Kroniek van een toffe familie en een toffe gemeente.
22-08-2008
hondjes
Extreme liefde voor ons Flosjke...
Iedere "Brabbes-blog"lezer weet dat ik een onwaarschijnlijke liefde heb voor dieren en voor honden in het bijzonder. Het feit dat een vriend van mij, klein Néjke, in zijn billen werd gebeten door de verbasterde reproductie van een rotweiler van madam de barones, doet niets af aan mijn adoratie voor die keffende en bassende beesten.
Met die ingesteldheid zat ik te genieten van een Blonde Leffe in een, mij goedgezinde, taverne uit de Arendonkse horeca. Naast mij zat een mid-livekoppel met tussen hen in een buggy. De stand van de kinderwagen ten opzichte van de tafelpoten belette mij het zicht op de inhoud van het wagentje. Toen de mid-live-dame een coupe dame blanche voor haar zelf, een ice tea voor "dieje van ons" en een horentje met één bol vanille voor ons Flosjke bestelde roerde er iets in de voiture. Flosjke bleek een hondje te zijn: zo'n mormel dat bij deurwaarders op de vloermat ligt en als beloning voor uw laatste afbetaling van de huisvuilbelasting nog eens geniepig in uw enkels probeert te happen. Een "hielenbijtertje" in vaktermen. Het bolleke ijs op het horentje werd door Flosjke vakkundig opgefreten. Voke kreeg het horentje.
Ik geraakte aan de klap met het koppel, of liever gezegd met madam; "dieje van ons" zat beaat ja en nee te knikken en bekommerde zich om het beest in de buggy. ... Flosjke was pas twee jaar geworden maar had al een triestige jeugd achter de rug. Het koppel had hem uit een hondenasiel gehaald nadat zijn vorige papa en mamma hem daar hadden geplaatst wegens baldadigheden met de kat van de buren en ongepaste intimiteiten met een een passerende straathond. En nu, een half jaartje geleden, was Flosj uit de kastanjeboom gevallen bij de jacht op een stel jonge merels. Daarbij was de knie van de linkervoorpoot verbrijzeld, notabene de poot waar hij pootjes mee gaf.
Niettegenstaande het midlive-koppel een duidelijk slachtoffer was van de koopkrachtvermindering, last had met de huishuur en de maandelijkse uitkeringen onvoldoende bleken om de electriek en "den Diftar" te betalen negeerden zij het aanbod van de veearts om een gratische euthanasie. Flosjke mocht naar de dierenkliniek voor een volledig nieuw knietje in titanium en plastiek. Kostprijs 1175 euro te betalen in twee beurten. Nu nog tien keer naar de dierenkinesist à 13,50 euro per beurt en ons Flosj kan opnieuw op merels en achter de kat van de buren jagen.
Ja, het midlivekoppel was verslingerd op hun kefferke. 's Nachts mocht het tussen hen in slapen, bij het avondeten ging het mee aan tafel en kreeg het geprakte patatten met bloemkool en chipolataworstjes: eerst een schepke voor ons moeke, dan eentje voor Flosjke, dan een scheppeke voor ons voke en dan weer voor Flosjke, en telkens met hetzelfde ferket..... Nu het hondeke slecht te been was droeg het ook nog pamperkes, ja van die speciale voor honden....... Eén pak voor 17 euro.
... Vier van hun vijf kinderen kwamen niet meer thuis; de familierelatie was al jaren verzuurd, alleen met sinterklaas en Pasen, als er iets te rapen viel. Ze hadden het wel gezien met de mensheid, hondjes daar kon men op rekenen. Pure liefde en vriendschap voor een prakje patatten met bloemkool.
Ik snapte het volledig, dronk hals over kop mijn Blonde Leffe leeg en spoedde me naar mijne velo. In het passeren van Flosjke wilde ik hem nog eens door zijn witte krullekes aaien maar hij was me voor: vanuit spreidstand haalde hij uit en klauwde met zijn rechtervoorpootje naar mijne kop. Net op tijd kon ik die woeste aanval pareren: uit pure zelfverdediging heb ik Flosjke toen een sjot verkocht: recht op de gereviseerde knie van zijn linkervoorpoot. Opnieuw een scheurtje in het titanium.
De politieofficier van dienst geloofde mijn versie van de gebeurtenissen niet (hij heeft zelf een Flosjke) en buiten een gepeperde rekening kan ik me opnieuw verwachten aan een officiële aanklacht voor dierenmishandeling. De derde al. En telkens voor hondenbeesten. In afwachting van mijn opsluiting heb ik me voorgenomen om geen gesprekken meer te beginnen met eigenaars van rotweilers, duitse schepers, cocker Spaniels of wat voor hielenbijters dan ook. Ik weiger ook patatten met bloemkool en chipolataworstjes en trakteer mezelf niet meer op een coupe Dame blanche...
Welgeteld 74 euro en veertig eurocent had mijn vriend nog over van zijn huishoudbudget voor de maand juli. Als beloning voor zoveel spaarzin besloot hij om samen met zijn liefhebbende het overschotje op te souperen in "de Mèt", een nieuw staminee in het centrum van Arendonk. Er staat geen verse dagsoep op de prijslijst dus de kans dat er soepvreemde ingrediënten zoals schilferkes en pellekes tussen slierten vermicelli drijven is onbestaande. ...Over "de Mèt" later meer...
Net toen zij samen op hunne velo wilden springen stopte de gemeentebode en overhandigde mijn vriend een ongefrankeerde enveloppe. Op de vraag naar de inhoud van die enveloppe antwoordde de bode "ge zult wel lezen waar dat het mert is geweest", met een vettige knipoog Bartel Pegh imiterend. De inhoud van de omslag was een aanmaning van het Arendonkse gemeentebestuur wegens het niet betalen van 74 euro en veertig eurocent huisvuilbelasting. Nadat mijn vriend zijn liefhebbende een serieuse uitbrander had gegeven voor haar gebrek aan burgerzin en het ontduiken van de gemeentebelastingen, bleek bij nader toezien dat de aanmaning betrekking had op een huisvuilbelasting uit het jaar ons heren 2003.... Neen, neen...'t is geen tiepfout, 't is 2003.
... Op 13 maart 2003 zou het Arendonks gemeentebestuur een aanslag gestuurd hebben voor de inning van 74,40 euro. Nu, meer dan vijf jaar na datum, zouden ze er bij uitgekomen zijn dat die fameuse 74 euro nog steeds niet betaald was. Mijne vriend is niet alleen: desgevraagd verklaarde de bevoegde schepene van financiën dat er wel 1.500 aanmaningen werden verstuurd. Stel U voor: 1.500 aanmaningen; dat is een stapel van een halve meter hoog en vertegenwoordigd een bedrag van meer dan 4 miljoen oude belse franken.!!!!
Er zijn in Arendonk weinig burgers die hun rekeningen en betalingen langer dan een jaar bijhouden, laat staan vijf jaar. Dus ga maar eens een keertje bewijzen dat ge uw facturen wel hebt betaald. Wat nog groffer is vanwege het gemeentebestuur is hun dreiging met deurwaarders en gerechtelijke vervolgingen. ".... U wordt aangemaand binnen de 15 dagen te voldoen. Indien de algehele betaling niet is geschied zie ik mij verplicht de invordering door rechtsdwang te vervolgen.....". Dat is pas goed bestuur en als staaltje van bangmakerij naar de Arendonkse sussen en ander klootjesvolk toe kan het tellen.
