne hof omspaaien. Kwestie van zelf hernias voor te blijven. Het zaaigoed - wortelkes, prei, tomaten, radijskes, spinazie...- gaat dan vakkundig de grond in en een grote "genoegdoening" maakt zich van mijn vriend meester als de eerste sprietjes hun koppeke boven aarde steken. Waarlijk dan is "God" daar. Zoals een duivenmelker op zijn prijsduif uit Quivrain zit te wachten, zo gaat mijn vriend om het anderhalf uur naar de vorderingen van zijne salade kijken. Waarlijk hij voelt zich een God.!!!! En alles zonder chemisch gedoe. En alles groeit en bloeit in pure pracht. Geruchten doen de ronde dat hij zelfs ondergrondse wegwijzerkes plaatst om de woelmuizen van zijn peekes weg te houden.... Maar dat zijn geruchten. En dan komt de productie op gang. Als men in de supermarkten en gespecialiseerde groentenwinkels met salade naar Uwe kop gooit, als de aardbeien in de solden zijn en de bloemkolen elkaar in de rekken verdringen, begint mijne vriend ook te oogsten: Hij moet dan drie weken aan een stuk salaad eten, krijgt 's morgens en 's middags spinazie bij zijne boterham, en de bloemkolen die komen zijn oren uit. Gelukkig heeft hij een paar goei vrienden die hem kostenloos van zijn overproductie afhelpen. Waarvoor dank.
Vijftien jaar geleden was ik een vriend van die van hiernaast en ook een uitermate populaire cafébaas van een jongerenkroeg, kom ik nu ook in aanmerking om straks gouverneur van Antwerpen te worden ?.
Vrienden van mij, niet gehinderd door enige zelfkennis, hebben een eigen kwisploeg opgericht. "Café en Co." heet die ploeg. Sinds een klein half jaar maken zij parochiezalen en voetbalkantines onveilig met hun verschijning. Van zodra de kwiskalender bekend is, schrijven zij in. Dit tot grote wanhoop van de organisatoren. "Café en Co" zijn met z'n vijven. Vier om na te denken en eentje om te schrijven. Bij de eerste kwissen waar ze aan deelnamen bedachten ze gezamenlijk de antwoorden. Dat leidde telkens tot zulke discussies dat de Cafées nog stechelden over het eerste antwoord wanneer de kwismaster al met de zesde vraag bezig was. Sindsdien heeft ieder teamlid zijn specialiteit: Eentje houdt zich bezig met "Allerlei, Geschiedenis, Aardrijkskunde". Op elke vraag antwoord hij steevast: "Ik denk dat ik het weet." en dan stopt hij. Als de schrijver - het vijfde kwislid - dan vraagt wat hij denkt, blijft hij zwijgen.Dus alle vragen over "Allerlei, geschiedenis en aardrijkskunde" worden op het antwoordenblad met een horizontaal strepeke beantwoordt. Een ander teamlid - keurig geknipt en in het maatpak - is gespecialiseerd in media, BV's en roddelboekskes. Ondanks zijn kennis worden ook zijn antwoorden door de schrijver genoteerd met een horizontaal strepeke. In plaats van naar de vragen te luisteren, beloert hij ieder aanwezig vrouwspersoon als een mogelijke prooi voor de aprés-kwis-party. Het derde en vierde teamlid hebben het erg met elkaar getroffen. Naast hun professionele activiteiten bij het kwissen, zijn ze ook erg close in hun privéleven. Dat leidt tot erg gênante toestanden onder de kwistafel door. Met behulp van Rodenbachs en witte wijnen gaan in de tweede kwishelft de remmen los en doen ze enkel nog mee aan de ingelaste fysieke proeven. Het eindresultaat is telkenmale dat kwisploeg "Cafée en Co" in de kelders van het klassement eindigd en ruzie heeft met bijna alle aanwezige echtgenoten van het beloerde vrouwvolk. Enkel van de cafébaas krijgen zij een trofee: Die van de grootste verteerders.....Tenminste als ze niet vergeten hun rekening te betalen.
De verhalen en verslagen over de valsspelende (?) draagmoeder op teevee en in de kranten gevolgd. Ik vind het een intriestig verhaal: Neen, niet voor de draagmoeder, niet voor de wensouders, niet voor de twee vriendjes die een kindje wilden en zeker niet voor het hollands koppel dat het kindje gekocht zou hebben. Ik vind het intriest voor het kindje zelf. Nog niet eens geboren en zo met je gesold worden. Praten over onkostenvergoedingen, tegen elkaar opbieden: het lijkt de veemarkt van Anderlecht wel. Wie van deze hoofdrolspelers heeft er 1 minuut stil gestaan bij de toekomst van dat jongetje of meiske? Hoe moet dat straks door het leven? Zal dat ooit op zoek gaan naar zijn echte mama en dan te horen krijgen dat het ooit het voorwerp was van een platte commerce? Ik heb ook even de fameuse website bezocht waar contacten met draagmoeders worden gelegd. Daar staat : ".....bij de huisarts kun je een apparaatje halen waar het sperma ingaat dat de vrouw zelf inbrengt, kwartier met de benen omhoog voor het beste resultaat en dan afwachten...". Kijk, mevrouwen, mijne heren, en excuseer me de groffe schuttingtaal : U praat precies als een varkensboer die zijn zeugen gaat insimineren.
Vrienden van mij dagen me wel eens uit met de opmerking: deze foto durft ge niet op uw blog plaatsen. Voila ...en dan gebeurd het toch. Zoals hierboven....
Hebt U ook de Ronde van België voor wielrenners gevolgd? Vier dagen aan stuk fietsen een dikke honderd coureurs over de wegen van Belgenland. Veel heeft dat niet te betekenen. Leuk voor de neringdoenerij aan het vertrek en de aankomst, en meegenomen voor een paar cafés onderweg die wat pinten verkopen. En Michel Wuyts, wielerjournalist, lult zich een punthoofd om de ronde te waarderen en aan te prijzen als het ultieme in de wielersport. Het staat buiten discussie dat die 100 coureurs allemaal brave jongens zijn die hun best doen en hard op hun pedalen stampen, maar schat de ronde op zijn waarde. Het is per slot van rekening een veredelde kermiskoers die vier dagen duurt. Leuk voor de mensen waar de koers passeert, maar daar stopt het. 
De verhalen en verslagen over de valsspelende (?) draagmoeder op teevee en in de kranten gevolgd. Ik vind het een intriestig verhaal: Neen, niet voor de draagmoeder, niet voor de wensouders, niet voor de twee vriendjes die een kindje wilden en zeker niet voor het hollands koppel dat het kindje gekocht zou hebben. Ik vind het intriest voor het kindje zelf. Nog niet eens geboren en zo met je gesold worden. Praten over onkostenvergoedingen, tegen elkaar opbieden: het lijkt de veemarkt van Anderlecht wel.
