Nauwelijks 10 dagen is het geleden dat Jultje, de huiswoef van zoon Michael en zijn gezinnetje brutaal uit ons leven werd weggerukt. Misschien wel de beste manier om snel over dat verlies heen te komen is meteen een nieuwe pup in huis nemen. Vandaag kwam kleindochter Julie met Gustje, een chocoladekleurige 10 weken oude baby labrador, op bezoek om de nieuwe troetel al eens kennis te laten maken met de plek waar hij binnenkort regelmatig zal worden ge-honden-sit. Morgen komt ie al, het zou wel eens een portie gezonde stress kunnen meebrengen...
We zijn deze namiddag nog even naar Herentals gefietst om de nieuwe baby-woef te knuffelen en daarna wilde ik graag eens gaan zien of er in het park bij kasteel Le Paige nog sneeuwklokjes waren zoals ieder jaar. Ja hoor, massa's sneeuwklokjes!!! Een extra bonus kregen we er boven op: als teken dat de lente nu niet meer ver af is zagen we links en rechts ook al de nodige narcissen. Liever dan close ups van de vele schoonheden koos ik deze keer voor een overzichtsfoto. Op mijn Facebookpagina zal ik morgen nog wel een en ander tonen.
Ik ben vanavond nog eens naar het dorp gewandeld, veel beweging had ik nog niet gehad in de loop van de dag. Bijna terug thuis kwam ik langs het sterrenrestaurant De Pastorie en zomaar ineens was er een stemmetje in mij dat fluisterde dat er niet zo veel tijd meer restte om er een foto van te maken. In maart wordt de keuken verbouwd, het pand zelf blijft onveranderd natuurlijk want dat is beschermd erfgoed. Tijdelijk zal het restaurant dan zijn intrek nemen in De Watermolen in Kasterlee. Zoals meestal als ik aan de wandel ben zonder specifieke fotoplannen had ik alleen het kleine Sonytje op zak. Ik heb het ding weer eens met een erg veeleisende taak geconfronteerd. En opnieuw was ik zwaar onder de indruk van de prestatie. In het donker en uit de losse hand moest ik de ISO waarde flink omhoog zetten om een ietwat aanvaardbare sluitertijd over te houden. Hoewel 1/10 sec eigenlijk niet echt aanvaardbaar is he... ik heb toch nog een vaste hans moet ik vaststellen. Voor de aardigheid nog eens de exif gegevens: ISO 3200 - F 2,8 - 1/10 sec.
Ik moest me even in de ogen wrijven, zag ik dit goed? Samen met het vrouwke fietsend tussen de Boerentang en het Prinsenpark zag ik een eindje van de weg dit sprookjeshuisje. Natuurlijk zijn we gestopt om dat wel eens beter te bekijken. Was dit het peperkoeken huisje van Hans en Grietje? Zou de boze heks er nog binnen zitten? Hans en Gietje hebben we niet gezien en de broodkruimeltjes waren al opgegeten door de vogels nog voor het sprookje geëindigd was meen ik me te herinneren, daar hadden we ook niks aan. Discrete burgers zijnde hebben we niet in het huisje binnen gekeken om de heks te spotten maar ik heb wél enkele foto's gemaakt om mee te brengen als bewijs dat wij de locatie van het sprookje gevonden hebben.
Is er een betere keuze mogelijk dan een foto van mijn Valentijntje om te tonen op deze pagina op 14 februari? Ik moet er meteen bij vertellen dat het geen foto is van vandaag, ik heb er wel even mee gespeeld in Photoshop. Met dit trieste weer ben ik trouwens niet de deur uit geweest, ik heb ook niet gefotografeerd maar gelukkig heb ik meestal nog wel een en ander achter de hand en het vrouwke is sowieso altijd al een van mijn favoriete onderwerpen. Toen we een tijdje geleden tijdens een wandeling in Herentals even binnenwipten voor een koffie bij Hidrodoe, het inter-actief doecentrum over water in het Netepark, kon ik mijn schatje even in beeld nemen. Vijf en vijftig jaar houdt ze het al uit met mij en daar kan ik haar niet genoeg dankbaar voor zijn.
Als we de weersvoorspellingen mochten geloven zou het vandaag de laatste dag van de week zijn dat we de wandelschoenen konden aantrekken, en dat hebben we dan ook gedaan. Afwisseling troef… deze keer zijn we gaan stappen in het Grotenhoutbos tussen Gierle en Vosselaar. Ik had de kaart van het gebied afgeprint en al op voorhand een route uitgestippeld. Dat er ook nog wandelknooppunten waren was me ontgaan. Bij knooppunt 48 moesten we linksaf maar dat wist ik ook zonder dat bordje.
