Ik ben vandaag nog eens naar Antwerpen gespoord. Ik moest sowieso naar Grobet, mijn favoriete foto-apparatuur-winkel en mijn maatje Jackie had me gebriefed dat er vandaag op het panoramadak van het, door velen verguisde, bijgebouw van het Steen een meet en greet event was in geocacheworld. Dat wilde ik ook best meepikken. We hebben er een hele dag Antwerpen aan vast geplakt. Jackie en Anne Marie waren nog nooit in het MAS geweest en ik vond dat ik hen daar dan maar eens naar toe moest gidsen. Ze vonden het meer dan interessant. Uiteraard heb ik regelmatig mijn fototoestel in aanslag gehouden en naast de vele omgevingsfoto's het ik ook mijn gezelschap stiekem enkele keren in beeld genomen. Net als ik wilde Jackie wel even uitrusten, want al veeeeel stappen op de teller, terwijl Anne Marie niet uigekeken geraakte op de panorama zichten. Ik vond dit een van de leukere beelden die ik scoorde. Zwaar tegenlicht, maar dat kan ook mooi zijn, zeker als je er dan een pittige zwart-wit omzetting tegen aan gooit. Morgen zal ik wel een heleboel andere beelden op Facebook knallen.
Geen wolkje in de lucht, er was best veel wind en die kwam uit het oosten, frisjes dus... maar we zijn toch gaan fietsen. Afwisseling is de voornaamste regel die ik me opleg als ik ga fotograferen, ik wil mezelf niet vastpinnen op één genre. Vandaag koos ik voor een selfie, meer specifiek, een schaduw-selfie. Het vrouwke was verrast toen ik op een schijnbaar niet zo erg interessante plaats stopte maar ik had onze fietsende schaduwen al een tijdje in de gaten en ik vond dat we met z'n tweeën ook wel eens als wij-foto op deze pagina's mochten figureren.
Het was vandaag vrijwilligersfeest en voor één keer vond ik dat belangrijker dan de wekelijkse vergadering van de fotoclub. Ieder jaar zet de directie van de Lommelse zorgtehuizen de vrijwilligers in het zonnetje. We krijgen dan een feestje aangeboden, lekker eten, voldoende drankjes erbij, een presentje en er is ook altijd wel wat entertainment voorzien. Dit jaar mochten wij genieten van ene Jonas van Esch, volgens zijn naamkaartje: accordeon animatie. Hoewel het technisch gezien misschien geen absolute hoogvlieger was heb ik er wel enorm van genoten. Het gaat tenslotte om de ambiance en die probeerde de man met al zijn energie in de zaal over te brengen. Zowel het vrouwke en ikzelf hebben onze ganse beroepscarrière dit soort toestanden regelmatig meegemaakt, wij weten hoe moeilijk dat is... Een zaal vol mensen die gekomen zijn om gezellig te socialiseren en te tetteren willen meestal niet eens geëntertained worden. Toch is Jonas er in geslaagd van met alleen maar meezingers en herkenbare lalala's er een geslaagd optreden van te maken. Chapeau!!! Ik ben het ganse jaar door eigenlijk zowat de vaste fotograaf voor alles wat gebeurt in de Lommelse zorgtehuizen maar vandaag had ik me voorgenomen alleen maar te genieten en niet te fotograferen. Er waren trouwens enkele andere fotografen aanwezig. Maar één keer, één enkele keer is het Sonytje toch uit mijn jaszak geslopen en heb ik Jonas gefotografeerd tijdens zijn activiteit. Ik vind het niet eens een super foto maar ook hier is mijn argument: het is de inhoud die telt, meer dan de vorm. Voor mij is dit een erg leuke herinnering. De exif gegevens: F 4 - ISO 1600 - 1/50 - geflitst met het kleine flitsertje op RX 100 Mk VI, de sluitertijd is dus niet echt relevant, wél ruisreductie in de Raw converter van Photoshop.
Het vrouwke wilde naar het shopping center in Olen en ik wilde wel mee, als we er een flink rondje fietsen aan vast zouden knopen. Terwijl het vrouwke shopte heb ik me bezig gehouden in de brasserie van het shopping center, verder hebben we weer een flink aantal kilometers op de teller gezet en heb ik een aantal leuke foto's gescoord. Toen we bijna terug thuis waren hebben we nog even een tussenstop ingelast bij de taverne op de camping De Korte Hei. Met zulk mooi weer heeft het terrasje veel deugd gedaan (de Duvel ook), en de goesting om de drone daar ook eens omhoog te sturen kon ik uiteindelijk niet bedwingen. Dit is een variatie op een foto die ik eerder, eind vorige maand, al in zwart wit heb gepost. Zo zie je weer maar eens dat een afwijkend standpunt een wereld van verschil kan maken.
