Kroniek van een toffe familie en een toffe gemeente.
11-09-2005
Hollandse kroegbazen.
Vrijdag 16 september. Hollandse kroegbazen !!! Als dorp dat zichzelf respecteert beschikt Arendonk over nogal wat kroegen en cafés.Een deel ervan worden bevolkt en uitgebaat door mannekens en vrouwkes van over de Nederlandse grens; Eindhoven, Tilburg, ja zelfs uit Groningen en Friesland komen ze aangesjouwd om de belzen de edele stiel van het biertappen aan te leren. De beslissing om in België bier te komen tappen nemen ze op een dagje uit. Op de een of andere koninginnedag komen onze Hollandse vrienden hier shoppen en belanden dan automatisch in een gezellig caféetje waar de kroegbaas de ene Stella na de andere Blonde Leffe tapt. Dat steekt die gasten de ogen uit en ze rieken snel geldgewin. Nu kampt een kroeg altijd met een gebrek aan uitbaters. De brouwerijen, veelal eigenaar van het etablissement, willen hun zaakjes draaiende houden en accepteren, zij het met lood in de schoenen, de hollandse aspirant-kroegbazen.
Enthousiast beginnen ze aan hun nieuwe droomjob: ze tappen de Blonde Leffe in colaglazen, kieperen ongevraagd grenadine in uwe Westmalle triple, noemen iedereen Johnny en als er meer dan twee cafétafeltjes bezet zijn bellen ze in paniek naar een interimbureau voor extra serveuzen. Na twee weken slaat de vermoeidheid toe en gaan ze drie weken op vacantie. De trouwe klanten die een zekere regelmaat op prijs stellen laten het de een na de andere afweten en zoeken een andere kroeg. "Nou Johny, ze motte ons hier niet !"en na een klein half jaartje is Kees uit Katwijk aan Zee terug de meet over met achterlating van een berg huurschulden, kapot meubilair en een hoop tevreden stamgasten die de hollandse orkaan overleeft hebben.
....Verhalen uit het asielcentrum van Arendonk. (zie mijn berichtjes van 29/6: asielcentrum)
Gisteren, zaterdag 10 september, was het vier jaar geleden dat de poorten van het Arendonkse asielcentrum na een mislukte start in april voorgoed opengingen. De mislukte opening een half jaartje vroeger was een gevolg van de arrogantie van de toenmalige minister van binnenlandse zaken, gevolgd door de ballorigheid van een paar buurtbewoners en advocaten die geld roken. Een rechter vond dat de nodige bouwvergunningen ontbraken en stuurde een buslading asielzoekers die voor de poort stonden terug naar SintTruiden. De Arendonkenaars stonden erbij en keken er naar.!!! Op 10 september 2001 was het zover. Daags voor er in New York twee torens inzakten en de wereld voorgoed met angst en terreur moest leren leven. We zijn nu vier jaar verder en het leven in Arendonk gaat zijn gewone gang. De straten zijn wat kleuriger geworden met al die zwarte, geel en rooi mannekes die er bij zijn gekomen en in de klasjes wordt integratie in praktijk uitgelegd want de klein mannen gaan allemaal naar school.
Er zijn 175 bedden in het centrum die doorgaans altijd bezet zijn. Er wonen een 25 Ama's, alleenstaande minderjarige asielzoekers. Het overgrote deel van de bewoners zijn families voornamelijk uit vroegere Oostbloklanden. Op 4 jaar tijd hebben er een kleine 2.000 asielzoekers in het centrum verbleven; sommigen 2,3 dagen, sommigen maanden, jaren. In het centrum zijn er op die vier jaar tijd 9 babys geboren en 2 mensen gestorven. Geboren worden en sterven: allebei ver van thuis. Momenteel zijn er in het centrum 42 verschillende nationaliteiten komende van alle continenten. Er heeft er zelfs eentje uit Nederland verbleven, maar dat is geen continent.
Het centrum wordt gerund door een ploeg volk van ongeveer 40 gemotiveerde mannen en vrouwen en ondersteund door een ploeg vrijwilligers. Mensen die belangstelling hebben in de werking van een open centrum voor vluchtelingen kunnen altijd contact opnemen met het asielcentrum van Arendonk.
