Kroniek van een toffe familie en een toffe gemeente.
17-05-2005
Gedonder ....met Essent
Essent is een speler op de markt van de electriciteitsleveranciers Onder impuls van onze burgervader en de schepene van financiën werden we enkele maanden geleden via de sociale organisaties uitgenodigd om over te schakelen van Electrabel naar Essent als stroomleverancier. De een of andere pief van Essent kwam dat uitleggen. Het voorstel was interessant -we zouden zo'n 53 euro profijt doen. Dat zijn een heleboel "Blonde Leffes en witte wijntjes".De overgang zou geruisloos en zonder overlast en kosten verlopen. We konden op beide oren slapen. Op 23 april krijgen we de eindafrekening van Electrabel: 98,85 euro Schadevergoeding voortijdige verbreking contract. Dat was de afspraak niet; 't zou geruisloos en zonder kosten verlopen. De plaatselijke agent van Essent gebeld (die jongen kon er nikske aan doen, maar was wel de klos) en die zou Essent contacteren. Dat gebeurde op 27 april 2005 aan de verantwoordelijke. Ik ga voorlopig zijn naam niet noemen maar die stuurde op 28 april een mailtje terug dat zij contact zouden opnemen met Electrabel en met de klanten - met mij dus-. Nougabollen met mij. We zijn nu de 18de mei, zeg maar een kleine maand later- de mijnheer van Essent heeft nog niet teruggebeld, ik heb mijn 98.85 euro nog niet terug. Een telefoontje aan de facturatiedienst van Essent deed me terugbotsen: Een onbeschofte medewerkster vertelde me dat ik ne lompe kerel ben wiens eigenste stomme schuld het was dat ik bij Electrabel een boete moest betalen. Ik moest mijn papieren maar beter in de gaten houden, lompe mens dat ik ben. Daar moest ik het mee doen. Op dinsdag 17 mei heb ik een mailtje gestuurd naar de verantwoordelijke van Essent met de vraag om een antwoord. Dat heb ik niet gekregen. Awel, ik moet geen antwoord meer hebben. Ik zet het op mijn Blog. Misschien hebben anderen er iets aan. Moest er in jullie gemeente de een of andere burgemeester of organisatie een voorstel doen om over te schakelen van Electrabel naar Essent, laat mij dan iets weten. ...Dan kom ik mijne uitleg ook doen. Met papieren en met naam en toenaam.
ps. Voor alle duidelijkheid: de plaatselijke agent heeft alle moeite gedaan om de zaak te helpen oplossen. Dus met hem blijf ik pintjes drinken.
Een vriend van mij, eentje van het eigenzinnige type, wou een prieeltje. (zie mijn berichtjes van 29 april en 4 mei). De uitspraak van Honoré de Balzac indachtig: "Wat je doet moet je gron- dig doen, zelfs het begaan van een dwaasheid", zou hij dat prieeltje eigenhandig bouwen. Nadat hij 2 paletten tropisch hardhout naar de Filistijnen heeft geholpen is het bouwwerk af. Tenminste hij heeft 6 palen in de grond gegraven en die bovenaan met ander palen aan elkaar genageld. Die zijn nu ingezakt. Toen is hij in de bomen begonnen...... Vrienden en buren worden nu zaterdag op de openingsreceptie verwacht: Zoals het bij een prieeltje past, dienen wij te komen in een safari-outfit. Tevens is ons opgedragen een passende naam te verzinnen voor het magistrale bouwwerk.
Buren kwamen reeds met het volgende aandragen: - Bin Laden's smoorhutje - 't nieuw velokot - Saddams achtertuintje - Germaines rendezvoushok - Simonnekes kaberdoeske - De wilden Hoek - Tinus proskot - 't ejaculatietentje - De Gallerie
't Moet prettig toeven zijn met zulke fantasten in uw straat.
ps. Ik wil beklemtonen dat ik niet verantwoordelijk gesteld wil wor- den voor de schuttingtaal die door sommige buurtbewoners van de pri-jeeltjesbouwer worden uitge- kraamd.
