We zijn redelijk vroeg gaan fietsen vandaag. Rond half elf had het vrouwke gezegd: "Het is nu of niet", want in de loop van de namiddag zou het gaan regenen wist ze nog. Tja, wie ben ik om het vrouwke tegen te spreken. Het was alleszins erg zonnig, maar anderzijds best frisjes en er was ook behoorlijk wat wind. Maar we hebben er van genoten. Een route had ik niet echt gepland en onverwacht zagen we aan de Tieblokkenlaan in Turnhout een opvallende constructie. Van nature ben ik sowieso al erg nieuwsgierig en we hebben dan ook halt gehouden om een en ander wat beter te bekijken en te fotograferen. Rijen parabolische spiegels stonden opgesteld en eigenaardig genoeg waren ze naar elkaar gericht. Als het zonnepanelen zouden zijn dan mocht ik er toch van uit gaan dat ze naar de zon zouden gericht zijn? Die scheen namelijk zeer genereus. Of was het bedrijf waar de stroom naar toe moest gaan in het weekend gesloten en was de stroomvoorziening uitgeschakeld? Misschien waren het helemaal geen zonnepanelen maar een of ander experiment? Wie zal het zeggen? Dit is een documentaire foto van een deel van de constructie waar ik me nog altijd vragen bij stel. Wie kan me hier meer over vertellen?
De KMI app had ons verteld dat het van af vier uur een hele tijd droog zou blijven en we zijn dan ook aan de wandel gegaan. Fototoestel bij de hand, constant op de loer, regelmatig een stop om iets te fotograferen, niks bijzonders... maar op z'n tijd vang je toch iets waarvan je denkt "Ja, leuk!" Toen we langs de lagere school liepen aan het kerkplein was er ook weer zo'n moment. Een niet alledaags standpunt zorgt vaak voor opvallende foto's: de camera dicht tegen de grond en de beveiliging aan de schoolpoort ziet er meteen iets anders uit.
In Lommel noemen ze dit dus niet het Stadhuis, maar het Huis van de Stad, what's in a name. In eerste instantie vond ik het jammer dat ik de tip bovenaan niet mee in beeld kon nemen. Ik had de 24 mm als maximale groothoek ter beschikking en verder achteruit kon ik niet. Maar zelfs indien ik de 16 mm had gebruikt was de vervorming waarschijnlijk zo groot geworden dat het helemaal niet meer natuurlijk zou aanvoelen. Ik kan hier dan ook mee leven. De spiegelingen, de lijnen en vlakken waar het me om ging zijn sowieso aanwezig in de foto en die tip mis ik niet echt. Zoals zo vaak vond ik een pittige zwart-wit omzetting nog veel toevoegen aan de kracht van het beeld.
Het is niet de eerste foto die voorbij komt van deze locatie, en waarschijnlijk ook niet de laatste. We hebben wél weer een iets ander standpunt gezocht. We komen wel vaker in het restaurant op de camping om een hapje te eten bij Toke, warm aanbevolen trouwens. Vandaag waren we de ganse dag in Lommel en toen we thuis kwamen leek het ons geen goed idee om zo laat nog te beginnen met kokkerellen. In dat geval is De Korte Hei meestal de eerste keus... Toen we er arriveerden was ik meteen gecharmeerd door de prachtige rimpelloze spiegeling in de vijver. De avond was al een flink eind gevorderd en er was nog maar weinig kleur. Dat vond ik op zich niet eens zo erg want ik dacht meteen aan een pittige zwart-wit omzetting. De kleurversie post ik morgen misschien wel op Facebook, al was het maar om te vertellen dat we er weer heerlijk gegeten hebben.
We zullen de komende tijd wel vaker mogen honde-sitten. Vandaag was Gustje, de nieuwe woef van zoon Michael, al te gast in huize Pol en Josee. Erg vinden we dat niet, hondenliefhebbers zijnde. Het is zelfs misschien wel een trigger om toch maar zelf weer eens aan gezinsuitbreiding te denken... (een hond is een lid van het gezin he) Ongeveer anderhalve kilometer wandelen kon de ondertussen 11 weken oude pup al aan en dat hebben we redelijk secuur afgemeten. Tientallen foto's heb ik er aan over gehouden. Een aantal kwamen er al voorbij op Facebook, maar de, volgens mij allerleukste, reserveer ik natuurlijk voor deze pagina.
