Kroniek van een toffe familie en een toffe gemeente.
16-09-2005
nog een serie bijnamen
Bijnamen. ...een ouderwetse hondenkar.
Een bijnaam moet ge verdienen. Iemand die langs een achterpoortje in een dorp of gemeente komt aansleffen krijgt geen bijnaam. Daar zeggen ze tegen Jo van den Dré, Sus van Marie, of zoiets. Bij ons in Arendonk heeft elke autochtoon een eigen bijnaam. Afhankelijk van wat hun voorvaders hier in 't dorp hebben uitgefreten hebben ze een schone of minder schone. Ze kunnen verband houden met hun beroep, hun handicap, hun kwaai manieren, ge noemt maar op. Een paar voorbeeldekes. Iets met dieren: Lowie van de Koei, Jan Geitjes, de Muis, de Zilvervos, Lies Poes, den Boterhond, 't Kieken van den Dikke, Platte Mus en 't Kotvarken. Iets met een handicap: Peer Bult, de Kromme, Gloeiig Hol, den Hollander, Nand zonder Gat.
En volgende aflevering meer, maar dan over erotische bijnamen en andere vieze praat. Geschreven door Staf van Jef Koffie.
Lang voor er in Arendonk sprake was om het dynamietfabriek te sluiten (zie berichtje van 3 september) bestonden reeds de plannen om in Arendonk een munitiedepot neer te poten. Dat alles in het kader van "de koude oorlog". De legerbasis zou onder het bevel komen te staan van Duitse Wehrmachttroepen. In 1959 werden de plannen goedgekeurd en kort daarop begonnen de bouwwerken. Op een domein van 96 hectaren werden 92 bunkers gebouwd met alles er op en eraan. De plannen stuitten op grote weerstand. Niet direkt van de Arendonkse bevolking - die werden opgejut - , maar van de toenmalige BSP en de "Belgische nationale Unie". Die pakten uit met slogans als "Arendonk voor de derde keer bezet door den Barbaarschen Duits" .Alle straten en pleinen van Arendonk werden volgekalkt, en obscure krantjes gaven extra edities uit. (zie foto hierboven) Ook het feit dat op het einde van de tweede wereldoorlog 8 burgers door SS-ers werden geëxecuteerd op de plaats waar de basis zou komen speelde mee. ...'t Ging toch door. En zoals gewoonlijk:...Degenen die het hardst en het felst tegen de komst van het munitiedepot waren, zaten als eersten in de bus om zich in Brussel te laten inschrijven als toegewijd personeelslid.
Arendonk is er goed bij gevaren: Tot 1997 werk voor honderden arbeiders en bedienden en verschillende Arendonkse poppemiekes die een Duitser aan den haak konden slaan. In 1997 kwam er een einde aan het verhaal: De Duitsers trokken richting "Heimat en Bierstube" en het Belgische leger werd eigenaar van de Basis. Nu huist er het open asielcentrum van Arendonk.....En ook dat had heel wat voeten in de aarde voor het zover was.
Opbouw van de munitiebunkers. 92 exemplaren liggen er momenteel nog altijd verspreid over het domein. Wat ze gekost hebben weet ik niet, maar de afbraakkosten per stuk bedroegen in 1997 één miljoen oude Belgische franken (25.000 euro).Ze hebben ze maar laten liggen en nu zijn ze een speelterrein voor konijntjes en reekalfjes.
Feest in Brussel. Mammie en pappie of is 't pa en ma.
Afgelopen zaterdag was Brussel twee maal in feest. In en rond de zijstraten van Brussel liepen een tweeduizendtal betogers te protesteren tegen het adoptierecht voor homo's of lesbische koppels. Zij vonden dat kinderen, groot en klein, opgevoed dienen te worden door een echtpaar dat samengesteld is uit beider kunnen. Ik zag zelfs pater Nicolaas van de abdij van Postel zijn zegje doen. Nu ben ik tegen betogingen: ik was er niet bij tegen de plaatsing van de kernwapens, niet met de witte mars en ook niet tegen het homo-adoptierecht.Praten moet alles kunnen oplossen.Toch kan ik de manifestanten volledig volgen. Kindjes horen thuis in een traditioneel huishouden. moeke en voke of bomma en bompa. Als er links of rechts eentje is dat zonodig door twee papsen of twee mamsen moet opgevoed worden dan doen ze maar; maar daar moeten geen wetten voor gemaakt worden. Punt, Da's mijn gedacht.
