Er komen regelmatig weer enkele poezen op bezoek in onze tuin, meestal zijn ze met z'n drieen. Ik heb niet de indruk dat het wilde katten zijn want ze zien er best verzorgd uit en ze laten zich ook goed aanhalen... door het vrouwke alleszins. Die zorgt op z'n tijd ook voor hapjes en dat gaat rond in de poezen community natuurlijk. Vandaag heb ik het gebeuren een tijdje staan observeren en uiteindelijk heb ik de tele nog eens op mijn fototoestel gezet om een aantal foto's te maken. Een oud vervallen houten speeltuig, dat we daar ooit hebben neergepoot voor de kleinkinderen en dat nu in ongebruik is heeft een nieuwe bestemming gekregen. Het is namelijk de favoriete pleisterplaats van een van die poezen. Toen ik mijn toestel op haar richtte hield ze me strak in de gaten. Ik hoefde dus zelfs niet te vragen om voor me te poseren.
De verenigingenquiz is een evenement dat al vele jaren doorgaat in onze gemeente rond deze tijd van het jaar. Corona kwam enkele jaren roet in het eten strooien maar dit jaar werd de draad weer opgepikt. We waren natuurlijk paraat met onze fotoclub en, ik geef het toe, met enige ambitie. Helaas ging het deze keer een beetje fout, je kunt niet altijd winnen he... Al in het begin gingen we totaal de mist in bij een doe-vraag (waarom zitten er eigenlijk doe-vragen in een quiz?) en we waren voor de rest van de avond aangewezen op achtervolgen. Uiteindelijk werden we toch nog achtste. Het goede nieuws is dat we volgend jaar niet moeten organiseren. Ik heb ook nauwelijks gefotografeerd maar toen de winnaars, de Landelijke Gilde, op het podium kwamen kon ik me toch niet inhouden. Van veel te ver, ingezoomd en met een flits(je) dat eigenlijk niet geschikt is voor dit soort fotografie heb ik ze in beeld genomen. De kleine Sony liep hier tegen zijn grenzen aan. Ik vrees dat ik net iets overdreven heb in het wegwerken van de ruis en het opscherpen van de foto maar om de routine van het dagelijks plaatsen van een foto van de dag in stand te houden toon ik 'm toch. Tenslotte verdienen die mensen een applausje want ze waren beter dan wij.
Nadat ik bijna een maand bezig was met de foto's van de bewoners van de Lommelse zorginstellingen kwam een ander tehuis in beeld. We hadden met onze fotoclub een afspraak gemaakt om een dertiental foto's aan te leveren voor de De Witte Bergen in Lichtaart voor hun jaarkalender en een extra voorraad om de foto's in de gangen eindelijk eens te vervangen. De vraag was om beelden aan te leveren rond zorg, dorpsgezichten of natuur, allemaal Lichtaart-gerelateerd natuurlijk. Vandaag, tijdens de wekelijkse clubvergadering zouden we een selectie maken. Ik had uit de vele foto's die ik maak al wel enkele leuke beelden geselecteerd maar ik vond dat een drone-beeld van de instelling een grote kanshebber zou zijn en dus ben ik vanmorgen daar eens de lucht in gegaan met mijn speeltje. Er was best wat wind en je zit daar ook vlak bij een GSM-mast, ideale omstandigheden om te vliegen waren het zeker niet en eerlijk gezegd ik heb even met de billen toegeknepen gezeten toen de verbinding weg viel en ik vreesde dat ik 'm kwijt was. Gelukkig kon ik het snel herstellen en heb ik de nodige foto's kunnen schieten. Dan bleek dat er evenveel onscherpe als scherpe beelden bij zaten, schuld van de wind he. Van de shots die mijn strenge kwaliteitscontrole overleefden vond ik dit de beste. Tijdens de vergadering vernam ik toevallig ook nog eens dat ze specifiek op zoek waren naar een drone-beeld om te tonen dat ze qua zonnepanelen toch wel erg energie-zuinig bezig zijn... Voilà !!!
