Vandaag was het de absolute hoogdag van de kasseien liefhebbers. Parijs - Roubaix, zou ons een ganse namiddag aan de TV kluisteren. Zou... Het vrouwke suggereerde na het één uur nieuws dat met zulk mooi weer een kort fietstochtje moest kunnen en als we niet te lang wachtten konden we de finale sowieso toch nog meeleven. Wie ben ik om neen te zeggen tegen het vrouwke? Ik heb, het thema van dag indachtig, enkele kasseistroken in de tocht ingelast met het plan het vrouwke enkele malen in beeld te nemen. Ze bedwong de meest uitdagende stroken met het grootste gemak moet ik toegeven en het leverde weer enkele leuke foto's op. Eentje koos ik voor Facebook en eentje voor deze blog... de andere gaan zoals gewoonlijk de mappen van vergetelheid in.
Het smalle, kronkelende fietspad langs het Prinsenpark vond ik altijd al een van de leukere trajecten in onze regio. Hoeft het gezegd dat, met zulk mooi weer, we de verleiding niet konden weerstaan om er op uit te trekken voor een fikse tocht. Meer nog, ik had plannen om wat dronebeelden te maken om de kronkels van dat fietspad wat beter in beeld te brengen. Ik had de drone in de fietstas maar het was kantje boord of het wel goed vliegweer zou zijn. De wind bleek een spelbreker. Toen we ter plaatse waren en ik de app raadpleegde bleef ie koppig op rood staan. Dan heb ik maar van op de begane grond wat foto's geschoten en daar waren toch ook wel de nodige leuke shots bij. De kronkels zijn, zij het minder uitgebreid dan gepland, toch in beeld en een eenzame ons tegemoetkomende fietser maakte de compositie af.
Wij zijn weer aan de wandel geweest, onderweg altijd op zoek naar fotomogelijkeden natuurlijk. Ook de grootste clichés en de clichés die ik al gefotografeerd heb dagen me nog steeds uit als ik er voorbij loop. Sedert het jaar 2000 staat de Wannes van Lichtert op het plein aan de kerk symbool te wezen van het harde labeur van de mensen die hier vroeger leefden. Ik heb 'm al eerder als onderwerp genomen, ik heb zelfs ooit een photoshop bewerking gemaakt waarin ikzelf en Phaido, onze woef, op de sokkel stonden en de Wannes met zijn hond onderin naar ons stonden te kijken... Vandaag kon ik er weer niet voorbij lopen en ik heb 'm eens in beeld genomen van uit een laag standpunt.
Het gaat elke dag een beetje beter met die koppige verkoudheid. Vanavond ben ik toch maar naar de vergadering van de fotoclub geweest en ik had mijn fototoestel meegenomen want ik had nog niks op mijn geheugenkaartje vandaag. Na de vergadering ben ik op fotojacht gegaan en het eerste plan was iets te fotograferen bij het IJsboerke of de aanpalende industriezone in Tielen, da' maar 3 km ver. Helaas daar was weinig verlicht. Nog drie kilometer verder dan maar, Gierle. Hela, er is in de regio warempel nog een kerk die verlicht is. Gierle, mijn dorpje in de Kempen zong Louis Neefs. Vol nostalgie besloot ik thuisgekomen de beelden die ik meegebracht had een oude-foto-bewerking mee te geven. Deze vond ik best geslaagd: een combinatie van Nik-filters, sepia-vergeeld, bijpassend kader en spaarzaam resterende kleur.
Er op uit trekken om te fotograferen was er nog steeds niet bij vandaag. De verkoudheid blijft maar duren... hoewel, het lijkt de goede kant op te gaan. Ik had alleszins al voldoende puf om wat in de tuin en rond het huis te lopen en met de macro-lens op je toestel vind je sowieso op elke vierkante meter wel een onderwerp. Onze druivelaars zijn traditiegetrouw bij de allerlaatsten om op de lokroep van de lente te reageren. Vandaag zag ik toch enkele ontspruitende beloftevolle tekens van leven. Camera op statief en klik.
Exif: ISO 500 - F 18 - 1/13 sec. Omwille van de compositie wilde ik de muur ook voldoende scherp in beeld en dan moet je bij een macrolens al een erg klein diafragma kiezen, vandaar F 18. Ik kwam dan bij een sluitertijd van 1/13 uit en dus was het statief nodig. Een ISO waarde van 500 is voor de 5D MkIV natuurlijk helemaal geen probleem.