We zijn vandaag nog eens gaan wandelen in het Prinsenpark in Retie. De groene wandeling hadden we uitgekozen, dik 4 km, niet de langste wandeling daar maar wel de meest gevarieerde. Majestueuze bomen, waterpartijen, mooie lanen, kleinere paadjes, op z'n tijd een bank voor een tussenstop, info-panelen... kortom alles wat wandelen leuk maakt zat in de tocht. Om de variatie helemaal compleet te maken was er ook een stukje waar de wandelroute helemaal stuk gereden was door de machines die gebruikt worden om het landschap naar de zin van de groene medemens te boetseren. Precies op dat punt haalden we enkele dames in die qua schoeisel niet echt voorzien waren op die omstandigheden. Terwijl het vrouwke het gevecht met de modder in de gaten hield haalde ik mijn fototoestel uit mijn zak...
Van af het Station in Herentals vertrekken veel bussen. In de loop van de vooravond stond ik daar redelijk verweesd want het vrouwke was met de wagen op pad om te gaan shoppen in Antwerpen. Ze had me wel tot Herentals gebracht maar na een bezoek aan een fotosalon in Schilde samen met fotomaatje Alex moest ik ook weer terug naar Lichtaart. Het was al jaren geleden dat ik nog een lijnbus van binnen gezien had. Uiteindelijk viel het allemaal nogal mee, alleen is de drukte aan het station op zondag niet van dien aard om voor veel bussen te zorgen. Ik heb dus wel een tijdje moeten wachten voor ik kon opstappen. Die tijd heb ik natuurlijk gevuld met het fotograferen van de omgeving. Dit zijn de lege Herentalse busperrons, van 1 tot 11...
Een koffie drinken in de Mastentop in Kasterlee leek ons een fijn plan deze namiddag. We zijn daar dan ook naar toe getogen, te voet wel te verstaan, goed voor dik 13.000 stappen. Tijdens de wandeling terug naar huis hebben we een eindje langs de Lichtaartse Baan gelopen voor we weer het bos in trokken richting Dressenstraat. We moesten nu eenmaal aan de overzijde van de N19g geraken en dat kun je in die buurt alleen maar door de fietstunnel. Wandelaars worden er gelukkig ook getolereerd. We hebben bij de ingang van de tunnel een tijdje gepauzeerd met het fototoestel in aanslag, je weet maar nooit wat je daar kunt schieten. Deze twee fietsers waren het wachten waard.
Vrijdag, en carnaval staat voor de deur. De dag voor de grote gekte begint mogen de schoolkinderen in ons dorp er ook al eens van proeven. In de namiddag trekken de kinderen van de diverse basisscholen in stoet door het dorp, al dan niet creatief uitgedost, om er een speciale dag van te maken. Niet alleen de ouders, vrienden en kennissen staan dan langs het parcours maar door de jaren heen is het een evenement geworden waar zowat het hele dorp wil van genieten. Ook deze amateurfotograaf was present en ik was niet de enige met een fototoestel (om van de smartphones maar te zwijgen).
Vorige zondag waren we nog goedgemutst met hem aan de wandel. Het was een bijzonder trieste dag gisteren. We hebben afscheid moeten nemen van Jultje, de huiswoef van zoon Michael en zijn gezin. Hij was ontsnapt door over een poort te springen terwijl het baasje even binnen gelopen was bij kennissen. Hij had geen schijn van kans in het drukke verkeer... Dit is geen foto van vandaag en ook niet van gisteren... maar ik vond toch dat er een herinneringsfoto in mijn jaaralbum 2024 moest komen. We zijn nog gaan afscheid nemen bij de dierenarts en toen het me gesuggereerd werd heb ik enkele foto's genomen. Ik heb lang getwijfeld maar uiteindelijk koos ik er toch voor om nog één keer een levende mooie Jul te tonen in plaats van een stoffelijk overschot. Rust zacht goede vriend.
Ik heb me deze keer laten inspireren door enkele foto's die ik de laatste tijd heb zien voorbij komen. Structuren, oppervlaktes, quasi abstrakte details van alledaagse dingen... als je rondkijkt is er altijd wel iets dat het fotograferen waard is. Tijdens onze wandeling vandaag ben ik op zoek gegaan naar objecten, panelen, dingen met afbladerende verf. Ik heb een aantal raamkozijnen, deuren, palen en veel meer in beeld genomen en met een uitsnede van een opname van een poortje ben ik aan de slag gegaan in Photoshop. Ik heb wat met de kleuren gespeeld en er een drieluik van gemaakt.
Ik stel vast dat ik meer en meer mijn Canon apparatuur thuis laat en met enkel de RX100 in mijn zak op stap ga. Dat betekent niet dat ik twijfel aan de superieure kwaliteit van de Canon maar misschien ben ik gewoon een beetje lui en is het kwaliteitsverschil dermate verwaarloosbaar dat ik steeds vaker voor het gemak kies. Vandaag waren we een hapje gaan eten in de Flore op de markt in Geel. Toen we zo rond half negen het restaurant verlieten besloot ik de kleine Sony nog eens aan moeilijke omstandigheden te toetsen. Op de pover verlichte markt heb ik uit de losse hand en met enkele in de lens schijnende lichten het standbeeld "Hulde aan de Gezinsverpleging" in beeld genomen. Ik ben nog steeds onder de indruk van de prestaties van dat ding.
Ik voeg graag nog eens de exif gegevens er bij: ISO 1600 - F 3,5 - 1/5 sec. (!) Na 14 dagen zonder alcohol heb ik nog geen last van bibber blijkbaar...
