Kroniek van een toffe familie en een toffe gemeente.
12-10-2005
Voetballers.
Gelukkig gaan we niet voetballen in Duitsland.
Met één oog over mijne computer volg ik op den televisie elf mannekes met een rooi truike. Ze zijn aan 't voetballen. Tegen Litouwen nog wel. ...En God och god...ze hebben een goal gemaakt. 0-1 voor de rooi truikes. Kopt dieje jonge gast van De Schaecht toch wel nen bal in zijn eigen kot zeker. 1 - 1. Ik heb toen den televisie afgezet. Dus ik weet niet wat er van geworden is.
...4 miljoen euro voor de Kompany, ...die mannekes 'Mpenza: niet te betalen als ze al willen spelen, ..."'t veld lag te hobbelig" volgens Vanderhaegen, ...fidele spelers zei den Aimé van Lokeren, " ..."Als ik niet gespuwd gehad, waren we in Duitsland" zei mieke Goor, ..."de toppekes onder mijn schoen pasten niet op dit veld" orakelde timmeke van PSV. "Zever op ne riek", zei ons vader zaliger en die kende ook nikske van voetballen.
Vorige week vrijdag gaan serieuse mensen, opgenaaid door minder serieuse mensen, de straat op voor hun eigenste zekerheid en toekomst. 5 volle dagen later, laten zij zich naaien door gasten die duizend keer meer verdienen dan zij; die alle mogelijke uitvluchten zoeken voor hun eigen falen, die met hun Ferrari, Mercedes sport of Lamborghini al die sukkelaars en klootzakskes van de weg maaien, die zich moe voelen na drie keren drie uur voetbaltraining per week.
Weet ge wat het zijn: Onbeschofterikken en profiteurs!!!!
De Hooge Maay in 't klein. Vrienden van mij hebben al sinds mensenheugnis een gezamelijke mesthoop. Eigenlijk is het een hoop waar iedereen van de buurt zijn grasafval, het haagsnoeisel en wat losse takken achterlaat. Eerder een composthoop eigenlijk. Plaatselijke paardenboeren deponeren er hun mestoverschotten. Dat gebeurt dus al sinds mensenheugnis en tot ieders tevredenheid. Enkele keren per jaar komen de plaatselijkse tuinders een deel van de paardenstront ophalen en de rest wordt zo nu en dan eens opgestookt. Ik weet wel: mijn groen vrienden zien dit met pijn in het hart gebeuren en promoten de groencontainer. Alleen...een uit de kluiten gewassen pony doet zo'n groencontainer in één dag vol. De mini-compost-mesthoop ligt naast een gemeentelijk zandpad dat nergens naar leidt. Er staan massa's brandnetels en braambessenstruiken op. Allé ge kent dat: een stukske zandweg langs een vervallen legerbasis waar buiten een kruiwagen en een verloren gereden mountainbyker geen kat meer komt.
Nu hebben mijn vrienden een nieuwe buur gekregen. Een beetje een secuur type met een eigen composthoop en zonder paarden. Niettegenstaande zijn achterdeur op 250 meter van de grote hoop ligt, er twee weien en een rij kastanjebomen tussenliggen, is het gemeenschappelijk bezit van mijn vrienden een doorn in zijn oog. Dus "de hoop" moet weg. De nieuwe buur heeft bij de plaatselijke politiebond zijn beklag gemaakt en nu moeten de wijkagenten proberen om de sluikstorters op heterdaad te betrappen en te verbaliseren.
..De nieuwe buur heeft gelijk. Althans volgens de wet heeft hij gelijk. Wat hij echter vergeet is dat de goede relatie die de wijkagenten in al die jaren hebben opgebouwd met hun klanten naar de filistijnen gaat. "Oom agent" moet terug gaan pakken en straffen.Snapt ge nu hoe het komt dat onze maatschappij verzuurt.
Voor de oma's en hun kleinkinderen. Op mijn speurtochten door de Arendonkse bossen en weiden kom ik geregeld vreemde wezentjes tegen. Zo ben ik al in contact gekomen met elfjes, trollen, snotgurgen en andere bewoners van het bos. Heksen ben ik nog niet tegengekomen, maar ik weet dat ze er zijn. Vorige week ben ik namelijk een heksenkring tegengekomen. Grote mensen zeggen dat het gewoon wat paddestoeltjes in een kringetje zijn. Wij, kindjes en oma's, weten beter: Het zijn zwammetjes die in een ronde staan en waar de heksen 's nachts in kunnen landen om te vergaderen..... Laat die grote mensen maar lachen.
