De dagelijkse dingen volgens Roger (78jr) uit Beveren Waas Elke week een nieuw verhaal...
Reacties zijn steeds welkom!
>> NU OOK BESCHIKBAAR VIA WWW.ROCOR.SHORT.BE
03-08-2008
Een palmboom is en blijft een palmboom
, waar hij ook staat!, wordt een gezegde onder de vakantiegangers. Of hij nu in Spanje, Italië of ergens anders op het strand staat, het begint overal in de wereld op elkaar te lijken qua zee, strand, wandeldijk en winkels. Ze hebben niet echt ongelijk. Vraag het eens aan je vrienden, of ze het goed hebben gehad op vakantie, wat is hun antwoord? Ja en goed weer! Het tweede wat men zegt is: En goed van eten, we gaan zeker nog eens terug!, wat bewijst dat eten voor ons Belgen toch echt belangrijk is.
In vele vakantiebestemmingen hebben ze daar al lang wat op gevonden. Ze voorzien all-in waarbij ge kunt eten en drinken naar hartenlust. De kinderen kunnen ijsjes eten en drankjes nemen zoveel ze maar willen, en dat alles binnen het betaalbare. Niet altijd de kwaliteit van bij ons, maar toch, ge moet het hotel niet verlaten, wat ook hun bedoeling is. Voor gezinnen met kinderen de ideale formule, zeker als het om een strandvakantie gaat. Wat ook soms gebeurd in Turkije is dat men om 15 uur het zwembad rondgaat met een bordje frieten en wat mayonaise, als dat niet Belgen vriendelijk is! Onlangs hoorde ik iemand zeggen: Reisjes ter plaatse doen we niet meer, dat is te duur, en ge komt toch altijd terecht in een lederwinkel. 20 kilometer links en rechts van het mooie hotel met vriendelijke bediening, was geen enkele stad of bezienswaardigheid, dus ter plekke blijven, of de rammelbus nemen, niets voor mij! Ik heb een echte rust en eetvakantie genomen, goed voor een keer, de stress was weg, maar ik ben drie kilo aangekomen.
Zou dat geen formule zijn voor ons land? All-in vakantie aan zee met binnenzwembad, voor iedereen betaalbaar? Als dan nog de zon schijnt bent U in het paradijs. En links en rechts een bezienswaardigheid, wie kan er meer laten zien dan wij? Wij hebben alles, maar ge moet het willen zien. Vakantie moet ge zelf maken, en het weer zal er veel aan doen, maar zalig niets doen, wat wandelen, mensjes en winkeltjes kijken, wat lezen, filmpje meepikken, restaurantje bezoeken, als dat geen luxe vakantie is! En: het kan allemaal HIER BIJ ONS!
Een persagentschap is niet zo goed ingelicht als mijn vrouw hare kapper, die man en zijn medewerkster, laten we ze Suzy noemen, weten meer. Het is zelfs zo, al wat in dat salon verteld wordt, is de waarheid en niets dan de waarheid. En Suzy kan het weten, want de Betty heeft het hier zelf verteld, en daar durf ik mijn hand voor in het vuur steken, als dat geen garantie is!
Pas op, die man vraagt er zelf niet naar, die informatie wordt hem zomaar aangeboden, vers van de pers. Het enige nadeel, als ge het een nadeel kunt noemen, dat het vijf miljoen geworden is, in plaats van een miljoen dat de vriend van die blonde, die denkt dat ze nog 20 jaar is met hare minirok, gewonnen heeft. Er worden al eens wat zaken overdreven. Alle reizen dat zijn klanten ondernemen worden hen haarfijn uitgelegd voor ze op reis vertrekken. Alle vrouwen die twee maanden zwanger zijn, ze weten ervan. Ook als ze over tijd zijn, een verliefdheid of een slippertje, niets blijft geheim. Een echt informatiebureel om blogjes te maken dus.
Een goede mop komt altijd van kappers. Ook is hij een vrouwen coiffeur, hoewel hij soms ook mannen knipt op aanvraag... Maar probeer geen slecht woord te zeggen van dat, of u hebt al zijn vrouwelijk fans tegen U. Want niemand kent mijn haar beter dan mijn kapper, blijf dan maar rustig als echtgenoot. Ik ben er steevast van overtuigd dat de man zijn beroep kent, want als u meerdere vrouwen kunt tevreden stellen dan behoort U tot de supermannen. Weet ge wat, het zijn tegen-U-aan-drummers, die coiffeurkens! Ik mag gelijk waar in de wereld zijn, haar kapper doet het beter. Ik ben jaloers, ok, maar de Suzy is veel beter dan hij, want zij doet altijd the finishing touch. Ik bewonder dat mens om overeind te blijven tussen al dat geteem van die vrouwen en ze blijft altijd plezant en vriendelijk. Een makkelijk beroep is dat zeker niet: Mijn haar wat korter, mijne frou frou wat hoger opgeknipt, van achter wat langer, de kleur een ietsie pietsie roder, die kale plek wat wegwerken achteraan, mijn meshen wat meer laten uitkomen. Weet u wat ik mij dan afvraag? Doet de kapper niet zijn goesting ondanks hij wel luistert?
Voor alle duidelijkheid, die man werkt heel hard. In dat gezelschap zeker niet simpel. Ik denk dat hij soms meer vermoeid is van die roddels aan te horen dan van zijn mooi beroep. Maar ik moet zeggen, er komen altijd lachende gezichten uit zijn magische verfwinkel.
Sinds kort brengen mijn kleinkinderen hun vriendjes en vriendinnetjes al eens mee naar huis, meestal beleefde kinderen die hun manieren kennen. Als dat gebeurd, vraag ik uit beleefdheid naar hun ouders. Die gasten kijken dan raar, dat heb ik moeten afleren. Ik vond dat vreemd! Wat was er aan de hand, dat ventje antwoordde: Deze week verblijf ik bij mijn vader, maar die heeft een nieuwe vriendin en die is niet leuk, en ons vader is ook niet in zijn gewone doen als ze in de buurt is. Hij zegt zelfs schat tegen dat mens, ik ben het gaan zeggen tegen ons mama en die was dan boos op mij. Ze snauwde mij af en vroeg of ik ook mama zei tegen die sloerie.
Lap einde gesprek dacht ik, maar neen. Hij vertelde het mij allemaal haarfijn, alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Er waren er al tien in zijn school waarvan de papas of de mamas niet meer thuis woonden. Hij had veel speelgoed zei hij, en binnenkort kreeg hij een laptop van zijn vader en van zijn mama een gsm. Het belkrediet zal geen probleem zijn want ik krijg veel pree van twee kanten.
