|
...Verhalen uit het asielcentrum van Arendonk.
(zie mijn berichtjes van 29/6: asielcentrum)
De Kovacs zijn Roma-zigeuners uit Kosovo. Ze zijn met zn negenen. Vader,moeder en zeven deugnieten met gitzwarte haren. De oudste misschien 15 jaar, de jongste een jaar of 4. En vader lijkt nog niet aan het einde van zijn latijn. Samen met miljoenen anderen zitten de Kovacs sinds mensenheugnis verspreid over Europa. Albanie, Slovakije, Tsjechie, Kosovo, ook in Duitsland, Oostenrijk,
overal komt men ze tegen en nergens hebben ze een goeie naam.
Maar in Kosovo krijgen ze slaag, veel slaag. Zolang Joegoslavië onder Tito één en onverdeelbaar was werden de Romas enigszins getolereerd. Men moest ook: Romas stonden bekend als vrienden van het regime en in Kosovo hielpen ze de grote vrienden uit Servië meer dan eens in hun strijd tegen de Kosovaren en Albanezen. Joegoslavië is echter uiteen gevallen en het is nu ieder voor zich. Elke zigeuner wordt nu beschouwd als een verrader en een collaborateur. De familie Kovacs zal waarschijnlijk nooit gebriefd hebben aan Tito, Milosevic, of welke politieker dan ook, maar ze krijgen wel de butsen. Dus zijn ze gaan lopen, wat toch al in hun al aard zit. Via omzwervingen zijn ze in Brussel terecht gekomen. Vandaar naar Arendonk, naar het open asielcentrum en weet ge; daar worden ze nu uitgescholden voor vuile zigeuner en gipsy door Slovaken, Roemenen, Tsjechenen en zelfs door Afrikanen. Ja ja men leert rap.
In Arendonk hebben ze nu gezelschap en hulp gekregen van de familie Turtakov, ook Romas uit Macedonië, ook met 5 kindjes: vader zit alleen in Duitsland, 2 kindjes zijn geboren in Macedonië, en de rest tijdens het vluchten: eentje in Servië, eentje in Noorwegen en eentje in Duitsland. Jawel het leven gaat verder
|