De uitleg die de verantwoordelijke schepene aan een populaire gazet geeft klopt natuurlijk niet: de aanmaningen hebben nikske met het Diftar-systeem te maken en de rekeningen zijn al jaren niet meer gecontroleerd. Volgens een andere vriend van mij, van onverdacht allooi (die heb ik ook) en al jaren geleden opgenomen in de arendonkse galerij van ere-notabelen, loopt het al meer dan 10 jaren fout met het Arendonkse huishoudgeld -uw en mijn portemonnee dus -. "Het toppeke van de ijsberg" zegt mijne vriend met kennis van zaken: Na deze 1.500 aanmaningen gaan de herinneringsbrieven komen voor de urbanisatiebelasting, de belasting op drijfkracht, tewergesteld personeel, leegstand en verkrotting.... Waarom moest er eerst een bijzondere inspectie vanuit de provincie Antwerpen komen vooraleer er orde op zaken werd gesteld ???
Het is niet de taak van de burger om het uitvoerend personeel op het matje te roepen, daar zijn andere instanties voor. Wat wij als gewone burger wel kunnen, zelfs moeten doen is de verantwoordelijke politiekers hierover aanspreken. Hoe is het mogelijk dat de schepene van financiën en met hem de volledige meerderheidspartijen dit ongestraft meer dan 10 jaar hebben laten gebeuren en nooit hebben ingegrepen? Natuurlijk waren zij op de hoogte en wisten ze dat er geen opvolging werd gegeven aan openstaande facturen. Integendeel, jaren aan een stuk werd deze zaak afgedaan als een akkefietje, als een pluisje aan een azuurblauwe arendonkse hemel. In gelijk welke bananenrepubliek; het weze Moldavië, Kirgizië of bij de bosjesmannen in Zoeloeland zou de verantwoordelijke schepene de eer aan zichzelf houden en aftreden. Om het met de woorden van zijn opperste partaaigoeroes te zeggen: "vijf minuutjes politieke moed" en nog eentje "wie gelooft die mensen nog?"...
Ook de oppositiepartijen gaan natuurlijk niet vrijuit: herhaaldelijk werden de opperste partijorganen van het lichtblauwe partijke geinformeerd over de gang van zaken. Gebrek aan durf en persoonlijke relaties wogen zwaarder dan de plicht om hun werk als politieke waakhond uit te oefenen. Foei "Plus +++", Ge zijt nog niet aan de macht en het loopt nu al in het honderd.
't Gaat moeilijk worden binnen vier jaar in het stemhokje: Toch allemaal maar een tattoe laten zetten zeker???
********************* Citoyens van Arendonk die willen overgaan tot collectieve burgerlijke ongehoorzaamheid en die ook uitroepen: "lang leve de kolderbrigade", mogen zich via onderstaande "reacties" melden. Uw bericht zal "per omgaande" worden behandeld en niet op 2 augustus 2013".
Op de Voorheide, het residentieel voorgeborgte van Arendonk startte zaterdagavond Vraai-kermis. Een baganaal van vier dagen zuipen, vettige hotdogs, schuinsmarcheren en mekanders lief afpakken. Vanaf zaterdagnamiddag tot woensdagmorgen wordt de Vraai overspoeld door feestvierders uit alle windhoeken van het Vlaamse gewest waarbij de autochtone bewoners veruit in de minderheid blijken te zijn.
Om de kermis enige culturele uitstraling te geven wordt er al voor de 94-ste keer "vogelepikke" georganiseerd. Een wedstrijd waaraan, volgens de organisatie, zo'n 1600 mannekes en vrouwkes deelnemen. Vergezeld van een oude velo moeten de deelnemers al rijdend een stuk, van vakjes voorziene vezelplaat proberen te raken. Diegene met de meeste punten krijgt een pak bierbonnekes en plaatselijk eeuwige roem. .....Als hij rap is mag hij even aan de tieten van de cafébazin zitten....
Om al dat geweld van drank te voorzien zijn er 2 staminees, een parochiecentrum en een grote biertent voorhanden. Na elke vogelepikbeurt duikelen dan zo'n paar honderd deels bezopen feestvierders de kroegen binnen. De vier horecazaken die van de omzet van dit vierdaags zuipfestijn grotendeels hun jaarlijkse huur kunnen ophoesten of hun eerste voetbalploeg een half jaar in 't zwart kunnen betalen, sparen kosten noch moeite om het hun klanten naar de zin te maken. Tegen dat het grote feest begint wordt het hele cafémeubilair naar veiliger oorden getransporteerd: kruisbeelden, sporttrofeëen, gordijen, barkrukken, biljarttafels,... alles wordt van de muur of de vloer gehaald tot er één kale ruimte overblijft. Zoals gezegd kosten nog moeite wordt gespaard.
... Dit jaar doet er weer een hollandse cafébaas mee. Ieder jaar verschijnt er wel een of andere Zwollenaar of Appelschader op het appèl die wild geworden van de woeste verhalen over groot geldgewin in de Arendonkse horeca, zijn geluk komt uitproberen in een of ander plaatselijk stamineeke. Naast de vaststelling dat een doorsnee hollandse kroegbeheerder nog steeds grosseille in een Westmalse trippel durft kappen en een tonic verwart met een koffie verkeerd, ziet het exemplaar dat nu is opgedoken vooral op tegen het leeghalen van zijn staminee. Hij heeft de voor- en achterkant van zijn kroeg hermetisch laten dichtspijkeren met driecentimeter dikke vezelplaten en zijn activiteiten verplaatst naar een groezelig achterafzaaltje in zijnen hof. Of dat zaaltje veilig is voor de massale toeloop, of de brandweer in noodgevallen kan passeren, dat alles schijnt bijzaak te zijn. Als den brouwer maar kan passeren...
We moeten iedereen zijn kostwinning gunnen, maar cafébazen hebben nog altijd een sociale functie en moeten zich minstens aan de lokale gewoontes en gebruiken aanpassen. Een dichtgetimmerde café hoort daar niet bij, doet zeker niet kermisachtig aan en verpest zelfs een beetje de feeststemming.
Of zien we het verkeerd en is het afgeleverde timmerwerk de voorbode van weer maar eens een faillissement van "kezen" die ons, simpel boerkes uit het tochtgat Vlaanderen, komen voordoen hoe ge een goeie "Expoor" of een "stella met kraag" moet tappen.
Onderstaande foto vonden we op de site van onze bevriende sterreporter van "het Nieuwsblad". Dat deed ons onwillekeurig terugdenken aan een akkefietje dat een vriend van mij laatst meemaakte in een Arendonkse sporthal. Hieronder volgt zijn verhaal...
..... Als grensgemeente hebben wij de "de eer en het genoegen" om meer dan 10 procent van onze inwoners te mogen aanspreken met "mijnheer of madam den hollander". Sommigen wonen hier al lang en buiten een uitbarsting van collectieve waanzin en gezwaai met oranje vlaggekes bij een schaatsende nederlander of een gemiste penalty is de meerderheid van dat volk best te pruimen. Alhoewel "best te pruimen" is een uitdrukking die onze noorderburen niet kennen. Net zo min als een heleboel andere vlaamse uitdrukkingen: een "turlevies" een "joindekulas", of een " pèrre-total" zijn woorden waarbij hun oren gaan flapperen. "Poepen" is nog zo'n woord: Verleden week in de sporthal komt er ineens een fleurig uitziende hollandse dame driftig en gehaast op me toegestapt met de vraag: "Waar kan ik hier ergens poepen.