Je gelooft het niet, maar... vandaag zagen we drie rendieren die kerstliederen aan het zingen waren, nota bene drie-stemmig en in stereo. We hadden verschillende redenen om naar Lommel te rijden deze namiddag. We zijn de senioren-foto's naar Hoevezavel gaan brengen en vanavond wilden we naar uitvaartcentrum Severijns om een overleden kennis een laatste groet te brengen. Tussendoor zijn we ook nog een hapje gaan eten en... de overblijvende tijd hebben we opgevuld met een bezoek aan tuincentrum Pelkmans. In deze tijd van het jaar zijn de kerstartikelen daar al volop in de aanbieding en de manier waarop die gepresenteerd worden is echt wel de moeite waard. Als kerstman moet ik tenslotte ook op de hoogte blijven van wat er allemaal in de aanbieding is dit jaar he. We waren bijzonder gecharmeerd door de zang van de broertjes Rudolph en het vrouwke wilde het hele optreden graag filmen met haar smartphone. Dat hele tafereel heb ik dan weer in beeld genomen met mijn Sonytje.
Vanmorgen kreeg ik een telefoontje met de vraag of ik de foto's die ik tijdens de senioren-shoots gemaakt had van de bewoners samen met familie of kennissen ook kon doorsturen in printklaar formaat voor de drukker. De week van de senioren met de tentoonstelling is half november, dus het was dringend. Tja, dat was eigenlijk niet het oorspronkelijke plan... Ik had alle foto's, ook de dubbel-, familie- en groepsfoto's al wel gefatsoeneerd en doorgestuurd in 2 bij 3 verhouding en in jpg formaat maar nu moest ik die extra beelden nog even bij-snijden naar 46cmx32cm, omzetten naar 300 pixels per inch, voorzien van een kadertje en in een PDF formaat saven. Da's routinewerk natuurlijk, niet zo moeilijk, maar dat wilde wel zeggen dat ik nog eens een zestigtal foto's moest onder handen nemen, gemiddeld 3 à 4 minuten per foto, dat wil dus zeggen dat ik weer een namiddagje achter de Mac gezeten heb. Uit het aanbod dat voorbij kwam koos ik vandaag dan maar voor deze foto van een oma met haar achterkleinkind, deze keer ook voorzien van een wit kadertje zoals ze allemaal op de tentoonstelling zullen te zien zijn.
Nu ik niet meer met drie of vier dingen tegelijk moet bezig zijn heb ik eindelijk weer wat tijd om wat intensiever met mijn fotografie bezig te zijn. Om mooie herfstfoto's te makken waren de omstandigheden vandaag niet optimaal, geef het toe. Daar komen hopelijk de volgende dagen of weken nog wel kansen voor. Maar met wat creativiteit vind je altijd wel een onderwerp. Getriggerd door enkele beelden van medeclublid Bert op ons voorbije fotosalon dacht ik terug aan een workshop van enkele jaren geleden. Met dit plaatje wil ik mijn dank uitspreken en eer bewijzen aan de laatste dappere bloemekes die ons het ganse jaar verblijd hebben. Ze zijn er nog, die schoonheden, maar de leeftijd heeft ze toch getekend. Ik heb er enkele geplukt om in mijn jaaralbum te figureren. Het podium dat ik voor ze klaargemaakt had was een helemaal opengeplooide laptop met wat leuke achtergronden, een glazen kom met water die ik er op steuntjes boven geplaatst had, een paar scheutjes olijfolie in het water... en daar mochten de bloemekes in zwemmen.
In deze tijd van het jaar zijn er twee zekerheden: mijn baard krijgt kerstman-waardige afmetingen en op zondag wordt er gerepeteerd voor de nieuwe Kerst-musical. We zijn vandaag dus weer naar Aarschot gereden. Nu de zangnummers ruwweg doorgenomen zijn, enkele zijn zelfs al opgenomen, is het de beurt aan de choreo, de dansjes van de elfen worden ingeoefend. Voor ons is dat niet meteen verplichte materie maar we wilden er toch bij zijn, gewoon uit interesse en betrokkenheid. Deze keer konden we niet terecht op onze vaste repetitiestek, die was ingenomen door de dames van Scala maar in een andere vleugel van het gebouw, weliswaar in een iets kleinere ruimte, konden we terecht. Ik heb meerdere keren mijn Sonytje op de dansende elfen gericht en dit is één van de beelden.
