Het vrouwke wilde naar Herentals, ze moest dringend enkel spullen gaan kopen. De leuke verrassing was dat ze met de fiets wilde gaan en ja... dan wil ik wel mee, het is trouwens maar zo'n 10 km van onze voordeur. Terwijl zij haar ding deed ben ik dan maar wat gaan rondrijden, shoppen is de erg-ver-van--mijn-bed-show he. Toen ik hier voorbij kwam realiseerde ik me dat het alweer een hele tijd geleden was dat ik nog eens een brug had gefotografeerd. Iedereen die deze pagina's al langer volgt weet wel dat bruggen een onderwerp zijn waar ik nauwelijks voorbij kan zonder een foto mee te brengen. Ik heb de tijd genomen om een goed standpunt te vinden en dit is dus de schoonheid over het Albertkanaal op de Herenthoutse Weg. De meeste bruggen over het Albertkanaal zijn onlangs vernieuwd/verhoogd - deze ook - maar deze is wel een uitzondering. Waar al de andere eenheidsworst zijn, ze komen volgens mij allemaal van hetzelfde architectenbureau en dezelfde fabriek, dan is deze een uniek exemplaar en ik vind 'm nog mooi ook. Extra leuk in de foto is dat de hoogspanningsleidingen, die in bijna alle foto's zwart zijn, door de toevallig net juiste lichtinval wit kleuren tegen de blauwe lucht.
Best aangenaam fietsweer vond ik en deze keer vond het vrouwke dat ook. We zijn samen weer eens op pad geweest. Met z'n tweeën is altijd net iets aangenamer en je hebt ook altijd een extra onderwerp om te fotograferen he. Ergens in de bossen van Herentals heb ik haar een eindje voor me uit laten fietsen en fel ingezoomd heb ik deze opname kunnen maken. Het is niet zo dat er op deze wegen en paden veel verkeer is maar stel dat we ergens in een drukke menigte terecht mochten komen dan is haar onafscheidelijke rode mutsje altijd een baken om haar meteen terug te vinden als ik haar uit het oog zou verliezen.
Ik had fotomaatje Alex aan de lijn en ik hoorde dat ie in de auto zat. Terloops vroeg ik waar hij naartoe reed en dat bleek de Neterust in Kasterlee te zijn. Ik stond sowieso al vertrekkensklaar om mijn fiets uit te laten en de enige twijfel was nog het doel. Dat was bij deze dus al gedeeltelijk opgelost. Tussenstop 1: de Neterust. Even bijpraten, iets nuttigen en dan ben ik verder gefietst naar Sas 7 aan het Kempisch Kanaal en zoals zo vaak tijdens mijn fietstochten heb ik impulsief, zomaar, beslist toch weer de andere kant op te rijden, langs het kanaal richting Herentals. Onderweg heb ik natuurlijk genoten van het goede weer en van de fotomogelijkheden die zich aandienden. Het mooie wittte wolkje in de blauwe lucht vond ik wel een geschikt onderwerp. Dat enkele windmolens met spiegelingen en een interessante lichtinval op de bomen langs het kanaal ook in de foto wilden vond ik lekker meegenomen.
Fietsen langs de Nete in Grobbendonk. Aan de overkant zie je een jogger. Je bent sneller en neemt een beetje voorsprong. Dan stop je en besluit de jogger te fotograferen. In een opwelling maak je vijf opnames snel na elkaar van op dezelfde positie. Thuis gekomen ga je zoals altijd aan de slagin Photoshop met de foto-oogst. Als je bij de reeks van vijf komt krijg je ineens de ingeving om ze samen in één foto te shoppen. Het is eigenlijk een vrij eenvoudige bewerking: de vijf beelden importeren, in lagen zetten, uitlijnen en weg gummen wat in de weg zit van de onderliggende joggers. Het resultaat vind ik alleszins een originele score in de zoektocht naar afwisseling in mijn fotografie.
Er stond een pittig windje en het was best friskes maar toch wilde het vrouwke mee gaan fietsen... op voorwaarde dat we niet te ver van huis zouden gaan en dat we het rustig aan zouden doen. We zijn nooit verder dan 5 km van onze voordeur geweest en we hebben op ons gemakske toch bijna 25 km afgelegd. De meeste mogelijke foto-onderwerpen op zo'n rondje vlak bij huis zijn al wel eens voorbij gekomen op deze pagina's en dan ga je letten op details of op opvallende dingen. Mariakapellekes vind je zat in Vlaanderen en meestal staat er ook een bank bij. Tussen Tielen en Gierle in de buurt van het Gewad is dat niet anders. De bank is wel licht beschadigd en een goede ziel heeft er rood-witte linten over gespannen om te beletten dat argeloze niet oplettende wandelaars er zouden op gaan zitten.
