We zaten op de tram, waar de laatste tijd zoveel over te doen is. De tram was bezet met mensen van alle leeftijden, er waren ook een twintigtal jongens aan boord met allemaal dezelfde trui aan, van hun ploeg. Ze waren bijzonder goed gemutst, want hun club was kampioen geworden in het voetbal. Ze stampten met hun voeten op de vloer van de tram en klopten op de ruiten. Een oorverdovend lawaai, de andere passagiers hadden er ook plezier in, zo een bende jonge mannen, gezond en sportief, zo bezig te zien. Ze trokken wat aan elkanders klederen, de leute kon niet op, als de tram stopte. vielen ze allemaal op een hoop, een chaos .xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Plots beginnen ze te zingen en te brullen: “IK KAN NIET LEZEN, IK KAN NIET SCHRIJVEN, IK BEN EEN TRAMBESTUUUUURDER!!” De bedoelde man vermindert wat vaart, misschien voelde hij zich beledigd, ik weet het niet. Maar alle andere passagiers lachten, iemand zei nog: “Waar halen ze het uit!” Gelijk had die, we zijn ook jong geweest zeker, mag er dan niets meer? Het lawaai bleef aanhouden en toen ze allemaal uitstapten liepen ze nog een eind mee met de reeds rijdende tram, het scheelde geen haar of er zat iemand onder, we hielden ons hart vast, maar het liep goed af, gelukkig.

Waar ze gezeten hadden op de tram lag het vol blikjes en papier. Niemand stoorde zich eraan, dat zou wel opgekuist worden. We hebben nadien nog over de kampioenen gepraat, toen plots iemand zei: “We hebben gelachen met die jonge snaken, maar zouden we ook gelachen hebben moesten dat allochtone jongeren geweest zijn.” Het werd zeer stil. “Eerlijk gezegd denk ik van niet!” We waren met acht mensen. 50% zei: “Mij zou dat niet kunnen geven hebben”, de andere helft begon de verhaaltjes op te halen wat er op de tram de laatste tijd allemaal gebeurt. We hebben er nog lang over gepraat toen iemand wijs zei: “Tussen alle koren is kaf, zowel tussen de ene helft als tussen de andere, dus ook op een voetbal match.”

We zijn zeer blij met de kampioenen, ze hebben het toch maar mooi gedaan, gans het jaar getraind en gespeeld, en eindigen als de beste, een dikke proficiat.

Tot gauw rocor