Nadat ik gisteren dacht dat het de goede kant opging met de verkoudheid en ik waarschijnlijk iets te enthousiast aan de wandel ging betaal ik daar vandaag weer de prijs voor. Ik ben de deur niet uit geweest en nul foto's gemaakt. Gelukkig was de oogst gisteren groot en... divers. Op de kermis zijn er uiteraard de attracties, de mensen, maar als je rondkijkt zie je overal ook andere interessante details. Afwisseling blijft hoe dan ook een belangrijk punt in mijn fotografie. De weerspiegeling van de kermislichtjes in de mooie ramen van een statig rijhuis op de markt in Herentals leek me ook een foto waard.
De titel van deze pagina is zonder meer geïnspireerd door de datum van vandaag, daarenboven staat ie groot in de foto. Verder heeft ie er eigenlijk weinig mee te maken... Vrij laat besloten we eens een kijkje te gaan nemen op de Paas-kermis in Herentals. Je weet maar nooit of er wat bijzondere foto's te scoren zijn he. Fotomaatje Alex was ook meteen bereid om mee op stap te gaan. We hebben vele opnames van vele attracties geschoten en als ik dan thuis gekomen voor de Mac ga zitten maak ik meestal een snelle selectie, één per onderwerp. Het vrouwke was wakker gebleven en in dat geval vraag ik haar om mee te komen kiezen. Ze heeft daar dan vaak een onbevooroordeelde, klare kijk en een andere invalshoek op. In dit geval ging ze voor deze foto omdat ze vond dat Herentals in brand stond en de brandweer, emergency 911, al paraat was. Dat die uit Nevada moest komen en al zo snel hier was maakt het allemaal nog iets meer spectaculair. Wie ben ik om het vrouwke tegen te spreken?
Of het nu Carnaval is, Pasen, kermis, mijn verjaardag, Kerstmis... feestdagen, da's niks voor mij. Dat zijn dagen zoals alle andere. Waarschijnlijk komt dat door het feit dat wij ons ganse leven/carrière gewoon gewerkt hebben op feestdagen. Het vrouwke daarentegen zal geen gelegenheid laten voorbij gaan om de gezelligheid in huis te verhogen door aan de voorbij komende bijzondere dagen gerelateerde versiering aan te brengen in huize Pol en Josee. Ik vind dat best oke en ik apprecieer haar ijver. Ik kan ook genieten van de manier waarop ze de tijd van het jaar telkens weer tot in de woonkamer brengt. Met Pasen zijn ook weer de nodige clichés uit de kast gehaald. Dit tafereel had ze eerder deze week in elkaar geknutseld en op de piano geëtaleerd. De paashaas (meerdere zelfs), eitjes, kuikentjes, gele kleuren... zelfs de klokken waren aanwezig... maar die pasten niet in deze foto, die hingen in een andere hoek van de living.
Ik voel me nog altijd redelijk beroerd en ik heb de ganse dag weinig uitgericht. Toen ik vanavond toevallig door het raam keek zag ik dat de hemel vol mooie kleuren zat en dat was een trigger om me er alsnog toe over te halen er even op uit te trekken om één of meerdere foto's te scoren. Ik ken onze streek goed genoeg om plekken te vinden waar ik zonder beeldvervuilende elementen landschapfoto's kan maken en in dit geval ben ik naar de Harredonken gereden in de buurt van het brugje over de Kaliebeek. Ondanks de korte rit was het toch al minder mooi dan toen ik er naar toe gezogen werd. Het feeërieke roze bovenin was zo goed als helemaal verwenen. Zo gaat dat, je hebt vaak maar weinig tijd om het goede moment te pakken te krijgen. Ik was te laat. Toch vind ik deze foto ook de moeite waard.
Ik ben het vandaag weer eens gaan zoeken in het kleine, in het eenvoudige. Is er een beeld dat beter de onvermijdelijke komst van de lente kan illustreren dan een paardenbloem waarop een zweefvlieg is neergestreken? Het weer kwakkelt voorlopig nog een beetje tussen buien, opklaringen, schuchtere voorjaarszonnetjes en frisse winden, hoop, die dan weer verdwijnt en de weermannen en -vrouwen houden de spanning er nog wat in, maar... vroeg of laat zal het echt lente worden. Voor deze opname moest ik niet eens de deur uit. In ons (nog niet gemaaide) gras stond ie samen met enkele soortgenoten knalgeel te pronken. Een bezoeker er op was voldoende om mijn aandacht te trekken en mijn Sonytje deed de rest.
