Het is een zeer lanzaam proces: afspraken in de medische zorg kun je tegenwoordig niet meer zo maar prikken. Het duurt vaak weken zoniet maanden voor je aan de beurt bent. Ik wil verdomme weten wat er aan de hand is met me, waarom ik zo snel moe ben en waarom ik vaak kortademig word. Is het misschien toch long covid? Vandaag, na meer dan een maand wachten, was het aan de cardio-afdeling in Herentals om te constateren dat er met mijn hart niks verkeerds is. Indien er wél iets ernstigs aan de hand zou zijn had ik die afspraak misschien niet eens gehaald... Na alle vorige test, scans, foto's en analyses was dit de een na laatste beproeving. Morgen volgt nog een onderzoek naar de longcapaciteit. Voorlopig is er geen enkel ernstig mankement vastgesteld aan dit verouderende lijf maar met de simpele uitleg dat ik maar een beetje moet vermageren ben ik niet tevreden. Zes maanden geleden woog ik even veel en zette ik zonder moeite gemiddeld 10.000 stappen per dag op de teller en tegenwoordig hijg ik na 2 of 3 kilometer harder dan acteurs in een porno-film. Vandaag volgde ik de roze lijn in het ziekenhuis, benieuwd welke kleur het morgen zal zijn.
Weinig zin om met dit pokkeweer op fotosafari te gaan en ik heb me dan maar achter de computer neer gepoot om wat te spelen met de vele foto's van het pinksterweekend die anders in de vergeethoek zouden geraakt zijn. Zo kwam ik bij dit beeld van een fietser. De omzetting naar zwart wit is de link met vandaag he. Op de braderij in Kasterlee was er o.a. een circuit waar de kleinsten en ook de al iets groteren met vaak zeer alternatieve fietsen een hindernissenparcours konden afleggen. Ik heb er een tijdje staan kijken en uiteraard ook wat gefotografeerd. Als ex-muzikant kan ik het soms niet laten iets wat ik zie instinctief te koppelen aan een muziekje (ik heb wel meer afwijkingen) en bij dit beeld moest ik onwillekeurig denken aan een nummer van Queen...
Zo, ik sta er zelf ook eens op. Wij zijn vanavond samen met fotomaatje Alex en zijn Leentje nog iets gaan snoepen in De Neterust in Kasterlee. De firma Moortgat, makers van het beste bier van de planeet zet tegenwoordig een QR-code op de flesjes Duvel. Door die in te scannen beland je op een website waar je een foto van jezelf samen met het heerlijke gerstenat moet naartoe sturen. Dan moet je ook nog wat gegevens in voeren en dan kun je naar Bali. Je moet natuurlijk eerst nog de wedstrijd winnen maar als optimist twijfel ik daar niet aan. Ik ga trouwens in de nabije toekomst nog meerdere inspanningen leveren om mijn kansen te vergroten.
Braderij in Kasterlee, en zoals ieder jaar komen de dansers van Balance Health Center daar enkele demonstraties geven. Kleindochter Julie is er dansjuf maar ze danst al even graag zelf mee tijdens optredens. Op diverse plaatsen in de Kastelse straten gaven de dametjes een flitsende demonstratie van hun kunnen. Fiere opa -pake- Pol is bij zulke gelegenheid natuurlijk paraat met zijn fototoestel. Dit is een willekeurige keuze uit de tientallen beelden die ik scoorde. O ja... Julie is de middenste van de drie vooraan.
Juul, een van de neefjes van het vrouwke ontving vandaag het Heilig Vormsel en daar hoorde een familiefeest bij. Er liepen nogal wat would-be familiefotografen rond en ik heb me dan ook wijselijk op de achtergrond gehouden maar enkele keren kon ik het toch niet laten om wat beelden te scoren. De wens van de feesteling was een frietkraam met alles er op en er aan en het jonge volkje was daar erg mee in zijn nopjes. Wij hebben ons daar volgaarne bij aangesloten. Toen Juul als eerste samen met enkele vriendjes zijn keuze aan het maken was stond ik klaar om af te drukken.
