BELGAVOX 06062010

Op zondag 6 juni 2010 trokken mijn zoon en ik naar het Paleizenplein (net vóór het Koninklijk Paleis) om daar een gratis concert bij te wonen van Belgavox, inmiddels al de tweede editie. De vorige vond plaats op de Heizel, vóór het Atomium. Terwijl het in 2009 een warme zonnige dag was, voelden we nu een warme zwoele temperatuur met, zo had Frank Deboosere voorspeld, een onweersdreiging vergezeld van hevige stortregens en hagelbuien.
Gewapend met muts, regenjas en paraplu togen we goedgemutst (!) naar de metro. Om kwart over twaalf begonnen de eerste regendruppels al te vallen en was de hemel grijs geworden.
Toen we om kwart vóór een uit de metro stapten was het al hevig aan het regenen.

Optimist als we waren dachten we: “dit is van korte duur”. En inderdaad, na een half uur vóór het podium gestaan te hebben hield het op met regenen, maar waren we allebei kletsnat. Geen nood, de temperatuur steeg weer in een mum van tijd en na een uurtje waren onze kleren weer opgedroogd. Ondertussen werden we opgewarmd door Discobar Galaxy met de onovertroffen DJ Adriaan Van den Hoof en zijn twee companen.

Klik op: http://www.youtube.com/watch?v=9_ucYUSHpOs
en ook op:
http://www.dewereldmorgen.be/foto/2010/06/07/fotos-38000-toeschouwers-voor-belgavox-2010

Na een uurtje Incredible Bongo Band, The Jacksons, Prince en Sly & The Family Stone was het publiek (dat bestond uit een honderdtal moedige mensen) opgewarmd en kon het concert beginnen. In een mum van tijd stroomden daar ineens duizenden mensen toe omdat de optredens begonnen waren en ook omdat het zonnetje begon te stralen. Waar kwamen die festivalgangers vandaan ? Uit de metro of uit de Warande ? Wie zal het zeggen ?

Presentatoren van dienst waren Maureen Louys en Bram Vandendriessche en de muzikanten van dienst waren de onvolprezen Laatste Showband met o.a. Patrick Riguelle, Jan Hautekiet, Chris Peeters en Bert Embrechts.