De Duitse basis. Uit de artikeltjes van 3 en 13 september bleek al dat Arendonk een innige band heeft met dynamiet en munitie. Meer dan 80 jaar een dynamietfabriek en zo'n 40 jaar een munitieopslagplaats. Toen in 1959 bekend raakte dat er in Arendonk een Duitse munitieopslagplaats zou komen - de Duitse basis zou het in de volksmond worden - stond niet iedereen in euforie te dansen. Vijftien jaar na de oorlog herinnerde iedereen zich nog zeer goed het drama dat zich had afgespeeld aan het douanekantoor in Arendonk. Op zo'n honderd meter van de hoofdingang van het Duitse munitiedepot werden in september '44 acht onschuldige burgers gefusilleerd. ...Toen in september '44 voor de Duitsers de "krieg" teneinde liep passeerden vele duitse soldaten in hun terugtocht de grens met Nederland in Arendonk. Onder hen ook vele SS-ers. Aan het douanekantoor op de grens was ook een café waar de passanten, douanen en gewone burgers hun pintje dronken. 't Was daar dat op de 4de september 1944 een groepje SS-ers stopten en er om drinken vroegen. Het verhaal gaat dat er op dat ogenblik van binnen in werd geroepen: "doet er begot vergif in." Het ongeluk wilde dat er tussen de Duitsers ook een Vlaamse SS-er was, afkomstig van de kanten van Gent, die perfect het Arendonks verstond. Er werd geroepen, getrokken, een schot moet afgegaan zijn. In een korte razzia arresteerden de Duitse soldaten 8 aanwezige burgers, waaronder een vader met zijn twee zonen. Ze werden zonder pardon tegen een muur gezet en gefusilleerd. Nog geen 100 meter van de plaats van hun terechtstelling en waar een herdenkingsmonument staat zou de ingang komen voor de nieuw op te richten munitieopslagplaats en dan nog wel eentje van den Duits, de barbaarschen invaller. De gemoederen geraakten bedaard, de opslagplaats is er gekomen, en het monumentje staat er nog: verweerd, geen kat die er nog naar omkijkt.
Werelddierendag.!!! Ik heb de werelddierendag in alle stilte aan mij voorbij laten trekken. Buiten een paar goudvissen, een wild eekhoorntje en een verloren gelopen kikvors heb ik geen dieren. Ik heb ook niet zo'n behoefte aan dieren en er ook geen affectie mee. Ik kan perfect verder met mensen. Dat wil niet zeggen dat ik met een boog rond mensen heenga die wel dieren hebben. Vrienden, zelfs familie van mij, hebben dieren en beestjes. Mijn kleinzoon spaart wandelende takken, een verre vriend heeft een gecastreerde ezel, een schoonbroer werkt tussendoor bij een varkensboer en nog een zwager heeft thuis aan de muur een opgezette everzwijnenkop hangen. Waar het mij om gaat is dat tegenwoordig door heel veel mensen meer aandacht wordt gegeven aan beesten dan aan mensen. En daar zullen goede en gefundeerde redenen voor zijn: hondjes en poesjes gewoon graag zien, een speelkameraadje, gezelschap in eenzame momenten, waken over de familieschatten, omwille van de vriendschap.... Dus ik snap het wel, maar aan mij is het niet besteed. -Ieder jaar op vacantie aan de kust heeft één van de zes kleinkinderen per dag wel een hoop hondenpoep tussen de ribbeltjes van zijn schoenen hangen. (kan dat stinken !) -Een vriendinneke van mij (nu 16 jaar) herstelt nog van de beten in haar gezicht, opgelopen 4 jaar geleden door een beet van een mechelse scheper. -Een ander vriendin slaat de panische angst om het hart als ze aan de overzijde van de straat nog maar een hond ziet komen. (jeugdtrauma zeker.) -De berner senner van mijn eigenste zoon springt iedere keer als hij me ziet vol blijdschap tegen mijn versgestreken overhemd. Opnieuw de wasmand in. -Lang geleden ben ik eens op bezoek geweest bij een deurwaarder. Bij het naar buitengaan in mijn hielen gebeten door een soort pekinees. (twee trauma's ineens :de deurwaarder en de pekinees.) -Een blauwe reiger die in het voorjaar al mijn goudvissen van de vijver plukte. -Alle katten en kattinnen die me in de loop van de voorbije decennia schrammen hebben bezorgd, en slapeloze nachten. ...De rij is niet af, maar dit moet maar volstaan.
Daarom pleit ik voor begrip bij diegenen wiens hond of poes of kanarie niet op straat kakt, niet uithaalt naar andere wezens of de boel niet op stelten zet. Wilt U me alstublieft vergeven voor zoveel onbegrip van mijnentwege.... Nu ga ik mijn vissen eten geven.