Mijne vriend is een sociaal figuur. Vraagt ge hem iets; hij springt al. Oude mensen, jonge mensen, verenigingen; ge roept maar en hij is daar. 't Is hem om het even. Een kerel uit de duizend. Op bijgaand fotooke (klik voor een vergroting) de buit van 10 dagen chirokamp in Hamont-Achel. Als de jeugdbeweging de zakken met de vuilkar van die fijne Limburgers had meegegeven waren ze acht euros per zak kwijt. Mijne vriend heeft zijn remorkske ingespannen en is de afval gaan halen. De mensen van het Arendonkse containerpark maken hier geen woorden aan vuil en helpen alles op de juiste plaats zetten. Voor nikske. Goei volk daar op 't containerpark. Dat mag ook wel eens gezegd worden. En mijne vriend ? da's er ene uit de duizend.
't Paterke Borremans is weer boven komen drijven. Nadat hij zes jaar geleden de bazen van onze moeder de "katholieke kerk" ambeteerde omdat hij in het openbaar coqueteerde met zijn vriendje, een tijdje zijn eigen sekte had geleid (Rent-a-priest) was het stil geworden rond de Rudy. Nu is ie d'r weer: Hij heeft ontslag genomen als medepastoor in Bertem omdat een zwarte pater over zijne kop is gesprongen. Ik denk dat pastoor Borremans een lieve mens is van goede wil maar met een ontzettend averechts karakter. Zijn argumenten en die van zijn supporters houden ook geen steek. Neem nu zes jaren geleden: Ge kunt voor of tegen pastoors zijn die welke relatie dan ook hebben, maar in de club waar Borremans bij is mag een homosexuele relatie niet. Punt. Ge moet daar niet over zeiken. Als ge bij een petanqueclub gaat moet ge veertien dagen naderhand niet gaan vragen om te mogen vogelepikken. Begin dan op uw eigen met uw eigen regels. En het zal wel zijn dat de jeugd weer "vollen bak" toestroomt in de kerken van Bertem. Dat zou voor de eerwaarde heer Borremans een reden te meer moeten zijn om niet te mekkeren maar te starten als een moderne missiepater die al rondreizend de afgevallen jeugd terug onder de preekstoelen krijgt. Verder is het nog altijd zo dat "paterke" worden een roeping is en geen job van "negen tot vijf". Dienstbaarheid en nederigheid is nog altijd een bijzonder kenmerk voor een goeie christenmens. Als Borremans denkt dat hij gepasseerd is dan moet hij zijn ontslag niet aanbieden maar nog wat harder werken; dat maakt indruk op den baas. En tot slot: wat moet die zwarte collega-pater straks bij thuiskomst in Kongo gaan vertellen over zijn missioneringswerk in Vlaanderen? ...Dat er nog veel werk aan de winkel is zeker?
Onder de honderdduizenden soldaten van alle nationaliteiten die in de eerste wereldoorlog sneuvelden waren er ook een zestiental Arendonkenaars. Dankzij de hulp van Ludo van W.(gespecialiseerd in de geschiedenis van WO I) komt er in verschillende afleveringen een overzicht van de Arendonkse gesneuvelden. Hieronder een tweetal onder hen.
Martinus Maria Peeters Soldaat bij het 2de Linieregiment. geboren te Rethy den 29 September 1889 en op het veld van eer gevallen te Capelle den 12 Februari 1916 gestorven te La Panne en begraven te Adinkerke. hij werd 27 jaar.
Paulus Leo Maria Emsens vrijwilliger Korporaal motorijwieler. geboren te Brussel, den 1ste September 1893 voor 't Vaderland gesneuveld, den 1ste Juli 1916 hij werd 22 jaar.
