Het vrouwke wilde deze voormiddag naar Herentals om te "shoppen" en op vrijdag is er ook de wekelijkse markt. Ondanks het feit dat de voormiddag niet mijn favoriete tijd van de dag is om te gaan fietsen besloot ik mee te gaan. Al die winkels, het binnen en buiten lopen en het slenteren over de markt heb ik wel aan me laten voorbij gaan. Ik heb me ondertussen bezig gehouden met het bezoeken van interessant ingeschatte fotolocaties. Vlak bij het station had ik lang geleden al eens rond gelopen op een vervallen site van een of ander bedrijf en onlangs had ik van uit de trein gezien dat het er nog altijd vrijwel onveranderd, nog een tikkeltje meer vervallen eigenlijk, bij lag. Ik ben de parking van het station opgefietst en er was wel degelijk iets veranderd: ik kon er niet meer bij, er was nu een omheining. Met het kantelbaar schermpje van de Sony en mijn armen zo hoog mogelijk omhoog gestrekt kon ik over de omheining er toch een goed zicht op krijgen. In zwart-wit vond ik 'm nog net iets pittiger.
Fotograferen op locatie is een van de activiteiten die onze fotoclub twee keer per jaar aan de leden voorstelt. Er wordt een locatie aangeduid en daar gaan we dan fotograferen... alleen, ieder voor zichzelf wel te verstaan, zonder medeclubleden die over je schouder meekijken. Deze keer was het pleintje voor de kringwinkel de willekeurig bepaalde plaats van actie. Ik had er al enkele beelden geschoten maar de echte inspiratie wilde maar niet komen. In laatste instantie besliste ik vandaag om er ook eens met de drone naar toe te trekken. Ik scoorde er enkele leuke, gevarieerde beelden en de opname waar ik vandaag voor kies is weer eens iets totaal anders. In mijn streven om constant afwisseling te brengen in mijn fotografie en dingen te fotograferen waar ik van uit ga dat de andere clubleden dat niet doen kwam deze recht-naar-beneden foto goed van pas. Noem het een minimalistische foto, of een abstrakte compositie. Het grasperkje lijkt op een ganzenkop en de combinatie van vlakken, gebogen en rechte lijnen spreekt me wel aan. Je houdt er van of niet. Voorlopig zijn gedachten, smaken en voorkeuren nog altijd vrij.
De verkoudheid is nog steeds niet beter, erger is het ook niet eigenlijk en dat is dan weer een reden om de toekomst positief te bekijken. Met zulk mooi weer wilde ik absoluut niet binnen blijven zitten kniezen en ik ben dan maar gaan fietsen, alleen, rustig. Ik heb een zeer gevarieerde resem foto's meegebracht. Van de diverse stopplaatsen toon ik morgen op Facebook wel een en ander maar als ik één foto moet kiezen dan kom ik bij een beeld van op de Netebrug bij het clubhuis van de Kastelse Kajakkers. Ik hoorde het al voor ik het zag... er was fun te beleven op het water. De jeugd van de club was zich aan het amuseren. Ik heb er een tijdje op staan kijken terwijl ik regelmatig afdrukte.
De lentekriebels blijven jeuken en de wandelschoenen werden ook weer aan het werk gezet. Deze bloemenstruik heb ik al eerder gefotografeerd. Enkele jaren geleden heeft ie zelfs de clubreeks gehaald tijdens ons jaarlijks fotosalon. Toen had ik de Canon bij met de macrolens er op en was er een prachtig trosje van 3 bloempjes in beeld. Vandaag heb ik 'm met de Sony iets ruimer in beeld genomen. Een tak met veel bloempjes tegen een lentelucht-achtergrond vond ik ook wel de moeite waard. Niet plantkundige zijnde heb ik het ook deze keer weer gevraagd aan dokter Google, meer specifiek aan plantnet. Het zou gaan om de Chaenomeles Superba, elders vond ik dat het Japanse Sierkwee zou zijn. Of dat hetzelfde is weet ik niet.
Zoals ik al voorspelde: ik ben snipverkouden, andere mogelijke luchtweginfecties zijn ook mogelijk... je weet maar nooit. Ik heb me de ganse dag kunnen bezig houden met het bewerken van de dans foto's maar ondanks de knikkende knieën vond ik dat er toch een -zij het kort- wandelingetje bij hoorde vandaag met zulk mooi weer. Eerst dacht ik dat het brem was, maar natuurlijk zou dat veel te vroeg in het seizoen zijn. Mijn vriend Plantnet bracht de oplossing. Gaspeldoorn, invasief, giftig, bedreigd en tja... hoe zit dat dan met het streven naar authentieke inheemse flora?
