De dagelijkse dingen volgens Roger (78jr) uit Beveren Waas Elke week een nieuw verhaal...
Reacties zijn steeds welkom!
>> NU OOK BESCHIKBAAR VIA WWW.ROCOR.SHORT.BE
03-10-2008
Ik ben nen dikke egoïst
Dikwijls op de baan zijn wil zeggen dat u af en toe eens een plaspauze moet nemen, soms tweemaal per dag. Wildplassen heet dat, hoe is dan gewoon plassen vraag ik me soms af? Dat kan niet meer, met alle respect voor die maatregel. Meestal langs de autobaan waar men u 30 cent tot een halve euro vraagt om je boodschap te doen, soms met een koffie bij, kost dat minstens 2,50 euro. Ik hoor U al komen: U werkt toch ook niet gratis? Oké, maar als u dan in de loop van de dag nog overal parkeergeld moet betalen dan loopt dat sommetje wel op hé.
Als u dat samentelt per maand is dat een aardig bedrag, waarmee men iets anders kan doen, zoals een kind helpen in de arme landen bijvoorbeeld. Geloof me, dat werkt heel erg op mijn gemoed als dat spotje op de televisie is. Het kind komt uit de woestijn en kijkt bijna in je bord. Een kind met een zwerm vliegen rond. Als er bij ons in de keuken amper één vlieg zit moet ze dood. Met lompen rond dat dunne lijfje staart het kind je aan met grote ogen, die smeken: geef me wat eten van het teveel wat op je bord ligt en dat u seffens in de GFT bak kiepert of aan de hond geeft. Oei, ik ben mis, etensresten, vet, olie, visresten, saus mag niet in de GFT bak. Met U afval van één dag kunnen wij een week leven, mijn familie en ik, anders gaan wij dood. Is het waar dat jullie soms bergen tomaten vernietigen of laten rotten? Ook varkens worden verbrand hoor ik zeggen, dat geloof ik niet. En dat terwijl wij creperen van honger.
Dát mensen, doet me denken aan dat plasgeld, soms met koffie. Een mens die niets te kort heeft staat daar niet bij stil, en daarbij: een volle buik denkt niet aan een lege. Voor 40 euro in de maand zegt het spotje, kan U veel doen voor die mensen. En dan begint de smerige uitleg van: ik zou wel geven, maar er blijft zoveel aan de vingers hangen. Naar mijn bescheiden mening: maak een hutsepot van al wat we teveel hebben aan varkensvlees, groenten en aardappelen boter en fruit, blik het in en bezorg dat aan die mensen in plaats van te vernietigen om de prijzen hoog te houden.
Waarom ik een egoïst ben is niet moeilijk: ik doe er ook geen kloten aan, goede intenties genoeg. Maar doen, dat is wat anders!
Wat verstaat U onder gelukkig zijn, of geluk hebben?
Het zal verschillen van mens tot mens, voor de ene is dat liefde, voor de andere geld en bezit. Voor mij horen kleine dingen er ook bij, zoals gaan wandelen met je kind. Plots voelt het zich onveilig en steekt het haar klein polletje in jouw grote handen. Dat gevoel mensen, is gelukkig zijn. Ook je kleinkind dat bij je op weekend is en s morgens bij je in bed komt en je zegt dat het de oma en U graag ziet, dat mensen
Ik bezoek soms mooie villas met een landingveld voor de helikopter, prachtige appartementen met alle comfort, een prachtig uitzicht. Maar ook rijwoningen, verbouwingen in het algemeen. Allemaal mensen die vooruit willen, met klein en groot budget, en dan even blij zijn als men s avonds naar huis kan in het zelfgebouwde stulpje, dat mensen Onlangs gingen we op een boot met rondvaart langs de haven, prachtige boot met drie dekken. Dan denkt U: waoe! Dat is pas geluk hebben! Toen ik vroeg aan de eigenaar hoeveel keren hij was uitgevaren dit jaar, bleek dit amper vijf keer. Toch niet wat het lijkt, alle goud blinkt dus niet.
Een vriend die zegt als U tegenslag hebt: Ik zal er zijn, dat hoort er wel bij
Thuis komen en op tafel een bord tomatensoep en nadien puree patatjes, gemengd met spinazie en een ringworst vinden met een pintje bier erbij, dat is geluk hebben.
Een transport vrachtwagen, geladen met nieuwe autos waarvan een wagen loskomt en die naast je terecht komt en je juist niet raakt, persoonlijk vond ik dat geluk hebben.
Naar de dokter gaan om de uitslag van je jaarlijkse bloedcontrole, en de dokter horen zeggen dat alles prima is, alleen je cholesterol een beetje te hoog. Als dat geen geluk is, want wat gaat boven gezond zijn, niets.
Tevreden zijn met wat je hebt, op niemand jaloers zijn, stapel al je kleine gelukjes op elkaar en ziedaar: je groot geluk is er.
Het gewoon houden en lachen dat is een deel van geluk hebben, men moet het afdwingen, maar soms hangt het aan een zijden draadje, er zijn mensen waar alles misgaat.
Ik geloof dat niet, dat is staminee praat, als dat waar is, dan wil ik mijnheer niemand heten, dan ben ik beschaamd, als dat niet meer kan Mijn overbuurmeisje is mooi, vriendelijk, beleefd, correct, ze heeft een vriend en wil gaan trouwen. Ze wil niet samen hokken maar trouwen op de ouderwetse manier, met alles erop en eraan, ieder zijn keuze natuurlijk. In het wit met lange sleep, met autos naar het stadhuis, vandaar naar de kerk. Een mooie kerkdienst, bij het buiten komen met rijst gooien, bloemetjes krijgen van tientallen kinderen die dan op hun beurt een crème-glace mogen nemen aan de bestelde ijskar. Het voorrijden met de autos aan de kerk, met applaus, de zon die meelacht, een ceremonie meester die de deuren openhoudt en er voor zorgt dat de sleep ook binnen de auto geraakt.
Een ongelooflijk gelukkig paar, schoon gekleed, even slikken voor de ouders. Dit is definitief: hun kind heeft gekozen en is getrouwd. Wij hebben er alle vertrouwen in. Vandaar op weg naar het kasteel park om fotos te maken, met de fotograaf die voortdurend zijn lenzen aanpast aan de lichtsterkte, want deze fotos moeten een generatie, en zelfs langer, kunnen meegaan. Dan naar de receptie waar iedereen al een beetje ontspannen is, om naar al die mooie kledij te kijken. Mannen in het zwart, vrouwen met diepe bruine inkijk-decolletés.
s Avonds een feestmaal en een bezoekje aan iedere tafel van het jonge paar om de mensen te danken voor hun aanwezigheid en hun geschenk, en dan hop naar het echte leven. U denkt nu, wat is daar mis mee, rocor?
