Kroniek van een toffe familie en een toffe gemeente.
25-07-2005
Arendonkse gesneuvelden
Tijdens de loopgravenoorlog aan de IJzer tussen 1914 - 1918 sneuvelden duizenden en duizenden soldaten. Onder hen 16 Arendonkenaars. Hieronder 3 van hen...
Raoul Pieter Gaston Moonen Arendoncksche soldaat van 't 16e Linieregiment, 7e Cie. geboren te Brussel den 23 October 1894, gevallen op het eereveld aan den Yzer, den 28 September 1918, in zijnen zege op een vijandig fort, in het laatste offensief, aan zijne wonden bezweken den 29 September 1918 en den 1 October op het militair kerkhof begraven te Beveren a/d Yzer. hij werd 24 jaar
Victor Jozef Joannes Viskens Soldaat van wielrijderskorps. Geboren te Ramsel den 12 November 1892 en glorievol gesneuveld in het gasthuis van De Panne, den 17 April 1918 en roemrijker wijze begraven op het militaire kerkhof aldaar. hij werd 26 jaar.
...Verhalen uit het asielcentrum van Arendonk. (zie mijn berichtjes van 29/6: asielcentrum)
Op 24 maart 1999 geleden gaf de NAVO het startsein voor de luchtoorlog om Kosovo. Na 78 dagen van bombardementen tekende het regime in Belgrado de vrede en ontruimde Kosovo. Het land staat sindsdien onder bestuur van de Verenigde Naties.
In het opvangcentrum van Arendonk is de familie Hornic binnengekomen uit Kosovo. Roma-zigeuners van Albanese afkomst. Jarenlang hebben ze tussen Serviërs, Montenegrijnen en Albanezen gewoond. Nu worden ze gekoeioneerd, gepest en mishandeld. Pa en ma zijn allebei achtentwintig jaar. Ze zijn aangekomen met zes kindjes waarvan de oudste 12jaar is en de jongste anderhalf... Hij trouwde toen hij vijftien was en zijn vader moest als bruidsschat 20.000 duitse Marken nikkelen om zijn vrouw...zeg maar te kopen. Dat is de gewoonte bij hen daar in de buurt. In Kosovo was hij timmerman, maar zijn buren, de Albanezen moesten opeens niets meer hebben van zigeuners. Verschillende keren is hij zijn beklag gaan maken bij de daar gelegerde Navo-troepen maar die keken volgen papa Hornic altijd de verkeerde kant op. Van al zijn eigendommen - zijn huis, zijn auto, zijn schaafbank, van alles - heeft hij eigendomspapieren, maar daar lachen ze hem in Kosovo mee uit. Van armoede is hij met zijn huishouden Kosovo uitgevlucht en terecht gekomen in Arendonk. Zijn broer is hem twee jaar geleden al voorgegaan. Die woont in Luik... Maar ja, Luik, da's zo ver met de velo. Albanese vluchtelingen uit Kosovo zoeken in een vluchtelingenkamp in Macedonië naar hun identiteitsbewijzen, die ze nodig hebben om zich in hun buurland te registreren. (Foto Reuters)
In Arendonk wonen "Tellouwerele'ers". (klik op de foto voor een vergroting)
Vroeger was het gebruikelijk om op een humoristische wijze onze medemensen en onmiddelijke buren te willen typeren. Zo gaf men bewoners van dorpen bijnamen en spotnamen waarbij men niet altijd even vriendelijk voor mekaar was. Dikwijls werd op een weinig subtiele manier de negatieve en minder mooie kanten van de bewoners van buurdorpen benadrukt en werden de bijnamen weleens ...scheldnamen. De inwoners van Arendonk heten "bordenlikkers"...alhoewel; dat is eigenlijk te mooi gezegd. In het Arendonks dialect klinkt het pittiger: "Tellouwerele'ers". We kunnen de "k" niet uitspreken als we tegen elkander buurten. in 2000 werd een standbeeldje onthuld dat een anonieme Arendonkenaar toont die zijn bord leeglikt.Onderaan het beeldje is een poes afgebeeld die hetzelfde doet. Het beeldje zelf is te bewonderen aan het Arendonks Heemmuseum "Als Ice can" aan Toremansmolen in de Wampenberg.