Hehe, het zit er op, het is volbracht. Een week lang fotograferen werd mede door de leuke samenwerking met deze vijf prachtige dames minder zwaar dan ik gevreesd had. Vierentwintig groepen kwamen voorbij waarvan 1 groep in 3 verschillende gedaanten en 1 groep in 2 variaties. Van elke groep werden 4 à 5 verschillende poses geschoten en van elke pose 4 à 5 shots. De Canon heeft dik 600 clicks meer op te teller. De opkomende verkoudheid heb ik een tijdelijke halt kunnen toeroepen maar ik vrees dat er in de loop van de volgende dagen toch een doorbraak komt, ik voel dat ik de strijd aan het verliezen ben. Warme dranken, siroopjes en andere paardenmiddelen helpen niet meer blijkbaar. Morgen heb ik tijd om ziek te zijn. Als laatste foto van deze reeks heb ik Kaja, Inge, Eline, Julie en Jutta nog eens samen in beeld genomen, een sterk team daar in Balance Health Center.
Het was zonder meer de zwaarste dag van de week qua fotoshoots in Balance Health Center. Acht groepen moesten worden gefotografeerd, van elke groep diverse poses, van elke pose 3 of 4 takes. Dan zijn er ook nog samengestelde groepen waarvan de verschillende onderdelen ook apart willen worden gefotografeerd, kortom het was redelijk stresserend. Uiteindelijk kwam ik thuis met zo'n 200 foto's en ik geef graag toe dat ik ondertussen redelijk wat bewerkingsachterstand heb. Gelukkig zijn er ook veel leuke momenten op zo'n dag. Een gekke-bekken-trekken foto hoort er ook altijd wel bij. Dit zijn de allerkleinsten met de twee juffen die hun de eerste beginselen van de danskunsten bijbrengen.
De fotoshoots in Balance Health Center gaan onverminderd verder. Ik heb nauwelijks tijd gehad om aan iets anders te denken, laat staan iets anders te fotograferen. Uit de vijf groepen die ik vandaag voor de lens kreeg koos ik voor de jongsten als foto van de dag.
Man, man, man... ze maken het me niet gemakkelijk bij het fotograferen van de diverse dansgroepen bij Balance Health Center deze week. Alweer kreeg ik een erg grote groep voor de lens, alweer in het zwart gekleed, alweer diezelfde zwarte achtergrond, zwarte vloer... Anderzijds moet ik toegeven dat het waarschijnlijk voor het eerst is dat ik zoveel mooie vrouwen tegelijk mocht fotograferen die verleidelijk naar mij lachten. Hoewel... misschien was het ook wel naar de camera.
De fotoshoots in Balance Health Center zijn nu echt op gang gekomen. Ik was er zowat de ganse namiddag. Een probleempje is dat telkens er een groep gefotografeerd is, ze ook weer drie kwartier lang hun nummer gaan dansen en verder oefenen in dezelfde locatie en ik moet daarom elke keer weer alles afbreken. In het vrije kwartier tussen twee groepen wordt de ganse set-up weer in stelling gebracht en uiteraard wil ik dan ook graag eerst even een testfoto maken om te controleren of alles nog goed aangesloten is en of de belichting nog klopt. Ik vraag dan meestal iemand van het personeel of enkele dansers om even op de positie plaats te nemen waar nadien de voltallige groep zal poseren. En soms komt daar een erg leuke opname uit voort. Deze dametjes wilden wel en precies op het goede moment kon ik afdrukken.
De deelnemers van één van de groepen die vandaag voorbij kwamen om gefotografeerd te worden waren helemaal in het zwart gekleed: zwarte kousen, zwart kleed, zwarte armstukken. Voeg daarbij een zwarte achtergrond en een zwarte vloer... dan weet je dat het niet makkelijk wordt om overal voldoende definitie in je beeld te houden. Het was daarenboven een erg grote groep. Ze hadden stoelen klaar gezet -zwarte- daarop zou een rij danseressen gaan zitten, achter die stoelen zou weer een rij plaatsnemen, leunend op de stoelen, daarachter weer een rij rechtstaand en tenslotte zouden er ook nog enkele dames vooraan op de grond gaan zitten... begin er maar aan. Nog voor de groep aanstalten maakte om in beeld te komen vond ik het plots leuk om een stilleven van die stoelen te maken. Een stoenen-stilleven dus. Hoe was de titel van die film ook weer? Vijftig tinten zwart?
