Een tijdje geleden plaatste ik een foto van de weelderige plantengroei met veel brem in onze regio. Ik vertelde er toen bij dat toen Phaido, onze helaas overleden woef, nog leefde, het een traditie geworden was dat ik ieder jaar wel ergens een foto van hem in de brem kon scoren en op deze pagina's uploaden voor mijn jaaralbum. Nu we regelmatig Gustje, de nieuwe pup van zoon Michael, mogen honde-sitten diende er zich een gelegenheid aan om die traditie misschien wel opniew weer op te starten. We zijn vandaag uitgebreid aan de wandel gegaan met dit mooie weer en onderweg zag ik de geschikte achtergrond... Dat het vrouwke er ook bij ging zitten vond ik lekker meegenomen.
10 mei - Pyrotechnische rotzooi en achterlijke holbewoners.
Ik heb de ganse dag achter de computer gezeten en dat is zonde eigenlijk met dit mooie weer. Nu had ik eindelijk eens wat vitamine D kunnen scoren... Maar ik had nu eenmaal beloofd dat ik de foto's van het Vip-gebeuren uiterlijk zaterdag zou doorsturen en het waren er veel. Goed, ik ben er doorheen geraakt maar ik val noodgedwongen terug op iets van de Heysel-finale. Ik had al een reeks foto's op Facebook gezet over mijn gevoel omtrent de manier waarop sommige marginalen het voetbal verpesten en de bijhorende tekst neem ik hierbij, licht aangepast, over. Op deze pagina praten we immers over één foto en niet over een hele serie... Hier volgt wat ik eerder schreef. "Dit is met pijn in het hart, en dan heb ik het niet alleen over het verlies. Als jarenlange Antwerpsupporter was ik op de Heysel voor de bekerfinale. Dat Union beter, of slimmer was geef ik grif toe en ik blijf zelfs veel sympathie hebben voor die ploeg. Toch was het een dubbeltje op zijn kant met een beslissende geluksgoal in een erg matige wedstrijd. Het begon allemaal zo mooi met veel ambiance. En dan waren er weer die zwakzinnige holbewoners, die zich ook supporters noemen, die de boel kwamen verpesten. Hoe is het mogelijk dat een klein percentage het plezier van alle rechtgeaarde voetballiefhebbers blijft vergallen? We werden allemaal gefouilleerd bij het binnenkomen - erg grondig - en toch kunnen die kl**tzakken al dat pyrotechnisch materiaal binnen smokkelen. Hoe is dat mogelijk? Op een foto die ik maakte zie je hoe iemand op de afsluiting zit met zichbaar gebruiksklare rotzooi in beeld. Op een andere foto is dat spul ontstoken en achter hem zit trouwens nog een minkukel ook met vuur te zwaaien. Zijn de veiligheidsdiensten dan stekeblind of totaal afwezig? Ik had het alleszins wél gezien en was zwaar ontgoocheld."
Ik was vandaag de ganse dag in Brussel, op de Heysel om precies te zijn. Soms vallen dingen mooi samen. Ik ben al zowat mijn ganse leven een redelijk fanatieke Antwerpsupporter en laat die Club nu net op zoek zijn naar een fotograaf om tijdens de Vip maaltijd vóór de bekerfinale wat beelden te komen maken. Ik kreeg de vraag doorgespeeld via André een mede-fotoclublid en daar ging ik maar wat graag op in, voor één keer vroeg opstaan dus, want om 10 uur aanwezig... Er waren enkele specifieke onderdelen uit het programma waar ik extra aandacht aan moest besteden en ik denk dat ik het er goed van af gebracht heb. Ik was natuurlijk meer dan tevreden dat ik al die Anwerp coryfeeën mocht fotograferen en dat waren er nogal wat. Patrick Goots, Faris Haroun, Eric Van Looy, Kevin Janssens en ga zo maar verder, ze waren allemaal aanwezig en werden geïnterviewd... en gefotografeerd. Uiteraard ga ik die foto's hier niet tonen vóór ik ze aan de PR afdeling van Antwerp overhandigd heb maar er waren voldoende andere mogelijkheden. Tijdens de wedstrijd mocht ik mijn Canon niet gebruiken omdat ik daarvoor niet geaccrediteerd was, ik had gelukkig ook mijn Sonytje in mijn zak en daar toon ik morgen wel enkele beelden van op Facebook. Maar uit het Vip-gebeuren kon ik ook wel wat plukken, deze kids bvb. die wilden poseren naast de bosuil-mascotte terwijl ze ge-smartphone-fotografeerd worden.
