Ik had nog niks op mijn geheugenkaartje vandaag. Volgens de buienradar zou het tussen zeven en negen uur vanavond droog blijven en daar wilde ik gebruik van maken om eens naar Herentals te rijden en wat eindejaarsverlichting-foto's te scoren. Toen ik vertrok was het inderdaad aanvaardbaar foto-weer maar al snel moesten de ruitenwissers worden ingeschakeld. De voorspellingen zitten er wel eens naast he. Eerst was het nog lichte motregen maar toen ik bij de Bovenpoort aankwam -het eerste doelwit- waren de hemelsluizen al een beetje verder open gezet en het zou er niet op beteren. Ik ben koppig toch uitgestapt, Canon op statief, Iso-waarde een beetje hoger dan normaal en het diafragma ook wat groter om niet te lang in de nattigheid te moeten staan en ik heb welgeteld een (1) foto gemaakt en dan snel terug de wagen in. Ik heb diezelfde dwaasheid nog eens over gedaan op de markt maar toen vond ik het welletjes. Ze zeggen dat die apparatuur wel tegen een beetje regen kan maar ik wilde het lot toch niet te erg tarten. Dit is de foto van de Bovenpoort. Als het weer binnenkort een beetje meezit ga ik wel eens op een meer uitgebreide fotojacht in Herentals.
We hebben de dertigste huwelijksverjaardag van onze dochter en hare Koen op een bijzondere manier gevierd. Dertig jaar geleden zijn we namelijk met de ganse familie gaan schaatsen en daar hebben we de huwelijksfoto's gemaakt. Dat hebben we vandaag nog eens over gedaan. We hebben geprobeerd dezelfde pose opnieuw vast te leggen. Het ging allemaal niet meer zo vlot maar het is gelukt. Bijgaande foto is een redelijk accurate remake van de foto van 30 jaar geleden. Ik had mijn Canon meegenomen om de actie vast te leggen maar rond de ijspiste in Herentals hangen fijnmazige netten om de toeschouwers te beschermen tijdens de ijshockey-wedstrijden en ik kreeg daar mijn lens niet doorheen, dan heb ik als noodoplossing toch maar mijn Sonytje uit mijn zak gehaald en daarmee kon ik er door priemen. Groter is niet altijd beter... Er hing trouwens een eigenaardige lichte nevel over de piste en dat zie je. Zelf heb ik niet geschaatst, ik moest aan de kant blijven om foto's te maken he... enneuuuuhh, mijn niet meer zo soepele knoken hadden me gewaarschuwd dat tachtig-plussers best van het ijs afblijven. Het vrouwke is blijkbaar toch nog net iets fitter dan ondergetekende want die heeft het wel aangedurfd. We zien wel wie er morgen stijf opstaat. En, oh ja... nadien zijn we met z'n allen nog lekker gaan eten in de Wolfstee.
Het is een erg klein fietsrondje geworden vandaag. Het was droog toen ik vertrok en op enkele verwaarloosbare druppels na is het ook zo gebleven maar ik heb toch constant met enige bezorgdheid de lucht en de wolken in de gaten gehouden. Dat ik na nog geen 15 km terug thuis zou staan was oorspronkelijk niet gepland... maar wel net op tijd om ergere nattigheid voor te zijn. Onderweg kwam ik op grondgebied St. Jozef Olen, fietsend via de Neerheide en voor ik bij het erg smalle fietspad richting kanaal kwam, weer eens langs een locatie die me al lang intrigeert. Er is een pand waar je in eerste instantie van denkt dat het een horecazaak is, maar er is nooit enige beweging te bespeuren. Toch verandert er regelmatig een en ander aan de reclame, aan de versiering of de inrichting van het terras. Er stond zelfs ooit een vliegtuigcabine, misschien wel om bezoekers te lokken? En vandaag zag ik er warempel een soort podium gericht naar het would-be café. Aan de borden en opschriften te zien zijn de mensen die hier bezig zijn liefhebbers van muziek uit het zuiden van de Verenigde Staten. Je ziet Zydeco, Cajun en Bayou... Als het niet zo fris was waande ik me in Louisiana. Ik kan niet wachten tot er misschien ooit een officiele opening van komt.