Mijn vriend is naast een fervent biologisch tuinier ook een verwoed collectionneur van neerhofdieren. Naast zijn ezel, die wegens een baldadig karakter gecastreerd diende te worden, heeft mijn vriend nog een uitgebreide collectie van allemaal beesten die op zijn landgoed rondkuieren. Buiten de zwermen coloradokevers op zijn patatten en de woelmuizen rond zijn peekes, bezit mijn vriend een klad ganzen en kiekens, een fijne poes en enige ratten en muizen in het kiekenkot. Op de aanliggende landerijen lopen de melkkoeien en de dikbilstierkens door elkaar. Maar die zijn niet van hem. Vooral aan zijn legkiekens beleeft mijn vriend een zeker plezier. Nadat hij zijn naaste familie voorzien heeft van verse scharreleieren gaat hij met de overschot den boer op: een zielsverwante middenstander krijgt een karton eieren in ruil voor een pakske Rizla-sigarettenblaaikes en een tandartsassistente met wie hij een platonische verhouding heeft is vaste afnemer van de overschot aan eieren. Puur voor de eigen lol durft hij er wel eens een hard gekookt tussensteken.
Soms gaat er wel eens een beest dood, gewild of ongewild: een schaap met een hakker op de kop geslagen...poef, dood. Konijnen afstropen, oude legkiekens plukken...en alle lijken en andere overschotjes gaan de grond in. Honderden putjes heeft mijn vriend al gegraven, kieken er in en toe !!!
Rond de volgende eeuwwisseling, als er van ons en van onze vriend geen sprake meer is, komt een nieuwe lichting archeologen in de hof van mijne vriend opgravingen doen. Een week later staat er dan in de "Knack", de "Standaard" en ander serieuze boekskes en gazetten te lezen: "Restanten van een Neanderthaler gevonden."
Arendonk heeft altijd al iets gehad met dynamiet en munitie. Al in 1872 liet een Parijse ingenieur zijn oog vallen op zo'n 100 hectaren hei- en bosgronden achter het kanaal. Ver weg van de bewoonde wereld. Daar plantte hij in de loop der jaren een dynamietfabriek neer. Zelfs Alfred Nobel is er goeiendag komen zeggen. Tientallen jaren hebben de Arendonkse mensen er hun kost verdiend onder het toeziend oog van Franse directeurs en vlaamsonkundige meestergasten. In totaal werd "de S.A. Poudreries d' Arendonck" een vijftal keren getroffen door zware ontploffingen. Op 7 juli 1927 was het heel goed prijs: Een bunker vol dynamiet ontplofte en met de bunker 6 personeelsleden.Allemaal mensen van Arendonk, behalve Julien Jacques. Voor hem werd er zelfs een apart doodsprentje gemaakt.(zie hierboven De fabriek bleef draaien tot in 1964. Toen ging een groot gedeelte van het ontslagen personeel naar het nieuw opgerichte Duits Nato-munitiedepot op de Grens met Nederland....Maar daarover een volgende keer.
Vrijen aan Brug 4 Toen mijne vriend, zo'n 42 jaar geleden een lief ging zoeken kwam hij terecht aan de vaart. Hij vond een bloem van een meisje langs de boorden van het kanaal Dessel-Schoten. Haar ouders hadden een bloeiende staminé. 't Zat er altijd vol vissers, smokkelaars, douaniers en mannen van 't dynamietfabriek die boten moesten lossen en voorttrekken. Mijne vriend zijn lief moest op de klein mannen passen als moeder Julia de klanten stond te gerieven. Dat ging goed zolang hare vrijer maar uit haar buurt bleef. Als die d'r was begon het te kriebelen en vroeg ze aan moeder Julia permissie om een half uurke over de vaartdijk te slenteren...vlinderkes tellen en bootjes kijken. Ze mocht altijd van moeder. Voor een half ureke en als ze maar binnen was voor vijf uur.Want dan kwamen de bengels van 't school en hadden honger, en mijne vriend zijn lief moest de boterhammekes smeren. Ge weet hoe dat het gaat: Een half uurke in 't gezelschap van uw schat dat is zo voorbij. Op die tijd krijgt ge de knoppekes van uw bloeske nog niet terug dichtgeknoopt. Elke wandeling eindigde dan ook na het afgesproken uur. Mijne vriend en zijn lief hadden altijd een uitvlucht: De ophaalbrug over het kanaal was juist omhoog om een schip te laten passeren. Vandaar. Moeder Julia keek eens boos en dacht bij derzelve "'t is nog precies gelijk in mijne tijd." Brug IV, de ophaalbrug over het kanaal Dessel-Schoten ligt er nu al zo'n klein honderd jaar en ze begint te verslijten. De hoge piefen van de dienst der Scheepvaart willen ze afbreken en vervangen door een hoge Brug. Er is nu een actiecomité opgericht om de ophaalbrug te behouden. Ik ben d'r ook bijgegaan. Alleen al voor mijn kleindochters. Stel dat ze over tien of vijftien jaar te laat thuis komen met hunne vrijer, dan moeten ze toch kunnen zeggen : "Jamaar mama, de brug was naar omhoog."