Terzelfdertijd vond op het Brusselse stadhuis het huwelijk plaats van de een of ander Duitse Mie, Lissy Gröner of zo iets, met een andere Mie. Na de huwelijksinzegening door Fredje Tielemans mochten zij elkaar uitgebreid tongzoenen. Fredje en de twee Miekes waren duidelijk in hun nopjes. Ook dat mag van mij, ze zoenen voor mijn part de pannen van het Brusselse stadhuis, maar er een nieuwsfeit van maken in het 19-uurjournaal???. Jongens, jongens, jongens, een duitse Mie nog wel. Wij zijn vooruitstrevend, democraat en tolerant. 't Is wel curieus dat wij zo ongeveer de enigen zijn in heel Europa.
Die "Lissy"....und jetz ?.
PS. Sommige van mijn vrienden zeggen dat ik een oude, rechtse en dus conservatieve zak ben !!! 't zal wel, ik laat ze maar lullen.
Vrijdag 16 september. Hollandse kroegbazen !!! Als dorp dat zichzelf respecteert beschikt Arendonk over nogal wat kroegen en cafés.Een deel ervan worden bevolkt en uitgebaat door mannekens en vrouwkes van over de Nederlandse grens; Eindhoven, Tilburg, ja zelfs uit Groningen en Friesland komen ze aangesjouwd om de belzen de edele stiel van het biertappen aan te leren. De beslissing om in België bier te komen tappen nemen ze op een dagje uit. Op de een of andere koninginnedag komen onze Hollandse vrienden hier shoppen en belanden dan automatisch in een gezellig caféetje waar de kroegbaas de ene Stella na de andere Blonde Leffe tapt. Dat steekt die gasten de ogen uit en ze rieken snel geldgewin. Nu kampt een kroeg altijd met een gebrek aan uitbaters. De brouwerijen, veelal eigenaar van het etablissement, willen hun zaakjes draaiende houden en accepteren, zij het met lood in de schoenen, de hollandse aspirant-kroegbazen.
Enthousiast beginnen ze aan hun nieuwe droomjob: ze tappen de Blonde Leffe in colaglazen, kieperen ongevraagd grenadine in uwe Westmalle triple, noemen iedereen Johnny en als er meer dan twee cafétafeltjes bezet zijn bellen ze in paniek naar een interimbureau voor extra serveuzen. Na twee weken slaat de vermoeidheid toe en gaan ze drie weken op vacantie. De trouwe klanten die een zekere regelmaat op prijs stellen laten het de een na de andere afweten en zoeken een andere kroeg. "Nou Johny, ze motte ons hier niet !"en na een klein half jaartje is Kees uit Katwijk aan Zee terug de meet over met achterlating van een berg huurschulden, kapot meubilair en een hoop tevreden stamgasten die de hollandse orkaan overleeft hebben.
....Verhalen uit het asielcentrum van Arendonk. (zie mijn berichtjes van 29/6: asielcentrum)
Gisteren, zaterdag 10 september, was het vier jaar geleden dat de poorten van het Arendonkse asielcentrum na een mislukte start in april voorgoed opengingen. De mislukte opening een half jaartje vroeger was een gevolg van de arrogantie van de toenmalige minister van binnenlandse zaken, gevolgd door de ballorigheid van een paar buurtbewoners en advocaten die geld roken. Een rechter vond dat de nodige bouwvergunningen ontbraken en stuurde een buslading asielzoekers die voor de poort stonden terug naar SintTruiden. De Arendonkenaars stonden erbij en keken er naar.!!! Op 10 september 2001 was het zover. Daags voor er in New York twee torens inzakten en de wereld voorgoed met angst en terreur moest leren leven. We zijn nu vier jaar verder en het leven in Arendonk gaat zijn gewone gang. De straten zijn wat kleuriger geworden met al die zwarte, geel en rooi mannekes die er bij zijn gekomen en in de klasjes wordt integratie in praktijk uitgelegd want de klein mannen gaan allemaal naar school.
Er zijn 175 bedden in het centrum die doorgaans altijd bezet zijn. Er wonen een 25 Ama's, alleenstaande minderjarige asielzoekers. Het overgrote deel van de bewoners zijn families voornamelijk uit vroegere Oostbloklanden. Op 4 jaar tijd hebben er een kleine 2.000 asielzoekers in het centrum verbleven; sommigen 2,3 dagen, sommigen maanden, jaren. In het centrum zijn er op die vier jaar tijd 9 babys geboren en 2 mensen gestorven. Geboren worden en sterven: allebei ver van thuis. Momenteel zijn er in het centrum 42 verschillende nationaliteiten komende van alle continenten. Er heeft er zelfs eentje uit Nederland verbleven, maar dat is geen continent.
Het centrum wordt gerund door een ploeg volk van ongeveer 40 gemotiveerde mannen en vrouwen en ondersteund door een ploeg vrijwilligers. Mensen die belangstelling hebben in de werking van een open centrum voor vluchtelingen kunnen altijd contact opnemen met het asielcentrum van Arendonk.