Een vriend van mij die op de hoogte is van het bestaan van deze Blog zaagt al weken de oren van mijne kop om iets te schrijven over Honoré de Balzac. Honoré is namelijk de man van zijn dromen en zijn ultiem streven: Een langdurige verhouding aangaan met een rijke getrouwde dame, daarna trouwen met een eveneens rijke weduwe en begraven worden op "Pére Lachaise" in Parijs tussen andere verstandige mensen.
Als mijn vriend over Honoré begint te dagdromen wordt hij lyrisch. Ik hoop hem hiermede een plezier te doen. Het fotootje krijgt hij er gratis bij.
Gisterenavond op teevee een reportage gezien over de Gay parade in Brussel van afgelopen weekend.Een raar zicht: Volwassen manskerels met elfenvleugeltjes en kanten rokjes....Voor mij niet gelaten zo'n stoet. Toch ben ik blij dat ik, als deelnemer aan de marsen van "de witte woede", door mijn vakbonds- delegéeniet verplicht wordt om met vleugeltjes en een witte tutu door de straten van Brussel te fladderen.
Dit eventjes terzijde.
Ik vind bovendien een heleboel eisen en vragen van de holebi's gerechtvaardigd. Zelfs de vraag om een ouderstatuut. Toch vind ik dat over de positie van het kind te weinig gesproken wordt. Hoeveel jonge mensen gaan er niet wanhopig op zoek naar hun natuurlijke vader, zoeken niet naar hun natuurlijke moeder die het kind afstond voor adoptie. Welke drama's gaan er schuil achter die zoektochten?
Ik denk dat het in de natuur van de mensen zit om te weten wie hun echte ouders zijn. Dit kan natuurlijk geen reden zijn om het probleem van het ouderstatuut voor holebi's te negeren, maar we mogen de positie van het kind nooit uit het oog verliezen.We moeten dat zelfs prioritair vooropstellen en boven alle wel of niet gerechtvaardigde eisen van de holebi-gemeenschap.
In een vroeger artikeltje over de verkeerspolitie van de zone Noord - Oost had ik het over "Vincent Van Goghklonen en speksteenklievers". Lezers vroegen me wat voor mensenrassen dat wel niet konden zijn. Speksteenklievers zijn kunstenaars in wording die onder de kantooruren de Arendonkse Academie voor schone kunsten frequenteren. Daar kappen en hakken ze op stenen en andere rotsformaties tot er naar hun aanvoelen iets kunstig te voorschijn komt. Op zich doen die gasten niemand kwaad. Op zonnige dagen zitten ze aan de rand van de "Wamp" - onze plaatselijke rivier - tussen de eendjes en de tamme waterkiekens. Dergelijke taferelen lokken dan op hun beurt weer andere kunstenaars -de Van Gohgadepten- en beiden samen zijn een bron van inkomsten voor de Arendonkse toeristische industrie en de neringdoenerij. Voor zover ze hun eigen boterhammekes niet hebben meegebracht. Deze kunstenaarskolonies zijn van buitenlandse origine. Met een geaccepteerd en geintegreerd asielcentrum in Arendonk zou het van kleingeestigheid getuigen als we deze creatievelingen de toegang tot het grondgebied zouden weigeren. Ze zijn zelfs van harte welkom.
We hebben echter 1 probleem: De Academie ligt in het centrum van Arendonk vlak tegen de centrale parking van Arendonk. 81 parkeerplaatsen, die dus onder de kantooruren van 's morgens vroeg bezet zijn door auto's waar de sculpturen en de olieverfschilderijen zo uitsteken. Dat heet langdurig parkeren.
Een begrafenis, een trouwmis, de maandelijkse markt, een bezoek aan het zwembad, een brood halen bij de bakker, een goedendag zeggen op het gemeentehuis; als ge niet met de velo komt moet ge Uw voituur op marathonafstand van het Arendonkse centrum zetten. Ge kunt hem ook op een grasperkje, tegen een geel strepeke, of in een draaike zetten, maar dan komt de verkeerspolitie in actie.