Ons buurmeisje had dus gevraagd: U hebt een mooie wagen, dezelfde kleur als drie van onze vrienden, wilt U rijden als wij trouwen? Wij zitten in een old-timer, dat zou voor ons de max zijn. Allemaal autos van dezelfde kleur, ge moet maar zeggen hoeveel het kost! Allé zeg, vrienden ondereen, dan vraagt ge daar toch niets voor! Wij dus met witte lintjes aan onze spiegels, een voile achterin en ons beste pak aan. We waren precies echt.
Toen we stonden te wachten om het JAWOORD te horen, aan het stadhuis met de chauffeurs, zegt plots iemand: Weten jullie dat ge een boete kunt krijgen om dit te doen? U neemt het werk af van anderen!! Hela vriend, wij zijn vrienden die iemand een plezier doen! Als dat waar is wat die man zegt, dan denk ik, als we als grootvader in de toekomst ons kleinkind naar de school doen, dat we een geschreven document met foto erop moeten bijhebben en ook een bewijs van goed gedrag en zeden, om te tonen dat we geen slechte bedoelingen hebben en er niet voor betaald worden. Als ge uw kinderen helpt om te verbouwen moet ge de juiste papieren hebben of ge wordt beboet. Dan vraag ik mij af: Waar is Vriendschap? Waar is Liefde? Waar is Verdraagzaamheid?
Hou toch op, ik ga een partij oprichten voor de gepensioneerden: de VLV, die het verschil kan maken tussen de drie GGGs: Geld, Gat en God. Ik neem er ook nog Macht bij. Ons buurmeisje zag er tevreden uit, want toen ik in mijn herte keek voor het slapen gaan, zag ik dat ik niemand pijn had gedaan en zag haar samen met haar man diep gelukkig wezen. En ik ook, omdat ik daar een beetje aan meegeholpen had.
We waren thuis met vier kinderen, met zeer goede ouders. We waren soms heel ondeugend en verdienden soms wel eens een tik, maar dat gebeurde nooit. En als het toch eens te gortig werd, had ons moeder een manier om ons tot de orde te roepen, dan werd het geen tik maar een prik. Ze had op haar voorschoot een speld zitten en als we haar plaagden nam ze haar speld en prikte in je arm of in je poep en dan stoven we uiteen, ze kon ons toch niet inhalen.
Als ge U kinderen nu een draai om de oren geeft, nadat ze het bloed van onder je nagels hebben gehaald, moet ge voor de rechter verschijnen voor kindermishandeling. Dan bent u een onmens, hetzelfde bij een onderwijzer. Soms heeft die iemand in zijn klas die voordurend de les stoort, die dan ook nooit kan antwoorden als een vraag gesteld wordt, die met alles bezig is behalve met de lessen. Iemand waar U als onderwijzer zoveel tijd en voorbereiding in hebt gestoken. Als je geduld dan op raakt en ge zou een tik geven, dan staan de ouders op de koer en dreigen U af. Zelf kunnen ze geen kant op met hun onbeleefderik, maar raak hem niet aan dat doen ze zelf wel. Hem opvoeden kunnen ze niet, dat moet de school maar doen.
Ik weet het wel, hem een oorveeg geven dat mag niet en het lost niet veel op, maar soms zou dat toch eens nodig zijn en zeker nu de ouderdom om dingen te mogen als maar jonger word. Seks onder 16 jaar, alcohol drinken, roken, jointje proberen, gewoon hun zin doen, met grote praat zich overal mee bemoeien, hoe moet dat dan, welke straf moet ge dan geven? Huisarrest? Geen zakgeld? Niet meer naar televisie kijken? Gedaan met smsen? Dat zijn nog drukkingsmiddelen die kunnen gebruikt worden, maar of het veel helpt?
Vroeger moest iedereen een jaar legerdienst doen, een verloren jaar werd toen gezegd. Het zou nu voor velen een oplossing zijn al was het maar om volwassen te worden, want zonder werk wat doelloos ronddolen op straat is voor niks goed. Ervoor werken als u het beter wilt hebben, lijkt toch maar logisch. Gelukkig zijn er veel ouders die willen dat hun kinderen het beter doen dan zijzelf, en leven ervoor om dat te bereiken. Ze zijn dan heel fier, terecht natuurlijk, er is geen aangenamer gevoel. Als grootouder bent U dan dubbel zo fier over je kinderen en over je kleinkinderen, tenslotte hebt U daar ook aan meegeholpen.
Je mooie dochter van 18 jaar die thuis komt neemt je in vertrouwen en zegt: Papa, ik heb een nieuw vriendje. Je denkt dan, het zal een vriendje zijn zoals het altijd al was, iemand die ze leren kennen heeft op school, of op een fuif. Je weet hoe het zal beginnen en zeker hoe het zal aflopen, want na een tijdje is hij toch niet wat ze ervan verwacht had. "Het was wel een lieven en een knappe, maar een saaie knul die altijd maar ja zegt bij alles wat ik zeg. Hij wil eigenlijk maar één ding, dat is wat alle jonge mannen willen, en dat wil ik niet papa, daar heb ik nog tijd genoeg voor.
Je denkt dan: amaai wat een verstandige dochter heb ik toch. Je geeft haar een knuffel en zegt: schatje, ge kunt altijd terecht bij je papa in alle omstandigheden. Ik heb een foto bij van hem, wilt ge hem eens zien? Maar natuurlijk! Je wil dat knulletje zien op fotopapier, want je denkt al op voorhand: ik geef hem één maand of misschien wat langer. Je zult verschieten papa, hij is heel mooi bruin en pek zwart haar. Hij heeft heel witte tanden, ik ben er verliefd op, papa. Weer een verwend zoontje denkt U dan, breng hem maar eens mee naar huis, want ge wilt toch niet dat ze op de straat lopen. Mama zegt oké, want dan weet ze toch waarmee je dochter omgaat.
Men toont je de foto, en je bent nog nooit zo verschoten, wat een mooie jongen. Hij had mooie witte tanden, was heel bruin, zelfs zwart. Zijn haren in kepertjes gevlochten, dreadlocks heet zo een kapsel. Hij had geen werk maar daar zocht hij achter, maar omdat hij zwart is willen ze hem niet papa, is dat niet onrechtvaardig? En Nederlands leren lukte niet zo goed, het was te moeilijk, hij had het opgegeven. Wat nu? Pas op, er is niets mis met die jongen, daar niet van! Het zou gewoon wennen worden.