Een weekje vacantie aan de Vlaamse kust was dit jaar twee dagen regen, 1 dag Boudewijnpark, 1 dagje in de duinen, 2 dagen aan het strand en dan nog een braderij bezoeken. Overal kostte de Blonde Leffe meer dan 3 euro, 50 eurocent om te plassen, was de grootste hoop van de cafébazen knorrig, trapte men in hondenpoep en was er uren in de omtrek geen parkeerplaats te vinden. Gelukkig hadden we de kleinkindjes bij; en die maakten er een keigoeie vacantieweek van. ...Ondanks alles.
Eén van de laatste herinneringen aan de tweede wereldoorlog inArendonk is een bunker aan het kanaal Dessel-Schoten. Eigenlijk is het niet meer dan een zwaar verstevigd betonnen hok van een meter vijftig bij een meter vijftig. Op de buitenkant van de bunker zijn er met behulp van een soort grote soeplepel betonnen dopjes opgezet. Waarvoor?...Ik zou het niet weten!. (klik op de foto.)
De vacantie is bijna voorbij. En daarmee ook de drukte op de Europese wegen. Ook aan de massale emigratie van mijn Nederlandse buren komt daarmee een einde. Ik heb ze zien rijden en ben ze tegengekomen: Gelijk de Hunnen, de Noormannen en onze Germaanse oosterburen in vroeger tijden Europa overspoelden, maar dan in omgekeerde richting, zo trekken mijn hollandse vriendjes in een laattijdige inhaalbeweging Oost- en Zuid-Europa binnen. Als colonnes werkmieren, in eindeloze slierten en rijen. Met sleurhutten achter hun wagens- kerrevens, zeggen mijn vrienden daartegen - in alle maten en vormen. Volgestouwd met pa en ma, familie en ouwe oma, trekken ze richting Pyreneeën,Salou en andere kampeerterreinen. Eens aangekomen kapen zij het eerste beste caféterrasje, bestellen de hoogstnodige consumaties en geven de kelner van dienst een uitgebreide fooi. O wee, de garcon of serveuse die daarin trapt. Vanaf het moment dat de fooi is overhandigd wordt het bedienend personeel gegijzeld en het café aangeslagen: Het caféetje wordt voor veertien dagen een hollandse enclave. "Nou Piet en Toos, lekker gesellich hé !!" Niet gehinderd door enige talenkennis of een beginnende vorm van wellevendheid komen mijn vrienden te voorschijn op de onmogelijkste plaatsen: In een speciaal voor passagiersboten aangelegde zijarm van het meer van Annecy - compleet verboden voor alle ander vaarverkeer - duikt plots een gehuurd motorbootje op, met allemaal hollandse kapiteins aan het roer. "We motte terugvaren Joop..." In de historische binnenstad van Albertville, verboden voor alle gemotoriseerd verkeer - zelfs de bakkers en beenhouwers moet alles te voet aanslepen - komen Kees en Sjaan hun autookes draaien. Eindeloos zijn de verhalen.... ...En dan, eindelijk is de vacantie voorbij en keert de rust weer: de plaatselijke middenstand kan starten met puin ruimen en herstellen van de opgelopen depressies.En de volgende invasie opnieuw bang afwachten !!!!
't Paterke Borremans is weer boven komen drijven. Nadat hij zes jaar geleden de bazen van onze moeder de "katholieke kerk" ambeteerde omdat hij in het openbaar coqueteerde met zijn vriendje, een tijdje zijn eigen sekte had geleid (Rent-a-priest) was het stil geworden rond de Rudy. 