Het is niet dat ik een fietsfanaat ben, maar fietsen vind ik tegenwoordig minder belastend voor de knieën en andere dragende onderdelen dan wandelen en ik wil graag volhouden in het plukken van mijn dagelijkse beweging... Zolang het weer en de temperatuur het toelaat trek ik er daarom op uit als er geen andere verplichtingen zijn. Vandaag ben ik kriskras richting Geel gefietst en uit de foto-oogst selecteerde ik dit beeld voor de dagelijkse blog. De avond was al aan het vallen toen ik bij sas 9 kwam, nog 6 km naar thuis. De zon was net achter de wolkenband in de verte gedoken en het resterende warme tegenlicht boven het Kempisch Kanaal was weer een uitdaging om de sfeer vast te leggen.
Dit is een alledaags beeld dat ik tijdens onze fietstocht langs de weg zag. Vrij banaal zou je het kunnen noemen, maar ik ben toch gestopt om het vast te leggen. Ik zoek, zoals mijn vrienden en kennissen ondertussen wel weten, altijd afwisseling in mijn fotografie en deze compositie met alleen maar horizontale lijnen vond ik best de moeite waard.
Ik ben vandaag nog eens naar het Prinsenpark in Retie geweest. Daar is altijd wel iets te beleven en te fotograferen. De herfstpracht is dan wel voorbij maar er zijn altijd wandelaars, waterpartijen, vogels... en nog veel meer mogelijke onderwerpen. Op diverse plaatsen is er ook aan de jongsten gedacht en zijn er toestellen, passages, brugjes en dergelijke geplaatst. Laat ik nu toevallig bij zo een plek aanwezig zijn toen een wel erg jong kereltje, dat blijkbaar wist waar het avontuur te beleven was, kwam aangelopen. Hij was aan de waakzaamheid van mama ontsnapt en hij was al midden op de touwbrug toen zijn mama pas in de buurt kwam. Gelukkig was er ondergetekende die bij een eventuele val wel zou ingegrepen hebben. Ik had ondertussen al wel een foto gemaakt. Mama vond dat achteraf niet erg.
We hebben onze e-bikes weer eens uit de garage gehaald en we hebben een best mooie tocht gemaakt. Al bij al viel het wel mee met de buitentemperatuur, goede kleding houdt je warm. In de late namiddag, bijna terug thuis trok de hemel warempel een beetje open en kwam de lage zon te voorschijn. Een oude fotografen wijsheid zegt "tegenlicht is het mooiste licht" en ik heb dan ook enkele keren mijn Sonytje aan het werk gezet richting Westen. Dit beeld komt uit Cawinkel. (Da's de naam van de straat he...) Ik heb geprobeerd de zon achter een boom te verbergen, maar de boom was niet dik genoeg.
We waren vandaag wel verplicht om thuis te blijven. Er zou tussen 12 uur en 6 uur een werkman langs komen om de aansluiting van de waterleiding van een digitale meter te voorzien zodat de meteropname voortaan rechtstreeks doorgestuurd kan worden. En jammer genoeg kwam die kerel pas rond vier uur, toen ie klaar was was het te laat om er nog op uit te trekken. Ik heb dan maar in en rond het huis wat gefotografeerd en de twee verwilderde huiskatten die hier permanent rondhangen - het vrouwke zorgt er voor dat ze niks te kort komen - kreeg ik ook weer enkele keren voor mijn lens. Het vrouwke heeft trouwens ook gezorgd voor een veilig nestje onder de restanten van wat ooit het speelkasteel van de kleinkinderen was en dat er nu redelijk verwaarloosd bij ligt. Een oude plastic regenton met wat hooi erin weten die poezen wel te appreciëren. Dichtbij komen lukt niet, dan gaan ze lopen maar met de 300 mm plus een 1,4x extender op mijn toestel kon ik toch dit beeld schieten.