....Verhalen uit het asielcentrum van Arendonk. (zie mijn berichtjes van 29/6 en andere: asielcentrum)
Eindelijk ook eens goed nieuws uit het centrum. Vorige week is er een tweeling geboren.De kersverse moeder- 22 jaar is ze - uit Guinée, een land verstopt in Afrika, is bevallen van een wolk van een tweeling. Twee van dezelfde soort; twee meisjes. Mama zelf heeft eindelijk een beetje rust: In 2004 nam ze voor haar land nog deel aan de Olympische Spelen in Athene. Ze was goed in judo en mocht mee. Een medaille halen deed ze niet, maar ze was er wel bij. Begin dit jaar viel ze uit de gratie van haar bazen en moest ze op de loop. Nu kan ze in alle rust genieten van haar twee kleine judoka's. ....Ze moeten van die twee maar Belgkes maken; dan halen we misschien binnen 15-20 jaar nog eens een medaille.
Oh ja !!! ze hebben naast hun Afrikaanse naam, Genep en Kadiza,ook een 2de Vlaamse naam gekregen: Miek en Heidi.
(ik schooi niet graag, maar babykleding voor die twee is hartelijk welkom, ge laat maar ietske weten).
Westerbork... (klik op de foto's voor een vergroting) IJzig indrukwekkend...Andere woorden passen er niet voor. In het Nederlandse Drenthe ligt Westerbork. In 1938 werd hier een vluchtelingenkamp gebouwd voor Joden die Duitsland ontvluchtten. Na 1940 werden de rollen omgedraaid en belandden er 102.000 Nederlandse Joden in Westerbork als laatste stopplaats op hun weg naar de vernietigingskampen van Auschwitz, Sobibor en andere concentratiekampen. Een kleine vierduizend overleefden de hel en kwamen terug; gebroken voor het leven.
Op de vroegere appelplaats van het kamp "Westerbork" staan 102.000 steentjes als stille getuigen van de gedeporteerden naar de uitroeiingskampen tijdens de tweede wereldoorlog.
Een vriend van mij is duivenmelker. Voor alle duidelijkheid: dat is niet hetzelfde als met de duiven spelen. Gasten die met de duiven spelen doen elke week het ringetje dat rond die beestjes hun pootjes zit in een constateur ( een soort ouderwetse computer), steken de duiven, gesorteerd op jaarlingen, weduwnaars, jonge en oude duiven , in een kevie, binden die kevie op hunne velo en rijden daarmee naar het clublokaal. Daar zetten ze die beestjes op de camion naar Quivrain, Barcelona of als 't kermis is naar Schoonbroek,da's vlakbij, en gaan dan zitten wachten aan den toog. Bij mannen die met de duiven spelen zijn de duiven somtijds eerder thuis dan de baasjes. Zoniet mijne vriend: da's nen duivenmelker. Dat doet ie nog maar enkele jaren. Vroeger hing mijne vriend ook aan de toog. Tot hij op zekere dag Michel Wuyts op de televisie hoorde zeggen dat cyclocrossers alle dagen jonge duiven eten. Toen ging er een lichtje branden. Hij verkocht zijn constateur en zijn kevies, schafte het weduwnaarschap op zijn koters af en begon a volonté te kweken en te slachten.Van zodra de duivenkwabbekens ook maar enigszins in de pluimen beginnen te komen pitst hij ze in hun nekske en belt dan naar zijn vaste adressen.Vanaf 5 stuks brengt hij ze "franco thuis." In plaats van in het duivenlokaal rond te hangen maakt mijne vriend nu zijn toer langs coureursstaminées want ook de wielertoeristen en mountainbikers hebben nu de weldaden van zijn duivenbillekes ontdekt....Hij overweegt om zelfs de zaterdagse markten mee door te pakken.!
Bijnamen: Wij kunnen er maar niet genoeg van krijgen. Sommige Arendonkenaars dragen de hunne met ere. Zij ijveren zelfs om hun bijnaam op hun paspoort te krijgen. Anderen worden pisnijdig als ze aangesproken worden met hun spotnaam. D'r zitten er dan ook heel raar tussen. Een eerste reeks gaat over namen die betrekking hebben op een voorwerp: de Deegmop, Jeanneke Bruinesuiker, de Klak, de Kattentepel, Mis Legum, het sauspanneke en Jan Botermelk. En een reeks om het af te leren gaat tenslotte over een van de basisbehoeften van de mens: Naar het toilet gaan: Dorpelschijter, de Kakker, de Peeschijter, Truljaan, Keutel Tist en Poeperes Harrie. En dan zijn er ook nog een paar die de laatste jaren opgang maakten: Guus den bosneuker, Anna van Mamma Roza en de rosse van ons Maria. ...Over die van mijn vrienden zwijg ik zedig.