Geen weer om een fotograaf door te jagen vandaag. ik heb dan maar wat gespeeld met de opnames van gisteren en daar zaten enkele beelden bij die ik al langer op mijn to-do lijstje had staan. De voorkant van het St.Elisabeth ziekenhuis in Herentals met al die kleurige panelen kan ik bij deze afvinken. Tijdens onze wandeling gisteren ben ik tot boven op de parking gegaan. Ik kon me er wel niet mooi midden voor positioneren maar met wat sleuren en trekken en rechtzetten in Photoshop kreeg ik toch het beeld dat ik in gedachten had. Om het helemaal af te maken heb ik alles behalve de kleurenpanelen in zwart wit omgezet. Ik vind het leuk zo. Niemand zegt dat je het met me eens moet zijn...
Nu kasteeltje Le Paige en het park er rond een flinke make-over krijgen wilden we wel eens gaan zien hoe ver ze staan met de werkzaamheden. We hebben dat ingepast in een leuke wandeling in de buurt. Zoals gewoonlijk was er weer keuzestress. De hut, het speelbos, het begijnhof, het ziekenhuis en de parking, het geheugenkaarje was weer flink gevuld... Uiteindelijk vond ik dit beeld van het ondertussen erg bouwvallig en voor de wandelaars afgesloten brugje achter Le Paige het leukst. Honderden trouwfoto's zijn daar ooit op gemaakt, en ook vandaag is het nog altijd fotogeniek genoeg om er de camera weer eens op te richten. Er was daarenboven een al in bloei staande lenteboom die vriendelijk genoeg was om voor de omkadering te zorgen. Qua scherpstelling moest ik kiezen, vooraan of achterin. De bloemekes hebben het gewonnen. Het brugje is nog net herkenbaar genoeg in de afnemende scherptediepte om het plaatje af te maken.
Op de laatste zaterdag van de maand plannen we meestal een foto-wandeling met de leden van onze fotoclub. Dat is geen verplichting maar ondanks het twijfelachtige weer waren we toch met z'n zessen vandaag. Averbode was de plaats die Walter had uitgekozen en hij heeft ons een interessante route voorgeschoteld. Uiteraard was een bezoek aan de abdij een eerste stop, het Mariapark, de Lekdreef en de Kronigskapel lagen vervolgens op de route en dan ging het verder de natuur in. Dik elfduizend stappen verder beëindigden we de tocht met een heerlijk Averbode biertje in het abdijcafé. Je leest het goed: voor mij is Tounee Minerale afgelopen, ik was er een week eerder aan begonnen en ik had, gisteren al, mijn maand vol gemaakt. Dit is een foto van onderweg bij een vlonder-constructie die door het vele water van de laatste tijd redelijk onstabiel leek. Ik had mezelf als vrijwilliger aangeboden om als eerste de oversteek te maken. Als die constructie mijn gewicht kon dragen dan kon iedereen er veilig over. Dat gaf mij dan weer de gelegenheid mijn vijf gezellen in beeld te nemen tijdens hun activiteiten. Toch ook nog even vermelden dat we het de hele tocht droog gehouden hebben.
Al bij al viel het nog al mee met het weer, het was niet zo slecht als ze voorspeld hadden. We zijn dus maar weer aan de wandel gegaan. En wandelen heeft voor het vrouwke blijkbaar een heel andere betekenis dan voor mij. Van bij de start gaat ze er als een jonge hinde vandoor. Ik moet dan alle zeilen bijzetten om haar te volgen. Nauwelijks enkele honderden meters van onze deur vond de actieve snelheidscontrole dat dit er over was en toen ik uitgeput gilde dat ze nu toch eens moest vertragen deed ze dat ook. De snelheidscontrole vond het toen ook oke.