Er was een meisje bij dat vertelde dat ze twee soorten klederen had. Eén gekozen door haar eigen mama en klederen bij onze papa zijn vriendin. Beiden vertelden die mamas van elkaar dat die andere geen smaak of verstand had om kinderen te kleden en hoe hij (de vader) daar wat in kon zien. En zei ze: Ik vraag mij nog altijd af wat die truut meer heeft dan ik! Jaja, met alles bloot lopen en goed zijn onder de sprei zeker! Vechtscheidingen dus, anders gezegd, onverzoenbare en onherstelbare ontwrichting van het gezin. Mooi Nederlands hé!
Ook gehoord dat het soms loopt alsof er niets aan de hand is. Dat ze samen met de kinderen nog van alles doen, zeg maar de gezamenlijke uitvoering van het ouderlijk gezag en zelfs samen nog eens de bedstee delen. Maar alle dagen bij elkaar, neen dat lukt niet meer. Ze is verliefd op een ander.
Einde van de citaten. Van variatie gesproken.
Ja wadde zeg, bangelijk. En maar hopen dat het bij U niet gebeurd, niemand is er vrij van, in deze verleidelijke wereld. Daartegenover zie ik nog veel jonge gezinnen waar alles zo liefelijk en goed verloopt, die samen alles doen voor de kinderen en maar één doel hebben in hun leven: gelukkig zijn.
Merkt U dat soms ook als u iets meemaakt waarvan u denkt, dat moet ik eens vertellen in gezelschap, dat is toch de moeite geweest. Uw laatste woord is nog niet uitgesproken, of men vertelt een verhaal dat veel straffer en veel verder gaat, waarbij je eigen belevenis een verhaaltje lijkt dat het bespreken niet waard is. Als mij dat overkomt ben ik teleurgesteld en laat het blijken. Dan doe ik geen moeite om mijn verhaal af te maken, hoe men ook aandringt, en dat is ook niet netjes van mij. Moet het nu altijd overheersend zijn en waoo! Het gewone simpele, daar zit veel eerlijkheid in en is toegankelijk voor iedereen. Zeker als er humor aan te pas komt.
Iets anders nu. Ik stelde aan jongeren de vraag: Waar spaart U momenteel voor? Dat is een stomme vraag die u niet moet stellen aan de jeugd van deze tijd, want wij sparen nergens voor!, zeggen ze. Als een stuk bouwgrond tot 150000 euro kost en bouwen het dubbele, denkt U dan, rocor, dat sparen nog zin heeft? Wat moet u daarop zeggen, ze hebben gelijk. Maar sparen is van alle leeftijden, daar staan wij Belgen bekend voor, en een baksteen is voor ons het symbool om ons geborgen te voelen.
Schuld maken? Ons Moeder zei: Niets kopen vooraleer de centjes in U schuif liggen! Cliché, maar nog altijd een vorm van zich goed te voelen. Nu moet men met twee gaan werken om een huis te verdienen, wat als iemand ziek valt? In ons verre verleden was 300 kilo aardappelen, 500 kilo kolen, een Keulse pot gevuld met gezouten spek, 100 steriliseerbokalen gevuld met vlees, groenten en fruit een garantie om de winter door te krijgen. Dat is nu om te lachen, zelfs schaterlachen. Zo een oubollige gedachte, U gaat naar de supermarkt en koopt het toch!
Het zal zo wel zijn, de jeugd van nu bekijkt het anders. Nú genieten zeggen ze, we zien wel wat de toekomst brengt. Fout of juist, politiek gezien is niets meer stabiel, dus misschien hebben ze gelijk. Maar met wat nu boven ons hoofd hangt, alles peperduur, België in twee splitsen, stookolie niet te betalen, is het toch geen schitterend vooruitzicht. Ik begin te hamsteren, de jeugd kent dat woord niet, maar dat komt nog wel. Ik ben wreed pessimistisch, vindt U niet? Dat ligt niet in mijn aard. Wie moet er 100 steriliseerbokalen hebben met vuur en ketel, en een thermometer plus sluitingen?
Het is toch een bangelijke periode, in een tijd waar overal in de wereld bommen ontploffen. We brachten onze vakantie door in Middelkerke aan zee. Bij een wandeling langs de dijk reed mijn kleinzoon met een gehuurde vreemd soort fiets rond. Heel wendbaar, hij genoot ervan. Op een plaats waar s avonds de muziekevenementen worden gehouden, was nu het terrein voor de kinderen, die er naar hartelust rondtoerden in hun vreemde tuigen. Men heeft vanop de trappen ernaast een mooi overzicht, wat vandaag belangrijk is. Naast mij op het muurtje zat een mevrouw een crème glacé te eten uit een bekertje met een plastiek lepeltje. Een beetje verderop zat een jong koppeltje met een kind, een lopertje zeg maar. Het kind liep rond en kwam voorbij de dame met het ijsje, het kind keek er verlangend naar. De Dame zag het en spontaan bood ze het kind een schepje ijs aan, dat het gretig opslokte en vragend keek voor een 2e schepje, wat ze meteen kreeg en zelfs ook een 3e. De ouders riepen: JULIEKE dat mag niet!, en het kind keerde tevreden terug. De ouders knikten dankbaar naar de dame, zo simpel kan het zijn .
Bij onze verdere wandeling waren we getuige van een bijna botsing tussen een kind met een fietsje en een volwassen man. De ouders van het kind excuseerden zich en zegden tegen hun kind dat het moest oppassen voor de mensen. Allemaal zo menslievend, want eigenlijk moest die volwassene toch oppassen? Het gebeurde op de dijk, het domein van de kinderen in de zomer. Geen geroep, geen gelijk willen halen, gewoon wat lief zijn voor elkaar, wat begrip tonen, mijn god laat mensen onder elkaar begrijpen dat het anders kan.
We gingen iets drinken langs de dijk met zicht op de zee, er was plaats, maar wel een stoel te weinig. Naast ons was een stoel over, maar daar stonden de tassen op van die mensen ernaast. We moesten het niet vragen, we kregen spontaan die stoel. Toch simpel, zoals het hoort. Bij elkaar allemaal kleine dingen, maar heel menselijk. Het aangename gevoel van iets te kunnen doen voor je medemens, is juist dat tikkeltje wat we allen nodig hebben. Als ge dan overal in de wereld hoort dat mensen zichzelf opblazen, en daarbij een aantal medemensen doden, geven die kleine voorvalletjes toch een goed gevoel. Maar laat ons ermee beginnen want de weg is nog lang vooraleer we zullen begrijpen dat we allen gelijk zijn, en dat het allemaal kan zonder geweld, om iets te bekomen.
NB. De zee en de vakantie doen toch wat aan een mens, vele koppels van rond de vijftig en ouder liepen hand in hand op de dijk verliefd keuvelend, mooi is dat, de kinderen voorzeker bij de grootouders.