Vandaag doen we d'r nikske aan......Aan't seniorenbloggen. Vrienden van ons zijn vandaag veertig jaar getrouwd. In lief en leed zoals dat heet. Als ik ze bekijk dan denk ik: Vooral in lief. Dus we gaan vandaag met "ons echte vrienden" een Blonde Leffe drinken en niet Seniorenbloggen. We hebben ook ons prioriteiten..
Maten...bedankt voor die fijne jaren dat we jullie kennen, en stuur ons op tijd naar huis zodat jullie nog eens kunnen overpeinzen hoe het was vóór veertig jaar terug, daar in die hooiberg in de bossen van Retie.( ..en zij voorzichtig hé...)
De lindeboom van Retie. Over Koos en Kaa (...2 schatjes)
In een vorig berichtje vertelde ik U al over de strapatsen van mijn buurjongens uit Retie. Onder het mom van cultuur werd er een garageverkoop gehouden. Het was eerder een cultuurschok. Ge houdt het niet voor mogelijk wat die " Kortoren" in een mensenleven bij elkaar sprokkelen. Een van de deelnemers had, vooruitziend als hij is en een kleine middenstander waardig, een café nagebouwd op zijn oprit. De nietkopende passant moest één euro neertellen voor een versgetapte Stella of ietsje met prik. Voor zijn vrienden en voor toekomstige leden van zijn pas opgerichte debatclub waren de consummaties gratis. Het toeval wil dat de naaste geburen van de nieuwe cafébaas van Hollandse origine zijn. En die gasten ruiken iets wat gratis is vanop een afstand van 500 meter. Koos en Kaa heette het koppel. Het leek een sympathiek koppel, maar dat kan gelegen hebben aan de invallende duisternis of aan een zekere mildheid die in mij opkomt bij overmatig drankgebruik. Koos, het mannelijk gedeelte van het tweetal, was naar eigen zeggen een Hollander. Eentje van over de rivieren. Koos deed iets in de computerwereld: hij hield zich bezig met chatten met zijn jeugdvriendin. Verder deed hij aan wildplassen, zijn jachthond uitlaten en had hij iets onduidelijks met schapen... Kaa, die hem vergezelde, leek me zijn echtgenote. Zij kwam van deze kant van de rivieren, was in de weer met oude familiejuwelen en had ook een eigen standje voor haar voordeur neergepoot. Volgens eigen zeggen hield Kaa van pijpen...Ze miste er nog ééntje in haar pijpenrekje.
Vanwege het beperkte aanbod in haar shoppingcenter was zij binnen de korste keren uitverkocht en nu gaf zij deskundige raad aan haar gebuur-de cafébaas. In haar dagdagelijks bestaan droeg zij - op aanvraag - folderkens en partijblaaikes rond. Kaa leek me een gezellige dame; eentje die duidelijk het verschil kende tussen een goeie versgetapte Stella en een schuimloos Heineke in een jeneverborrelke.
Jaja...Ik heb de VTM-serie "Hallo België" in het echt meegemaakt. ..........Alleen; de limburgse vrijer, die heb ik gemist.
De Voorheide is een eigenzinnige deelgemeente van Arendonk. Eigenlijk is de Voorheide voor Arendonk wat de Vinkeveense Plassen voor Amsterdam zijn. Die van de Voorheide weten dat, die van Arendonk niet. Wij hebben ook geen eigen gemeentehuis, of een ander clublokaal, wij hebben een kei. Dat past beter bij ons karakter. Lang geleden toen de boeven en het ander gespuis nog door de plaatselijke "schout ende borgemeesters" werden veroordeeld tot de strop gebeurde dat op de Voorheide. Op de plaats waar de rechtsspraak, of wat daar voor moest doorgaan, plaatsvond hebben die van de Voorheide een kei neergelegd. Omdat ze ook weten dat alles wat niet te heet en te zwaar is na verloop van tijd naar de markt verhuisd hebben ze een extra zware uitgezocht. Ge zijt allemaal welkom om eens naar ons gemeentehuis te komen kijken. Vlakbij ligt er een gezellige kroeg waar ze U met open armen ontvangen. ...Ze pompen daar zelfs uw fietsbanden op. Voor nikske.