.... Als ik met vrienden ergens aan de toog hang, en na een vijftal Blonde Leffes, durven we wel eens fantaseren over de cafébazin; sommige van mijn vrienden zouden die ook wel eens willen poepen. Ik ga hier natuurlijk niet in detail vertellen wat zij daar mee bedoelen. Een omschrijving zoals "zich vleselijk vervoegen met de waardin" of " van bil gaan", of "wippen en douwen met Jeaninneke" moet volstaan om te omschrijven wat wij hier te lande met poepen bedoelen. De hollandse dame moet ongetwijfeld mijn rood aanslaande kop bemerkt hebben toen ze nogmaals vroeg: "Nou zeg, waar poepen jullie hier?" Ik heb nederig mijn hoofd gebogen en me van de plaats des onheils verwijderd. Aan de toog van de sporthal vertelde ik mijn wedervaren. Een vriend van mij die nog ooit met een hollandse deerne had liggen rotzooien op vaders zolder wist te vertellen dat poepen op z'n hollands alleen wilde zeggen dat ze hoogdringend aan een of andere vorm van ontlasting toe zijn. Zo zie je maar tot wat misverstanden kunnen leiden en waaraan ik ben ontsnapt.
"Poepen" ... Alhoewel als ik het zo bedenk: "...Zeg nu zelf, als ge hoort zeggen: "Ik ga straks na het avondeten nog eens heerlijk poepen." dan zijn de vlaamse vooruitzichten toch een stuk gezelliger en spannender dan de hollandse....
De sie-ie-joo van Postel, een wel erg close vriend van mij is teruggetreden. Gedurende twaalf jaar was pater Marcellus o.praem de prelaat van de Postelse Norbertijnerabdij. In de loop van dit jaar wordt hij zeventig en er liggen nogal wat ongelezen boeken op hem te wachten.
Zijn pontificaat (zo noemen ze de ambtsperiode bij gekruiste hoogwaardigheidsbekleders ) werd gekenmerkt door miserie met volgelingen van de "groene gedachte" (zijn weilanden met bijhorende koeien kwamen in het gedrang), miserie met een weerspannige rug en bovenal miserie met de uitwassen op de ruimbemeten parkings van de Postelse abdij. Die werd in de loop der voorbije jaren ingepalmd door wild neergeplante frietkoters, hotdogkramen en crême-glasboeren. Kortom een verzameling van losgebroken middenstanders. Die werd dan weer op haar beurt uitbundig bezocht door hollandse dagjestoeristen in bermuda's en schreeuwlelijke topjes. ...De invasie van de Hunnen maar dan op z'n hollands.!!! "Nou lekker zeg, met vettige mayovingers zo'n lekkere zak belze petat leegsteken en dat onder een kloostertoren uit 1140 anno domini" vertelde Kees dan 's anderendaags geestdriftig aan zijn collegae in 't schoeftkot van de Philips Gloeilampen nv.
Dat de gemeente Mol -voogd van de Postelse abdij- iedere maandagmorgen de vuilkar met 5 supplementaire straatvegers terplaatse moet sturen om de platgetreden tipbuiltjes, kwakken mayonaise en ander achtergelaten viezigheid van Kees, Koos, Toos en Miep op te ruimen zal hen worst wezen.
Al dat rumoer en lawaai en bijhorende stank was een steek erbij in de al zo kwaaie rug van de regerende prelaat. Hij baalde van die "wereldlijke" streken. Heer prelaat had ook zijn aangename momenten: als 's avonds de poorten dichtgingen, de koeien slapen waren, de bollen kaas te rijpen lagen en de medebroeders aan het brevieren sloegen, dan had hij rust en kon hij zich verdiepen in datgene waarvoor de Here hem had geroepen: bidden voor ander mensen, onkruid wieden, gansen voederen en in stilte bezig zijn met de medemens: ver weg van alle lawaai en drukte.
In de plaats van mijn wel erg close vriend is er een nieuwe prelaat gekozen: de Zeer eerwaarde Heer Fréderic Testaert O'Praem, geboren in Ukkel, opgegroeid in Linkebeek in de buurt van Brussel-Halle-Vilvoorde en momenteel pastoor van de parochie van Mol-Postel. Hij wordt nu de chef van Postel en haar inboedel: nog zo'n 37 paters en broeders, een kaasmakerij, een kruidentuin, een kolonie vleermuizen en natuurlijk de aanpalende frietkoters.
De teruggetreden prelaat Z.E. Heer Marcellus O'praem kan nu de club van "prelaten op rust" vervoegen: Ze zijn al met z'n drieën: pater prelaat Waterschoot, pater prelaat Broeckx en pater prelaat Lasters... Na de Vespers , het Angelus en het avondeten en nadat de nieuwe pater prelaat Testaert zijn medebroeders een avondkruisje heeft gegeven kunnen ze nu een potje gaan kleurenwiezen of rummicuppen.
Even dacht ik aan een spelleke sexpoker als afsluiter van hun kaartavondje maar ik heb die even zondige als verdorven gedachte snel opzij gezet... Foei Brabbes...
Vandaag de vierde juli in het jaar des heren tweeduizend en acht is "de koers" aangekomen. Precies zestien jaar nadat de eerste vraag om een fietspad de pupiter van het gemeentebestuur van Arendonk bereikte ligt het velopad er. Tenminste gedeeltelijk: het gevaarlijkste stuk, op en aan weerskanten van de hoge brug V blijft levensgevaarlijk. Vol kotters, bulten en afgescheurde flappen. We gaan daar vandaag niet over zeveren. We gaan feesten.
Opdat iedereen zou weten waar het nieuwe fietspad begint en met het oog op mogelijke bijkomende lucratieve aanbestedingen heeft de aannemer bij het begin van de Grensstraat een monumentaal monument opgericht. Zoiets als in Antwerpen bij de ingang van de Chinese wijk; daar staan ook twee draken. Ons momument is opgetrokken in oerdegelijke Kempische bakstenen en versierd met onderdelen van een koersvelo. Veel moeite om die onderdelen te vinden heeft de aannemer niet gehad. Tijdens het graven van de grachten stootte de kraanman op de restanten van een koersfiets... ne zadel, ne koersgiedon en een wiel zonder tuben.
Die koersvelo moet nog van Rik Van Steenbergen geweest zijn. Want in tegenstelling tot die andere beroemde vlaming, Jehannes van Eyck, waar Arendonkse slimmerikken al meer dan 50 jaar stampij over maken en gebakken lucht over verkopen is "Rik I" wel honderd percent van Arendonk. Die heeft nog over de Grens gekoerst en achter de miekes aan gezeten.
Die restanten heeft "den Huib" dus kunstzinnig verwerkt in twee pakken kempische bakstenen. Een formicaplaat met een schone tekst erop en klaar was Kees.
Ik durf wedden dat onze sympathieke schepen van openbare werken de krop in de keel zal krijgen en bij de oplevering van ons nieuwe velopad niet enkel de mannen met een plastron zal gedenken maar ook het werkvolk een goei pint zal trakteren. Hij is per slot van rekening toch het plaatselijke boegbeeld van "de partaai van de kleine waarkmens". Daarna kan hij met zijn ploeg aan het werk om de achterliggende straten op de Grens te fatsoeneren, de Poederstraat op kop. Daar gaat de plastiekboer hem dan weer dankbaar voor zijn.... 't Zal nooit ophouden met lof en glorie. ... De sjerp kan hem de volgende keer niet meer ontglippen, desnoods breien we d'r ene voor hem !!!