Het hangt dik mijn voeten uit, U mag het gerust weten, ik hoor dat dagelijks en van iedereen verkondigen: IK HEB GEEN TIJD! Het is een zeer drukke tijd, ik weet het, maar men maakt van een mug een olifant. Precies of op hun werk moeten ze van het ene naar het andere lopen. En die stress! Nog zoiets, ze komen dan thuis en kunnen nog met moeite het gras afrijden, een gazon met de grootte van een postkaart. Ge moest eens weten wat ze vandaag allemaal geregeld hebben. Ziet ge nog iemand een moestuin hebben? Nochtans met wat inspanning en een serre natuurlijk, kunt ge voor gans de zomer tomaten en komkommers hebben, vroege bloemkolen, verse sla, peterselie en voor vier keren fijne boontjes zoals op restaurant.
Er is wat werk aan natuurlijk, maar het genoegen onbespoten groenten te eten, gaat toch boven het zogezegde goed gevoel om eens rond de straten te lopen in training, tussen al die uitlaatgassen, en je conditie eens te tonen aan de medemens. Neen, het moet een tuin zijn met planten en bloemen, mooie gazon, niets mis mee natuurlijk. Daar kruipt ook veel tijd in, maar daar kunt ge mee pronken, en een krop sla is zo opgegeten en dat ziet niemand. Misschien komt de tijd terug dat we opnieuw groenten zullen kweken. Ze zijn peperduur, een bloemkool kost meer dan 3 euro, zoals alles van groenten en fruit uit het buitenland. Een citroen: 49 cent, vroeger 20 frank, dat geloofd ge toch niet?
Waar bemoeit U zich mee zult U zich afvragen, maar ik heb tijd om dat alles te doen en dan is het makkelijk praten, maar het is zo aangenaam om je zelf gekweekte groenten op je bord te hebben. Vroege schelperwten, met jonge wortelen, ik eet er een kotelet bij, een tomaat rijp gekomen op de struik. Verse peterselie in de soep, een selder uit den hof bij de mosselen, een niet te grote komkommer bij de sla, met wat vers bieslook. Maar voor het geld moet u het niet doen, het werk, alle dagen water geven in de serre, de dieven uit de tomaten doen, u moet er dagelijks tijd in steken. Buiten de serre prei kweken is bijna onmogelijk. Dan moet u drie maal sproeien met straf spul, maar wat denkt U, als U prei koopt is het nog erger. Ons gestel heeft zich aangepast zegt men, ik weet nog, toen 605 nog te koop was, een sproeistof. Met een flesje ervan kon je de hele gemeenschap uitroeien, maar drie keer per jaar er de prei ermee sproeien, dat kon geen kwaad! Gelooft U dat? Het is uit de handel nu, gelukkig maar.
Als mijn kleinkinderen in de serre komen kennen ze het verschil niet tussen peterselie en een selder. Alleen als ze tomaten eten van de pepe, dat smaken ze, en dat zou later moeten groenten kweken, forget it. Verse spinazie uit de serre in de puree patatjes gemengd, met een eindje worst, niet slecht vind ik.
Beste sportievelingen, als ge U goed voelt en ge aan je conditie werkt, zeker niet laten. Ik ben er jaloers van.
Om zeven uur vertrokken met de Thalys en terug om elf uur s avonds, veel te kort om naar Parijs te gaan. Mijn zus wilde 30 jaar terug twee kinderen uit de buurten van Parijs een mooie vakantie bezorgen, ze waren toen drie en vier jaar. Mooie Algerijnse kinderen, die toen zeker aan tafel dachten: ik moet hier rap zijn, anders heb ik niets, ze waren thuis met negen, en daarom moesten ze rap eten, hebben is hebben dachten ze. Tot ze begrepen: ha! Hier is genoeg! Ze hebben ondertussen zelf kinderen van 8, 5 en 2 jaar, maar de vriendschap die mijn zus daar nog van ondervindt is ontroerend. Ze noemen haar mama Simonne en doen nog dikwijls beroep op haar. Het zijn moslims wat mijn zus altijd gerespecteerd heeft, wat niet altijd makkelijk was. Ze kwamen ieder jaar twee maand en hadden dan een zeer goede vakantie, het waren beleefde, dankbare kinderen, iedereen droeg zijn steentje bij met kledij en wat geld.
Vandaar ons bezoek bij hen thuis, wat een luxe die Thalys trein! Om 10.30 uur aankomst in hartje Parijs. Daar werden we opgehaald, na wat metro rijden waren we ter plaatse. We werden welgemeend hartelijk onthaalt in hun stulpje. 25 vierkante meter in totaal voor drie kinderen met de ouders. Ze sliepen allen in dezelfde kamer, hoe dat later moet als de kinderen groot zijn, is voor mij een vraagteken.
Ik zou graag een cognac gehad hebben bij de koffie maar dat lukte niet vanwege de godsdienst, stom van mij natuurlijk. Die levensstijl van die mensen is anders, hun cultuur bepaald alles, ik versta dat natuurlijk niet. Toen we aan tafel gingen was de moeder verdwenen, toen ik achter haar vroeg zei men dat ze niet samen met mannen aan tafel zat. Na wat aandringen en uit beleefdheid voor de gasten stemde ze toch in. Ze zei dat ze nog nooit in een café of restaurant was geweest, ze is 64 jaar. Wat een stad, zoveel verschillende nationaliteiten, die kledij, van minirok tot gesluierd, overvolle metros en winkels, hoe werelds kan men toch zijn? Groot komen in zo een stad als kind, hoe moet dat? Ik zag haar kinderen vier uur aan een stuk met hetzelfde speeltje bezig. Ik heb ze niet horen zeuren. Toen ik daar wat over vroeg zei men: Wat moeten ze anders? Op straat spelen kon en moest niet.
We hebben nog het museum van Grévin met wassen beelden bezocht, echt mooi. Ik ga nog eens voor een week om wat meer te bezoeken, nu was het om de kinderen eens terug te zien, het heeft deugd gedaan. Maar zoals steeds loop ik altijd om thuis te zijn
Zong een koor in de kerk over een plots overleden man van ons bedrijf, 43 jaar, hartaderbreuk. Ik kreeg de fatale telefoon midden in de nacht, om te rillen en uit te schreeuwen van onrechtvaardigheid. Een brave hardwerkende man in onze zaak, een voorbeeld van stiptheid en gedrevenheid, een meester in zijn beroep, met verantwoordelijkheidsgevoel, veel vrienden, twee kinderen, eentje van acht jaar en eentje van twaalf jaar. Het meisje las een briefje voor dat ze, met haar broertje, de papa zo graag zagen. Maar papa was nu niet meer, en hoe het nu verder moest, ontroerend en verscheurend.
