Al bij al viel het nog al mee met het weer, het was niet zo slecht als ze voorspeld hadden. We zijn dus maar weer aan de wandel gegaan. En wandelen heeft voor het vrouwke blijkbaar een heel andere betekenis dan voor mij. Van bij de start gaat ze er als een jonge hinde vandoor. Ik moet dan alle zeilen bijzetten om haar te volgen. Nauwelijks enkele honderden meters van onze deur vond de actieve snelheidscontrole dat dit er over was en toen ik uitgeput gilde dat ze nu toch eens moest vertragen deed ze dat ook. De snelheidscontrole vond het toen ook oke.
Het is niet met de bedoeling er ooit een prijs mee te winnen dat ik deze foto gemaakt heb. Ik wilde gewoon dat kleine Sony RX100-je nog eens confronteren met extreme omstandigheden en zien hoe ver ik kon gaan. Het was de hele dag al miezerig, niet echt het weer waar je als fotograaf blij van wordt. Ik had wel al enkele foto's gemaakt door het raam en zo, maar wereldschokkend waren die niet meteen. Toen ik dan rond kwart over tien vanavond thuis kwam van de wekelijkse vergadering van de fotoclub zag ik de maan door de bomen... Nu ja, het was niet zoals in het Sinterklaasliedje, het was maar één boom, geen grote boom maar eerder een sierboompje bij de buren en de maan kwam ook maar heel schuchter piepen omdat het eindelijk een beetje droog en wat minder bewolkt was. Op een straatlantaarn na wat verderop en wat ontsnappend licht van bij enkele buren was het eigenlijk stikdonker en dat leek me een gelegenheid voor de ultieme test. Uit de losse hand met ISO 6400 is dit het resultaat. Ik moet er wel bij vermelden dat de ruisreductie in de recentste Photoshop wel fenomenaal goed is, maar toch... ik ben steeds meer onder de indruk.
Zo maar wat losse gedachten bij deze foto. Fijn toch dat er aan die kleine Sony een kantelbaar scherm zit. Zo kon ik de opname van uit een erg laag standpunt maken zonder plat op de buik te moeten liggen, daar houden mijn oude knoken niet meer zo van. De kerk en delen van het kerkhof aan de andere kant kon ik op die manier alleszins buiten beeld houden. Stel nu dat ik een andere titel gekozen had en de kerk en het kerkhof niet vernoemd had... zou dan het gevoel bij het bekijken niet heel anders zijn? Nu lijkt die oude versleten muur me een beetje eng, creepy en ik moet zelfs onwillekeurig aan zombies denken. Met een andere titel zou het misschien romantiek of nostalgie zijn en de goede oude tijd in plaats van mogelijke zombies...
Je kunt de titel van deze bijdrage op twee manieren interpreteren. In dit geval zijn ze allebei correct. Schoonbroer Dreeke is een erg goede professionele fotograaf en zijn werk mag je gerust kunstfotografie noemen. Anderzijds is de bezigheid van eender welke fotograaf die een kunstwerk fotografeert ook kunstfotografie he... We waren op bezoek bij mijn zus en Dreeke in Langdorp en we hebben van de gelegenheid geprofiteerd om een rondje te wandelen in de buurt. Er woont daar vlakbij blijkbaar een kunstenaar die zo maar op verlaten plekken enkele kunstwerken heeft geplaatst. Dit beeld van uit de sokkel geponste bladeren gedrappeerd op een frame naar de vorm van een zittende mens vonden we alle vier erg bijzonder. Natuurlijk heb ik het langs alle kanten gefotografeerd. Dreeke die geen fototoestel bij had heeft zijn smartphone dan maar gebruikt en dat heb ik als extra beeld ook maar vastgelegd. Uiteindelijk vond ik dit de leukste van de reeks.