Om een lang verhaal kort te maken, hij is jammer genoeg nooit meegekomen. De dochter vertelde dat hij meer hield van een harem aan te leggen dan een hof. Ik denk, als zoiets je overkomt als ouder, het niet makkelijk is, maar er zijn voorbeelden genoeg dat het wel mogelijk is.
Het overkwam mij, de kans dat u dat twee maal tegenkomt is zo klein als de lotto winnen. We zijn in een hotel restaurant op vakantie en nemen het ontbijt, recht tegenover ons, een nog jong getrouwd koppeltje met een kindje van enkele maanden. Het geluk straalde eraf, ook mijn vrouw en ik waren vertederd en genoten mee van dat prille geluk. Ze moesten om beurten eten en hielden om beurt ook de kleine op de schoot, zodat het kindje niet alleen moest zijn als ze aten. Hun ogen waren gefocust op hun wondertje, zelf keken ze elkaar verliefd in de ogen, hun liefde kon niet op. We deelden er ongemerkt in mee.
MOOIER IS ER NIET!
Plots komen twee jongens ook eten en zetten zich naast het koppel met het kindje. Het waren verzorgde en beleefde jongens, ze knikten naar het getrouwde paartje. Een van de twee kijkt naar de kleine en vraagt of het een jongen of een meisje is. Het was een jongetje, graaf! zegt hij. Ze eten allebei ei met spek en de jongens kijken elkaar verliefd in de ogen en wisselen van bord. Dat doen ze bij elk bord dat ze halen aan het buffet. Mijn vrouw en ik delen in hun geluk, we leven in een wereld waar liefde aan iedereen mag getoond worden.
MOOIER IS ER NIET!
Wat nu volgt geloofd U niet. Omdat we al een tijdje in het hotel waren wisten we het, de meisjes die binnenkwamen hielden van elkaar en ze lieten het zien aan iedereen. Ze kwamen ontbijten, waar gingen ze zitten? Juist ja, langs de andere kant van het koppeltje met het kindje. Ze gingen op hun knieën zitten voor het kleintje dat juist zijn oogjes open deed en naar hun lachte. Hun vreugde kon niet op, de meisjes gaven elkaar een zoen. De liefde droop eraf.
MOOIER IS ER NIET!
Welk is het meest gelukkige paar van de drie, ik weet het niet, vroeger dacht ik zo, maar nu is het ongelooflijk wennen, meisje met meisje, jongen met jongen, meisje met jongen en kindje.
Wat denkt U ervan, het heeft altijd bestaan, maar nu wordt men er dagelijks mee geconfronteerd in alle lagen van de bevolking, binnen enkele tijd is het de gewoonste zaak van de wereld, wat nu nog niet altijd het geval is.
In de canvaskrak zegt de krak: Ik ben gevolgd! Dat wil zeggen dat hij twijfelt, ik hoop maar dat onze beleidsmensen dat niet doen in dit geval. Ik lees in een krant in Nederland, en als het ginds regent dan druppelt het bij ons, dat in de toekomst, bij mensen vanaf 65 jaar er geen MR of scanners of grote onderzoeken meer zullen gebeuren en dat medicijnen minder beschikbaar zullen zijn. Gelooft U dat nou? Men vindt het te duur! Ouderen nemen te veel medicatie en maken er misbruik van. Ook donororganen zullen niet meer kunnen op die leeftijd.
Is dat geen smerig voorstel! Ik weet van mezelf dat ik zo gezond ben als een vis maar het is voor iedereen niet zoveel. Ik weet ook dat ons lichaam stilaan aftakelt, ze kunnen er niets meer van gebruiken, ons bloed heeft teveel cholesterol, ons hart daar zit een ruis op. Onze benen doen pijn, onze bril heeft de glazen van steriliseerbokalen, in ons brein vallen gaten. Kortom, onze organen zijn versleten. Donor zijn kan niet meer, bloed geven mag niet meer. Ik heb 100 bloedgiften gedaan maar men heeft mij bedankt, te oud.
Dat er veel en misschien té veel medicijnen gebruikt worden daar kan ik inkomen, maar een gezonde mens heeft veel wensen, een zieke slechts één. Ik ben er niet goed van, en men spreekt hierover ook in Engeland. Het bespreken op zich vind ik al wraakroepend. Beste leeftijdgenoten, we laten ons niet doen! Ze kunnen ons de zin voor het leven niet ontnemen! We hebben veel gewerkt en meegeholpen aan de weelde die er nu is, en nu kan dat plots niet meer, onze kinderen en kleinkinderen gaan dat niet toelaten.
Ik hou het hierbij voor vandaag, wat een wereld! Ik besef het wel, we zijn verwend, maar het komt hard aan, heel hard
Twee glaasjes rode wijn per dag, dan wordt u honderd jaar zegt men. Volgens de Grieken enkele olijven per dag en U bent onsterfelijk. Als dat juist is, waarom mag ik dan geen glaasje wijn drinken als ik uit eten ga? Laat het duidelijk zijn: ik ben nog nooit dronken geweest en ben 70 jaar. U kunt momenteel niet buiten komen of men vraagt: U hebt toch niet te veel gedronken zeker? Wat neem ik als ik uit eten ga met vrienden: een aperitiefje, ne Ricard, met water om op te lengen, goed voor de vertering. Wat bijpraten onder elkaar, over wat er aan de gang is in de wereld, alles dat zo duur is geworden, de ronde van Frankrijk.
Op mijn leeftijd wordt alleen nog een hoofdschotel gegeten anders word het teveel. En ja, een glaasje of twee rode wijn erbij. Echt lekker, dat hoort erbij, vroeger werd rood gedronken bij vlees, nu ook wit zowel bij vlees of vis, je eigen keuze. Nu ging de discussie over onze eerste minister om een staatshervorming aan te pakken die al 50 jaar aan de gang is, en of men nog wel geld heeft om ons pensioen nog te betalen.
Het smaakte uitstekend, scampis van het huis met frietjes in aangenaam gezelschap. Wat wil je nog meer? U doet er rap enkele uren over, de vrouwen hebben ook hun gedacht over alles. Een aaneenschakeling van akkoord of niet akkoord zijn, wat moppen er tussen, lachen en zeveren. En dan nog een koffie, of een thee, en voor mij een Italian coffee om af te sluiten. Dan begint het, U hebt teveel gedronken, U kunt niet rijden. Wat denkt U erover? Als dat niet kan: een Ricard, twee glaasjes rood en een Italian coffee op drie uur! Dan moet ik thuisblijven, of iedere keer als ik eens wil gaan eten een taxi bellen.