...Verhalen uit het asielcentrum van Arendonk. (zie mijn berichtjes van 29/6: asielcentrum)
Jolana is achter in de zestig en komt uit Armenië uit een klein dorpje tegen Turkije aan. Veel geluk heeft ze in haar leven niet gehad. Haar grootmoeder werd kort na de eerste wereldoorlog vermoord door Koerdische onafhankelijkheidsstrijders en haar grootvader werd naar Syrië gedeporteerd samen met 1,5 miljoen landgenoten. Nooit iets meer van gehoord. Jolana bleef achter in Armenië. In 1920 werd Armenië ingelijfd bij de Sovjet-unie en tegelijkertijd kwamen tienduizenden Russen overgewaaid. Laat Jolana nu toch wel trouwen met een kleinzoon van zon nieuwe landgenoot zeker. Haar man werkt zich met zijn Russische roots op in de Armeense hierarchie en alles loopt op wieltjes tot .de onafhankelijkheid. Alles wat russisch is wordt geviseerd en is de kop van Jut. Oude vetes worden beslecht. Jolanas man en haar twee zonen belanden in de gevangenis, worden gemarteld, weer vrijgelaten, opnieuw opgepakt, weer gemarteld. De twee zonen weten bij een volgende vrijlating te vluchten naarAzerbeidjan. Haar man kan het niet meer opbrengen en sterft in een hospitaal in Jerevan. De hele mizerie beu besluit Jolana eind 2001 de benen te nemen naar het westen.Sinds kerstmis 2001 zit zij te verpeuteren in Arendonk. Oh ja ze verstaat en spreekt alleen maar Armeens.
Het fijne dorpje Retie beleefde afgelopen weekend zijn eigen "Fata Morgana". Een optreden van Marc Deckx en de Rubys, 40 jaar geleden kon er nog niet aan tippen. Mocht Warke Sneyers-zaliger, de Retiese geschiedschrijver, terugkomen; hij zou de gebeurtenis van het weekend vermelden als het hoogtepunt in de geschiedenis van de nog korte 21ste eeuw. Wat is er gebeurd? ...Onder impuls van enkele promotoren van het woordje "gratis en verniet", hebben de Retiese kortoren een garageverkoop gehouden. Een garageverkoop kun je het beste vergelijken met een haafkoopdag. Alle oude rommel en curiosa waar de familie bij het overlijden van hun voorouders om gevochten en ruzie gemaakt hebben, die omwille van de ontstane onenigheid voor jaren op een vergeten zolder werd gestouwd, komt terug boven water en wordt aan de passerende curiositeitenzoeker voor een euro of daaromtrent aangeboden. En curiosa hebben ze in Retie met hopen, getuige mijn vele vrienden die ik ter plaatse heb. Retie geleek het afgelopen weekend op één grote rommelmarkt. Nu moeten ze daar in Retie niet veel voor doen, maar dat is eventjes terzijde. 86 huishoudens voelden zich geroepen om schaamteloos hun oude potten, bedpannen en overjaars tuinmeubilair te kijk te stellen. Op sommige plaatsen leek het wel op de "Hoge Maai". Alles sierlijk gedrapeerd op oude bedspreien, vergeelde lakens en in chiquita-bananendozen. Mooi omkaderd door veelkleurige ballonnen van dubieuse afkomst en zelfgeborduurde partijvlaggen. Een vriend van mij spande de kroon: Over zijn etablissement had hij een partytent gebouwd, daarin een tapinstallatie neergepoot en onder het zingen van oude heimatliederen en andere straffe strofen uit de "internationale" werd ook zijn bedoening één groot succes. Onder het drinken van de 13de "gratis" Stella heeft het plaatselijk partijbestuur, aangevuld met enkele sympathisanten en andere dubieuse passanten, besloten om vanaf half november een kerstmarkt te organiseren.
.....en toen kwamen Koos en Kaa binnen. Koos en Kaa zijn buren van de organisator, deels van Nederlandse, deels van Hollandse origine. Maar daarover de volgende keer meer......
Ook Arendonk bleef in de eerste Wereldoorlog niet gespaard van oorlogsslachtoffers. Verscheidene jonge Arendonkenaars sneuvelden in de ondergelopen trancés van de streken rond Ieper en de IJzer. Als een laattijdig eerbetoon volgt op dit blog in afleveringen een overzicht van die "jonge gasten" die moesten sneuvelen....Voor wat? Voor Wie,...
