De feesten volgen elkaar op in een snel tempo. Vandaag was het dan weer de jaarlijkse barbeque van onze fotoclub.Ik mag rustig stellen dat het helemaal "af" was, helemaal "top", met dank aan de bakkers van dienst Marc en Bert. Ondertussen zijn er van alle kanten vele foto's gemaakt, logisch bij een activiteit van een fotoclub he. Om dan toch iets andere foto's te scoren heb ik stiekem de drone nog eens naar boven gestuurd. De gesprekken waren dermate geanimeerd dat de meesten het niet in de gaten hadden. Nora en Marleen wel blijkbaar, die begrepen dat er gefotografeerd werd van uit een onverwachte hoek. Hallo Nora en Marleen...
Ik probeer consequent zoveel mogelijk variatie in mijn fotografie te brengen maar soms dienen er zich tijdens opeenvolgende dagen onderwerpen aan die in hetzelfde vakje zouden kunnen worden ondergebracht. Gisteren nam ik het vrouwke in beeld, en nu haar broer. Die vierde vandaag namelijk samen met zijn Monique hun gouden brouiloft en dan wordt er van mij verwacht dat ik wel wat foto's van het feestgebeuren scoor. Dit vond ik wel een hele leuke. Het jongste kleinkind, Miel, kwam bloemen brengen voor het feestpaar na al de toespraken en dat ging zo spontaan dat het bij sommigen niet helemaal droog bleef.
Toen we, ondertussen alweer meer dan twee jaar geleden, afscheid moesten nemen van onze allerliefste woef Phaido hebben we beslist geen hond meer in huis te nemen. Sindsdien gaan we opvallend minder wandelen, de dagelijkse lichaamsbeweging vinden we tegenwoordig meestal al fietsend. En gelukkig mogen we regelmatig genieten van het gezelschap van Gustje de huisgenoot van het gezinnetje van zoon Michael. Vandaag mochten we weer hondesitten en dan nemen we de oude wandelgewoonte weer op. We zijn met Gustje nog eens de Dressenstraat en de Smallebroeken ingetrokken en ik ben diverse keren voorop, achterop, naast de weg gaan staan om het vrouwke en Gustje te fotograferen.
Nadat we een tussenstop hadden ingelast in het Hof Rodin, vroeger Het Corsendonks Hof, was het maar een erg kort stukje verder fietsen tot aan de priorij Corsendonk. Daar ga ik altijd wel eens zien of er iets te fotograferen valt maar meestal staan er auto's op of naast de inrit of op de binnenkoer. Da's niet zo onlogisch, het is tenslotte nu een hotel, een conferentiecentrum en een locatie voor feesten en dies meer. De enkele wagens die er ook vandaag geparkeerd stonden kon ik van uit dit standpunt netjes buiten beeld houden en ik heb daar dan ook van geprofiteerd. Als bierliefhebber wil ik toch ook nog wat info meegeven. Het best lekkere Corsendonk bier wordt hier helemaal niet gebrouwen. Dat komt uit Pumode, deelgemeente van Yvoir in de provincie Namen.
Kleindochter Julie is dansjuf bij Balance Health Center. Voor ze vanavond aan de slag ging is ze even bij oma en opa langs geweest. We hebben samen gegeten, wat gekeuveld en zo vernamen we dat de les vanavond een soort combinatie zou worden van fitness en ritmische gymnastiek. Daarenboven zouden ze het buiten -outdoor - doen... Dat wilden wij wel eens zien... en fotograferen.
Het Kapelhof in onze gemeente is een plek waar je dingen ziet die voorzichtig gezegd, niet alledaags zijn. We komen wel vaker bij het buitenverblijf van onze goede vriend, de Lichtaartse cowboy Gust en nog een eindje verder is ook een plek waar de creativiteit in vrijetijdsbesteding zonder remmen zijn gang gaat. Vandaag kon ik het niet laten er eens een foto van te maken. Ik moet dan meteen denken aan vroeger, toen we als jonge mannekes tijdens de grote vakantie een kamp bouwden en na twee maanden was dat uitgegroeid tot een uitgebreide nederzetting. Dit is daar de volwassen versie van vermoed ik. Hoewel... volwassen worden, moet dat?
Uiteindelijk zijn we dan toch op de laatste avond nog op Graspop geraakt. Na dat we een telefoontje gekregen hadden dat de geplande ballonvaart afgelast was en ik alsnog een kort bezoek aan Art Kasterlee had gebracht stelde het vrouwke voor om dan maar naar Dessel te fietsen... Yesss!!! We gaan al jaren proeven van de sfeer daar op Graspop, niet dat we ooit een inkomticket gekocht hebben trouwens, we blijven gewoon wat rondhangen rond het terrein, bij de campings, de merchandising en het hele commerciele gebeuren en dan loop je ook tussen de festivalgangers. Ik kan het niet voldoende herhalen: die metal-liefhebbers zijn eigenlijk allemaal vriendelijke, lieve mensen ondanks het ruige imago dat ze zich meestal aanmeten. Gewoonlijk vraag ik of ik ze mag fotograferen en in al die jaren heb ik nog nooit een weigering of een scheef gezicht gekregen. Dit jaar heb ik ook enkele keren stiekem van uit de heup wat opnames gemaakt met het kleine Sonytje en na selectie en fatsoeneren van de oogst was het het vrouwke die vond dat het deze opname was die in mijn jaaralbum moest komen. Ik vind het zelf best een chaotische plaat, maar het geeft goed de variatie en de sfeer weer. En tja, wie ben ik om het vrouwke tegen te spreken?
