Ik ben er ondertussen te oud voor geworden maar waterskiën is iets wat ik vroeger graag, vaak en goed kon. Zoonlief heeft de goesting geërfd en die heeft het ondertussen ook doorgegeven aan zijn eigen kroost. Net zoals bij ons vroeger gaan hun vacanties steevast naar het Gardameer en op mooie dagen zoals vandaag lokt het Albertkanaal. We kregen een telefoontje of ik zin had om nog eens mee te varen. Ze weten wel dat ik dan mijn fototoestel meeneem en voor een lading actiefoto's insta. Kleindochter Julie is er ook weer aan begonnen na haar knie operatie en als eerste poging dit jaar deed ze het weer eens op twee skis. Mono is veel leuker maar even de routine terug vinden moet je niet forceren. Na haar beurt kon ik haar te pakken krijgen net op het moment dat ze de koord loste en zich in het water liet zakken.
We zijn vandaag naar Pelt gereden om de tweejaarlijkse tentoonstelling "Lens op de mens" te gaan bekijken. Ook deze keer zijn we niet rond geraakt, een tocht door de gemeente om zo'n duizend foto's te zien is van het goede te veel. Er kwam een moment dat we beslisten nog eens terug te komen om met frisse ogen de rest te beoordelen. Foto's maken van de getoonde werken is iets wat ik principieel niet doe, maar als links of rechts andere interessante beelden voorbij komen zal ik niet aarzelen om het kleine Sonytje uit mijn jaszak te halen. Bij dit beeld heb ik toch even getwijfeld. In de kerk van Overpelt waren ook enkele werken te zien en bij het binnenkomen zag ik het licht... Ik heb er mijn Sonytje op losgelaten. In het midden is ie echt zwaar overbelicht, maar dit is zo ongeveer wat het menselijk oog ook ziet als je door dat glasraam naar het licht kijkt. Fotografie draait tenslotte om licht... waarom zou dit dan niet kunnen. Ik heb er een plaatsje voor over in mijn jaaralbum.
Vanavond werd het alsnog redelijk aanvaardbaar fietsweer en ik ben er dan ook op uit getrokken voor een klein rondje met fotoplannen. Nauwelijks enkele honderden meters van huize Pol en Josee is er een boer die een voorraad voeder heeft liggen verpakt in grote balen in zwart wit plastic. Dat was sowieso al een onderwerp dat ik al langer op mijn to do lijstje staan had en dat ik dit in zwart wit zou omzetten was duidelijk al voor ik gefotografeerd had.
Als het even kan gaan we fietsen. De terugrit van het shoppingcenter in Olen bracht ons via een creatieve route een eind langs het Kempisch Kanaal. Deze jeugdige vacantiegangers in onze regio die verkoeling zochten waren een niet te missen onderwerp om interessante beelden mee naar huis te nemen. Toen we stopten met de fiets en ik mijn fototoetel boven haalde hoorde ik "manneuhhh, opgelet, poseren voor ne foto". Ik heb er meteen aan toegevoegd: "Zeg eens allemaal tjakaaa!!!" en dat trukje werkte weer zoals verwacht: iedereen een en al aandacht en enthousiast naar de camera kijkend kon ik de groep enkele keren perfect in beeld nemen.
Het was alweer een hele tijd geleden dat ik nog eens aan avond- of nachtfotografie gedaan had. Dat is een van mijn dada's, vaste volgers weten dat wel. Vandaag ben ik na Vive le Vélo naar Herentals gereden en ik heb een en ander vastgelegd. Eigenlijk was ik nog aan het zoeken naar het beeld dat mijn avond zou goed maken toen ik de ingeving kreeg om eens te gaan kijken bij de jachthaven. Als we gaan fietsen is daar de pop-up zomerbar Bar Goose een plek waar we wel eens aanleggen en ik heb er al vaker leuke foto's gescoord. Ook deze keer bleek het een goed idee. Ik heb van uit diverse standpunten wat beelden geschoten en uiteindelijk vind ik deze opname, met wat boten erbij en een mooie spiegeling, de leukste.