Binnenkort moeten we weer gaan kiezen wie ons de volgende jaren gaat regeren. Om de wildgroei van publiciteit, posters en andere verkiezings-reclame te beperken heeft de gemeente langs de weg constructies geplaatst waar alle parijen hun affiches kunnen op plakken. Ik neem aan dat in andere gemeenten ook wel zo is. Aan de kerk in Lichtaart langs de Leistraat staan er ook zulke borden netjes voorzien van de nummers van de partijen die daar geacht worden hun kandidaten onder de aandacht te brengen. Toen ik er langs achter voorbij liep zag ik dat enkele slimmerikken ook aan die kant er op los geplakt hadden. Je kunt er niet aan ontsnappen... Ik vond het wel een foto waard.
Toen ik vanavond na de vergadering van de fotoclub, iets voor elleven, naar huis vertrok zag ik uit mijn ooghoek net voor ik afdraaide dat de verlichting van schoenwinkel Zapato nog erg opvallend brandde in een verder doodse Leistraat. Meteen dacht ik aan een pittige zwart-wit foto en ik ben dan ook terug gedraaid en ik heb statief en fototoestel uit de wagen gehaald. Ik heb gewacht tot er wat wagens voorbij kwamen en met een lange sluitertijd heb ik dat beeld vastgelegd. Na de zwart-wit omzetting thuis vond ik het geheel toch een beetje saai en ben ik wat verder gaan spelen in Photoshop. Ik heb de rode achterlichten van de voorbij rijdende wagens en het groen van de bomen in kleur gelaten en al de rest in zwart wit... Het is weer eens iets anders, het past alleszins in mijn streven naar zoveel mogelijk afwisseling. Je hoeft er niet van te houden. Ik vond het leuk.
Het was prima weer om te zaaien vandaag en dat heeft ons een hele tijd bezig gehouden. Dat we de miezerige regen er bij moesten nemen vond ik voor één keer niet erg. Tijd om er op uit te trekken en wat foto's te oogsten was er helaas niet bij en dus val ik terug op een beeld van gisteren. Na het harde labeur om de voortuin zaaiklaar te maken voor de wilde bloemen kon er alsnog een klein rondje fietsen van af, minder dan 10 km he, net genoeg om het gevoel te krijgen dat ik sportief gezien niet helemaal aan het wegzakken ben. Het pomphuisje langs de Nete heb ik al vaker in beeld genomen, het staat ook op de foto in de verte, maar deze keer vind ik dat de kajak-aanlegplaats Nr 6, Bobbejaanland, het onderwerp is. Nu de Netebrug al meer dan zes maanden onderbroken is voor auto's is dit misschien een alternatieve manier is om Bobbejaanland te bereiken.
Zoals elke tweede dinsdag van de maand zijn we met enkele leden van onze fotoclub ook vandaag naar Zoersel gereden om een door de Fotogroep Antwerpen ingerichte presentatie door een bekende fotograaf bij te wonen. Michiel Pieters zou het hebben over landschapsfotografie. Toen we na een tijdje gezellig bijpraten met een drankje lang na acht uur de boodschap kregen dat de spreker niet was komen opdagen zijn we onverrichterzake maar terug naar huis gereden maar... het was nog vroeg. Ik ben thuis een fototoestel en een statief gaan oppikken om wat avondfoto's te scoren. Veel inspiratie had ik blijkbaar niet want ik kreeg weinig wereldschokkends op mijn geheugenkaartje... tot ik terug thuis kwam. Na enkele dagen zwoegen om de voortuin klaar te maken om wilde bloemen in te zaaien hadden we de dappere, overjaarse, opnieuw te voorschijn gekomen beauties gespaard bij het maaien en verticuteren. Onverwacht staarden mij een bende margrieten aan in de straal van de autolichten. Fototoestel en statief kwamen dus toch nog van pas maar van huis wegrijden was eigenlijk niet nodig geweest. Ik hoop dat het formaat dat op deze site gehanteerd wordt het toelaat dat het erg kleine witte spinnetje dat op de bloem bovenaan zit duidelijk genoeg is.