Wat gebeurt dan? Bij het naar huis rijden zie ik in de verte de zwaailichten van de politie. Ik denk: niet met mij en neem een straat links. Geen 100 meter verder een moto naast mij van de politie die zegt: Mijnheer terug keren! Hebt U te veel gedronken en vreest U de controle? Rechtsomkeer met een klein hartje, er stonden een tiental mensen voor mij en toen het mijn beurt was moest ik niet stoppen maar verder rijden. Was het mijn ouderdom, ik weet het niet. Wat denkt U? Moest ik controle hebben gekregen, auto laten staan, of rijbewijs kwijt?
Zou men zo afgestraft worden na een etentje met vrienden? De wet is de wet, ik begrijp het, maar op een zondagmiddag, niet ver van huis en op het gemak terug naar huis rijden, 70 jaar zijnde, er zou veel wegvallen voor ouderen en voor de restaurants, maar veiligheid eerst.
EEN RICARD, TWEE GLAZEN WIJN EN EEN KOFFIE MET AMARETTO, op drie uur samen met eten, heb ook een glas water gedronken. Wat denkt U, zou dit meer dan 0,5 promille zijn? Laat iets weten aub
Ik heb een vriendin, ze is 84 jaar. Een vriendin om U tegen te zeggen en een echte moeder voor haar kinderen. Soms zegt ze: Roger, ik ben niet meer zo fit als vroeger, ik ben beschaamd dat de kinderen me soms moeten helpen. Begrijpt U dat? Ze is van 1924 en laat zich niet graag helpen, dat is profiteren, vindt ze. Ze is nog goed ter taal, ze is nog helder van geest. Onlangs ging het toch mis, haar hart haperde, ze had vier overbruggingen nodig. Iedereen bang natuurlijk, zou dat nog lukken op haar leeftijd? Maar geen probleem, ze heeft het heel goed verwerkt, toch ongelooflijk hé. Men zaagt het borstbeen door, verbind de aders opnieuw en na een maand kan je je leven hervatten alsof er niets is gebeurd, met enkele kleine bijkomende ongemakken natuurlijk.
Op dié ouderdom en als U zich voor zoiets gaat aanmelden in de kliniek, zijn er veel wachtende voor U, men moet precies een etiketje trekken zoals bij de beenhouwer. Toen ze naar de kliniek moest plaagde ik haar met te zeggen: Je gaat zeker bij een allochtone vrouw liggen op de kamer, en het toeval wil lukken, het was zo. De mevrouw praatte nederlands, ze hebben een aangename tijd doorgebracht. Twee moeders begrijpen elkaar, alleen het bezoek moesten ze soms wat intomen, ze kwamen soms met tien ineens.
Hoe men medisch alles uitvoert! En leeftijd speelt geen rol. Een man van ruim 80 jaar, een bomensnoeier. Hij kroop in hoge bomen met sporen rond zijn benen en kapte op 20 meter hoog de overtollige takken af, nu gebeurt dat met een hoogtewerker. Ik vond dat zo een hachelijke onderneming. Met die scherpe punten van zijn metalen sporen liep hij omhoog langs die dikke stam in de hoge canada bomen. Op een keer zei hij mij: Ik heb pijn in de heupen, ik ga ze laten vervangen. Een tijdje later had hij terug zijn sporen aan en hij snoeide opnieuw bomen, niet te geloven. Meer dan 80 jaar en 20 meter hoog in een over en weer wiegende boom. Hij zei toen: In mijn tijd waren het houten schepen en ijzeren mannen, en nu zijn het ijzeren schepen en houten mannen!, hij lachte.
Ik wil maar zeggen: wat men nu kan om een mens op te lappen, het roept altijd bewondering op bij mij. Ze kunnen er juist nog geen ander hoofd op zetten, de rest kunnen ze allemaal. Te vroeg, of te laat geboren?
, waar hij ook staat!, wordt een gezegde onder de vakantiegangers. Of hij nu in Spanje, Italië of ergens anders op het strand staat, het begint overal in de wereld op elkaar te lijken qua zee, strand, wandeldijk en winkels. Ze hebben niet echt ongelijk. Vraag het eens aan je vrienden, of ze het goed hebben gehad op vakantie, wat is hun antwoord? Ja en goed weer! Het tweede wat men zegt is: En goed van eten, we gaan zeker nog eens terug!, wat bewijst dat eten voor ons Belgen toch echt belangrijk is.
In vele vakantiebestemmingen hebben ze daar al lang wat op gevonden. Ze voorzien all-in waarbij ge kunt eten en drinken naar hartenlust. De kinderen kunnen ijsjes eten en drankjes nemen zoveel ze maar willen, en dat alles binnen het betaalbare. Niet altijd de kwaliteit van bij ons, maar toch, ge moet het hotel niet verlaten, wat ook hun bedoeling is. Voor gezinnen met kinderen de ideale formule, zeker als het om een strandvakantie gaat. Wat ook soms gebeurd in Turkije is dat men om 15 uur het zwembad rondgaat met een bordje frieten en wat mayonaise, als dat niet Belgen vriendelijk is! Onlangs hoorde ik iemand zeggen: Reisjes ter plaatse doen we niet meer, dat is te duur, en ge komt toch altijd terecht in een lederwinkel. 20 kilometer links en rechts van het mooie hotel met vriendelijke bediening, was geen enkele stad of bezienswaardigheid, dus ter plekke blijven, of de rammelbus nemen, niets voor mij! Ik heb een echte rust en eetvakantie genomen, goed voor een keer, de stress was weg, maar ik ben drie kilo aangekomen.
Zou dat geen formule zijn voor ons land? All-in vakantie aan zee met binnenzwembad, voor iedereen betaalbaar? Als dan nog de zon schijnt bent U in het paradijs. En links en rechts een bezienswaardigheid, wie kan er meer laten zien dan wij? Wij hebben alles, maar ge moet het willen zien. Vakantie moet ge zelf maken, en het weer zal er veel aan doen, maar zalig niets doen, wat wandelen, mensjes en winkeltjes kijken, wat lezen, filmpje meepikken, restaurantje bezoeken, als dat geen luxe vakantie is! En: het kan allemaal HIER BIJ ONS!