Ik was vandaag weer vertrokken met het plan van om de drie km te stoppen om een foto te maken. Voor dit beeld ben ik evenwel ook gestopt ondanks het feit dat het niet op een punt was dat in mijn vooropgezette planning paste. Dit is een fietspad naar mijn hart. Het is misschien niet de lekkerst lopende ondergrond om op te fietsen en het is redelijk smal maar het draait, keert en swingt door de natuur, heel anders dan de afgeborstelde kaarsrechte fiets-o-strades die tegenwoordig overal aangelegd worden. Ik heb alle begrip voor mensen die met hun snelle e-bikes en speedpedelecs van en naar het werk racen over dat soort snelheids trajecten maar geef mij als vrijetijds recreant maar dit soort slinger paadjes.
Dit zijn twee vliegen in één klap. Mijn fotovrienden weten ondertussen wel dat ik hou van symmetrie en bruggen zijn ook altijd een geliefd onderwerp. Het is dan ook niet onlogisch dat ik de oude Bailey brug over het Kempisch Kanaal - in de volksmond: "De Larumse Brug" - uit mijn foto-oogst van vandaag selecteerde om als foto van de dag te fungeren. Na een pittige fietstocht, onderweg terug naar huis, kon ik dit niet laten liggen. Ik was zelf nog in de schaduw gestopt en er viel een streep zonlicht op de groengeverfde metalen elementen van de brug, gecombineerd met een streep blauw in de lucht en de knal rood-witte veiligheids relingen zorgde dat samen voor een mooie kleurenvariatie in de opname.
Ik ben nog eens met mijn geocache maatjes Jackie en Annemarie op stap geweest. Dat was echt ontzettend lang geleden. Wortel Kolonie hadden we uitgekozen als toneel voor onze activiteiten vandaag en het rondje "Grensgevallen" bezorgde ons een bijzonder fijne namiddag. Tussen half één en vier uur hebben we 25 cachen gevonden en we hebben toch wel wat meer afstand op de teller gezet dan de 8 km uit de beschrijving. Tja, een mens loopt wel eens verkeerd of vergist zich he... Maar we hebben ons alleszins goed geamuseerd en na afloop hebben we nog een alcoholvrije Gageleer gedronken in de taverne uitgebaat door Natuurpunt. Uit de weer grote-foto oogst koos ik voor dit eenvoudige beeld. Waar de route ons door bossen , langs vennen en statige dreven leidde was dit een intermezzo met weids uitzicht. De straat heet trouwens Staakheuvel. Waar ze die naam vandaan gehaald hebben mag Joost weten, geen heuvel gezien.
Het vrouwke houdt van katten. We hebben zelf geen huispoes maar zwerfkatten, toevallige passanten, hongerlijdende buurtkatten en alles wat miauwt is welkom in de tuin van huize Pol en Josee. Er staat ook altijd iets eetbaars voor de bezoekers. Dat nieuws gaat snel rond in kattenland en we hebben dan ook steevast gasten die van de hapjes komen proeven. Toen ik deze avond thuis kwam na een frisse fietstocht waren twee zwart-witte exemplaren bezig met hun diner en ze reageerden duidelijk geïrriteerd toen ze me zagen: wat komt die vreemde snuiter hier doen?
Hij zat helemaal alleen wat gras te pikken aan de waterkant van de kanaalkom in Turnhout. Ik vond ook al dat ie opvallend rustig en zelfs een beetje apatisch was. Toen ik met buurtbewoners en vaste wandelaars, die hier vaker komen, aan de praat geraakte bleek dat ze zijn vrouwtje en de eieren hadden weggenomen. Ze vonden dat best erg en ik was het daar helemaal mee eens. Zoals alle zwanen zijn ook deze zwarte exemplaren strikt monogaam en vormen ze een levenslang koppel... wat een drama. Ik de loop van de avond leerde ik toevallig, toen ik het ter sprake bracht tijdens een telefoongesprek, dat zwarte zwanen eigenlijk exoten zijn en hier niet thuis horen. Om de populatie niet te laten aangroeien worden de eieren weg genomen. Daar heb ik in dat geval dan wel alle begrip voor, maar om zo'n koppel te scheiden dat vind ik toch een te strenge ingreep.