De vasten is nog maar nauwelijks twee weken bezig, nog niet eens halfweg richting Pasen, maar het vrouwke denkt toch al in die richting qua versiering in huize Pol en Josee. Er zijn al wilgenkatjes, chocolade paaseitjes zitten, ook buiten deze tijd van het jaar, meestal wel in de boodschappenlijstje van mijn schatje en voeg daar een paashaas met kunststof paasei, een geschikte vaas en wat paas-kuikentjes aan toe dan heb je een leuk Paas-stilleven. Het vrouwke creëert en het ventje fotografeert. Ieder zijn ding.
Het is ondertussen al 10 jaar geleden dat het verkeer tussen Turnhout en Geel niet meer door de dorpskernen van Kasterlee en Ten Aard moet. De oude Turnhoutse Baan werd opgesplitst in de N19, voor lokaal gebruik en de N19g, voor doorgaand verkeer. Op de splitsing zou een 20 m hoog kantoorgebouw komen als landmark, of de Poort van Kasterlee en na de milieuprotesten rond het tracé van de nieuwe N19g was er weer controverse. De enen vonden de plannen spuuglelijk en de anderen waren laaiend enthousiast. Verpichte stellingname tussen twistende politieke kampen zou ik het durven noemen. Ondertussen staat het gebouw er. Het dak zou nog een groene begroeing krijgen en daar wachten we nog op maar als amateur-fotograaf en architectuurliefhebber vind ik het wel geslaagd. Ik heb er al vaak aan gedacht er eens wat foto aandacht aan te besteden en dan komt mijn speeltje plots in the picture. Eindelijk was er weer eens een dag dat zowel de drone-guide als UAV-forecast positief reageerden op de vraag of er gevlogen mocht worden. Ik heb mijn drone weer eens de lucht in gestuurd. Uit de vele foto's koos ik, met de natte vinger eigenlijk, voor dit beeld. Op Facebook heb ik eerder al enkele variaties gepost.
We hebben in de loop van de dag enkele fotosalons bezocht. Ook onderweg, met de wagen, houdt deze amateur-fotograaf zijn ogen altijd wijd open om mogelijke leuke shots te vinden. Toen ik zag dat dit, toch wel erg onderkomen, bouwsel nog altijd als "open" werd geafficheerd kon ik niet anders dan de wagen even aan de kant zetten en er een opname van maken. "Open", jazeker, langs de bovenkant he... Hoewel, je weet maar nooit, misschien staat er, gedeeltelijk bedekt door de klimop, wel: "Afgelopen"...
We zijn redelijk vroeg gaan fietsen vandaag. Rond half elf had het vrouwke gezegd: "Het is nu of niet", want in de loop van de namiddag zou het gaan regenen wist ze nog. Tja, wie ben ik om het vrouwke tegen te spreken. Het was alleszins erg zonnig, maar anderzijds best frisjes en er was ook behoorlijk wat wind. Maar we hebben er van genoten. Een route had ik niet echt gepland en onverwacht zagen we aan de Tieblokkenlaan in Turnhout een opvallende constructie. Van nature ben ik sowieso al erg nieuwsgierig en we hebben dan ook halt gehouden om een en ander wat beter te bekijken en te fotograferen. Rijen parabolische spiegels stonden opgesteld en eigenaardig genoeg waren ze naar elkaar gericht. Als het zonnepanelen zouden zijn dan mocht ik er toch van uit gaan dat ze naar de zon zouden gericht zijn? Die scheen namelijk zeer genereus. Of was het bedrijf waar de stroom naar toe moest gaan in het weekend gesloten en was de stroomvoorziening uitgeschakeld? Misschien waren het helemaal geen zonnepanelen maar een of ander experiment? Wie zal het zeggen? Dit is een documentaire foto van een deel van de constructie waar ik me nog altijd vragen bij stel. Wie kan me hier meer over vertellen?
De KMI app had ons verteld dat het van af vier uur een hele tijd droog zou blijven en we zijn dan ook aan de wandel gegaan. Fototoestel bij de hand, constant op de loer, regelmatig een stop om iets te fotograferen, niks bijzonders... maar op z'n tijd vang je toch iets waarvan je denkt "Ja, leuk!" Toen we langs de lagere school liepen aan het kerkplein was er ook weer zo'n moment. Een niet alledaags standpunt zorgt vaak voor opvallende foto's: de camera dicht tegen de grond en de beveiliging aan de schoolpoort ziet er meteen iets anders uit.