Dezer dagen gaan Arendonkse middenstanders het gevecht aan met Wijnegem Shoppingcenter en de Antwaarpse Meir. ...Ze hebben een "braaderieje" ingericht. Elke snuggere zelfstandige weet dat er begin juli weer een soldenperiode aanbreekt. Korsetten, breipriemen, volleybalshortjes, plastieke emmers en behangpapier, oranje soutiens en ander demodé winkelgoed dat om wat voor reden de andere kant van de toonbank niet heeft gehaald mag dan in de maag van de koopjesjagers gefrot worden. Korting tegen 30, 50, zelfs 70 percent. Waarop heb ik me eigenlijk altijd afgevraagd, maar dit terzijde.
Voor sommige creatievelingen onder de landelijke kruideniersbonden begint zo'n soldenperiode niet vroeg genoeg: tienduizenden potentiele klanten zitten dan al met hun kroost en huisdieren op het één of ander Canarisch strand, hangen te lummelen in de "dominicaanse" of zijn zinnens de laatste nieuwe digibox bij Belgacom aan te schaffen. Weg is dan het vacantiegeld en de aangelegde reserves voor een afgeprijsd lingeriesetje of een tangaatje met oranje leeuwkesmotief op de voorkant.
"We richten een braderij in, dat doen ze in Gent, Steenokkerzeel en in Ganshoren ook" was het veelgehoorde argument van de plaatselijke bond in hun ijver om vroeger te solderen dan wettelijk is toegelaten. Zodoende werden er een tiental gele reuzenballons en een honderdtal assorti-blauwe aangekocht en werden de winkel- tevens hoofdstraten van Arendonk in de stadskleuren opgefleurd. Ondertussen zijn we enkele dagen verder en hangen de blauwe ballonnekes die als een krans om de gele zijn gedrapeerd er als verlepte geraniums bij. Zij wachten op een nieuwe spuit helium om hun ballonnenleven te kunnen rekken tot de echte solden eraan komt. ...dan gaan ook de ballonnen in de afprijzing.
Volgens de "Dikke van Dale", "Wikipedia", en "de dikke Larousse" is een braderie een organisatie waarop het gezamelijk gild van plaatselijke middenstanders activiteiten ontplooit waar de beide kanten van de kassa, -verkoper, kijker, koper, passant- beter wordt. Iedereen wordt veronderstelt mee te doen: witgoedverkopers, bloemisterijkes, gazetten- en toebaksblaaikesverkopers, staminees, sokken- schoenen- ceedekesboeren, pizza- en Kebab- en lange worstententen. Een braderij wordt tevens veelal ondersteund door gemeentediensten, brandweer en andere ongelukkenvoorkomers en men vindt er Indiaanse truienverkopers, springkastelen, en verlorengelopen verkondigers van Jehova's woord. In de tijd voor de verkiezingen wordt ge zelfs lastig gevallen door ambitieuse polletiekers. Zelfs de plaatselijke komieken en zelfverklaarde lolbroeken zoals " het Benneke" en de "2 Charels" ontbreken dan niet. Eén grote berg lol dus.!
Kortom een "Braderij" is een volksgebeuren, een ontmoetingsplaats voor een gezellige babbel, een goedgetapte Blonde Leffe, een verse kom legumensoep zonder vreemde ingredienten en als 't kan een voetbaltruike van Club Brugge voor uw kleinzoons als ze niet voor den Anderlecht supporteren. Een volksgebeuren dus, en geen uitstalling van een tiental rekken met daarboven een paraplu.
...Ne mens moet natuurlijk uitkomen voor zijne boterham en zorgen dat zijn bloeikes te eten hebben ; zo ook dus het middenstandersheir dat "selbstverstandlich" uitbundig mag zwaaien met hun ballonnenassortiment. Voor mij niet gelaten maar mag onze Jules dan na zijn uren het gras gaan afmaaien bij tante Irma, onze Charel de gevel gaan schilderen bij Roza van Dolf van ons Gerda. Ik bedoen maaien en verven in 't zwart hé.? Magda,nee damagnie. Ook nie als tante Irma of tante Gerda kwaai knieën hebben. Dus lang voor het begin van de koopjesperiode onder het mom van een soort pensenkermis of een tellorenlekkersweek onder de prijs duikelen mag ook niet. Waarom geen heel jaar solden aan 30, 50, of 70 percent korting? Of dreigen dan de uitdrijvingen, de sociale drama's en deurwaarderscamions.
Of gaan er weer slimmerikken onder de advokatuur opstaan die ook hieraan een mouw gaan passen. Misschien kunnen we dat een van de volgende weken wel eens lezen in " 't klein reklaamblaaike van Arendonk", ge weet wel da boekske met al z'n klein annonskes, uitslagen van den tombola en de datum wanneer het gemeenteraad en Vraai-kermis is.
Zo nauwkeurig als een maanlanding zo perfect is de timing van ons nieuw velopad. Precies zoals gepland op tijd af. Vrijdag a.s. de 20ste, kan onze "heer schepene van openbare werken" op een geleende velo kruipen en plechtig het fietspad inrijden. 't Is voor hem te hopen dat de zon schijnt, dan schijnt ze voor ons ook.
Buiten een hoop ongemakken, veroorzaakt door buitenstaanders en buitenlanders, is onze buurt de hele operatie van fietspaden, grachten, muurkes metsen, asfalteren en riolen leggen, goed doorgekomen.
Dat hebben we vooral te danken aan het werkvolk van de firma Huybreghts. De kraanmannen, chauffeurs, metsers, riolenleggers, ploegbazen, klinkerleggers.... ge noemt ze maar op. Allemaal hebben ze hun best gedaan om het iedereen naar de zin te maken. Bedankt "mannen van den Huib"; ge hebt dat geweldig gedaan. En zoals beloofd: we drinken er daar nog enen op. (eerst nog een paar sponsors zoeken... vader Huybreghts misschien ????)
Omdat we van elk personeelslid geen fotooke kunnen plaatsen hebben we de knapste en de prontste voor de lens gehaald. Hij is de verpersoonlijking van de goei relatie die we hadden met de wegenbouwers. Een probleemke en 't werd opgelost.
Nog eens bedankt mannen en als we konden gaven we elk opritje, elk schoorke de naam van één van jullie: het Dannybruggeske, het Ericschoorke, het Hermanopritje,het Rafpaadje, waarom niet het Bartpoortje.... Misschien bouwen we voor jullie wel een monument. Jullie zijn degenen die het verdiend hebben.
...Een vriend kan ik hem niet "dadelijk" noemen. Eerder een vervelend soort schurft. Anoniem en ongepast reageren op andermans miserie, bekommernissen en medeleven. Dat is den "Ben". Benneke huist of beter "hokt" in Arendonk, duikt op en verdwijnt dan weer gelijk een veredelde mestkever en is een voorbijgaande en te verwaarlozen luis op - niet in - andermans pels.
Om "Ben van Arendonk" toch een plezier te doen: hierboven de enigste beschikbare foto die ik van hem had.
....Nu content Ben ,of kiest ge voor onderstaand prentje dat ik kreeg van uw collega-kever?
....Plat? Flauw?... Nee Benneke, soort zoekt soort: dus in één woord: Vuilnis !
Met zo'n zes koppels, allemaal volk dat gepensioneerd is of er tegenaan hikt, gaan we 's zondags fietsen. Dat wil zeggen: we zoeken de kortste weg naar ons stamcafé. Bij een Blonde Leffe, een Gerolsteiner of een witte wijn voeren we dan "intelligente (!) en intellectuele (!) gesprekken over de schrijfsels van Robeer Stevaert, over Honoré De Balzac en over die zwarte en die rosse van K3. Ge ziet we zijn bij de tijd. We hebben alles op een rijtje. We voelen ons gelukkig en we voelen ons gezond.