Je hebt al in geen jaren een gitaar vast gehad, je hebt dus ook helemaal geen eelt meer op je vingertoppen en je hebt beloofd dat je gitaar zult spelen tijdens het warmste week optreden van de verenigde ex- en nieuwe leden van de Kerstmusical, dan brengt dat pijnlijke toestanden mee. Ik ben opnieuw aan het repeteren gegaan, de routine en de techniek was helemaal weg maar ik weet wel hoe het moet natuurlijk. De pijn die je ervaart bij het kweken van nieuwe eelt was een bepalende factor in de tijd die ik alle dagen kon besteden aan de oefeningen. Uiteindelijk leek het er op dat ik er min of meer klaar voor was en vandaag was de grote dag. In het theaterzaaltje van het begijnhof in Diest hebben we ons ding gedaan en alles liep verrassend vlot, zij het dat de pijn in die verdomde vingertoppen er voor zorgde dat ik alsnog enkele vereenvoudigingen in mijn ingestudeerde prestaties moest aanbrengen. Het liep ook wel eens een keer fout, maar dat heeft geen mens gehoord hoop ik. Onze dochter en Anne Marie, hebben beiden te maken met een minder bekende ziekte en de reden van dit optreden in het kader van de warmste week heeft o.a. ook daar mee te maken. Ze hebben samen met Daalman, ondertussen in het Vlaamse muziekland een gekend persoon, een nummer opgenomen en de elfen uit de Kerstmusical - ze noemen zich nu de 11club - hebben ook hun steentje bijgedragen. Tijdens de pauze van onze voorstelling wilden Ilse, Annemarie, Daalman en de 11club graag poseren voor een foto. Het bewuste nummer kun je trouwens beluisteren op: https://www.youtube.com/watch?v=k9oM_DPozj8
Hehe... ik ben weer gaan fietsen vandaag. De voorbije dagen leken niet erg geschikt maar vandaag zou het droog blijven in de namiddag en ik heb mijn vriend de e-bike gevraagd of ie nog eens een toerke wilde doen met mij. Ik ben naar Turnhout gefietst en ik heb een net iets meer uitgebreide fotosessie besteed aan het Begijnhof. Uit de oogst koos ik voor dit beeld. De rij huizen met dezelfde luiken en de grot die het zicht op de begijnhofkerk een beetje in de weg zit roepen herinneringen op. Hier heb ik zelf ook enige binding mee. Mijn goede vriend Charel Van Herck zaliger, manager van o.a. Juul Kabas, Marc Dex, Micha Mara... woonde in het iets hogere huis ongeveer midden in de foto. Ik heb daar ettelijke uren doorgebracht al brainstormend om iets origineels te bedenken. En eigenlijk kwam Charel nog vaker bij ons thuis omdat zijn Paula de TV monopoliseerde voor haar eigen voorkeurprogramas als er voetbal op TV was. Dan keken we samen en waren we nadien ook weer bezig met schrijven, componeren en plannen. Er zijn wel enkele succesvolle resultaten uit voortgekomen trouwens. Nog een wetenswaardigheid: Charel is de enige persoon die ooit de toelating had om te roken in huize Pol en Josee. Ik ben een fanatieke anti-roker, maar de sigaren die Charel opstak waren net iets minder vies dan alle andere tabak-rotzooi. Waarschijnlijk was ik wel een beetje vooringenomen door onze vrienschap.
Nauwelijks 50 m van onze voordeur, langs de Kasterleesteenweg is café De Kwezel, een plek waar we wel eens vertoeven. Ondanks het druilerige en grijze weer waren we samen te voet naar De Spar gewandeld om wat inkopen te doen en toen we bijna thuis waren konden we de verleiding niet weerstaan om er toch even binnen te lopen om wat te socializen. De poolbilliard is er een populair stuk meubilair en het is altijd leuk om de actie te volgen. Toen ik vroeg of ik enkele foto's mocht maken van de spelers die een wedstrijdje aan het spelen waren vonden ze dat oke. Uit de oogst koos ik voor deze speler die erg geconcentreerd een eerste stoot doet om een nieuwe manche te beginnen.
Ondanks het feit dat ik beslist heb om niet meer in de rol van kerstman te kruipen dit jaar voel ik me toch nog erg verbonden met de voorbereiding van de theatervoorstelling en alles er rond. Mijn zus, die de drijvende kracht is achter het kerstgebeuren had het plan opgevat om nog eens een kerst-familie-reunie en een optreden te organiseren om wat geld in te zamelen als bijdrage voor de warmste week. Daar wilden het vrouwke en ik uiteraard graag aan meewerken. Vandaag was het een soort generale repetitie bij mijn zus thuis. Zondag is de voorstelling in het zaaltje van het begijnhof in Diest. De nieuwe kerstman, die mij dus komt vervangen, was er ook en het klikte meteen, het is nen toffe!!! Er is wel een klein probleempje, hij heeft geen gezellige kerstmanbuik zoals ondergetekende, integendeel, hij heeft een naar mijn normen erg slank figuur maar daar hebben we een oplossing voor gevonden. Voor hij zijn kerstmanpak aantrekt wordt hem een valse buik voorgebonden en daarna komen de kerstkleren er overheen. Ik ben even met hem meegegaan naar de kelder waar alle mogelijke attributen zijn opgeslaan om de goede spullen uit te kiezen en uiteraard had ik mijn fototoestel meegenomen om dat alles vast te leggen. Het licht in de kelder is maar zozo en om een beetje aanvaardbare sluitertijd te krijgen moest ik weer naar ISO 2000 maar al bij al vond ik dit toch wel een zeer sfeervol beeld.
