Om de 10 jaar krijgt een mens een nieuwe voordeur. Voor degenen die het niet goed verstaan hebben, er komt een nieuw cijfer bij de tientallen in het aantal jaren dat deze jongen al op deze planeet rondloopt. En het cijfer wordt steeds groter, het wordt binnen enkel dagen een 8. Omdat we volgende week op clubweekend gaan met onze fotoclub kon ik niet anders dan mijn verjaardagsfeestje met de familie enkele dagen naar voren schuiven. Het is moeilijk om iedereen samen te krijgen in deze hectische tijden maar deze keer lukte het. Alle zes de kleinkinderen waren aanwezig en daar wilde ik graag mee op de foto. Ik heb mijn toestel dan ook in de handen gestopt van Dreeke, een gerenommeerd fotograaf - van hem heb ik trouwens de knepen van het vak meegekregen - en hij heeft enkele beelden geschoten die ik voor altijd zal koesteren.
Als het weer het toelaat haal ik mijn vriend de e-bike uit de garage en dan trekken we er samen op uit. Eigenlijk ben ik tegenwoordig meestal op zoek naar beelden met rode onderwerpen of details die ik dan kan highlighten na een zwart-wit omzetting. Ik wil zoveel mogelijke opnames verzamelen om er uiteindelijk een selectie uit te maken en mijn geplande audio-visuele reeks voor ons komende fotosalon in elkaar te kunnen knutselen. Natuurlijk heb ik ondertussen ook mijn ogen open om mogelijke andere onderwerpen te spotten. Een van de plekken waar ik nauwelijks voorbij kan rijden zonder er te stoppen is het shopping center in Olen en in het bijzonder is het de prachtige zeilddoekconstuctie als overkapping van het centrale plein die me telkens weer aantrekt. Ik heb er al vaker foto's van gemaakt en ook al op deze pagina's getoond maar dat waren dan meestal overzichtfoto's, van alle kanten, zelfs van boven met de drone. Vandaag wilde ik eens de sfeer vastleggen hoe het is als je er onder loopt. Ik heb een reeksje geschoten en dit vond ik de leukste. Een pittige zwart-wit omzetting leek me gepast en ik heb nog eens de regel van Ansel Adams toegepast: alle zwarttinten op een schaal van 0 tot 10 horen er in te zitten. Da's bij deze gebeurd.
We zijn vanavond nog even naar De korte Hei gereden om de laatste details te regelen rond het familiefeestje van aanstaande zaterdag. Natuurlijk hebben we van de gelegenheid gebruik gemaakt om er meteen ook maar een hapje te eten. Even vanzelfsprekend is het dat ik er altijd wel enkele leuke foto's kan scoren. De grote vijver staat immers meestal garant voor mooie spiegelingen en dat was vandaag niet anders.
Het was bijna negen uur en ik wilde me net in de zetel neervlijen om naar het voetbal te kijken toen het vrouwke riep: "Kom nu toch eens kijken wat een mooie lucht!". En warempel, de halve hemel stond in vuur, zulke prachtige rode lucht zie je maar zelden. Meteen werden de voetbalkijkplannen even terzijde geschoven en spurtte ik met mijn fototoestel naar de wagen en een plek zonder bebouwing en een redelijk vrije horizon was snel gevonden. Naar de Harredonken bij het fietsbrugje over de Kalie zou best een geschikte plek zijn vond ik. Maar met dat avondrood gaat het erg snel, je hebt maar enkele minuten om het hoogtepunt mee te pikken. Ik was net iets te laat op mijn uitgekozen plek maar ik heb alsnog enkele mooie shots kunnen scoren.
Ik was vandaag samen met mijn zus in Diest om er het theater De Amer te bekijken en te overleggen wat de mogelijkheden zijn om onze jaarlijkse kerstmusical naar daar te verplaatsen. Nu Aarschot voor ons einde verhaal is moeten we sowieso naar een andere locatie uitkijken en indien we beslissen toch verder te gaan met ons familieproject wordt het hoogtijd om de mogelijkheden te evalueren. De Amer is alleszins een prachtige zaal met alle gewenste accomodaties, een ruime parking, makkelijk bereikbaar en ook de backstage is geschikt om ruimte te bieden aan een toch wel grote groep. Met elfen en voorplan praten we toch wel over 30 à 40 personen. Mijn Sonytje kwam weer goed van pas om achter de coulissen enkele mooie muurtekeningen vast te leggen. Misschien is dit de plek waar we in december weer in onze kerstpakken rondlopen... maar eerst nog wat verder vergaderen of het alsnog haalbaar is. Wordt vervolgd.
Toen de kleinkinderen nog klein waren en regelmatig bij pake Pol en Omaatje kwamen logeren hebben we ooit achter in de tuin een soort kinder-speel-kasteel gebouwd met schuifaf, terras, schommel en weet ik nog meer. Nu de kleinkinderen groot zijn, staat dat ding er nog steeds. Het is wel niet meer in optima forma maar sedert kort zijn er nieuwe bewoners. Het vrouwke zorgt al sedert jaar en dag voor de vele zwerfpoezen die huize Pol en Josee weten te vinden en twee ervan hebben besloten hier te blijven wonen. Ze hebben hun intrek genomen op het vervallen speeltuig en ze komen er alleen maar van af om te komen eten uit de bakjes die het vrouwke plichtsbewust steeds maar vult.
De weervoorspellers hadden ons verwittigd dat het mooie lenteweer flink wat gas zou terugnemen de volgende dagen. Maar al bij al viel het nogal mee vandaag. Om niet weer een ganse namiddag voor de TV gekluisterd te zitten kijken naar Parijs-Roubaix ben ik toch maar een kort fietstochtje gaan maken in de vroege namiddag, er wel voor zorgend dat ik de finale niet zou missen. Frisse lucht, beweging, daar gaat het om, maar ook links en rechts wat foto's meepikken om de dagelijkse blog te kunnen spekken. Deze twee zwanen, duidelijk een echtpaar, kon ik niet negeren.