Laat hem slapen laat hem rusten Neen mijn God! Laat hem leven, laat hem liefhebben, laat hem werken, laat hem leute maken, schreeuwde mijn hart in stilte in die overvolle kerk. 43 jaar, zo jong nog. Ik zag de mannen van ons bedrijf, allemaal stoere kerels, die hem uitgeleiden eneerbiedig hun vriend kwamen groeten. Ze waren heel stil en ingetogen. De grote mond die ze anders soms hebben was even heel ver zoek. Het maakte toch indruk als tussen de gebeden plots een liedje van Clouseau gezongen werd: Ik zie je graag. En ook Het afscheid van een vriend. Men kon een speld horen vallen, de kerk heeft begrepen dat de mensen het afscheid van een medemens op hun eigen manier willen regelen. Zijn prentje was ontroerend mooi met het eigen geschreven tekstje van Nele en Sephe:
Opperste rechter van hierboven, ik ben de Sephe, ik ben 7 jaar. Ik heb een briefje geschreven aan mijn Pappa die nu bij U is, en mijn zus Nele zegt dat ik een foutje heb geschreven: leevde is fout, het moet leefde zijn met een F. Het spijt mij, het is een procedure fout, ik zal het nooit meer doen. Nu moet alles opnieuw gedaan worden, kunnen we dan nu onze pappa terug krijgen? Sephe en Nele.
In goede conditie verkerend, vrij helder van geest, meer dan 50 jaar op de baan met de auto, baart dat zorgen voor U? Of rijd ik in de weg? Soms vraag ik mij dat af, als er achter mij wordt geclaxonneerd. Ik ben voorzichtiger geworden, zeker wat trager. Mijn oordeel over bepaalde verkeerssituaties is zeker billijker geworden. Zo van: ik was eerst want ik ben gehaast, hoeft niet meer voor mij. Maar de wachtenden achter mij willen het anders, nochtans, ik volg het verkeersreglement.
Op mijn gewone weg kom ik het volgende tegen: eerst 70km/u, dan gaat dat over naar 50km, daarop volgt 30km/u, dan terug 50, en dan weer 70. Een heel gedoe, maar er is een school in de straat, dus het moet. Ik rijd dan zoals aangegeven, wat veel ergernis teweegbrengt. Ben ik dan iemand geworden die niet meer thuis hoort op de weg? Ik rijd 120km/u op de snelweg en ik moet toegeven, ik ben een middenvakrijder. Maar ik heb nog weinig ongevallen gehad en deed toch ieder jaar 60.000 km, nu nog de helft. Heb een grote wagen met een ster op en draag een pet, kent U dit gezegde?
Zelf heb ik de wegen en autostrades weten aanleggen. Waar is de tijd dat de E17 tot in Gent lag en men door de stad moest om in Kortrijk te komen? Er was toen nog geen E34 of expresweg naar de zee en moesten we door Gent naar Eeklo. Geen brug in Temse en alleen de Waaslandtunnel om in Brussel te geraken. U glimlacht en denkt aan de prehistorie, maar wat ik wel weet, mensen luisteren alleen als ge in hun geldbeugel zit, dat merk ik. Ge wordt tegenwoordig niet rap meer voorbij gereden als ge 120 km per uur doet, dat kost centjes. Wat is eigenlijk het voordeel van een auto die 250 km per uur kan, waar kunt U dat rijden?
Maar AUB als U in de bebouwde kom rijdt, in de gemeenten, rij dan volgens de reglementen. Er zijn kinderen en fietsers en meestal staan die overhaaste mannen juist voor je aan de volgende stop of verkeerslicht. Ik doe soms ook stomme dingen op de baan, en eens per maand komt ge toch een situatie tegen waarvan ge zegt: oei, nu heb ik toch geluk gehad. Bangelijk, vindt U niet? Het is weer een vrouw moet u niet meer zeggen, ik kom vrouwelijke buschauffeurs en truckers tegen die dat perfect doen in die mannen wereld, waarom niet eigenlijk?
Waarom niet eigenlijk, we gaan ons niet in ons blootje zetten, ik heb het over geld voor de kinderen. Ik zeg meestal: een appeltje voor de dorst. Oké, maar zeker geen hele mand meer. Vroeger spaarden de mensen het eten uit hun mond zodat de kinderen meer zouden hebben. Dat is aan het veranderen, en gelijk hebben ze. U kunt ze graag zien uw kinderen, maar zelf wat profiteren is blijkbaar bij de mensen doorgedrongen, nog maar goed ook. Weet u waaraan men het merkt? Ga buiten het hoogseizoen eens op reis en u gelooft U ogen niet, allemaal rimpelrockers die in een hotel verblijven met half pensioen. Dan kunnen ze alles gaan bezien in de buurt en uitstappen doen met de bus. De vlotte 65 plusser, sportief gekleed, soms hand in hand. Straf hé! Na 50 jaar samen, zonnebril op de neus, er zijn zelfs omas bij die denken dat ze hun charmes moeten ontbloten, ze doen maar.
s Avonds netjes gekleed, wat goud aan de vingers, de mannen wat verbrand op hun kaal kopje, hun beste Frans of Engels boven halen, hun gsm bij de hand. Een sms berichtje sturen naar de kinderen om te zeggen dat alles goed gaat, we brengen wel een geschenkje mee, voor de kleinkinderen. De jonge thuisblijvers moeten werken, voor ons is dat voorbij, het is genoeg geweest. Zonder op te scheppen, ons generatie heeft veel gewerkt tussen 1956 en 2000, daarom nu den blok erop en profiteren, het zal nog niet! We moeten voor onszelf zorgen, de kinderen eens financieel helpen als het nodig is. Want, als je bedenkt dat het binnen 10 jaar misschien fysiek niet meer zo goed zal gaan met ons, is het de hoogste tijd om de wereld te zien.
Natuurlijk, na 14 dagen vakantie lópen we om thuis te zijn. Nergens beter dan thuis is nog altijd waar. Het mag prima eten zijn in het hotel, de gewone kost van alle dagen smaakt zeker zo goed. Oud worden is niets zegt men, maar lelijk worden is veel erger. Vergeet dat, de ene ziet er wat beter uit dan de andere daar niet van, maar oud worden is geen ziekte. Dus vrolijk door het leven gaan en zeker nie neuten!
Het blijft wennen, niet dat ik het niet graag zie daar niet van, maar ik voel mij schuldig als ik er langer dan 20 sec. naar kijk. Zeker in het bijzijn van mijn vrouw. In Spanje op vakantie, volop genieten van het goede weer, de zee, de rust, het goede eten, lang slapen. Zorgeloos door het leven, winkeltjes kijken, voor mij lijken ze allemaal op elkaar en verkopen ze allemaal hetzelfde waar ik persoonlijk niets van kan gebruiken. Vrouwen worden dat nooit moe, goesting is koop. Maar daar gaat het nu niet om, ik was een blogje aan t proberen schrijven bij het zwembad van een hotel in Spanje, 25 graden warm, schaars gekleed, whisky cola binnen handbereik, samen met de Knack.