Het vrouwke heeft best groene vingers, ik niet. Zij houdt er van in de tuin te werken, ik niet. Maar soms, een enkele keer, na veel boze blikken breekt ze door mijn olifantenvel en kan ik niet meer naast het lange gras kijken. Ondanks het aangekondigde wisselvallige weer werd het een zeer genietbare lentedag maar de fietskriebels werden nog voor ze goed en wel ter sprake waren gebracht onverbiddelijk de prullenmand in gekieperd. Het was werkendag. Uitvluchten omtrent mijn nog niet helemaal genezen, blijvende verkoudheid en vermoeidheid hielpen niet meer, het vrouwke meende het deze keer! Ik moest de grasmaaier wel uit de garage halen. Ergens halverwege de werkzaamheden aan de straatkant heb ik even een foto gemaakt om ook dit te documenteren en te bewaren voor het nageslacht. Ik hoop dat het morgen regent want achter het huis is er nog veel meer lang gras...
We kregen van onze weermannen en -vrouwen een heerlijke zomerse dag cadeau, de eerste officiële zomerdag met meer dan 25° in '24. Daar hebben wij van geprofiteerd om de fietsen nog eens uit de garage te halen. Het nuttige aan het aangename parend zijn we helemaal tot Herenthout gefietst om de tentoonstelling van fotoclub "Het Toreke" te bezoeken. Natuurlijk mijden we de grote wegen als we ergens naartoe willen en het fietsknooppuntennetwerk is onze vriend. We waren blijkbaar niet de enigen die er zo over dachten vandaag, regelmatig kwamen we gelijkgezinden tegen, alleen of in kleine of grotere groepen. Dat de jeugd ook van het mooie weer profiteerde moge blijken uit dit beeld.
Een tijdje geleden plaatste ik een foto van de weelderige plantengroei met veel brem in onze regio. Ik vertelde er toen bij dat toen Phaido, onze helaas overleden woef, nog leefde, het een traditie geworden was dat ik ieder jaar wel ergens een foto van hem in de brem kon scoren en op deze pagina's uploaden voor mijn jaaralbum. Nu we regelmatig Gustje, de nieuwe pup van zoon Michael, mogen honde-sitten diende er zich een gelegenheid aan om die traditie misschien wel opniew weer op te starten. We zijn vandaag uitgebreid aan de wandel gegaan met dit mooie weer en onderweg zag ik de geschikte achtergrond... Dat het vrouwke er ook bij ging zitten vond ik lekker meegenomen.
10 mei - Pyrotechnische rotzooi en achterlijke holbewoners.
Ik heb de ganse dag achter de computer gezeten en dat is zonde eigenlijk met dit mooie weer. Nu had ik eindelijk eens wat vitamine D kunnen scoren... Maar ik had nu eenmaal beloofd dat ik de foto's van het Vip-gebeuren uiterlijk zaterdag zou doorsturen en het waren er veel. Goed, ik ben er doorheen geraakt maar ik val noodgedwongen terug op iets van de Heysel-finale. Ik had al een reeks foto's op Facebook gezet over mijn gevoel omtrent de manier waarop sommige marginalen het voetbal verpesten en de bijhorende tekst neem ik hierbij, licht aangepast, over. Op deze pagina praten we immers over één foto en niet over een hele serie... Hier volgt wat ik eerder schreef. "Dit is met pijn in het hart, en dan heb ik het niet alleen over het verlies. Als jarenlange Antwerpsupporter was ik op de Heysel voor de bekerfinale. Dat Union beter, of slimmer was geef ik grif toe en ik blijf zelfs veel sympathie hebben voor die ploeg. Toch was het een dubbeltje op zijn kant met een beslissende geluksgoal in een erg matige wedstrijd. Het begon allemaal zo mooi met veel ambiance. En dan waren er weer die zwakzinnige holbewoners, die zich ook supporters noemen, die de boel kwamen verpesten. Hoe is het mogelijk dat een klein percentage het plezier van alle rechtgeaarde voetballiefhebbers blijft vergallen? We werden allemaal gefouilleerd bij het binnenkomen - erg grondig - en toch kunnen die kl**tzakken al dat pyrotechnisch materiaal binnen smokkelen. Hoe is dat mogelijk? Op een foto die ik maakte zie je hoe iemand op de afsluiting zit met zichbaar gebruiksklare rotzooi in beeld. Op een andere foto is dat spul ontstoken en achter hem zit trouwens nog een minkukel ook met vuur te zwaaien. Zijn de veiligheidsdiensten dan stekeblind of totaal afwezig? Ik had het alleszins wél gezien en was zwaar ontgoocheld."
