Onze fietstocht bracht ons vandaag naar Turnhout. Na iets geconsumeerd te hebben op een gezellig terras op de grote markt zijn we nog even op een bank gaan zitten bij de gekende fonteintjes. Tijdens deze zomerse dagen hebben die een onweerstaanbare aantrekkingskracht op de jongsten ( en eigenlijk ook op de minder jongen en de helemaal niet meer jongen ). Ik heb mijn Sonytje bijna een tiental minuten non stop gebruikt om de vele verkoeling zoekende fontein-lopers te fotograferen. Zoals iedere dag beperk ik me tot één beeld voor deze blog.
We waren deze avond met beloftevolle fotoplannen afgezakt naar het Bobbejaan Schoepenplein in het dorp om de Vlaamse feestdag mee te vieren. Om elf uur stond er vuurwerk op het programma en daar wilde ik wel eens mee aan de slag qua fotografie, ik was helemaal voorbereid. Toen het zo ver was, toestel op statief, instellingen op voorhand ingeschat en ingesteld op 2 sec., Iso 100 en F 10 bleek het helemaal geen traditioneel vuurwerk te zijn maar geluidloze, blijkbaar aan deze tijden aangepaste digitale ersatz-versie van vuurwerk en voor ik mijn instellingen veranderd had was de korte show alweer voorbij. Geen vuurwerkfoto's vandaag dus. Gelukkig had ik ondertussen al wat andere beelden gescoord, met de drone maar ook met de kleine Sony en met de Canon. Ik was goed bewapend op pad gegaan he. Deze opname van de bezoekers van het evenement vond ik alsnog het meest geschikt om het feest te schetsen. En ja hoor, ik heb mijn vriendje Photoshop ter hulp geroepen om wat kleur in de lucht te brengen.
Ook vandaag zijn we gaan fietsen. Vrienden Alex en Leentje hadden ons laten weten dat ze van plan waren naar de watermolen in Retie te gaan en daar zijn wij dan ook maar naar toe gefietst. Daar is altijd wel iets te fotograferen (en te consumeren) en dat heb ik dan ook gedaan... de watermolen zelf, een hond die takken uit het water ging halen die het baasje er in smeet, enkele medebezoekers op het terras en ik meende al voldoende grote keuzemogelijkheid te hebben om er iets uit te selecteren voor de dagelijkse foto. Maar toen we weer naar huis fietsten, een klein stukje langs de Retiebaan in Kasterlee, bood er zich nog een kans aan. We zagen dat de poort aan de Witte Molen open stond. In Kasterlee heb ik Keeses molen al wel vaker gefotografeerd en die is ook al op deze pagina's voorbij gekomen maar omdat de Witte molen privé-eigendom is en zo ongeveer altijd achter een poort zit heb je er nooit helemaal goed zicht op. Vandaag wel dus. Ik heb dan ook de vrijheid genomen om door de geopende poort te wandelen en dit beeld te schieten.
De rug blijft voor problemen zorgen maar fietsen lukt nog steeds wonderwel. Vandaag zijn we weer eens naar de Lentehei gefietst, retour zo'n dikke 30 km. Het is er heerlijk zitten, je kunt er op je gemak iets degusteren en er is vanalles te zien en... te fotograferen. Bij een zichzelf respecterende kinderboerderij zie je natuurlijk allerhande dieren en we waren al langer gecharmeerd door de alpaca's die daar rondlopen. Onlangs is de scheerder blijkbaar op bezoek geweest en zo'n pas geschoren alpaca ziet er niet uit. Ik heb een van die beesten mooi in beeld kunnen nemen van uit een laag standpunt. Van tussen de balken van de omheining kon ik deze opname scoren. Handig toch zo'n kantelbaar scherm he. Hij/zij lijkt te zeggen: "ziet toch eens wat ze met mij gedaan hebben..." en inderdaad, als de wol er af is schiet er niet veel meer over.
De rugpijn lijkt enigszins onder controle, het gaat alleszins beter vandaag. Ik heb het er dan ook op gewaagd even te gaan fietsen met het vrouwke en wonder boven wonder was de houding op de fiets helemaal niet belastend, integendeel. De boog van het zadel via de rug, de nek en de armen naar het stuur leek de perfecte lichaamshouding om de pijn te verdrijven. Ver zijn we niet geweest maar ik heb er zeer van genoten. Onderweg heb ik o.a. het smalle fietspaadje, Neerheide, tussen het Kempisch Kanaal en het begin van de Roerdompstraat eens gefotografeerd. Het is daar nauwelijks 60 à 70 cm breed, maar dat is een paadje naar mijn hart. Dit vind ik zoveel leuker dan die fiets-o-strades waar de speedpedelecs je tegen supersonische snelheden voorbij komen gelitst zonder bellen. Ik probeer dan ook altijd dit soort rustige trajecten op te zoeken en voor een keer wil ik dat in mijn jaaralbum ook eens aangeven. Nu een nachtje slapen en hopelijk morgen hopelijk weer net iets beter...
Die rug blijft maar opspelen en ook vandaag ben ik niet buiten de deur geweest. Toch heb ik de puf gevonden om wat aan het fotograferen te gaan. De macrolens was zeer behulpzaam om wat afrikaantjes (bloemen he), de beloftevolle druivengroei tegen onze gevels en enkele te gast zijnde vliegen te fotograferen. Maar toen ik een originele fotoreeks op het net zag vanavond ben ik aan de slag gegaan in het donker met dezelde insteek. Met een zaklamp, eenvoudige voorwerpen en de schaduwen ervan heb ik enkele leuke beelden gescoord die ik ook meteen naar zwart-wit heb omgezet. Deze foto is niet helemaal origineel, ik geef het toe, geïnspireerd door... Van uit deze hoek zie ik er een hartje in.
Het was alweer een redelijk immobiele dag. Ik heb de ganse dag erg goed opgelet om geen bruuske bewegingen te maken, het vrouwke heeft enkele keren wat zalfjes gesmeerd. Ik heb naar de tour gekeken met een warm kersenpittenkussentje tegen mijn rug en al bij al ben ik de dag redelijk pijnvrij door gekomen. Misschien is de piek van de rugproblemen wel voorbij. We hadden bij onze goede vriend Cis Menargues paëlla besteld en dat ontlastte het vrouwke ook voor een groot gedeelte van de huishoudelijke beslommeringen. Tafeltje dek à la vrouwke kon ik niet tegenhouden en van het cullinaire feest heb ik dan toch ook maar een foto gemaakt. Het begrip afwisseling in mijn fotografie is in dit geval een pover excuus om te vertellen dat ik verder geen puf had om meer te fotograferen. Hopelijk morgen weer iets beter...