Komen daar toch twee mooie meiden, 25 jaar schatte ik, me beleefd vragen of ze de ligzetels naast me mochten innemen. Gebruind, volmaakt lichaam, wat zeg je dan? Ik stelde vast dat ze met hoogste onderscheiding geslaagd zouden zijn voor de potloodtest. Omdat ik een man ben en zag dat ze enthousiast getalenteerd waren met wat een vrouw te bieden heeft, en ik ook aan het milieu en aan de verfraaiing van het landschap dacht heb ik zonder na te denken ja gezegd. Ik heb het mij niet beklaagd, integendeel. Ze dankten mij heel beleefd en beginnen hun kledij aan te passen aan het weer.
De gebeurtenissen worden met groeiende belangstelling gevolgd, ze ontbloten zich en houden alleen een slipje over. Ik doe alsof ik dat de normaalste zaak van de wereld vind en kijk zeer onverschillig toe. Alles even bruin, stelde ik vast. Toch voelde ik mij niet echt op mijn gemak met mijn vrouw naast mij, ik misdoe toch niets hé! Met mijn 70 lentes lag ik daar van mijn melk, mijn blogje haperde, het vlotte niet. Het is toch rap gegaan dacht ik, eerst de minirok en nu dit! Men stelt ons als mannen danig op proef vind ik. Moesten die dames gevraagd hebben: Mijnheer, wil U zonnecrème smeren op mijn rug? Ik zou neen gezegd hebben, mijn blogje moet af! Ik begon de opwarming van de aarde even heel goed te merken.
De dames strekten zich uit met hun armen boven het hoofd, nu gij . En U verschiet dat ik zeg: ik heb ook mijn gevoelens hé.
Dat kan toch zo maar niet, dat Femke van thuis altijd de boter gegeten heeft, het is zonde dat kind, ik pak dat niet meer, ze heeft het altijd gedaan. Het vertedert mij altijd, hoe ze alles wat op haar afkomt verwerkt. Ze heeft wel een aangenaam seksleven, het duurt nooit lang, maar ze neemt het ervan en gelijk heeft ze. Maar nu heeft ze geen dak boven het hoofd, en daar moeten we wat aan doen, als trouwe kijker ga ik naar de schrijvers, er zijn grenzen hé! Ons Fem moet haar rust hebben anders houdt ze het niet vol. Ik heb ervan genoten hoe ze madam Marjan haar zaligheid gaf, zo kennen we ons Fem. Maar, beste soapliefhebbers, zeg maar dat we ongelooflijk verwend worden, met Familie erbij, Kinderen van Dewindt, De beelden van de haven van Antwerpen, ontroerend mooi, onze Robbe waar we ongerust over zijn. De Matroesjkas, de klasse druipt eraf, wereldfaam. Wat dacht u van Katarakt, spannend en iedere week om naar uit te kijken, hoe dat allemaal in elkaar past.
Vroeger moesten we naar Nederland kijken om wat te zien. Het is veel jaren geleden dat ik nog naar NL. gekeken heb. Die Amerikaanse zever, Mooi en meedogenloos, waar ze doden laten verrijzen, en die kijkers slikken dat, niet te geloven. We hebben bijzonder goede schrijvers en er is ook altijd een vrouw bij zie ik. Dat is het geheim van hun succes bij de soap schrijvers denk ik, vrouwen denken nuchter, daar zou ik eens aan mee willen werken aan zo een soap. Als ik zo een aflevering bekijk wil ik de beste acteur eruit halen, wat zelden lukt. Bescheiden moeten ze niet zijn, ze kunnen het, en beter dan in het buitenland. U kijkt toch ook?
In 1956 werd ik als parachutist - commando op voorwacht gestuurd naar onze vroegere kolonie, om alles over te nemen van de lichting militairen die voor ons de daar verblijvende landgenoten moesten beschermen. Wat een uitzonderlijk mooi land, de natuur is ongelooflijk, dat overvalt je. Er zijn maar twee jaargetijden zon en regen, met niets dan vrolijke mensen die onbezorgd door het leven gaan. Daar gingen wij Belgen eens verandering in brengen, we zullen al onze kennis eens ten dienste stellen van die arme negertjes. Toen we daar aankwamen na 23 dagen varen en een vliegtuigvlucht naar Kamina, kregen we een militair reglement toegestopt hoe we ons moesten gedragen tegenover de inlandse bevolking.
Gelooft U wat ik nu ga schrijven? We mochten geen vriendschap sluiten met die mensen, we moesten ze geen handdruk geven. Ze waren niet te vertrouwen, we moesten niet met de vrouwen omgaan en zeker geen seksueel contact hebben, want gegarandeerd kreeg U dan syfilis. Dat is me toen zo hard tegengevallen en het stoort me nog altijd, zodat mijn wereld waarin ik was grootgebracht in elkaar stortte. Zoiets was toch niet te verenigen, ik begreep uit die tekst dat we die mensen gewoon moesten negeren! Wij waren tenslotte toch in hun land, hier zegt men toch direct dat degene die naar ons land komt, zich moet aanpassen? Daar was het omgekeerd, wij zouden toch de taal van die mensen moeten leren en er werd Frans aangeleerd, zeker geen woord nederlands.
De zwarte medemensen woonden in hutten aan de rand van het militair domein, ik gaf wat ik kon missen aan de kinderen, ze moesten ons Bwana noemen (meester). We verbleven er 1 jaar en beleefden er mooie dingen, we plaatsten een brug, deden harde oefeningen, gingen op safari, sprongen met de parachute, trachtten 10 dagen te overleven in de brousse. Als beloning kregen we 14 dagen vakantie in de stad Kamina. Het deed deugd eens weg te zijn van dat strenge militair gedoe. Op de eerste dag, ik vergeet het nooit, ging plots een avondklok. De gekleurde medemens pakte zijn boeltje en verdween uit de stad, waar heen vroeg ik mij af? Ik ben gaan kijken, ze woonden in betonnen koten met golfplaten afgedekt, bloedheet, zoiets waar thuis onze steenkool in ligt. s Avonds was de stad alleen voor de blanken, enkel de kelners moesten blijven om ons te bedienen en whisky- cola te brengen.
Wat ik me nu altijd nog afvraag: wat hebben die mensen van ons geleerd? Al die bemoeienis van ons heeft geleid tot niets, alleen de grondstoffen zijn van tel voor ons. De kolonialen moesten maken dat ze weg kwamen toen Kongo onafhankelijk werd. Er zullen waarschijnlijk ook wel mensen geweest zijn die echt wilden helpen en goed werk verricht hebben.
