Het was vandaag wereld fietsdag. Dat extra duwtje in de rug hadden we echt niet nodig om er met zulk prachtig fietsweer op uit te trekken. Nauwelijks 4 of 5 km van onze voordeur kwamen we zoals zo vaak voorbij de Molen in het Veld en ook deze keer bleek er een goede reden te zijn om even halt te houden. Ik heb 'm al vaker gefotografeerd, maar om net na de bevalling van een hele schare kleine molentjes een groepsfoto scoren van de fiere mama met haar kroost leek me toch wel erg bijzonder.
De foto geeft een goede indruk van de onverwacht mooie, maar kuitenbijtende omgeving waarin we vandaag op zoek gingen naar geocache-plezier. Tijdens onze fietstocht in de buurt van Gelrode, Wezemaal en Rotselaar hebben we alleszins vaak de indruk gehad dat we ergens aan de Moezel of in de Elzas waren. Vergezichten, wijngaarden, pittige hellingen... je verwacht het niet zo dicht bij huis. Ik weet wel dat regels niet alleen zaligmakend zijn in de fotografie maar waar de compositieleer zegt dat je bij voorkeur een voorgrondobject in beeld brengt tijdens een landschapsfoto heb ik me voor één keer wél aan die regel gehouden. Mijn trouwe tweewielige vriend wilde graag die rol op zich nemen.
Dan leef je al een tijdje met enige frustratie in de veronderstelling dat het niks wordt met de ingezaaide wilde bloemen vóór ons huis en dan ben je aan het fietsen en je ziet plots een voortuin met deze beauties. Ik had er geen idee van wat ik daar zag maar ik vond het alleszins enkele foto's waard. Die kon ik dan gebruiken om bij de app Plantnet te vinden dat dit sieruien zijn. Het komt de gezochte afwisseling in mijn fotografie alweer ten goede...
De tussenstops zijn tijdens een fietstocht minstens even belangrijk als het afgelegde traject. Niet alleen moet je het vochtverlies compenseren maar je moet ook op z'n tijd adem happen, tot rust komen en de uitgeputte benen weer vol energie laten lopen. Het Corsendonks Hof was een van de ankerplaatsen waar we vandaag aanlegden. De voorziene parking voor de fietsen lijkt wel weggeplukt uit Parijs- Roubaix, gelukkig is de kasseistrook net iets korter.
Na een best frisse ochtend werd het al snel een heerlijke lentedag. Ik zou vandaag een fikse fietstocht maken maar er was nog wel een pittig schraal noord-oost windje. Gelukkig weet mijn e-bike daar wel raad mee. Blommerschot, in de buurt van het oude Navo-vliegveld van Malle, was de bestemming, een bosrijk gebied met vennen, dreven en alles wat de natuurliefhebber zich wensen kan om een mooie namiddag te beleven. Enig geocacheplezier was er ook bij en dat ik altijd een camera bij de hand heb is vanzelfsprekend ondertussen. Hoewel ik het gebied toch al langer ken heb ik gefietst langs meerdere kleine weggetjes en paadjes waar ik nooit eerder voorbij kwam. Dit vennetje was een leuke ontdekking en ik was er niet alleen. We waren allebei even verrast hier iemand tegen te komen op zulke afgelegen plek. Hij vertelde me dat hij libellen aan het fotograferen was... tja, met een smartphone??? Ik realiseerde me dat die beestjes op dit uur van de dag best druk in de weer zijn en dat dit nu geen zin had. Ik heb dan ook gekozen voor een groothoek opname van dit idyllisch plekje. Ik vond mijn collega fotograaf een welgekomen, zij het erg klein, element om de foto nog net iets interessanter te maken.
De Sinksenbraderij in Kasterlee was ook op deze tweede Sinksendag nog open en de dansers van Balance deden er ook vandaag weer een optreden. Natuurlijk zijn we er naar toe gefietst. Ik heb er weer een heleboel leuke opnames kunnen maken, maar om nu twee dagen na elkaar een vergelijkbare foto van hetzelfde onderwerp in deze blog te plaatsen had ik weinig zin. Volgers weten wel dat ik van afwisseling en variatie hou. Raar maar waar, langs de Geelse baan, centrum Kasterlee is er één onbebouwd perceel waar een heleboel mooie wilde bloemen bloeien en ik heb een prachtige klaproos uitgekozen om de camera in close-up op te richten. Het hart van de bloem wilde ik scherp en dat is vrij aardig gelukt denk ik. Dit doet me denken aan lang geleden, toen ik nog een kind was... Misschien zijn er nog wel iets minder jonge medemensen die ooit stempels gezet hebben met de centrale stamper van een klaproos. Ik hoor het wel.
Het was een hartverscheurende keuze: ofwel thuis blijven en op betaal TV de wedstrijd Antwerp-Union bekijken, ofwel naar de braderij in Kasterlee gaan waar kleindochter Julie moest optreden met de dansers van Balance Health Center. Het familiegevoel heeft het uiteindelijk gehaald en ik heb genoten van de prestaties van onze oogappel. Als optimist kan ik er nog aan toevoegen dat mijn favoriete voetbalploeg gewacht heeft tot volgende week om kampioen te spelen zodat ik het toch kan zien, sympathiek toch?