Ik was vandaag de ganse dag in Brussel, op de Heysel om precies te zijn. Soms vallen dingen mooi samen. Ik ben al zowat mijn ganse leven een redelijk fanatieke Antwerpsupporter en laat die Club nu net op zoek zijn naar een fotograaf om tijdens de Vip maaltijd vóór de bekerfinale wat beelden te komen maken. Ik kreeg de vraag doorgespeeld via André een mede-fotoclublid en daar ging ik maar wat graag op in, voor één keer vroeg opstaan dus, want om 10 uur aanwezig... Er waren enkele specifieke onderdelen uit het programma waar ik extra aandacht aan moest besteden en ik denk dat ik het er goed van af gebracht heb. Ik was natuurlijk meer dan tevreden dat ik al die Anwerp coryfeeën mocht fotograferen en dat waren er nogal wat. Patrick Goots, Faris Haroun, Eric Van Looy, Kevin Janssens en ga zo maar verder, ze waren allemaal aanwezig en werden geïnterviewd... en gefotografeerd. Uiteraard ga ik die foto's hier niet tonen vóór ik ze aan de PR afdeling van Antwerp overhandigd heb maar er waren voldoende andere mogelijkheden. Tijdens de wedstrijd mocht ik mijn Canon niet gebruiken omdat ik daarvoor niet geaccrediteerd was, ik had gelukkig ook mijn Sonytje in mijn zak en daar toon ik morgen wel enkele beelden van op Facebook. Maar uit het Vip-gebeuren kon ik ook wel wat plukken, deze kids bvb. die wilden poseren naast de bosuil-mascotte terwijl ze ge-smartphone-fotografeerd worden.
We hebben het tenminste droog gehouden vandaag en dat is op zich al een leuke vaststelling. Echt mooi lenteweer kunnen we het niet noemen, een enkele keer was er een minimaal schuchter zonnetje en het voelde best frisjes aan, maar we zijn toch weer even aan de wandel gegaan. De foto-oogst was niet erg groot maar toch waren er enkele beelden bij waar ik mee kan leven als keuze van de dag voor mijn jaaralbum. In een heerlijk rustige laan als deze heb je geen last van de gejaagde en gestressseerde wereld waarin we leven.
Gustje was vandaag weer te gast in huize Pol en Josee. Als het vrouwke dan zegt dat ze met Gustje gaat wandelen kan ik haar toch niet alleen het bos in laten gaan he. Gustje wordt stilaan al een iets grotere Gust maar een volwassen verdediger van zijn baasjes is ie nog niet. Ik ben dan maar mee aan de wandel gegaan. Het was best aangenaam weer moet ik toegeven en de wandeling was ook zeer ontspannend, hoewel de conditie nog altijd niet optimaal is (zacht uitgedrukt). Onderweg heb ik zoals altijd mijn Sonytje enkele keren uit mijn zak gehaald om zowel de omgeving als mijn gezelschap te fotograferen. Uit de laatste categorie komt deze foto. De donkere kleur van Gustje maakt het er niet gemakkelijker op om hem met alle nuances goed in beeld te nemen maar Photoshop is vaak een zeer gewaardeerde hulp. Toveren is voorlopig nog te hoog gegrepen.