Het was een beetje vergelijkbaar met gisteren... Ik dacht dat het wel geschikt fietsweer was maar het vrouwke wilde liever een fikse wandeling doen. Wie ben ik om het vrouwke tegen te spreken. We zijn all the way naar Kasterlee gewandeld om in De Mastentop iets te gaan nuttigen. Voor de niet Kempenaars wil ik even vertalen: dennenappel noemen we hier mastentop... De Mastentop is een gezellig bruin café waar jong en oud graag even binnenlopen en waar de Fonne zijn klanten rustig bedient met altijd vlekkeloos geserveerde consumpties, een aanrader. Ik kon het niet laten een foto te maken van de drukte op een gewone woensdag namiddag rond half drie. Thuis gekomen vond ik dat het nog beter de sfeer zou weergeven als ik 'm in donker sepia zou omzetten. Voor de collegae fotografen: dit is met ISO 2000 met mijn kleine Sonytje. Het is niet altijd nodig om mijn Canon overal mee naar toe te sleuren he.
In de loop van de namiddag werd het weer steeds maar beter en na een tijdje getwijfeld te hebben of we alsnog zouden gaan fietsen, hebben we toch besloten om een fikse wandeling te doen. Dan ga je natuurlijk niet recht-toe, recht-aan naar het dorp of zo maar je kiest wat alternatieve wegen. Horecazaak "Knooppunt 30" was gesloten, en pas toen ik er langs liep realiseerde ik me dat het verdomme dinsdag en sluitingsdag was. Dan maar verder en via de Stenenstraat en de Weygerberg kwamen we langs deze wel erg dode boom. Er staat nog steeds een hek voor om hem te beschermen en ik vraag me af waarom eigenlijk. Op de stam groeien ondertussen zwammen die zich tegoed doen aan de voedingsstoffen die ze er vinden en om weer eens een totaal anders onderwerp te pakken te krijgen heb ik mijn Sonytje er eens op gericht.
Ook vandaag ben ik de ganse dag bezig geweest met het voorbereiden van ons warmste-week-optreden aanstaande zondag en van fotograferen is er weinig in huis gekomen. Iets na de middag zag het er naar uit dat we een volgende regenzone over ons heen zouden krijgen en de lucht zag er behoorlijk dramatisch uit. Met een pittige zwart wit omzetting in het achterhoofd ben ik even tot aan de straat gelopen om het boompje voor ons huis te fotograferen als voorgrondobject, terwijl de lucht eigenlijk mijn doel was. Een preset in Silver Efex en enkele schuijes een ietsje verzetten zorgde voor dit resultaat.
We zijn vandaag naar Aarschot geweest om te repeteren. Ik ben dan wel Kerstman af, maar in het kader van de warmste weer wilden we met de rest van de familie toch nog een optreden doen om wat extra geld voor het goede doel te verzamelen. De repetitie verliep vlot en volgende zondag is het grote moment. Ik had het zo druk dat ik er nauwelijks aan gedacht heb om mijn fototoestel even te gebruiken. Toen we bijna terug thuis waren - 200 m van onze voordeur - bedacht ik dat het sterrenrestaurant De Pastorie misschien een goed onderwerp zou kunnen zijn om alsnog een foto van de dag te scoren. Even de wagen aan de kant, camera op statief, 16 mm, F9, ISO 100, 20 sec. en "klik", dit is de enige foto die ik vandaag maakte. Achteraf bekeken is de lichtreclame met de naam "De Pastorie" behoorlijk overbelicht door de lange sluitertijd en het kriebelt om snel eens een nieuwe poging te gaan doen maar voorlopig kan ik hier mee leven.
