Kroniek van een toffe familie en een toffe gemeente.
31-05-2005
De palliatieve dienst.
In vrij korte tijd ben ik drie keer in nauw contact gekomen met de palliatieve diensten van een ziekenhuis. De ene keer voor iemand die er vier weken heeft verbleven, een andere keer voor iemand - mijn moeder - die er maar één nachtje heeft kunnen rusten en de derde keer voor iemand die er 1 week was. Een mens kan op verschillende manieren sterven. En veelal heeft men dat zelfs niet eens in eigen handen. Maar wie op een palliatieve dienst afscheid mag nemen van het leven is een bofkont. Omringt met de best mogelijke zorgen, in zo'n rustige en zachte omgeving. Afscheid kunnen nemen van de mensen die men graag ziet en die nu achter moeten blijven.De mensen die er werken - personeel is in deze context een vies woord-,dokters, verpleegsters, vrij willigers, allen zijn zo .....hoe moet ik dat zeggen...zo menselijk !!!
Hebt U ook de Ronde van België voor wielrenners gevolgd? Vier dagen aan stuk fietsen een dikke honderd coureurs over de wegen van Belgenland. Veel heeft dat niet te betekenen. Leuk voor de neringdoenerij aan het vertrek en de aankomst, en meegenomen voor een paar cafés onderweg die wat pinten verkopen. En Michel Wuyts, wielerjournalist, lult zich een punthoofd om de ronde te waarderen en aan te prijzen als het ultieme in de wielersport. Het staat buiten discussie dat die 100 coureurs allemaal brave jongens zijn die hun best doen en hard op hun pedalen stampen, maar schat de ronde op zijn waarde. Het is per slot van rekening een veredelde kermiskoers die vier dagen duurt. Leuk voor de mensen waar de koers passeert, maar daar stopt het. Of kennen jullie soms: Op 3:Linas Balciunas, Op 4: Laurens ten Dam, Op 6: Fabian Pecharroman, Op 7: Maxim Rudenko, Op 8: Wouter Van Mechelen, Op 9: Denys Kostyuk Die staan wel bij de eerste 10 in het algemeen klassement. De Wuyts probeert om een legkieken de pluimen van een pauw aan te praten.
Als er in Amerika een filmacteur (Arnold Schwarzenegger) gouverneur van California wordt dan wordt hier honend gelachen : " Raar volkske die Amerikanen."
Als er hier een cafébaas gouverneur van Limburg wordt dan vindt iedereen dat maar heel normaal... Awel ik niet. Mijne vriend zal weeral zeggen: "Ja maar, das nie hetzelfde !!!". Allée joeng.
Alles goed? Twee vrienden van mij gaan elke week twee keer fietsen. Beiden hebben daarvoor verschillende beweegredenen. De ene omdat hij dan van huis is, de andere omdat hij niet graag in zijnen hof werkt. De twee geven fietsles aan asielzoekers. Iedere dinsdag en donderdag vertrekken zij tesamen met enkele nieuw aangekomen vluchtelingen vanuit het asielcentrum voor een toer door Arendonk. Afhankelijk van hun gasten bezoeken ze dan de gemeenteschool, een kerk, het zwembad, het gemeentehuis, de bibliotheek, de Aldi, een cafeetje.... De twee vrienden proberen hun nieuw maten ook Vlaams te leren. "Schol" of "een pintje drinken" en "alles goed ?" zijn standaard- uitdrukkingen. Als ze een asielzoeker tegenkomen vragen ze steevast: "alles goed?" en na een kleine week roepen die mannen, of het nu witte of zwarte, geel of rooi zijn, of het mannekens of vrouwkes zijn, of het nu morgen, middag of avond is "Alles goed". Gelijk wij goeie morgen, goeie middag, goeie avond, ...Alles goed? "Alles goed" is een standaarduitdrukking geworden hier in het asielcentrum.
Als ge dus in Brussel of in Antwerpen van de overkant van de straat ineens iemand hoort roepen: "alles goed" dan weet ge dat hij in Arendonk heeft leren velorijden.
Tijdens een fietsweekend rond de kanten van Veurne kwamen we voorbij het militair kerkhof van Steenkerke. Daar vonden we het graf van mijn grootoom: Gesneuveld aan "den Yzer" in 1918. Felix De Bie 31 jaar is hij geworden.