We hebben het tenminste droog gehouden vandaag en dat is op zich al een leuke vaststelling. Echt mooi lenteweer kunnen we het niet noemen, een enkele keer was er een minimaal schuchter zonnetje en het voelde best frisjes aan, maar we zijn toch weer even aan de wandel gegaan. De foto-oogst was niet erg groot maar toch waren er enkele beelden bij waar ik mee kan leven als keuze van de dag voor mijn jaaralbum. In een heerlijk rustige laan als deze heb je geen last van de gejaagde en gestressseerde wereld waarin we leven.
Gustje was vandaag weer te gast in huize Pol en Josee. Als het vrouwke dan zegt dat ze met Gustje gaat wandelen kan ik haar toch niet alleen het bos in laten gaan he. Gustje wordt stilaan al een iets grotere Gust maar een volwassen verdediger van zijn baasjes is ie nog niet. Ik ben dan maar mee aan de wandel gegaan. Het was best aangenaam weer moet ik toegeven en de wandeling was ook zeer ontspannend, hoewel de conditie nog altijd niet optimaal is (zacht uitgedrukt). Onderweg heb ik zoals altijd mijn Sonytje enkele keren uit mijn zak gehaald om zowel de omgeving als mijn gezelschap te fotograferen. Uit de laatste categorie komt deze foto. De donkere kleur van Gustje maakt het er niet gemakkelijker op om hem met alle nuances goed in beeld te nemen maar Photoshop is vaak een zeer gewaardeerde hulp. Toveren is voorlopig nog te hoog gegrepen.
Geen idee of het in de hele regio (of bij uitbreiding in de rest van het land) ook zo was, maar hier bleef het, in tegenstelling tot de voorspellingen, droog tot na vier uur. Ik ben dan ook op een voor mij aanvaardbaar uur alsnog even aan de wandel gegaan. Deze klaprozen stonden me opvallend uit te dagen. Ik vind rood eigenlijk vaak een moeilijke kleur om voldoende definitie in een foto over te houden maar ik ben toch op de uitdaging in gegaan. Job done, ben ik nog even gaan filosoferen over deze fragiele bloemen. We noemen ze ook wel eens papavers, naar het schijnt is dat ook de wetenschappelijke naam... maar hoe zit dat dan met die drugs? Wat ik, als germanist, wél zeker weet is dat ze in het engels "poppies" heten en dat ze zowat het meest gekende symbool zijn van wereldoorlog 1. Dat komt grotendeels door het beroemde gedicht "In Flanders Fields" van G. Mc Crae. Ik heb het ooit van buiten moeten leren. Ik wil het hier ook bijvoegen, maar eerlijk is eerlijk, ik heb het gewoon gecopieerd deze keer.
Ik was naar het salon van fotoclub Morgana geweest in Heultje en tijdens de rit terug naar huis was ik van plan een en ander te fotograferen. Niet toevallig had ik de drone in de wagen meegenomen, met dit mooie weer kun je maar beter alle mogelijke wapens bij hebben he. De Buulmolen in Olen was een van de doelwitten en daar kon ik al meteen enkele leuke shots scoren, en of ie blij was dat ie weer eens even de lucht in mocht, de mini3pro... Mijn vliegende vriend heeft de molen van uit diverse hoeken en perspectieven gefotografeerd maar de leukste vond ik misschien wel het beeld van bijna pal boven de molen. Samen met de schaduw levert dit toch wel een heel aparte opname op. Een meer traditioneel beeld met wat meer zijzicht zal ik morgen wel op Facebook zetten.