Mijne vriend is een sociaal figuur. Vraagt ge hem iets; hij springt al. Oude mensen, jonge mensen, verenigingen; ge roept maar en hij is daar. 't Is hem om het even. Een kerel uit de duizend. Op bijgaand fotooke (klik voor een vergroting) de buit van 10 dagen chirokamp in Hamont-Achel. Als de jeugdbeweging de zakken met de vuilkar van die fijne Limburgers had meegegeven waren ze acht euros per zak kwijt. Mijne vriend heeft zijn remorkske ingespannen en is de afval gaan halen. De mensen van het Arendonkse containerpark maken hier geen woorden aan vuil en helpen alles op de juiste plaats zetten. Voor nikske. Goei volk daar op 't containerpark. Dat mag ook wel eens gezegd worden. En mijne vriend ? da's er ene uit de duizend.
't Paterke Borremans is weer boven komen drijven. Nadat hij zes jaar geleden de bazen van onze moeder de "katholieke kerk" ambeteerde omdat hij in het openbaar coqueteerde met zijn vriendje, een tijdje zijn eigen sekte had geleid (Rent-a-priest) was het stil geworden rond de Rudy. Nu is ie d'r weer: Hij heeft ontslag genomen als medepastoor in Bertem omdat een zwarte pater over zijne kop is gesprongen. Ik denk dat pastoor Borremans een lieve mens is van goede wil maar met een ontzettend averechts karakter. Zijn argumenten en die van zijn supporters houden ook geen steek. Neem nu zes jaren geleden: Ge kunt voor of tegen pastoors zijn die welke relatie dan ook hebben, maar in de club waar Borremans bij is mag een homosexuele relatie niet. Punt. Ge moet daar niet over zeiken. Als ge bij een petanqueclub gaat moet ge veertien dagen naderhand niet gaan vragen om te mogen vogelepikken. Begin dan op uw eigen met uw eigen regels. En het zal wel zijn dat de jeugd weer "vollen bak" toestroomt in de kerken van Bertem. Dat zou voor de eerwaarde heer Borremans een reden te meer moeten zijn om niet te mekkeren maar te starten als een moderne missiepater die al rondreizend de afgevallen jeugd terug onder de preekstoelen krijgt. Verder is het nog altijd zo dat "paterke" worden een roeping is en geen job van "negen tot vijf". Dienstbaarheid en nederigheid is nog altijd een bijzonder kenmerk voor een goeie christenmens. Als Borremans denkt dat hij gepasseerd is dan moet hij zijn ontslag niet aanbieden maar nog wat harder werken; dat maakt indruk op den baas. En tot slot: wat moet die zwarte collega-pater straks bij thuiskomst in Kongo gaan vertellen over zijn missioneringswerk in Vlaanderen? ...Dat er nog veel werk aan de winkel is zeker?
Onder de honderdduizenden soldaten van alle nationaliteiten die in de eerste wereldoorlog sneuvelden waren er ook een zestiental Arendonkenaars. Dankzij de hulp van Ludo van W.(gespecialiseerd in de geschiedenis van WO I) komt er in verschillende afleveringen een overzicht van de Arendonkse gesneuvelden. Hieronder een tweetal onder hen.
Martinus Maria Peeters Soldaat bij het 2de Linieregiment. geboren te Rethy den 29 September 1889 en op het veld van eer gevallen te Capelle den 12 Februari 1916 gestorven te La Panne en begraven te Adinkerke. hij werd 27 jaar.
Paulus Leo Maria Emsens vrijwilliger Korporaal motorijwieler. geboren te Brussel, den 1ste September 1893 voor 't Vaderland gesneuveld, den 1ste Juli 1916 hij werd 22 jaar.
Mijn vriend is naast een fervent biologisch tuinier ook een verwoed collectionneur van neerhofdieren. Naast zijn ezel, die wegens een baldadig karakter gecastreerd diende te worden, heeft mijn vriend nog een uitgebreide collectie van allemaal beesten die op zijn landgoed rondkuieren. Buiten de zwermen coloradokevers op zijn patatten en de woelmuizen rond zijn peekes, bezit mijn vriend een klad ganzen en kiekens, een fijne poes en enige ratten en muizen in het kiekenkot. Op de aanliggende landerijen lopen de melkkoeien en de dikbilstierkens door elkaar. Maar die zijn niet van hem. Vooral aan zijn legkiekens beleeft mijn vriend een zeker plezier. Nadat hij zijn naaste familie voorzien heeft van verse scharreleieren gaat hij met de overschot den boer op: een zielsverwante middenstander krijgt een karton eieren in ruil voor een pakske Rizla-sigarettenblaaikes en een tandartsassistente met wie hij een platonische verhouding heeft is vaste afnemer van de overschot aan eieren. Puur voor de eigen lol durft hij er wel eens een hard gekookt tussensteken.