Het is niet met de bedoeling er ooit een prijs mee te winnen dat ik deze foto gemaakt heb. Ik wilde gewoon dat kleine Sony RX100-je nog eens confronteren met extreme omstandigheden en zien hoe ver ik kon gaan. Het was de hele dag al miezerig, niet echt het weer waar je als fotograaf blij van wordt. Ik had wel al enkele foto's gemaakt door het raam en zo, maar wereldschokkend waren die niet meteen. Toen ik dan rond kwart over tien vanavond thuis kwam van de wekelijkse vergadering van de fotoclub zag ik de maan door de bomen... Nu ja, het was niet zoals in het Sinterklaasliedje, het was maar één boom, geen grote boom maar eerder een sierboompje bij de buren en de maan kwam ook maar heel schuchter piepen omdat het eindelijk een beetje droog en wat minder bewolkt was. Op een straatlantaarn na wat verderop en wat ontsnappend licht van bij enkele buren was het eigenlijk stikdonker en dat leek me een gelegenheid voor de ultieme test. Uit de losse hand met ISO 6400 is dit het resultaat. Ik moet er wel bij vermelden dat de ruisreductie in de recentste Photoshop wel fenomenaal goed is, maar toch... ik ben steeds meer onder de indruk.
Zo maar wat losse gedachten bij deze foto. Fijn toch dat er aan die kleine Sony een kantelbaar scherm zit. Zo kon ik de opname van uit een erg laag standpunt maken zonder plat op de buik te moeten liggen, daar houden mijn oude knoken niet meer zo van. De kerk en delen van het kerkhof aan de andere kant kon ik op die manier alleszins buiten beeld houden. Stel nu dat ik een andere titel gekozen had en de kerk en het kerkhof niet vernoemd had... zou dan het gevoel bij het bekijken niet heel anders zijn? Nu lijkt die oude versleten muur me een beetje eng, creepy en ik moet zelfs onwillekeurig aan zombies denken. Met een andere titel zou het misschien romantiek of nostalgie zijn en de goede oude tijd in plaats van mogelijke zombies...
Je kunt de titel van deze bijdrage op twee manieren interpreteren. In dit geval zijn ze allebei correct. Schoonbroer Dreeke is een erg goede professionele fotograaf en zijn werk mag je gerust kunstfotografie noemen. Anderzijds is de bezigheid van eender welke fotograaf die een kunstwerk fotografeert ook kunstfotografie he... We waren op bezoek bij mijn zus en Dreeke in Langdorp en we hebben van de gelegenheid geprofiteerd om een rondje te wandelen in de buurt. Er woont daar vlakbij blijkbaar een kunstenaar die zo maar op verlaten plekken enkele kunstwerken heeft geplaatst. Dit beeld van uit de sokkel geponste bladeren gedrappeerd op een frame naar de vorm van een zittende mens vonden we alle vier erg bijzonder. Natuurlijk heb ik het langs alle kanten gefotografeerd. Dreeke die geen fototoestel bij had heeft zijn smartphone dan maar gebruikt en dat heb ik als extra beeld ook maar vastgelegd. Uiteindelijk vond ik dit de leukste van de reeks.
Het is weer die tijd van het jaar. In de weiden dartelen de pasgeboren lammetjes. Lief, mooi en een hoog troetelgehalte, toegegeven. Even denken we niet aan rondlopende boze wolven, da's onderdeel van de natuur he. Maar ik denk soms toch ook: “lekker!!!” Tja, ik kan het niet helpen, ik ben een carnivoor. Het water komt me in de mond als ik denk aan een sappige lamsbout. Laten we hopen dat ik hiermee niet al te veel vegetariërs tegen de haren in gestreken heb.
Nauwelijks 10 dagen is het geleden dat Jultje, de huiswoef van zoon Michael en zijn gezinnetje brutaal uit ons leven werd weggerukt. Misschien wel de beste manier om snel over dat verlies heen te komen is meteen een nieuwe pup in huis nemen. Vandaag kwam kleindochter Julie met Gustje, een chocoladekleurige 10 weken oude baby labrador, op bezoek om de nieuwe troetel al eens kennis te laten maken met de plek waar hij binnenkort regelmatig zal worden ge-honden-sit. Morgen komt ie al, het zou wel eens een portie gezonde stress kunnen meebrengen...
We zijn deze namiddag nog even naar Herentals gefietst om de nieuwe baby-woef te knuffelen en daarna wilde ik graag eens gaan zien of er in het park bij kasteel Le Paige nog sneeuwklokjes waren zoals ieder jaar. Ja hoor, massa's sneeuwklokjes!!! Een extra bonus kregen we er boven op: als teken dat de lente nu niet meer ver af is zagen we links en rechts ook al de nodige narcissen. Liever dan close ups van de vele schoonheden koos ik deze keer voor een overzichtsfoto. Op mijn Facebookpagina zal ik morgen nog wel een en ander tonen.
