In oktober 1971 stonden de Europese hitlijsten vol met deze melancholische meezinger. De Fransman Hubert Giraud schreef de popsong en het origineel werd door Ivana Spagna (in het Italiaans) uitgebracht. Kort daarna verschenen ontelbare versies op de markt van o.m. Nicoletta, Joël Daydé (beiden in het Frans), Roger Whittaker (in het Engels), Ricky Shayne (in het Duits), Dalida, Johnny Dorelli (in het Italiaans) en Kirka Babitzin (in het Fins). Latere versies in het Engels maakten er een wereldhit van. De mooiste versie vind ik deze cover van de Spaanse groep Los Pop Tops met Engelse lyrics van Phil Trim.
 


De Amerikaanse singer/songwriter Neil Diamond kende naast de talrijke heruitgaven van zijn werk uit 1967/68 bij het platenlabel Bang Records ook succes met recentere songs zoals deze mooie slow uit 1971. Hij was na een meningsverschil met platenbaas Bert Berns in 1968 overgestapt naar UNI (MCA Records). Zijn vroegste successen bij Bang Records werden geproducet door de legendarische songwriters Jeff Barry en Ellie Greenwich (Brill Building), die trouwens vaak de background vocals verzorgden op diverse songs.
 


In 1971 veranderde de soulmuziek uit de jaren '60 stilaan in funk. "The Hardest Working Man in Showbusiness" was daar een kampioen in. Die Amerikaanse singles werden via de Antwerpse haven geïmporteerd en elke zaterdag werden die dan gedraaid door deejay Willy Delabastita op de Belgische radiozender 'Omroep Antwerpen'.
 


Naast soul en funk was er ook plaats voor rhythm & blues in 1971. Het echtpaar werkte toen nog goed samen alhoewel Tina in 1969, na een hevige confrontatie met Ike, 50 valiums inslikte in een poging een einde aan haar leven te maken. Ze overleefde die wanhoopsdaad maar in 1976 vroeg ze na 14 jaar huwelijk de echtscheiding aan. Terug naar de muziek: Jessie Hill schreef deze rasechte Louisiana blues.
♫♫♫ Ooh Poo Pah Doo! ♫♫♫
 












Die blue jeans (spijkerbroeken met het motief van de Amerikaanse vlag) waren toen 'in'!