Mijn vriend - die in een zatte bui zichzelf weleens "God" durft noemen - is een overtuigd biologisch agrariër. Hij is tevens overtuigd dat legumen afkomstig van een kar of uit een buurtwinkel ondergespoten of bewerkt zijn met alle denkbare pesticiden. Hij composteert zelf, spaart de uitwerpselen van zijn ganzen, van zijn kippen en van zijn ezel, en als er per hoge uitzondering een van zijn legkiekens de pijp uit gaat, graaft hij dat eigenhandig in de grond op de plaats waar volgend jaar zijne prei groot moet worden. Vanaf het ogenblik dat het eerste onkruid opschiet neemt hij de spade ter hand, zoekt een onnozele ziel, geeft hem de schup en laat die zijne hof omspaaien. Kwestie van zelf hernias voor te blijven. Het zaaigoed - wortelkes, prei, tomaten, radijskes, spinazie...- gaat dan vakkundig de grond in en een grote "genoegdoening" maakt zich van mijn vriend meester als de eerste sprietjes hun koppeke boven aarde steken. Waarlijk dan is "God" daar. Zoals een duivenmelker op zijn prijsduif uit Quivrain zit te wachten, zo gaat mijn vriend om het anderhalf uur naar de vorderingen van zijne salade kijken. Waarlijk hij voelt zich een God.!!!! En alles zonder chemisch gedoe. En alles groeit en bloeit in pure pracht. Geruchten doen de ronde dat hij zelfs ondergrondse wegwijzerkes plaatst om de woelmuizen van zijn peekes weg te houden.... Maar dat zijn geruchten. En dan komt de productie op gang. Als men in de supermarkten en gespecialiseerde groentenwinkels met salade naar Uwe kop gooit, als de aardbeien in de solden zijn en de bloemkolen elkaar in de rekken verdringen, begint mijne vriend ook te oogsten: Hij moet dan drie weken aan een stuk salaad eten, krijgt 's morgens en 's middags spinazie bij zijne boterham, en de bloemkolen die komen zijn oren uit. Gelukkig heeft hij een paar goei vrienden die hem kostenloos van zijn overproductie afhelpen. Waarvoor dank.
Vijftien jaar geleden was ik een vriend van die van hiernaast en ook een uitermate populaire cafébaas van een jongerenkroeg, kom ik nu ook in aanmerking om straks gouverneur van Antwerpen te worden ?.
Vrienden van mij, niet gehinderd door enige zelfkennis, hebben een eigen kwisploeg opgericht. "Café en Co." heet die ploeg. Sinds een klein half jaar maken zij parochiezalen en voetbalkantines onveilig met hun verschijning. Van zodra de kwiskalender bekend is, schrijven zij in. Dit tot grote wanhoop van de organisatoren. "Café en Co" zijn met z'n vijven. Vier om na te denken en eentje om te schrijven. Bij de eerste kwissen waar ze aan deelnamen bedachten ze gezamenlijk de antwoorden. Dat leidde telkens tot zulke discussies dat de Cafées nog stechelden over het eerste antwoord wanneer de kwismaster al met de zesde vraag bezig was. Sindsdien heeft ieder teamlid zijn specialiteit: Eentje houdt zich bezig met "Allerlei, Geschiedenis, Aardrijkskunde". Op elke vraag antwoord hij steevast: "Ik denk dat ik het weet." en dan stopt hij. Als de schrijver - het vijfde kwislid - dan vraagt wat hij denkt, blijft hij zwijgen.Dus alle vragen over "Allerlei, geschiedenis en aardrijkskunde" worden op het antwoordenblad met een horizontaal strepeke beantwoordt. Een ander teamlid - keurig geknipt en in het maatpak - is gespecialiseerd in media, BV's en roddelboekskes. Ondanks zijn kennis worden ook zijn antwoorden door de schrijver genoteerd met een horizontaal strepeke. In plaats van naar de vragen te luisteren, beloert hij ieder aanwezig vrouwspersoon als een mogelijke prooi voor de aprés-kwis-party. Het derde en vierde teamlid hebben het erg met elkaar getroffen. Naast hun professionele activiteiten bij het kwissen, zijn ze ook erg close in hun privéleven. Dat leidt tot erg gênante toestanden onder de kwistafel door. Met behulp van Rodenbachs en witte wijnen gaan in de tweede kwishelft de remmen los en doen ze enkel nog mee aan de ingelaste fysieke proeven. Het eindresultaat is telkenmale dat kwisploeg "Cafée en Co" in de kelders van het klassement eindigd en ruzie heeft met bijna alle aanwezige echtgenoten van het beloerde vrouwvolk. Enkel van de cafébaas krijgen zij een trofee: Die van de grootste verteerders.....Tenminste als ze niet vergeten hun rekening te betalen.