Een maand of vier geleden begon de Lode, een van ons maten, 's morgens en 's avonds te hoesten en te kuchen. Ge moest eens naar den doktoor gaan, zei zijn vrouw. Na een hele tijd aandringen ging Lode naar den doktoor. Vandaar naar de specialist, vandaar naar de dienst Radiologie en toen heel veel onderzoeken. Na drie dagen wist de Lode dat hij 2 plekken op zijn longen had. En nog geen eens zo'n goeie ook niet. Binnen het uur wisten de ander vijf koppels af van de kwaai gezwellen op de longen van de Lode. Hoe kon dat toch gebeuren: ... We hadden toch alles op een rijtje? We waren toch gelukkig? We voelden ons toch gezond? We werden er stillekens van. En de gesprekken gingen niet meer over de boekskes van de Stief, en die rosse van K3 die kon ons wat. We begonnen ons ongerust te voelen en 't begon bij ons ook zeer te doen.
De Lode zit nu midden in een chemotherapie van zo'n 18 weken. Zijn bloed is goed, er zijn geen uitzaaiingen, hij is niet mottig en de plekken worden kleiner. Als we hem tegenkomen dan vragen we hoe het er mee is. Prima zegt ie dan. En we geloven hem. 't Is nogal nen taaie. En toch zijn we ongerust en bang geworden.
********************
Bovenstaand artikeltje schreven we drie jaar geleden op 15 mei 2005. Gisterennamiddag is de Lode zachtjes ingeslapen; zijn nauwste familie was bij hem. Dag Louis, ge laat ons ontredderd achter jongen... Rust gij nu maar, ge hebt het verdiend.
Al tjoepend en vingerend op Google, Wikipeda, Yahoo, Skynet...en met een scheef oog naar buitenkijkend naar de neervallende regen kwam ik op 14.04.2005 een groen gekleurde site tegen: "Computeren voor senioren." 't Was het Seniorennet.
..."Seniorennet"; hét idee kwam van een slimme puber die vond dat zijn bomma aan de lompe kant was wat betreft computeren. Eerst leerde hij haar "azerty" tiepen met twee vingers, daarna F1, F3, Ctrl-Alt en Delete, en bomma was vertrokken. Samen met oma gingen ze met z'n duizenden op reis langs powerpointjes, mailgroepjes, Shift Lock en Pagedown, blote tietjes, moppen al dan niet vulgair verteld, chatboxen, de lievelingshondjes en poesjes...
Zo'n drie jaar later is de Seniorenclub rond le president-fondateur Pascal wereldberoemd vanaf Bachten de Kuppe tot in Heerhugowaard met uitschieters in La douce France en enkele negorijen in Benidorm en Portugal. Ook een uitgeweken keverbakker in Thailand bezoekt regelmatig in vertwijfeling het bewuste SenNet op zoek naar in de Kempen achtergebleven collega-misdienaars en zielsverwante blaaikesboeren.
Seniorennet is een pracht van een uitvinding voor vele duizenden mensen en in tegenstelling tot de oorspronkelijke opzet, zowel voor ouderen als voor jongeren. ....Twee van mijn kleinkinderen hebben zich vol overgave op de senioren-chatbox gestort en versieren daar a volonté en tot wederzijdse voldoening complete verdiepingen van bejaardentehuizen. !!!
Een van de toppers van het seniorennet zijn de Blogs. Drie jaar na de start zijn er meer dan 17.000 die bezocht werden door zo'n 58 miljoen bezoekers. Hoeveel er van die 17-duizend daadwerkelijk actief geweest zijn is van achter mijn "Dell" niet te achterhalen. Het zal wel zijn zoals "Ons Heer" in een onbewaakt moment uitkraamde: "velen zijn geroepen, weinigen uitverkoren". Onwillekeurig moet ik dan denken aan de bloggeskes van de Nero, van de Lukskes, de probeersels van de klas van juffrouw Kristelleke, Okrablogs, de holtorren, en van zelfstandigen zoals Douwe Egberts, ik vergat bijna den douwen. Allemaal leuk geprobeerd, maar veel geblaat om weinig wol. Over het niveau van de anderen wil ik het niet hebben: dat zal wel net zo hoog of zo laag zijn als "Jef Koffie's trots"; 't is maar hoe ge het bekijkt. Wel zaten er in die drie jaar blogs tussen om vingers en tenen bij af te likken: "Titipoes, Pedro, de gazet van de Raa, Rasp, het vuurpeloton,... ik vergeet er een hoop zoals de Mus, de Milo, mijn dikke vriendin Ria... Het zij me vergeven.
De bedoeling van een blog is gelezen te worden. Als een blog veel gelezen wordt dan belandt het onvermijdelijk in de toptien van de meest populaire weblogs. En dat is wat nogal wat mensen verontrust. De huidige top-3 wordt aangevoerd door een blog dat het heeft over ziekzijn, eentje dat gespecialiseerd is in blote tieten en wiebelende konten en een derde dat de spreekbuis en het partaaiblaaike is van een donkerbruine vlaamse partij die ik niet met naam wens te noemen. Ik kan er inkomen dat er mensen van onze ouderdom geinteresseerd zijn in de lektuur van allerhande kwalen en ongemakken, dat wij ons senioren, dagdagelijks met z'n duizenden vergapen op blote opwippende borsten daar kan ik ook nog inkomen: - wat ge thuis moet missen, moet ge bij de geburen gaan halen -. Maar om ons - en we spreken in het meervoud - iedere dag opnieuw te verlagen om te surfen naar een donkerbruin blog dat haat, onvrede en separatisme hoog in het vaandel voert zou ons tot nadenken moeten stemmen. Zijn we echt met z'n allen zo laag gezakt dat supporteren voor een blog dat de spreekbuis is van een partij die kapt en hakt op alles wat niet tot het "eigen volk" behoort tot onze dagelijkse bezigheden is gaan behoren? "Hoe heet dat blog eigenlijk" hoor ik sommigen vragen. ... Dat zoekt ge zelf maar uit: ik maak geen reklame voor mestkevers.
Zulke rotzooi rijdt er dus aan de leiding van de populairste seniorenblogs. Eigenlijk wil ik bij zo'n club van seniorenblogs niet behoren, eigenlijk wil ik niet vereenzelvigd worden met bejaarden die bij volle verstand supporteren en sympathiseren voor dat bruine gedachtegoed.
Na overleg met mijne maat den "Brabbes" vind ik het dan ook hoog tijd om daar tegen te reageren. Ge kunt dat doen op verschillende manieren. Ieder moet dat uitmaken voor zichzelf. Wij gaan dat doen door er, al was het maar in afwachting van beter en meer verdraagzamer tijden, den blok op te leggen.
Allemaal bedankt voor het lezen van "Jef Koffie's trots", voor de reacties en tot we elkaar een keertje tegenkomen bij een "Blonde Leffe".
Welkom in "de Rode Del"... een enclave van etnische hollanders in de "Heerlijkheid" Arendonk.
Kent U Soweto in de buurt van Johannesburg? de bidonvilles in de rand van Parijs? ooit in Charleroi gaan winkelen? de sloppenwijken van Sao Paulo bezocht?...