In Lommel noemen ze dit dus niet het Stadhuis, maar het Huis van de Stad, what's in a name. In eerste instantie vond ik het jammer dat ik de tip bovenaan niet mee in beeld kon nemen. Ik had de 24 mm als maximale groothoek ter beschikking en verder achteruit kon ik niet. Maar zelfs indien ik de 16 mm had gebruikt was de vervorming waarschijnlijk zo groot geworden dat het helemaal niet meer natuurlijk zou aanvoelen. Ik kan hier dan ook mee leven. De spiegelingen, de lijnen en vlakken waar het me om ging zijn sowieso aanwezig in de foto en die tip mis ik niet echt. Zoals zo vaak vond ik een pittige zwart-wit omzetting nog veel toevoegen aan de kracht van het beeld.
Het is niet de eerste foto die voorbij komt van deze locatie, en waarschijnlijk ook niet de laatste. We hebben wél weer een iets ander standpunt gezocht. We komen wel vaker in het restaurant op de camping om een hapje te eten bij Toke, warm aanbevolen trouwens. Vandaag waren we de ganse dag in Lommel en toen we thuis kwamen leek het ons geen goed idee om zo laat nog te beginnen met kokkerellen. In dat geval is De Korte Hei meestal de eerste keus... Toen we er arriveerden was ik meteen gecharmeerd door de prachtige rimpelloze spiegeling in de vijver. De avond was al een flink eind gevorderd en er was nog maar weinig kleur. Dat vond ik op zich niet eens zo erg want ik dacht meteen aan een pittige zwart-wit omzetting. De kleurversie post ik morgen misschien wel op Facebook, al was het maar om te vertellen dat we er weer heerlijk gegeten hebben.
We zullen de komende tijd wel vaker mogen honde-sitten. Vandaag was Gustje, de nieuwe woef van zoon Michael, al te gast in huize Pol en Josee. Erg vinden we dat niet, hondenliefhebbers zijnde. Het is zelfs misschien wel een trigger om toch maar zelf weer eens aan gezinsuitbreiding te denken... (een hond is een lid van het gezin he) Ongeveer anderhalve kilometer wandelen kon de ondertussen 11 weken oude pup al aan en dat hebben we redelijk secuur afgemeten. Tientallen foto's heb ik er aan over gehouden. Een aantal kwamen er al voorbij op Facebook, maar de, volgens mij allerleukste, reserveer ik natuurlijk voor deze pagina.
Geen weer om een fotograaf door te jagen vandaag. ik heb dan maar wat gespeeld met de opnames van gisteren en daar zaten enkele beelden bij die ik al langer op mijn to-do lijstje had staan. De voorkant van het St.Elisabeth ziekenhuis in Herentals met al die kleurige panelen kan ik bij deze afvinken. Tijdens onze wandeling gisteren ben ik tot boven op de parking gegaan. Ik kon me er wel niet mooi midden voor positioneren maar met wat sleuren en trekken en rechtzetten in Photoshop kreeg ik toch het beeld dat ik in gedachten had. Om het helemaal af te maken heb ik alles behalve de kleurenpanelen in zwart wit omgezet. Ik vind het leuk zo. Niemand zegt dat je het met me eens moet zijn...
Nu kasteeltje Le Paige en het park er rond een flinke make-over krijgen wilden we wel eens gaan zien hoe ver ze staan met de werkzaamheden. We hebben dat ingepast in een leuke wandeling in de buurt. Zoals gewoonlijk was er weer keuzestress. De hut, het speelbos, het begijnhof, het ziekenhuis en de parking, het geheugenkaarje was weer flink gevuld... Uiteindelijk vond ik dit beeld van het ondertussen erg bouwvallig en voor de wandelaars afgesloten brugje achter Le Paige het leukst. Honderden trouwfoto's zijn daar ooit op gemaakt, en ook vandaag is het nog altijd fotogeniek genoeg om er de camera weer eens op te richten. Er was daarenboven een al in bloei staande lenteboom die vriendelijk genoeg was om voor de omkadering te zorgen. Qua scherpstelling moest ik kiezen, vooraan of achterin. De bloemekes hebben het gewonnen. Het brugje is nog net herkenbaar genoeg in de afnemende scherptediepte om het plaatje af te maken.
Op de laatste zaterdag van de maand plannen we meestal een foto-wandeling met de leden van onze fotoclub. Dat is geen verplichting maar ondanks het twijfelachtige weer waren we toch met z'n zessen vandaag. Averbode was de plaats die Walter had uitgekozen en hij heeft ons een interessante route voorgeschoteld. Uiteraard was een bezoek aan de abdij een eerste stop, het Mariapark, de Lekdreef en de Kronigskapel lagen vervolgens op de route en dan ging het verder de natuur in. Dik elfduizend stappen verder beëindigden we de tocht met een heerlijk Averbode biertje in het abdijcafé. Je leest het goed: voor mij is Tounee Minerale afgelopen, ik was er een week eerder aan begonnen en ik had, gisteren al, mijn maand vol gemaakt. Dit is een foto van onderweg bij een vlonder-constructie die door het vele water van de laatste tijd redelijk onstabiel leek. Ik had mezelf als vrijwilliger aangeboden om als eerste de oversteek te maken. Als die constructie mijn gewicht kon dragen dan kon iedereen er veilig over. Dat gaf mij dan weer de gelegenheid mijn vijf gezellen in beeld te nemen tijdens hun activiteiten. Toch ook nog even vermelden dat we het de hele tocht droog gehouden hebben.