We hebben ooit twee wijnstokken cadeau gekregen van een Nederlandse vriend Kees en ondertussen hebben die onze woonst zo ongeveer omsingeld. Ze bezorgen ons telkenjare ook massas heerlijke druiven. De oogst wordt meestal evenredig verdeeld tussen het maken van boerenjongens, het nuttigen van de heerlijke druifjes en de vogels uit de buurt. Het vrouwke is ondertussen een druiven expert. Het krenten en dieven van de ranken heeft ze helemaal onder de knie en mijn rol beperkt zich eigenlijk tot het consumeren. Vandaag heb ik het vrouwke eens in beeld genomen van uit de hoogte met de drone terwijl zij haar expertise toepast.
Onze fietstocht bracht ons vandaag naar Turnhout. Na iets geconsumeerd te hebben op een gezellig terras op de grote markt zijn we nog even op een bank gaan zitten bij de gekende fonteintjes. Tijdens deze zomerse dagen hebben die een onweerstaanbare aantrekkingskracht op de jongsten ( en eigenlijk ook op de minder jongen en de helemaal niet meer jongen ). Ik heb mijn Sonytje bijna een tiental minuten non stop gebruikt om de vele verkoeling zoekende fontein-lopers te fotograferen. Zoals iedere dag beperk ik me tot één beeld voor deze blog.
We waren deze avond met beloftevolle fotoplannen afgezakt naar het Bobbejaan Schoepenplein in het dorp om de Vlaamse feestdag mee te vieren. Om elf uur stond er vuurwerk op het programma en daar wilde ik wel eens mee aan de slag qua fotografie, ik was helemaal voorbereid. Toen het zo ver was, toestel op statief, instellingen op voorhand ingeschat en ingesteld op 2 sec., Iso 100 en F 10 bleek het helemaal geen traditioneel vuurwerk te zijn maar geluidloze, blijkbaar aan deze tijden aangepaste digitale ersatz-versie van vuurwerk en voor ik mijn instellingen veranderd had was de korte show alweer voorbij. Geen vuurwerkfoto's vandaag dus. Gelukkig had ik ondertussen al wat andere beelden gescoord, met de drone maar ook met de kleine Sony en met de Canon. Ik was goed bewapend op pad gegaan he. Deze opname van de bezoekers van het evenement vond ik alsnog het meest geschikt om het feest te schetsen. En ja hoor, ik heb mijn vriendje Photoshop ter hulp geroepen om wat kleur in de lucht te brengen.
Ook vandaag zijn we gaan fietsen. Vrienden Alex en Leentje hadden ons laten weten dat ze van plan waren naar de watermolen in Retie te gaan en daar zijn wij dan ook maar naar toe gefietst. Daar is altijd wel iets te fotograferen (en te consumeren) en dat heb ik dan ook gedaan... de watermolen zelf, een hond die takken uit het water ging halen die het baasje er in smeet, enkele medebezoekers op het terras en ik meende al voldoende grote keuzemogelijkheid te hebben om er iets uit te selecteren voor de dagelijkse foto. Maar toen we weer naar huis fietsten, een klein stukje langs de Retiebaan in Kasterlee, bood er zich nog een kans aan. We zagen dat de poort aan de Witte Molen open stond. In Kasterlee heb ik Keeses molen al wel vaker gefotografeerd en die is ook al op deze pagina's voorbij gekomen maar omdat de Witte molen privé-eigendom is en zo ongeveer altijd achter een poort zit heb je er nooit helemaal goed zicht op. Vandaag wel dus. Ik heb dan ook de vrijheid genomen om door de geopende poort te wandelen en dit beeld te schieten.
De rug blijft voor problemen zorgen maar fietsen lukt nog steeds wonderwel. Vandaag zijn we weer eens naar de Lentehei gefietst, retour zo'n dikke 30 km. Het is er heerlijk zitten, je kunt er op je gemak iets degusteren en er is vanalles te zien en... te fotograferen. Bij een zichzelf respecterende kinderboerderij zie je natuurlijk allerhande dieren en we waren al langer gecharmeerd door de alpaca's die daar rondlopen. Onlangs is de scheerder blijkbaar op bezoek geweest en zo'n pas geschoren alpaca ziet er niet uit. Ik heb een van die beesten mooi in beeld kunnen nemen van uit een laag standpunt. Van tussen de balken van de omheining kon ik deze opname scoren. Handig toch zo'n kantelbaar scherm he. Hij/zij lijkt te zeggen: "ziet toch eens wat ze met mij gedaan hebben..." en inderdaad, als de wol er af is schiet er niet veel meer over.