Een persagentschap is niet zo goed ingelicht als mijn vrouw hare kapper, die man en zijn medewerkster, laten we ze Suzy noemen, weten meer. Het is zelfs zo, al wat in dat salon verteld wordt, is de waarheid en niets dan de waarheid. En Suzy kan het weten, want de Betty heeft het hier zelf verteld, en daar durf ik mijn hand voor in het vuur steken, als dat geen garantie is!
Pas op, die man vraagt er zelf niet naar, die informatie wordt hem zomaar aangeboden, vers van de pers. Het enige nadeel, als ge het een nadeel kunt noemen, dat het vijf miljoen geworden is, in plaats van een miljoen dat de vriend van die blonde, die denkt dat ze nog 20 jaar is met hare minirok, gewonnen heeft. Er worden al eens wat zaken overdreven. Alle reizen dat zijn klanten ondernemen worden hen haarfijn uitgelegd voor ze op reis vertrekken. Alle vrouwen die twee maanden zwanger zijn, ze weten ervan. Ook als ze over tijd zijn, een verliefdheid of een slippertje, niets blijft geheim. Een echt informatiebureel om blogjes te maken dus.
Een goede mop komt altijd van kappers. Ook is hij een vrouwen coiffeur, hoewel hij soms ook mannen knipt op aanvraag... Maar probeer geen slecht woord te zeggen van dat, of u hebt al zijn vrouwelijk fans tegen U. Want niemand kent mijn haar beter dan mijn kapper, blijf dan maar rustig als echtgenoot. Ik ben er steevast van overtuigd dat de man zijn beroep kent, want als u meerdere vrouwen kunt tevreden stellen dan behoort U tot de supermannen. Weet ge wat, het zijn tegen-U-aan-drummers, die coiffeurkens! Ik mag gelijk waar in de wereld zijn, haar kapper doet het beter. Ik ben jaloers, ok, maar de Suzy is veel beter dan hij, want zij doet altijd the finishing touch. Ik bewonder dat mens om overeind te blijven tussen al dat geteem van die vrouwen en ze blijft altijd plezant en vriendelijk. Een makkelijk beroep is dat zeker niet: Mijn haar wat korter, mijne frou frou wat hoger opgeknipt, van achter wat langer, de kleur een ietsie pietsie roder, die kale plek wat wegwerken achteraan, mijn meshen wat meer laten uitkomen. Weet u wat ik mij dan afvraag? Doet de kapper niet zijn goesting ondanks hij wel luistert?
Voor alle duidelijkheid, die man werkt heel hard. In dat gezelschap zeker niet simpel. Ik denk dat hij soms meer vermoeid is van die roddels aan te horen dan van zijn mooi beroep. Maar ik moet zeggen, er komen altijd lachende gezichten uit zijn magische verfwinkel.
Sinds kort brengen mijn kleinkinderen hun vriendjes en vriendinnetjes al eens mee naar huis, meestal beleefde kinderen die hun manieren kennen. Als dat gebeurd, vraag ik uit beleefdheid naar hun ouders. Die gasten kijken dan raar, dat heb ik moeten afleren. Ik vond dat vreemd! Wat was er aan de hand, dat ventje antwoordde: Deze week verblijf ik bij mijn vader, maar die heeft een nieuwe vriendin en die is niet leuk, en ons vader is ook niet in zijn gewone doen als ze in de buurt is. Hij zegt zelfs schat tegen dat mens, ik ben het gaan zeggen tegen ons mama en die was dan boos op mij. Ze snauwde mij af en vroeg of ik ook mama zei tegen die sloerie.
Lap einde gesprek dacht ik, maar neen. Hij vertelde het mij allemaal haarfijn, alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Er waren er al tien in zijn school waarvan de papas of de mamas niet meer thuis woonden. Hij had veel speelgoed zei hij, en binnenkort kreeg hij een laptop van zijn vader en van zijn mama een gsm. Het belkrediet zal geen probleem zijn want ik krijg veel pree van twee kanten.
Er was een meisje bij dat vertelde dat ze twee soorten klederen had. Eén gekozen door haar eigen mama en klederen bij onze papa zijn vriendin. Beiden vertelden die mamas van elkaar dat die andere geen smaak of verstand had om kinderen te kleden en hoe hij (de vader) daar wat in kon zien. En zei ze: Ik vraag mij nog altijd af wat die truut meer heeft dan ik! Jaja, met alles bloot lopen en goed zijn onder de sprei zeker! Vechtscheidingen dus, anders gezegd, onverzoenbare en onherstelbare ontwrichting van het gezin. Mooi Nederlands hé!
Ook gehoord dat het soms loopt alsof er niets aan de hand is. Dat ze samen met de kinderen nog van alles doen, zeg maar de gezamenlijke uitvoering van het ouderlijk gezag en zelfs samen nog eens de bedstee delen. Maar alle dagen bij elkaar, neen dat lukt niet meer. Ze is verliefd op een ander.
Einde van de citaten. Van variatie gesproken.
Ja wadde zeg, bangelijk. En maar hopen dat het bij U niet gebeurd, niemand is er vrij van, in deze verleidelijke wereld. Daartegenover zie ik nog veel jonge gezinnen waar alles zo liefelijk en goed verloopt, die samen alles doen voor de kinderen en maar één doel hebben in hun leven: gelukkig zijn.
Merkt U dat soms ook als u iets meemaakt waarvan u denkt, dat moet ik eens vertellen in gezelschap, dat is toch de moeite geweest. Uw laatste woord is nog niet uitgesproken, of men vertelt een verhaal dat veel straffer en veel verder gaat, waarbij je eigen belevenis een verhaaltje lijkt dat het bespreken niet waard is. Als mij dat overkomt ben ik teleurgesteld en laat het blijken. Dan doe ik geen moeite om mijn verhaal af te maken, hoe men ook aandringt, en dat is ook niet netjes van mij. Moet het nu altijd overheersend zijn en waoo! Het gewone simpele, daar zit veel eerlijkheid in en is toegankelijk voor iedereen. Zeker als er humor aan te pas komt.
Iets anders nu. Ik stelde aan jongeren de vraag: Waar spaart U momenteel voor? Dat is een stomme vraag die u niet moet stellen aan de jeugd van deze tijd, want wij sparen nergens voor!, zeggen ze. Als een stuk bouwgrond tot 150000 euro kost en bouwen het dubbele, denkt U dan, rocor, dat sparen nog zin heeft? Wat moet u daarop zeggen, ze hebben gelijk. Maar sparen is van alle leeftijden, daar staan wij Belgen bekend voor, en een baksteen is voor ons het symbool om ons geborgen te voelen.