Dat ik mijn visie op fotografie zo breed mogelijk wil houden weten mijn vrienden ondertussen wel. Toch zijn er enkele onderdelen of specialiteiten waar ik meer voeling mee heb dan met andere. Nacht- of avondfotografie is er zo eentje. Het is niet de eerste keer dat ik de eindejaarsverlichting in ons dorp of de ophanging ervan door de noeste vrijwilligers in beeld neem. Het is waarschijnlijk ook niet de laatste keer want ik speel nog altijd met het plan om met de drone het spektakel eens van uit de lucht te fotograferen. Helaas zijn er de laatste tijd steeds weer belemmeringen... wind, KP index, vliegverbod door militaire oefeningen, dan regent het weer... het is geen leuke tijd voor hobby drone piloten. Fietsen was er niet bij vandaag, ik vond het echt te friskes. Op een bezoek aan het fotosalon in Vorselaar na ben ik niet de deur uit geweest, tot ik vanavond toch even mijn stappentotaal enigszins wilde opkrikken en ik op stap ben gegaan richting rotonde aan de andere kant van het dorp. Daar kon ik dit beeld te pakken krijgen.
Mijn maatje Alex, Herentalsenaar, had het terloops al ooit verteld. Er is een cafeetje langs de weg Poederlee-Herentals dat echt diep bruin is en een bezoek meer dan waard. Of het altijd open is liet hij in het midden maar de uitbaatster, Simonneke heet ze wist ie, die al een respectabel aantal jaren torst, zou een van de laatste exemplaren zijn van die typische goedlachse, correcte café-bazinnen die jammer genoeg een uitstervend ras zijn. Vandaag was ik weer gaan fietsen, zonnig maar fris weer, en, het is geen verrassing, ik zoek altijd alternatieven. Voor een keer koos ik er voor van uit Poederlee langs de N 153 op het fietspad richting Herentals te fietsen en eigenlijk was ik er al voorbij toen ik me realiseerde "he, dit is dat bewuste cafeetje..." Ik heb de e-bike langs de gevel gezet en ik ben iets gaan consummeren. Ik heb een leuk gesprek gehad me Simonneke en toen ik haar vroeg of ik haar mocht fotograferen om aan mijn maatje te tonen dat ik er uiteindelijk binnen was geweest vond ze dat geen bezwaar. En eigenlijk vind ik de foto het ook wel waard om als foto van de dag te figureren op deze pagina's.
Het vrouwke wilde graag naar het shopping center in Olen, ik wilde wel mee, niet om winkels in en uit te lopen maar om wat rond te fotograferen. Toen ik klaar was om met de wagen te vertrekken zag ik dat ze warm ingeduffeld aanstalten maakte om de batterijen van onze e-bikes van de laders te halen. Tja... Ik vind fietsen nooit erg, ook niet met dit redelijk fris weer. Al bij al viel het nog wel mee, wij zijn ondertussen blijkbaar een winterhard fietsend echtpaar. Ik geef graag toe dat ik redelijk geinspireerd was door de lezing die ik vorige maandag bijwoonde van fotografe Sofie Steenhoudt in Vorselaar. Pittig zwart-wit was het enige punt op mijn wenslijstje en ik heb enkele leuke beelden kunnen scoren. De loopband die je naar boven brengt in de Decathlon was een vruchtbare locatie. Perfecte symmetrie was geen optie maar het scheelde toch niet veel en die persoon in tegenlicht staat er niet toevallig op die plek, daar heb ik even op gewacht.
Tja, fietsen gaat me beter af als wandelen tegenwoordig en om mijn dagelijkse lichaamsbeweging te plukken ben ik toch weer met de e-bike op pad gegaan. Via Kastelee naar het Prinsenpark, en dan langs het Meulezicht weer terug, goed voor net geen 25 km maar met dit twijfelachtige weer vond ik het voldoende voor vandaag. Het Prinsenpark is altijd wel een interessante plek om te bezoeken, er zijn diverse mogelijke wandelingen, de ene wat langer dan de andere, de meeste ervan hebben we ooit al eens gedaan en ik kan ze zeker allemaal aanbevelen. De plaats waar in juli en augustus de zomerbar wordt georganiseerd was vandaag helemaal verlaten. Bij de ingang van het terrein kon ik dit beeld te pakken krijgen. Generatie rookvrij... alweer een streven waar ik helemaal achter sta.