De rugpijn lijkt enigszins onder controle, het gaat alleszins beter vandaag. Ik heb het er dan ook op gewaagd even te gaan fietsen met het vrouwke en wonder boven wonder was de houding op de fiets helemaal niet belastend, integendeel. De boog van het zadel via de rug, de nek en de armen naar het stuur leek de perfecte lichaamshouding om de pijn te verdrijven. Ver zijn we niet geweest maar ik heb er zeer van genoten. Onderweg heb ik o.a. het smalle fietspaadje, Neerheide, tussen het Kempisch Kanaal en het begin van de Roerdompstraat eens gefotografeerd. Het is daar nauwelijks 60 à 70 cm breed, maar dat is een paadje naar mijn hart. Dit vind ik zoveel leuker dan die fiets-o-strades waar de speedpedelecs je tegen supersonische snelheden voorbij komen gelitst zonder bellen. Ik probeer dan ook altijd dit soort rustige trajecten op te zoeken en voor een keer wil ik dat in mijn jaaralbum ook eens aangeven. Nu een nachtje slapen en hopelijk morgen hopelijk weer net iets beter...
Die rug blijft maar opspelen en ook vandaag ben ik niet buiten de deur geweest. Toch heb ik de puf gevonden om wat aan het fotograferen te gaan. De macrolens was zeer behulpzaam om wat afrikaantjes (bloemen he), de beloftevolle druivengroei tegen onze gevels en enkele te gast zijnde vliegen te fotograferen. Maar toen ik een originele fotoreeks op het net zag vanavond ben ik aan de slag gegaan in het donker met dezelde insteek. Met een zaklamp, eenvoudige voorwerpen en de schaduwen ervan heb ik enkele leuke beelden gescoord die ik ook meteen naar zwart-wit heb omgezet. Deze foto is niet helemaal origineel, ik geef het toe, geïnspireerd door... Van uit deze hoek zie ik er een hartje in.
Het was alweer een redelijk immobiele dag. Ik heb de ganse dag erg goed opgelet om geen bruuske bewegingen te maken, het vrouwke heeft enkele keren wat zalfjes gesmeerd. Ik heb naar de tour gekeken met een warm kersenpittenkussentje tegen mijn rug en al bij al ben ik de dag redelijk pijnvrij door gekomen. Misschien is de piek van de rugproblemen wel voorbij. We hadden bij onze goede vriend Cis Menargues paëlla besteld en dat ontlastte het vrouwke ook voor een groot gedeelte van de huishoudelijke beslommeringen. Tafeltje dek à la vrouwke kon ik niet tegenhouden en van het cullinaire feest heb ik dan toch ook maar een foto gemaakt. Het begrip afwisseling in mijn fotografie is in dit geval een pover excuus om te vertellen dat ik verder geen puf had om meer te fotograferen. Hopelijk morgen weer iets beter...
Het gaat niet goed met me. Ik had al een tijdje rugpijn en dat werd steeds erger. Vandaag werd het zo erg dat ik zowat de ganse dag op de zetel heb gelegen ik alle mogelijke en onmogelijke houdingen om de pijn te verzachten. Afspraak met de huisarts kan pas vrijdag... in wat voor een ontwikkelingsland leven wij eigenlijk? Van fotograferen is uiteraard niks in huis gekomen. Ik val dan ook noodgedwongen terug op een extra beeld van gisteren. De leden van de club en enkele sympathisanten werden vergast op een drankje en enkele toespraken tijdens een korte open-lucht receptie. Alvorens de burgemeester de officiele opening kwam aankondigen schetste onze voorzitter nog eens de achtergrond van de tentoonstelling.
We zijn met onze fotocub best druk, gevarieerd en creatief bezig. Een van de activiteiten waar we de laatste tijd mee aan de slag waren was fotograferen "à la façon de Sander". Sander was een fotograaf uit de grijze historie van de fotografie die portretteerde mensen die hun beroep uitoefenden. Binnen onze club groeide de ambitie om dat idee ook eens naar deze tijd te transponeren. We zijn er een tijd mee bezig geweest en vandaag was de opening van de tentoonstelling van het resultaat van onze ijver die twee maanden zal te zien zin in centrum Lichtaart. Een aantal foto's hangen binnen de ramen van de bib en rond de kerk is er ook nog een foto per deelnemer die op extra groot formaat getoond wordt. Vandaag, na de formaliteiten en toespraken bij de opening was er nog voldoende gelegenheid om de foto's wat beter te bekijken, een drankje te nuttigen en te socializen met de bezoekers. Dat gaf mij dan weer de gelegenheid om de drone even de lucht in te sturen om een beeld te scoren uit een onverwachte hoek.