....In 1872 kocht ene Marchais, een Parijse ingenieur, een paar honderd hectares onontgonnen moeras- en heidegebied ten noorden van het pas gegraven kanaal Dessel-Schoten. Tegen het schepencollege van Arendonk vertelde hij dat er een mestfabriek zou komen, maar de deugniet wou er dynamiet gaan produceren. Hij had de formules van Alfred Nobel in zijn binnenzakken zitten. Mest werd er nooit verwerkt; dynamiet daarentegen wel. Tot in 1964 draaide de fabriek op volle toeren met tussendoor een paar ontploffingen en wat dooi mensen.
Toen de "Societé Poudreries d'Arendonck" op de fles ging werd het hele gebied opgesplitst in twee delen: Het part met de fabriekshallen kwam in handen van de jongste bediende van de "Societé..." die al commerce voor zijn eigen deed onder de uren van zijn toen nog niet failliete baas. Hij zou een van de grootste plastiekboeren worden in het uitdeinende universum. Het tweede gedeelte, een natuurgebied met bronnekes, vijvers, wilde varkens en her en der een verlaten munitiebunker werd ingepalmd door overijverige en malafiede immo-makelaars. Zij verkavelden het hele terrein in zo'n 350 percelen en begonnen te verkopen; vooral aan hollanders wiens pelgrimage naar het zoete zuiden was ingezet. Om de verkaveling enige goodwill mee te geven werden de tussenliggende paden genoemd naar nog levende Arendonkse prominenten: Burgemeester Maeslaan, Mijnheer Pottiedreef, Jan Van Poppelboulevaar, Henderiek Meeuwsavenue.... De gronden werden verkaveld en verkocht als weekendverblijven, sommigen legaal weer andere compleet illegaal.
Van de 350 percelen zijn er nu zo'n 150 waarop een bouwwerk staat; tenminste als men een groot deel van die koters met enige zin voor humor en veel overdrijving bouwwerk kan noemen. Van die honderdvijftig is de meerderheid rijp voor de sloop: Op de Fillipijnen worden zulke krotten aan het oog van passerende toeristen onttrokken, in Peking platgewalst door buldozers... Niet hier: scheefgezakte caravans onder het mos, zinken en plastieken afdaken, tot woonhuizen omgebouwde bunkers, zesvoetscontainers,... alles werd of wordt er aangesleept om het restant aan natuur naar de bliksem te helpen. Tussen al die rotzooi liggen onbebouwde percelen afgezet gelijk de krijgsgevangenenkampen in Szrebrenitza; veel pinnekesdraad, verroest hekwerk van den "Heras", golfplaten, smeerlapperij in grachten en beken.
Een grote meerderheid van de huidige populatie bestaat uit allochtone noorderburen die tijdelijk, permanent, in weekends of als ze ruzie met hun buren hebben, de Rode Del bevolken. Medemensen uit Zwolle, Leeuwarden, Den Haag,... die een keer of drie per jaar tegen hun achterblijvende parochiegemeenschap in de Bijlmermeer zeggen dat ze op "fakantie" gaan naar de Dominikaanse, Suriname of Benidorm maar steevast hun sokken, onderboksen en de rest van hunne vuile was komen uitspoelen in de Arendonkse natuurgebieden. In de Rode Del wonen onder andere "de Johnnies met de gouden handjes" en de "Marina's met de vergulde kutjes", kampvolk dat met achterlating van veel caféschulden na verloop van tijd op de plaatselijke appartementen van het ocmw terecht komt om daar de zaak te verzieken en belastingsgeld op te souperen. Asielzoekers met een officieel paspoort. ...Er werd lange tijd gedacht dat de populatie aan wilde varkens in Vlaanderen was uitgestorven: In Arendonk zijn ze nooit weggeweest. ----------------- Om de tractaties met Blonde Leffes aan mijn persoon veilig te stellen wil ik benadrukken dat er in de Rode Del ook pront volk woont, in pronte huizen, met een pront tuintje, een pronte vrouw en pronte kindjes. Zelfs pronte Noorderburen waarvan ik er 2 ken uit Reusel, 2 uit Bladel, 2 uit Hapert, 2 uit Duizel, 2 uit Netersel, 1 uit Hoge en 1 uit Lage Mierde en 2 uit Schiermonniksoog of Broeksterwoude, van die laatste 2 ben ik niet zeker. Hun hond en hun poesjes zijn ook het bekijken waard evenals de overgordijnen aan hun ramen, ... Spijtig genoeg moet hun poesje binnenblijven; allé bij de meesten toch.!!
Ik begeef me nu naar mijn stamkroeg ter streke Brug IV alwaar ik van al diegenen die zich niet aangesproken voelen een tournées generale in dank zal aanvaarden. Gelieve in de rij te blijven staan en niet voor te kruipen.!!!
Een vriend van mij is in een diepe depressie gesukkeld....
Zo'n 35 jaar geleden verwierf een (nederlandse) vriend van mij van zijn schoonvader-agrariër enkele bunders landbouwgrond in eigendom. Hij had daar grote plannen mee. Via connecties die het systeem van de kolchozen genegen waren werd een deel ingekleurd als bouwzone - weliswaar zonevreemd. De rest zou dienen om have en goed te voorzien van patatten, bieten en carootjes.. Peëen zegt de simpele Arendonkenaar.
Met de hulp van paardenmest, varkenszeik en kiekenstront verdeeld en uitgespreid op de akkers door bereidwillige hollanders en andere illegale allochtonen werden de verkregen gronden productierijp gemaakt.
Tussen huis en akkerlanden werden er koters opgetrokken waarin ganzen, eenden, ezels, schapen, geiten en kiekens naar hartelust konden ronddalken en weg en weer scharrelen. Met de opbrengst van de kiekens ging hij de hort op: naar bevriende en gelijkgestemde zielen: Zo leverde hij eitjes bij de plaatselijke toebaksblaaikesboer in ruil voor een vervallen Ché of een Playboy die handig verscholen zaten achter de Libelle en de overschotten van "Kerk en Leven". Als er nog eikes overschoten dan waren deze bestemd voor de lokale apothekersassistente. Over de tegenprestatie voor de geleverde eieren is mijn vriend vaag en redelijk dubbelzinnig. Enkel de assistente, mijn vriend en hun gemeenschappelijke biechtvader hebben kennis van hun - durf ik hopen - frivole ruilhandel.
Deze week kwam aan het licht dat mijn vriend zijn trouwe klanten meer dan waarschijnlijk een dioxinevergiftiging heeft aangesmeerd. Zijn kiekens beschikken namelijk over een loopren van enkele ares zwaar vergiftigde gronden. Zij hebben hun scharrelgebied omgetoverd tot een middelgroot crossterrein met gaten, kuilen en bulten; alles bijeen- en overhoop gescharreld. Die gronden heeft mijn vriend in de loop van jaren noeste arbeid veranderd in een soort van Cambodjaanse killing-fields van omgekomen kiekens, de nek omgewrongen konijnen, doodgeslagen schapen, geaborteerde geiten... Alles een halve meter "moeder Aarde" in. De neerslag van verbrand patattenloof, opgestookte archieven en bankafschriften, en neerdwarrelende plastieken zakken hebben bijgedragen tot een gebied dat de vervuilde sites van "Poudreries Reunies d' Arendonck" - 't Poeierfabriek zeg maar - probleemloos kan evenaren.
Sinds professoren van zijn lievelingsuniversiteit in Brussel de gewone burger de schrik van hun leven hebben bezorgd met verhalen over dioxine-eieren van scharrelkiekens hebben de klanten van mijne vriend massaal afgehaakt. Niettegenstaande hun groene achtergrond, hun gaia-sympathiëen en hun liefde voor derde wereldbananen halen zij hun eieren nu bij ongelukkige batterijkiekens. Hun argument is dat Amnesty International niet over legkiekens gaat.