Schuld maken? Ons Moeder zei: Niets kopen vooraleer de centjes in U schuif liggen! Cliché, maar nog altijd een vorm van zich goed te voelen. Nu moet men met twee gaan werken om een huis te verdienen, wat als iemand ziek valt? In ons verre verleden was 300 kilo aardappelen, 500 kilo kolen, een Keulse pot gevuld met gezouten spek, 100 steriliseerbokalen gevuld met vlees, groenten en fruit een garantie om de winter door te krijgen. Dat is nu om te lachen, zelfs schaterlachen. Zo een oubollige gedachte, U gaat naar de supermarkt en koopt het toch!
Het zal zo wel zijn, de jeugd van nu bekijkt het anders. Nú genieten zeggen ze, we zien wel wat de toekomst brengt. Fout of juist, politiek gezien is niets meer stabiel, dus misschien hebben ze gelijk. Maar met wat nu boven ons hoofd hangt, alles peperduur, België in twee splitsen, stookolie niet te betalen, is het toch geen schitterend vooruitzicht. Ik begin te hamsteren, de jeugd kent dat woord niet, maar dat komt nog wel. Ik ben wreed pessimistisch, vindt U niet? Dat ligt niet in mijn aard. Wie moet er 100 steriliseerbokalen hebben met vuur en ketel, en een thermometer plus sluitingen?
Het is toch een bangelijke periode, in een tijd waar overal in de wereld bommen ontploffen. We brachten onze vakantie door in Middelkerke aan zee. Bij een wandeling langs de dijk reed mijn kleinzoon met een gehuurde vreemd soort fiets rond. Heel wendbaar, hij genoot ervan. Op een plaats waar s avonds de muziekevenementen worden gehouden, was nu het terrein voor de kinderen, die er naar hartelust rondtoerden in hun vreemde tuigen. Men heeft vanop de trappen ernaast een mooi overzicht, wat vandaag belangrijk is. Naast mij op het muurtje zat een mevrouw een crème glacé te eten uit een bekertje met een plastiek lepeltje. Een beetje verderop zat een jong koppeltje met een kind, een lopertje zeg maar. Het kind liep rond en kwam voorbij de dame met het ijsje, het kind keek er verlangend naar. De Dame zag het en spontaan bood ze het kind een schepje ijs aan, dat het gretig opslokte en vragend keek voor een 2e schepje, wat ze meteen kreeg en zelfs ook een 3e. De ouders riepen: JULIEKE dat mag niet!, en het kind keerde tevreden terug. De ouders knikten dankbaar naar de dame, zo simpel kan het zijn .
Bij onze verdere wandeling waren we getuige van een bijna botsing tussen een kind met een fietsje en een volwassen man. De ouders van het kind excuseerden zich en zegden tegen hun kind dat het moest oppassen voor de mensen. Allemaal zo menslievend, want eigenlijk moest die volwassene toch oppassen? Het gebeurde op de dijk, het domein van de kinderen in de zomer. Geen geroep, geen gelijk willen halen, gewoon wat lief zijn voor elkaar, wat begrip tonen, mijn god laat mensen onder elkaar begrijpen dat het anders kan.
We gingen iets drinken langs de dijk met zicht op de zee, er was plaats, maar wel een stoel te weinig. Naast ons was een stoel over, maar daar stonden de tassen op van die mensen ernaast. We moesten het niet vragen, we kregen spontaan die stoel. Toch simpel, zoals het hoort. Bij elkaar allemaal kleine dingen, maar heel menselijk. Het aangename gevoel van iets te kunnen doen voor je medemens, is juist dat tikkeltje wat we allen nodig hebben. Als ge dan overal in de wereld hoort dat mensen zichzelf opblazen, en daarbij een aantal medemensen doden, geven die kleine voorvalletjes toch een goed gevoel. Maar laat ons ermee beginnen want de weg is nog lang vooraleer we zullen begrijpen dat we allen gelijk zijn, en dat het allemaal kan zonder geweld, om iets te bekomen.
NB. De zee en de vakantie doen toch wat aan een mens, vele koppels van rond de vijftig en ouder liepen hand in hand op de dijk verliefd keuvelend, mooi is dat, de kinderen voorzeker bij de grootouders.
Het hangt dik mijn voeten uit, U mag het gerust weten, ik hoor dat dagelijks en van iedereen verkondigen: IK HEB GEEN TIJD! Het is een zeer drukke tijd, ik weet het, maar men maakt van een mug een olifant. Precies of op hun werk moeten ze van het ene naar het andere lopen. En die stress! Nog zoiets, ze komen dan thuis en kunnen nog met moeite het gras afrijden, een gazon met de grootte van een postkaart. Ge moest eens weten wat ze vandaag allemaal geregeld hebben. Ziet ge nog iemand een moestuin hebben? Nochtans met wat inspanning en een serre natuurlijk, kunt ge voor gans de zomer tomaten en komkommers hebben, vroege bloemkolen, verse sla, peterselie en voor vier keren fijne boontjes zoals op restaurant.
Er is wat werk aan natuurlijk, maar het genoegen onbespoten groenten te eten, gaat toch boven het zogezegde goed gevoel om eens rond de straten te lopen in training, tussen al die uitlaatgassen, en je conditie eens te tonen aan de medemens. Neen, het moet een tuin zijn met planten en bloemen, mooie gazon, niets mis mee natuurlijk. Daar kruipt ook veel tijd in, maar daar kunt ge mee pronken, en een krop sla is zo opgegeten en dat ziet niemand. Misschien komt de tijd terug dat we opnieuw groenten zullen kweken. Ze zijn peperduur, een bloemkool kost meer dan 3 euro, zoals alles van groenten en fruit uit het buitenland. Een citroen: 49 cent, vroeger 20 frank, dat geloofd ge toch niet?
Waar bemoeit U zich mee zult U zich afvragen, maar ik heb tijd om dat alles te doen en dan is het makkelijk praten, maar het is zo aangenaam om je zelf gekweekte groenten op je bord te hebben. Vroege schelperwten, met jonge wortelen, ik eet er een kotelet bij, een tomaat rijp gekomen op de struik. Verse peterselie in de soep, een selder uit den hof bij de mosselen, een niet te grote komkommer bij de sla, met wat vers bieslook. Maar voor het geld moet u het niet doen, het werk, alle dagen water geven in de serre, de dieven uit de tomaten doen, u moet er dagelijks tijd in steken. Buiten de serre prei kweken is bijna onmogelijk. Dan moet u drie maal sproeien met straf spul, maar wat denkt U, als U prei koopt is het nog erger. Ons gestel heeft zich aangepast zegt men, ik weet nog, toen 605 nog te koop was, een sproeistof. Met een flesje ervan kon je de hele gemeenschap uitroeien, maar drie keer per jaar er de prei ermee sproeien, dat kon geen kwaad! Gelooft U dat? Het is uit de handel nu, gelukkig maar.