Geen idee of het in de hele regio (of bij uitbreiding in de rest van het land) ook zo was, maar hier bleef het, in tegenstelling tot de voorspellingen, droog tot na vier uur. Ik ben dan ook op een voor mij aanvaardbaar uur alsnog even aan de wandel gegaan. Deze klaprozen stonden me opvallend uit te dagen. Ik vind rood eigenlijk vaak een moeilijke kleur om voldoende definitie in een foto over te houden maar ik ben toch op de uitdaging in gegaan. Job done, ben ik nog even gaan filosoferen over deze fragiele bloemen. We noemen ze ook wel eens papavers, naar het schijnt is dat ook de wetenschappelijke naam... maar hoe zit dat dan met die drugs? Wat ik, als germanist, wél zeker weet is dat ze in het engels "poppies" heten en dat ze zowat het meest gekende symbool zijn van wereldoorlog 1. Dat komt grotendeels door het beroemde gedicht "In Flanders Fields" van G. Mc Crae. Ik heb het ooit van buiten moeten leren. Ik wil het hier ook bijvoegen, maar eerlijk is eerlijk, ik heb het gewoon gecopieerd deze keer.
Ik was naar het salon van fotoclub Morgana geweest in Heultje en tijdens de rit terug naar huis was ik van plan een en ander te fotograferen. Niet toevallig had ik de drone in de wagen meegenomen, met dit mooie weer kun je maar beter alle mogelijke wapens bij hebben he. De Buulmolen in Olen was een van de doelwitten en daar kon ik al meteen enkele leuke shots scoren, en of ie blij was dat ie weer eens even de lucht in mocht, de mini3pro... Mijn vliegende vriend heeft de molen van uit diverse hoeken en perspectieven gefotografeerd maar de leukste vond ik misschien wel het beeld van bijna pal boven de molen. Samen met de schaduw levert dit toch wel een heel aparte opname op. Een meer traditioneel beeld met wat meer zijzicht zal ik morgen wel op Facebook zetten.
Naar het schijnt was het deze voormiddag best genietbaar weer maar daar heb ik doorheen geslapen. ik ben nu eenmaal een nachtmens. Later op de dag werd het steeds maar natter en de buiten-fotoactiviteit-goesting werd in de kiem gesmoord. Ik bedacht dan maar een alternatief stilleven. In het jaar 2005 begon ik namelijk met een mezelf opgelegde routine van minimaal één foto per dag te maken en die met wat summiere duiding op het web te plaatsen. Eerst was dat op de site van Pol en Josee, dan bij Bloggen dot be en sedert vorig jaar bij seniorennet. Ik heb al die jaren nog geen dag gemist... Occasioneel heb ik wel eens een foto van een voorbije dag moeten opvissen maar dat gebeurde toch erg zeldzaam. Van in het begin was het in de eerste plaats de bedoeling mezelf een routine op te leggen en uiteraard vind ik het leuk als volgers mijn activiteiten te zien krijgen en apprecieren maar de voornaamste reden is dat ik er elk jaar een album van maak, herinneringen. Van een aantal van die albums heb ik dus vandaag een soort stilleven gemaakt. In 2005 was het nog een map waarin je bladeren schoof met opgeplakte foto's - van fotoalbums bestellen op het net was toen nog geen sprake - en dat duurde nog wel enkele jaren maar dan kwamen de afdrukcentrales en ging het er allemaal wat professioneler uitzien. Een wiskundeknobbel weet nu dus dat ik aan mijn twintigste jaargang bezig ben.
Toen ik vanavond over het sluizencomplex reed in Olen zag ik dat de avondzon bijna mooi midden boven het kanaal stond. Natuurlijk heb ik de wagen even aan de kant gezet en heb ik een plekje gezocht waar ik het, naar mijn gevoel, ideale beeld kon schieten. Het was nog even wachten tot de zon precies tussen de twee wolkenbanden kwam piepen en dan heb ik een aantal foto's gemaakt met verschillende zoom-dieptes. Deze is bijna helemaal ingezoomd met de 24-105 op mijn toestel en dat vond ik de leukste van de reeks. Vier bruggen in beeld, het Albertkanaal op z'n mooist, meer moet dat niet zijn. Een groothoek opname met dezelfde lens van op dezelfde plek zal ik morgen op Facebook plaatsen om te vergelijken.