De verhalen en verslagen over de valsspelende (?) draagmoeder op teevee en in de kranten gevolgd. Ik vind het een intriestig verhaal: Neen, niet voor de draagmoeder, niet voor de wensouders, niet voor de twee vriendjes die een kindje wilden en zeker niet voor het hollands koppel dat het kindje gekocht zou hebben. Ik vind het intriest voor het kindje zelf. Nog niet eens geboren en zo met je gesold worden. Praten over onkostenvergoedingen, tegen elkaar opbieden: het lijkt de veemarkt van Anderlecht wel. Wie van deze hoofdrolspelers heeft er 1 minuut stil gestaan bij de toekomst van dat jongetje of meiske? Hoe moet dat straks door het leven? Zal dat ooit op zoek gaan naar zijn echte mama en dan te horen krijgen dat het ooit het voorwerp was van een platte commerce? Ik heb ook even de fameuse website bezocht waar contacten met draagmoeders worden gelegd. Daar staat : ".....bij de huisarts kun je een apparaatje halen waar het sperma ingaat dat de vrouw zelf inbrengt, kwartier met de benen omhoog voor het beste resultaat en dan afwachten...". Kijk, mevrouwen, mijne heren, en excuseer me de groffe schuttingtaal : U praat precies als een varkensboer die zijn zeugen gaat insimineren.
Vrienden van mij dagen me wel eens uit met de opmerking: deze foto durft ge niet op uw blog plaatsen. Voila ...en dan gebeurd het toch. Zoals hierboven....
Mijne vriend en ik verpozen weleens op een zonnig caféterrasje. In de winter en als het regent gaan we uiteraard binnen zitten. Met de regelmaat van een friese hangklok duikelen dan ook de wielertoeristen het terras op of de café binnen. Bezwete mannenlijven in veel te enge, opgespannen koersbroeken, de slagaders gelijk dikke koorden op hun slapen, en met starkijkende ogen in hunne kop die ook op springen staat. En allemaal met een potsierlijke helm op hunne knikker en aan hun lijf een truike volgedrukt met cafénamen. Hijgend bestellen ze dan een grote Ice Tea, en nog ene. Moesten er geen wielertoeristen bestaan dan ging de fabriek van den Ice Tea failliet. De velofanaten die wij tegenkomen zijn die van het oudere type; zo van een jaar of 50 en ouder. Nadat ze uitgehijgd zijn en het schuim van de mond hebben gekuist beginnen de verhalen: "Ze zijn deze morgen al om half zes vertrokken, ze hebben al 75 kilometer op hunne kilometriek staan, ze rijden tegen 26 kilometer per uur, en ze kunnen nog harder als die ouw gepensioneerde wandelaars aan de kant van de weg bleven, en ze moeten er nog 45 kilometer bijdoen". Bij hun derde Ice Tea beginnen ze aan hun repen krachtvoeding die ze in hun koersbroek verstopt hadden. Ik heb nikske tegen mensen die met een velo rijden.-Alhoewel ik nog nooit iemand op een velo heb zien lachen- maar ik vind dat mijn gepensioneerde wielervrienden overdrijven. Ik denk maar zo: Als ze vroeger bij hunne baas ook zo hard hadden moeten zweten als op hun velo dan waren ze in staking gegaan. En moest het nu nog gezond zijn !!!
Toen ik startte met dit Blog had ik me één ding voorgenomen: Nooit over de politiek beginnen. Maar zeg nu zelf; als de Groten en Gezagsdragers van het land hun woord mogen breken, dan mag ik toch ook één keertje.
Ik wou eigenlijk maar 1 vraag stellen aan de VLD-volksvertegen-woordigers zoals daar zijn: -Annemie Van de Casteele -Fons Borginon -Patrick Van Krunkelsven -Sven Gatz hoe zit het eigenlijk met jullie Vlaams geweten van toendertijd???
Ik zou dat eigenlijk ook moeten vragen aan Margriet Hermans, maar die weet nog altijd niet wat ze precies bedoelen met Brussel-Halle-Vilvoorde.