Als mijn kleinkinderen in de serre komen kennen ze het verschil niet tussen peterselie en een selder. Alleen als ze tomaten eten van de pepe, dat smaken ze, en dat zou later moeten groenten kweken, forget it. Verse spinazie uit de serre in de puree patatjes gemengd, met een eindje worst, niet slecht vind ik.
Beste sportievelingen, als ge U goed voelt en ge aan je conditie werkt, zeker niet laten. Ik ben er jaloers van.
Om zeven uur vertrokken met de Thalys en terug om elf uur s avonds, veel te kort om naar Parijs te gaan. Mijn zus wilde 30 jaar terug twee kinderen uit de buurten van Parijs een mooie vakantie bezorgen, ze waren toen drie en vier jaar. Mooie Algerijnse kinderen, die toen zeker aan tafel dachten: ik moet hier rap zijn, anders heb ik niets, ze waren thuis met negen, en daarom moesten ze rap eten, hebben is hebben dachten ze. Tot ze begrepen: ha! Hier is genoeg! Ze hebben ondertussen zelf kinderen van 8, 5 en 2 jaar, maar de vriendschap die mijn zus daar nog van ondervindt is ontroerend. Ze noemen haar mama Simonne en doen nog dikwijls beroep op haar. Het zijn moslims wat mijn zus altijd gerespecteerd heeft, wat niet altijd makkelijk was. Ze kwamen ieder jaar twee maand en hadden dan een zeer goede vakantie, het waren beleefde, dankbare kinderen, iedereen droeg zijn steentje bij met kledij en wat geld.
Vandaar ons bezoek bij hen thuis, wat een luxe die Thalys trein! Om 10.30 uur aankomst in hartje Parijs. Daar werden we opgehaald, na wat metro rijden waren we ter plaatse. We werden welgemeend hartelijk onthaalt in hun stulpje. 25 vierkante meter in totaal voor drie kinderen met de ouders. Ze sliepen allen in dezelfde kamer, hoe dat later moet als de kinderen groot zijn, is voor mij een vraagteken.
Ik zou graag een cognac gehad hebben bij de koffie maar dat lukte niet vanwege de godsdienst, stom van mij natuurlijk. Die levensstijl van die mensen is anders, hun cultuur bepaald alles, ik versta dat natuurlijk niet. Toen we aan tafel gingen was de moeder verdwenen, toen ik achter haar vroeg zei men dat ze niet samen met mannen aan tafel zat. Na wat aandringen en uit beleefdheid voor de gasten stemde ze toch in. Ze zei dat ze nog nooit in een café of restaurant was geweest, ze is 64 jaar. Wat een stad, zoveel verschillende nationaliteiten, die kledij, van minirok tot gesluierd, overvolle metros en winkels, hoe werelds kan men toch zijn? Groot komen in zo een stad als kind, hoe moet dat? Ik zag haar kinderen vier uur aan een stuk met hetzelfde speeltje bezig. Ik heb ze niet horen zeuren. Toen ik daar wat over vroeg zei men: Wat moeten ze anders? Op straat spelen kon en moest niet.
We hebben nog het museum van Grévin met wassen beelden bezocht, echt mooi. Ik ga nog eens voor een week om wat meer te bezoeken, nu was het om de kinderen eens terug te zien, het heeft deugd gedaan. Maar zoals steeds loop ik altijd om thuis te zijn
Zong een koor in de kerk over een plots overleden man van ons bedrijf, 43 jaar, hartaderbreuk. Ik kreeg de fatale telefoon midden in de nacht, om te rillen en uit te schreeuwen van onrechtvaardigheid. Een brave hardwerkende man in onze zaak, een voorbeeld van stiptheid en gedrevenheid, een meester in zijn beroep, met verantwoordelijkheidsgevoel, veel vrienden, twee kinderen, eentje van acht jaar en eentje van twaalf jaar. Het meisje las een briefje voor dat ze, met haar broertje, de papa zo graag zagen. Maar papa was nu niet meer, en hoe het nu verder moest, ontroerend en verscheurend.
Laat hem slapen laat hem rusten Neen mijn God! Laat hem leven, laat hem liefhebben, laat hem werken, laat hem leute maken, schreeuwde mijn hart in stilte in die overvolle kerk. 43 jaar, zo jong nog. Ik zag de mannen van ons bedrijf, allemaal stoere kerels, die hem uitgeleiden eneerbiedig hun vriend kwamen groeten. Ze waren heel stil en ingetogen. De grote mond die ze anders soms hebben was even heel ver zoek. Het maakte toch indruk als tussen de gebeden plots een liedje van Clouseau gezongen werd: Ik zie je graag. En ook Het afscheid van een vriend. Men kon een speld horen vallen, de kerk heeft begrepen dat de mensen het afscheid van een medemens op hun eigen manier willen regelen. Zijn prentje was ontroerend mooi met het eigen geschreven tekstje van Nele en Sephe:
Opperste rechter van hierboven, ik ben de Sephe, ik ben 7 jaar. Ik heb een briefje geschreven aan mijn Pappa die nu bij U is, en mijn zus Nele zegt dat ik een foutje heb geschreven: leevde is fout, het moet leefde zijn met een F. Het spijt mij, het is een procedure fout, ik zal het nooit meer doen. Nu moet alles opnieuw gedaan worden, kunnen we dan nu onze pappa terug krijgen? Sephe en Nele.
In goede conditie verkerend, vrij helder van geest, meer dan 50 jaar op de baan met de auto, baart dat zorgen voor U? Of rijd ik in de weg? Soms vraag ik mij dat af, als er achter mij wordt geclaxonneerd. Ik ben voorzichtiger geworden, zeker wat trager. Mijn oordeel over bepaalde verkeerssituaties is zeker billijker geworden. Zo van: ik was eerst want ik ben gehaast, hoeft niet meer voor mij. Maar de wachtenden achter mij willen het anders, nochtans, ik volg het verkeersreglement.