Naar het schijnt was het deze voormiddag best genietbaar weer maar daar heb ik doorheen geslapen. ik ben nu eenmaal een nachtmens. Later op de dag werd het steeds maar natter en de buiten-fotoactiviteit-goesting werd in de kiem gesmoord. Ik bedacht dan maar een alternatief stilleven. In het jaar 2005 begon ik namelijk met een mezelf opgelegde routine van minimaal één foto per dag te maken en die met wat summiere duiding op het web te plaatsen. Eerst was dat op de site van Pol en Josee, dan bij Bloggen dot be en sedert vorig jaar bij seniorennet. Ik heb al die jaren nog geen dag gemist... Occasioneel heb ik wel eens een foto van een voorbije dag moeten opvissen maar dat gebeurde toch erg zeldzaam. Van in het begin was het in de eerste plaats de bedoeling mezelf een routine op te leggen en uiteraard vind ik het leuk als volgers mijn activiteiten te zien krijgen en apprecieren maar de voornaamste reden is dat ik er elk jaar een album van maak, herinneringen. Van een aantal van die albums heb ik dus vandaag een soort stilleven gemaakt. In 2005 was het nog een map waarin je bladeren schoof met opgeplakte foto's - van fotoalbums bestellen op het net was toen nog geen sprake - en dat duurde nog wel enkele jaren maar dan kwamen de afdrukcentrales en ging het er allemaal wat professioneler uitzien. Een wiskundeknobbel weet nu dus dat ik aan mijn twintigste jaargang bezig ben.
Toen ik vanavond over het sluizencomplex reed in Olen zag ik dat de avondzon bijna mooi midden boven het kanaal stond. Natuurlijk heb ik de wagen even aan de kant gezet en heb ik een plekje gezocht waar ik het, naar mijn gevoel, ideale beeld kon schieten. Het was nog even wachten tot de zon precies tussen de twee wolkenbanden kwam piepen en dan heb ik een aantal foto's gemaakt met verschillende zoom-dieptes. Deze is bijna helemaal ingezoomd met de 24-105 op mijn toestel en dat vond ik de leukste van de reeks. Vier bruggen in beeld, het Albertkanaal op z'n mooist, meer moet dat niet zijn. Een groothoek opname met dezelfde lens van op dezelfde plek zal ik morgen op Facebook plaatsen om te vergelijken.
Ik weet niet of het aan mij ligt maar vroeger (in mijn geval kan dat al heel ver terug in de tijd zijn he) zag je overal, in alle weiden, koeien, alleen maar koeien. Tegenwoordig heb ik de indruk dat er voor meer dan 50 procent paarden lopen te grazen als we aan de wandel gaan. Niet dat ik iets tegen paarden heb, integendeel, tegen koeien ook niet trouwens, ik vind paarden zelfs veel fotogenieker dan koeien. Ik heb vandaag dan ook dankbaar gebruik gemaakt van de manier waarop deze twee voor me poseerden. Het was alsof ze me vroegen: "Heee, maak eens een foto van ons..."
Eindelijk... we mochten genieten van een prachtige lentedag. Op deze eerste mei hadden we afgesproken met een deel van de familie van het vrouwke om wat bij te kletsen, te socialiseren en iets te consumeren op een terrasje op de grote markt van Geel. Met dit mooie weer was er jammer genoeg nergens plaats voor een groep van 9 mensen op eender welk terras dus moesten we wel ergens naar binnen. Bij Odette was er plaats genoeg hoewel alle tafels toch ook al gedekt waren voor de verwachte massa eters later op de dag. Hoewel het er supergezellig was konden we er dus niet eeuwig blijven zitten en toen we zo rond half zes weer naar buiten togen, zagen we dat de fonteintjes op de markt, die een tijdje geleden ook al eens voorbij kwamen hier als onderwerp, nu door de jeugd gebruikt werden als afkoelend speelterrein. Eerlijk gezegd vond ik het zelf daarvoor toch nog een beetje frisjes maar op die leeftijd heb je daar geen last van zeker? Ik vond het alleszins enkele foto's waard. Dit is er eentje van.