Jan Baptist Goris Grenadier bij het Belgisch Leger. geboren te Arendonck den 9 februari 1893, gesneuveld aan den Yzer den 12 November 1917, begraven te Hoogstade den 13 November 1917 graf 847. Hij werd 24 jaar.
Joannes Franciscus Loots 4de Linie, 11de Comp. in het aanvallend Belgisch Leger. Geboren te Arendonck den 24 Juni 1893, en op de wacht in de voorposten gesneuveld den 28 Juli 1918 tegen Langemarck, begraven te West-Vleteren. Hij werd 25 jaar.
...Verhalen uit het asielcentrum van Arendonk. (zie mijn berichtjes van 29/6: asielcentrum)
Jonathan is gearriveerd uit Kenia. Jonathan is 31 jaar, heeft gestudeerd aan de universiteit vanNairobi en dankzij zijn vaders afkomst, een Kikuyu, behoort hij tot de upperclass in zijn land. Jonathan kan goed vertellen: hij is de jongste van 29 kinderen; 21 jongens en 8 meisjes. Zijn pa had vier vrouwen tegelijk en zag ze allemaal even graag zegt Jonathan. Zijn eigen 4 broers zijn ook allemaal meer dan 1 keer getrouwd maar hijzelf ziet er het nut niet van in. Als een van Uw oudere broers sterft moet ge de zorg van de achtergebleven weduwen op U nemen Alleen al daarom zou een mens gaan lopen lachtJonathan. Na zijn studies was Jonathan op het ministerie van sport en cultuur gaan werken onder de regering van Arab Moi. Die was al aan de macht sinds 1978. t Was een en al corruptie verteld Jonathan. In 2002 kwam er een einde aan de regeerperiode van Arab Moi. Kibaki wordt de nieuwe president en vormt een nieuwe regering. Jonathan vindt het onrecht te groot, ziet zijn kans schoon en verteld aan de rechtbank over de corruptie onder het bewind van zijn vorige minister. Maken ze zijn vorige baas toch niet opnieuw minister zeker!! Een ongeluk komt niet alleen; de voorzitter van de rechtbank verteld aan de minister de verhalen van Jonathan, zijn ambtenaar, en Jonathan vliegt de bak in. Drie maanden heeft hij vastgezeten en veel klop gekregen, toen, met geld van zijn familie is hij vrijgekocht en met een direkte vlucht uit Nairobi in Brussel geland. Jonathan maakt in Belgie geen enkele kans .en in Kenia ook niet meer!
Een kennis van een vriend van mij heeft twee domicilies. Dat moet, want hij heeft ook twee vrouwen. Dat komt zo... De genoemde kennis droomde al van zijn jongste kinderjaren om missionaris te worden en heel verre vreemde landen te bezoeken. Het vak "Godgeleerheid" kreeg hij echter niet onder de knie en toen besloot hij om trucker te worden. Dan ziet ge ook stukken van de wereld. Een paar jaar geleden begon het echter weer te kriebelen, hij ging aan de dop, wuifde naar zijn vrouw en via exotische landen in Azië belandde hij in Thailand. Daar op de zonnige naaktstranden van Pukhet vond hij zijn ware roeping. Hij ging krekels bakken en de liefde bedrijven met een jonge mooie Thaise. Om de drie, vier maanden pakt hij een goedkope vlucht van Singapore Airlines en komt hij in België doppen, zijn eigen laten zien bij de vdab en nieuw papieren halen. En passant gaat hij bij zijn echte vrouw langs, blijft daar een paar dagen op haar kosten logeren, wuift opnieuw, en vertrekt dan terug naar zijn keversbakkerij in Thailand. Als de kevers in Phuket niet marcheren komt hij ook terug. Dan gaat hij hier een maand of twee truckeren of metserdiender spelen. Daarna brandt de liefde weer en vertrekt hij weer. Bij de vdab heeft een bediende een fulltime job aan het in- en uitschrijven, herberekenen, inhouden en uitbetalen van zijn dopgelden. Eigenlijk is 't ne zwerver ....maar hij is dan toch missionaris geworden !!! Ons Heer zal tevreden zijn.