Wellicht zullen velen onder U dat niet meer geweten hebben maar in mijn jeugd was vlees heel duur en voor sommige mensen was dan het alternatief vogels uit de natuur vangen. De vogels die ervoor in aanmerking kwamen waren vooral spreeuwen, lijsters, mussen en vinken. Alles wat in de netten kwam werd gevangen, gedood en opgegeten. Grote zwermen vogels van alle soorten vlogen toen door het landschap. Op de elektriciteitsdraden gespannen tussen twee palen zaten honderden zwaluwen. Een lugubere onmenselijke bezigheid waarvan men nu huivert en zich afvraagt, kon dat zomaar, het was om op te eten. Gebakken met boter was het heel lekker en voedzaam, men at het warm of koud. Het werd met de vingers gegeten het was peuzelen, het brood werd in de saus gedoopt.
Een haas of konijntje stond voor die stropers ook op het menu, een fazant vangen was een feest. En geloof me, die mensen waren in al deze disciplines heel handig, daar kon de beste boswachter niet tegen op. Sommige boeren en eigenaars van boomgaarden lieten de vogelvangers maar al te graag op hun eigendom toe, zoniet konden ze hun peren- of kersenoogst vergeten.
Sta me toe U uit te leggen hoe technisch die mensen hun netten zelf breiden. De lengte was tussen de 30 en 40 meter, de breedte 4 meter, de mazen aangepast, een zwerm spreeuwen van 100 vogels werd in een keer gevangen. In het midden van de netten werden enkele lokvogels van iedere soort vastgemaakt en als er een zwerm vogels af kwam gaf men een ruk aan een lang koord en vlogen de lokvogels op. De vogelvanger had een fluitje en bootste de zang perfect na met als gevolg dat de zwerm neerstreek, de netten sloegen dan dicht met het gekende gevolg. Een met takken gemaakt hok verborg de vangers onzichtbaar voor die weerloze dieren, hoe ze gedood werden wil U niet weten maar is ook te wreed om te beschrijven. Ze werden verkocht aan de gewone mens in de straat en ook aan de heren in t dorp. Later na het afschaffen van de vogelvangst heeft de overheid ze vernietigd met springstof, even erg vind ik dat.
In mijn tuin komt iedere dag een lijster een serenade geven, heel mooi. Ik zorg dat ze in de winter niets te kort komt. Ik denk dat ze mij daarvoor beloond en woont ieder jaar in mijn hof. Een struik met rode bessen wordt ieder jaar kaal geplukt door 5 merels, onze broodkruimels zijn voor de 20 mussen, er komen ook enkele mezen om het notenzakje leeg te pikken, een vink is een rariteit. Twee merels wonen ook ieder jaar in een struik. Ik help ze een beetje als de jongen uitkomen zodat ze niet gegrepen worden door de kat. Dat is het bestand zowat van vogels in mijn tuin. Ach ja sinds kort krijg ik een roodborstje op bezoek, van iedere soort zijn er nog een klein aantal. In de zomer ziet men ook sporadisch nog een zwaluw. We moeten er wat aan doen, ik merk wel dat de mensen zich bewust zijn van al het mooie dat we hebben en het respecteren.
Ik moet wat bekennen ik heb 60 jaar terug ook spreeuwen gegeten.
We zaten op de tram, waar de laatste tijd zoveel over te doen is. De tram was bezet met mensen van alle leeftijden, er waren ook een twintigtal jongens aan boord met allemaal dezelfde trui aan, van hun ploeg. Ze waren bijzonder goed gemutst, want hun club was kampioen geworden in het voetbal. Ze stampten met hun voeten op de vloer van de tram en klopten op de ruiten. Een oorverdovend lawaai, de andere passagiers hadden er ook plezier in, zo een bende jonge mannen, gezond en sportief, zo bezig te zien. Ze trokken wat aan elkanders klederen, de leute kon niet op, als de tram stopte. vielen ze allemaal op een hoop, een chaos .
Plots beginnen ze te zingen en te brullen: IK KAN NIET LEZEN, IK KAN NIET SCHRIJVEN, IK BEN EEN TRAMBESTUUUUURDER!! De bedoelde man vermindert wat vaart, misschien voelde hij zich beledigd, ik weet het niet. Maar alle andere passagiers lachten, iemand zei nog: Waar halen ze het uit! Gelijk had die, we zijn ook jong geweest zeker, mag er dan niets meer? Het lawaai bleef aanhouden en toen ze allemaal uitstapten liepen ze nog een eind mee met de reeds rijdende tram, het scheelde geen haar of er zat iemand onder, we hielden ons hart vast, maar het liep goed af, gelukkig.
Waar ze gezeten hadden op de tram lag het vol blikjes en papier. Niemand stoorde zich eraan, dat zou wel opgekuist worden. We hebben nadien nog over de kampioenen gepraat, toen plots iemand zei: We hebben gelachen met die jonge snaken, maar zouden we ook gelachen hebben moesten dat allochtone jongeren geweest zijn. Het werd zeer stil. Eerlijk gezegd denk ik van niet! We waren met acht mensen. 50% zei: Mij zou dat niet kunnen geven hebben, de andere helft begon de verhaaltjes op te halen wat er op de tram de laatste tijd allemaal gebeurt. We hebben er nog lang over gepraat toen iemand wijs zei: Tussen alle koren is kaf, zowel tussen de ene helft als tussen de andere, dus ook op een voetbal match.
We zijn zeer blij met de kampioenen, ze hebben het toch maar mooi gedaan, gans het jaar getraind en gespeeld, en eindigen als de beste, een dikke proficiat.
We hebben het over de voorlichting op seksueel gebied voor het huwelijk! In een doos op de zolder had ik een boekje gevonden over het HUWELIJKSGEBRUIK. Zeg maar: hoe men vrijen moest inschatten in 1908, juist 100 jaar geleden. Huwelijksgebruik vind ik echt een lelijk woord, dan is samen de liefde bedrijven toch meer uitnodigend, dan elkaar gebruiken. Ik citeer over den huwelijks plicht: Vrijwillige onthouding met redelijk doel en wederzijdsch goedvinden is in zich geoorloofd en kan zelfs aanbevelenswaardig zijn. En nu komt het: Men plege in deze zaak echter overleg met zijn zielbestuurder, zeg maar mijnheer pastoor.
Als men in die periode trouwde kreeg men van de kerk een boekje, waarin stond hoe ge U moest gedragen als ge niet in zonde wilde leven in het huwelijk, het huwelijksgebruik, zeg maar de liefde bedrijven. Zondige handelingen zoals onansime? Ik heb het opgezocht, het wil zeggen: Het opwekken van een orgasme door met de handen de erogene zones in de genitaliën te prikkelen. Ook nieuwe malthusianisme of geboorte beperking kon niet.