Ik heb de macro-lens nog eens op de Canon gezet. Even door het gras dwalen op zoek naar insecten, bloemekes, kruiden of andere kleine dingen levert meestel snel bruikbare onderwerpen op om de fotohonger te stillen. In dit geval raakte ik geïnteresseerd in een plant die ik me herinner uit mijn zeer prille jeugd: smalle weegbree. Ik heb de naam trouwens opnieuw moeten opzoeken op het net, maar hoe het er uit zag wist ik nog. Mijn grootmoeder -moentje- gebruikte het blad ooit om een wondje te helen toen ik eens gevallen was. Zeventig jaar later werkt die elleboog nog altijd perfect dus ik geloof in de geneeskracht van die plant.
Ik had deze middag afgesproken met fotomaatje Alex om wat opfris- en onderhoudswerken uit te voeren aan mijn PC. Ik ben een gebruiker, kan best vlot met diverse programma's werken maar de technische kant er achter is niet zo mijn ding. Alex daarentegen... is vaak mijn steun en toeverlaat op dat gebied. Onze dames hebben een tijdje bijgepraat terwijl wij met wisselend succes diverse problemen aanpakten. Na een tijdje kregen we de boodschap dat ze even op het terras van het café De Lichtaartse Kwezel -vlakbij huize Pol en Josee- gingen zitten om iets te consummeren. Als we klaar waren en zin hadden mochten we ook komen. Lang duurde dat niet. Toen we daar aan kwamen zagen we dat ze warempel aan de Babycham zaten... Dit is snelle een smartphone-foto...
Balance Health Center, het gerenomeerde plaatselijke dansinstituut, nodigt om de twee jaar ouders, kennissen en vrienden uit om te komen kijken en te genieten van de prestaties van de leerlingen, groot en klein. Een tijdje geleden heb ik alle groepen gefotografeerd die hun kunde wilden etaleren. "La danse en route" was de toepasselijke naam van de show en dit weekend waren er vijf uitverkochte voorstellingen. Natuurlijk wilde ik niet alleen zorgen voor de statische groepsportretten, ook the real thing, de voorstelling wilde ik graag zien, maar vooral fotograferen. Ik ben thuisgekomen met meer dan 500 beelden en ik zal nog wel een tijdje bezig zijn om me daar doorheen te worstelen qua selecteren en bewerken. Voorlopig heb ik min of meer willekeurig een opname gekozen als dagelijkse upload voor deze pagina. Misschien geeft dit een indruk van de konstant wisselende, erg moeilijke lichtomstandigheden... Voor de collegae hobby-fotografen: ik heb bijna konstant met ISO 12800 gewerkt. Daar durfde je tien jaar geleden niet eens van dromen he...
Dit is een decor dat onderwerp zou kunnen zijn van verhalen over heldhaftige tochten door onherbergzame gebieden. Het is evenwel gewoon een stukje Kempische natuur langs onze wandelweg van vandaag. Als ik in de jaaralbums van de voorbije jaren blader konstateer ik dat er elk jaar wel een foto voorbij kwam van Phaido die tussen de brem poseert. Al twee jaar is ie er helaas niet meer, we missen hem nog steeds, maar de brem zal altijd wel aanwezig blijven in het Kempische landschap. Eigenlijk werd mijn aandacht in eerste instantie getrokken door de rode top van de merkpaal -wat die daar staat te doen weet ik ook niet- en pas nadien ging ik letten op de weelderige vegetatie. Ik vond het een foto en een pagina waard in mijn komende jaaralbum.
Man, man, man... het leek er op dat het weer een maat voor niks zou worden. Enkele dagen geleden tijdens een wandeling langs de Nete had ik de bedenking gemaakt dat een drone-foto van de Nete met het vrouwke en ikzelf op de Millekesbrug best leuk zou zijn. Vandaag leek het er op dat het ideale moment zich aandiende: windstil en licht bewolkt. Toen we de wagen geparkeerd hadden om aan de wandeling te beginnen begon het, tegen de verwachtingen in, lichtjes te regenen, en het stopte niet, integendeel, het regende steeds harder. We hebben toch gewandeld en een beetje nat zijn we dan in de Mastentop even iets gaan nuttigen ( de Neterust was gesloten ). Toen we daar buiten kwamen was het opnieuw droog!!! Nog eens de wandeling doen zagen we niet zitten, maar één brug verder, aan de Netevallei, daar konden we met de wagen geraken. Zo heb ik toch de geplande foto kunnen maken, zij het net iets anders. Ik ben er toch niet ontevreden oven. We staan er wel zelf erg klein op, maar van op deze hoogte is het uitzicht het mooist. Andere foto's van iets - of veel lager zal ik mogen op Facebook knallen...