Om de twee jaar organiseert Balance Health Center Balance, de plaatselijke dansschool, een voorstelling met de dametjes en ook enkele heren die er in diverse groepen lessen komen volgen en sedert jaar en dag weten ze me te vinden om ze allemaal te fotograferen voor het programmaboekje. Vierentwintig fotoshoots staan er deze week op het programma en vandaag was de eerste. Foto's die geselecteerd zullen worden voor publicatie ga ik hier niet tonen natuurlijk maar deze opname was gewoon een extraatje. Juf Jutta is even bij haar pupillen komen zitten en dat was een leuk einde van deze eerste shoot. Vanaf morgen gaat de frequentie omhoog, ik krijg het druk de volgende dagen.
Het was alweer een drukke foto zondag. Al vroeg zijn we naar Arendonk gereden om het salon van Arfoc, de plaatselijke en bevriende fotoclub te bezoeken. Eén van de hoogtepunten van het jaar !!! Daarna reden we naar Beringen-Mijn waar we nog een tentoonstelling wilden bezoeken van enkele kunst- en fotovrienden. Daar konden we evenwel pas na 14h. terecht en met fotoplannen in mijn achterhoofd zijn we dan eerst maar even naar de prachtig heringerichte en gerestaureerde oude mijn-site gereden. Daar is zoveel te zien dat een half uurtje rondwandelen eigenlijk veel te kort is maar ik kon toch enkele leuke shots scoren. De avonturenberg is een voor groot en klein van allerlei attracties en uitdagingen voorziene oude mijn-terril, een heerlijk speelwalhalla voor de kinderen. Als je kinderen fotografeert moet je natuurlijk altijd opletten met de privacy regels en dan probeer je maar beter die onherkenbaar, in dit geval langs achter, in beeld te nemen. De activiteit straalt er daarom niet minder van af.
Ik ben vandaag nog eens naar Antwerpen gespoord. Ik moest sowieso naar Grobet, mijn favoriete foto-apparatuur-winkel en mijn maatje Jackie had me gebriefed dat er vandaag op het panoramadak van het, door velen verguisde, bijgebouw van het Steen een meet en greet event was in geocacheworld. Dat wilde ik ook best meepikken. We hebben er een hele dag Antwerpen aan vast geplakt. Jackie en Anne Marie waren nog nooit in het MAS geweest en ik vond dat ik hen daar dan maar eens naar toe moest gidsen. Ze vonden het meer dan interessant. Uiteraard heb ik regelmatig mijn fototoestel in aanslag gehouden en naast de vele omgevingsfoto's het ik ook mijn gezelschap stiekem enkele keren in beeld genomen. Net als ik wilde Jackie wel even uitrusten, want al veeeeel stappen op de teller, terwijl Anne Marie niet uigekeken geraakte op de panorama zichten. Ik vond dit een van de leukere beelden die ik scoorde. Zwaar tegenlicht, maar dat kan ook mooi zijn, zeker als je er dan een pittige zwart-wit omzetting tegen aan gooit. Morgen zal ik wel een heleboel andere beelden op Facebook knallen.
Geen wolkje in de lucht, er was best veel wind en die kwam uit het oosten, frisjes dus... maar we zijn toch gaan fietsen. Afwisseling is de voornaamste regel die ik me opleg als ik ga fotograferen, ik wil mezelf niet vastpinnen op één genre. Vandaag koos ik voor een selfie, meer specifiek, een schaduw-selfie. Het vrouwke was verrast toen ik op een schijnbaar niet zo erg interessante plaats stopte maar ik had onze fietsende schaduwen al een tijdje in de gaten en ik vond dat we met z'n tweeën ook wel eens als wij-foto op deze pagina's mochten figureren.