Er waren eens twee bomen, een dun berkje en een iets meer gezette den. Ze leefden al een hele tijd samen in het provinciale domein De Hoge Rielen. Op een dag besloten ze te gaan pootje baden in een plas die daar toevallig was komen aandrijven na een lange regenperiode. Precies op dat moment wandelde daar een amateurfotograaf voorbij en die kon het niet laten het tafereel vast te leggen.
We hadden een telefoontje gekregen van kleindochter Julie om te vragen of ze in de loop van de namiddag samen met haar mama en Jultje mocht langs komen om samen te gaan wandelen. Daar zijn wij altijd voor te vinden. Jultje is een viervoetige hyperactieve huisvriend van het merk Visla en eerlijk gezegd overstijgt zijn energie-peil mijn mogelijkheden ruimschoots. Rennen, verkennen, nog meer rennen en vooral vragen en uitdagen om spelletjes te doen mag je verwachten als je met hem op pad gaat. Stokken apporteren is een van zijn favoriete bezigheden. Overal vindt hij wel een stok die hij komt aanreiken waarna hij je vragend aankijkt. Ik vind van mezelf dat ik geen onverdienstelijke stokwerper ben, maar soms is de stok net een maatje te groot.
Ook vandaag wilden we niet erg ver van de deur gaan om onze stappenteller aan het werk te zetten. Dat het grijze weer daar voor iets tussen zat mag duidelijk wezen. Ik kwam thuis met enkele foto's en bij het bekijken er van kwam mijn vriend Photoshop op mijn schouders tikken en die zei: "He, met dit beeld kun je aan de slag om er iets speciaals van te maken". Symmetrisch was ie al, en met een radiaal-vervagen filter kon ik er in de nabewerking vrij makkelijk een indruk van snelheid in brengen. Het is niet meteen de één op één weergave van de werkelijkheid maar in mijn drang om mijn fotografie zo gevarieerd mogelijk te maken vind ik dat dit ook moet kunnen.
Ieder seizoen heeft zijn charmes natuurlijk maar februari is voor mij toch de meest trieste maand van het jaar, en dat is niet omdat ik telkenjare deelneem aan Tournee Minerale.... Er is op het ogenblik nauwelijks leven of kleur te vinden in de natuur. Dit is een beeld dat ik kon schieten in de Stenenstraat tijdens een wandeling naar Knooppunt 30 waar we een koffie (!) zijn gaan drinken. Om de kleurloosheid te accentueren heb ik 'm in zwart-wit omgezet en dan moest ik er ook nog een titel bij bedenken. Ik kwam op geen beter idee dan "Februaribeeld".
Als het weer er zich toe leent en als er geen beperkingen zijn opgelegd door de Belgische luchtverkeersleiding neem ik tegenwoordig de drone mee tijdens onze wandelingen (en binnenkort ook op onze fietstochten, reken maar). Vandaag was de omgeving van de abdij van Postel het doel van onze uitstap en naast een heleboel foto's met het Sonytje heb ik ook de drone weer eens de lucht in gestuurd. Van op 120m, de maximaal toegelaten hoogte, had ik een prima overzicht op de ganse omgeving en zo zie je de abdij eens van uit een ander standpunt. Originele standpunten, daar is iedere amateurfotograaf toch constant naar op zoek?
De Dekshoeve Vijver - stedelijke visvijver van Geel, ook wel de Kasseman genoemd - is een locatie waar we in warmere tijden regelmatig met de fiets naar toe trekken. Vandaag kozen we er voor om met de wagen tot op de parking van Sas 7 te rijden om dan de wandelschoenen aan te trekken en eens te gaan kijken hoe het er daar in dit seizoen uit ziet. Het was er alleszins minder kleurrijk, ook al omdat de zon die de weermensen ons beloofd hadden maar niet wilde te voorschijn komen. Dit gebouwtje - de functie ervan ontgaat me helemaal - leek me een prima onderwerp om mijn Sonytje weer eens uit mijn zak te halen. De afschilferende verf, de mossen en het ruwe hout zorgden voor een iets minder uitbundig, maar subtieler kleurenpalet en dat past helemaal in de sfeer van de dag.
Wat een verschil met de vorige dagen. De weergoden waren plots niet meer zo goed gezind. Hoewel het de ganse dag droog bleef leek het er konstant op dat we neerslag konden verwachten. We zijn dan ook onze wandelstappen gaan plukken niet al te ver van de deur. In het centrum van het dorp hebben we de drukkere hoofdwegen vermeden en de kleine voet- en fietspaadjes opgezocht. Mijn liefde voor symmetrie kennende leek me deze T-splitsing sowieso al een interessant onderwerp, maar een extra aandachtpunt erbij is altijd lekker meegenomen he. Mijn liefste model wilde graag in de foto stralen en dat ze haar onafscheidelijke rode mutsje op had vond ik de kers op de taart. En ja, in de achtergrond, achter het hek heb ik enkele storende elementen weg gefotoshopt... noem het artistieke vrijheid.