Mijne vriend is zijn klandizie kwijt: Naast een overschot aan scharreleieren is de levering van zijn "Ché en de Playboy" stopgezet; zijn leesvoer beperkt zich nu tot "de Standaard" en den "Okra", het boekske van de katholieke gepensioneerden. In momenten van diepe vertwijfeling leest hij fragmenten uit "Het verdriet van België". Naderhand schilt hij de patatten en denkt hij na... over de verschrikkingen en leegtes in een mensenleven, wat niet persé het zijne hoeft te zijn.
De plaatselijke apothekersassistente is op zo'n momenten heel nabij in 't diepst van zijn gedachten...
Na mijn vrouw zijn de "bollemiekes" de liefste wijvekes van de hele buurt. De "bollemiekes" is een liefkozend naampje voor een plaatselijk kerkzangkoor en een van mijn meest close vriendinnen is er de leadzangeres van. Buiten het feit dat de populatie van het kerkzangkoor bestaat uit mannekes en vrouwkes van onbepaalde, edoch de uiterste houdbaarheidsdatum naderende leeftijd wil ik over de samenstelling van deze fiere vlaamse kerkzangers niet veel kwijt. Ik kan U wel verzekeren dat ons Heer nog steeds zijn getal heeft, zoals men dat in goed vlaams zegt.
Eigenlijk zijn "de bollemiekes" een populaire omschrijving voor de naam waarmee ze destijds - kort na de tweede wereldoorlog en in volle schoolstrijd - door de toenmalige parochieherder, Ref. Dom. pastoor Wilhelm Van Bree, werden benoemd: "Profaan genootschap ter bevordering van de eeuwigdurende muzikale lofuitingen aan Mamma Rosa". Bij deze naamgeving werd de pastoor gesteund door zijn trouwe meid Lewis die ook een woordje latijn sprak en op de pastorij de broek droeg.
Tijdens een intieme tête à tête tussen het overschot aan rioolbuizen in onze nieuwe straat vertelde mijn close vriendin over de pijn die ik de leden van de "bollemiekes" had aangedaan. Ik had het repertoire van het zangkoor als te eenzijdig omschreven en voorgedaan alsof ze alleen het "Ave Maria", het "Ten paradijse geleiden U de engelen" en "Te Lourt op de bergen" konden zingen. Mijn vriendin en met haar de hele schare aan kerkzangers waren diep teleurgesteld in den Brabbes.
Omdat ook ik de ijdele hoop koester om ooit enthousiast toegezongen te worden als ik achterste te voren Gods tempel wordt binnen gedragen, beloofde ik mijn vriendin om werk te maken van een wetenschappelijk verantwoorde rechtzetting; kwestie van de advocatuur voor te blijven. Twee trainingen van het plaatselijk zangkoor heb ik nu al meegemaakt. En inderdaad, buiten het reeds aangehaalde "Ave Maria" en "te Lourt..." zingt de mix van alten, saksen en sopranen een heel werelds repertorium bij elkaar. Niet dat het koor nu direct het kabaal van de Paranoiacs kopieert of Nathalia of Amy Winehouse probeert na te kwelen; ze komen wel in de buurt. Een greep uit hun zangboekje: "Mie katoen kom morgen noen", "Potteke potteke vet, tiende couplet", "O clown", "mijn sari Marijs" en de "wilde boerendochtere". Tevens wagen de bollemiekes zich aan anderstalige songs zoals daar zijn "de internationale","Paradise by the dashboardlight" en "Tulpen uit Amsterdam".
Net voor we onze intieme tête à tête beëindigden wist mijn close vriendin nog te vertellen dat er, onder impuls van een koorlid dat anoniem wenst te blijven, ijverig geoefend wordt op het "Horst Wessellied", "Auf der Heide blüht ein kleines Blümelein" en "Lili Marleen". Of dit laatste op enige waarheid berust heb ik tot op heden nog niet kunnen achterhalen.
Tegen de tijd dat ik, zoals gezegd, achterste te voren de Kerk wordt binnen gedragen hoop ik dat mijn favoriet koor dat ik liefhebbend en met een groot hart de "bollemiekes" blijf noemen, ook mijn lijflied, "zo ne goeie hebben wij nog niet gehad" op de juiste toon en met de nodige passie ten gehore zullen brengen. Als tegenprestatie zal ik dan, het weze postuum, met een Blonde Leffe trakteren in het parochiecentrum.
...de chirogroep van Kontich achterna op hun oversteek van Italië naar Slovenië.
Het gezin vertrekt wél goed voorbereid: 3 grote reddingshonden... alleen de buskes snapps moeten nog onder hun nek gebonden worden. -------------------------------- Proficiat en veel succes met de kasseien.
(Het gezond verstand heeft hier duidelijk gewonnen.!!!)
Mijnheer Claus is de pijp uit; kunnen we nu terug overgaan tot de orde van de dag.?
900 mensen - de complete literaire elite van Vlaanderen en Holland, aangevuld met wat politiekers op rust - zijn zaterdag nog een goeiendag komen zeggen tegen Hugo Claus die present tekende in de Bourla-schouwburg. Tenminste daar hadden ze zijn kist op een piedestalleke gezet; laat ons hopen met Claus erin.
Na de festiviteiten was het de bedoeling dat den Hugo zou gecremeerd worden en uitgestrooid over de Noordzee. Naar hij zelf hoopteals extra voeding voor de paaigronden van de haring- en sprotbestanden; die hebben het ook moeilijk. Ook zeemeeuwen en andere Jan van Genten zijn dol op mensenas.
Hugo Claus was een schrijver, dichter, regisseur, speksteenkliever en verfkliederaar. Hij kon alles; tenminste dat zei men. Op zijn tiende had hij een aanvaring gehad met een stelleke gehoofdkapte tante-nonnekes: dat zou zijn hele leven pijn doen en hem gefrustreerd hebben. De door de Heer uitverkoren en met zorg geselecteerde zusterkes hadden anno 1939 de jeugd en het leven van Vlaanderens grootste "poeweet" naar de filistijnen geholpen. Voor den Hugo was dat een godsgeschenk: hij kokketeerde daarmee, profiteerde ervan en gebruikte het als de basis en de voedingsbodem voor zijn werken.
... Nadat de dagelijkse oesters en de rode wijn zijn strot uitkwamen vond hij het tijd om er een einde aan te maken. Pillekes? een spuit? een dik zeel? een giletmeske? De familie wenst daarover geen uitspraken te doen. So be it. Ik kan daar makkelijk mee leven.
Hugo Claus was onze grootste dichter, grootste poët, schrijver, .... de loftuitingen deden de geluidsboxen van radios scheuren en beeldbuizen van teevees ontploffen. Droefnis alom. Maar wie was Claus? Een simpel burgermanneke die ook een hoop vrouwvolk (Elly, Kitty, Silviaake, ...) moest verslijten en uitproberen voor hij zijn echte madam vond? Vanachter op een brommerke bij Sylvia Christel?, fanatiek op zoek naar blote tieten?, zonen die vragen: wie is mijn papa eigenlijk? wat doet hij? De Claus was een icoon voor de intellectuele elite van Vlaanderen en Nederland. Voor Nederlanders is dat niet moeilijk, maar dit terzijde. Voor de simpele sus in Vlaanderen, gij en ikke dus, uw en mijne buurman, de gewone man in de straat zonder dagelijkse oesters en met alleen maar een schoftzak en de Gazet van Antwerpen, was Hugo Claus een fait divers, een jaarlijks weerkerend krantenartikel, iemand die telkens weer - de goden zijn geprezen - "net niet" een Nobelprijs kreeg toegeworpen. ........... ... Bibliotheken houden statistieken bij: de stedelijke boekerij van een middelgrote Vlaamse stad heeft in 2007 welgeteld 17 keer "Het verdriet van België", Claus' meesterwerk, uitgeleend. Zijn "Oostakkerse gedichten" - één ander meesterwerk - ging 7 maal over de toonbank. "waarschijnlijk verplicht leesvoer voor de vierde humanioraklas van het atheneum" zuchtte de hoofdbibliothecaris... "Geen kat die Claus leest" zei het hoofd. "Tot vorige week niemand die dit jaar naar een boekske van Claus gevraagd heeft..."
