Wim De Craene werd geboren in een katholiek gezin met zeven kinderen. Op zestienjarige leeftijd begon hij rond te trekken. Hij studeerde verpleegkunde en toneel, maar brak zijn studies voortijdig af. Met de inkomsten die hij als schoorsteenveger en biertapper verdiende, kocht De Craene zijn eerste gitaar. Eind jaren '60 maakte hij deel uit van de Vlaamse folkgroep Ja en werd zo ontdekt door Miel Cools.
Op achttienjarige leeftijd trok hij naar Amsterdam om dichter bij zijn mentor Ramses Shaffy te kunnen wonen. Shaffy liet hem optreden in het café chantant 't Cloppertjen en uit blijk van dank en bewondering noemde De Craene in 1975 zijn eigen zoon Ramses.
Succesperiode
Het jaar 1975 was zijn meest succesvolle jaar als artiest. Tim (van zijn album Alles is nog bij het oude), Rozane (uit zijn album Brussel) en zijn duet met Della Bosiers, Mensen Van 18, werden hits.
De Craene liet zich voor de onderwerpen van zijn liedjes vooral inspireren door mensen die hij kende. Omdat hij vond dat mensen zich meer aangesproken zouden voelen wanneer hij veel voorkomende voornamen gebruikte, kregen veel van zijn nummers titels als Tim, Marieke, Kristien, Elke, Rikky of Marcellino. Niet al deze nummers gaan over mensen die die naam dragen. Tim gaat bijvoorbeeld over zijn pasgeboren zoon, Ramses, maar omdat die naam minder goed in de melodie paste, gebruikte De Craene de voornaam van de zoon van één van zijn beste vrienden. Rozane werd geschreven voor ex-vriendin Chris Thys, nu als actrice vooral gekend in haar rol van de ex-vrouw van Witse en van haar opmerkelijke rol in de serie "Goesting" op Eén. Chris is de zus van Leah Thijs, bekend van de soapserie Thuis en haar impersonatie van Marlene Dietrich.
In 1977 schreef De Craene ook zijn eerste musical, Help, ik win een miljoen.
Minder populair
De Craene werd in de tweede helft van de jaren zeventig steeds minder populair. In 1978 organiseerde hij in Wetteren een prestigieus concert om zijn nieuwe album Wim De Craene is ook nooit weg te promoten, maar er kwamen amper 70 mensen op af.
De zanger probeerde later steeds meer onder het stigma "kleinkunst" uit te komen en experimenteerde met andere muzikale stijlen zoals pop, rock, klassiek en disco. Op het album Perte Totale uit 1980 vermengde hij rock, ballads en elektronische muziek. Later in dat decennium liet hij zich ook door new wave inspireren. Helaas waren een groot deel van deze experimenten niet populair en veel ervan worden over het algemeen als mislukkingen gezien. De experimenten die echter wél werkten worden nog altijd gekoesterd door zijn bewonderaars.
Toch voelde De Craene zich miskend. In 1981 scheidde hij ook nog eens van zijn vrouw. Op zoek naar erkenning en succes nam hij tweemaal deel aan de preselectie van het Eurovisiesongfestival: in 1981 met het nummer Compagnie en in 1983 met het nummer Kristien. In de tumultueuze finale van 1983, gewonnen door Pas De Deux, werd hij derde.
De hit Breek Uit Jezelf betekende in 1987 eventjes een nieuwe start, maar hij verkocht nadien nog steeds weinig platen. In 1988 schreef hij wel nog zijn tweede musical, Jan de Lichte.
Zelfmoord
In 1990 overleed Decraene. Officieel pleegde hij zelfmoord door een overdosis antidepressiva te slikken. Algemeen wordt aangenomen dat hij niet over een verbroken liefde geraakte.
In 2005 verklaarde zijn zoon Ramses echter tijdens een Humo-interview dat hij altijd al het gevoel had gehad dat zijn vader was vermoord;
"Er is nooit voldoende onderzoek naar gedaan. Wat zeg ik? Er is géén onderzoek naar gedaan. (...) Hij lag op zijn buik, met een deken over zich heen gerold, voor de deur. Zo is hij gevonden. Alsof iemand hem in die deken had gerold." (Humo, 26 juli 2005)
Volgens hem waren er geen details bekend gemaakt over welke antidepressiva zijn vader zou hebben genomen en had hij zelf nooit depressieve gevoelens bij zijn vader waargenomen. Hij had al een nieuwe vriendin en het feit dat hij geen afscheidsbriefje had achtergelaten vond Ramses eveneens onbegrijpelijk. Om het allemaal nog geheimzinniger te maken liep er, toen hij samen met enkele familieleden het pand ontruimde, een onbekende man naar binnen;
"Hij kwam binnen in de kamer waar mijn vader dood werd aangetroffen. We waren er net aan het werk- en hij keek er rond. 't Was alsof hij ons niet zag. Wij hoorden hem zuchten: "Het kan niet...Het kan niet..." Wij waren stomverbaasd. Ineens draaide hij zich om, en hij liep weer de trap af? Ik stond aan de grond genageld., en mijn nonkel (oom) liep hem iets te laat achterna en riep in het trappenhuis: "Meneer, wie bent u?" Maar die man, een soort alternatieveling rende het huis uit, en verdween." (Humo, 26 juli 2005)
Ramses merkte ook op dat zijn vader nooit kerkelijk begraven wou worden, maar op verzoek van de familie en voor de fans gebeurde dit toch. Willem Vermandere was aanwezig en hield een toespraak. Dimitri van Toren, een vriend van De Craene, schreef onder de titel Wim De Craene een prachtig eerbetoon.
Na zijn dood
Wim De Craene kreeg na zijn dood meer erkenning dan tijdens zijn leven. Zijn liedjes worden nog steeds veel gedraaid en nummers als De Kleine Man, Tim, Rozane, Mensen Van 18 (samen met Della Bosiers) en Breek Uit Jezelf worden vandaag erkend als klassiekers.
In de jaarlijkse eindejaarshitparade 100 Op 1 op Radio 1, waarbij luisteraars hun favoriete Belgische muziek kunnen kiezen, staan Rozane en Tim al sinds de eerste editie uit 2002 hoog genoteerd. Tim heeft zelfs nog nooit de top 10 verlaten.
Zo is er maar één
In 2007, in het tweede seizoen van het VRT-programma Zo is er maar één, werd Rozane, gezongen door Andrea Croonenberghs, uitgekozen tot "mooiste lied over vrouwen". Het lied won ook met voorsprong de eerste halve finale op 16 maart. In de finale moest Rozane de overwinning laten aan Ik mis je zo, origineel van Will Tura en in het programma vertolkt door Udo.
In 2009 werd Tim wederom uitgekozen tot beste Nederlandstalige nummer in de categorie 'Er Was Eens'. Hiphopartiest Maesland zette het nummer om in een rapnummer en kreeg door zijn originaliteit de Wildcard van Bart Peeters.
Discografie
Albums
* Wim De Craene (1973)
* Alles is nog bij het oude (1975)
* Brussel (1975)
* Rozerood-oranje (1975)
* Wim De Craene is ook nooit weg (1977)
* Perte Totale (1980)
* Kraaknet (1983)
* Via Dolorosa (1988)
Singles