Indien het vandaag een gewone vergadering van de fotoclub zou geweest zijn, dan had ik gepast. Ik wil de medeleden de besmetting met de virussen, microben of andere vieze beestjes van mijn verkoudheid besparen. Maar vandaag zou het gaan over lightpainting en meer nog: we zouden het donker in gaan, op locatie, een plek met weinig lichtvervuiling, om het allemaal in de praktijk mee te maken. Het fietsbruggetje van het Gewad over de Aa in Gierle leek ons een ideale plek. Afstand houden en toch maar aanwezig zijn. Eerlijk gezegd, lightpainting, ik had er al wel van gehoord maar er mee bezig geweest? Neen. Enkele leden van de club waren echt wel meer geroutineerd op dat gebied en die hebben dan ook het voortouw genomen. Na wat experimenteren met de instellingen ben ik er ook in geslaagd meer dan geslaagde foto's te maken van de vele mogelijkheden die ons gepresenteerd werden. Met dank aan Bert, Jan en Cis die meestal onherkenbaar op de catwalk liepen met in alle mogelijke richtingen bewegende diverse lichtbronnen. In deze foto is het Bert die met brandende staalwol staat rond te zwieren.
Ik heb nog steeds weinig puf, al meen ik dat vandaag de rochel- en hoestbuien iets minder levensbedreigend leken dan gisteren. Wie weet is er een kentering ingezet in het weer-gezonde-mens-worden proces. Gustje was vandaag nog eens te gast in huize Pol en Josee en met zulke schattige pup kon ik niet anders dan toch het fototoestel boven te halen... Goed teken! De goesting is er precies alweer een beetje.
Ziek! Ik weet uit ervaring dat een verkoudheid bij mij meestal erg hard toeslaat maar deze keer is het wel heeeel erg. Als ik me morgen niet beter voel moet ik toch eens naar de dokter gaan om één of ander paardenmiddel te scoren. Ik had absoluut geen puf om te fotograferen vandaag en ik moet dan ook terug vallen op een opname van eerder deze week. Op deze manier wordt dit beeld van de voetgangerstunnel bij het station van Herentals uit de mappen van vergetelheid gered. Graffity zijn meestal wel leuk, tenminste als het geen kliederwerk is en dat is hier zeker niet het geval. Maar één detail wil ik toch even aanwijzen. Er is een boom die van uit de geschilderde muur zo maar het echte leven in klimt...
Het gaat van kwaad naar erger met de verkoudheid. Na een dag doelloos, slapjes rondhangen in huis, sudokus oplossen en door het raam kijken voelde ik vanavond toch de drang om alsnog een foto te maken. Ik heb van de nood een deugd gemaakt, een lekker flesje rode wijn gekraakt en voor het eerst een van de kristallen glazen uit een familie-erfenis gebruikt om er uit te drinken. Ik heb een goud-reflectiescherm achter mijn doelwit geplaatst, de camera even op statief en dit is het resultaat. De wijn smaakte niet beter of niet slechter dan in een ander glas maar de foto leek me niet verkeerd. De exif gegevens voor de liefhebbers: ISO 100 - F 5,6 - 4 sec. - 105 mm.
We hebben dit weekend weer enkele fotosalons van clubs uit onze regio bezocht. Gisteren waren we in Wiekevorst, ik vond het een van de betere dit jaar, en vandaag zijn we naar Mol gereden. Ook daar kon ik wel genieten van het gebodene, ook al omdat ik enkele fotografen kende en wat leuke gesprekken kon aanknopen. Het was o.a. interessant om naar kortfilmpjes te kijken van het werk dat de leden gemaakt hadden, getriggerd door maandelijkse opdrachten. Een van die opdrachten was: blauw. Toen we weer buiten kwamen en ik zoals zo vaak eerst nog wat wilde rondwandelen in de buurt om te zien of er niks te fotograferen viel kreeg ik zo maar ineens de ingeving ook eens met het thema "blauw" aan de slag te gaan. Het gebouw langs de parking bood met zijn blauw getinte ramen een prima onderwerp trouwens. De Lucht heb ik wat meer zomers blauw gemaakt en al de rest kreeg een zwart-wit omzetting mee. Ik rangschik 'm bij architectuurfotografie.