Ik ben vanavond nog eens naar het dorp gewandeld, veel beweging had ik nog niet gehad in de loop van de dag. Bijna terug thuis kwam ik langs het sterrenrestaurant De Pastorie en zomaar ineens was er een stemmetje in mij dat fluisterde dat er niet zo veel tijd meer restte om er een foto van te maken. In maart wordt de keuken verbouwd, het pand zelf blijft onveranderd natuurlijk want dat is beschermd erfgoed. Tijdelijk zal het restaurant dan zijn intrek nemen in De Watermolen in Kasterlee. Zoals meestal als ik aan de wandel ben zonder specifieke fotoplannen had ik alleen het kleine Sonytje op zak. Ik heb het ding weer eens met een erg veeleisende taak geconfronteerd. En opnieuw was ik zwaar onder de indruk van de prestatie. In het donker en uit de losse hand moest ik de ISO waarde flink omhoog zetten om een ietwat aanvaardbare sluitertijd over te houden. Hoewel 1/10 sec eigenlijk niet echt aanvaardbaar is he... ik heb toch nog een vaste hans moet ik vaststellen. Voor de aardigheid nog eens de exif gegevens: ISO 3200 - F 2,8 - 1/10 sec.
Ik moest me even in de ogen wrijven, zag ik dit goed? Samen met het vrouwke fietsend tussen de Boerentang en het Prinsenpark zag ik een eindje van de weg dit sprookjeshuisje. Natuurlijk zijn we gestopt om dat wel eens beter te bekijken. Was dit het peperkoeken huisje van Hans en Grietje? Zou de boze heks er nog binnen zitten? Hans en Gietje hebben we niet gezien en de broodkruimeltjes waren al opgegeten door de vogels nog voor het sprookje geëindigd was meen ik me te herinneren, daar hadden we ook niks aan. Discrete burgers zijnde hebben we niet in het huisje binnen gekeken om de heks te spotten maar ik heb wél enkele foto's gemaakt om mee te brengen als bewijs dat wij de locatie van het sprookje gevonden hebben.
Is er een betere keuze mogelijk dan een foto van mijn Valentijntje om te tonen op deze pagina op 14 februari? Ik moet er meteen bij vertellen dat het geen foto is van vandaag, ik heb er wel even mee gespeeld in Photoshop. Met dit trieste weer ben ik trouwens niet de deur uit geweest, ik heb ook niet gefotografeerd maar gelukkig heb ik meestal nog wel een en ander achter de hand en het vrouwke is sowieso altijd al een van mijn favoriete onderwerpen. Toen we een tijdje geleden tijdens een wandeling in Herentals even binnenwipten voor een koffie bij Hidrodoe, het inter-actief doecentrum over water in het Netepark, kon ik mijn schatje even in beeld nemen. Vijf en vijftig jaar houdt ze het al uit met mij en daar kan ik haar niet genoeg dankbaar voor zijn.
Als we de weersvoorspellingen mochten geloven zou het vandaag de laatste dag van de week zijn dat we de wandelschoenen konden aantrekken, en dat hebben we dan ook gedaan. Afwisseling troef… deze keer zijn we gaan stappen in het Grotenhoutbos tussen Gierle en Vosselaar. Ik had de kaart van het gebied afgeprint en al op voorhand een route uitgestippeld. Dat er ook nog wandelknooppunten waren was me ontgaan. Bij knooppunt 48 moesten we linksaf maar dat wist ik ook zonder dat bordje.
We zijn vandaag nog eens gaan wandelen in het Prinsenpark in Retie. De groene wandeling hadden we uitgekozen, dik 4 km, niet de langste wandeling daar maar wel de meest gevarieerde. Majestueuze bomen, waterpartijen, mooie lanen, kleinere paadjes, op z'n tijd een bank voor een tussenstop, info-panelen... kortom alles wat wandelen leuk maakt zat in de tocht. Om de variatie helemaal compleet te maken was er ook een stukje waar de wandelroute helemaal stuk gereden was door de machines die gebruikt worden om het landschap naar de zin van de groene medemens te boetseren. Precies op dat punt haalden we enkele dames in die qua schoeisel niet echt voorzien waren op die omstandigheden. Terwijl het vrouwke het gevecht met de modder in de gaten hield haalde ik mijn fototoestel uit mijn zak...