Met de herinrichting van het Arendonkse marktplein wordt het parkeren in Arendonk niet gemakkelijker. Waar wij voor pleiten is om de langparkeerders, de speksteenklievers dus, uit het Arendonkse centrum te verwijderen en de centrale parkeerplaats enkel te laten gebruiken door kortparkeerders.
De Arendonkse gemeenteraad wordt bevolkt door slimme mensen: het moet dus niet moeilijk zijn om een passende oplossing uit te dokteren.
Sorry voor de nachtkijkers ! Mijn site floept momenteel heen en weer omdat ik een aantal berichtjes dan weer wel , dan weer niet wil laten verschijnen...
Ik zit een beetje in de war.... ...een maatje van onze Jef (mijne kleinzoon) uit de kleuterklas is vandaag begraven.... 7 jaar....
Op dezelfde plaats waar hij drie weken geleden stond voor zijn allereerste Communie, stond nu zijn kistje. Naast dat van zijn mama. Beiden een week geleden omgekomen in een dramatische ongeval in Waregem op weg naar zijn communiecadeautje: een bezoekje aan Disneyworld in Parijs.
Een volle kerk, ijzig stil.....
Dit staat er op hun herdenkingsprentje te lezen. Niets kan ons intens verdriet verwoorden. De tijd staat vanaf nu voor eeuwig stil. Jullie trip naar dromenland werd voor ons een nachtmerrie. Wij moesten afscheid nemen van twee prachtige personen die we nooit zullen vergeten.
Liefste Sandra, Waarom jij, waarom jullie? Jij was zo'n prachtige persoon. Jouw leven was gevuld met werken en zorgen voor je gezin. Met Danny had je het ultieme geluk gevonden. En dan kregen jullie nog twee schatten van kinderen: Robbe en Wannes.... "Geniet" zei je "elke dag kan de laatste zijn" en opeens was de laatste daar voor jou....Draag zorg voor ons Robbeke hierboven, wij zullen proberen elkaar te steunen hier beneden.
Liefste Robbe, Jij was zo eenvoudig, zo mooi en nog zo jong. Vorige week kwam je je schitterend rapport nog laten zien. 96% had je en je was apetrots... Met Wannes kon je je ook altijd amuseren. Nu ook voor je communie, konden jullie samen naar Disneyland. Dat was toch een geweldig cadeautje.....
"Waarom" zal voor altijd geassocieerd worden met jullie namen. De auto die ronddraaide, knipte jullie levensdraad door. Veel te vroeg, want jullie hadden nog een hele toekomst voor je. Nu hebben wij twee lege plaatsen in ons bestaan die nooit meer gevuld kunnen worden. Sandra, Robbe, zorg goed voor elkaar en weet dat jullie altijd in ons hart zullen voortbestaan. Wat zullen we jullie missen !
Met zo'n zes koppels, allemaal volk dat gepensioneerd is of er tegenaan hikt, gaan we 's zondags fietsen. Dat wil zeggen: we zoeken de kortste weg naar ons stamcafé. Bij een Blonde Leffe, een Gerolsteiner of een witte wijn voeren we dan "intelligente (!) en intellectuele (!) gesprekken over de schrijfsels van Robeer Stevaert, over Honoré De Balzac en over die zwarte en die rosse van K3. Ge ziet we zijn bij de tijd. We hebben alles op een rijtje. We voelen ons gelukkig en we voelen ons gezond.
Een maand of vier geleden begon de Lode, een van ons maten, 's morgens en 's avonds te hoesten en te kuchen. Ge moest eens naar den doktoor gaan, zei zijn vrouw. Na een hele tijd aandringen ging Lode naar den doktoor. Vandaar naar de specialist, vandaar naar de dienst Radiologie en toen heel veel onderzoeken. Na drie dagen wist de Lode dat hij 2 plekken op zijn longen had. En nog geen eens zo'n goeie ook niet. Binnen het uur wisten de ander vijf koppels af van de kwaai gezwellen op de longen van de Lode. Hoe kon dat toch gebeuren: ... We hadden toch alles op een rijtje? We waren toch gelukkig? We voelden ons toch gezond? We werden er stillekens van. En de gesprekken gingen niet meer over de boekskes van de Stief, en die rosse van K3 die kon ons wat. We begonnen ons ongerust te voelen en 't begon bij ons ook zeer te doen.