.... Hopelijk beleven de haring- en sprotbestanden in de Noordzee een hoogdag!!!
Een vriend van mij heeft een moslimbroeder onder zijn kennissen. Een fanatieke supporter van Allah en Mohammed en van het boekske waar de waarheid in staat. De Ko'ran, zegt de moslimbroeder vol ontzag.
De moslimbroeder heet Roeslan en heeft zijn jeugd deels doorgebracht in Tsjetjenië, deels Moskou; beiden een mooie plaats om te vertoeven zegt mijn vriend. Toen Grozny door de Russen werd gebombardeerd liet Roeslan zijn baard groeien, ging vijf keer per dag op zijn knieën op een bidmatje zitten richting Mekka en werd een fanatieke strijder in het Tsjetjeense leger. Hij kweekte een grondige afkeer en minachting tegen alles wat niet met zijn islamitisch geloof overeenstemde.
Zes jaar geleden werd de grond onder zijn moslimvoeten te warm en vluchtte hij met zijn vrouw en twee kinderen weg uit Tsjetjenië. Hij belandde in Duitsland waar hij een half jaar in een opvangtehuis woonde en een half jaar in 't gevang voor deugnieterij. Het ganse verblijf was gratis. Vandaar transfereerde hij naar België. Vijf jaar woont broeder Roeslan nu in Vlaanderen en sinds kort in de buurt van mijne vriend. Van integratie is er geen sprake: zijn vrouw is net niet geboerkaat, ge ziet nog haar ogen, mond en kinnenbak; zijn drie kindjes - eentje is er geboren onder het stelsel van de belgische ziekenkas - dragen camoeflagevestjes en schieten de godganse dag met houten namaakgeweertjes op passanten: "bang bang bang bang...." in het tsjetjeens.
Sinds kort is Roeslan naarstig op zoek naar een tweede vrouw. Volgens het boekwerk waar hij dagdagelijks mee kokketeert mag hij in het totaal vier vrouwen hebben. Dat gaat hem voorlopig te ver. Twee wil hij er ooit mee terug naar Grozny nemen; die ander twee hoopt hij daar te vinden.
Mijn vriend dacht dat Roeslan zottigheid verkocht en hem voor de gek hield; maar nikske daarvan, de moslimbroeder was één en al ernst: hij had zelfs zijn eigen vrouw opgedragen om in haar beperkte vriendinnenkring van eveneens gesluierde sukkels uit te kijken naar een tweede bijzit. Zijn vrouw doet dat. Zij moet van Roeslan. En het staat zo in het heilig boek.
Gevraagd naar zijn beweegredenen zegt de lieftallige moslimbroeder dat de grote Mohammed hem is voorgegaan in zijn zoektocht naar vruchtbare vrouwenbekkens.
De tsjetjeense vrijheidsstrijder wist desgevraagd nog te vertellen dat zijn vrouw zich diep ongelukkig voelt, erg jaloers is, en verschrikkelijk bang voor 's mans represailles bij enig teken van opstandigheid... Allemaal ten onrechte zei de diepgelovige moslimbroeder in naam van het heilig boek.
Jawel, Allah is groot en Mohammed is zijn profeet..... Vier vrouwen voor ene vent: wie is er nu eigenlijk achterlijk?
De jongens- en meisjeschiro van de Voorheide bestaan respectievelijk 55 en 50 jaar. Voor de allochtonen onder de lezers: de Voorheide is een, wat zeg ik, is dé residentiele wijk van Arendonk: zowat het Brasschaat van Antwerpen, het centrum van Arendonk kunt ge dan vergelijken met de Brusselse Marollen of de Zakstraat in het Antwerps schipperskwartier.
Een vijftigjarig bestaan staat normaal gelijk aan een belangrijke onderscheiding, je mag dan koninklijk voor je naam zetten: Koninklijke Sjottersclub den Broekkant bijvoorbeeld, of koninklijke Alcoliekersclub van de Vraai. Het jonge volk op de Voorheide houdt het bescheidener en gaat feesten zonder tralala: d'r komen nog feesten genoeg op ons af: een nieuw gemeentevlag, teljoren uitlikken, de collectieve tatoeage van de Arendonkse gemeenteraadsleden op wiens linkerbil of rechterborst een leeuwke wordt geprikt. (sommige koningsgezinde raadsleden hebben gekozen voor een prince Albert(1).
... In de loop van de voorbije vijfenvijftig jaar kende de plaatselijke jeugdbeweging een denderend en soms woelig verloop: ruzies met de pastoor, nieuw lokalen, dipjes en hoogtepunten... Vele honderden jongens en meiskes beleefden ontelbare uren en dagen plezier aan hun belevenissen bij de plaatselijke Chiro; de kampen in de Limburg, overlevingstochten, mosselfeesten, chirobals,
Ze gaan dat in de loop van 2008 vieren: vooral in eigen omgeving met tussendoor een knipoog naar de rest van de Arendonkse bevolking. Vorige week zaterdagavond zijn ze er aan begonnen: een leuke samenkomst van de huidige leidersploeg, de oud-leiding en sympathisanten bij een Blonde Leffe of een kom koffie. Vooraleer zich in de drank en de herinneringen te storten was er een dankviering in de de parochiekerk. Met een geschiedenis van vijftig jaar valt er wel iets te vieren, te gedenken en te danken.
Om de viering in goede banen te leiden en enige luister mee te geven had de lokale acolietenvereniging het plan opgevat om een soort suisse af te vaardigen: Achter de pupiter van de lector hadden ze ene Carolus Minkukel gezet: een gezette zestiger die op geregelde tijdstippen de verheven woorden "U kunt nu rechtstaan voor...." mocht uitkramen. Hij deed dit met zoveel schwung en enthousiasme dat de kaarsenlichtjes op het altaar spontaan en uit eigen beweging uitdoofden.
Ja,... soms moet ook een jeugdbeweging die iets te vieren heeft, aanpakken wat er komt. Hoe zei de pastoor dat? "Water bij de wijn doen." D'r stond verdorie een waterzuiveringsinstallatie achter de pupiter.
Oh ja...Carolus Minkukel mocht niet naar het feestje komen. Het was per slot van rekening een feestje met stijl. !!! ............... (1) Men kan de gepiercete raadsleden herkennen aan hunne gank. (gank = arendonks voor manier van lopen).
Dinsdagnamiddag overleed hij plotseling: een goeie en unieke vriend... Zomaar, bij een fietstochtje... zonder laatste kwinkslag, zonder afscheid. Jef, we gaan je missen, meer dan we kunnen zeggen.
De "blonde Leffe" gaat vanaf vandaag heel bitter smaken. Vaarwel Jef, het gaat je goed...
360.jpg)
