Dat we de laatste tijd meer dan ons deel aan hemelwater gekregen hebben en dat de grondwaterstand voldoende aangevuld is moge blijken uit dit beeld. Al enkele weken staan de bomen in het bos langs de grote weg tussen Lichtaart en Kasterlee zich te spiegelen in het water. Ik had er de fiets al eens eerder aan de kant gezet om mijn fototoestel zijn ding te laten doen maar met het prachtige lenteweer en het bijhorende mooie licht kon ik niet anders dan dat vandaag nog eens overdoen. Zouden bomen ook last hebben van natte voeten?
Voor deze foto moest ik niet ver lopen en da's maar gelukkig want veel energie heb ik nog steeds niet. Misschien betaal ik wel de prijs om gisteren te doen alsof er niks aan de hand is. Die verdomde verkoudheid betert maar zeer langzaam. Misschien dat de lente deugd zal doen en de tekenen dat het toch aan het gebeuren is zijn steeds talrijker aanwezig. Deze bloesems kon ik niet negeren. Maar... Ondertussen lijkt het er wel op dat we begin volgende week weer de winterjassen mogen uit de kast halen... zucht, verdomme toch.
In de tweede helft van de zestiger jaren, meer dan een halve eeuw geleden dus, speelde ik in Lommel in een bandje: "The lonely boys". Lonely waren we niet, laat ik dat toch even stellen. We zijn elkaar een tijdje uit het oog verloren maar midden het eerste decenium van deze eeuw werden de kontakten weer aangehaald en gingen we zelfs om de paar jaren een reunie concert spelen. Ondertussen zijn een aantal bandleden niet meer in ons midden en de optredens zijn er niet meer bij maar de reunies zijn er nog wel, zij het in een iets andere vorm. We steken regelmatig samen de benen onder de tafel en we gaan gezellig uit eten met z'n allen. Onze dames en de dames van onze overleden collega's horen er dan ook bij. Om de gezelligheid te vergroten was vandaag ook mijn geocachemaatje Jackie en zijn Annemarie van de partij. Daar verblijft Eddy, de drummer, als hij weer eens in Belgie is voor de behandeling van zijn ziekte. Voor we naar het restaurant trokken heb ik eerst nog een groepsfoto gemaakt. Laten we hopen dat we dit nog vaak kunnen doen maar we worden allemaal ieder jaar weer wat ouder...
Veel tijd om te fotograferen heb ik niet kunnen vrijmaken ondanks het erg mooie weer. Vandaag hadden we een medische check-up gepland en zowel in de huisartsenpraktijk in Tielen als in Herentals was ik een tijd bezig met testen, bloed prikken, long foto's, gesprekken... Ik verneem vrijdag de resultaten en dan weet ik meteen of ik ooit van die vervelende verkoudheid af geraak en of ik binnenkort er weer met meer energie tegenaan kan gaan. Vanavond zag ik door het raam plots een luchtballon voorbij zeilen. Ik moest snel zijn. Eerst nog de tele op mijn toestel zetten en rap de deur uit om vliegensvlug met de natte vinger de instellingen in te schatten en in te stellen. Een gemiddeld diafragma leek me logisch: F 6,3 ( meestal ga ik in dit soort omstandigheden voor 7,1 ) en de ISO-waarde wilde ik ook redelijk laag: Iso 160... uiteindelijk bleek de sluitertijd dan op 1/620 uit te komen en dat vond ik wel oke. De luchtballon is helemaal scherp en dat is het onderwerp he. Eén minuut later was de ballon achter de begroeing verdwenen... net op tijd!
De Leistraat is de hoofdweg, dwars door Lichtaart. In de zone 30, in het centrum van het dorp dus, verwacht je dit sprookjes-pand niet. Ik ben er al zo vaak langs gewandeld, gefietst of gereden en het intrigeert me telkens weer. Vandaag heb ik de tijd genomen om mijn fototoestel er eens op te richten. Zonder veel kennis over de eigenaars, functie, historische of heemkundige info zou ik het uit het begin van de vorige eeuw inschatten. Ik heb de foto dan ook maar in zwart-wit omgezet.
Ere aan wie ere toekomt. Het vrouwke tovert altijd iets lekkers op tafel. Ik zoek constant naar afwisseling in mijn foto-hobby en vandaag heb ik me begeven op het pad van de food-photography. Ik heb het natuurlijk niet zo erg strikt professioneel aangepakt om met achtergronden, gesofistikeerde belichtingen en allerhande slimmigheden zo lekker mogelijk ogende eetwaren te tonen maar ik wilde gewoon de eettafel in huize Pol en Josee eens in beeld brengen. Het aspergeseizoen is nog niet echt op kruissnelheid gekomen, maar ze zijn er al. Ik ga er van uit dat deze nog niet uit de volle grond kwamen maar lekker waren ze al wel !!! A la flamande, met geprakt ei, gekookte ham, het was smullen, met wat Italiaanse bubbels erbij was het festijn helemaal top. Nogmaals, met dank aan mijn schatje. Ze zeurt wel regelmatig dat ik te zwaar word, maar daar heeft ze zelf toch ook schuld aan.
Vandaag was het de absolute hoogdag van de kasseien liefhebbers. Parijs - Roubaix, zou ons een ganse namiddag aan de TV kluisteren. Zou... Het vrouwke suggereerde na het één uur nieuws dat met zulk mooi weer een kort fietstochtje moest kunnen en als we niet te lang wachtten konden we de finale sowieso toch nog meeleven. Wie ben ik om neen te zeggen tegen het vrouwke? Ik heb, het thema van dag indachtig, enkele kasseistroken in de tocht ingelast met het plan het vrouwke enkele malen in beeld te nemen. Ze bedwong de meest uitdagende stroken met het grootste gemak moet ik toegeven en het leverde weer enkele leuke foto's op. Eentje koos ik voor Facebook en eentje voor deze blog... de andere gaan zoals gewoonlijk de mappen van vergetelheid in.
