Ik weet wel dat het geen origineel idee is, maar vandaag heb ik aan het vrouwke gevraagd om de zon even uit de lucht te plukken. We hebben hier in Lazise kunnen genieten van geweldig lekker zomerweer en nu we morgen naar onze andere tweede thuis, Schlanders ( voor de Italianofielen: Silandro ), vertrekken willen we de zon graag mee nemen. We moesten wel aan enkele plaatselijke kennissen beloven dat we ze ook weer terug brengen maar een datum is daar niet op geplakt. We hebben ze alleszins veilig weg gemoffeld tussen de Soave, de Bardolino en de Valpollicello.
Lazise, een stadje aan het Gardameer. Dik 40 jaar geleden, toen onze kinderen nog klein waren, kwamen we er voor het eerst. We waren meteen verkocht. We waren destijds fervente waterskiërs en nu zoonlief de hobby van zijn vader heeft overgenomen is die met zijn gezinnetje ook vaste klant. Uiteraard zijn er voldoende andere redenen om Lazise te bezoeken, zeg maar het klimaat, de historische omwalde binnenstad, de bloemenpracht, het lekkere eten... allemaal dingen die me wel aanspreken. Wij zijn ondertussen geen jaarlijkse bezoekers meer maar om de zoveel jaren weer eens een weekje Lazise moet kunnen. Dit is een stuk van de vestingmuur, het fort, helaas niet voor het publiek toegankelijk want privaat bezit, en als je goed kijkt één van de toegangspoorten tot het stadje. Ik vond dat Lazise eindelijk ook eens een plaatsje verdient in mijn jaarlijkse album.
Toch eerst even iets rechtzetten... de staking van dit weekend waardoor vakantieplannen in het water vielen had deze keer toevallig niks te maken met Ryanair maar met de Italiaanse luchthavens. De Ryanair piloten staken pas volgende week. Uitgestelde ellende dus, maar wel voor anderen. Mijn aversie voor O Leary blijft natuurlijk toch intakt. En jawel hoor, ook vandaag zijn we weer gaan avondskiën, de boys zijn nog altijd hier. Maar om mijn zelf opgelegde regels te volgen in verband met zoveel mogelijk afwisseling in mijn fotografie ben ik vandaag eens op pad gegaan om een Garda-Meer variant van straatfotografie te beoefenen. Het is ongelooflijk hoeveel smartphone fotografen er hier rondlopen, iedereen fotograaf !!! Ik vond het dan weer leuk om de smartphone-fotograferende medemens in beeld te nemen. Vroeger zag je toeristen ook wel eens medereizigers op een interessante plek in beeld nemen, maar tegenwoordig doet iedereen het, altijd en overal.
De planning van de vakantie aan het Gardameer samen met een deel van de familie en enkele vienden loopt grondig fout. Zij die in het weekend naar huis zouden vliegen met Raynair zijn de pineut. Er wordt weer gestaakt. Julie en haar vriendin Kato hebben al een alternatieve vlucht kunnen vinden, ze moeten helaas morgen middag al richting Bergamo, een flink ingekorte vakantie dus. Wie wil er nog met Raynair vliegen eigenlijk? Vanavond hebben ze samen nog een laatste zonsondergang skitocht gedaan op het meer. Julie op het wake board en Kato op een monoski. Hoe sfeervol het beeld ook is, het laat toch een bitter gevoel achter. O Leary, als ik ooit de gelegenheid krijg om jouw vakantie te verknallen, zal ik het niet laten. Maar dat zal wel wishful thinking blijven vrees is.
In Lazise staat een blote marmeren madam in de hoek van de kade langs het Gardameer en de dam rond het plezierhaventje. Ze kijkt naar het meer en je vraagt je af op wie of wat ze staat te wachten. Ik heb voorzichtig gevraagd of ze het erg vond dat ik haar fotografeerde maar een antwoord vond ze blijkbaar niet nodig. Uit zedigheid en om alle woke en me too gezever te vermijden heb ik haar toch maar langs achter in beeld genomen. Het felle tegenlicht was een welgekomen helper om haar details te helpen maskeren. Als ik nog een kwartier gewacht had was de symetrie helemaal oke geweest, dus ook de schaduw... maar in dergelijke stressvolle situatie wilde ik er liever snel komaf mee maken.
Daar is ie dan. Je bent net over de Reschenpas Italie binnen gereden en na alle coronaperikelen en reisbeperkingen zie je 'm weer voor het eerst, de hoogste top van de oostelijke Alpen op enkele meters na 4000 m hoog. Ik kon niet anders dan even de wagen aan de kant te zetten om een foto te maken.
Cis Menargues heeft Spaans bloed (nogal voor de hand liggend met zo’n naam), hij is de partner van Sonja, een van de leden van onze fotoclub. Een tijdje geleden vroeg Sonja of ik eens wilde meedenken over een mogelijke layout voor publiciteit, logo, banners en andere reclame-dingen voor de opstartende paëlla-business van hare Cis . Tja, rood-geel leek mij erg Spaans en ik had ook al snel een opvallend lettertype gevonden. Ik heb dan redelijk vlot een aantal ontwerpjes in elkaar geknutseld in Photoshop en die werden zeer geapprecieerd. Vandaag zijn we eens naar de zondagsmarkt gefietst in Herentals om te zien hoe het er in de praktijk uitzag. Best leuk vond ik. Vanavond hebben we Paëlla gegeten.