Op mijn gewone weg kom ik het volgende tegen: eerst 70km/u, dan gaat dat over naar 50km, daarop volgt 30km/u, dan terug 50, en dan weer 70. Een heel gedoe, maar er is een school in de straat, dus het moet. Ik rijd dan zoals aangegeven, wat veel ergernis teweegbrengt. Ben ik dan iemand geworden die niet meer thuis hoort op de weg? Ik rijd 120km/u op de snelweg en ik moet toegeven, ik ben een middenvakrijder. Maar ik heb nog weinig ongevallen gehad en deed toch ieder jaar 60.000 km, nu nog de helft. Heb een grote wagen met een ster op en draag een pet, kent U dit gezegde?
Zelf heb ik de wegen en autostrades weten aanleggen. Waar is de tijd dat de E17 tot in Gent lag en men door de stad moest om in Kortrijk te komen? Er was toen nog geen E34 of expresweg naar de zee en moesten we door Gent naar Eeklo. Geen brug in Temse en alleen de Waaslandtunnel om in Brussel te geraken. U glimlacht en denkt aan de prehistorie, maar wat ik wel weet, mensen luisteren alleen als ge in hun geldbeugel zit, dat merk ik. Ge wordt tegenwoordig niet rap meer voorbij gereden als ge 120 km per uur doet, dat kost centjes. Wat is eigenlijk het voordeel van een auto die 250 km per uur kan, waar kunt U dat rijden?
Maar AUB als U in de bebouwde kom rijdt, in de gemeenten, rij dan volgens de reglementen. Er zijn kinderen en fietsers en meestal staan die overhaaste mannen juist voor je aan de volgende stop of verkeerslicht. Ik doe soms ook stomme dingen op de baan, en eens per maand komt ge toch een situatie tegen waarvan ge zegt: oei, nu heb ik toch geluk gehad. Bangelijk, vindt U niet? Het is weer een vrouw moet u niet meer zeggen, ik kom vrouwelijke buschauffeurs en truckers tegen die dat perfect doen in die mannen wereld, waarom niet eigenlijk?
Waarom niet eigenlijk, we gaan ons niet in ons blootje zetten, ik heb het over geld voor de kinderen. Ik zeg meestal: een appeltje voor de dorst. Oké, maar zeker geen hele mand meer. Vroeger spaarden de mensen het eten uit hun mond zodat de kinderen meer zouden hebben. Dat is aan het veranderen, en gelijk hebben ze. U kunt ze graag zien uw kinderen, maar zelf wat profiteren is blijkbaar bij de mensen doorgedrongen, nog maar goed ook. Weet u waaraan men het merkt? Ga buiten het hoogseizoen eens op reis en u gelooft U ogen niet, allemaal rimpelrockers die in een hotel verblijven met half pensioen. Dan kunnen ze alles gaan bezien in de buurt en uitstappen doen met de bus. De vlotte 65 plusser, sportief gekleed, soms hand in hand. Straf hé! Na 50 jaar samen, zonnebril op de neus, er zijn zelfs omas bij die denken dat ze hun charmes moeten ontbloten, ze doen maar.
s Avonds netjes gekleed, wat goud aan de vingers, de mannen wat verbrand op hun kaal kopje, hun beste Frans of Engels boven halen, hun gsm bij de hand. Een sms berichtje sturen naar de kinderen om te zeggen dat alles goed gaat, we brengen wel een geschenkje mee, voor de kleinkinderen. De jonge thuisblijvers moeten werken, voor ons is dat voorbij, het is genoeg geweest. Zonder op te scheppen, ons generatie heeft veel gewerkt tussen 1956 en 2000, daarom nu den blok erop en profiteren, het zal nog niet! We moeten voor onszelf zorgen, de kinderen eens financieel helpen als het nodig is. Want, als je bedenkt dat het binnen 10 jaar misschien fysiek niet meer zo goed zal gaan met ons, is het de hoogste tijd om de wereld te zien.
Natuurlijk, na 14 dagen vakantie lópen we om thuis te zijn. Nergens beter dan thuis is nog altijd waar. Het mag prima eten zijn in het hotel, de gewone kost van alle dagen smaakt zeker zo goed. Oud worden is niets zegt men, maar lelijk worden is veel erger. Vergeet dat, de ene ziet er wat beter uit dan de andere daar niet van, maar oud worden is geen ziekte. Dus vrolijk door het leven gaan en zeker nie neuten!
Het blijft wennen, niet dat ik het niet graag zie daar niet van, maar ik voel mij schuldig als ik er langer dan 20 sec. naar kijk. Zeker in het bijzijn van mijn vrouw. In Spanje op vakantie, volop genieten van het goede weer, de zee, de rust, het goede eten, lang slapen. Zorgeloos door het leven, winkeltjes kijken, voor mij lijken ze allemaal op elkaar en verkopen ze allemaal hetzelfde waar ik persoonlijk niets van kan gebruiken. Vrouwen worden dat nooit moe, goesting is koop. Maar daar gaat het nu niet om, ik was een blogje aan t proberen schrijven bij het zwembad van een hotel in Spanje, 25 graden warm, schaars gekleed, whisky cola binnen handbereik, samen met de Knack.
Komen daar toch twee mooie meiden, 25 jaar schatte ik, me beleefd vragen of ze de ligzetels naast me mochten innemen. Gebruind, volmaakt lichaam, wat zeg je dan? Ik stelde vast dat ze met hoogste onderscheiding geslaagd zouden zijn voor de potloodtest. Omdat ik een man ben en zag dat ze enthousiast getalenteerd waren met wat een vrouw te bieden heeft, en ik ook aan het milieu en aan de verfraaiing van het landschap dacht heb ik zonder na te denken ja gezegd. Ik heb het mij niet beklaagd, integendeel. Ze dankten mij heel beleefd en beginnen hun kledij aan te passen aan het weer.
De gebeurtenissen worden met groeiende belangstelling gevolgd, ze ontbloten zich en houden alleen een slipje over. Ik doe alsof ik dat de normaalste zaak van de wereld vind en kijk zeer onverschillig toe. Alles even bruin, stelde ik vast. Toch voelde ik mij niet echt op mijn gemak met mijn vrouw naast mij, ik misdoe toch niets hé! Met mijn 70 lentes lag ik daar van mijn melk, mijn blogje haperde, het vlotte niet. Het is toch rap gegaan dacht ik, eerst de minirok en nu dit! Men stelt ons als mannen danig op proef vind ik. Moesten die dames gevraagd hebben: Mijnheer, wil U zonnecrème smeren op mijn rug? Ik zou neen gezegd hebben, mijn blogje moet af! Ik begon de opwarming van de aarde even heel goed te merken.
De dames strekten zich uit met hun armen boven het hoofd, nu gij . En U verschiet dat ik zeg: ik heb ook mijn gevoelens hé.