De teller blijft maar doortikken. Een priemgetal heb ik nu bereikt... Ik vind feestdagen en ook verjaardagen sowieso maar niks en zeker als ik zelf aan de beurt ben spring ik niet juichend van vreugde een gat in de lucht. Ik weet ook niet of ik me nu echt oud moet voelen, enige ongemakken komen wel steeds vaker voor. Gelukkig zijn er ook goede kanten aan het verjaren. De liefdevolle zorgen van het vrouwke, de vele gelukwensen, enkele lekkere - meestal vloeibare - cadeaus, de bezoeken en het feestje schrijven we op de pluskant van het verhaal. Ik heb niet erg veel foto's gemaakt vandaag, ik was tenslotte het feestvarken, maar dit beeld vond ik toch de moeite om op deze pagina te tonen. Dit is de allerjongste bezoeker die vandaag acte de présence kwam geven in huize Pol en Josee. Hij stoorde zich niet aan het feestgedruis want hij heeft gewoon in één ruk door geslapen.
We kregen vanavond een telefoontje van zoon Michael dat ie tegen half acht naar de puppy klas ging met Gustje, of we geen zin hadden om te komen kijken en wat te fotograferen. Jazeker hadden we zin. We weten best hoe het er aan toe gaat in de puppy klas, we hebben het zo vaak zelf meegemaakt met de vele honden die ooit in huize Pol en Josee gewoond hebben. We wisten waar we ons aan konden verwachten: eenvoudige gehoorzaamheidsoefeningen, socialiseren en op een speelse manier de juiste attitudes aankweken. Ik heb drie kwartier lang de ene foto na de andere geschoten. Het licht was me niet altijd goed gezind en qua compositie was er vaker chaos dan structuur. Maar na een strenge selectie heb ik toch behoorlijk wat geslaagde beelden over gehouden. Toen de les afgelopen was hebben Mike en Gustje nog even samen alles overlopen en die nabespreking vond ik een van de leukere momenten. Gustje is een en al aandacht.
Ik kon het niet laten. Het best mooie weer lokte me toch naar buiten. We zijn gaan wandelen langs de Nete in Kasterlee... rustig aan. Een niet al te lange tocht had ik uitgekozen: vanaf de Neterust langs de Nete voorbij de Millekesbrug tot aan de brug van de Netevallei en dan langs de andere oever terug. Die paar kilometers zorgden er toch weer voor dat ik snel aan het zweten ging, moe werd en blij was dat ik me aan het einde van de tocht op een stoeltje kon laten vallen om iets te consumeren. Oke, ik ben nog niet de oude, het gaat iets beter, da's zeker, maar misschien zal ik toch ooit moeten toegeven dat ik gewoon ouder word... Onderweg heb ik alleszins weer met veel goesting de nodige foto's gescoord en dat is dan weer een flinke opsteker. Dit is een bijna willekeurige keuze uit het aanbod. Veel idyllischer kan het bijna niet: een bank lang de Nete, een stoere boom die zijn takken over de rivier spreidt, het frisse lentegroen en de wijdse rust...
Dag drie van mijn vrijwillige thuisopsluiting. Ik wil van die hardnekkige verkoudheid af. En eerlijk gezegd, het lijkt er op dat er beterschap is... Voorlopig put ik toch maar uit het fotomateriaal van de voorbije dagen. Het is nu eenmaal lente - als je op de kalender kijkt toch - en dan kun je genieten van bloesems, kleuren, bloemen en jong leven. Dat biedt de amateurfotograaf zat mogelijkheden. Op plantnet vond ik dat dit basterd- of wilde hyacinten zijn. Of dit dezelfde bloemekes zijn als in het befaamde Haller bos weet ik niet. Ze staan hier in ons eigen Lichtaart ook erg talrijk te pronken en ik heb dat uiteraard vastgelegd.