Soms gaat er wel eens een beest dood, gewild of ongewild: een schaap met een hakker op de kop geslagen...poef, dood. Konijnen afstropen, oude legkiekens plukken...en alle lijken en andere overschotjes gaan de grond in. Honderden putjes heeft mijn vriend al gegraven, kieken er in en toe !!!
Rond de volgende eeuwwisseling, als er van ons en van onze vriend geen sprake meer is, komt een nieuwe lichting archeologen in de hof van mijne vriend opgravingen doen. Een week later staat er dan in de "Knack", de "Standaard" en ander serieuze boekskes en gazetten te lezen: "Restanten van een Neanderthaler gevonden."
Arendonk heeft altijd al iets gehad met dynamiet en munitie. Al in 1872 liet een Parijse ingenieur zijn oog vallen op zo'n 100 hectaren hei- en bosgronden achter het kanaal. Ver weg van de bewoonde wereld. Daar plantte hij in de loop der jaren een dynamietfabriek neer. Zelfs Alfred Nobel is er goeiendag komen zeggen. Tientallen jaren hebben de Arendonkse mensen er hun kost verdiend onder het toeziend oog van Franse directeurs en vlaamsonkundige meestergasten. In totaal werd "de S.A. Poudreries d' Arendonck" een vijftal keren getroffen door zware ontploffingen. Op 7 juli 1927 was het heel goed prijs: Een bunker vol dynamiet ontplofte en met de bunker 6 personeelsleden.Allemaal mensen van Arendonk, behalve Julien Jacques. Voor hem werd er zelfs een apart doodsprentje gemaakt.(zie hierboven De fabriek bleef draaien tot in 1964. Toen ging een groot gedeelte van het ontslagen personeel naar het nieuw opgerichte Duits Nato-munitiedepot op de Grens met Nederland....Maar daarover een volgende keer.
Vrijen aan Brug 4 Toen mijne vriend, zo'n 42 jaar geleden een lief ging zoeken kwam hij terecht aan de vaart. Hij vond een bloem van een meisje langs de boorden van het kanaal Dessel-Schoten. Haar ouders hadden een bloeiende staminé. 't Zat er altijd vol vissers, smokkelaars, douaniers en mannen van 't dynamietfabriek die boten moesten lossen en voorttrekken. Mijne vriend zijn lief moest op de klein mannen passen als moeder Julia de klanten stond te gerieven. Dat ging goed zolang hare vrijer maar uit haar buurt bleef. Als die d'r was begon het te kriebelen en vroeg ze aan moeder Julia permissie om een half uurke over de vaartdijk te slenteren...vlinderkes tellen en bootjes kijken. Ze mocht altijd van moeder. Voor een half ureke en als ze maar binnen was voor vijf uur.Want dan kwamen de bengels van 't school en hadden honger, en mijne vriend zijn lief moest de boterhammekes smeren. Ge weet hoe dat het gaat: Een half uurke in 't gezelschap van uw schat dat is zo voorbij. Op die tijd krijgt ge de knoppekes van uw bloeske nog niet terug dichtgeknoopt. Elke wandeling eindigde dan ook na het afgesproken uur. Mijne vriend en zijn lief hadden altijd een uitvlucht: De ophaalbrug over het kanaal was juist omhoog om een schip te laten passeren. Vandaar. Moeder Julia keek eens boos en dacht bij derzelve "'t is nog precies gelijk in mijne tijd." Brug IV, de ophaalbrug over het kanaal Dessel-Schoten ligt er nu al zo'n klein honderd jaar en ze begint te verslijten. De hoge piefen van de dienst der Scheepvaart willen ze afbreken en vervangen door een hoge Brug. Er is nu een actiecomité opgericht om de ophaalbrug te behouden. Ik ben d'r ook bijgegaan. Alleen al voor mijn kleindochters. Stel dat ze over tien of vijftien jaar te laat thuis komen met hunne vrijer, dan moeten ze toch kunnen zeggen : "Jamaar mama, de brug was naar omhoog."
Een weekje vacantie aan de Vlaamse kust was dit jaar twee dagen regen, 1 dag Boudewijnpark, 1 dagje in de duinen, 2 dagen aan het strand en dan nog een braderij bezoeken. Overal kostte de Blonde Leffe meer dan 3 euro, 50 eurocent om te plassen, was de grootste hoop van de cafébazen knorrig, trapte men in hondenpoep en was er uren in de omtrek geen parkeerplaats te vinden. Gelukkig hadden we de kleinkindjes bij; en die maakten er een keigoeie vacantieweek van. ...Ondanks alles.
't Paterke Borremans is weer boven komen drijven. Nadat hij zes jaar geleden de bazen van onze moeder de "katholieke kerk" ambeteerde omdat hij in het openbaar coqueteerde met zijn vriendje, een tijdje zijn eigen sekte had geleid (Rent-a-priest) was het stil geworden rond de Rudy. 