Een aantal jaren geleden zagen we iedere dag konijntjes over het gras voor en achter onze woning huppelen, soms met twee tegelijk. Ik heb daar ook diverse foto's van geplaatst op Facebook en op mijn blog. Maar dan verdwenen de konijntjes. Opgegeten? Ziekte? Of gewoon verhuisd? Feit is dat we een tijd lang konijnenloos waren langs de Kasterleesteenweg. Toevallig had ik vandaag mijn toestel met de 70-300 en de 1,4 extender er op langs me liggen toen ik mijn krantje aan het lezen was op het terras. Ik wilde namelijk de poezen die hier door de goede zorgen van het vrouwke schijnbaar een bijna permanente thuis gevonden hebben, nog eens fotograferen. Geen poezen, maar... plots, uit het niets zat ie daar. Is het een nazaat van de eerdere konijnenbewoners of gewoon een ontsnapt tam konijn? Geen idee, ik heb er wel een leuk shot aan overgehouden.
Voor de tweede dag op rij ben ik nauwelijks buiten geweest. Ik heb deze morgen weer een poging gedaan om mijn krantje te lezen op het terras maar al snel heeft de man met de temperatuurhamer me naar binnen gejaagd. Vanavond, toen het al wat afgekoeld was, ben ik ook nog samen met het vrouwke naar de Spar gewandeld, maar onderweg was ook geen fotovreugde te rapen. Ik val dan weer maar terug op een beeld van eergisteren. Fietsen langs het Kempisch Kanaal om toch enige koelte te voelen en een ommetje rond de Dekshoevevijver, daar vind je altijd wel onderwerpen waar je de camera op kunt richten. Voor wie niet met onze regio vertrouwd is: de Dekshoevevijver heet officieel De Gemeentelijke Visvijver van Geel en een nog andere benaming is De Kasseman. What's in a name? Het is allemaal dezelfde verzameling van aan elkaar grenzende plassen met een pad er rond van zo'n 2 km.
Ik geef het toe, ik voel me verslagen, verslagen door de hitte. Ik was er van overtuigd dat ik goed bestand was tegen zowel de kou als de warmte maar vandaag was het er over. Trop is teveel. Ik heb een poging gedaan om rond de middag op ons terras de krant te lezen maar na minder dan 5 minuten ben ik met de staart tussen de benen weer naar binnen gevlucht en ik ben de rest van de dag niet meer buiten gekomen. Ik val dan ook noodgedwongen terug op een foto van gisteren. Langs het Kempisch kanaal tegenover het ondertussen verlaten ex-café Sas 6 zag ik deze oranje schoonheden en ik kon de drang om ze te fotograferen niet weerstaan.
Op 1 juni fietsten we langs de Kastelse Dijk in Dessel en dat was niet toevallig, we wilden wel eens gaan zien hoe ver ze al gevorderd waren met de opbouw van de accomodaties voor Graspop. Ik fotografeerde toen een nog in de steigers staande Marquee. Die foto kwam hier toen ook voorbij. Vandaag, een dikke week na afloop van het festival waren we weer in de buurt en uiteraard gingen we er nog eens kijken. Van de Marquee blijft alleen nog het skelet over. De afbraak schiet goed op en natuurlijk vond ik het niet meer dan normaal om opnieuw een foto van de locatie te maken. De ganse maand juni zit tussen beide foto's en het aftellen naar editie '26 is begonnen.
Het was puffen vandaag, toch viel het nog wel mee al fietsend. Zolang je in beweging bleef was het windje net voldoende om voor een beetje koeling te zorgen. Maar de echte tropische hitte komt pas overmorgen. Ik zit er aan te denken enkele fiets-loze dagen in te lassen. Voorlopig zijn we er toch weer op uit getrokken. Deze paarden hadden gezamelijk beslist om zich te beschermen tegen de hitte door in de schaduw van die ene boom te blijven staan. Toen we er voorbij gefietst kwamen kon ik niet anders dan even stoppen om mijn Sonytje boven te halen. Dat dit in zwart-wit omgezet zou worden wist ik al toen ik afdrukte.