Twee vrienden van mij, - ze houden al sinds jaren in Antwerpen een bureaustoel gegijzeld - pakken elke morgen de vroegbus. Ze stappen op aan de kerk in Arendonk en via Turnhout bussen ze met "De Lijn" naar hun werk. En elke morgen zit er op die bus een "midlife" medereiziger; een op het zicht rustige, kalme vent. Niettegenstaande het ontieglijk vroege uur -kwartje voor de zessen- is hun medepassagier altijd in voor een conversatie. Nou, zegt ie, Ik kom uit Groningen, woonde in Eindhoven en nu ben ik in Arendonk als asielzoeker, ik ben op de vlucht voor de Nederlanders. Mijn twee vrienden, nochtans het één en het ander gewend - getuige hun jarenlange omgang met mij - schrokken zich een hoedje. Zij weten van het bestaan van een asielcentrum in Arendonk, ze weten dat daar Nepalezen, Chinezen, Congolezen, Irakezen, ...ge noemt ze maar op, binnengelaten worden en voor gezorgd wordt. .....Maar hollanders ? In gééén jaren.... Maar toch, mijne beste vrienden: Een nederlands staatsburger uit de streek van Groningen, om en rond de 40 jaar, heeft zich in Brussel aangemeld met de boodschap dat hij op zoek is naar asiel. Een broertje van Van Gogh zult U zeggen, eentje die ook iets geroepen had over geiten of zo... Neen, mijn beste vrienden; doodgewoon iemand uit de streek van Groningen die zich in Holland niet meer op zijn gemak voelt. En die komt in Brussel asiel vragen. En dat moet onderzocht worden. En terwijl ze in Kashmir op hun verdoemenis worden geschoten, gaan vluchten en terug gestuurd worden, komt mijnheer vanuit Eindhoven eventjes zeggen dat hij in Nederland niet op zijn gemak is. In afwachting van het verloop van zijn procedure (afwijzing, beroep, afwijzig, andere advokaat, afwijzing, Raad van State....maanden is hij al bezig) is mijnheer gestationeerd in Arendonk. Hij krijgt daar de 3 B's. een Bed, een Bad en Brood. Plus een klein beetje zakgeld. Door zijn verblijf in Eindhoven (zo'n klein 40 kilometer van ons af) is hij in Arendonk beter bekend dan onze eigen burgemeester. Hij weet in de Arendonkse Aldi precies waar de fleskes Bitter Lemon en de vlootjes Becel staan. Hij winkelt er verdomme al jaren. In Antwerpen stapt hij uit en verdwijnt dan in de mensenmassa. Waar naar toe? Dat zoeken mijn vrienden niet uit en dat is ook niet belangrijk. Met de laatavondbus arriveert hij terug in Arendonk. Dan gaat hij slapen bij zijn Kosovaarse en Tsjetjeense vrienden. Met vier op één kamerke.
Den hollander slaapt goed; niet gestoord door nachtmerries of welke angstdromen dan ook.....dat mag ook niet, want morgenvroeg wacht hem weer een lange dag: Als Hollandse asielzoeker in België.
Een vriend van mij is "very close" met Steve Stevaert. Dat wil zeggen, eigenlijk is een kennis van een vriend van mij "erg close". Die kennis bekleedt namelijk een hoge partijfunctie hier in een naburige parochie. Uit hoofde van die functie wordt hij regelmatig uitgenodigd op feestjes van de kleine keizer van Hasselt. In het kader van een vrijwilligersproject mag die kennis dan glazen spoelen en na afloop terug in de lege dozen stoppen. Zoals bij de hindoes in Calcutta een feest gegeven wordt telkens een heilige koe levend de overkant van de straat bereikt, zo geeft de Stief een feest telkens er een nieuw boek van zijn hand verschijnt. Om de veertien dagen dus. Kookboeken, boeken over Jezus,... ge bedenkt het maar. Volgende week is er weer een feest. Ditmaal voor een goochelboek. "Witte konijnen wegtoveren." heet het. De kennis van mijn vriend heeft aan de Stevaert vrijkaarten voor mij gevraagd. "Hij komt maar af" heeft de president gezegd. "Hij heeft mijn woord !"
Maar dat is nu net het probleem.... Dat woord; dat is verdomme zo weinig waard !.