Les Vedettes, een Franstalig damescollectief uitgedost als marionnetten en gekleed met véél te korte rokjes, zetten meteen de toon. Zij mochten vervolgens als backing vocals fungeren bij Flip Kowlier en zongen zelfs mee in het West-Vlaams. “Mo ba neenk”! Flip amuseerde zich kostelijk met zijn mini-uitgave van de “theremin”, een instrument dat door een Rus werd uitgevonden en eigenlijk een moog synthesizer avant-la-lettre is. Je hoeft zelfs de antenne niet aan te raken om klanken te produceren. Brian Wilson had hem dit al voorgedaan in 1966 bij het opnemen van de song “Good Vibrations”.
Vervolgens kwamen Pitcho en Freddy Masamba (uit Congo) aan de beurt.
Dan was het aan Kathleen Vandenhoudt die een zeer voortreffelijke cover bracht van Buffalo Springfield’s “For What It’s Worth”.
Enkele voor mij totaal onbekende artiesten en bands passeerden de revue: Puggy en Suarez (die op veel sympathie van het jong vrouwvolk kon rekenen met zijn “Prends-moi”).
Dan kwam Barbara Dex op het podium om weer eens te bewijzen (voor zover nodig) welke formidabele stem zij heeft. Zij bracht ook een duet met Tom Helsen (“Home”) en kondigde vervolgens Luc De Vos aan. Die pakte meteen het publiek in met “Soms vraagt een mens zich af”.
Dan was het tijd voor een streepje reggae gebracht door Joshua, Bram Van Parys, een band uit Luik genaamd My Little Cheap Dictaphone. Deze band bracht ook een duet met de zanger van The Van Jets: een goede versie van “You’ve Got To Hide Your Love Away” van The Beatles. The Van Jets brachten vervolgens hun single “The Future”.
Stef Kamil Carlens zong een versie van een lied van Julos Beaucarne in het Frans en plots stond het publiek in rep en roer want de jonge Brusselse zanger Stromae dook uit het niets op en verscheen op een klein podium in het midden van de massa die hij in lichterlaaie kreeg door op en neer te dansen op de tonen van “Alors on danse”.
Paul Michiels nam dan een beetje gas terug met een song uit zijn nieuwste album “It’s a gas” (what’s in a name!).
Een nieuw hoogtepunt was het optreden van Daan Stuyven, keurig in een lichtblauw pak gestoken die het publiek meteen inpakte met “Icon”: solo! en vervolgens gaf gitarist Chris Peeters van jetje!
Gregory Frateur met Daan en een vrouwelijke drumster brachten hun versie van “Victory”.
Toen kwam Milow een nummer brengen gevolgd door Franstalige hiphop.
Nog een zeldzaam duet was het optreden van Frank Van der Linden (De Mens) met de Franstalige groep Eté ’67.
Jasper Steverlinck was weer van de partij en hij bracht een steengoede versie van Solomon Burke’s “Don’t Give Up On Me”.
Na zijn optreden sloot hij zich aan bij de drie overgebleven bandleden van Machiavel om “Fly” op het publiek los te laten. Ondertussen was het 16 uur 30 en braken de hemelsluizen weer open, net zoals de paraplu’s.
Tussen de regendruppels door en de vele regenschermen zagen we nog net Patrick Ouchène.
Na een twintigtal minuutjes konden we ons weer opwarmen aan de zon en aan The Scabs met hun “Robbin’ The Liquor Store”. Guy Swinnen en Willy Willy waren weer in grote doen, zoals we van hen gewoon zijn. Het viel me op dat Willy Willy meer en meer op Keith Richards begint te gelijken.
Toen was het de beurt aan Tom Dice met natuurlijk zijn “Me And My Guitar” dat luidkeels werd meegebruld door de massa.
Toen kwamen Stijn, Gunter Verspecht, Konalo Bienvenue en Belgique, Sharko (met “I Went Down”) en een revelatie voor mij Triggerfinger met een cover van Eurythmics “Sweet Dreams”. Een raar trio met een zanger-gitarist die soms loeihard uithaalde en twee percussionisten die op Brusselse vuilnisbakken aan het trommelen waren.
Zeer verrassend kwam Brahim uit de hoek met “Reach Out I’ll Be There” van de Four Tops dat hij in zijn eentje klaarde. Hij had er zelfs een “bad in het publiek” voor over.
Bai Kamaro Jr. uit Sierra Leone bracht met Dani Klein reggae (het zeer toepasselijke “Every Kinda People”) en vervolgens bracht de voormalige zangeres van Vaya Con Dios een duet met een Franstalige hiphopper “Comme on est venu”.
Zij kondigde Philippe Cathérine aan als de beste gitarist van België aan waarop een toeschouwer Django scandeerde. Verrassend genoeg speelde Cathérine zijn versie van Reinhardts “Nuages” met Patrick Riguelle als zanger. Terloops: Patrick had zijn lange baard afgeschoren. Hij leek ineens twintig jaar jonger! Niet te vergeten: Bruno Castelucci beroerde de drums.
Vervolgens kwam een eigenaardige Brusselse band met de naam “Jaune Toujours” en het nummer heette “Ici Bruxelles”.
Toen was het aan Rocco Granata om op te treden en hij zorgde voor een versie van José Feliciano’s “Che Sara” dat door de presentator verkeerdelijk werd aangekondigd als “Che sera”, wat nog altijd van Doris Day is! De massa was ondertussen aangegroeid tot 40.000 en Rocco zong een lied in het Calabrese, de streek waar hij geboren is: “Nu Panuru” samen met Roland Van Campenhout. Die speelde dan gitaar samen met Sioen (een Gents onderonsje) en een Afrikaan op een soort xylofoon van bamboe: “Ce n’est pas bon”, maar ik vond het wel goed.
Sandra Kim (ondertussen volwassen geworden en uitgerust met een formidabele stem) zong “Vive ma liberté” van Arno en toen zij de tonen van “J’aime la vie” inzette stond daar ineens Arno op het podium met zonnebril en een pint bier in zijn handen. Hij zorgde voor de slappe lach bij de Laatste Showband en bij Sandra door te pas en te onpas “J’aime, j’aime … la vie” te scanderen.
Zie ook: http://www.youtube.com/watch?v=UutXiofSnbI

Ondertussen was het al 18 uur 30 geworden en bij de finale kwamen alle artiesten terug op het podium om alweer een Beatlessong te brengen: “With A Little Help From My Friends”, gezongen zoals Joe Cocker die versie in 1968 bracht door leadzangeres Dani Klein.

Al bij al een mooi concert: enige minpuntjes waren de talrijke plastic bekertjes en restanten van fruit op de grond (er waren nochtans vuilnisbakken!) en vooral het feit dat ik 13 à 14-jarigen met een biertje zag rondlopen en ook veel jongeren heb zien roken. Zelfs in openlucht stoorde de rook mij. En toen de rook om mijn hoofd was verdwenen trok ik huiswaarts om kwart voor zeven, maar de muziek zat nog altijd in mijn hoofd!