In februari 1971 kwam deze zanger uit Wales met de formidabele stem de hitparades terug binnengestormd met een compositie van Paul Anka. De b-kant was zijn versie van 'My Way' waarvan de Engelse lyrics ook door Anka werden geschreven. Over de gitarist op deze single bestaat onzekerheid: volgens Wikipedia en Marc Brillouet van Hitriders is het Jimmy Page, volgens andere bronnen zou het Big Jim Sullivan zijn want Page zat toen al in de band Led Zeppelin.
 


In 1970 maakte deze Schotse groep een tournee doorheen Italië en daar pikten de muzikanten een popsong op van ene Lally Stott. Een jaar later werd het een Europese hit niet in het minst dankzij de hotpants van zangeres Sally Carr. In dit geval dekte de groepsnaam volledig de lading: pretentieloze popmuziek uit maart 1971. Door het succes van Middle of the Road werd de single van Lally Stott opnieuw uitgebracht in 1971.



Het origineel uit 1970:


De slow der slows. Door sommigen verguisd en anderen aanbeden. De zanger werd als Peter Alexander Makkay in Roemenië geboren maar verhuisde in 1963 op zijn 14de naar West-Duitsland. Zijn allereerste single was 'Du' en meteen de bestverkochte van het jaar 1970 bij onze Oosterburen. Het schijfje kwam de BRT Top-30 binnen in maart 1971 en bleef er hangen tot in juni. Later werd dit één van de meest gedraaide openingsdansen op huwelijksfeesten in Vlaanderen èn Wallonië.
 


De protestsong bij uitstek kwam ook uit maart 1971. John Lennon en zijn Plastic Ono Band geven hier alle macht aan het volk. Met Yoko Ono als achtergrondzangeres aan de piano, Bobby Keys (saxofoon), Billy Preston (toetsen), Klaus Voormann (bas) en Alan White (drums). De vredesactivist Lennon predikte nu de revolutie.
 




Deze song van meer dan 11 minuten werd alweer in twee stukken geknipt voor de single: Part I+II.






Vele jonge kerels waren toen stiekem verliefd op de mooie benen van Sally Carr.