We kregen vandaag alle weertypes over ons heen. We zagen regen, hagel, blauwe luchten, zwaar bewolkt, motregen... maar het is lente he. De magnolia's staan in bloei. In onze buurt hoef je niet ver te lopen om ze te zien. Je kunt niet anders dan het mooi te vinden... zolang je naar boven blijft kijken. Erg snel nadat de bloemenpracht er is beginnen de eerste bloemblaadjes al te vallen en dan komt de keerzijde van de medaille. Ik had een tijdje geleden een fotovriendin die constant foto's maakte van verwelkte bloemen, ze vond dat mooi en ik vond er maar niks aan. Dat gevoel krijg ik nu ook weer als ik onder de boom kijk. Uiteraard heb ik dat ook gefotografeerd. Ik zal het morgen op Facebook zetten.
Het vrouwke wilde deze voormiddag naar Herentals om te "shoppen" en op vrijdag is er ook de wekelijkse markt. Ondanks het feit dat de voormiddag niet mijn favoriete tijd van de dag is om te gaan fietsen besloot ik mee te gaan. Al die winkels, het binnen en buiten lopen en het slenteren over de markt heb ik wel aan me laten voorbij gaan. Ik heb me ondertussen bezig gehouden met het bezoeken van interessant ingeschatte fotolocaties. Vlak bij het station had ik lang geleden al eens rond gelopen op een vervallen site van een of ander bedrijf en onlangs had ik van uit de trein gezien dat het er nog altijd vrijwel onveranderd, nog een tikkeltje meer vervallen eigenlijk, bij lag. Ik ben de parking van het station opgefietst en er was wel degelijk iets veranderd: ik kon er niet meer bij, er was nu een omheining. Met het kantelbaar schermpje van de Sony en mijn armen zo hoog mogelijk omhoog gestrekt kon ik over de omheining er toch een goed zicht op krijgen. In zwart-wit vond ik 'm nog net iets pittiger.
Fotograferen op locatie is een van de activiteiten die onze fotoclub twee keer per jaar aan de leden voorstelt. Er wordt een locatie aangeduid en daar gaan we dan fotograferen... alleen, ieder voor zichzelf wel te verstaan, zonder medeclubleden die over je schouder meekijken. Deze keer was het pleintje voor de kringwinkel de willekeurig bepaalde plaats van actie. Ik had er al enkele beelden geschoten maar de echte inspiratie wilde maar niet komen. In laatste instantie besliste ik vandaag om er ook eens met de drone naar toe te trekken. Ik scoorde er enkele leuke, gevarieerde beelden en de opname waar ik vandaag voor kies is weer eens iets totaal anders. In mijn streven om constant afwisseling te brengen in mijn fotografie en dingen te fotograferen waar ik van uit ga dat de andere clubleden dat niet doen kwam deze recht-naar-beneden foto goed van pas. Noem het een minimalistische foto, of een abstrakte compositie. Het grasperkje lijkt op een ganzenkop en de combinatie van vlakken, gebogen en rechte lijnen spreekt me wel aan. Je houdt er van of niet. Voorlopig zijn gedachten, smaken en voorkeuren nog altijd vrij.
De verkoudheid is nog steeds niet beter, erger is het ook niet eigenlijk en dat is dan weer een reden om de toekomst positief te bekijken. Met zulk mooi weer wilde ik absoluut niet binnen blijven zitten kniezen en ik ben dan maar gaan fietsen, alleen, rustig. Ik heb een zeer gevarieerde resem foto's meegebracht. Van de diverse stopplaatsen toon ik morgen op Facebook wel een en ander maar als ik één foto moet kiezen dan kom ik bij een beeld van op de Netebrug bij het clubhuis van de Kastelse Kajakkers. Ik hoorde het al voor ik het zag... er was fun te beleven op het water. De jeugd van de club was zich aan het amuseren. Ik heb er een tijdje op staan kijken terwijl ik regelmatig afdrukte.
De lentekriebels blijven jeuken en de wandelschoenen werden ook weer aan het werk gezet. Deze bloemenstruik heb ik al eerder gefotografeerd. Enkele jaren geleden heeft ie zelfs de clubreeks gehaald tijdens ons jaarlijks fotosalon. Toen had ik de Canon bij met de macrolens er op en was er een prachtig trosje van 3 bloempjes in beeld. Vandaag heb ik 'm met de Sony iets ruimer in beeld genomen. Een tak met veel bloempjes tegen een lentelucht-achtergrond vond ik ook wel de moeite waard. Niet plantkundige zijnde heb ik het ook deze keer weer gevraagd aan dokter Google, meer specifiek aan plantnet. Het zou gaan om de Chaenomeles Superba, elders vond ik dat het Japanse Sierkwee zou zijn. Of dat hetzelfde is weet ik niet.