In de serieuse gazetten heb ik gelezen dat de een of andere koning van een negorij in Afrika voor de 13de keer is getrouwd. Hij heeft zijn bruid gekozen uit een kudde van 4.000 maagden. Dat is nu eens democratie, zie. Geen gravinneke, geen edele dame, neen gewoon een dagdagelijkse maagd. Ik vraag me wel af of mijnheer de koning daar in Swaziland enige educatie heeft genoten Zo ja, dan zou hij moeten snappen dat wij gesommeerd worden om 0,7 % van ons bruto nationaal product te spenderen aan armoeibestrijding. En we worden tevens gevraagd om een klein beetje te geven aan aidsbestrijding. Of zou die koning niet aan sex doen?
Mooi Drenthe. Afgelopen weekend waren we in Nederland, in Emmen in de provincie Drenthe. Mijn averechts karakter wringt tegen, toch moet ik het zeggen: Drenthe en de Drentenaren mogen er zijn. Met een uitstekende uitvalsbasis als het "Ten Cate Tulip hotel" in Emmen bezochten we diverse mooie en indringende plaatsen in de provincie. Hoe hun voorouders, zo'n 5.000 jaar geleden, hun doden begroeven in de Hunebedden (Borger), het nationaal monument en het kamp in Westerbork, de laatste stopplaats voor 100.000 joden op weg naar de gaskamers van Auschwitz en Sobibor, de Wonderwereld in Ter Apel met zijn uilen, reptielen en trollen, de legende van Ellert en Brammert en hoe de Drenthenaars in vroeger eeuwen woonden en werkten, de leuke terrasjes waar ze ook een pintje konden tappen. Ik moet mijn nederlandse vrienden natuurlijk niet te erg over hun buik gaan aaien, maar de ontvangst in het "Tulip hotel", het ontbijt, de vriendelijke mensen, zelfs de "Blonde Leffe" op maat en temperatuur, 't was af. En als je dan bij het afscheid nog een leuke presentje krijgt toegestoken van een lieve collega van het Seniorennet die weet had van onze komst (bedankt Gerda alias de Grunn'se Mollenboon: http://blog.seniorennet.be/Groningse_molleboon) dan kon het weekend niet meer stuk. Hoe we ook tegenwringen: We moeten terug naar Drenthe.
Doorheen heel de Westhoek liggen de soldatenbegraafplaatsen verspreid. Belgische, Engelse en Duitse. Kris kras door elkaar. Op verschillende ervan liggen Arendonkse soldaten, allemaal gesneuveld aan de IJzer in de eerste wereldoorlog.
Jan Lodewijk Oris Soldaat van het Rood Kruis geboren te Arendonck den 2 Augustus 1891 gesneuveld op het veld van eer te Moorsele den 28 september 1918 begraven te Oeren. hij werd 27 jaar oud.
Jan Frans Meulemans soldaat bij het 8ste Linie-regiment. geboren te Arendonck den 26 Augustus 1887 gesneuveld voor het vaderland den 23 Februari 1916 begraven te Adinkerke. hij werd 28 jaar oud.
Mijnheer de polis. De school is weer begonnen en zo rond een uur of vier staan de mama's van al die schoolgaande pagadders als bezorgde kloeken op hun kroost te wachten. Van de schoolpoort gaat het dan met de fiets of te voet huiswaarts. Dat is niet anders in Arendonk. Aan de gevaarlijke kruispunten en straten staan dan verkeersbrigadiers om een veilige oversteek te waarborgen. Op sommige plaatsen assisteert de politie. Een levend aanhangsel van de Arendonkse verkeerspolitie had ook plaats gevat op één van die kruispunten. Te pas en te onpas liet hij het rijdend verkeer stoppen om moeders met hun kindjes naar de overkant te sturen, wat zeg ik: te jagen. Dat is normaal ook zijn werk maar de manier waarop hij zijn job uitvoerde deed je rillingen krijgen. Als een perfecte copie van een overjaarse legersergeant snauwde en hakte hij de moeders met hun kroost toe dat ze moesten voortmaken, ondertussen druk gesticulerend met zijn beide pollekens. Moest ik nu alleen geweest zijn die deze scenes gezien had, ik zou zwijgen want ze zouden me niet geloven, maar nee; verschillende moeders , zelfs leerkrachten waren geschokt door de brute en arrogante manier waarop hij de moederkloeken over het kruispunt joeg. En terwijl de wijkagenten "den burger dichter bij de polis" proberen te brengen gaat de "fine fleur" van het Arendonkse korps" op zijn eentje verder om herinneringen aan "de goeie ouwe tijd" ook in Arendonk levend te houden...Ceaucescou is toch allang dood hé, of vergis ik me?.