WANT DAT WAS:
1* een daad van laffe en brutale zelfzucht
2* een der zwaarste zonden van ontucht
3* een der zwaarste zonden tegen de liefde jegens elkanders onsterflijke ziel
4* het vermoordt den zielsvrede
5* het verleidt tot heiligschennende biechten en communiën
6* het leidt tot verzwakking en afval van het heilig geloof
7* het neemt den eerbied en de achting voor elkander weg
8* het voert dikwijls tot echtelijke ontrouw
9* het maakt niet zelden zenuwziek
10* het ondermijnt de volkskracht
11* nooit en te nimmer kan daarom deze handels wijze, die op hemeltergende manier in Gods bestel ingrijpt en zijn heiligste wetten verkracht, geoorloofd of kleine zonde zijn
13* buiten het huwelijksgebruik zijn tusschen man en vrouw geoorloofd liefdebewijzen zonder ernstig gevaar voor bevrediging, hetzij van een, hetzij van beide echtgenooten
Effe resumeren: Als ge toen twee kinderen had, had U het twee maal gedaan. Daarom had men vroeger zoveel kinderen! Nu weet ik het! Als ge zoiets leest en men vergelijkt dat met deze tijd waarin een 16 jarige maagd een zeldzaamheid is, denk dat het toch iets beter zou zijn tussen deze twee uitersten.
Of hoe ziet U het ??
Tot gauw rocor
PS : Nog in dit boekje: De ouders dienen er op te letten dat zij het kind niet gedurende den slaap bij zich in bed houden. De moedermelk is voor het kind de eenige goede voeding. Het past aan christelijke echtgenooten, dat zij evenals spijs en drank, zoo ook van het huwelijk gebruik maken niet enkel uit zinnelijken lust, maar met een goede meening en met matigheid.
Ik ben de jongste van de negen, een bende jonge mannen met veel zin om te leven, allemaal schoonbroers. We wilden werken en het ver brengen in het leven, we deden soms gek en hadden veel plezier. We hadden mooie vrouwen en die wilden ook wel Nu zijn we nog met twee en zijn 70 jaar, we willen nog wel, maar wat trager. Onze andere schoonbroers zijn overleden, vorige week hebben we nog een zwager begraven. Hij was 78. Ik heb voorgesteld om bij hem te waken s nachts om zijn doodstrijd wat dragelijker te maken, het is een heel aparte gebeurtenis, ik heb gans de nacht naar zijn gezicht gekeken, in de hoop dat het nog goed kwam, goedwetend dat niets meer hielp.
Af en toe zijn lippen wat bevochtigen, af en toe eens tegen hem praten in de hoop dat hij zou antwoorden. Ook luisteren naar zijn korte ademstoten, vier zakjes met middelen aangesloten in zijn magere lichaam, om een beetje comfortabeler de wereld te verlaten. Comfortabel het leven verlaten noemt dat, ik heb er last mee. Hoe kan dat nu, comfortabel het leven verlaten. Men zal het over pijn hebben natuurlijk. Er is ook een zakje met vloeistof waarmee men je in subcoma houdt zodat je niemand meer herkend, ook geen afscheid kunt nemen. Alles was toch al gezegd als ge elkaar 50 jaar kent.
Die nacht heb ik ervaren dat een mens ongelooflijk graag in leven wil blijven. Ons broer snakte 2 dagen en 2 nachten naar adem op zo een hels tempo dat nog niet vol te houden is door een atleet in topconditie. En waarom? Om het heengaan toch nog wat uit te stellen, hij wilde blijven, hij gaf niet op. Om het sterven wat milder te maken kon hij nog een prikje krijgen met morfine. Toen is hij zacht ingeslapen in het niets. Hij had gevraagd om verast te worden en hem burgerlijk te begraven, wat natuurlijk werd ingewilligd. Het was sober maar aangrijpend en mooi. Het was een lieve man, ik heb nog enkele woorden als afscheid gezegd op zijn begrafenis en ook hoeveel we hem gingen missen. Aan de koffietafel is iedereen al een beetje ontspannen en worden er plezierige herinneringen opgehaald en wordt er al eens gelachen.
Ik ben heel verdrietig geweest en denk dan: nu ik ga er van profiteren, want heden ik, morgen gij, komt verdomd dicht in de buurt
De intellectuelen onder ons beweren dat men perfect kan samenleven met mensen van andere rassen en strekkingen, verschillende godsdiensten, andere zeden, anderstaligen, kortom met alle mensen van de wereld. Liefde voor de medemens overwint alles, men moet gewoon verdraagzaam zijn. Ik mag dat niet in twijfel trekken want menselijk gezien moet het kunnen. Liefst van al zou ik van U een voorbeeld willen hebben waarvan ik kan zeggen, als die het kunnen waarom wij dan niet, maar ik denk dat u dan ver moet zoeken. Een waarheid is, zo zegt men, waar twee mensen samen zijn moet er een derde zijn om te bemiddelen tussen die twee. Als er drie zijn is het ook wat, dan trekken er twee elkaar voor en sluit men de derde uit. Wat denkt die wel met zijn betweterij en lap daar gaan we.
Daar gaan we inderdaad, wat denken die vuile Walen wel, met ons geld de profiteur uit hangen? Voor goed begrip: ik ga mij indekken, ik neem geen standpunt in, gemakkelijk natuurlijk. Zoals iedereen zou ik die problemen allemaal perfect kunnen oplossen. Die Brusselaars mogen blij dat wij dat tolereren als onze taal zo minacht wordt, nu spreken die Waalse ministers plots wel Vlaams, ze voelen nattigheid. Wij zijn met 6 miljoen zij maar met 4 miljoen né!
Waarom wachten die Hollanders zo lang om de schelde te verdiepen en rijden ze onze wegen kapot? Van de Duitsers hebben we geen last meer, het was ooit anders.
De vele allochtonen die hier verblijven? Niet aan beginnen zeker, iedereen kent wel een verhaaltje en weet hoe het moet, als ze hier willen verblijven, moeten ze zich aanpassen en de taal leren daar begint het mee, en iedereen blijft dat maar herhalen tot vervelens toe.
De godsdienst conflicten in de wereld,
De oorlog waar Engeland zich mee bemoeid,
Amerika waar die overal tussen zitten,
De Arabische landen schatrijk maar o zo arm,
Onze vroegere Kongo, wat een prachtig land en natuurlijke rijkdommen, maar ze maken elkaar af.
Zou U in de oost blok landen willen leven?
De joden die verspreid leven in de wereld, nu begint het in Kosovo.
Ik heb de conflicten in de wereld eens gepubliceerd gezien, een honderdtal.