...Verhalen uit het asielcentrum van Arendonk. (zie mijn berichtjes van 29/6: asielcentrum)
De Kovacs zijn Roma-zigeuners uit Kosovo. Ze zijn met zn negenen. Vader,moeder en zeven deugnieten met gitzwarte haren. De oudste misschien 15 jaar, de jongste een jaar of 4. En vader lijkt nog niet aan het einde van zijn latijn. Samen met miljoenen anderen zitten de Kovacs sinds mensenheugnis verspreid over Europa. Albanie, Slovakije, Tsjechie, Kosovo, ook in Duitsland, Oostenrijk, overal komt men ze tegen en nergens hebben ze een goeie naam. Maar in Kosovo krijgen ze slaag, veel slaag. Zolang Joegoslavië onder Tito één en onverdeelbaar was werden de Romas enigszins getolereerd. Men moest ook: Romas stonden bekend als vrienden van het regime en in Kosovo hielpen ze de grote vrienden uit Servië meer dan eens in hun strijd tegen de Kosovaren en Albanezen. Joegoslavië is echter uiteen gevallen en het is nu ieder voor zich. Elke zigeuner wordt nu beschouwd als een verrader en een collaborateur. De familie Kovacs zal waarschijnlijk nooit gebriefd hebben aan Tito, Milosevic, of welke politieker dan ook, maar ze krijgen wel de butsen. Dus zijn ze gaan lopen, wat toch al in hun al aardzit. Via omzwervingen zijn ze in Brussel terecht gekomen. Vandaar naar Arendonk, naar het open asielcentrum en weet ge; daar worden ze nu uitgescholden voor vuile zigeuner en gipsy door Slovaken, Roemenen, Tsjechenen en zelfs door Afrikanen. Ja ja men leert rap. In Arendonk hebben ze nu gezelschap en hulp gekregen van de familie Turtakov, ook Romas uit Macedonië, ook met 5 kindjes: vader zit alleen in Duitsland, 2 kindjes zijn geboren in Macedonië, en de rest tijdens het vluchten: eentje in Servië, eentje in Noorwegen en eentje in Duitsland.Jawel het leven gaat verder
Arendonk is voorzien van een club die instaat voor de toeristische aspecten van het dorp. Vroeger heette dat de VVV, nu is dat Toerisme Arendonk. Naast het promoten van plaatselijke wandel- en veloroutes worden er ook contacten gezocht met andere gemeentes. Door gelijklopende oorlogsomstandigheden zijn wij sinds meerdere jaren gejumeleerd met Mont-Saint-Eloi, een Frans dorpje in de Pas de Calais. Soldaten van het 4de regiment Dragons Portés Francais sneuvelden in beide plaatsen. Vandaar de verbondenheid. Aan één lotsgebonden gemeente hadden we echter niet genoeg, dus moest er uitgekeken worden naar nog een dorpje waar we met gemeentegeld naar toe konden fietsen. Op het einde van de vorige eeuw werd dus door daartoe bevoegd personeel naarstig uitgekeken naar plaatsen op de wereldbol waar het goed toeven was. Oost-Europa viel direct af; daar moest alleen geld naartoe, Zuid-Amerika was te heet en in Azië aten ze alleen maar sprinkhanen en kevers. Er bleef dus niet veel meer over dan onze noorder- en oosterburen. Subtiel werd geinformeerd welke hollandse gemeente er nog geen verbroedering was aangegaan. Bleek dat het Staphorst was. Dat is niet direct een plaats waar een mens in het weekend pinten gaat drinken, dus Staphorst viel af. Bij onze oosterburen was de keus al niet veel groter: buiten een paar vervallen kolchozendorpkes in Voorpommeren hadden onze duitse vrienden alleen Kobern Gondorf in de aanbieding. Een tweelingdorpje aan de Moezel met veel wijnvelden. In het voordeel speelde wel dat er elk jaar in het weekend van 1 juli een groot "Weinfest" plaatsvond.Het werd dus Kobern Gondorf, en het sympathieke duitse stadje had er ineens een grote afnemer bij van hun Moeselwijn: de gemeente Arendonk kwam bovenaan hun klantenlijst te staan. En we staan daar prachtig!
Overal kom ik mijn vrienden tegen... zelfs in gezelschap van de cafébaas-gouverneur en de pianospeler-minister van staat. De mannen links en rechts op de foto zijn ook serieuse mensen.
