To riff or to rip off?

Dat is natuurlijk de vraag die menigeen al jaren bezighoudt. Waar begint een eerbetoon en waar eindigt het in plagiaat? Door de jaren heen werd een combinatie van noten die na elkaar gespeeld een herkenningsmelodie vormen (kortom een riff) gebruikt door andere muzikanten, al dan niet beïnvloed zonder het te weten of met kwade bedoelingen. Om zoveel mogelijk geld te verdienen op de rug van een collega... Hieronder geef ik één van de vele voorbeelden en oordeel zelf maar of het gebruik van andermans riff een hulde is of plagiaat.

In 1962 brengt Ricky Nelson een prachtige versie van "Summertime", geschreven door George & Ira Gershwin/DuBose Heyward. Er wordt een herkenbare riff gebruikt die twee jaar later, in 1964, gedeeltelijk opduikt in een coverversie van "Memphis", gebracht door Johnny Rivers. Het origineel is "Memphis, Tennessee" van Chuck Berry. Nog twee jaar later, in 1966, is er een Britse groep, de Liverpool Five genaamd, die waanzinnig veel succes heeft in de Verenigde Staten en niet in Europa. Zij gebruiken de riff in hun song "She's Mine". Datzelfde jaar nemen de Blues Magoos, een Amerikaanse groep, dezelfde riff over in hun song "We Ain't Got Nothin' Yet". Zij hebben zeer waarschijnlijk het nummer van de Liverpool Five gehoord. In 1970 tenslotte, wordt de volledige riff overgenomen door de Britse band Deep Purple (Mark II). Hij wordt gebruikt in hun eerste eigen compositie "Black Night" die toentertijd enkel als single uitkwam en niet op de LP "Deep Purple In Rock". Later werd die song toegevoegd aan de cd-versie. Luister aandachtig naar de zeer herkenbare riff in onderstaande links.

                                                                       1962:

1964:

 

1966:

 

1966:



1970:

 
De fameuze riff maakte een reis doorheen de tijd tussen 1962 en 1970.