Essent is een speler op de markt van de electriciteitsleveranciers Onder impuls van onze burgervader en de schepene van financiën werden we enkele maanden geleden via de sociale organisaties uitgenodigd om over te schakelen van Electrabel naar Essent als stroomleverancier. De een of andere pief van Essent kwam dat uitleggen. Het voorstel was interessant -we zouden zo'n 53 euro profijt doen. Dat zijn een heleboel "Blonde Leffes en witte wijntjes".De overgang zou geruisloos en zonder overlast en kosten verlopen. We konden op beide oren slapen. Op 23 april krijgen we de eindafrekening van Electrabel: 98,85 euro Schadevergoeding voortijdige verbreking contract. Dat was de afspraak niet; 't zou geruisloos en zonder kosten verlopen. De plaatselijke agent van Essent gebeld (die jongen kon er nikske aan doen, maar was wel de klos) en die zou Essent contacteren. Dat gebeurde op 27 april 2005 aan de verantwoordelijke. Ik ga voorlopig zijn naam niet noemen maar die stuurde op 28 april een mailtje terug dat zij contact zouden opnemen met Electrabel en met de klanten - met mij dus-. Nougabollen met mij. We zijn nu de 18de mei, zeg maar een kleine maand later- de mijnheer van Essent heeft nog niet teruggebeld, ik heb mijn 98.85 euro nog niet terug. Een telefoontje aan de facturatiedienst van Essent deed me terugbotsen: Een onbeschofte medewerkster vertelde me dat ik ne lompe kerel ben wiens eigenste stomme schuld het was dat ik bij Electrabel een boete moest betalen. Ik moest mijn papieren maar beter in de gaten houden, lompe mens dat ik ben. Daar moest ik het mee doen. Op dinsdag 17 mei heb ik een mailtje gestuurd naar de verantwoordelijke van Essent met de vraag om een antwoord. Dat heb ik niet gekregen. Awel, ik moet geen antwoord meer hebben. Ik zet het op mijn Blog. Misschien hebben anderen er iets aan. Moest er in jullie gemeente de een of andere burgemeester of organisatie een voorstel doen om over te schakelen van Electrabel naar Essent, laat mij dan iets weten. ...Dan kom ik mijne uitleg ook doen. Met papieren en met naam en toenaam.
ps. Voor alle duidelijkheid: de plaatselijke agent heeft alle moeite gedaan om de zaak te helpen oplossen. Dus met hem blijf ik pintjes drinken.
Een vriend van mij, eentje van het eigenzinnige type, wou een prieeltje. (zie mijn berichtjes van 29 april en 4 mei). De uitspraak van Honoré de Balzac indachtig: "Wat je doet moet je gron- dig doen, zelfs het begaan van een dwaasheid", zou hij dat prieeltje eigenhandig bouwen. Nadat hij 2 paletten tropisch hardhout naar de Filistijnen heeft geholpen is het bouwwerk af. Tenminste hij heeft 6 palen in de grond gegraven en die bovenaan met ander palen aan elkaar genageld. Die zijn nu ingezakt. Toen is hij in de bomen begonnen...... Vrienden en buren worden nu zaterdag op de openingsreceptie verwacht: Zoals het bij een prieeltje past, dienen wij te komen in een safari-outfit. Tevens is ons opgedragen een passende naam te verzinnen voor het magistrale bouwwerk.
Buren kwamen reeds met het volgende aandragen: - Bin Laden's smoorhutje - 't nieuw velokot - Saddams achtertuintje - Germaines rendezvoushok - Simonnekes kaberdoeske - De wilden Hoek - Tinus proskot - 't ejaculatietentje - De Gallerie
't Moet prettig toeven zijn met zulke fantasten in uw straat.
ps. Ik wil beklemtonen dat ik niet verantwoordelijk gesteld wil wor- den voor de schuttingtaal die door sommige buurtbewoners van de pri-jeeltjesbouwer worden uitge- kraamd.
Hebt U ook de Ronde van België voor wielrenners gevolgd? Vier dagen aan stuk fietsen een dikke honderd coureurs over de wegen van Belgenland. Veel heeft dat niet te betekenen. Leuk voor de neringdoenerij aan het vertrek en de aankomst, en meegenomen voor een paar cafés onderweg die wat pinten verkopen. En Michel Wuyts, wielerjournalist, lult zich een punthoofd om de ronde te waarderen en aan te prijzen als het ultieme in de wielersport. Het staat buiten discussie dat die 100 coureurs allemaal brave jongens zijn die hun best doen en hard op hun pedalen stampen, maar schat de ronde op zijn waarde. Het is per slot van rekening een veredelde kermiskoers die vier dagen duurt. Leuk voor de mensen waar de koers passeert, maar daar stopt het. 
De verhalen en verslagen over de valsspelende (?) draagmoeder op teevee en in de kranten gevolgd. Ik vind het een intriestig verhaal: Neen, niet voor de draagmoeder, niet voor de wensouders, niet voor de twee vriendjes die een kindje wilden en zeker niet voor het hollands koppel dat het kindje gekocht zou hebben. Ik vind het intriest voor het kindje zelf. Nog niet eens geboren en zo met je gesold worden. Praten over onkostenvergoedingen, tegen elkaar opbieden: het lijkt de veemarkt van Anderlecht wel.
