net als je het even wil laten rusten kwam er vandaag een verzoek om een berichtje te plaatsen in het tijdschrift van ons werk naar aanleiding van het schielijk overlijden eind vorig jaar van collega Nick De Vrieze; in eerste instantie denk je dan: neen, dit hoeft niet voor mij; maar eigenlijk wil je inderdaad toch iets achterlaten en min of meer laten weten hoe je je voelt; ik noteer daarom het volgende: 'als een donderslag; zo kwam het bericht binnen; Nick overleden; hoe kon dit nu? een wankele gezondheid; het overlijden van zijn vader eerder op het jaar; OK; maar dit! ook toen onze wegen dit laatste jaar een beetje uit elkaar waren gegaan (mede door het virus) hielden we toch nog regelmatig contact; dat we samen heel wat interesses deelden, die zich voornamelijk op het sportieve vlak situeerden, was daar natuurlijk niet vreemd aan; ik zal Nick nog heel vaak missen en mij regelmatig afvragen wat hij over een en ander zou gedacht hebben, wat zijn visie over bepaalde zaken zou zijn; dus inderdaad, een vriend is heengegaan; en dat doet pijn'; ondanks deze wat droeve omstandigheden verliep mijn run toch voorspoedig; het was alsof ik hem aan Nick wou opdragen; een bruggenloop gedaan ook; 6 maal de brug op; 3 maal langs de ene kant, 3 maal langs de andere; dus vrij intensief want weinig rustpauzes; de eerste 4 km ingelopen, dan 3 km intensief, en tenslotte de run afgewerkt met 5 rustiger kilometers; details: 4.47/km - 1123 kcal - 176 gemiddelde hartslag - 182 maximale hartslag - 179 pasfrequentie