Het is weer die tijd van het jaar. In de weiden dartelen de pasgeboren lammetjes. Lief, mooi en een hoog troetelgehalte, toegegeven. Even denken we niet aan rondlopende boze wolven, da's onderdeel van de natuur he. Maar ik denk soms toch ook: “lekker!!!” Tja, ik kan het niet helpen, ik ben een carnivoor. Het water komt me in de mond als ik denk aan een sappige lamsbout. Laten we hopen dat ik hiermee niet al te veel vegetariërs tegen de haren in gestreken heb.
Nauwelijks 10 dagen is het geleden dat Jultje, de huiswoef van zoon Michael en zijn gezinnetje brutaal uit ons leven werd weggerukt. Misschien wel de beste manier om snel over dat verlies heen te komen is meteen een nieuwe pup in huis nemen. Vandaag kwam kleindochter Julie met Gustje, een chocoladekleurige 10 weken oude baby labrador, op bezoek om de nieuwe troetel al eens kennis te laten maken met de plek waar hij binnenkort regelmatig zal worden ge-honden-sit. Morgen komt ie al, het zou wel eens een portie gezonde stress kunnen meebrengen...
We zijn deze namiddag nog even naar Herentals gefietst om de nieuwe baby-woef te knuffelen en daarna wilde ik graag eens gaan zien of er in het park bij kasteel Le Paige nog sneeuwklokjes waren zoals ieder jaar. Ja hoor, massa's sneeuwklokjes!!! Een extra bonus kregen we er boven op: als teken dat de lente nu niet meer ver af is zagen we links en rechts ook al de nodige narcissen. Liever dan close ups van de vele schoonheden koos ik deze keer voor een overzichtsfoto. Op mijn Facebookpagina zal ik morgen nog wel een en ander tonen.
Ik ben vanavond nog eens naar het dorp gewandeld, veel beweging had ik nog niet gehad in de loop van de dag. Bijna terug thuis kwam ik langs het sterrenrestaurant De Pastorie en zomaar ineens was er een stemmetje in mij dat fluisterde dat er niet zo veel tijd meer restte om er een foto van te maken. In maart wordt de keuken verbouwd, het pand zelf blijft onveranderd natuurlijk want dat is beschermd erfgoed. Tijdelijk zal het restaurant dan zijn intrek nemen in De Watermolen in Kasterlee. Zoals meestal als ik aan de wandel ben zonder specifieke fotoplannen had ik alleen het kleine Sonytje op zak. Ik heb het ding weer eens met een erg veeleisende taak geconfronteerd. En opnieuw was ik zwaar onder de indruk van de prestatie. In het donker en uit de losse hand moest ik de ISO waarde flink omhoog zetten om een ietwat aanvaardbare sluitertijd over te houden. Hoewel 1/10 sec eigenlijk niet echt aanvaardbaar is he... ik heb toch nog een vaste hans moet ik vaststellen. Voor de aardigheid nog eens de exif gegevens: ISO 3200 - F 2,8 - 1/10 sec.
Ik moest me even in de ogen wrijven, zag ik dit goed? Samen met het vrouwke fietsend tussen de Boerentang en het Prinsenpark zag ik een eindje van de weg dit sprookjeshuisje. Natuurlijk zijn we gestopt om dat wel eens beter te bekijken. Was dit het peperkoeken huisje van Hans en Grietje? Zou de boze heks er nog binnen zitten? Hans en Gietje hebben we niet gezien en de broodkruimeltjes waren al opgegeten door de vogels nog voor het sprookje geëindigd was meen ik me te herinneren, daar hadden we ook niks aan. Discrete burgers zijnde hebben we niet in het huisje binnen gekeken om de heks te spotten maar ik heb wél enkele foto's gemaakt om mee te brengen als bewijs dat wij de locatie van het sprookje gevonden hebben.