Al bij al viel het nog al mee met het weer, het was niet zo slecht als ze voorspeld hadden. We zijn dus maar weer aan de wandel gegaan. En wandelen heeft voor het vrouwke blijkbaar een heel andere betekenis dan voor mij. Van bij de start gaat ze er als een jonge hinde vandoor. Ik moet dan alle zeilen bijzetten om haar te volgen. Nauwelijks enkele honderden meters van onze deur vond de actieve snelheidscontrole dat dit er over was en toen ik uitgeput gilde dat ze nu toch eens moest vertragen deed ze dat ook. De snelheidscontrole vond het toen ook oke.
Het is niet met de bedoeling er ooit een prijs mee te winnen dat ik deze foto gemaakt heb. Ik wilde gewoon dat kleine Sony RX100-je nog eens confronteren met extreme omstandigheden en zien hoe ver ik kon gaan. Het was de hele dag al miezerig, niet echt het weer waar je als fotograaf blij van wordt. Ik had wel al enkele foto's gemaakt door het raam en zo, maar wereldschokkend waren die niet meteen. Toen ik dan rond kwart over tien vanavond thuis kwam van de wekelijkse vergadering van de fotoclub zag ik de maan door de bomen... Nu ja, het was niet zoals in het Sinterklaasliedje, het was maar één boom, geen grote boom maar eerder een sierboompje bij de buren en de maan kwam ook maar heel schuchter piepen omdat het eindelijk een beetje droog en wat minder bewolkt was. Op een straatlantaarn na wat verderop en wat ontsnappend licht van bij enkele buren was het eigenlijk stikdonker en dat leek me een gelegenheid voor de ultieme test. Uit de losse hand met ISO 6400 is dit het resultaat. Ik moet er wel bij vermelden dat de ruisreductie in de recentste Photoshop wel fenomenaal goed is, maar toch... ik ben steeds meer onder de indruk.
Zo maar wat losse gedachten bij deze foto. Fijn toch dat er aan die kleine Sony een kantelbaar scherm zit. Zo kon ik de opname van uit een erg laag standpunt maken zonder plat op de buik te moeten liggen, daar houden mijn oude knoken niet meer zo van. De kerk en delen van het kerkhof aan de andere kant kon ik op die manier alleszins buiten beeld houden. Stel nu dat ik een andere titel gekozen had en de kerk en het kerkhof niet vernoemd had... zou dan het gevoel bij het bekijken niet heel anders zijn? Nu lijkt die oude versleten muur me een beetje eng, creepy en ik moet zelfs onwillekeurig aan zombies denken. Met een andere titel zou het misschien romantiek of nostalgie zijn en de goede oude tijd in plaats van mogelijke zombies...
Je kunt de titel van deze bijdrage op twee manieren interpreteren. In dit geval zijn ze allebei correct. Schoonbroer Dreeke is een erg goede professionele fotograaf en zijn werk mag je gerust kunstfotografie noemen. Anderzijds is de bezigheid van eender welke fotograaf die een kunstwerk fotografeert ook kunstfotografie he... We waren op bezoek bij mijn zus en Dreeke in Langdorp en we hebben van de gelegenheid geprofiteerd om een rondje te wandelen in de buurt. Er woont daar vlakbij blijkbaar een kunstenaar die zo maar op verlaten plekken enkele kunstwerken heeft geplaatst. Dit beeld van uit de sokkel geponste bladeren gedrappeerd op een frame naar de vorm van een zittende mens vonden we alle vier erg bijzonder. Natuurlijk heb ik het langs alle kanten gefotografeerd. Dreeke die geen fototoestel bij had heeft zijn smartphone dan maar gebruikt en dat heb ik als extra beeld ook maar vastgelegd. Uiteindelijk vond ik dit de leukste van de reeks.
Het is weer die tijd van het jaar. In de weiden dartelen de pasgeboren lammetjes. Lief, mooi en een hoog troetelgehalte, toegegeven. Even denken we niet aan rondlopende boze wolven, da's onderdeel van de natuur he. Maar ik denk soms toch ook: “lekker!!!” Tja, ik kan het niet helpen, ik ben een carnivoor. Het water komt me in de mond als ik denk aan een sappige lamsbout. Laten we hopen dat ik hiermee niet al te veel vegetariërs tegen de haren in gestreken heb.
