Ik ben vanavond nog eens naar de Sas-4 toren gereden met een welomlijnd fotoplan. Het was volgens de UAVforecast-app goed vliegweer en het avondrood dat zich aandiende wilde ik samen met de uitkijktoren en de fietsbrug en eventueel ook de pannenkoekenboot in één beeld vangen met op de voorgrond het kanalenkruispunt en zoveel mogelijke weerspiegelingen. Helaas, toen ik daar was zag ik op de controller dat er een tijdelijke no-fly zone was en als plichtsbewuste, de regels respecterende drone-piloot zijnde heb ik dan maar aan een alternatief moeten denken. Veiligheidshalve had ik ook de Canon en een statief meegenomen in de wagenen dat kwam goed van pas. Ik kan jammer genoeg zelf niet vliegen en mijn standpunt op de kanaaloever zorgde er voor dat het oorspronkelijke plan maar gedeeltelijk kon worden verwezenlijkt. De brug, de uitkijktoren en het avondrood heb ik kunnen vangen. De pannenkoekenboot was in dit geval achter mijn rug, naar de overkant zwemmen zag ik ook niet zitten maar als compensatie kon ik een van de avondsfeer genietend koppel mee in beeld nemen. Ik ben er al bij al toch niet ontevreden over...
Veel plezier was er buiten niet te beleven vandaag. Als het niet regende dan miezerde het, maar droog werd het helemaal niet. Ik ben dan ook wijselijk binnen gebleven op een korte uitzondering na: even naar buiten gelopen met mijn fototoestel. Ik kon wel onder het glazen dak van de pergola blijven gelukkig. Er zat namelijk een vlinder op het raam van de badkamer had ik van binnen uit gezien. Na opzoekwerk bleek het een nachtvlinder, een spikkelspanner. Meneer Google was weer mijn steun en toeverlaat. Er zijn veel ondersoorten in de spikkelspanner-familie las ik maar zo ver heb ik mijn opzoekwerk niet doorgedreven. Ik ben trouwens niet zeker of ie leefde dan wel dood was maar vanavond was ie alleszins weg. Weggewaaid? Opgegeten door een of andere vogel? Of alsnog aan zijn nachtelijke ronde begonnen?
Voor de tweede dag op rij was ik te gast in het ziekenhuis in Herentals, deze keer voor een longfunctie-onderzoek. Omdat het vrouwke ook in Herentals moest zijn waren we met de wagen gereden. We vonden een parkeerplaats langs de Olympiadelaan en van daar uit wandelde ik door de volkstuintjes naar het ziekenhuis en het vrouwke naar de stad. Die parkeerplaats was niet toevallig gekozen want ik wilde nadien eens gaan zien hoe je van daar uit het park Le Paige kunt bereiken al wandelend langs de Nete. Dochter Ilse komt namelijk binnenkort met haar leerlingen van het Laerhof op bosklassen in De Brink in Herentals en een van de geplande uitstappen gaat die kant op. Zoals ik al veronderstelde wordt dit een interessant onderdeel van de wandeling. Langs zulke paadjes als op de foto, mooier hoeft het niet te worden toch?
Het is een zeer lanzaam proces: afspraken in de medische zorg kun je tegenwoordig niet meer zo maar prikken. Het duurt vaak weken zoniet maanden voor je aan de beurt bent. Ik wil verdomme weten wat er aan de hand is met me, waarom ik zo snel moe ben en waarom ik vaak kortademig word. Is het misschien toch long covid? Vandaag, na meer dan een maand wachten, was het aan de cardio-afdeling in Herentals om te constateren dat er met mijn hart niks verkeerds is. Indien er wél iets ernstigs aan de hand zou zijn had ik die afspraak misschien niet eens gehaald... Na alle vorige test, scans, foto's en analyses was dit de een na laatste beproeving. Morgen volgt nog een onderzoek naar de longcapaciteit. Voorlopig is er geen enkel ernstig mankement vastgesteld aan dit verouderende lijf maar met de simpele uitleg dat ik maar een beetje moet vermageren ben ik niet tevreden. Zes maanden geleden woog ik even veel en zette ik zonder moeite gemiddeld 10.000 stappen per dag op de teller en tegenwoordig hijg ik na 2 of 3 kilometer harder dan acteurs in een porno-film. Vandaag volgde ik de roze lijn in het ziekenhuis, benieuwd welke kleur het morgen zal zijn.
Weinig zin om met dit pokkeweer op fotosafari te gaan en ik heb me dan maar achter de computer neer gepoot om wat te spelen met de vele foto's van het pinksterweekend die anders in de vergeethoek zouden geraakt zijn. Zo kwam ik bij dit beeld van een fietser. De omzetting naar zwart wit is de link met vandaag he. Op de braderij in Kasterlee was er o.a. een circuit waar de kleinsten en ook de al iets groteren met vaak zeer alternatieve fietsen een hindernissenparcours konden afleggen. Ik heb er een tijdje staan kijken en uiteraard ook wat gefotografeerd. Als ex-muzikant kan ik het soms niet laten iets wat ik zie instinctief te koppelen aan een muziekje (ik heb wel meer afwijkingen) en bij dit beeld moest ik onwillekeurig denken aan een nummer van Queen...
Zo, ik sta er zelf ook eens op. Wij zijn vanavond samen met fotomaatje Alex en zijn Leentje nog iets gaan snoepen in De Neterust in Kasterlee. De firma Moortgat, makers van het beste bier van de planeet zet tegenwoordig een QR-code op de flesjes Duvel. Door die in te scannen beland je op een website waar je een foto van jezelf samen met het heerlijke gerstenat moet naartoe sturen. Dan moet je ook nog wat gegevens in voeren en dan kun je naar Bali. Je moet natuurlijk eerst nog de wedstrijd winnen maar als optimist twijfel ik daar niet aan. Ik ga trouwens in de nabije toekomst nog meerdere inspanningen leveren om mijn kansen te vergroten.
Braderij in Kasterlee, en zoals ieder jaar komen de dansers van Balance Health Center daar enkele demonstraties geven. Kleindochter Julie is er dansjuf maar ze danst al even graag zelf mee tijdens optredens. Op diverse plaatsen in de Kastelse straten gaven de dametjes een flitsende demonstratie van hun kunnen. Fiere opa -pake- Pol is bij zulke gelegenheid natuurlijk paraat met zijn fototoestel. Dit is een willekeurige keuze uit de tientallen beelden die ik scoorde. O ja... Julie is de middenste van de drie vooraan.