Is er een betere keuze mogelijk dan een foto van mijn Valentijntje om te tonen op deze pagina op 14 februari? Ik moet er meteen bij vertellen dat het geen foto is van vandaag, ik heb er wel even mee gespeeld in Photoshop. Met dit trieste weer ben ik trouwens niet de deur uit geweest, ik heb ook niet gefotografeerd maar gelukkig heb ik meestal nog wel een en ander achter de hand en het vrouwke is sowieso altijd al een van mijn favoriete onderwerpen. Toen we een tijdje geleden tijdens een wandeling in Herentals even binnenwipten voor een koffie bij Hidrodoe, het inter-actief doecentrum over water in het Netepark, kon ik mijn schatje even in beeld nemen. Vijf en vijftig jaar houdt ze het al uit met mij en daar kan ik haar niet genoeg dankbaar voor zijn.
Als we de weersvoorspellingen mochten geloven zou het vandaag de laatste dag van de week zijn dat we de wandelschoenen konden aantrekken, en dat hebben we dan ook gedaan. Afwisseling troef… deze keer zijn we gaan stappen in het Grotenhoutbos tussen Gierle en Vosselaar. Ik had de kaart van het gebied afgeprint en al op voorhand een route uitgestippeld. Dat er ook nog wandelknooppunten waren was me ontgaan. Bij knooppunt 48 moesten we linksaf maar dat wist ik ook zonder dat bordje.
We zijn vandaag nog eens gaan wandelen in het Prinsenpark in Retie. De groene wandeling hadden we uitgekozen, dik 4 km, niet de langste wandeling daar maar wel de meest gevarieerde. Majestueuze bomen, waterpartijen, mooie lanen, kleinere paadjes, op z'n tijd een bank voor een tussenstop, info-panelen... kortom alles wat wandelen leuk maakt zat in de tocht. Om de variatie helemaal compleet te maken was er ook een stukje waar de wandelroute helemaal stuk gereden was door de machines die gebruikt worden om het landschap naar de zin van de groene medemens te boetseren. Precies op dat punt haalden we enkele dames in die qua schoeisel niet echt voorzien waren op die omstandigheden. Terwijl het vrouwke het gevecht met de modder in de gaten hield haalde ik mijn fototoestel uit mijn zak...
Van af het Station in Herentals vertrekken veel bussen. In de loop van de vooravond stond ik daar redelijk verweesd want het vrouwke was met de wagen op pad om te gaan shoppen in Antwerpen. Ze had me wel tot Herentals gebracht maar na een bezoek aan een fotosalon in Schilde samen met fotomaatje Alex moest ik ook weer terug naar Lichtaart. Het was al jaren geleden dat ik nog een lijnbus van binnen gezien had. Uiteindelijk viel het allemaal nogal mee, alleen is de drukte aan het station op zondag niet van dien aard om voor veel bussen te zorgen. Ik heb dus wel een tijdje moeten wachten voor ik kon opstappen. Die tijd heb ik natuurlijk gevuld met het fotograferen van de omgeving. Dit zijn de lege Herentalse busperrons, van 1 tot 11...
Een koffie drinken in de Mastentop in Kasterlee leek ons een fijn plan deze namiddag. We zijn daar dan ook naar toe getogen, te voet wel te verstaan, goed voor dik 13.000 stappen. Tijdens de wandeling terug naar huis hebben we een eindje langs de Lichtaartse Baan gelopen voor we weer het bos in trokken richting Dressenstraat. We moesten nu eenmaal aan de overzijde van de N19g geraken en dat kun je in die buurt alleen maar door de fietstunnel. Wandelaars worden er gelukkig ook getolereerd. We hebben bij de ingang van de tunnel een tijdje gepauzeerd met het fototoestel in aanslag, je weet maar nooit wat je daar kunt schieten. Deze twee fietsers waren het wachten waard.
Vrijdag, en carnaval staat voor de deur. De dag voor de grote gekte begint mogen de schoolkinderen in ons dorp er ook al eens van proeven. In de namiddag trekken de kinderen van de diverse basisscholen in stoet door het dorp, al dan niet creatief uitgedost, om er een speciale dag van te maken. Niet alleen de ouders, vrienden en kennissen staan dan langs het parcours maar door de jaren heen is het een evenement geworden waar zowat het hele dorp wil van genieten. Ook deze amateurfotograaf was present en ik was niet de enige met een fototoestel (om van de smartphones maar te zwijgen).