Miljoenen mensen die allemaal hun gelijk willen halen, en maar volhouden tot ter dood. Geloof me, dat maakt me moedeloos, ik ken geen staat of land in de wereld waar u echt van zegt, HOE VREDIG, en toch houden de verstandigen onder ons vol dat het kan, wat denkt U? Waar begint die haat en nijd onder elkaar, we zijn toch allemaal goed opgevoed? In mijn jeugd toen ik nog bij mijn ouders was, had ik eens kritiek op onze buurman. Ik werd onmiddellijk op het matje geroepen van ons Moeder die vond dat zoiets helemaal niet kon en ik moest mij gaan verontschuldigen. Ik die dacht dat ik gelijk had, heb geluisterd naar ons Ma en voelde me nadien zeer goed. Ons Moeder had gelijk, voor mij een ware les, ik denk er nog dikwijs aan, zou dat in de wereld niet kunnen of is dat te simpel? In de ons omringende landen is het juist hetzelfde, dus wij kunnen niet samenleven met andere culturen, en toch blijft men het altijd maar beweren. Zolang men er niet mee geconfronteerd wordt is er geen vuiltje aan de lucht, maar o wee als ze ons raken.
Ik weet niet meer hoe het moet, iedereen heeft een pasklare oplossing, iedereen moet op zijn plekje blijven zeggen sommigen. Weet u wat? Het begint allemaal bij ons zelf, en wat gebeurt er dan, NIETS.
Beste geleerden onder ons, UITLEGGEN!!! ZEG DAN HOE HET MOET!!
Vroeger zei men van jonge dames als ze niet echt geïnteresseerd waren in naaiwerk: Ze kan nog niet eens een knop aannaaien of een kous stoppen en dat wil gaan trouwen! Dan was men blijkbaar een sukkel die het nooit ver zou brengen, ze kan met moeite een ei bakken zei men ook. Als ze een gezin wou stichten moest men goed zijn in alles, zelfs in bed, wat blijkbaar altijd bijzonder goed lukte, want een goede huismoeder moet goed zijn in bed, straffe uitspraak voor die tijd als u het mij vraagt.
Onlangs moest er in de school bij de kleinkinderen gebreid worden, in plaats van bij hun moeder te gaan om raad komen ze bij oma terecht want hun eigen moeder kan nog geen knoop aannaaien laat staan breien. Oma kunt u ook mijn jeans verkorten want wij hebben geen naaimachine, ze moeten dan op een stoel gaan staan, kwestie dat de oma zo laag niet meer kan bukken. De broek wordt dan afgespeld, van voor iets korter dan vanachter, afgekipt en gestikt, met een speciale steek zodat het nooit meer uitvezelt of loskomt.
Vroeger werd alles veel langer (qua tijd) gedragen, nu puilen de containers met oude kledij uit. Ik denk dat de derde wereld goed gekleed loopt als dat allemaal op zijn bestemming komt. Onlangs reed ik een klasje met kinderen voorbij. Een 30 tal jongens en meisjes, 15 jaar schat ik, begeleid door een leerkracht en allen te voet. Zonder uitzondering droegen ze een jeansbroek, mooie dracht vind ik. Als ik word genodigd op een feest of receptie moet ik afgeborsteld zijn, en o wee als ik de juiste kleuren niet goed heb gekozen. Ik moet soms 3 keer verwisselen van das, want die gaat wel assorti met mijn hemd maar niet met mijn broek, en uw broeksriem is bruin waarom hebt ge dan zwarte schoenen aan? Dus: changer! Ik blijf dan kalm en laat me doen, maar denk ik dan: mijn beurt komt wel!
Als we dan op het feest zijn en wat geacclimatiseerd en de vrouwen elkaar hebben bekeken en geschat vanwaar dat kleed van Magda komt. Ze schatten ook hoeveel het gekost heeft en als ze zien dat die twee keer hetzelfde aanheeft, is dat in ieder geval iemand zonder smaak. Ik zeg dan: De mannen lopen ook goed gekleed vind U niet?, ik tel er een tiental met een jeansbroek aan, een deel ervan hebben geen hemd aan maar een T-shirt met een merk erop, en dat op een feest. Er is er zelfs een met sportschoenen aan. Een mens went aan alles, maar ik vind dat een pak met een mooi hemd toch feestelijker is. Als ik zeg: Ik kom de volgende keer ook in jeans!, zegt men onmiddellijk: Dan komt ge maar alleen! Het is een affront voor die mensen als men in werkkledij naar een feest komt! Ik probeer nog te zeggen dat er veel verschil is in jeans, maar niets helpt. Ik ga terug mijn manchetknoppen dragen en een speld in mijn das, ik heb nog een zakuurwerk van ons vader, misschien steken ze me dan in een kooi als rariteit.
Gaan shoppen? Eerste vereiste: niet te veel geld meedoen, tas onder je armen klemmen, sluiting van de rits niet aan de achterkant, niet in drummende massa staan, tas altijd direct sluiten, je betaalkaarten apart steken. Als u aangesproken wordt om je telefoon eens te gebruiken, niet doen, want ze gaan er mee lopen. Alle vertrouwen dat u ooit had in het mensdom moet u thuislaten. Kortom, geen leuk vooruitzicht. Maar toch kan het wel aangenaam zijn al die mooie kleren en schoenen, al die elektronische apparaten, boeken, blije mensen, een koffietje gaan drinken, aan mensjes kijken doen. Laat het maar regenen, het is ontspannend. Soms vraag ik me af: wie koopt dat allemaal? Er zijn zoveel klerenwinkels, de keuze en de belangstelling is enorm.
In ons gezelschap was iemand met zware diabetes. Al haar spullen om bij de suikerspiegel te meten en insuline te spuiten zaten in haar tweedelige tas. Een vakje met haar geldbeugel, het andere met haar zo belangrijk meetapparaat. Dat is een heleboel en daardoor kon het tweede deel van haar tas niet dicht. U raadt het al zeker? Het apparaat is echt onmisbaar, zeker als ge suikerziekte hebt in de hoogste graad. Op zeker moment voelt die mevrouw zich onwel en tast naar haar meettoestel. Juist ja, in al die drukte had iemand het toestel voor een geldbeugel aanzien en weg was het! Grote paniek! Wat nu? Insuline nemen ja of neen, cola drinken? Is het hypo of hyper? Hoelang nog voor ze haar bewustzijn verliest, paniek alom!
Gaan navragen in alle bezochte winkels of het niet was binnengebracht, de tijd was kort. Dan maar naar het onthaal. De mensen begrepen de ernst van de toestand. Wat ik niet wist is dat men met een speciale code verwittigt aan de bijna 100 winkels van dat winkelcentrum om hun vuilbak leeg te kieperen. En werkelijk de dief had ingezien dat hij zoiets niet kon verkopen en had het toestelletje in de afvalbak gegooid. Hij zal gedacht hebben op geld staat geen naam, maar als ze me met dit betrappen is geen ontkennen mogelijk. Onmiddellijk de suikerspiegel gemeten, ze had nog slechts de waarde 37, terwijl dit rond de 100 moet zijn. Mensen met ervaring weten hoever ge dan staat, maar lieve rotzak blijf de volgende keer met je poten van andermans spullen. Toch bedankt dat ge het in de afvalbak hebt gegooid! Doe dat de volgende keer ook met de geldbeugels, pak het geld eruit dan hebben de mensen hun documenten terug!