Het was vandaag vrijwilligersfeest en voor één keer vond ik dat belangrijker dan de wekelijkse vergadering van de fotoclub. Ieder jaar zet de directie van de Lommelse zorgtehuizen de vrijwilligers in het zonnetje. We krijgen dan een feestje aangeboden, lekker eten, voldoende drankjes erbij, een presentje en er is ook altijd wel wat entertainment voorzien. Dit jaar mochten wij genieten van ene Jonas van Esch, volgens zijn naamkaartje: accordeon animatie. Hoewel het technisch gezien misschien geen absolute hoogvlieger was heb ik er wel enorm van genoten. Het gaat tenslotte om de ambiance en die probeerde de man met al zijn energie in de zaal over te brengen. Zowel het vrouwke en ikzelf hebben onze ganse beroepscarrière dit soort toestanden regelmatig meegemaakt, wij weten hoe moeilijk dat is... Een zaal vol mensen die gekomen zijn om gezellig te socialiseren en te tetteren willen meestal niet eens geëntertained worden. Toch is Jonas er in geslaagd van met alleen maar meezingers en herkenbare lalala's er een geslaagd optreden van te maken. Chapeau!!! Ik ben het ganse jaar door eigenlijk zowat de vaste fotograaf voor alles wat gebeurt in de Lommelse zorgtehuizen maar vandaag had ik me voorgenomen alleen maar te genieten en niet te fotograferen. Er waren trouwens enkele andere fotografen aanwezig. Maar één keer, één enkele keer is het Sonytje toch uit mijn jaszak geslopen en heb ik Jonas gefotografeerd tijdens zijn activiteit. Ik vind het niet eens een super foto maar ook hier is mijn argument: het is de inhoud die telt, meer dan de vorm. Voor mij is dit een erg leuke herinnering. De exif gegevens: F 4 - ISO 1600 - 1/50 - geflitst met het kleine flitsertje op RX 100 Mk VI, de sluitertijd is dus niet echt relevant, wél ruisreductie in de Raw converter van Photoshop.
Het vrouwke wilde naar het shopping center in Olen en ik wilde wel mee, als we er een flink rondje fietsen aan vast zouden knopen. Terwijl het vrouwke shopte heb ik me bezig gehouden in de brasserie van het shopping center, verder hebben we weer een flink aantal kilometers op de teller gezet en heb ik een aantal leuke foto's gescoord. Toen we bijna terug thuis waren hebben we nog even een tussenstop ingelast bij de taverne op de camping De Korte Hei. Met zulk mooi weer heeft het terrasje veel deugd gedaan (de Duvel ook), en de goesting om de drone daar ook eens omhoog te sturen kon ik uiteindelijk niet bedwingen. Dit is een variatie op een foto die ik eerder, eind vorige maand, al in zwart wit heb gepost. Zo zie je weer maar eens dat een afwijkend standpunt een wereld van verschil kan maken.
De vasten is nog maar nauwelijks twee weken bezig, nog niet eens halfweg richting Pasen, maar het vrouwke denkt toch al in die richting qua versiering in huize Pol en Josee. Er zijn al wilgenkatjes, chocolade paaseitjes zitten, ook buiten deze tijd van het jaar, meestal wel in de boodschappenlijstje van mijn schatje en voeg daar een paashaas met kunststof paasei, een geschikte vaas en wat paas-kuikentjes aan toe dan heb je een leuk Paas-stilleven. Het vrouwke creëert en het ventje fotografeert. Ieder zijn ding.
Het is ondertussen al 10 jaar geleden dat het verkeer tussen Turnhout en Geel niet meer door de dorpskernen van Kasterlee en Ten Aard moet. De oude Turnhoutse Baan werd opgesplitst in de N19, voor lokaal gebruik en de N19g, voor doorgaand verkeer. Op de splitsing zou een 20 m hoog kantoorgebouw komen als landmark, of de Poort van Kasterlee en na de milieuprotesten rond het tracé van de nieuwe N19g was er weer controverse. De enen vonden de plannen spuuglelijk en de anderen waren laaiend enthousiast. Verpichte stellingname tussen twistende politieke kampen zou ik het durven noemen. Ondertussen staat het gebouw er. Het dak zou nog een groene begroeing krijgen en daar wachten we nog op maar als amateur-fotograaf en architectuurliefhebber vind ik het wel geslaagd. Ik heb er al vaak aan gedacht er eens wat foto aandacht aan te besteden en dan komt mijn speeltje plots in the picture. Eindelijk was er weer eens een dag dat zowel de drone-guide als UAV-forecast positief reageerden op de vraag of er gevlogen mocht worden. Ik heb mijn drone weer eens de lucht in gestuurd. Uit de vele foto's koos ik, met de natte vinger eigenlijk, voor dit beeld. Op Facebook heb ik eerder al enkele variaties gepost.
We hebben in de loop van de dag enkele fotosalons bezocht. Ook onderweg, met de wagen, houdt deze amateur-fotograaf zijn ogen altijd wijd open om mogelijke leuke shots te vinden. Toen ik zag dat dit, toch wel erg onderkomen, bouwsel nog altijd als "open" werd geafficheerd kon ik niet anders dan de wagen even aan de kant zetten en er een opname van maken. "Open", jazeker, langs de bovenkant he... Hoewel, je weet maar nooit, misschien staat er, gedeeltelijk bedekt door de klimop, wel: "Afgelopen"...