De Lode zit nu midden in een chemotherapie van zo'n 18 weken. Zijn bloed is goed, er zijn geen uitzaaiingen, hij is niet mottig en de plekken worden kleiner. Als we hem tegenkomen dan vragen we hoe het er mee is. Prima zegt ie dan. En we geloven hem. 't Is nogal nen taaie. En toch zijn we ongerust en bang geworden.
Sedert vorige week zaterdag ben ik mijn vriend verloren. Jaja die vriend met zijn ezeltje. Overal rondgebeld en nergens te vinden. Tot deze morgen. Toen vond ik hem op internet. Stiekem afgereisd naar Brugge had hij zich aangesloten bij een bende kunstzinnige fans van een Amerikaanse fotograaf.
U ziet hem hier op de foto: de 2de van rechts op de voorlaatste rij.
Hoe weet ge dat, hoor ik U hardop vragen. Ja...hoe zou ik dat nu kunnen weten?
In de twee laatste uitgaves van den "Humo" kwam Michel Vandenbossche, de frontman van Gaia, weer bovendrijven.
In de voorlaatste uitgave, een interview, lulde Michel zich tot op de hoogte van de heilige Franciscus van Assi- sië, een middel- eeuwse liefhebber van vogeltjes en beestjes, die ook tegen de dieren kon praten.
In de laatste uitgave verschenen twee lezersbrieven van ex-werknemers van zijn organisatie.Nu moet ge altijd oppassen met brieven van ex-werknemers. Meestal is het hun laatste kans om hun gram en ergernis op den baas te spuien. Bij deze brieven echter geloof ik dat niet: Onafhankelijk van elkaar beschreven ze de slechte werksfeer bij Gaia en de woedeaanvallen van hun kolerieke bazen.
En zo kennen we Michelleke weer: Alles moet wijken voor de beesten. Koebeesten en zeehondenjong zijn belangrijker dan mensen. Ik heb het hier al eens geschreven: "Als ge dieren liever ziet dan de mensen dan zijt ge fout bezig."
De Michel kennende, laat hij het hierbij niet zitten, dus we zijn nog niet aan de jonge patatten. Zijne uitleg staat waarschijnlijk in de volgende Humo, compleet met dreigementen voor een proceske.
In de Gazet van Antwerpen van maandag 2 mei stond dat de deurwaarders een omzetverlies van 22% vrezen. Ik ga ervan uit dat de stiel van deurwaarder enkel kan bestaan bij de gratie van twee of meer mensen of van twee of meer partijen die elkander niet vertrouwen. Ik pleit ervoor om het probleem daar aan te pakken. Als we met z'n allen een aanzet geven tot wederzijds vertrouwen dan kunnen we ten opzichte van het deurwaar- derschap een uitdoofbeleid invoeren. Een sociaal bloedbad zal het bij die gasten in geen geval worden.
Vanuit Arendonk vertrekt elk jaar een groep wandelaars - bedevaarders mag ik ze allemaal niet meer noemen - te voet naar Scherpenheuvel. Vrijdagsnachts om 12.00 uur aan de grote voordeur van de kerk op de Markt met de zegen van de pastoor en ze zijn vertrokken. Langs Retie, Geel, Veerle, Averbode over de Brabantse heuvelruggen tot aan de basiliek van Scherpenheuvel. Dan is 't ongeveer zaterdagnamiddag, een mis, zachte en harde moppen voor de thuisblijvers, nog een paar prullekens en molekens voor de thuisgebleven petekindjes en enkele uren maffen. Daarna terug die bottinen aan en richting Arendonk. Dezelfde toer maar nu andersom. Volgens de routeplanner van de VAB 43,700 kilometer enkel. Da's een klein 90 kilometer heen en terug. Maar ze zullen wel binnenweggetjes gepakt hebben. 's Zondagsmiddags zo rond een uur of vier zijn ze dan, nog altijd te voet, terug in Arendonk. Meer dan de helft van dat volk doet dat zonder één kilometer getraind te hebben. ...En wat opvalt: het vrouwvolk dat meeloopt is nog in staat om daarna bij Jeanne Trul de Polka te dansen.