Vorige zondag waren we nog goedgemutst met hem aan de wandel. Het was een bijzonder trieste dag gisteren. We hebben afscheid moeten nemen van Jultje, de huiswoef van zoon Michael en zijn gezin. Hij was ontsnapt door over een poort te springen terwijl het baasje even binnen gelopen was bij kennissen. Hij had geen schijn van kans in het drukke verkeer... Dit is geen foto van vandaag en ook niet van gisteren... maar ik vond toch dat er een herinneringsfoto in mijn jaaralbum 2024 moest komen. We zijn nog gaan afscheid nemen bij de dierenarts en toen het me gesuggereerd werd heb ik enkele foto's genomen. Ik heb lang getwijfeld maar uiteindelijk koos ik er toch voor om nog één keer een levende mooie Jul te tonen in plaats van een stoffelijk overschot. Rust zacht goede vriend.
Ik heb me deze keer laten inspireren door enkele foto's die ik de laatste tijd heb zien voorbij komen. Structuren, oppervlaktes, quasi abstrakte details van alledaagse dingen... als je rondkijkt is er altijd wel iets dat het fotograferen waard is. Tijdens onze wandeling vandaag ben ik op zoek gegaan naar objecten, panelen, dingen met afbladerende verf. Ik heb een aantal raamkozijnen, deuren, palen en veel meer in beeld genomen en met een uitsnede van een opname van een poortje ben ik aan de slag gegaan in Photoshop. Ik heb wat met de kleuren gespeeld en er een drieluik van gemaakt.
Ik stel vast dat ik meer en meer mijn Canon apparatuur thuis laat en met enkel de RX100 in mijn zak op stap ga. Dat betekent niet dat ik twijfel aan de superieure kwaliteit van de Canon maar misschien ben ik gewoon een beetje lui en is het kwaliteitsverschil dermate verwaarloosbaar dat ik steeds vaker voor het gemak kies. Vandaag waren we een hapje gaan eten in de Flore op de markt in Geel. Toen we zo rond half negen het restaurant verlieten besloot ik de kleine Sony nog eens aan moeilijke omstandigheden te toetsen. Op de pover verlichte markt heb ik uit de losse hand en met enkele in de lens schijnende lichten het standbeeld "Hulde aan de Gezinsverpleging" in beeld genomen. Ik ben nog steeds onder de indruk van de prestaties van dat ding.
Ik voeg graag nog eens de exif gegevens er bij: ISO 1600 - F 3,5 - 1/5 sec. (!) Na 14 dagen zonder alcohol heb ik nog geen last van bibber blijkbaar...
Er waren eens twee bomen, een dun berkje en een iets meer gezette den. Ze leefden al een hele tijd samen in het provinciale domein De Hoge Rielen. Op een dag besloten ze te gaan pootje baden in een plas die daar toevallig was komen aandrijven na een lange regenperiode. Precies op dat moment wandelde daar een amateurfotograaf voorbij en die kon het niet laten het tafereel vast te leggen.
We hadden een telefoontje gekregen van kleindochter Julie om te vragen of ze in de loop van de namiddag samen met haar mama en Jultje mocht langs komen om samen te gaan wandelen. Daar zijn wij altijd voor te vinden. Jultje is een viervoetige hyperactieve huisvriend van het merk Visla en eerlijk gezegd overstijgt zijn energie-peil mijn mogelijkheden ruimschoots. Rennen, verkennen, nog meer rennen en vooral vragen en uitdagen om spelletjes te doen mag je verwachten als je met hem op pad gaat. Stokken apporteren is een van zijn favoriete bezigheden. Overal vindt hij wel een stok die hij komt aanreiken waarna hij je vragend aankijkt. Ik vind van mezelf dat ik geen onverdienstelijke stokwerper ben, maar soms is de stok net een maatje te groot.
