|
Zong een koor in de kerk over een plots overleden man van ons bedrijf, 43 jaar, hartaderbreuk. Ik kreeg de fatale telefoon midden in de nacht, om te rillen en uit te schreeuwen van onrechtvaardigheid. Een brave hardwerkende man in onze zaak, een voorbeeld van stiptheid en gedrevenheid, een meester in zijn beroep, met verantwoordelijkheidsgevoel, veel vrienden, twee kinderen, eentje van acht jaar en eentje van twaalf jaar. Het meisje las een briefje voor dat ze, met haar broertje, de papa zo graag zagen. Maar papa was nu niet meer, en hoe het nu verder moest, ontroerend en verscheurend. xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Laat hem slapen laat hem rusten
Neen mijn God! Laat hem leven, laat hem liefhebben, laat hem werken, laat hem leute maken, schreeuwde mijn hart in stilte in die overvolle kerk. 43 jaar, zo jong nog. Ik zag de mannen van ons bedrijf, allemaal stoere kerels, die hem uitgeleiden en eerbiedig hun vriend kwamen groeten. Ze waren heel stil en ingetogen. De grote mond die ze anders soms hebben was even heel ver zoek. Het maakte toch indruk als tussen de gebeden plots een liedje van Clouseau gezongen werd: Ik zie je graag. En ook Het afscheid van een vriend. Men kon een speld horen vallen, de kerk heeft begrepen dat de mensen het afscheid van een medemens op hun eigen manier willen regelen. Zijn prentje was ontroerend mooi met het eigen geschreven tekstje van Nele en Sephe:
Opperste rechter van hierboven, ik ben de Sephe, ik ben 7 jaar. Ik heb een briefje geschreven aan mijn Pappa die nu bij U is, en mijn zus Nele zegt dat ik een foutje heb geschreven: leevde is fout, het moet leefde zijn met een F. Het spijt mij, het is een procedure fout, ik zal het nooit meer doen. Nu moet alles opnieuw gedaan worden, kunnen we dan nu onze pappa terug krijgen? Sephe en Nele.
Tot gauw rocor
|