Een groepje vrienden van mij - eigenlijk een zooitje ongeregeld dat tesamen een prachtige jeugd heeft beleefd bij de plaatselijke Chiro - is weer op weekend geweest. De telkenjare terugkerende bijeenkomst heeft altijd plaats in de donkere bossen van Midden-Limburg. Vroeger toen de kindjes nog klein waren mochten die ook mee. Nu niet meer: de kindjes zijn ouder en daarmee ook beschaafder en verstandiger geworden. Als één grote commune hokt die bende -zo'n 18 mannen en vrouwen- twee lange nachten en dagen in meegesleurde caravans, omgebouwde volkswagenbussen, piramidals en andere legertenten. Het kampeerterrein van Woodstock kon er niet aan tippen. Een grote Romafamilie als het ware. Buiten het overdadig zwelgen van grote hoeveelheden bier, wijn en andere sprituozen, worden straffe toeren van vroeger opgehaald, verteld over oude lieven en vrijers en tussendoor aan volks- en bosspelen gedaan. Dat ze in deze laatste activiteit enigszins gehinderd worden door opkomende hangbuiken en andere verzaksels schijnt de fiere bende niet te deren. Dit jaar stond hun kamp in het teken van de oude Romeinen.- waarvan hierboven een momentopname-. Na het avondeten en een korte bezinning is het voor velen dan bedtijd. De eerste maandag na het weekend is het een hoogdag voor de Arendonkse huisdokters: verspreid over de verschillende kabinetten zitten er dan dames en heren met hernia's, bronchitis, reuma's, kapotte gewrichtsbanden en barstende koppijn. ....En toch.....die gasten kennende, hebben ze er dat allemaal voor over en zouden ze geen halve dag willen missen. Of zoals het een anonieme deelnemer treffelijk verwoordde: "Twee dagen lang zijn wij de perfecte afspiegeling van het vuilbakkenras."
Een grote blauwe reiger heeft het gepresteerd om op anderhalve dag het hele visbestand van mijn opa's kleine tuinvijver leeg te freten. Hij had er een 20 tal vissen opzitten; van koikes, tot windes, van goudvissen tot klein brazemkes. Ze kweekten zelfs met elkaar en ieder jaar hadden we jongskens, tot groot vermaak van de kleinkindjes en ook van opa.'t was plezant in den hof bij den opa. Alle soorten beesten zaten in opa's tuin: eekhoorns, wilde konijntjes, brulkikkertjes, ijsvogeltjes en zelfs vreemde spechten. Dat mocht daar allemaal spelen en niemand was van niemand bang. En toen kwam die blauwe reiger: Alles heeft hij leeggefreten. Nu zitten we hier op de rand van de vijver te kijken naar niets....compleet naar niets. En de grote mensen moeten nu niet afkomen met hun gezever zo van "da's nu eens de natuur sè, da's de wet van de sterkste" Als mijne buurman straks zijn geweer met hagelcartouches meebrengt dan stroop ik zolang tot ik hem van zijn nest kan schieten. De afgesneden poten stuurt ik U op als cadeau. Denken jullie van de vogelbescherming, en van gaia en van natuurpunt ook nog wel eens een keertje aan de beestjes en de visjes en de vogeltjes die prinsheerlijk leven bij de mensen.
Wij, kinderen van het 5de leerjaar, denken wel eens ;"Die groen mannekes en gaiaventjes moesten wat meer compassie hebben met de mensen en met ne vis of ne kikvors. Zover hebben jullie het nu gebracht: nu is opa keiverdrietig om zijn dooi vissen en Michel Bossermans van Gaia lacht weeral in zijn vuistje. Mensen die liever dieren zien dan ander mensen deugen niet.